လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္

....ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္......
ကိုယ္နွင့္အတူ ရွိေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အစားအေသာက္ ေကာင္းမ်ားကို ကိုယ့္အတြက္ အျမဲခ်န္ထားတတ္ျပီး ရာသီဥတုေအးလွ်င္ အေႏြးထည္ထပ္ဖို႔၊ အျပင္ထြက္လွ်င္ အစစအရာရာ သတိနွင့္ေနဖို႔ ဂ႐ုတစိုက္ အျမဲမွာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုအေျပာမ်ားကို ကိုယ္ကနားပူသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္မူ ေႏြးေထြးေသာေမတၲာကို ခံစားရသည္။ ကိုယ္႔မုန္႔ဖိုးလိုေသာအခ်ိန္ လက္ျဖန္႔ေတာင္းလွ်င္ ပိုက္ဆံရွာရသည္မွာ မည္မွ် ခက္ခဲေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံ၏ တန္ဖိုးကို ေျပာျပတတ္သည္။

ပါးစပ္က တပ်စ္ ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ေနေသာ္လည္း လက္က ပိုက္ဆံကမ္းေပးေနတတ္သည္။
ထိုလူမ်ဳိးကို မိဘ ဟုေခၚသည္။

.

..ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္......
အမွားအမွန္ ခဲြျခားသိျမင္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမတတ္ျပီး သားသမီး အရင္းခ်ာကဲ့သို႔ ပဲ့ကိုင္လမ္းညႊန္တတ္သည္။ စည္းကမ္းေတြ ခ်မွတ္ေပးတတ္ျပီး ဗဟုသုတမ်ားကို မွ်ေ၀ေပးတတ္သည္။

ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းျခင္းမွာလည္း လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ထိုလူမ်ဳိးကို ဆရာ ဟုေခၚသည္။





....ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္......
တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္နွင့္ရန္ျဖစ္တတ္ျပီး စကားနိုင္လည္း လုတတ္ေသးသည္။ ကိုယ့္ေ၀စုကို လုစားတတ္ျပီး မိဘကိုလည္း အတိုင္အေတာ လုပ္တတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ကို တစ္ျခားလူမ်ားထက္ ပိုခ်စ္ျပီး ပိုဂရုစိုက္တတ္သည္။ အေရးၾကံဳပါကေသြးနီးၾကသည္။ ထိုလူမ်ဳိးကို ေမာင္နွမ ဟုေခၚသည္။

...ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္.....
မေတြ႔ မျမင္ရလွ်င္လြမ္းေနတတ္ျပီး ေတြ႔ျပန္လွ်င္ရင္ေတြခုန္က ဆံြအေနတတ္သည္။ စိတ္ထဲ၊ အေတြးထဲတြင္ အျမဲလႊမ္းမိုးေနတတ္ျပီး နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္လည္း အိပ္မက္ထဲထိ ၾကီးစိုးေနတတ္သည္။

ကိုယ့္အတြက္ အလွပဆံုးနွင့္ အခ်ဳိျမိန္ဆံုး ပန္းသီးေလး တစ္လံုးလိုပင္။ ထိုလူမ်ဳိးကို ခ်စ္သူ ဟုေခၚသည္။


...ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္.....
တျခားလူ မသိေသာ ကိုယ္၏လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို သူသိသည္။ ကိုယ္စာမရေသာ အခ်ိန္တြင္ ရွင္းျပတတ္ျပီး ကိုယ္အမွားလုပ္မိေသာ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ဘက္မွ ရပ္တည္ျပီး ၀န္ခံေပးတတ္သည္။ အားငယ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အားေပးတတ္ျပီး ၀မ္းနည္းေနသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ နွစ္သိမ့္တတ္သည္။ ကိုယ္အဆင္ေျပလွ်င္ သူ႔ကို ေမ့ေနတတ္ျပီး အဆင္မေျပေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကိုယ္ရင္ဖြင့္သမွ်ကို စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ေပး တတ္သည္။

ကိုယ္နွင့္အတူရွိေနမည့္ အခ်ိန္မ်ားက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ထက္ပင္ ၾကာရွည္ခိုင္ျမဲတတ္သည္။ ထိုလူမ်ဳိးကို သူငယ္ခ်င္း ဟုေခၚသည္။

..ေလာကၾကီးတြင္လူတစ္မ်ဳိးရွိသည္.....
မိဘ၏ဆိုဆံုးမမူနွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၲာေအာက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ဆရာမ်ား၏ သြန္သင္ဆံုးမမႈ ေအာက္တြင္ အမွားအမွန္ကို ခဲြျခားတတ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္နွမမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈေအာက္တြင္ စည္းလံုးျခင္းေတြ ရယူတတ္လာခဲ့သည္။ ခ်စ္သူ၏ ၾကင္နာယုယမႈ ေအာက္တြင္ အခ်စ္စစ္ကို ရွာေဖြတတ္လာခဲ့ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ကူညီမူေအာက္တြင္ ဘ၀၏ တက္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္တတ္လာခဲ့သည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ကိုယ့္ဘ၀ထဲသို႔ ဧည့္သည္တေယာက္လို ၀င္လာၾကသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထြက္သြားၾကသည္။ သူတို႔သည္ ဘ၀ကို အသိဥာဏ္နွင့္ ဗဟုသုတ တိုးပြားေအာင္ ကူညီေပးၾကသည္။ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္မူမ်ားျဖင့္ စိုျပည္ေစခဲ့သည္။ ထိုသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲေျပာဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေမ့ေနတတ္သည္။ ထိုလူမ်ဳိးမွာ ကိုယ႔္ကိုယ္တိုင္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။



.** ႏုိင္းႏုိင္းစေန **

အဆိပ္မ်က္ရည္

မိုး...
ထြက္ခြာသြားတဲ ့မိုး
ကြ်န္ပ္၏လည္ပင္ကိုလွီး
နွလံုးသားကိုျဖတ္
ဆုပ္ကိုင္ခြင္ ့မရွိပဲ
ထြက္ခြာသြားတယ္..၊၊

အဆိပ္မ်က္ရည္
ဖဲြ ့ႏြဲ ့ကဗ်ာစပ္
ေနာက္တႀကိမ္
ရပ္နိင္ဖို ့ ေျခလွမ္း
ဘယ္လိုလွမ္းဖို ့
မိုးေရထဲ တကိုယ္ထဲ
ရပ္ေနမိျပီ..........၊၊၊၊၊

မင္းကိုမလိုအပ္ေတာ ့ဘူး
ငါသြန္းခဲ ့တဲ ့မ်က္ရည္
ငါဘ၀ကိုယ္ငါမုန္းတီးသလို
မင္းကိုလည္းမုန္းတီခဲ ့တယ္...၊၊၊

ငါရဲ  ့အခ်စ္ကဓားတစင္းလို
အခ်စ္ဆိုတာေသဆံုးျခင္း
ေသဆံုးျခင္းဆို မင္းပါပဲ..၊၊၊၊

ဒီေ၀ဒနာ အစြန္းအထင္း
စစ္ေရးခင္းလို ့
ျပန္သတိရခ်ိန္
ေ၀ဒနာကိုခ်ည္ေနွာင္
ဒီကြန္ရက္ကရုန္းထြက္ဖို ့
ဆံုးျဖတ္ခဲ ့တာပဲ....၊၊၊၊၊၊

                     သွ်င္ေနမင္း

ဓာတ္ပံုျပကၵဒိန္လုပ္ရေအာင္...

ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ  ့ဓာတ္ပံု ဒါမွမဟုတ္ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္သက္တဲ ့ပံု
ေလးမ်ားကိုျပကၵဒိန္လုပ္ဖို ့အတြက္ဒီပရုိဂရမ္ေလးသံုးျပီး ဖက္ရွင္က်
က်လွလွပပျမန္ျမန္ျဖစ္နိင္ေစဖို ့ဒီ Protable photo calendar soft-
wereေလးကကူညီပါလိမ္ ့မယ္ ျပကၡဒိန္စတင္လုပ္ဖို ့အတြက္မိမိတို ့
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ ့ပံု၊ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုအခ်ိဳအစားတူညီဖို ့လိုအပ္ပါ
တယ္၊ျပကၡဒိန္ထဲတြင္မိမိတို ့ႀကိဳက္နွစ္သက္တဲ ့စာသားမ်ား၊ေခါင္
စဥ္မ်ားလည္ျပဳလုပ္နိင္ပါတယ္၊ျပီေနာက္ လ၊ႏွစ္၊ရက္မ်ားကိုလည္
ျပဳျပင္နိင္သလိုျပကၡဒိန္ဆိုက္မ်ားကိုလိုသေလာက္မိမိတို ့ႏွစ္သက္တဲ ့
ဆိုက္မ်ားထုတ္ယူနိင္ပါတယ္.လုပ္ႀကည္ ့ရင္နဲ ့သိသြားပါလိမ္မယ္
အရမ္းလြယ္ကူေနတဲ ့အတြက္အေသးစိတ္ေတာ ့မေျပာေတာ ့ပါဘူ၊
လိုအပ္လွ်င္ကြ်န္ေတာ္ကိုဆက္သြယ္ေမးျမန္နိင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.
ဒီsoftwereေလးရဲ ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေတာ ့..
၁.မည္သည္ခုနွစ္ေရာက္သည္ျဖစ္ေစမိမိတို ့လိုအပ္သလိုျပဳျပင္နိင္ပါတယ္
၂.စာသားမ်ာ၊ဓာတ္ပံုမ်ားျဖင္ ့ကိုယ္ပိုင္အမွတ္သားမ်ာျပဳလုပ္နိင္ျခင္း
၃.မိမိတို ့ရဲ ့ဓာတ္ပံုမ်ားကိုပံုစံအမ်ိဳမ်ိဳ၊စတုိင္အမ်ိဳမ်ိဳျပဳလုပ္နိင္ျခင္း
၄.အားလပ္ရပ္၊ဘာသာေရးဆိုင္ရာ၊အမ်ိဳးသားေရးဆိုင္ရာရပ္မ်ားသတ္မွတ္နိင္ျခင္း
၅.မိမိႏွစ္သက္ရာဘာသာစကားမ်ားကိုေျပာင္းလဲနိင္ပါတယ္။
ေအာက္မွာေဒါင္ယူလိုက္ပါ..
http://www.filesonic.sg/file/331686441
တက္လို ့ေတာ ့ဟုတ္ပါဘူး ၊သိတာေလးေတြမွ်ေ၀ေပးတာပါ..

ေမတၱာျဖင့္မိုး နွလံုးသားနွင့္ကာ

ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဇစ္ဆြဲပိတ္ျပီး အခန္းနံရံတြင္မွီ၍ ေထာင္ထားလိုက္သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း အခန္းထဲ တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္သည္။ အခန္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနသည္။ အစီအရီေထာင္ထားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားက ငါးလံုးရိွေနျပီ ။ ေနာက္ထပ္ ထပ္သိမ္းရမည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့။ အနွစ္နွစ္ အလလေနလာခဲ့သည့္ သူ႔အခန္းေလးကို စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္မိသည္။ ဇနီးျဖစ္သူက မီးဖိုခန္းထဲနွင့္ ဧည့္ခန္းထဲမွ သိမ္းစရာရွိသည္မ်ားကို သိမ္းလွ်က္ရွိသည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဖနွင့္အေမကို စိတ္ေကာက္ျပီး အိမ္အနီးနားရွိ ပန္းျခံတစ္ခုသို႔ ထြက္သြားသည္။ ဒီကေလးနွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကို အျပီးျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ သယ္ယူသြားရန္မလြယ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းစရာရွိသည္မ်ားေရာင္း၊ ေပးသင့္တန္သည္မ်ားကို မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားေပး၊ မလိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း လႊင့္ပစ္ ခဲ့ျပီးတာေၾကာင့္ အခန္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းေနသည္။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ဝယ္ယူစုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ နွေျမာမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနွေျမာျခင္းေတြထက္ ကြ်န္ေတာ္ပို၍ နွေျမာရမည့္ အရာရွိေနသည္။ ထိုအရာက ကြ်န္ေတာ္ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္လာသည့္ သည္ေနရာမွ အျပီးအပိုင္ စြန္႔ခြါျပီး ျမန္မာျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ငါးနွစ္ကတည္းက ထိုင္ဝမ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေရာက္ျပီးသံုးနွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကဲ့သို႔ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္သည့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ဦးနွင့္ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးဘဝတြင္ နွစ္ေယာက္အတူ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ခဲ့သည္။ မၾကြယ္ဝ မခ်မ္းသာေသးေသာ္လည္း လူတန္းေစ့ ေနထိုင္နိုင္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္သက္ နွစ္နွစ္ခန္႔တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ကိုယ္ဝန္ရိွလာသည္။ သည္နိုင္ငံတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ စရိတ္မွာ ျမင့္မားေသာေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ေမြးဖြားခါနီး အထိ အလုပ္တက္ခဲ့ရသည္။ ထိုေနာက္ သမီးေလးကို ေမြးသည္။ သည္နိုင္ငံ စနစ္အရ ကေလးေမြးဖြားရန္ ခြင့္ရက္ ေလးဆယ္ငါးရက္ ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သမီးေလး တစ္လေက်ာ္မွာပဲ ဇနီးျဖစ္သူမွာ အလုပ္ ျပန္တက္ရေလသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္းနီးနားရွိ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ကို လခေပး၍ သမီးေလးကို ထိန္ခုိင္းရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သမီးေလး နွစ္နွစ္ေက်ာ္တြင္ သားေလးကို ထပ္ေမြးခဲ့သည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္ ထိန္းစရိတ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္၏ လခတစ္လစာခန္႔ရိွသည္။ ထိုေၾကာင့္ဇနီးျဖစ္သူက အိမ္တြင္ေန၍ ကေလးထိန္းရန္ အလုပ္ထြက္လိုက္သည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္၏ နု႔ိမႈန္႔ဖိုးအပါအဝင္ အေထြေထြစရိတ္မ်ား ၊ အိမ္စရိတ္မ်ား အစရွိသည့္ စရိတ္မ်ားစြာကို အဆင္ေျပဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေန႔စဥ္လိုလို အလုပ္တြင္ အခ်ိန္ပို ဆင္းရသည္ေၾကာင့္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ေနရသည့္အခ်ိန္က ရွားပါးလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ားက အိပ္ယာမွမနိုးေသးပဲ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သမီးၾကီး သံုးနွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မူၾကိဳထားရန္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တိုင္ပင္ၾက၏။ သည္နိုင္ငံ၏ ကေလးမူၾကိဳစရိတ္မွာ ျမင့္မားလွသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သားနွင့္ သမီးကို ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ပို႔ကာသူတို႔၏ အဖိုးအဖြားမ်ားထံတြင္ အပ္ထား၍့ ထိုအေတာအတြင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ဇနီးျဖစ္သူက ၾကိဳးစား၍ ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီးမွ သားသမီးမ်ားကို ျပန္ေခၚရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ သားသမီးမ်ားနွင့္ ခြဲခြါရ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ဦးစလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ သားသမီးမ်ားကို စိုးရိမ္စိတ္၊ သတိရသည့္ စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ရင္ေတြ ပူေလာင္လြန္းရသည္။ ထိုခံစားခ်က္မ်ားသည္ သားသမီးမ်ား၏ ေရွ႕ေရးနွင့္ ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ခံသာသည္ဟု ဆိုရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သားသမီးမ်ားကို နိုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းထားျပီး ပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားကို သတိရခ်ိန္တြင္ အလုပ္ကိုသာ ပို၍ၾကိဳးစားျဖစ္သည္။ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ပါ အခ်ိန္ပိုဆင္းသည္။ ကေလးစရိတ္မ်ား သက္သာသြားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ အနည္းငယ္စုေဆာင္းမိလာသည္။ ထိုေနာက္ သားနွင့္ သမီးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အတူထားရန္ ျပန္ေခၚလာျဖစ္ခဲ့သည္။ သားသမီးမ်ား ျပန္ေရာက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိသားစု ဘဝေလး ပို၍သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့ရသည္။ သားနွင့္သမီးကို အနီးနားရွိ ေက်ာင္းတြင္ ထားသည္။ ကေလးမ်ားကို ျမန္မာျပည္တြင္ ထားသည့္ နွစ္နွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္အတြင္း တတ္လာခဲ့သည့္ ျမန္မာစကားမ်ားကို ျပန္မေမ့သြားေစရန္ ျမန္မာလိုသာ ေျပာဆို ဆံုးမျဖစ္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူက ကေလးမ်ားကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွိခိုးနည္းမ်ား သင္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု အတူတကြ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္က ညပိုင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္တက္ေနခ်ိန္တြင္ သားနွင့္သမီးမွာ တေနကုန္ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။ မိသားစုဘဝ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္ နည္းလွသည့္ သည္နိုင္ငံတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မထင္ထားသည့္ ဆိုးရြားမႈ တစ္ခုရွိလာသည္။ ထိုအရာမွာ သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းထားျပီး တစ္နွစ္ခန္႔အခ်ိန္တြင္ စတင္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မွ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေစာကာ ျပန္လာသည္။ အိမ္တံခါးဖြင့္ေပးရန္ ေခါင္းေလာင္းကို နွိပ္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ သားေလးက တံခါလာဖြင့္ေပးသည္။ တံခါးဖြင့္သံၾကားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက မီးဖိုခန္းထဲမွ လွမ္းေအာ္ေမးသည္။ “ တံခါးကို အရမ္းစြတ္ မဖြင့္နဲ႔။ ဘယ္သူလဲၾကည့္အံုး။ ” “ေလာင္မား။ နီးေလာင္ကုန္းလား။ ” (အေမအိုၾကီး နင့္ေယာက်ၤား )ဟု ျပန္ေျဖသံကို ၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လွဳပ္သြားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္နားကိုပင္ မယံုနိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ထိုေနာက္ လြယ္ထားသည့္ အိတ္ကို ေဘးတြင္ခ်ျပီး ကြ်န္ေတာ္ သားကိုဆံုးမရေတာ့သည္။ “သားငယ္ေလး။အဲဒီလို မေျပာရဘူး။ ေဖေဖ ၊ ေမေမ လို႔ ေခၚရတယ္ေလ။” ကြ်န္ေတာ္ဆံုးမေတာ့ “ဟုတ္”ဟု ဆိုကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မိဘကို အေခၚအေဝၚမ်ားသည္ ကာတြန္းကားမ်ားထဲမွ အတုယူထားျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။ သည္နိင္ငံတြင္ ကေလးမ်ားၾကိဳက္ၾကေသာ (လပီေရွာင္ရွင္း) ဟု အမည္ရသည့္ ကေလးဆိုး ကာတြန္းကားမွာ ေခတ္စားလွသည္။ ထိုထဲတြင္ လူၾကီးမိဘမ်ားကို ထိုကဲ့သို႔ ေခၚေလ့ရိွသည္။ ကေလးမ်ားကို ပိုမိုဂရုစိုက္ေပးဖို႔ ဇနီးျဖစ္သူကို မွာၾကားရသည္။ “မင္း ကေလးေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ဆံုးမအံုးကြာ ။ ကေလးေတြ အက်င့္ပ်က္ေနျပီ။ ” ေျပာသာေျပာရသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေျပာဆိုဆံုးမေလ့ ရွိေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ အားလပ္ခ်ိန္မွာလည္း မ်ားမ်ားစားစာ ရိွလွသည္မဟုတ္။ ဆံုးမခ်ိန္ခဏသာ “ ဟုတ္ ” ဟုေခါင္းညိတ္ၾကသည္။ ျပီးလွ်င္ ေမ့သြားၾကျပန္သည္။ တစ္ျခား ကေလးမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းတူ၊ ထို႔ထက္ပိုဆိုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကိုလည္း အျမဲျမင္ေတြ႔ေနရတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကေလးမ်ားအတြက္ ရင္ပူမိသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ကေလးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္ မရိွပါ။ ေက်ာင္းသားကို ရိုက္မိသျဖင့္ ရဲတိုင္ခံရသည့္ ဆရာမ်ား အေၾကာင္း မၾကာခဏၾကားေနရသည္။ ဆရာမ်ားတြင္သာ မဟုတ္။ မိဘျဖစ္သူအေနျဖင့္လည္း သားသမီးကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမိလွ်င္ ရဲတိုင္ခံရျပန္သည္။ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ မၾကားဖူးေသာ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္သည္။ ထိုဓေလ့ေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားက မိဘကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိ။ ဆရာမ်ားကိုလည္း ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾက။ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကမည့္ အေတြးမ်ားေၾကာင့္လည္း လူၾကီးမိဘမ်ားအေပၚ ရိုင္းစိုင္းရဲၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုအရာသည္ လြတ္လပ္ခြင့္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ယခုအသက္အရြယ္ ေရာက္သည္အထိ လမ္းတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္ လက္ေနာက္ပစ္၍ ျဖစ္ေစ၊ လက္အုပ္ခ်ီ၍ျဖစ္ေစ ႏႈတ္ဆက္ၾကရသည္။ ေခါင္းကေလးငံု႔ကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ အခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ားတြင္ မိဘ ဆရာသမားမ်ားကို သတိတရ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ေလ့ရိွေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ျပန္ကန္ေတာ့ခံခြင့္မရေသး။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ အခြင့္သာတုိင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုဆက္ဆံဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဇနီး ျဖစ္သူ၏ ဆိုဆံုးမမႈေသာ္လည္း သည္နိင္ငံယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ စရိုက္မ်ား ေအာက္တြင္ မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္ရေလ့သာရိွသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ သူတို႔ကိုယ္ကို သည္နိင္ငံသားမ်ားဟုသာ အေတြးဝင္ေနၾကပံုရသည္။ ႏုနယ္ေသာ သူတို႔ႏွလံုးသားမ်ားထဲတြင္ ဓေလ့စရိုက္ဆိုးမ်ားက အျမစ္တြယ္စျပဳေနျပီထင္သည္။ ၾကာလာေတာ့ ေျပာဆို ဆံုးမရတာပင္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ျမင္ရေတြ႔ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာ။ ကေလးမ်ားကေတာ့ အေျခအေနပို၍သာ ဆိုးလာေတာ့သည္။ သမီးႏွင့္သားမွာ တေျဖးေျဖး အရြယ္ေရာက္လာသည္။ သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားက ၈ ႏွစ္အရြယ္သို႔ပင္ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ႏွစ္မ အခ်င္းခ်င္းလည္း သည္နိင္ငံ၏ လူေနမႈဘဝ ဓေလ့အတိုင္းသာ ဆက္ဆံၾကသည္ကို မၾကာမၾကာ ျမင္ေနရသည္။ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း ပစၥည္းညႊန္လွ်င္လည္း ေျခေထာက္ႏွင့္သာ ညႊန္ၾကသည္။ ပန္ကာ ပိတ္လွ်င္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပိတ္ၾကသည္။ တီဗီပါဝါခလုတ္ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ဖြင့္ၾကသည္။ ေတြ႔လွ်င္ ဆံုးမေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားခ်င္းဆီမွ ကူးစက္လာဟန္တူေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားက အရိုးစြဲစျပဳေနဟန္တူသည္။ ဆံုးမရတာ မ်ားလာသည္ေၾကာင့္ သမီးႏွင့္သားကလည္း မိဘမ်ားႏွင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ရိွေနခ်ိန္နည္းလာသည္။ မိသားစု ဘဝသည္ ယခင္လို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ မေကာင္းေတာ့။ သက္ျပင္းမ်ားျဖင့္သာ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေလာင္မီးက်ေတာ့မည့္ ေန႔တစ္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က တနဂၤေႏြ အားလပ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ မိသားစု စံုညီေနသည္။ “ သမီး အေမ့ကို တီဗီရီမုေပးစမ္း ” တီဗီရီမု (remote) ကို ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းေတာင္းသည္။ ခံုေအာက္က်ေနေသာ ရီမုကြန္ထရိုးကို သမီးၾကီးက ကုန္းမေကာက္ဘဲ ေျခေထာက္ႏွင့္ လွမ္းကန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအျပဳအမူကို ျမင္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသမ်ား ေထာင္းခနဲ ထြက္ကာ စိတ္မထိန္း နိင္ေတာ့ဘဲ ဆိုဖာေပၚမွ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး သမီးၾကီးကို ရိုက္မိေတာ့သည္။ “ အင့္ဟာ... ” ဖုန္း... ဖုန္း... “ငါတို႔ဒီေလာက္ ဆံုးမေနရဲ႕နဲ႔ကို ရိုင္းစိုင္းလိုက္ၾကတာ။ မိဘကို ပစၥည္းေပးတာ ေျခေထာက္နဲ႔ ေပးရမယ္လို႔ ေက်ာင္းမွာ သင္ထားလို႔လား ေျပာစမ္း” ဇနီးျဖစ္သူက ဝင္ဆြဲသည္။ သမီးၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးမ်ား ေၾကြပ်က္သြားမည့္ စကားကို ေျပာခ်လိုက္သည္။ “ နင္ ငါ့ကို ရိုက္တယ္။ ေအး...ငါအခု ရဲတိုင္မယ္။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္” ထိုစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္ေသေသ သြားသည္။ ကမာၻၾကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားျပီထင္ရသည္။ မယံုၾကည္နိင္။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွဴ ရပ္တန္႔သြားျပီဟုပင္ထင္မိသည္။ နားထင္သို႔ ေသြးမ်ား ေဆာင့္တက္လာသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို စူးခြ်န္ျဖင့္ထိုးသကဲ့သို႔ စူးေအာင့္သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္။ မယံုၾကည္ဝံ့။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေလျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေျခလက္မ်ား ေအးစက္လာကာ တစ္စံုတစ္ရာျဖင့္ အပိတ္ဆို႔ခံထားရသလိုပင္ လည္ပင္းတြင္ တစ္ဆို႔ေနေတာ့သည္။ သားသမီးကို ရိုက္မိသျဖင့္ မိဘကို ရဲတိုင္သည့္ သတင္းမ်ား မၾကာခဏ ေတြ႔ေနရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳလာမည္ဟု မေတြးခဲ့ဖူးပါ။ ခုေတာ့ နာက်င္လြန္းလွပါသည္။ “ဟဲ့ သမီးၾကီး အေဖကို အဲဒီလို မေျပာရဘူးေလ” “ အေဖက ငါ့ကို ဘာလို႔ရိုက္လဲ ” သူတို႔ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားနိင္စြမ္းမရိွေတာ့။ အိမ္တံခါးတြန္းဖြင့္ကာ လမ္းမသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းမ်ား လွမ္းေနေသာ္လည္း အသိတရားတို႔မရိွေတာ့ပါ။ နီးစပ္ရာ ခံုတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနမွန္း သတိျပဳမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အပင္ပန္းခံ ရွာေဖြ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ျပန္ရဖို႔လား။ ေခြ်းစက္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ ျပိဳလဲဖို႔လား။ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပင့္တင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔နာက်င္ရဖို႔လား။ တားဆီးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္ နာက်င္စြာေတြးေနမိသည္။ “ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ” “ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ” “ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ” ထိုစကားစုသည္ ပဲ့တင္သံမ်ားအျဖစ္ နားစည္ဝမွ ႏွလံုးအိမ္ထဲအထိ အခါခါ ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ျပိဳက်သြားသည့္ အိမ္တစ္လံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရသူ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္၏ နာက်င္မႈမ်ဳိးထက္ ပိုမိုသည့္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာက ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားသည့္ မိသားစုအိမ္ကေလး တအိအိျဖင့္ ျပိဳက်သြားခဲ့ေလျပီ။ ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္လွျပီ။ ဇနီးျဖစ္သူက မအိပ္ေသးဘဲ ေစာင့္ေနေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းဖက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္လည္ေပြ႔ဖက္ကာ သူ႔ေက်ာေလးကို ခပ္သာသာပြတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ နာက်င္ေနေသာ ႏွလံုးခုန္သံမ်ားက ႏွစ္ဦးသားစလံုးတြင္ ထပ္တူျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဇနီးျဖစ္သူကို ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။ “ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကစို႔ကြာ ” ဇနီးျဖစ္သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ သူလည္း ဘာမဆို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတြးထားမည္ ထင္ပါသည္။ ရုပ္ဝတၳဳမ်ားေနာက္ကိုလိုက္ရင္း ႏွလံုးသားမ်ား လံုးပါးပါးရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလိုလားၾကေတာ့။ လက္မခံနိင္ေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားရိွရာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု ရုန္းထြက္ရေတာ့မည္။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ဆိုလွ်င္ ရရိွလာနိင္မည့္ ျပည့္စံုၾကြယ္ဝမႈမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလြယ္တကူ လဲလွယ္ဝံ့ပါသည္။ ထိုခံယူခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ဌာေနကိုသာ ျပန္ဖို႔ဆံုျဖတ္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ၾကီးသူကိုရိုေသ ငယ္သူကိုေလးစားတတ္ေသာ ေနရာတြင္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုဘဝ အိမ္ကေလးတစ္လံုး အသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကမည္။ ထိုအိမ္ေလးကို ေမတၱာျဖင့္မိုး၍ ႏွလံုးသားႏွင့္ကာရံထား ပါမည္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္

ျမတ္မြန္

အမႈိက္ထဲကစိတ္ဓာတ္မ်ား

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))
(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))

ေနပူက်ဲက်ဲမွာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းရင္း တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္
အမိႈက္လိုက္ေကာက္ေနတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ႔
ေနမင္းႀကီး ပူေလာင္တယ္ ဆိုတာထက္ လူလံုးမလွပတဲ႔ ဘဝရဲ႕ ပူေလာင္မႈက အရာရာကို
ရင္ဆိုင္ဖို႔ က်င့္သားရခဲ႔ၿပီးသားပဲေလ..။

နားထဲမွာေတာ႔ ေဖေဖ မဆံုးခင္ ေျပာသြားတဲ႔ ဆံုးမ စကားေလးကို ၾကားေနမိေသးတယ္..
“သားေရ ေဖေဖတို႔က အမိႈက္ေကာက္တဲ႔ သူေတြဆိုေတာ႔ လူေတြက မသတီၾကဘူး..
အက်ိဳးေပး မေကာင္းခဲ႔လို႔ ႏွိမ္႔က်တဲ႔ ဘဝ ေရာက္ေနေပမယ္႔ စိတ္ဓါတ္ကို အၿမဲ
ျမင့္ျမင့္ထားပါ.. ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲႏုံခ်ာေနပါေစ.. သူမ်ားပစၥည္း
မခိုးနဲ႔.. မတရားတာ မလုပ္နဲ႔.. ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ႔ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဘဝကို ရဲရဲ
ရင္ဆိုင္ပါ..” တဲ႔

က်ေနာ္ နဖူးေပၚက ေခၽြးေတြကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သုတ္ရင္း.. အေတြးစကို ျဖတ္ကာ
အမိႈက္လွည္းႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ တြန္းလာခဲ႔တယ္..။ က်ေနာ္႔ ပုဆိုးစေလးကို
ဆြဲကိုင္ရင္း လိုက္လာတဲ႔ ညီမေလးကလည္း သူ႔အသံေလးနဲ႔ အမႈိက္.. အမိႈက္..!!
လို႔ ေအာ္ေပး႐ွာပါတယ္..။

ညီမေလးက အခုမွ (၆) ႏွစ္ ႐ွိေသးတာ..။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမက
ေက်ာင္းေနရမယ္႔ အ႐ြယ္ေတြေပါ႔..။ က်ေနာ္သာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရရင္ အခုဆို
႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေလာက္ေတာ႔ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ..။ ဘဝေပးကံက ေက်ာင္းဆိုတာ
ဘာမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ဆိုး႐ြားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဘဝ ဒီလိုသာ ျဖတ္သန္း႐ံုေပါ႔..။

က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး.. အမိႈက္ေကာက္လို႔ ရတဲ႔ ေငြေလးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔
ေမာင္ႏွမ ထမင္းစားတယ္..။ ေစတနာေကာင္းတဲ႔ အိမ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို အဝတ္အစား
အေဟာင္းေတြ ေပးၾကတယ္..။ ေနစရာကေတာ႔ အမိုးအကာ ႐ွိတဲ႔ တစ္ေနရာရာဆိုရင္
ေနလို႔ ျဖစ္ေနတာပါပဲေလ..။

“အမိႈက္..!!!!..”
အမိႈက္လို႔ ေအာ္ေခၚသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရ ေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔
ဟိုး.. ေျခာက္လႊာကေန လက္ယပ္ ေခၚေနတဲ႔ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္..။

က်ေနာ္ ညီမေလးကို အမႈိက္လွည္းနားမွာ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ
အတိုင္း ေျပးတက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။ ဒီအမိႈက္ဖိုးေလးရရင္ ညီမေလးကို
ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ဝယ္ေကၽြးရမယ္ေလ..။

အခန္းတံခါး ခပ္ဟဟေလး ပြင့္လာတယ္.. ၿပီးေတာ႔ ျဖဴျဖဴဝဝ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္
ထြက္လာၿပီး အမိႈက္ေတြ ထည့္ထားတဲ႔ သံပံုးႀကီး တစ္ပံုး ထုတ္ေပးတယ္..။
“ေရာ႔.. ေကာင္ေလး အမိႈက္ယူၿပီးရင္ အမိႈက္ပံုး ျပန္လာေပး..”

က်ေနာ္လည္း အမိႈက္ပံုးႀကီးကိုမၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ အတိုင္း ျပန္ဆင္းခဲ႔တယ္..
အမိႈက္ေတြ မက်ေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ရေသးတယ္ေလ..။

ညီမေလးကေတာ႔ အမိႈက္လွည္းႀကီးေဘးမွာ ေျမႀကီးေတြကို ဒုတ္နဲ႔ ျခစ္ၿပီး ေဆာ႔ေနေလရဲ႕..
က်ေနာ္လည္း သံပံုးထဲက အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္လွည္းႀကီးေပၚ ပစ္ၿပီး
သံပံုးလြတ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျပးတက္ရတာေပါ႔ .. ေျခာက္လႊာကို..။

အေပၚထပ္ အခန္းဝကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔..
“ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ..”

“အန္တီ ေစတနာ႐ွိသေလာက္ ေပးပါခင္ဗ်ာ..”
“ေရာ႔.. ငါးဆယ္ ယူလိုက္..”

အန္တီႀကီး ထုတ္ေပးတဲ႔ ႏွစ္ရာတန္ေလးကို လက္တဖက္က ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္ ေခါင္း
ကုတ္လိုက္တယ္..
က်ေနာ္႔မွာ ႐ွိတာက ငါးဆယ္တန္ တစ္႐ြက္ပဲ ႐ွိတာေလ.. က်ေနာ္ ဘယ္လို အမ္းရမလဲ..။

က်ေနာ္ ငါးဆယ္တန္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ေလးကို ထုတ္ၿပီး..
“က်ေနာ္႔မွာ ငါးဆယ္ပဲ ႐ွိတာ.. ျပန္အမ္းဖို႔ မ႐ွိဘူး ခင္ဗ်.. အန္တီ အႏႈတ္
မ႐ွိဘူးလား..”
“ဟဲ႔.. အဲဒါဆို ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ.. ငါ႔မွာ အႏႈတ္မ႐ွိဘူး..”

“ဒါဆို က်ေနာ္ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အႏႈတ္ သြားလဲ လိုက္မယ္..”
“ဘယ္ျဖစ္မလဲ.. နင္ ျပန္မလာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ.. နင္တို႔လို
အမိႈက္ေကာက္သမားေတြက ဒီလိုေတြႀကီးပဲ..”

“ဟာ.. က်ေနာ္ အဲ႔လို မလုပ္ပါဘူး.. က်ေနာ္ ျပန္လာ အမ္းမွာပါ..”
“အို.. ေတာ္ၿပီး ႐ႈပ္႐ႈပ္႐ွက္႐ွက္.. ေန.. ေနေတာ႔.. အမ္းဖို႔ မ႐ွိရင္
မပစ္ေတာ႔ဘူး.. အမိႈက္ေတြ သြားျပန္ယူေပး..”
“ဗ်ာ..!!..”
က်ေနာ္ အံ႔ၾသသြားတယ္..။ စိတ္ထဲမွာလည္း က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။


က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူး.. ႏွစ္ရာတန္ေလးကုိ သူ႔လက္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး
လည့္ထြက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။

လွည္းထဲက သူ႔အမိႈက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဘီယာဘူးခြံေတြ..
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ တန္ဖိုးႀကီး အစားအစာေတြရဲ႕ ဗူးခြံေတြ..။ ညီမေလးက
ေတာ္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနၿပီ ထင္ပါတယ္.. အဲ႔ဒီ ဗူးခြံေတြထဲက ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္ပံု
ပါတဲ႔ ဂတ္ထူဗူးခြံႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လို႔..။

က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ ျဖစ္မိတယ္.. ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းပါဘူး..။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနက် ခါးသက္သက္ ဘဝပါ..။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို မသတီၾကဘူး..။ ႏွိမ္႔က်ေနတဲ႔
က်ေနာ္တို႔ ဘဝကို ဘယ္သူမွ ကိုယ္ခ်င္း မစာႏိုင္ၾကဘူး..။ လက္တြဲေဖးကူမယ္႔သူ
ဆိုတာလည္း ႐ွားပါးလြန္းလွပါတယ္..။ စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္ၿပီး
ေမတၱာထားတတ္ၾကသူေတြလည္း ႐ွိေတာ႔ ႐ွိပါတယ္..။ လူနည္းစုေပါ႔..။

က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ေကာက္သမားဆိုတာ သူတပါးပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔႐ွင္းဖို႔အတြက္
ကိုယ္ကိုတိုင္ အညစ္ေပခံၿပီး ကူညီေနၾက သူေတြပါ..။ လူေတြက အမိႈက္
ဆိုတာနဲ႔တင္ လက္နဲ႔ ျပန္ကိုင္ဖို႔ေတာင္ ႐ြံ႐ွာ တတ္ၾကပါတယ္..။ ဒီလို
သူမ်ား ႐ြံ႐ွာတဲ႔ အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ကေတာ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး
လုပ္ေနရတာပါ..။
ဒါဟာ.. ဘဝေပးကုသိုလ္ကံလို႔ ေျပာမလား..! ေခတ္ကာလေၾကာင့္လို႔ ေျပာမလား..!

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းအိုး ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ႐ိုးသားမႈ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

အဲ႔ဒီလိုပဲ ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိသူေတြရဲ႕ ပုပ္ပြေနတဲ႔
စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

က်ေနာ္ သက္ျပင္း ေလးေလးႀကီး ခ်ကာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းၿပီး
ထြက္လာခဲ႔လိုက္ေတာ႔တယ္..
ညီမေလးကေတာ႔ ပါးစပ္က အက်င့္ ပါေနတဲ႔ ေအာ္ေနက် အတိုင္း..

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))
(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..))))) တဲ႔ေလ..။



မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက အမိႈက္ေကာက္သမားေလး တစ္ေယာက္ တကယ္
ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ..။ “လဲေနသူ ထူေပးပါ..
အားငယ္သူ အားေပးပါ..” တဲ႔.. ငယ္ငယ္က သင္ခဲ႔ရပါတယ္..။ အခုေခတ္မွာေတာ႔
“လဲေနသူ ေက်ာ္သြားပါ.. အားငယ္သူ ဖိႏွိပ္ပါ..” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ..။
လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားၾကဖို႔ေတာ႔ လိုေနၿပီ..။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အတြက္
ေငြႏွစ္ရာဟာ ဘာမွ သံုးမျဖစ္ေတာ႔ေပမယ္႔ ဒီပိုစ္႔ထဲက ေမာင္ႏွမအတြက္ေတာ႔
ထမင္းတစ္နပ္စာ ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္..။ လူသားတိုင္း တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး
အျပန္အလွန္ ေမတၱာထားႏိုင္ၾကပါေစ..။

http://koyinnawkhinlaynge.blogspot.com/ကပါ..
ဒီစာကုိ ဖတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲက နာနာက်င္က်င္ႀကီးကို ခံစားမိပါတယ္...
လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားနိုင္ႀကပါေစ..

အဂၤလိပ္စာအတြက္အသံထြက္..

ကြ်န္ေတာ္တို ့တခါတရံႀကံဳဘူးႀကမယ္ထင္ပါတယ္အဂၤလိပ္လိုဖက္ျပီး
ဘယ္လိုအသံထြက္ရမွန္းမသိတဲ ့အခ်ိန္ေပါ ့၊ဒီအတြက္ကြ်န္ေတာ္တို ့
ဘယ္လိုအသံထြက္လည္းဆိုတာကိုsoftweres မ်ားနဲ ့လုပ္ေဆာင္
လို ့ရပါတယ္.ဒါေပမယ္ကြ်န္ေတာ္တို ့၇ဲ ့စက္ေတြကိုsoftwere ေတြက
ေလးလံေစပါတယ္.ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ ့ကြန္ျပဴတာထဲမွာတင္အဂၤလိပ္
စကားစုအခ်ိဳ ့ကိုအသံထြက္ခိုင္လို ့ရပါတယ္.ပထမဦဆံုးကြ်န္ေတာ္
တို ့ရဲ ့control panel ကိုအရင္ click လုပ္လိုက္ပါ ျပီးေနာက္
classic view ကိုႏွိပ္ျပီprograms ေတြရဲ ့ေအာက္ေျခနားေလာက္
တြင္speech recognition ဆိုတဲ ့ programs ကိုႏိွပ္ျပီ လက္၀ဲ
ဖက္နားကtext to speech ဆိုတာကိုႏွိပ္လိုက္ရင္ကြ်န္ေတာ္တို ့
လိုခ်င္တဲ ့အဂၤလိပ္အသံထြက္သိခ်င္တဲ ့ေနရာေရာက္ပါျပီ..

အလယ္ေနရာနားေလာက္မွာေတြပါလိမ္ ့မယ္..use the following text to previcew the voice ဆိုတဲ ့စာသားေလး
ရဲ ့ေအာက္ကအကြက္ေလးထဲကစာသားမ်ားကိုဖ်က္ျပီ မိမိသိခ်င္
တဲ ့အဂၤလိပ္စာသားမ်ားေရးျပီလ်င္preview voice ဆိုတာႏွိပ္
လိုက္လ်င္အဂၤလိပ္လိုအသံထြက္ေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ...
သူမ်ားေတြနည္းပညာအေႀကာင္းေတြေရးတာကိုအားက်လို ့ေရး
ႀကည္ ့တာပါ..စာမတက္ပဲဘေလာက္လုပ္ထားတာပါ...

မရွင္းတဲ ့သူေတြအတြက္ဗီဒီယိုေလးပါတင္ေပးထားပါတယ္..

“ေကာင္မေလးသိေစလို”

ေကာင္မေလးေရ....
တကယ္ပဲေ၀းခဲ ့ျကျပိဆိုတဲ ့အသိကို.......
ဦးေနွာက္ကလက္ခံခဲ ့ေပမယ္ ့......
နွလံုးသားကအျပင္းအထန္ျငင္းဆန္ေနခဲ ့တယ္.....
ေကာင္မေလးေရ......
အခ်စ္ဆိုတဲ ့အရာက......
ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမွုတခုတည္းရွိလာမွာမဟုတ္တာပဲေနာ္......
ေတြးတတ္ရင္ေပးဆပ္ျခင္းဟာလည္း......
အခ်စ္လို ့ပဲကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္.....
ေကာင္မေလးေရ..........
ျမင္နိိုင္မယ္ဆိုရင္ကြ်န္ေတာ္ရင္ဘက္တခုလံုး......
အရံွုးေတြနွင္ ့ဗလာဟင္းလင္း.....
ေကာင္မေလးသြားမဲ ့လမ္းေပၚမွာခင္းက်င္းထားတာ....
ေကာင္မေလးေတြ ့မွာပါ......
ေကာင္မေလးေရ...........ကြ်န္ေတာ္ဘ၀ထဲမွာမင္းမရွိတဲ ့ ေနာက္ပိုင္း အနာဂတ္ေတြ...
မွုန္၀ါးသြားခဲ ့တယ္ရွိပါေစေတာ့...ေကာင္မေလးရယ္ အရာရာဟာအံ၀င္ဂြင္က်မဟုတ္ေပမယ္ ့ အခုေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ေနသားက်ခဲ ့ပါျပီ။

       (   ko thit )

ကြပ္လပ္

မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ကြၽန္ေတာ့္အပါးက ထာဝရထြက္ခြါသြားတာ အခုဆိုရင္ (၄)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္မႈကိစၥဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လူမမယ္သားေလးကို မထားခ်င္ဘဲထားခဲ့ရတဲ့ ဇနီးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သားအေပၚ အေဖလိုတစ္မ်ဳိး၊ အေမလိုတစ္မ်ဳိး ဂရုမစိုက္တတ္ခဲ့လို႔ ခံစားရပါတယ္။

တစ္ခါက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မနက္အေစာႀကီး အိမ္ကေန ကြၽန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ရလို႔ သားအတြက္ ဘာမွ မစီစဥ္ေပးခဲ့ရဘူး။ တစ္ေန႔ကက်န္တဲ့ ထမင္းနဲ႔ၾကက္ဥေပါင္းကုိပဲ ေႏြးၿပီး အိပ္ရာက ေကာင္းေကာင္းႏိုးဟန္မတူေသးတဲ့ သားကိုမွာခဲ့တယ္။ သားကို တစ္ေန႔သံုးနပ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ အလုပ္ကတစ္ဖက္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ညေန အလုပ္ကအျပန္ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့တယ္။ အေပၚအကၤ်ီကိုခြၽတ္ သားကို တစ္ခ်က္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ညစာေတာင္မစားႏိုင္ဘဲ ကုတင္ေပၚ ကြၽန္ေတာ္ပစ္လဲွခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ "ဘုန္း"ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေခါက္ဆဲြနဲ႔ဟင္းရည္ေတြ အိပ္ယာခင္းေပၚ စီးက်ေပက်ံကုန္တယ္။ ေစာင္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ခြက္ ရွိေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ "ဟာ.... ဒီကေလး" ခ်က္ခ်င္းပဲ အကၤ်ီခ်ိတ္တစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး အိပ္ခန္းထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ကစားစရာေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ သားရဲ႕တင္ပါးကို မေျပာမဆို ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ခ်ပစ္တယ္။ အရမ္းေဒါသထြက္ေနလို႔ မနားတမ္း ကြၽန္ေတာ္ရိုက္ေနမိတယ္။ ဆက္တိုက္ရိုက္ေနမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရိုက္ခ်က္ေတြက ငိုယိုၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ သားရဲ႕စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ အရိုက္ရပ္သြားခဲ့တယ္။

"ထမင္းအိုးထဲက ထမင္းေတြ မနက္ကတည္းက ကုန္သြားၿပီေဖေဖ။ ညေနစာကို သားေက်ာင္းမွာစားခဲ့ပါတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖလည္း မျပန္လာေသးတာနဲ႔ မီးဖိုေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြတစ္ထုပ္ေတြ႔လို႔ သားျပဳပ္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္မီးဖိုကို ေလွ်ာက္မဖြင့္ရဘူးလို႔ ေဖေဖမွာထားခဲ့လို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ေရေႏြးနဲ႔ သားေခါက္ဆဲြျပဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြစားေနရင္း ေဖေဖကိုလည္း စားေစခ်င္လို႔ ေခါက္ဆဲြေအးမသြားေအာင္ ေစာင္ေအာက္ထဲ သားထည့္ထားမိတာပါ ေဖေဖ။ ေဖေဖျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေျပာမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီက ငွားလာတဲ့ ကစားစရာေတြဆီ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ သားေျပာဖို႔ ေမ့သြားတာပါ ေဖေဖ"

ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြ သားေတြ႔မွာစိုးလို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္အေျပးဝင္ခဲ့တယ္။ ေရစက္ေခါင္းကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ငိုမိပါတယ္။ တေအာင့္ေနမွ ကြၽန္ေတာ္အားတင္းၿပီး သားကို တစ္ဖက္ကေခ်ာ့ရင္း တစ္ဖက္က ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးလိမ္းေပးၿပီး အိပ္ေစခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚက ေပက်ံေနတဲ့ ေခါက္ဆဲြေတြကိုရွင္းလင္းၿပီး သားအိပ္ခန္းတံခါးကို ကြၽန္ေတာ္ အသာေလးတြန္းဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ လက္ထဲမွာ အေမ့ဓာတ္ပံုကုိ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သားဆီက ရွဳိက္သံတိုးတိုးကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရတုန္းပါပဲ။ တံခါးေဘာင္ကိုမွီၿပီ သားကို အၾကာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဒီလိုကိစၥမ်ဳိး ျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္ မိခင္တာဝန္ပါေက်ပြန္ဖို႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ သား(၇)ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းႀကီးတက္ရပါေတာ့မယ္။ ကံေကာင္းတာက ဒီကာလအေတာအတြင္း သားေပၚ ဘာအရိပ္မည္းမွ မက်ေရာက္ခဲ့ဘူး။ သားဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။


ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သားကိုကြၽန္ေတာ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဆရာမဆီက ေက်ာင္းကို သားေရာက္မလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူမိတယ္။ အလုပ္ေစာေစာဆင္းၿပီး ရပ္ကြက္လမ္းေတြမွာ သားနာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လိုက္ရွာခဲ့မိတယ္။ ဘယ္လိုရွာရွာ သားကိုမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕က ကစားစရာေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့သားကိုေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သားကို ကြၽန္ေတာ္ အဆက္မျပတ္ရိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သားဆီက ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မၾကားခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္တဲ့စကားတစ္ခြန္းပဲ သားေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္က်မွသိရတာက အဲဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မိဘေတြကို ေက်ာင္းကပဲြအတြက္ ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကသင္ခဲ့တဲ့ စာေတြကို ေလ့က်င့္ဖို႔ဆုိၿပီး သားက သူ႔အခန္းထဲမွာပဲ အၿမဲေအာင္းေနခဲ့ေတာ့တယ္။ စာေတြကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေလ့က်င့္ေရးမွတ္ေနတဲ့ သားကိုၾကည့္ရင္း သြားေလသူဇနီးလည္း အေဝးတစ္ေနရာကေန သားရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။

တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က တခဏအတြင္း ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ လမ္းေတြ၊ ဆိုင္ေတြမွာေတာင္ ခရစ္စမတ္သီခ်င္းေတြ ၾကားေနရၿပီျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သားကျပႆနာတစ္ခု ထပ္ရွာလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ဆင္းခါနီး ရပ္ကြက္ရံုးဆီက ဖုန္းတစ္ခုကို လက္ခံရခဲ့တယ္။ ဖုန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္သားက လိပ္စာမပါတဲ့စာေတြကို စာတိုက္ပံုးေတြထဲ လိုက္ထည့္ေနလို႔ဆိုပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္း ဒီလိုရာသီေရာက္ရင္ စာတိုက္က အလုပ္အရမ္း႐ႈပ္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားရဲ႕လိပ္စာမပါတဲ့ စာေတြက သူတို႔အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစပါတယ္။

သားကို ေနာက္ထပ္မရိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အိမ္ကိုကြၽန္ေတာ္ အလွ်င္စလို ျပန္လာခဲ့မိတယ္။ သားကိုေခၚၿပီး ကြၽန္ေတာ္ထပ္ရိုက္ခဲ့မိျပန္တယ္။ သားက သူမွားေၾကာင္းဝန္ခံေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ မွားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာခဲ့ဘူး။ သားကို ေထာင့္တစ္ေနရာတြန္းပို႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ လ်စ္လ်ဴရွဴထားလိုက္တယ္။ စာတိုက္ဖက္သြားၿပီး သားထည့္ထားတဲ့ လိပ္စာမပါတဲ့ စာေတြကို သြားယူခဲ့တယ္။

"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုနည္းနဲ႔ လူေတြကိုေနာက္ရသလဲ?"

စာေတြကို သားေရွ႕ပစ္ခ်ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေမးတယ္။

"ဒီစာေတြက ေမေမ့အတြက္ ထည့္တဲ့စာပါေဖေဖ" သားက မ်က္ရည္အရဲႊသားနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ႏွက္လာၿပီး စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သားေရွ႕မွာ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကြၽန္ေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားမိတယ္။

"ဒီလိုဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ႀကိမ္မွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့စာေတြ ထည့္ရသလဲ?"

"အရင္တုန္းကေရးထားတဲ့စာေတြ စာတိုက္ပံုးနဲ႔ သားမမီခဲ့လို႔ မထည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခု သားအရပ္မီလာလို႔ အရင္ကေရးထားတဲ့စာနဲ႔ အခုစာေတြေပါင္းထည့္လိုက္တာပါ ေဖေဖ"

စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ေမးခဲ့ေပမယ့္ သားအေျဖက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ပိုလႈပ္ရွားတုန္လႈပ္ေစခဲ့တယ္။ သားကိုျပန္ေျပာဖို႔ စကားလံုးေတြ ကြၽန္ေတာ္ရွာမရခဲ့ဘူး။ တေအာင့္ေနမွ ကြၽန္ေတာ္စကားစျဖစ္တယ္။

"သား.. သားေမေမက ဟိုး မိုးေကာင္းကင္ေပၚေရာက္ေနတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ သားေရးတဲ့စာေတြကို မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္ေနာ္။ ဒါမွ စာေတြ ေကာင္းကင္ေပၚေရာက္မွာ.."

သား အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ အိမ္အျပင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း စာေတြကို မီးရႈိ႕ေနမိတယ္။ စာထဲမွာ သား ေရးထားတာေတြကို သိခ်င္ေဇာနဲ႔ စာတခ်ဳိ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ စာတစ္ေစာင္က ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို ဆဲြလႈပ္ရမ္းခါခဲ့ပါတယ္။

"ခ်စ္ရတဲ့ ေမေမ

ေမေမကို သားအရမ္းသတိရတယ္။ ေမေမ.. ဒီေန႔ သားတို႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းကပဲြရွိတယ္။ ေမေမကို ေခၚခဲ့ရမယ္ဆိုလို႔ သားမွာေမေမမရွိလို႔ အဲဒီပဲြကို သားမသြားခဲ့ဘူး။ ေမေမကို ေဖေဖသတိရမွာစိုးလို႔ ေဖေဖကိုလည္း သားမေျပာခဲ့ဘူး။ ေဖေဖက သားကို ေနရာအႏွံ႔ရွာခဲ့တယ္။ သားေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေဖေဖထင္ေအာင္ ကစားစရာေတြေရွ႕မွာ သားတမင္သြားရပ္ေနခဲ့တယ္ ေမေမ။ ေဖေဖသားကို ရိုက္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ သားေက်ာင္းမတက္တဲ့အေၾကာင္းကို သားမေျပာခဲ့ဘူး။

ေမေမ... ေမေမ့ကိုလြမ္းလို႔ ေဖေဖငိုတာကို သားအၿမဲေတြ႔တယ္။ သားလိုပဲ ေဖေဖလည္း ေမေမကို အရမ္းသတိရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ.. ေမေမ့ပံုရိပ္က သားအသိဥာဏ္ထဲမွာ ဝိုးတဝါးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေမေမ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သားအိပ္မက္ထဲကို လာခဲ့ပါေမေမ.. ေမေမ့မ်က္ႏွာကို သားေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ၾကည့္ပါရေစ။ ကိုယ္လြမ္းတဲ့သူရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီးအိပ္ရင္ အဲဒီလူကို အိပ္မက္မက္တတ္တယ္ဆုိ ေမေမ... ဘာျဖစ္လို႔ သားအိပ္မက္ထဲမွာ အခုခ်ိန္ထိ ေမေမကို မေတြ႔ရေသးတာလဲ ေမေမ!"

ကြၽန္ေတာ္ ခ်ဳံးပဲြခ်ငုိမိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ဟာေနတဲ့ သားရင္ထဲကေမေမကို ကြၽန္ေတာ္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မလဲ?




မူရင္း-- google search or 妻子的空位

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

ဆံုမွတ္

အေမ...


ေနေကာင္းပါရဲ႕လား အေမ...
ျခံနံပတ္ ၅၄ ကို
အေမ့လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္မယ့္တေန႔ကို
တကၠသိုလ္ရိပ္သာက သစၥာေတာ္မပ်က္
ေစာင့္ေနဆဲပါ အေမ...

ရိွပါတယ္အေမ...
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္...
သူတို႔လည္း ေနေကာင္းၾကပါရဲ႕

တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ႏိုင္ငံသားေျပာင္းလဲခံယူရင္း
ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ေနၾကတုန္းပဲ အေမ
ဇာတိေျမကို အလည္အပတ္ျပန္တိုင္း
“အရင္အတိုင္းပဲေနာ္” လို႔
ဝတ္ေက်တန္းေက်ႏႈတ္ဆက္
ေစ်းဝယ္မပ်က္ၾကပါဘူး

တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ဒုကၡသည္ေယာင္ေဆာင္ရင္း
(သူတို႔အေရးအတြက္) ဒို႔အေရး ဒို႔အေရးနဲ႔
နယူးေယာက္ကေန
အေမ့ လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါသတဲ့။

အေမ့ပါတီလည္း ရိွပါေသးတယ္ အေမ...
တခ်ဳိ႕က မဲဆြယ္တုန္းမွာ တခ်ဳိ႕က မဲမေပးဖို႔ေျပာ
ပါတီဖ်က္သိမ္းခိုင္းကာမွ ေမြးေန႔ပြဲလုပ္နဲ႔
ေၾကညာခ်က္မထုတ္ေတာ့တာကလြဲရင္
အရင္လို ခမ္းခမ္းနားနားပါပဲ အေမ...

ရန္ကုန္ကေတာ့ ျခဴခ်ာရွာတယ္အေမ...
ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈကို ကုစားတုန္း ေအအိုင္ဒီအက္စ္ျဖစ္
မီးစက္ေမာင္းသံေတြၾကားက “စခန္းခဏလိုက္ခဲ့ပါ” ေခၚလုိေခၚ
ဆယ္တန္းသမားေတြက အႏွိပ္ခန္းမွာစာက်က္
တခ်ဳိ႕က ထမင္းမခ်က္ႏိုင္ေတာ့
ထမင္းရည္ဝယ္ေသာက္ၾကရတယ္ အေမ
ဘာပဲေျပာေျပာ အေမ
ရန္ကုန္မွာ ေက်ာ္သူနဲ႔ ေထာင္မွဴး
သူတို႔ႏွစ္ဦးေလာက္ေတာ့
ဘယ္သူမွ အလုပ္မမ်ားဘူးေလ

အေမ
အေမမရိွတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာဂစ္ကို သိသြားတယ္
ေရႊဝါေရာင္၊ အီလက္ထေရာနစ္ဥပေဒ၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္၊
ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ေနျပည္ေတာ္ - ဒါေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသြားတယ္
အေျပာင္းအလဲေတြကေတာ့
အမ်ားႀကီးေပါ့အေမရယ္
ရန္ကုန္မွာ ေမြးခဲ့တဲ့လူေတြက
ႏိုင္ငံျခားသားလုပ္ၿပီး ျပန္လာ
ဇာတိကို ရြံရွာသလိုလိုနဲ႔ျပန္ၾကည့္
မခ်ိေပမယ့္ မေျပာသာပါဘူး အေမ
ကၽြန္ေတာ္တို႔က နိမ့္ပါးခ်ိန္ကို။

အေမ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲမွာ
ခဏခဏက်ဆံုးေပးေနရတာက
ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြပါ အေမ
ေဟာတစ္ရြက္ ေဟာတစ္ရြက္နဲ႔
ဆုတ္ၿဖဲပစ္ေနလိုက္ၾကတာ ...
အဲဒါ ရက္ရာဇာေတြခ်ည္းပဲဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္ အေမ

အေမ
ေျပာၾကည့္ပါရေစ
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကေလ
ဒီမိုကေရစီလည္း ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္
ၿျငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ပါခ်င္မွပါမယ္
အစည္းအေဝးလည္း တက္ခ်င္မွတက္ရပါလိမ့္မယ္ အေမ
ဒါေပမယ့္
ႏိုင္ငံသားေတြ ႏိုင္ငံျခားသား ျဖစ္စရာမလိုေတာ့တဲ့ေန႔
ဒုကၡသည္ေတြ ဒုကၡသယ္စရာမလိုေတာ့တဲ့ေန႔
ႏွစ္ေယာက္ရိွရင္ သံုးဖြဲ႔မကြဲေတာ့တဲ့ေန႔
ပညာတတ္ရင္ ထမင္းမငတ္တဲ့ေန႔
အေရာင္မတူတာကို ရန္သူလို႔ မသတ္မွတ္တဲ့ေန႔
အဲဒီေန႔ကိုပါ အေမ

ကၽြန္ေတာ္လဲသြားရင္ အေမထူေပးပါ
အေမ့အားနဲ႔ မေနမနားႀကိဳစားစမ္းပါ့မယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုၾကဖို႔ေလ။


(ကမာၻစိုးမင္း)

အခ်ိန္မီ မီးၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ျခင္း

ထိုေန႔က အခ်ိန္မီ မီးၿငိမ္းသတ္လိုက္ႏိုင္သည္ဟု သူက ဆိုပါသည္။

“အခ်ိန္မီ မီးၿငိမ္းသတ္လိုက္ႏိုင္သည္ဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ ဆံုးရွဳံးပ်က္စီးမွဳ မရွိဘူးေပ့့ါ” ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာေနပါသည္။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္လ္စတိြဳင္း၏ ပံုျပင္တစ္ခုထဲမွ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာပါသည္။ သူ႔စကားက ပထမေျပာလက္စ စကားႏွင့္ ဘာဆိုင္လို႔လဲဟု ကၽြန္ေတာ္က ေတြးရင္း နားေထာင္ေနရသည္။

ေတာအုပ္အတြင္း၌ ကြက္လပ္တစ္ခုရွိသည္။ ထိုကြက္လပ္၏ အလယ္၌ ထင္းရွဴးပင္တစ္ပင္ရွိသည္။ ထိုထင္းရွဴးပင္၏ အကိုင္းတစ္ခု၌ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ခ်ည္ထားသည္။ ထိုႀကိဳး၏အဖ်ားတြင္ ေလးလံေသာ သစ္တံုးတစ္တံုးကို ခ်ည္ထားသည္။ သစ္တံုး၏ ေအာက္တည့္တည့္၌ ပ်ားရည္မ်ား ထည့္ထားေသာ သစ္သားပံုးရွိသည္။

ထိုကြက္လပ္ဆီသို႔ ၀က္၀ံမ်ား လာေနၾကသည္။ ၀က္၀ံမႀကီးက ေရွ႔ဆံုးမွ ေလွ်ာက္လာ၍ ယင္းေနာက္မွ အခါလည္သား ၀က္၀ံကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေမြးကာစ ၀က္၀ံကေလးသံုးေကာင္ လုိက္ပါလာသည္။ ၀က္၀ံမႀကီးသည္ ဦးေခါင္းကို ေမာ့္ကာ တရွဴးရွဴး အနံ႔ခံၿပီး ေနာက္က ၀က္၀ံကေလးမ်ားကို ေရွ႔ေဆာင္ကာ ပ်ားရည္ပံုးႀကီးရွိရာသို႔ ေရွးရွဳ သြားသည္။ ေရွးဦးစြာ ပ်ားရည္ပံုးထဲသို႔ သူ၏ႏွာေခါင္းကို ထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ၀က္၀ံကေလးမ်ားကို လာခဲ့ရန္ အသံျပဳသည္။ ၀က္၀ံကေလးမ်ားက ေျပးသြား၍ ပ်ားရည္ကို ေသာက္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေသာက္ၾကေသာအခါ အေပၚမွ တြဲေလာင္းခ်ည္ထားေသာ သစ္တံုးႀကီးက ယိမ္း၍ သြားသည္။ ယိမ္းရာမွ ျပန္လာၿပီး ၀က္၀ံကေလးမ်ားကို သစ္တံုးႀကီးက တိုက္သည္။

ထိုသို႔တိုက္သည္ကို ျမင္ေသာအခါ ၀က္၀ံမႀကီးက သစ္တံုးကို လက္ျဖင့္ တြန္းဖယ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ သစ္တံုးသည္ ပို၍ ေ၀းရာသို႔ ယိမ္းသြားၿပီးေနာက္ ျပန္လာေသာအခါ ၀က္၀ံကေလး ႏွစ္ေကာင္၏ ေက်ာကုန္းကို ရိုက္ခတ္ မိသည္။ ၀က္၀ံကေလးမ်ား ေအာ္ဟစ္ကာ နံေဘးသို႔ တိမ္းဖယ္လိုုက္သည္။ ထိုအခါ ၀က္၀ံမႀကီးမွာ ေဒါသျဖစ္လာၿပီျဖစ္၍ သစ္တံုးကို လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးျဖင့္ ဦးေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္သည္ အထိ ေျမွာက္လႊဲ၍ တြန္းပစ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ အခါလည္သား ၀က္၀ံကေလးသည္ ပ်ားရည္ပံုးႀကီးရွိရာသို႔ ခုန္ေပါက္ လာၿပီးလွ်င္ ပ်ားရည္အိုးထဲသို႔ ႏွာေခါင္းကိုႏွစ္ကာ ပ်ားရည္ကို ေလာဘတႀကီး စုပ္ယူလ်က္ရွိသည္။ ေမြးခါစ ၀က္၀ံ ကေလးမ်ား ကလည္း ပ်ားရည္ပံုးရွိရာသို႔ လာလ်က္ရွိသည္။ ပံုးနားသို႔ သူတို႔မေရာက္မီ သစ္တံုးသည္ အရွိန္ျဖင့္ျပန္၍လာၿပီးေနာက္ အခါလည္သား ၀က္၀ံ ကေလး၏ ဦးေခါင္းကို ရိုက္ခတ္လိုက္၍ ၀က္၀ံကေလးမွာ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးသြားေလသည္။

ထိုအခါ ၀က္၀ံမႀကီးသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေအာ္ဟစ္ကာ သစ္တံုးကို အင္အားရွိသမွ် တစ္အားလႊဲ၍ ပစ္လိုက္ေလသည္။ သစ္တံုးသည္ ခ်ည္ထားရာ သစ္ကိုင္းထက္ပင္ ျမင့္တက္သြားသည္။ ၀က္၀ံမႀကီးက ၀က္၀ံကေလးမ်ား ႏွင့္အတူ ပ်ားရည္ပံုးအနား ခ်ည္းကပ္သည္။ သစ္တံုးသည္ အေပၚသို႔ အတက္ ရပ္သြားၿပီးေနာက္ လ်င္ျမန္ေသာအရွိန္ျဖင့္ က်လာသည္။ သစ္တံုးသည္ ၀က္၀ံမႀကီးကို ျပင္းထန္စြာ ရိုုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၀က္၀ံမႀကီးသည္ ပက္လက္လန္က် သြားၿပီေနာက္ အသက္ကုန္သြားသည္။ ၀က္၀ံကေလးမ်ားက ထြက္ေျပးသြားၾကေလသည္။


အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာၿပီးေနာက္ သူက ဆက္၍…

“၀က္၀ံမႀကီးက အေျခအေနေတြကို မသိဘူး၊ သစ္တံုးႀကီးကို ပ်ားရည္ပံုးေပၚတည့္တည့္ ဘာျပဳလို႔ တြဲေလာင္း ဆြဲၿပီး ခ်ည္ထားတယ္ဆိုတာ မသိဘူး၊ ပ်ားရည္ ေသာက္ခ်င္တာေလာက္ပဲသိတာ၊ ဒီေတာ့ သူေသာက္ခ်င္တာကို အဟန္႔အတားျပဳတဲ့ သစ္တံုးကို ေဒါသျဖစ္တယ္၊ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသျဖစ္တယ္၊ သူ႔သားေလးကို ေသေလာက္ေအာင္ သစ္တံုးႀကီးက တိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ေဒါသေတြ အရွိန္အဟုန္ ႀကီးမားသြားတယ္၊ ၀က္၀ံမႀကီးမွာ ေဒါသမီးႀကီး ေလာင္ၿမိဳက္ေနလိုက္တာဗ်ာ…”

“ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီလိုပါပဲ၊ မထူးပါဘူး။ အေျခအေနေတြကို မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေအာင္ သူဖန္တီး ထားတာကို မသိခဲ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံလိုက္ရတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ရွိသမွ် သိကၡာေတြလဲက်၊ နာမည္ေတြ ပ်က္နဲ႔၊ အဲဒီညက ေဒါသေတြ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒါသေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႔ကို လက္တံု႔ျပန္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္တယ္…”

“ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ သူ႔ရဲ႔ ေကာက္က်စ္ပံု၊ ေကာက္က်စ္နည္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ပရိယာယ္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ မရွဳမလွ သူက်ေတာ့မွာကို ျမင္ေယာင္ေနတယ္၊ လူပဲဗ်ာ… ေကာက္က်စ္ညစ္ပတ္တဲ့နည္းကို ရွာလိုက္ရင္ ေတြ႔တာပါပဲ၊ အေသအခ်ာရွာေလ ပိုပိုၿပီးေကာင္းတဲ့နည္းကို ေတြ႔ေလပဲ”

“သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြက အရွိန္ျမင့္ျမင့္လာေလပဲ၊ တရားဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခား လိမ္ညာတတ္တဲ့ သူ႔လိုလူမ်ဳိး၊ အမွန္တရားနဲ႔ တရားဥပေဒကို ကၽြန္ေတာ့္ဖက္မွာ မရွိေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ သူ႔လိုလူမ်ဳိးကို ရွင္းပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ တစ္ညလံုး ေဒါသေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနေတာ့ အိပ္လို႔ကို မေပ်ာ္ဘူး၊ အိပ္လည္း မအိပ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေနတယ္… ”

“စိတ္က မၿငိ္မ္ေတာ့ စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြကို ဟိုလွန္ဒီေလွာ လုပ္ေနမိတယ္၊ စားပြဲေပၚမွာ ပံုထားတဲ့စာအုပ္ ေတြထဲက ဟိုစာအုပ္ဆြဲယူ၊ ဒီစာအုပ္ဆြဲယူ လုပ္တယ္၊ ဟိုစာမ်က္ႏွာ၊ ဒီစာမ်က္ႏွာ ႀကံဳရာကို ဖတ္တယ္၊ အဲဒီလိုဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပခဲ့တဲ့ ေတာ္လ္စတိြဳင္းရဲ႔ ၀က္၀ံမႀကီးအျဖစ္အပ်က္ကို ဖတ္မိတာ…”

“အဲဒီလို ဟိုစာအုပ္ကိုင္၊ သည္စာအုပ္ကို ဆြဲယူလုပ္ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႔ မွတ္စုစာအုပ္ကို သြားေတြ႔တယ္၊ မၾကာခင္ကမွ အေဖ့ဆီ အလည္သြားရင္း အေဖ့လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့စာအုပ္ကို အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းယူခဲ့တဲ့စာအုပ္ဗ်၊ အဲဒီ အေဖ့စာအုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး ဟိုလွန္သည္လွန္လုပ္ရင္း တစ္ေနရာမွာ ပံုတစ္ပံုကို ေတြ႔တယ္၊ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးပြတ္ခံုပံုကို အေဖက ေရးဆြဲထားတာဗ်၊ မီးပြတ္ခံုသံုးတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မမီလိုက္ပါဘူး၊ ေရွးေခတ္က အခုေခတ္မွာလို မီးကို အလြယ္တကူ မရႏိုင္ဘူး၊ မီးပြတ္ခံုမွာ မီးပြတ္ယူၾကရတယ္၊ အေဖက ေရွးေခတ္သံုး အဲဒီမီးပြတ္ခံုကို ေရးဆြဲထားတာဗ်…”

“အဲဒီမီးပြတ္ခံု ေအာက္ဘက္မွာ အေဖက စာတစ္ပိုဒ္ ေရးကူးထားတယ္…”

“မီးပြတ္ခံုကို မီးပြတ္သည္ရွိေသာ္ မီးသည္ျဖစ္လာ၏။ ထိုမီးသည္ ျဖစ္လာရာ ပြတ္ခံုကိုပင္ ေလာင္ကၽြမ္း၏။ ထို႔အတူ ပညာမရွိ မိုက္မဲလ်က္ အက်ဳိးစီးပြားကို မသိေသာသူအား နင္လား ငါလား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ အမ်က္ေဒါသသည္ ထြက္လာခဲ့၏။ ထိုအမ်က္ေဒါသသည္ အမ်က္ေဒါသထြက္လာသူကိုပင္ (ဦးစြာ) ေလာင္ကၽြမ္း၏။”

(စူဠေဗာဓိဇာတ္)တဲ့ဗ်ာ။

“အဲဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ပညာမရွိ၊ မိုက္မဲလ်က္ အက်ဳိးစီးပြားကို မသိေသာသူဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းက အသံေတြထြက္ၿပီး ပဲ့တင္ထပ္ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္ေတာ့လဲ အဲဒီပညာမရွိ မိုက္မဲလ်က္ အက်ဳိးစီးပြားကို မသိေသာသူ ဆိုတဲ့ အသံက လိုက္ပါလာသလိုပဲ။ ေအာက္ထပ္ဆင္းေတာ့လဲ အဲဒီအသံက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ဆင္းလိုက္လာသလိုပဲ၊ သစ္တံုးႀကီးကို မိုက္မိုက္မဲမဲနဲ႔ တစ္အားကုန္ တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္တဲ့ ၀က္၀ံႀကီး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီကို အရွိန္ျပင္းစြာနဲ႔ လႊဲၿပီး ျပန္လာေနတဲ့ သစ္တံုးႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနတယ္ဗ်ာ…”

“ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ရာေပၚမွာ လဲခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ အေဖေရးဆြဲထားတဲ့ မီးပြတ္ခံုကေလးကို ၾကည့္မိတယ္၊ မီးမေတာက္ေသးတဲ့ မီးပြတ္ခံုကေလး၊ မီးေသေနတဲ့ ခံုကေလး၊ သစ္တံုးတစ္တံုးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ မီးပြတ္ခံု ကေလးပါဗ်ာ…”



“ကၽြန္ေတာ္ ဖ်တ္ကနဲ ႏိုးလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ေပၚမွာ အေဖ့စာအုပ္ကေလးကို ပိုက္မိလ်က္သားပါပဲ၊ တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ (၄)နာရီ ထိုးခါနီးၿပီ။”

(၄)နာရီတိတိမွာ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ထံကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူက အသင့္ေစာင့္ေနတာဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းကိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို လုပ္ရမယ့္ အစီအစဥ္ေတြကို ဖ်က္လိုက္ေၾကာင္း၊ ပဲခူးက အေဖ့ဆီကို ကန္ေတာ့ရန္ သြားမွာမို႔လို႔ ကားကို ဆီထပ္ျဖည့္ၿပီး (၇)နာရီအေရာက္ အိမ္ကိုလာဖို႔သာလိုေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဗ်ာ…သံသရာရွည္သည့္အထိ လိုက္ၿပီး ပူေလာင္ေစမယ့္ ေဒါသမီးကို အခ်ိန္မီ ၿငိမ္းသတ္လိုက္ႏိုင္ ပါတယ္။ အေဖနဲ႔ ဆရာႀကီးလီယိုေတာ္လ္စတိြဳင္းတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူၿပီး ၿငိမ္းသတ္ေပးခဲ့ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ေတြေပါ့ဗ်ာ။



အခ်ိန္မီ မီးၿငိမ္းသတ္လုိက္ႏိုင္ျခင္း အေၾကာင္းကို သူ ေျပာဆို ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ သူ႔အတြက္ ဆတက္ထမ္းပိုး ၀မ္းသာမိေသာ ကၽြန္ေတာ္က “သာဓု" သံုးၾကိမ္ေခၚလိုက္မိပါသည္။

နႏၵာသိန္းဇံ..။

သြားေနသူ

နယ္ေျမအသစ္
စူစမ္းမႈေတြ....
မုဆိုးေတြအလယ္
ရသရွားေနတဲ ့
ကဗ်ာဆရာ
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ
ဒါေတြကေ၀၀ါး
အနာဂတ္ရဲ ့ မ်ိဳးဆက္
ဆိုးရိမ္ဖြယ္  ေသြးတစက္
တဆက္ဆက္နဲ ့တုန္ရီေနတဲ ့
၇င္ဘက္.....
ဘ၀ပ်က္ေနတဲ ့
ေခတ္ရဲ ့  စနစ္မွာ
ရိုးသားမႈေတြ..
ယဥ္ေက်းမႈေတြ
တစ....
တစ........
တစ.........
ခန္းေျခာက္သြားရင္
.....
လမ္းေပ်ာက္ေနသူ
ရွာေဖြေနသူ...........

ထို ့ေႀကာင္ ့ေယာက္်ားဟုေခၚသည္...

ဒီမေတာ္တဆျဖစ္လာတဲ ့ေရာဂါေပၚမွာကြ်န္ေတာ္တရက္မွစိတ္ဓာတ္မက်ပါဘူး..ဒီအဟန္ ့အတားေတြကိုလက္ေတြ ့မပါ
မပါပဲစိတ္ကူးယဥ္လို ့မရပါဘူး ..ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ ့လမ္းေတာင္ေလ်ာက္နိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး..
ဒီေယာက္်ားကိုႀကည္ ့ပါ ..ဒီအဟန္ ့အတားေတြကိုအရႈံးမေပးဖို ့ဘယ္သူကမွေျပာမျပခဲ ့ပါဘူး....

ကြ်န္ေတာ္တို ့ဧ။္လက္ကဲ ့သို ့သူေျခေထာက္ဟာတန္ဆာပလာမ်ားကိုေ

ကာင္းစြာအသံုးျပဳနိင္ပ္တယ္...

သူ ့ေျခေထာက္နဲ ့အရာ၀တၱဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလု

ပ္နိင္ပါတယ္....

သင္သာဒီေနရာမွာ...

အထင္ႀကီးစြာျဖင္ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးသူစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေမြးယူ

ရပါလိမ္ ့မယ္...
(သတင္းတခုဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္)
ဒီေနရာမွာကြ်န္ေတာ္အယူအဆေလးတင္ျပခ်င္ပါတယ္.ကြ်န္ေတာ္တို ့လူသားေတြဟာဖန္ဆင္းရွင္ေတြပါ..
ဘာေႀကာင္ ့လည္းဆိုေတာ ့ေရွ  ့လူသားေတြစိတ္ကူးယဥ္ခဲ ့တာေတြကိုယေန ့လူသားေတြကလက္ေတြအေကာင္အထည္
ေဖာ္ခဲ ့လို ့ပါ...ကြ်န္ေတာ္တို ့ေကာင္ကင္ပ်ံဖို ့အတြက္အနွစ္ေလးငါးဆယ္တရားထိုင္ေနဖို ့မလိုေတာ ့ပါဘူး
ေလထီးေတြနဲ ့ေကာင္းကင္ပ်ံသန္နိင္ပါတယ္.ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတြတေနရာကတေနရာသြားလာဖို ့အတြက္ေလယာဥ္ေတြ
ကားေတြကိုဘယ္နတ္ ဘုရား ကမွဖန္တီးမေပးခဲ ့ပါဘူး..လူသားေတြကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခဲ ့တာပါ..
ဒါေႀကာင္ ့လူသားသာလ်င္ဖန္တီးရွင္၊တန္ခိုးရွင္ျဖစ္ပါတယ္....
ကြ်န္ေတာ္အယူအဆဟာတဦးတေယာက္၊အဖဲြ ့အစည္းတခုအတြက္ေတာ ့မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ္ ့မယ္...
(မွတ္ခ်က္...ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကိုအသက္သြင္းေနခ်င္းမဟုတ္ပါ)

               ေလးစားလ်က္

http://shinnaymin.blogspot.com/

 

'ရန္ကုန္"

“ ရန္ကုန္ ”

“ မဟာရန္ကုန္ ” တဲ့ေလ …

ရန္အေပါင္းကုန္စင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္

အေလာင္းဘုရား ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕။

( ၂ )

အဲ့ဒီျမိဳ႕ၾကီးေပါ့ … “မီဂါစီးတီး” တဲ့

ရြံစရာအနာၾကီးနဲ႔ ကိုယ့္အျမီးကိုယ္ျပန္ျမိဳ

ကိုယ့္အနာေဖး ကိုယ္ျပန္ခြာ

တစ္စက္ေလးမွ မသာယာႏိုင္တဲ့ျမိဳ႕။

ယင္တေလာင္းေလာင္း ၊ ျပည္တစိုစို

ညေနညိဳခ်ိန္ “ေအ့”ခနဲ ယင္းထ

ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ရုန္းမျပႏိုင္ေသးတဲ့ျမိဳ႕။

အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ကိုရည္စူး

ပင္လံုေရေသာက္ျမစ္အတြက္

ေသြးေျမက် အာဇာနည္ေတြ

ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ လက္ပမ္းခတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ျမိဳ႕။

ေအာင္ေက်ာ္ ၊ ဖုန္းေမာ္ ၊

ဝင္းေမာ္ဦး … ၊ ….. ၊ ….

အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ

ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ အိပ္မက္ေကာက္ယင္း

“ မိုးေပၚေထာင္မေဖာက္ဘူး ” လို႔ အေျပာခံလိုက္ရတဲ့ျမိဳ႕။

၆၂ – ၇၄ – ၇၆ – ၈၈ – ၉၆ – ၂၀၀၇

ေလာကဓံထြန္သြားရဲ႕ ရိုက္ပုတ္ေမာင္းမဲမႈေတြၾကား

ေနသားတက်စီးေျမာ

ေသြးေၾကြးအထပ္ထပ္ ၊ သမိုင္းအဆက္ဆက္

ဖြတ္သထက္ ညစ္ပတ္လာတဲ့ျမိဳ႕။

လူတစ္စုက သုဘရာဇာလုပ္

လူတစ္စုက ဂုပ္ေသြးစုပ္ယင္း

က်န္တဲ့ သတၱဝါ ၆ သန္းေက်ာ္က

ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ျပန္ျဖည္ျပေနတဲ့ျမိဳ႕။

ေသနတ္ေဖာက္သံကို ပန္းနဲ႔ေပါက္သေလာက္သေဘာထား

ဆူးအထပ္ထပ္ၾကားမွာ ေသြးရည္လိမ္းက်ံေနေပမယ့္

“ဟန္ .. ကိုယ့္ဖို႔ပါကြာ .. ” တဲ့

ရင္ဘတ္ပိန္ပိန္ေလး ေကာေကာ့ျပတတ္ေသးတဲ့ျမိဳ႕။

ေရႊေက်ာင္းေျပာင္ေျပာင္ ဝမ္းေခါင္ေခါင္ လို႔ ဆိုရမလား

တခ်ိဳ႕က မဂၤလာ ၆ ၾကိမ္ေဆာင္ေနခ်ိန္

တခ်ိဳ႕က ႏို႔ညွာကေလးေသလို႔ေတာင္မွ

မသျဂၤိဳလ္ႏိုင္တဲ့ျမိဳ႕။

ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာက်ီး

ျခေသၤ့ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဖြတ္

အျဖဴအစိမ္းဝတ္လို႔ လမ္းသလားျပ

ေရေပၚဆီလက္တစ္ဆုပ္စာက

ထူးခတ္တာခံလိုက္ရတဲ့ျမိဳ႕။

ဘီယာဆိုင္ ၊ မာဆက္

ညကလပ္ နဲ႔ ေကတီဗြီ

မာက်ဴရီမီးသီးေတြၾကား

ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တဲ့ညီမေလးေတြ

ေစ်းေကာင္းမရႏိုင္ေသးတဲ့ျမိဳ႕။

တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့

စကၤာပူနဲ႔ အမႊာညီအမတဲ့

ခုက်ေတာ့ ….

ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ ၊ ဟူဂ်င္ေတာင္းတို႔က

ႏွပ္ပစ္ ၊ သလိပ္ဟပ္သမွ် ခံေနရတဲ့

အရပ္ပ်က္မ သာသာ တတိယကမာၻကျမိဳ႕။

ေႏြရာသီေစ်းကြက္ ၊ ျမက္တုခင္းေလ့က်င့္ေရးကြင္း

အသင္းေျပာင္းေရႊ႕ခ ၊ ႏိုင္ငံျခားသားနည္းျပ

ဂ်ိဳေလးတသသ

ခြေလး တၾကြၾကြလုပ္

ဆန္မရွိ ေသာက္စားၾကီး

သုဝဏၰကြင္းထဲ -ီ း ၊ လခ်ီး အတိုင္းခံရတဲ့ျမိဳ႕

ေငြစကား ၊ ေၾကးစကားေျပာယင္း

“အႏုပညာသမားပါ …”လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တံဆိပ္ကပ္ဂုဏ္ေဖာ္

ဆိုကၠားသမား နဲ႔ အဆိုေတာ္

ထပ္တူညီအခ်ိဳးက်တဲ့ျမိဳ႕။

“ဒုတိယတန္းတစ္ေနရာ” မွာ

“ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ” က်ေပ်ာက္တုန္း

“မိုးလိုက္လို႔ရြာ” ခံရ

ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္ ၊ အခြံခ်ည္းက်န္ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕။

မီးပ်က္ ၊ ဖုန္ထူ ၊ ေရမရွိ

“ေရမီးရွား” လို႔အေခၚခံရေတာ့

ဆတ္ဆတ္ခါ နာလိုက္ေသးရဲ႕

အသည္းၾကားက မဲတစ္ျပားအတြက္

လမ္းတစ္ျခမ္း ခင္း ခင္းျပတတ္

ကိုရီးယားဘာသာစာတန္းထိုး အိပ္မက္အသိုးေတြနဲ႔ျမိဳ႕။

ရာစုႏွစ္ဝက္နီးပါးေျခေတာ္အတင္ခံ

ႏု တလွည့္ ၊ ၾကမ္းတဖံု

လက္သရမ္းခံခဲ့ရပံုမ်ား

ရင္ဘတ္စည္တီး ခါးစီးခံယင္း

လင္ေကာင္ေဖာ္ရခက္ေနတဲ့ျမိဳ႕။

ဘူတာရံုမွာ သေဘၤာၾကီးေတြကပ္တယ္

ေလယာဥ္ပ်ံကို ခဲနဲ႔ေပါက္ယင္ ထိမယ္

တစ္လံုး ၊ ႏွစ္လံုး ၊ သံုးလံုး ….

မနက္တစ္နပ္ ညတစ္နပ္

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အိပ္မက္ မက္တတ္တဲ့ျမိဳ႕။

ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ၊ မာလာဟင္း

သမီးရည္းစား အတြဲမ်ားစြာ

တစ္ခါသံုးဆပ္ျပာနဲ႔ တစ္ဆက္ရွင္စာဟိုတယ္ခန္းမွာ

စာရိတၳေတြ က် က်ေပ်ာက္ေနၾကတဲ့ျမိဳ႕။

လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္အရမ္းၾကပ္သတဲ့

ဆင္ေျခဖံုးမို႔ မီးျဖတ္သတဲ့

“စေကာ့ေစ်း ၊ ေလဟာျပင္ ၊ သိမ္ၾကီးေစ်း ၊ တရုပ္တန္း”

ခုခ်ိန္ထိ အေၾကြ ၁၀၀ ျပန္မအမ္းႏိုင္ေသးတဲ့ျမိဳ႕။

တတိယႏိုင္ငံေတြဆီကလြင့္ဖိတ္လာတဲ့

ဆီဦးေထာပတ္နံ႔ေတြရႈယင္း

ေရဒီယိုအစုတ္ကေလး ရင္မွာပိုက္

ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ငိုက္ တတ္ေသးတဲ့ျမိဳ႕။

“ကုိယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိပါ အေမရယ္ ” တဲ့

ခဲတံကို တံေတြးဆြတ္ယင္းေျပာ

ေတာကအေမေတြဆီ စာလွမ္းလွမ္းေရးတတ္တဲ့

စားပြဲထိုး ၊ အိမ္ေဖာ္

လက္ေပြ႔သည္ေလးမ်ား ေပ်ာ္စံရာျမိဳ႕။

“ မီဂါစီးတီး ” ဆိုတာ အဲ့ဒီျမိဳ႕ၾကီးပါဘဲ။

( ၃ )

အဲ့ဒီမီဂါစီးတီးၾကီးမွာဘဲ

တိုက္ေပ်ာ္၊ ေသေပ်ာ္

က်ေနာ္အထင္ၾကီးတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြရွိတယ္။

အဲ့ဒီမီဂါစီးတီးၾကီးမွာဘဲ

ဟိန္းသံေဟာက္သံမေၾကာက္တတ္တဲ့

ရဲရဲေတာက္လူငယ္ေတြရွိတယ္။

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးၾကီးမွာဘဲ

စည္းအထပ္ထပ္ ၊ ရိုးအကာကာ

ပါဝါ ၅၄ လည္းရွိတယ္။

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးၾကီးမွာဘဲ

အျပန္ေနာက္က်တဲ့သားကို

တံခါးဝခါးေထာက္

မ်က္ႏွာမာမာနဲ႕ ေငါက္တတ္တဲ့

က်ေနာ့္ ေမြးေမေမ ရွိတယ္။

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီးၾကီးမွာဘဲ

မွီခိုသူ ….

အေမ တစ္ ၊ ညီ တစ္ ၊ ညီမေလး တစ္

က်ေနာ္ခ်စ္ရတဲ့ အိမ္ကေလးရွိတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္

“ ရန္ကုန္ ” ကိုေတာ့ စစ္မရႈံးေစခ်င္ဘူး

အဲ့ဒီ မီဂါစီးတီး မဟာရန္ကုန္ ဆိုတာၾကီးကို

က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္ ။

ကုိဇီး ( ၂၅၊ ၀၁၊ ၂၀၁၁ ) (forverfriends)

ေငြနဲ႕ဝယ္လို႕မရတဲ့အရာ

တစ္ခါတုန္းက

အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ က်ေနာ့္ေဆးခန္းကိုေရာက္လာပါတယ္။

သူမဟာ တန္ဖိုးႀကီးအဝတ္အစားမ်ားနဲ႕အဖိုးတန္ရတနာမ်ားကိုဝတ္ဆင္လာပါတယ္။

နယ္စပ္မွာေနတဲ့အတြက္ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြ႕ျမင္ေနက်ျဖစ္ေပမယ့္

သူမရဲ႕ဝတ္ဆင္မႈက သူမ်ားထက္အမ်ားႀကီးပိုေနတယ္လို႕ထင္မိပါတယ္။

သူမရဲ႕နာမည္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့မွ မေရႊႀကိဳင္ျဖစ္ၿပီး၊

အသက္မွာ ၃၆-ႏွစ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။

သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာစမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း

ထူးထူးျခားျခားေရာဂါဆိုၿပီး ဘာမွ မေတြ႕ရပါ။

သူမေျပာစကားကိုနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ သူမဟာ မၾကာေသးခင္ကမွ

လင္ေယာက်ာ္းနဲ႕ကြာရွင္းျပတ္ဆဲၿပီးေၾကာင္းသိရပါတယ္။

သူမရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေတြကမ်ားလြန္းလာတာေၾကာင့္

လင္ေယာက်ာ္းမွာ မခံႏိုင္ေတာ့၍ ကြာရွင္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းလည္းေျပာျပပါတယ္။

အခု သူမမွာ တိုက္အိမ္ သံုးလံုး၊ ကားသံုးစီးအျပင္ ရတနာပစၥည္းေျမာက္မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေနေပမယ့္

စိတ္ထဲမွာ အထီးက်န္၊အေဖာ္မဲ့ေနေၾကာင္း၊

စိတ္ထဲမွာလည္း ေရာဂါတစ္မ်ိဳးမိ်ဳးရွိေနတယ္လို႕ထင္ျမင္မိေၾကာင္းေျပာပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္စိတ္သက္သာမႈရေအာင္ ေဆးကုသမႈေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ကို ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။

သူမဟာ ေျပာတဲ့အတိုင္း လာပါတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ သူမကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

သူမရဲ႕နာမည္ကေတာ့ မစပယ္ျဖစ္ပါတယ္။

မစပယ္ရဲ႕ေျပာျပတဲ့ဇာတ္လမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ဖို႕နဲ႕

အဲဒီစကားဟာ မေရႊႀကိဳင္အတြက္ အေျဖတစ္ခုခုရႏိုင္ေၾကာင္း

က်ေနာ္က တိုက္တြန္းေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။

မစပယ္က…

“ က်မရဲ႕ခင္ပြန္းက အဆုပ္အေအးမိၿပီး ဆံုးပါးသြားပါတယ္။

ေနာက္ထပ္သံုးလၾကာေတာ့ ရုတ္တရက္အႏၱရာယ္က်ေရာက္ၿပီး

သားလည္းဆံုးပါးခဲ့ျပန္ပါတယ္။

က်မမွာ ဘယ္သူမွ မက်န္၊ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။


က်မေငးေငးငိုင္ငိုင္ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

အိပ္လည္းမရခဲ့ပါဘူး။

စားသာ စားတယ္ စားတယ္လို႕လည္း မမွတ္မိပါဘူး။

ဘယ္သူကိုေတြ႕ေတြ႕ ၿပံဳးေတာင္ မၿပံဳးျပႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီအေျခအေနက ေနေကာင္းလာမယ္လို႕ေတာင္ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ပါဘူး။

တစ္ညမွာေတာ့ အလုပ္က အိမ္အျပန္မွာ

ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ က်မေနာက္က လုိက္လာတာကို

ေတြ႕ပါတယ္။

အဲဒီေၾကာင္ေလးအတြက္ က်မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

အျပင္မွ ေအးတယ္မို႕လား။

ဒါေၾကာင့္ ေၾကာင္ေလးကို အိမ္ထဲဝင္ခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ႏြားႏို႕လည္း နည္းနည္းတိုက္လိုက္ပါတယ္။

ေၾကာင္ေလးက သူ႕ကိုယ္လံုးနဲ႕က်မေျခေထာက္ကို လာပြတ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်မၿပံဳးမိပါတယ္။

အဲဒီအၿပံဳးဟာ လေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ၿပံဳးခဲ့မိတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်မရဲ႕အေတြးေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကူညီတာက

ငါ့ကို ၿပံဳးေစႏိုင္တယ္ဆိုရင္ အျခားလူေတြအတြက္

ေကာင္းတာလုပ္ေပးရင္ ငါလည္းေပ်ာ္ရႊင္လာမွာပဲလို႕ေတြးမိလာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႕မွာ က်မစားစရာတခ်ိဳ႕ျပဳလုပ္ၿပီး

အိပ္ရာထဲမွာလဲၿပီး ေနမေကာင္းေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို သြားေကၽြးခဲ့ပါတယ္။

ေန႕စဥ္လူတစ္ဦးဦးအတြက္ ေကာင္းတာတစ္ခုေတာ့ လုပ္ပါတယ္။

ေကာင္းတာလုပ္ေပးေတာ့ လုပ္ေပးခံရသူလည္းေပ်ာ္ပါတယ္။

သူတို႕ေပ်ာ္တာၾကည့္ၿပီး က်မဝမ္းသာရပါတယ္။

ငါ ဘယ္ေလာက္ရမလဲလို႕ စဥ္းစားေနရင္ လူေတြဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါဘူး။

အျခားသူေတြကို ဘယ္ေလာက္ကူညီႏိုင္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါတယ္။

အခုေတာ့ က်မေကာင္းေကာင္းအိပ္ႏိုင္ စားႏိုင္ပါတယ္။

ဘယ္သူမွ က်မေလာက္ အိပ္ေကာင္း၊စားေကာင္းမယ္ေတာင္ မထင္ပါဘူး။

က်မ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ဒီလုိနည္းနဲ႕ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္”

လို႕ ရွင္းျပပါတယ္။


မစပယ္ရဲ႕စကားကို ၾကားရေတာ့

မေရႊႀကိဳင္ဟာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုပါေတာ့တယ္။

သူမမွာ ေငြနဲ႕ေပးဝယ္ႏိုင္တာအားလံုး ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေငြနဲ႕ေပးဝယ္လို႕မရတဲ့အရာ ဆံုးရႈံးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ရပ္ကို ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။

“ ဒီေန႕ကစၿပီး အသံုးမက်တဲ့ ရုပ္လွလွဘဝကေနၿပီး

လူသားဆန္တဲ့ စိတ္လွလွဘဝကိုရေအာင္ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္”

လို႕ေျပာၿပီးျပန္သြားပါေတာ့တယ္။


.............fwd........

၀ဲ(လ္)ကမ္း...မရဏလမ္း

ဒီေသမင္းနဲ ့ငါစစ္ခင္းမလို ့
ငါျပစ္ခြင္းမယ္ ့ ကဗ်ာတစင္းကို
ငါကိုယ္တိုင္ဖန္ဆင္းလို ့
မင္းရဲ ့ခ်စ္ျခင္း အလိုရွိတယ္......၊

မင္းခ်စ္ျခင္းနဲ ့ ဒီေသမင္းေရွ ့
ငါ၀ပ္ဆင္းမွာ မဟုတ္..

ဒီမရဏလမ္း လူေတြအတြက္အစမ္းမဟုတ္
ငါ ့ အတြက္ေတာ ့
၀ဲ(လ္)ကမ္း မရဏလမ္းေပါ ့....။ ။

အကုသိုလ္ေတြနဲ ့ဗ်ာမ်ားေနတဲ ့
လူအမ်ားအတြက္
ေသျခင္းတရားကို
ေရွာင္ရွားေနႀကမွာေပါ ့...။ ။ ။

ေနာင္ဘ၀အေရးအတြက္
အခုငါေရးေနတဲ ့ကဗ်ာက
(ကုသိုလ္တရား မ်ားမ်ားပြားတဲ ့)

စကၤာပူ = အလြမ္းျမိဳ ့ၾကီး

၁။ ဟိုးတစ္ခ်ိန္ကေတာ့
 ငါတို႕ကို တူေအာင္ တုမယ္ ဆိုတဲ့ျမိဳ႕
ေလဆိပ္မွာထဲက စည္းကမ္းက်တဲ့ အလွကိုေငး
ေနစရာေတြေငး၊ နားစရာေတြေငး
မလိုသူေတြက ပြဲစားျမိဳ ့ေလးတဲ့
ဒါေပမယ့္ သူဟာ ကမၻာေလးတစ္ခုပါ
ဒီကမၻာေလးကို အစစ္အတု ခြဲျပီး အလွရွာမဲ့
ျမန္မာအေဖနဲ႕ သမီးကို မသကၤာတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕။

၂။ရန္ကုန္ေရ  နင္ဘယ္ေလာက္ျဖတ္က်န္ခဲ့ျပီလည္း
ငါတို႕ မေျပာရဲေတာ့ဘူး…
တေန႕တစ္လံေပါ့ စကၤာပူရယ္
သစ္ပင္ေတြ ပန္းေတြက စနစ္တက်ပြင့္ျပီး
စနစ္တက် ေၾကြရတယ္
လူေတြေရာ ဒီလိုပဲလား?
တို႕ အမ်ိဳးေတြအတြက္ စိတ္ပူလိုက္တာ။

၃။ သုပ္သုပ္သြား၊ သုပ္သုပ္လာ၊ သုပ္သုပ္စား
သုပ္သုပ္နား၊ အလုပ္တအားလုပ္
လူေရာင္စံုၾကားထဲမွာ
အျပံဳးမွာ ေစတနာပါတာ ျမန္မာ
အမုန္းခ်င္းျပိဳင္ရင္ ရွံုးေနမွာ ျမန္မာ
စကၤာပူေရ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ဆိုေပမယ့္
တို႕လူမ်ိဳးက ဂ်စ္ပစီေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ေျမနဲ႕၊ ေရနဲ႕ ၊ ဇာတိနဲ႕ လူမ်ိဳး စကၤာပူရဲ႕
ငါတို႕ကို မင္း ၀မ္းစာေကၽြးထားရေပမယ့္
မင္းက်မ္းမာေရး မထိခိုက္ေစရေအာင္
ျမန္မာေတြ ေနတတ္ခဲ့ပါတယ္။

၄။ ကမ္းေျခခ်န္ကီဘိလစ္မွာ အပန္းေျဖေတာ့
ပက္လက္လွန္ျပီး ေမွာက္ခံုပ်ံတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ၾကည့္မိ
ပိုက္ဆံေတြ တအားထားခဲ့ရျပီး
ဥာဏ္ပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ယူသြားနိင္လည္း
ကိုယ္ကနားျပီး စိတ္ကမနားနိင္ဘူး စလံုးေရ။

၅။ ငါတို႕ ဧရာ၀တီကိုက်
နာဂစ္ဆိုတဲ့ နာမည္လွလွေလးနဲ႕
ဘီလူးစီးသလို၀င္ေမႊသြားတဲ့ ပင္လယ္မ က
စလံုးက်မွ စည္းကမ္းတက် ညင္သာေနတာ
ငါ မခံစားနိင္ဘူး။

၆။ အီေကြတာ ေအာက္ကျမိဳ႕ကေလး
ပြင့္သမွ် ပန္းမေမႊးဘူး
မင္းရဲ႕ ေကာင္းသတင္းကေတာ့
ေမႊးျမပါတယ္
ငါတို႕မ်ားၾကေတာ့…ဘယ္ေတာ့ေမႊးမလည္း။

၇။ တို႕ေျမမွာ သာေရး နာေရးေတာင္ ေတြ႕ဖို႕ မလြယ္တဲ့
အမ်ိဳးေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ပင္နီစူလာပလာဇာမွာ အစံုေတြ႕ရ
ေပးဖို႕လား၊ ရဖို႕လား၊ အသာစံဖို႕လား၊ အနာခံဖို႕လား
တို႕ျမန္မာေတြ အလကားမဟုတ္ဘူးေနာ္
စကၤာပူ ခင္ဗ်ားၾကီး အရိပ္မွာ
လြတ္လပ္စြာ က်န္းမာခ်မ္းသာထားပါ။

၈။ ေျပာစရာ ရွိလို႕သာေျပာရ
ေျပာဖို႕မလိုပါဘူး။
အိမ္သည္ ဧည့္သည္ မပူရေအာင္ထားေပးတဲ့
စကၤာပူ ေက်းဇူးပါ
အဲဒီလို ေက်းဇူး
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ခ်င္လုိက္တာ။

၉။ စကၤာပူက ျမန္မာအားလံုး
မလြမ္းဘူးေျပာတဲ့ လူမရွိ
အားလံုး မၾကိဳက္ဘူး ေျပာတဲ့လူခ်ည္းပဲ
ကၽြန္ေတာ္လည္း မၾကိဳက္ပါဘူး
ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ေရွာ့ခ္ရွိတယ္။

၁၀။ အမွန္ကိုလည္း ေျပာမရ အမွားကိုလည္း ေျပာမရ
သတၱိ္ရွိလို႕ ေျပာျပန္ရင္လည္း အမုန္းခံရ
ၾကာလာေတာ့ သတၱိရွိလာမွာေတာင္ ေၾကာက္ရ။

၁၁။ “ဆရာ… အသစ္နဲ႕ အဆင္ေျပလားဟင္
ကၽြန္ေတာ္ မျပန္နိင္တာ သံုးနွစ္ရွိျပီ
အိမ္က ပိုက္ဆံ သိန္းတစ္ရာသံုးျပီး ထြက္လာတာ၊
အခုထိ မေက်ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဘဲြ႕ရလာတာ
အခု ဒီေဟာ္တယ္မွာေတာ့ ၀ိတ္တာေပါ့၊ သိပ္ျပန္ခ်င္တာေပါ့
ပိုက္ဆံ မေက်ေသးေတာ့ မိသားစုကို မ်က္ႏွာပူလို႕ သၾကၤန္မွာ
ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လားဟင္…”စလံုးမွာ ေမးတဲ့စကား
မင္းျပန္လာမွာ သိပ္စိုးရိမ္တာပဲ
အဆင္ေျပလားဆိုတဲ့ မင္းရဲ႕ ေမးခြန္းက
သၾကၤန္မွာ ပိေတာက္မပြင့္သလို
ငါ့ရင္မွာ ျပာက်ေစတယ္
ငါတို႕က အခုခ်ိန္ထိ ညံ့ေနၾကေသးတာကိုး
ခြင့္လႊတ္ပါ သားေလးရယ္။

၁၂။ လူၾကီးေတြက ျပည္ပနိင္ငံကို အထင္မၾကီးနဲ႕တဲ့
ျပည္ပကို ေရာက္ေနၾကတဲ့
ျမန္မာျပည္ဖြားေတြ အားလံုးဟာ
ျပည္ပတိုင္းျပည္ကို အထင္ၾကီးလို႕
ေရာက္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အထင္ေသးစရာနဲ႕
အဆင္မေျပမွဳ႕ေတြပဲ ေန႕တိုင္းေတြ႕ေနရလို႕
ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ႕ တုန္႕ျပန္မွဳ႕။

၁၃။ အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္က ျပည္တြင္းမွာပဲ ေနသူဆိုေတာ့
ခံရခက္တယ္ တကယ္က
ဘာမဆို ခြဲေ၀ယူၾကတယ္
…. ….
ကိုယ္ေတြေတာ့ လုံး၀(လံုး၀) မပါဘူူး။

၁၄။ MRT ရထားေပၚမွာ IPhone ဖြင့္လိုက္တာနဲ႕
ကမၻာၾကိးက ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာ
ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး စကၤာပူမွာေပါ့
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့
ကဗ်ာ ဆရာ အပါအ၀င္ အားလံုးညံ့ေနေသးတယ္။

၁၅။ အမွန္တရားကို ခ်စ္တယ္ သတၱိမရွိဘူး
သတိၱမရွိရင္ အမွန္တရား မရနိင္ဘူး
လူတခ်ိဳ႕က
မုိက္ရိုင္းရဲရင္ လိမ္ရဲရင္
အာဏာရမယ္၊ အာဏာရရင္ ရူးမယ္
ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာမယ္
ဒါဆိုလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္
လူမ်ားလုိ႕ နိင္ေပမယ့္ မမွန္ရင္ မေနပါနဲ႕
လူနည္းလို႕ ရွံုးေပမယ့္
မွန္ရင္ ေနၾကေပးပါ။

၁၆။ ဒီလိုပညာနဲ႕ ဒီလိုလုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႕
ဒီေလာက္လြမ္းေနတာ မလြမ္းရေအာင္
ျမန္မာျပည္က သူေ႒းေတြဆီမွာ
ျပန္လာလုပ္ပါလားဆိုေတာ့
စလံုးေရာက္ ျမန္မာ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးက
“စကၤာပူက သူေ႒းက လူကို လူလိုတန္ဖိုးထားတယ္
ျမန္မာျပည္က သူေ႒းက
လူ႕တန္ဖိုးနားမလည္တဲ့ ေပါင္းစားေတြ ခ်ည္းပဲ ” တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူး
ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာနိင္မွန္းလည္း မသိဘူး။
၁၇။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာနိင္တာကေတာ့
ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြအားလံုးကို
ျပည္တြင္းက ျမန္မာေတြအားလံုးက
ရင္ေတြ ျပာက်ေလာက္ေအာင္ လြမ္းေနၾက
ဒီထဲမွာ အေမေတြက ပိုဆိုးတာေပါ့
ရန္ကုန္ျမိဳ ့က
အင္တာနက္ဆိုင္ ဂ်ီေတာ့မွာ မ်က္ရည္ေတြ ခ်ည္းပဲ။

၁၈။ စကၤာပူက…
အျဖဴ၊ အမဲ၊ အညိဳ ဘယ္သူနဲ႕ ေျပာေျပာ
အလြမ္းနဲ႕စျပီး အလြမ္းနဲ႕ ဆံုးေတာ့
စကၤာပူဆိုတာ အလြမ္းေတြ စုေနတဲ့
အလြမ္းျမိဳ  ့ၾကီးလား ထင္ရတယ္
ဘယ္သူမွေတာ့ မ်က္ရည္မလြယ္ပါဘူး
မင္းသား၊ မင္းသမီးမွ မဟုတ္တာ
အလြမ္းက တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့
မ်က္၀န္းတာ က်ိဳးရတာေပါ့။
၁၉။ ခ်စ္သူကိုလည္း ခ်စ္တယ္
အေဖ အေမကိုလည္း ခ်စ္တယ္
ေမာင္နွမေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္
ဇာတိရပ္ရြာကိုလည္း ခ်စ္တယ္
တကယ္ဆို ခ်စ္ရဲ႕သားရဲ႕ ဘာလို႕ခြဲရက္တာလည္း
သုခနဲ႕ ဒုကၡေပါင္းထားတဲ့ စကၤာပူရဲ႕ မာယာမွာ
ငါတို႕ အားလံုး နစ္ခဲ့ရျပီ
တခ်ိဳ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနစ္
တခ်ိဳ႕ ၀မ္းနည္းစြာနစ္
ျမန္မာျပည္ေတာ့ ခ်စ္ၾကသူေတြခ်ည္းပဲ
ကဲ အားလံုး “ကမၻာမေၾက ျမန္မာျပည္
ဒါတို႕ျပည္ ဒါတို႕ေျမ
တို႕ပိုင္တဲ့ေျမ ”
စကၤာပူေရ… တို႕လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ပါ
အမွန္တရား ၊ ရိုးသားမွဳ႕နဲ႕ ျမန္မာေတြပါ
“ဒါတို႕ျပည္ ဒါတို႕ေျမ တို႕ပိုင္တဲ့ေျမ “ ။ ။


(ေစာေ၀)
(၁၄-၅-၂၀၁၁) ေန႕ လမ္းျပၾကယ္  စာၾကည့္တိုက္ စာခ်စ္သူမ်ား
 စကၤာပူနိင္ငံမွ က်င္းပေပးေသာ Poetry Performance ပြဲတြင္
ရြတ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာ

မိန္းကေလးတုိင္း ဖတ္သင့္တယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့အတြက္ ဒီစာကုိ ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္..။

တစ္ခါတုန္းကေပါ့။ အထက္ျမန္မာျပည္ေ႐ွးေဟာင္းၿမိဳ႕နားက ႐ြာေလးတစ္႐ြာမွာ
တစ္႐ြာလုံးက ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊
ေက်ာင္းဆရာေလးတစ္ေယာက္႐ွိသတဲ့။ သူကေက်ာင္းပိတ္ရင္ ႐ြာမွာ ကေလးေတြကို
စာသင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ေပါ့။
အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ ဘုရားဒကာထက္ အထင္ႀကီးေလးစားခံရတဲ့ အခ်ိန္ကာလမ်ဳိးမွာ
ကေလးေတြကို အလကားစာသင္ေပးေနေတာ့ ႐ြာရဲ႕ အသည္းႏွလုံး ဆိုလဲ မမွားဘူးေပါ့ေလ။
ဒီေက်ာင္းဆရာေလးရဲ႕ အိမ္ကလဲ စီးပြားေရးေတာင့္တင္းတယ္။ ႐ုပ္ရည္ကလဲ
ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ဆုိေတာ့ သမီး႐ွင္တုိ႔ မ်က္စိက်တဲ့ ေယာက်္ားေလးမ်ဳိးေပါ့။ သူတို႔
အိမ္မွာ ေလးတန္းေအာင္ၿပီး ကတည္းက ေခၚထားတဲ့ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ထဲက အသားမဲမဲ
႐ြက္ၾကမ္းေရႀကိဳ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးကလဲ
ဒီေက်ာင္းဆရာေလးကို ရင္ထဲက က်ိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနတာပါ။

ဒီလုုိနဲ႔ပဲ တစ္အိမ္ထဲအတူေန ဒီေက်ာင္းဆရာေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ ၿငိၾကေရာ
ဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေလးက လူႀကီးေတြကို အသိမေပးပါနဲ႔ဦး။
ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အခါမွ လက္ထပ္ၾကမယ္လုိ႔ စီစဥ္သတဲ့။ ဒါကိုေကာင္မေလးက
ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အထိေစာင့္ရင္သူ႕ကိုပစ္သြားမွာပဲဆိုၿပီး ႐ွိသမွ် ႀကီးေတာ္ေတြ၊
ေဒြးေလးေတြ အကုန္ေၾကျငာေမာင္းခတ္လုိက္သတဲ့။ မယူရင္မရေတာ့ပါဘူး၊ ဘာညာေပါ့ေလ။
ေက်ာင္းဆရာေလးရဲ႕ မိဘေတြလဲ စိတ္ဆိုးၾက၊ ေဒါသေတြႀကီးနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးအုပ္စုတစ္ခုလုံး
ပြက္ေလာ႐ုိက္သြားတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ေ႐ွးေတာ႐ြာသူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္နဲ႔
႐ွဳပ္႐ွဳပ္ေထြးေထြး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေပးစားလုိက္ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။
မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ညမွာပဲ သတုိ႔သားေလာင္းက တစ္ခါမွ မေသာက္ဘူးတဲ့ အရက္ေတြေသာက္၊
ဘယ္ေခြးမွ လူမထင္ဘူးကြ ဆိုၿပီး ျပန္လာသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးတဲ့
မိန္းမ လာခဲ့ ဆုိၿပီး ေျခသလုံးေက်ာ္ေက်ာ္ထိ ႐ွည္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဆံပင္ကို
တ႐ြတ္ဆြဲၿပီး ႐ြာကိုပတ္ပါေလေရာ။ အၿမဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ
ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ လူက ပါးစပ္က မၾကား၀ံ႔၊ မနာသာေတြ ဆဲဆိုလိုက္တာ တစ္႐ြာလုံး
ဘယ္သူမွလဲ မဆြဲရဲ၊ ဲဆြဲ တဲ့လူကို သတ္မယ္ဆုိၿပီး ဓါးနဲ႔ကလဲ ႀကိမ္းထားေသးေတာ့၊
ႏွိပ္စက္ေနတာကို ဒီအတုိင္း ၾကည့္ေနလုိက္ရသတဲ့။



အဲဒီမဂၤလာေဆာင္တဲ့ ေန႔ကစၿပီး ေျပာင္းျပန္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားလိုက္တာ တစ္႐ြာလုံးက
ေအာ္ေၾကာလန္တဲ့ အဆင့္ထိေရာက္ပါေလေရာ။ ေန႔တိုင္းနီးပါး ငါ့ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးတဲ့
မိန္းမ၊ ငါအမုန္းဆုံး မိန္းမနဲ႔ ႐ုိက္ေနတာတဲ့။ ၾကာလာေတာ့ ညေနမုိးခ်ဳပ္တာနဲ႔
အဲဒီ မိန္းမလဲ တျခားအိမ္မွာ သြားပုန္းေနရတာေပါ့။ အိမ္မွာ ႐ွာလုိ႔ မေတြ႕ရင္
ဓါးဆဲြၿပီး လက္ခံထားတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့ အိမ္ေတြမွာ ဓါးနဲ႔ႀကိမ္း၊
အိမ္ေ႐ွ႕ကသစ္ပင္ေတြခုတ္နဲ႔၊ ဆဲလုိက္တာလဲ မုိးမႊန္ေနေတာ့ တခါတေလမ်ား တျခား႐ြာအထိ
သြားပုန္းေနရသတဲ့။ မေက်နပ္တာေလး တစ္ခုနဲ႔ ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာ အရက္သမား လူရမ္းကားကား လုံးလံုးျဖစ္ေရာေပါ့။
ေန႔လည္ဘက္ဆုိရင္လဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွ စကားဟဟမေျပာေတာ့ဘဲ ငူငူႀကီးထုိင္ေနသတဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ လင္ဆုိးမယား တဖားဖားဘ၀နဲ႔ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရသတဲ့။ အဲဒီသမီးေလးကိုလဲ
တစ္ခါမွ ေသတဲ့အထိ သမီးလုိ႔ မေခၚခဲ့ဘူးတဲ့။ ဟဲ့ေကာင္မေလး ..လုိ႔ ပဲေခၚၿပီး တခါမွလဲ
မခ်ီဘူး။ ေခ်ာ့ျမဴတာလဲ မ႐ွိ၊ သူနဲ႔ မဆိုင္သလုိပဲတဲ့။



ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသုံးက်မွဳ၊ မက်မွဳကို ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ေယာက်္ားေတြဟာ သူတို႔လက္မထပ္ခ်င္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထပ္လုိက္ရတဲ့အခါ၊
လက္ထပ္ခ်င္တဲ့ အခါ လက္မထပ္ရတဲ့အခါ ဒါမ်ိဳးေတြျဖစ္တတ္လား ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။
မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သူတုိ႔ယူခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့
အတၱမ်ိဳး႐ွိတတ္လား မေတြးတတ္ပါဘူး။ သူ႔စိတ္ဓါတ္ကိုလဲ မေ၀ဖန္လုိပါဘူး။ အဓိက ကေတာ့
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကံၾကမၼာကို ေျပာခ်င္တာပါ။
တစ္႐ြာလုံးေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ ေက်ာင္းဆရာကို ယူလဲ အရက္သမား မယားျဖစ္သြားႏိုင္သလုိ
တစ္႐ြာလုံး ေအာ္ေၾကာလန္ကို ယူလဲ အံ႔ၾသေလာက္ေအာင္ လိမၼာသြားလုိ႔ ဘုရားဒကာ၊
ေက်ာင္းဒကာျဖစ္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ အားလုံးက ေၾကာက္စရာေကာင္းၿပီး မျမင္ႏုိင္တဲ့
ကံၾကမၼာေတြေပ့ါ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ အျမင့္ဆုံး တန္ဘုိးနဲ႔
ထပ္ၿပီးကံၾကမၼာနဲ႔ ေလာင္းရတဲ့ စိန္ေခၚပြဲ တစ္ခုပါဘဲ။



ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လဲ ဒီလုိပဲ။ ၁၀ တန္းေျဖဘုိ႔ နယ္ကေန ၿမိဳ႕ကိုလာေနရင္းက
ေဆးေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ပါေလေရာ။ ေဆးေက်ာင္းက
ဓါတ္ခဲြခန္းမွာ လုပ္တယ္ဆုိတာပဲ သိၿပီး တဲြေနလုိက္တာ လက္ထပ္ဖုိ႔ အိမ္ကို
ေျပာေတာ့ ပဲြ႐ုံ ပိုင္႐ွင္ မိဘေတြက သေဘာမတူတာနဲ႔ လိုက္ေျပးပါေလေရာ။
လက္ထပ္ၿပီးမွ ေသခ်ာသိရတာက ေဆးေက်ာင္းက ဓါတ္ခဲြခန္းမွာ အေလာင္းေတြ ခြဲရ၊
ျဖတ္ရတဲ့ အလုပ္သမားပါ။ ေဆးေက်ာင္းကို လႉတဲ့ အေလာင္းေတြကို ျဖတ္၊
ေဆးစိမ္သင့္တာစိမ္၊ လႊတ္ပစ္သင့္တာ လႊတ္ပစ္၊ တစ္ခါတေလ ေဆးေက်ာင္းသားေတြက
စာက်က္ဘုိ႔ အ႐ုိးေျခာက္ေတြ ဘာေတြ လုိခ်င္ရင္ သူ႕ဆီမွာ ၀ယ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး
ေသၿပီးသားလူေတြ ၾကာၾကာအထားခံေအာင္ ေဆးထုိးတဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္ေသးတယ္။
တစ္ခါတေလမ်ား အိမ္ျပန္မုိးခ်ဳပ္တဲ့ အခါ သူလမ္းထဲ၀င္လာရင္ တုိက္ဆိုင္တာလားမသိ၊
လမ္းေပၚမွာ ႐ွိတဲ့ ေခြးေတြက ဆဲြဆြဲငင္ငင္အူလုိ႔၊ လူကလည္း ေသြးညီနံ႔ေတြနဲ႔၊
ေအာ္ဒါမွာထားတဲ့ ေက်ာင္းသာ႐ွိရင္ လူ႐ိုးထုပ္ႀကီးက ပါေသးတယ္။ အလုပ္ဟူသမွ်
ဂုဏ္႐ွိစြပါ။ အျပစ္မဆုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္မေလးသာ ဒါေတြကို ႀကိဳသိခဲ့ရင္
သူ႕ကံၾကမၼာက တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ေျပာင္းသြားႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆိုခ်င္တာပါ။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ကိုယ့္မိဘထားႏုိင္တာထက္ မ်ားစြာ နိမ့္က်တဲ့ ဘ၀ကို
ေရာက္တဲ့အျပင္ မသာေဆးထုိးၿပီး လူ႐ုိးထြင္ေရာင္းတဲ့ လူမွန္းသိရတဲ့အခါ
ကိုယ္ခ်စ္မိသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္၊ ကိုယ္ကံၾကမၼာအတြက္ ဘာလုပ္လုိ႔ရေတာ့မွာလဲ။



ဒီထက္ဆုိးတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္လဲ ႐ွိေသးတယ္။ ခ်စ္သူ ႀကဳိက္သူ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတဲ့
ၾကားက လက္ကေလးေတာင္မကုိင္၊ ခ်စ္သူကို တန္ဘုိးထားၿပီး သက္သတ္လြတ္စားေနတဲ့
လူတစ္ေယာက္ကုိ သူေတာ္ေကာင္းေလး ဆုိၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္သတဲ့။ ဒီလူက
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့လဲ တကယ္ သက္သတ္လြတ္စားတာပါ။ ဆုိးတာက မိန္းကေလး လုပ္သူက
မေကာင္းတဲ့ မိန္းမကိုသာ သြား႐ွာပါေတာ့လုိ႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာယူရေလာက္ေအာင္
ကာမကိုလိုက္စားတာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္သူမွ မကယ္ႏုိင္တဲ့ အဆံုး ေကာင္မေလးလည္း
အိမ္ကထြက္ေျပးလုိက္တာ ေသလား၊႐ွင္လား သတင္းအစအနေတာင္ မရေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။



မိန္းမတစ္ေယာက္အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေၾကကြဲစြာ လက္ခံလုိက္ရတဲ့
ကံၾကမၼာေတြ၊ နာက်ည္းခံျပင္းစြာ လက္ခံလုိက္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဆုပ္လည္းစူး
စားလည္း႐ူးတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ ဆုပ္လည္းေႏြး စားလည္းေအးတဲ့ ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး
ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၿပီး ဘ၀မွာ ၿပီးျပည့္စုံသြားၿပီလုိ႔
ခံစားရမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။



ေယာက်္ားေတြဘက္ကလည္းဒီလုိပါဘဲ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပိုေတာ္လာတဲ့
ေယာက်္ားေတြ႐ွိသလုိ၊ အရည္အေသြးက်သြားတာေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါဘဲ။
လူႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဘ၀တစခုကို တည္ေဆာက္တဲ့အခါ ေဘးမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး႐ွိေနတဲ့
တစ္ဦးတည္းေသာ အေဖာ္ရဲ႕ အားေပးမွဳ၊ ကူညီမွဳ၊ ပါရမီျဖည့္ႏုိင္မွဳ ေတြက
ဦးေဆာင္ေနတဲ့ေယာက်္ားအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အင္အားပါပဲ။



အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြေတာင္ ၾကာၾကာေပါင္းရင္ တျဖည္းျဖည္း သူ႕စိတ္ ကိုယ့္စိတ္
ဓါတ္ကူးတတ္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ရဲ႕ မသိစိတ္က တျဖည္းျဖည္း သူလုပ္သလုိ၊ သူေျပာသလုိ
လုပ္မိ၊ ေျပာမိ ေနတာမ်ဳိးေလ။ လင္မယား ဆိုတာ အရင္းႏွီးဆုံး သူစိမ္းဆုိေတာ့
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီက ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ရဲ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ခ်ရဲတဲ့
သတၱိမ်ဳိးေတြ မိန္းမဆီ ဓါတ္ကူးတာက ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မိန္းမဆန္လြန္းတဲ့
မိန္းမေတြမွာ ႐ွိတတ္တဲ့ မနာလုိ၀န္တိုစိတ္ေတြ၊ ေ႐ွ႕တစ္မ်ဳိး ကြယ္ရာတစ္မ်ဳိးနဲ႔
အတင္းေျပာတတ္တဲ့ စိတ္ေတြ၊ေယာက်္ားဆီ ဓါတ္ကူးကုန္ရင္ေတာ့ ၿပီးပါေလေရာ။
အသြင္မတူတာေတြ ၫွိရင္းၫွိရင္းနဲ႔ မေကာင္းတာေတြပဲ က်န္ခဲ့ရင္ ဒုကၡ။
အရမ္းေအာင္ျမင္တဲ့ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္မွာ သိပ္ေတာ္တဲ့
မိန္းမတစ္ေယာက္႐ွိတယ္လုိ႔ ဆိုထားတယ္ မဟုတ္လား။



ကၽြန္ေတာ္အျမင္နဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ေယာက်္ားေတြက ကၽြန္နဲ႔တူေသာ မိန္းမကို
ရတယ္။ ဆုိလုိတာက အိမ္မွဳကိစၥေတြလုပ္မယ္။ ကေလးေမြးမယ္။ေယာက်္ားကို ျပဳစုမယ္။
ေပးသေလာက္ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလာက္ေအာင္သုံးမယ္။ေယာက်္ားရဲ႕ အလုပ္မွာ ႐ွိႏိုင္တဲ့
စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ၊ ျပႆနာေတြအတြက္ သူမေျဖသိမ့္ေပးႏို္င္ဘူး။
အၾကံဥာဏ္မေပးႏို္င္ဘူး။ သူသိတာကေယာက်္ားခုိင္းရင္လုပ္မယ္။ ေပးရင္ယူမယ္။
ေကၽြးရင္စားမယ္။ ဒါပဲေပ့ါ။



တခ်ဳိ ႔ ေယာက်္ားေတြက်ေတာ့ အလုပ္႐ွင္နဲ႔တူေသာ မိန္းမကိုရတယ္။ သူမ်ားကားစီး
စီးခ်င္ၿပီ။ သူမ်ားတုိက္ေဆာက္ ေဆာက္ခ်င္ၿပီ။ေယာက်္ားကို ႐ွာပါလား။ လုပ္ပါလား။
အလုပ္႐ွင္က အလုပ္သမားကို ခုိင္းသလုိမ်ဳိး အခ်ိန္မျဖဳန္းနဲ႔၊ အပိုမသုံးနဲ႔
ဆုိတဲ့ မိန္းမမ်ဳိးေတြေပ့ါ။



တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘုရင္မနဲ႔ တူတဲ့ မိန္းမကို ရတယ္။ ႐ွာသမွ် ပိုက္ဆံအကုန္အပ္ရၿပီး
ေနရာတကာ သူၿပီးမွ ၿပီးရတယ္။ ဘာပဲလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ အေသးအဖဲြကအစ
သူ႕မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲ ၾကည့္ၿပီး အတည္ျပဳခ်က္ယူရတယ္။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလုိ႔
အလုိလိုက္ေနရတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အႏိုင္က်င့္ခံေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးပါ။ ဘ၀မွာ
ေပ်ာ္႐ႊင္သင့္သေလာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခြင့္ မရတဲ့ေယာက်္ားမ်ဳိးေတြေပါ့။



တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မိတ္ေဆြနဲ႔ တူေသာ မိန္းမကို ရတယ္။ ကိုယ့္ကို အစစ အရာရာ
ကူညီေပးႏိုင္သလုိ သူကိုယ္တုိင္မွာလည္း ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မကြာတဲ့
အရည္အခ်င္းေတြ႐ိွတယ္။ ကို္ယ့္ကို လက္တဲြေခၚယူႏိုင္ၿပီး ဟာသဥာဏ္လည္း႐ိွတယ္။
ဘ၀ကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ေလွ်ာက္လမ္းခြင့္ကိုေပးတဲ့ မိန္းမမ်ဳိးေပါ့။



တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ခ်စ္တီးနဲ႔ တူေသာမိန္းမကိုရတယ္။ ပိုက္ဆံကို အရမ္းမက္ေမာ၊
သူလည္း႐ွာ၊ေယာက်္ားကိုလည္း ႐ွာခုိင္း၊ ၿပီးရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္သုံးစကားက
ပိုက္ဆံသာရမယ္ဆုိေယာက်္ားေတာင္ ေပါင္လုိက္ခ်င္သတဲ့ေလ။



တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မိခင္နဲ႔တူေသာ မိန္းမကိုရတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ ကိုယ့္ကို
နားလည္ေပးႏုိင္သလုိ အခက္အခဲ တစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္လာရင္လည္း မိခင္တစ္ေယာက္က
သားအေပၚမွာထားတဲ့ ေမတၱာမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပ္တည္ေပးႏုိင္တယ္။ လဲက်တဲ့အခါ
ညင္သာစြာ ထူေပးႏုိင္သလုိ ေအာင္ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူမ်ားအလဲမထိုးႏိုင္ေအာင္
ဂ႐ုစိုက္ တည့္မတ္ေပးတယ္။ အရာရာကို ထပ္တူနီးပါး ခံစားနားလည္ေပးႏုိင္တဲ့
ႏွလုံးသားကို ပိုင္ဆိုင္တယ္။ ျဖတ္ထုိးဥာဏ္ေကာင္းၿပီး ျပႆနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
သိမ္ေမြ႔စြာ ေျဖ႐ွင္းႏိုင္တယ္။ေယာက်္ားကိုယ္တုိင္ကလည္း မိန္းမျဖစ္သူကို
ေလးစားခ်စ္ခင္စြာျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုရားသခင္ေပးတဲ့ ဆုလာဒ္ကိုရတဲ့
ေယာက်္ားမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။



ကိုယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မွဳတစ္ခုက ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလုံးကို မသိမသာ ေျဖးေျဖးခ်င္း
ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္တဲ့အရာ၊ ဘာေတြဘယ္လုိေျပာင္းလဲမယ္ဆုိတာ တိတိက်က်ဘယ္သူမွ
မသိႏိုင္တဲ့အရာ၊ အေကာင္းဆုံးဆုိတာကို ကိုယ္သတ္မွတ္တဲ့ စံနဲ႔
လြပ္လပ္စြာေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္လဲ ေပးထားတဲ့ အရာ၊ အခ်စ္ဆိုတာကို ဓါးစာခံလုပ္ၿပီး
ရဲရဲႀကီးစြန္႔စားၾကည့္ၾကတဲ့ အရာ၊ ၿပီးသြားတဲ့ အခါ တိတ္ဆိတ္စြာ လူမသိ၊ သူမသိ
တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲရတဲ့ အရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပြင့္လင္းစြာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခြင့္ရတဲ့အရာ၊
ဒါမွမဟုတ္ မခ်ိသြားၿဖဲ ျဖစ္ၾကရတဲ့ အရာ၊ ထုိထုိေသာ အရာမ်ား ေပါင္းဆုံရာ လူ႕ဘ၀ရဲ႕
တစ္ခုတည္းေသာ အရသာကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးပါဘဲ။



ေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ခုိင္ခိုင္မာမာတည္ေဆာက္ထားႏုိင္တဲ့
အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေမးၾကည့္တာကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေရာ
မိန္းကေလးေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး
(ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးေနာ္) သည္းခံခြင့္လႊတ္နားလည္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္မ်ဳိးနဲ႔
ခ်စ္ႏိုင္ၿပီဆုိမွ အိမ္ေထာင္ျပဳပါ" တဲ့။ ဒီေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ္
ၾကားဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ သူ႕အေျဖက အေကာင္းဆုံးပါဘဲ

Forward Mail ေလးပါ...

ဘုရားသခင္ လႊတ္လိုက္တဲ့လူ

ငါတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္(၃)ႏွစ္အတြင္းမွာ ငါတို႔ရန္ဘယ္ႏွခါျဖစ္ခဲ့မွန္း ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ငါဟာ မွတ္ဉာဏ္ သိပ္မေကာင္းတဲ့မိန္းမမွန္း နင္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နင္နဲ႔ရန္ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကိုေတာ့ ငါ့ႏွလံုးသားထဲ မွတ္ေက်ာက္တင္ထားတယ္။

တစ္ခါက နင္နဲ႔ငါရန္ျဖစ္ေတာ့ နင္ကနင့္ကိုယ္လံုးနဲ႔ အိမ္တံခါးဝကို တင္းတင္းပိတ္ထားတယ္။ ညနက္သန္းေခါင္မွာ ဒီေခါင္းမာတဲ့မိန္းမ အိမ္ကေန ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ျဖစ္တယ္။

တစ္ခါက နင္နဲ႔ငါရန္ျဖစ္ေတာ့ အိမ္တံခါးကိုေဆာင့္ပိတ္ၿပီး နင္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ငါအမီလိုက္ၿပီး ရွာခဲ့ေပမယ့္ နင့္ကိုမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့အိမ္ထဲမွာ ငါ့တစ္ေယာက္တည္း အသံကုန္ေအာ္ငိုမိတယ္။ အဲဒီမွာ တျခားအခန္းထဲကေန နင္အျမန္ထြက္လာၿပီး ငါ့ကိုေပြ႔ဖက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ငါတို႔ရန္ျဖစ္တိုင္း နင့္ကိုငါရွာေတြ႔ႏိုင္မယ့္ေနရာမွာပဲ နင္ပုန္းေတာ့တယ္။

တစ္ခါက နင္နဲ႔ငါရန္ျဖစ္ေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ ငါတို႔စကားမေျပာခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒီေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးကို ငါဘယ္လိုဖြင့္ဖြင့္ ဖြင့္မရခဲ့လို႔ နင့္ဆီဖုန္းမဆက္ခ်င္ဘဲ ဆက္လိုက္ရတယ္။ ငါ့ဖုန္းရေတာ့ နင္အိမ္အျမန္ျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္မွသိရတာက တံခါးဖြင့္မရေအာင္ နင္လုပ္ခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ငါစိတ္လည္းတိုသလို ခံလည္းခံစားခဲ့ရတယ္။

တစ္ခါက နင္နဲ႔ငါရန္ျဖစ္ေတာ့ အေမ့အိမ္ျပန္မလို႔ ငါအဝတ္အစားေတြသိမ္းတယ္။ အဲဒီမွာနင္က ငါ့ကိုတင္းတင္းေလးဖက္ၿပီး ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ "နင္ဒီအတိုင္း ဆင္းမသြားပါနဲ႔။ ငါက နင္ရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုးပစၥည္းပါ။ ငါ့ကိုလည္း နင္နဲ႔တပါးထဲယူသြားပါ" လို႔ဆိုတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါတို႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ခါက နင္နဲ႔ငါရန္ျဖစ္ေတာ့ ငါစိတ္တိုၿပီး နင္နဲ႔အတူ တဲြရိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုကို ဆဲြၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုကို တစ္ညလံုး နင္ျပန္ကပ္ေနခဲ့တယ္။

တစ္ခါက နင္နဲ႔ငါရန္ျဖစ္ေတာ့ နင္နဲ႔ကြာရွင္းဖို႔ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို ငါလိုက္ရွာခဲ့တယ္။ ေနာက္မွသိရတာက အဲဒီကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို ငါရွာမေတြ႔ေအာင္ နင္ဖြက္ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။


ငါဟာ နင္နဲ႔ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဘုရားသခင္ေစလႊတ္လိုက္တဲ့လူလို႔ နင္ေျပာတယ္။ နင္နဲ႔ရန္ျဖစ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ထိ နားလည္မႈရွိလိုက္သလဲ! ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေအာ္ေငါက္ရမယ္ဆိုတာကို သိတယ္။။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မ်က္ရည္က်ရမယ္ဆိုတာကို သိတယ္။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ပစၥည္းပစ္ေပါက္ရမယ္ဆိုတာကို သိတယ္။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ျပန္ေခၚရမယ္ဆိုတာကို သိတယ္.....

ဟုတ္ပါတယ္.. ငါတို႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ရန္ျဖစ္တဲ့အိမ္ေထာင္ေရးပါ....

အခုလည္း ငါတို႔မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အိမ္တံခါးကို နင့္ကိုယ္လံုးနဲ႔ ပိတ္မထားေတာ့ဘူး။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို နင္ဖြက္မထားေတာ့ဘူး။ နင့္ကိုငါ ခဲြမသြားဘူးဆိုတာကို နင္သိထားလို႔ျဖစ္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္.. နင္ကိုခဲြသြားရင္ ငါငိုလိမ့္မယ္။


ရန္မျဖစ္တဲ့အိမ္ေထာင္ေရး၊ မ်က္ရည္မက်တဲ့အိမ္ေထာင္ေရး၊ နင္နဲ႔ျပန္မေခၚတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး၊ မၿပံဳးမရယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ဳိး ငါမလိုခ်င္ဘူး။ ရန္ျဖစ္တဲ့၊ မ်က္ရည္က်တဲ့၊ ၿပံဳးရယ္တဲ့အိမ္ေထာင္ေရးမ်ဳိးမွာ နင္နဲ႔အတူ ငါတျဖည္းျဖည္း အိုမင္းသြားခ်င္တယ္။ ငါ အႀကိမ္ႀကိမ္ပစ္ေပါက္ခဲ့လည္း မပ်က္မစီးဘဲက်န္ေနတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးထမင္းအိုးက ငါတို႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးလို ႀကံ့ခိုင္၊ က်န္းမာၿပီး ငါတို႔အတြက္ ထမင္းေတြခ်က္ေပးေနတုန္းပဲ။

နင့္ကိုငါ ခ်စ္လား မခ်စ္ဘူးလားဆိုတာကို ငါမသိဘူး။ ငါသိတာကေတာ့ နင့္ကိုခဲြသြားရင္ ငါငိုလိမ့္မယ္။ ငါဟာ နင္နဲ႔ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဘုရားသခင္လႊတ္လိုက္တဲ့ လူျဖစ္တယ္။




မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/aiqingwenzhang/20110330/176884.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

ႏုိင္ငံျခားမွျမန္မာစက္ရုပ္

အမိေျမကေန ခြဲခြာမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မတတ္သာလို႔ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြပါ။ ႏိုင္ငံျခားကိုမွ လူ႔ျပည္လို႔ထင္တဲ့လူအခ်ဳိ႕အတြက္ ဟားစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္

။ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိးစီပဲမဟုတ္လား...။ဒီလိုနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚ ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၿပီးေတာ့အလုပ္ရဖို႔၊ အလုပ္ရေတာ့ ေနထိုင္ခြင့္ရဖို႔၊ ဒါေတြၿပီးသြားေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အဆင္ေျပဖို႔၊ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္သန္းၿပီး နည္းနည္းေလးေနသားၾကလာေတာ့ ပထမဆုံးေတြးမိတာက ငါလူနဲ႔မတူေတာ့ပါလား ဆိုတဲ့အေတြးပါပဲ။

ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာတန္ေအာင္ခိုင္းတဲ့အျပင္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္ နားေနခြင့္မေပးရဲတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြပါ။ စိတ္ကိုေလးလံတဲ့ အရာတစ္ခုနဲ႔ အျမဲဖိစီးေနတဲ့အျပင္ ၫွစ္ပါၫွစ္ခံရတာမ်ဳိးပါ။ မနက္ ၆ နာရီထ၊ မ်က္စိမဖြင့္ပဲေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး Bus ကားတစ္တန္ ရထားတစ္တန္စီးၿပီး ႐ုံးကိုေရာက္၊ ေရာက္တာနဲ႔႐ုံးက ကြန္ပ်ဴတာ sever ေတြေနေကာင္းရဲ႔လား၊ က်န္းက်န္းမာမာ႐ွိရဲ႔လားလို႔ အရင္စစ္ရတယ္။ သူတို႔ေနမေကာင္း၊ ႏွာစီး ေခ်ာင္းဆိုးျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ တြတ္ပီကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ပါပဲ။

အဲဒါစစ္ၿပီးသြားရင္ေရးစရာ႐ွိတဲ့ Program ေတြေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေရးလိုက္ရတာ ၁၂း၃၀ အထိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ Team မွာ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ လူ(၃) ေယာက္ထဲ ႐ွိရတဲ့အထဲ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ကုလားနဲ႔ ကုလားမပါ။ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ ဘာသာစကားကလဲ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ထည္း ေရးစရာ႐ွိေရးေန႐ုံပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ ၊ ၿပီးတာနဲ႔ထပ္ေရးရျပန္ေရာ။ Project ေတြကလဲ တစ္ခုမၿပီးေသးဘူး ေနာက္အသစ္တစ္ခုက ေစာင့္ေနၿပီ။ အေရးထဲ Team Leader ကဘာမွမသိတဲ့ ကုလားဆိုေတာ့ Project Delivery Date ေတြက Programmer ေတြအတြက္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ရက္အကန္႔အသတ္နဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေနကုန္ေရးၿပီး ဦးေႏွာက္က ၇း၀၀ နာရီဆို ေဒါင္းသြားၿပီ။ အိမ္ကို Bus ကားနဲ႔ ရထားစီးၿပီး ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၉း၀၀ နာရီ။ ညစာစားၿပီး ကိုယ္ေနတဲ့အခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၁၀း၀၀ နာရီ။ Blog ေလး သတင္းစာေလးဖတ္လိုက္ေတာ့ ၁၁း၀၀ နာရီ၊ ေနာက္ေန႔ ၆ နာရီထဖို႔ အိပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ဦးေႏွာက္က အသိေပးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကမအိပ္ခ်င္ေသးလို႔ ဂစ္တာေလး ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ ့ ၁၂း၀၀ နာရီ။ ကဲ.... ဒါနဲ႔ပဲ တေန၀င္တေနထြက္ စက္႐ုပ္လူသားဘ၀။

စေန၊ တနဂၤေႏြက်ေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ အခန္း႐ွင္း၊ မီးပူထိုး၊ တစ္ပတ္စာေစ်း၀ယ္၊ ျမန္မာဟင္း လြမ္းတာေလးေတြ ခ်က္စား၊ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္ဖတ္၊ အဲဒီေန႔ေတြဆို အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္ေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္က Program ျပႆနာေတြေျဖ႐ွင္းဘို႔ စာအုပ္ေတြ႐ွာဖတ္၊ Internet မွာ download လုပ္။ ဘယ္မွာလဲ.... အေပါင္းအသင္းအတြက္၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အတြက္အခ်ိန္။ သူငယ္ခ်င္းေနမေကာင္းလဲ Ph နဲ႔သတင္းေမး၊ ေလဆိပ္ဆင္းရမယ့္ရက္ဆိုလဲ ခြင့္မရလို႔လိုက္မပို႔ႏိုင္၊ လူမႈေရးေတြ ပ်က္ကြက္လို႔။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလဲ sms ေလာက္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကရ။ ၾကာလာေတာ့ လူခ်င္းေတြ႔ရင္ေတာင္ sms စကားေတြျဖစ္လို႔။ ဟူး......... တစ္ကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ လူမႈေရးေတြကို တိုတိုတုတ္တုတ္ ျဖစ္ေစသတဲ့လား။

တစ္လကုန္လို႔ရလာတဲ့ လစာကို အိမ္အတြက္ပို႔ဖို႔၊ အိမ္လခေပးဖို႔အတြက္၊ တစ္လလုံးစားဖို႔ ေသာက္ဖို႔အတြက္၊ Ph ဖိုးနဲ႔ အေထြေထြကုန္က်စရတ္အတြက္၊ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ဖို႔အတြက္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလိုက္ေတာ့ ၁၀ ပုံ ၁ ပုံေတာင္စုဖို႔က အႏိုင္ႏိုင္၊ တစ္ခါတစ္ေလ အေပါင္းအသင္းကို ကူညီလိုက္လို႔ လခမထုတ္ခင္ ပိုက္ဆံျပတ္သြားရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ရတာက႐ွိေသး။ ကိုယ့္ေျမမွာတုန္းကလို သူငယ္ခ်င္းေရ... ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္လွည့္ကြာလို႔ ေျပာဘို႔ အားလုံးကလဲ သူမသာ၊ ကိုယ္အသုဘ..အဲ... အဲလိုလဲဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ကိုယ္လိုသူလို အတူတူဘ၀...။ ဒါ... ဘ၀တဲ့လား။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာဆို မနက္မိုးလင္းရင္ ပဲျပဳတ္ပူပူေႏြးေႏြး ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ ထမင္းနဲ႔အေမကေၾကာ္ေကၽြးတယ္။ ဒီမွာဆို ပဲျပဳတ္ေတာင္ ေအးခဲမာေတာင့္၊ အနံ႔ကလဲမ႐ွိေတာ့။ ေအးခဲေနတာကို ပူေအာင္ျပန္လုပ္ၿပီးစားလိုက္၊ ျမန္မာျပည္မွာလို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခ်က္ျပဳတ္မစားႏိုင္တဲ့ဘ၀။ ဒီက food court ကဟင္းေတြကလဲ ၾကာၾကာစားေတာ့နံလာၿပီ။ အရသာေတြကလဲအားလုံးတူေနသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာအစားအစာေလးေတြတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေလွ်ာက္လုပ္စား။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ စားလို႔ေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ဘာဟင္းႀကီးမွန္းမသိတဲ့ ဟင္းမ်ဳိးေတြျဖစ္လို႔။ အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာ အေမရယ္။

လူ႔စိတ္ကလဲ မေကာင္းတာမ်ား ေျပာပါတယ္။ မရႏိုင္ဘူးဆိုမွ ဘိန္းမုန္႔ေလး မုန္႔လင္မယားေလး စားခ်င္တာ႐ွိေသး........ ရန္ကုန္မွာဆို ညဘက္လွည္းတန္းမွာ မုန္႔အစုံေပါမွေပါ.. ဒီမွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီး သရက္သီးေတာင္ မခ်ဳိပါဘူးအေမရာ။ အလုပ္ကအိမ္ျပန္၊ အိမ္မွာအိပ္ၿပီး အလုပ္ျပန္သြား၊ အိပ္၊ စား အလုပ္လုပ္၊ ဒီ(၃) ခုပဲ႐ွိတဲ့ တစ္ေန႔တာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘ၀လား။

ကၽြန္ေတာ္အပ်င္းမႀကီးပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာခ်င္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္၊ အစားစားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္အိပ္၊ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂီတာတီးခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ အပန္းေျဖခ်ိန္ေလးေတြ ကိုယ္စိတ္ေပ်ာ္ရာကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ လုပ္ခြင့္ရ႐ွိခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ႏို္င္ငံမွာတုန္းကအခ်ိန္ေလးေတြကို လြမ္းတာပါ။ စိတ္အပန္းေျဖစရာမ႐ွိ၊ အလုပ္ၿပီး အလုပ္၊ စားၿပီးရင္အိပ္၊ ဒီလိုနဲ႔အလုပ္ကဖိစီးတဲ့ဒဏ္၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူပါး၀တဲ့လူတစ္ခ်ဳိ႕ ရဲ႔ဒဏ္၊ အထီးက်န္ၿပီး အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာ႐ြတ္သံေတြေတာင္ တိုးတိတ္ေနပါၿပီ အေမရာ။

ျမန္မာျပည္ လူေတြကတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပုဇြန္ေျခာက္ဆိုလဲ ေ႐ႊပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ လၻက္ဆိုလည္း အၫြန္႔ေလးေတြခ်ည္းပဲ ႏွပ္ေပးရတာနဲ႔၊ အရာရာကို အေကာင္းေလးေတြခ်ည္းပဲ ထည့္ေပးတတ္ၾကတယ္။ ငါးပိဆိုရင္လဲ ရခိုင္ငပိေလး၊ ငါးေျခာက္ဆိုရင္ ငါးရံ႕ ေျခာက္၊ ငါးပုတ္ေျခာက္စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒီကလူေတြကေတာ့ ႐ွိတာေလးကိုေ၀ပုံခ်ၿပီး တိုင္းထြာသုံးေနရတဲ့ဘ၀မ်ဳိးမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္လို႔ လက္ေဆာင္ေတြေပးရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေစ်းသက္သာတဲ့ဆိုင္ကိုေ႐ြး၊ ေလ်ာ့ေစ်း႐ွာ၀ယ္ရနဲ႔ ဖတ္ဖတ္ေမာလို႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိ၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္လား။

စိတ္႐ႊင္လန္းပါေစေတာ့ရယ္လို႔ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔သစ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ထားျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းႀကီးတဲ့သစ္ပင္ေလးဆို ခိုးသြားပါေလေရာ။ ဟိုနားဒီနား အလြယ္တစ္ကူသြားလို႔ရေအာင္ စက္ဘီးေလး၀ယ္ၿပီး ၀ရန္တာလက္တန္းမွာ သံႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားျပန္ေတာ့ ျဖဳတ္လို႔ရတဲ့ ေဒါက္နဲ႔ေျခနင္းေတြျဖဳတ္သြားျပန္ေရာ။ တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ အျပည့္ ေစ်း၀ယ္ၿပီး အျပန္လမ္းမွာ ဆိုင္ေလးတစ္ခုထဲခဏ၀င္ၿပီး ဖုန္းကဒ္၀ယ္လိုက္ေတာ့ ျခင္းေတာင္းထဲက လိေမၼာ္ရည္ပုလင္းက မ႐ွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဖိနပ္အသစ္ေလး၀ယ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ ဖိနပ္စင္မွာ တင္ထားမိေတာ့ တစ္ညအတြင္း ဖိနပ္ကမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကဲ........ ဘာမ်ားထူးေသးလဲအေမရာ။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လာေနတဲ့ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ လုပ္ငန္း႐ွင္စီးပြားေရးသမားတဲ့။ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္လို႔လဲမၾကားဖူးပါဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္သြားေနရတာ့ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေသာ အလုပ္သမားတဲ့၊ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ဆိုတာထက္ ေသခ်ာတဲ့ေနထိုင္ခြင့္မရခင္ Immigration သြားရတဲ့ရက္ေတြဆို ဒီကၽြန္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာထားအဆိုးဆုံး မေလး႐ွားမေလးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ကံၾကမၼာက သူတို႔လက္ထဲမွာ။ ရယ္ျပ၊ ျပဳံးျပလို႔လည္း အပိုပဲ။ ကဲ........ မခက္ဘူးလား အေမရာ။

အေမကေတာ့ အဲယားကြန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ABCD ေတြ ေရးေန႐ုံပဲလို႔ ထင္ေန႐ွာမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္အေမေရ... အဲဒီ ABCD က error တစ္ခုခုမ်ား တက္ေနရင္ စားလည္းဒါပဲစဥ္းစား၊ ထမင္းက ဘာအရသာမွန္းမသိလိုက္။ အိပ္လည္းအိပ္မက္ထဲမွာ ABCD ႐ြတ္။ ေနာက္ဆုံး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဂစ္တာတီးရင္ေတာင္ လက္ေတြကသာ ႀကိဳးေပၚမွာ၊ သံစဥ္ေတြကေတာ့ ABCD ပဲေလ။ ကဲ.... ဖိစီးမႈေတြ ေပါ့ပါးသတဲ့လား အေမရာ...။

စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ လူဆိုတာ ေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ေန႔မွာ တစ္ကယ္ခ်မ္းသာသြားတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အေမ့အၿပဳံးေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းအျပည့္နဲ႔ ေတာက္ပေနတဲ့ အေမ့မ်က္လုံးေလးေတြ၊ အေရာင္မွိန္သြားမွာစိုးလို႔ အခုအခ်ိန္အထိ ေရာင့္ရဲျခင္းဆိုတာနဲ႔ ေ၀းေနပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕အမွန္တရားေတြကို အေမသိသြားရင္ စိတ္ဆင္းရဲေန႐ွာမွာမို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြ အေမ့ကို ျပန္မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ။

                       ( mysing မွကူယူေဖာ္ျပပါသည္)