အမည္ခံေထရ၀ါဒမွ တကယ့္ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာသို႔

ဂၤါယနာတင္တယ္ဆိုတာ – – – – –
ဗုဒၶဘုရားေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္ဟု ယံုၾကည္လက္ခံလို႔ရေသာ တရား ဓမၼမ်ားကို ရဟန္းသံဃာမေထရ္အမ်ားက သေဘာတူ အတည္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ေသာ အစည္းအေ၀းလုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သေဘာတူရမည့္သံဃာသည္ တစ္ပါး၊ ႏွစ္ပါးတည္း မဟုတ္ရသလို လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရေနေသာ အစုအဖြဲ႔ တစ္ခုတည္းလည္းမျဖစ္သင့္ပါ။ သဂၤါယနာတင္ (အစည္းအေ၀း) ျပဳေနတဲ့ အခိ်န္အခါမွာ ရိွေနၾကေသာ သံဃာအမ်ား (သို႔မဟုတ္) ဒီသံဃာအမ်ားက သေဘာတူေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာ သံဃာကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစုရဲ႕ သေဘာတူညီေသာ (ဗုဒၶဘုရားေဟာၾကားခဲ့ပါသည္ဟု လက္ခံ ယံုၾကည္ရေသာ) တရားဓမၼမ်ားကိုသာ အတည္းျပဳ မွတ္တမ္းတင္မွသာ သမာသမတ္က်ေသာ အစည္းအေ၀း(သဂၤါယနာ )ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာသဂၤါယနာကို မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္တြင္ ပဥၥမသဂၤါ ယနာႏွင့္ ဦးႏု ( ဖဆပလ ) အစ္ိုးရလက္ထက္တြင္ ဆ႒မ သဂၤါယနာဟု ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ တင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဆိုပါ သဂၤါယနာ (၂) ႀကိမ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိစစ္ၾကည့္သည့္အခါမွာ – – – – – – – – – – – -။

ပဥၥမသဂၤါယနာ
မင္းတုန္းမင္းထက္တြင္ ဗုဒၶဘုရားေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္ (ကိုယ္သိတာမွ ဘုရားေဟာအစစ္) ဟု အသီးသီးယူဆ၊ ေဟာေျပာ၊ ေရးသားေနၾကမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သဂၤါယနာတင္ရျခင္းျဖစ္သည္။
တင္ပံုတင္နည္းကား – – – – – – ။
ပထမဦးစြာ – – – – ၁၂၂၂ – ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၁) ရက္ေန႔မွ စတင္၍ မင္းတုန္မင္း၏ စီမံမႈျဖင့္
(၁) ေတာင္ေဆာင္မိဖုရားႀကီး ကိုးကြယ္ေသာ ဦးဇာဂရာဘိ၀ံသဆရာေတာ္၊
(၂) ျမေတာင္ၿမိဳ႕စား၊ ေသနတ္၀န္ႀကီးကိုးကြယ္ေသာ ဦးနရိႏၵာဘိဓဇ ဆရာေတာ္၊
(၃) စီးေတာ္ျမင္း၀န္တိုက္ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလသာမိ ဘုန္းႀကီး(၃)ပါးမွ ၎တို႔က ဘုရားေဟာဟု ယံုၾကည္လက္ခံေသာ ေပစာမ်ားကိုသာ ေက်ာက္ထက္အကၡရာ တင္ေစရာ

(၁) အတြင္း၀န္ ခန္းပတ္ၿမိဳ႕စားမင္းႀကီး၊
(၂) အတြင္း၀န္ ေယာၿမိဳ႕စားမင္းႀကီး၊
(၃) ခင္မမင္း၀န္ မိုင္းခိုင္းၿမိဳ႕စား၊
(၄) သံေတာ္ဆင့္္၊
(၅) အမိန္႔ေတာ္ေရးႏွင့္
(၆) အသံုးစာေရး စသည့္ လူပုဂိၢဳလ္ (၆)ဦးတို႔မွ ႀကီးၾကပ္၍ ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ၾကရာ (၇) ႏွစ္၊ (၆) လႏွင့္ (၁၃)ရက္ခန္႔အၾကာ ၁၂၃၀-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လဆန္း (၁၄)ရက္ေန႔၌ ေရးထြင္းၿပီးၾက၏။

ထိုကဲ့သို႔ ေက်ာက္စာခ်ပ္ေပၚ အခိုင္အခန္႔ ေရးထိုးၿပီးမွသာ က်န္ရဟန္းသံဃာတို႔ကို ဖိတ္ၾကား၍ ထုိေက်ာက္စာမ်ားေပၚတြင္ ေရးထိုးၿပီးေနေသာ တရားမ်ားသာလွ်င္ ဘုရားေဟာအစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း (ဘုရင့္အမိန္႔ အာဏာ)အားကိုးျဖင့္ သေဘာတူအတည္ျပဳျခင္းကို

ေက်ာက္စားထြင္းထုၿပီး (၃) ႏွစ္ခန္႔ အၾကာ ၁၂၃၃- ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ (၁၁) ရက္ေန႔မွ စတင္၍ ႏႈက္ျဖင့္႐ြက္ဆိုအတည္ျပဳေစရာ (၅) လႏွင့္၊ (၃)ရက္အၾကာ ၁၂၃၃- ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၁၄) ရက္ေန႔တြင္ ပဥၥမသဂၤါယနာ (အစည္းအေ၀း)လုပ္ငန္းၿပီးဆံုးေလ၏။
အထက္ပါ ပဥၥမသဂၤါယနာ (အစည္းအေ၀း) ျဖစ္စဥ္သည္
(၁) အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ အတည္ျပဳခ်က္ကို အရင္ျပဳလုပ္ၿပီးမွ အစည္းအေ၀းေခၚယူျပဳလုပ္သည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေနသည့္အတြက္ တကယ့္ သမာသမတ္ နည္းလမ္းမွန္ေသာ သဂၤါယနာ (အစည္းအေ၀း)ဟု ဆိုလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား။
(၂) ေပစာမူကြဲမ်ားကို ေက်ာက္စာအျဖင့္ ထြင္းထုဖို႔ ဗုဒၶဘုရားေဟာအစစ္ဟု ေ႐ြးခ်ယ္ျခယ္အတည္းျပဳျခင္းမွာလည္း ေထရ၀ါဒအရ မေထရ္အမ်ားသေဘာဆႏၵမပါပဲ ဘုရင္အားကိုးျဖင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရေနေသာ ဘုန္းႀကီး (၃)ပါးရဲ႕ သေဘာဆႏၵသာျဖစ္ေနသည္။
(၃) ထိုပဥၥမသဂၤါယနာတင္သည့္အခါတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရိွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရ ဘုန္းႀကီး (၃) ပါးရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္မႈသာျဖစ္ၿပီး က်န္ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ယိုးဒယား၊ သိရီလကၤာ၊ ကေမၻာဒီယားႏွင့္ လာအိုစေသာ ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံမ်ားမွ ရဟန္းသံဃာမ်ားသေဘာထား မပါ၀င္သည့္အတြက္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာတစ္ခုလံုးကို ကိုယ္ျပဳသည့္ သဂၤါယနာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား စသည့္ အခ်က္အလက္တို႔ မွာ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္ေနေပ၏။
(တကယ့္ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ အစစ္အမွန္ ေပၚဖို႔ လိုေပၿပီ။)

ပဥၥမသဂၤါယနာ (အစည္းအေ၀း)အစည္းအေ၀း ျပဳခဲ့သည္ကို ၿခံဳငံုသံုသပ္ၾကည္ရလွ်င္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္၌ သုဓမၼာဆရာေတာ္မ်ားက သူတို႔ယံုၾကည္တဲ့ ေပစာမ်ားကသာ ဘုရားေဟာအစစ္၊ ပထမေ႐ႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကလည္း သူသိထားတာမွ ဘုရားေဟာအစစ္ဟုဆိုသလို ဓါတ္ဆရာ ဆရာပိုလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြကလည္း ဘုရားေဟာဆိုတာ ဒီေပစာေတြပဲဟု အသီးသီး ကိုယ့္ဟာကို ကိုယ္အမွန္ ေဟာေျပာ၊ ေရးသာေနမႈမ်ားေၾကာင့္ ဘုရင္မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းခံေနရေသာ
ဦးဇာဂရာဘိ၀ံသစေသာ သုဓမၼာဆရာေတာ္ (၃) ပါးမွ သူတို႔ ယံုၾကည္ယူဆထားေသာ ေပစာေတြသာလွ်င္ ဗုဒၶဘုရားေဟာအစစ္ဟု ယူဆေစလိုသည့္ (အယူစြဲ)စိတ္ထားေတြေၾကာင့္ မေထရ္အမ်ား သေဘာဆႏၵကို တိုင္ပင္ ညိႏိႈင္းျခင္းမျပဳပဲ ကိုယ့္ဆႏၵကို ဦးစားေပးသည့္လုပ္ရပ္သည္ ေထရ၀ါဒ လမ္းစဥ္ မဟုတ္လို႔ တကယ့္ေထရ၀ါဒ သဂၤါယနာ (အစည္းအေ၀း) လို႔ ဆိုလို႔ မရႏိုင္ပါ။
ဇာဂရာဘိ၀ံသ၀ါဒ သဂၤါယနာ (သို႔မဟုတ္) မင္းတုန္းမင္း သဂၤါယနာ ဟု ေခၚဆို သတ္မွတ္ထိုက္ပါတယ္။

ဆ႒သဂၤါယနာ

ပဥၥမသဂၤါယနာႏွင့္ အလားတူစြာ ဦးႏု (ဖဆပလ) အစိုးရ လက္ထက္တြင္လည္း ဘာသာျခားအဂၤလိပ္မ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ဘာသာၿငိဳးႏြမ္းေနျခင္း၊ ပါဠိ၊ အ႒ကထာမူကြဲမ်ားျဖစ္ေနျခင္းစသည့္ အေၾကာင္းျပကာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ စီမံမႈျဖင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္တို႔မွ ႀကီးမႈးကာ သဂၤါယနာတင္ၾကေလ၏။
ထိုသဂၤါယနာမတင္မီ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္႐ိွ ဆရာေတာ္ေတြထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထာခဲ့ရာတြင္
အမရပူရၿမိဳ႕႐ိွ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးအား ေလွ်ာက္ထားရာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးမွ “သဂၤါယနာတင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ သာသနာတည္ေအာင္ (ဘုရားေဟာကို သိေအာင္) အရင္လုပ္ရတယ္”ဟု ေျပာၾကာလိုက္သည့္ အတြက္ ဦးႏုမွ အလိုမက်ကာ သဂၤါယနာတင္ပြဲတြင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြကို ဖိတ္ၾကားျခင္း မျပဳဟု သိရိွရ၏။

ေတာင္တြင္းႀကီး ဆရာေတာ္ရွင္ဥကၠ႒သို႔ ဦးႏုမွ ေလွ်ာက္ထားရာတြင္လည္း ဦးဥကၠ႒မွ ဆ႒သဂၤါယနာကို ဘယ္ပံု၊ ဘယ္နည္း တင္မွာလဲဟု ေမးျမန္းရာ ဦးႏုမွ မင္းတုန္းမင္းေရးထိုးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စာမ်ားကို ျပန္လည္႐ြက္ဖတ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသည့္အတြက္ ဦးဥကၠ႒က “ဒါဆိုရင္ ငါတို႔က ဘာလာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘာလို႔ သဂၤါယနာထပ္တင္ေနမွာလဲ” ဟု ေျပာၾကားခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရ၏။

တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဥကၠ႒သည္ သမိုင္းႏွံ႔စပ္ သိျမင္သည္မို႔ မင္းတုန္းမင္းတင္ခဲ့ေသာ ပဥၥမသဂၤါယနာသည္ သမာသမတ္ မက်သည့္အတြက္ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ေက်ာက္စာမ်ားအေပၚ မေထရ္အမ်ားရဲ႕ ဆႏၵျပန္ယူကာ ေထရ၀ါဒနည္းလမ္းမွန္ ျပန္လည္စိစစ္ေ႐ြးခ်ယ္ အတည္ျပဳေစလိုပံုရေပသည္။
သို႔ရာတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုသည္ ဗုဒၶတရားအစစ္အမွန္ေပၚထြန္းေရးထက္ သူ႔ ႏိုင္ငံေရးၾသဇာႀကီးထြားေစရန္ သဂၤါယနာတင္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လိုေနသည္ဟု အဲဒီေခတ္ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားက ေ၀ဖန္ေနၾကတဲ့ၾကားက အတင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္၏။
ထိုအခိ်န္အခါက ျမန္မာျပည္သည္ ထူေထာင္ေနဆဲကာလျဖစ္ေနသည့္အတြက္ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးက ပို၍အေရးႀကီးေနတာမို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားေသာ ဒီသဂၤါယနာအစီအစဥ္ကို မလုပ္သင့္ေသးေၾကာင္း အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးစြာ ေျပာဆိုမိေသာ ဦးသန္႔အား ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပထုတ္လိုက္ေလ၏။
မွန္ေပ၏။ ထိုဆ႒သဂၤါယနာ၏ ရလဒ္ကား သံုးႏွစ္ၾကာေအာင္တင္ခဲ့ရသည္မို႔ တိုင္းျပည္က ကုန္က်မႈမွာ တန္ေၾကး ေ႐ႊက်ပ္သားတစ္သိန္း (ပိႆာခ်ိန္ တစ္ေထာင္)ခန္႔ ကုန္ခဲ့သည္ဟု သိရေပသည္။ မင္းတုန္းေက်ာက္စာေတြကို စာ႐ြက္ေပၚျပန္ပံုႏိွပ္ႏိုင္တာေလးအတြက္ ကုန္က်မႈမွာ မတန္တဆျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ဦးႏု၏ ႏိုင္ငံေရးၾသဇာႀကီးထြားဖို႔ အတြက္ လုပ္ရပ္ကား တိုင္းျပည္နစ္နာခဲ့ေၾကာင္းကို သင္ခန္းစာ ယူသင့္ေပသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုမွလည္း သူ႔အတြက္ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္ခဲ့သလို မေထရ္အမ်ားဆႏၵမပါပဲ မင္းတုန္းမင္းကိုးကြယ္ ဘုန္းႀကီး (၃)ပါးလုပ္ခဲ့ေသာ ေက်ာက္စာမ်ားအေပၚ မေထရ္အမ်ားဆႏၵရယူကာ ျပန္လည္ စိစစ္ျခင္းမျပဳပဲ
ပရိသတ္ ဗိုလ္ပံုအလယ္ မင္းတုန္းေက်ာက္စာမ်ားကို အလြတ္က်က္္ ေမးျမန္း၊ အလြတ္က်တ္ ေျပာဆိုႏိုင္တာကို အဓိကထားခဲ့တဲ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္တို႔ ႀကီးမႈးခဲ့ေသာ ဆ႒သဂၤါယနာ (အစည္းအေ၀း)သည္လည္း တကယ့္ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာလမ္းစဥ္ ျဖစ္ထိုက္ရဲ႕လား။
(ပဥၥမသဂၤါယနာ) ဇာဂရာဘိ၀ံသ၀ါဒ သဂၤါယနာ (သို႔မဟုတ္) မင္းတုန္းမင္း သဂၤါယနာကဲ့သို႔ မဟာစည္၊ မင္းကြန္း၀ါဒ သဂၤါယနာ (သို႔မဟုတ္) ဦးႏု သဂၤါယနာဟုသာ ေခၚဆိုထိုက္ေပသည္။
(တကယ့္ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေပၿပီ။)

အဆိုပါ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ပြဲသို႔ က်န္ေထရ၀ါဒ (၄)ႏိုင္ငံမွ ရဟန္းမ်ားအား ပင့္ဖိတ္ေသာ္လည္း ထိုႏိုင္ငံ (၄)ႏိုင္ငံ၏ သေဘာထားမပါခဲ့ေသာ ပဥၥမသဂၤါယနာ မင္းတုန္းေက်ာက္စာမ်ားကိုသာ အတည္ျပဳ အလြတ္က်က္ ႐ြတ္ဆိုတာသာ ျပဳလုပ္ၿပီး က်န္ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံမ်ားမွ သံဃာမ်ား သေဘာထားႏွင့္ ညိွႏႈိင္း တိုင္ပင္ ျပင္ဆင္ တည္းျဖတ္ျခင္ မျပဳသည့္အတြက္ ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ပြဲသို႔ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ တက္ေရာက္ၾကေသာ္လည္း ေထရ၀ါဒသဂၤါယနာအျဖစ္ သေဘာတူ အသိအမွတ္မျပဳၾကပါ။
ထိုကဲ့သို႔ အသိအမွတ္မျပဳေၾကာင္းကို ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံမ်ားထဲက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ႀကီးမႈကာ ထိုႏိုင္ငံရိွ ရဟန္းမ်ားျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေထရ၀ါဒသဂၤါယနာ ထပ္တင္ဟု သိရေပသည္။
မင္းတုန္းမင္း သဂၤါယနာတုန္းက သူတို႔မွ မပါခဲ့တာကိုး – – – – – ။

မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ အေပါင္းအပါ ဘုန္းႀကီးတို႔သည္ ၎တို႔ သေဘာက်ေသာ တရားမ်ားကိုသာ ဘုရားေဟာဟု လုပ္ခဲ့သလို
အားက်မခံ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္တို႔ကလည္း ဘုရားေဟာ မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ ၎တို႔ သေဘာက်ေသာ အ႒ကထာ (အဖြင့္က်မ္း)တို႔ကိုသာ ဦးႏုအစိုးရအားကိုးျဖင့္ အတည္ျပဳေစကာ ဘုရားေဟာႏွင့္ ထပ္တူပဲ၊ ဗုဒၶအလိုက်ပဲဟု လုပ္လိုက္က်ျပန္ေလ၏။
၎တို႔ အသိအျမင္ႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ သေဘာမက်ေသာ အ႒ကထာ (အဖြင့္က်မ္း)တို႔ကို ဘုရားေဟာႏွင့္မညီဟု ဆိုၾကေလ၏။
ဘုရားထက္ေတာင္ ႀကီးေနၾကပါတကား – – – – – ။
ထိုလုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာေလာကတြင္ မဟာစည္၊ မင္းကြန္း၀ါဒသဂၤါယနာ (ဆ႒သဂၤါယနာ)တြင္ အတည္ျပဳခဲ့ေသာ
အ႒ကထာ (အဖြင့္က်မ္း)တို႔သာလွ်င္ တရား၀င္သလို ျဖစ္ေနေပ၏။

တရားနည္းလမ္းက်က် အတည္ျပဳမွသာ တကယ့္တရား၀င္စစ္စစ္ျဖစ္မွာပါ။
တရားနည္းလမ္းမက်ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲ အတည္ျပဳခိုင္း၊ ျပဳခိုင္း တကယ့္တရားမ၀င္သာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ယေန႔အခါ အဆိုပါ (တကယ့္တရားမ၀င္) အ႒ကထာမ်ားႏွင့္ မင္းတုန္းေက်ာက္စာမ်ားကို ေပတံထားၿပီး ဓမၼ၊ အဓမၼဆိုၿပီး လုပ္ေနၾကသည္မွာလည္း တကယ့္ တရားနည္းလမ္းက်၊ မက်ဆိုသည္ကလည္း စဥ္းစားဖို႔ ေကာင္းေပၿပီ။
ကိုင္တြယ္တဲ့ ဓမၼေပတံ မွန္ကန္ တိက်မွလည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သမာသမတ္က်သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ေပတံလြဲေနသမွ်၊ မတိက်သမွ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားဟာလည္ ဘယ္ေတာ့မွ တရား(ဓမၼ)အစစ္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
ဒါဆိုရင္ မတရား (အဓမၼ)မ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေနေပမည္။
ဒါေၾကာင့္ မတိက်သည့္ ေပတံမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည့္ အဓမၼ၀ါဒ ေဖာ္ထုတ္ေနျခင္းသည္ လူဆိုးကိုယ္တိုင္က ရဲျဖစ္ေနၿပီး ထိုရဲမွ လူဆိုးကို လိုက္ရွာေနသလိုျဖစ္ေနေပသည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္မွန္သည္ဟု ယံုၾကည္လက္ခံလို႔ ရႏိုင္ေသာ ဓမၼေပတံ အစစ္ေပၚထြန္းေအာင္ (တကယ့္ေထရ၀ါဒ ျပန္လည္ေပၚထြန္းေအာင္္) ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကမွသာလွ်င္ တကယ့္ ဗုဒၶဓမၼအစစ္ထြန္ကားေပမည္။
ထိုကဲ့သို႔ တကယ့္ေထရ၀ါဒက်က် သဂၤါယနာတင္ပံု နည္းမွန္ လမ္းမွန္နဲ႔ မေထရ္ အမ်ားဆႏၵကို အေလးထားကာ ျပဳလုပ္ေသာ အစည္းအေ၀းမ်ဳိးျဖင့္ ဓမၼမ်ားအား အတည္ျပဳ ေ႐ြးခ်ယ္မွသာလွ်င္ တကယ့္ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ျဖစ္သည္ဟု ေခၚဆိုထိုက္ေပသည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အမည္ခံေထရ၀ါဒမွ တကယ့္ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာသို႔ ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ပါေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ပါတယ္ တကယ့္ေထရ၀ါဒီ အို – – – သူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို႔ – – – – – – – -။

(တတိယသဂၤါယနာႏွင့္ စတုတၳသဂၤါယနာအေၾကာင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။)
မႏၱေလးေဂဇတ္မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္.....