အရွက္

   အႏုပညာကိုခ်စ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္ႏူးညံ႕သိမ္ေမြ႕ၾကင္နာတတ္ေသာသူျဖစ္သည္။
ထိုကဲ႕သို႕ေရးလ်င္ မည္သို႕မွ်ထူးထူးျခားျခားခံစားခ်က္ ရွိမည္မဟုတ္။အႏုပညာသမားပါဆို
ႏူးညံ႕မွာေပါ႕ၾကင္နာတတ္မွာေပါ႕ သည္လိုပဲေတြးၾကမည္။သို႕ေသာ္............
တခါတေလတြင္ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္စြာရက္စက္မာေက်ာေသာႏွလံုးသားမ်ိဳးလဲရွိတတ္ေလ၏။
အဘယ္႕ေၾကာင္႕ကၽြန္ေတာ္႕တြင္ ယခုလို ဆန္႕က်င္ဘက္စရိုက္မ်ားေပါင္းစပ္ေနရသနည္း။
ဟုတ္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္႕တြင္ ဆန္႕က်င္ဘက္စရိုက္မ်ား အေတာ္အတန္ေပါင္းစပ္ေန၏။
ဒါလဲမဆန္းပါ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေမြးထုတ္ထားေသာ အေဖသည္ကား
ပုရိသေယာက်ၤား အေမသည္ကား ကၠဳတၱိယ မိန္းမျဖစ္ေနသည္ကိုး။ဟင္...ဘယ္သူေကာင္႕သားကေကာ အထီးအထီးခ်င္းအမအမခ်င္းေမြးထားလို႕လဲ။အဲသလိုေတာ႕လာမေမးပါႏွင္႕။မေျဖတတ္ပါ။
ဆိုလိုသည္က အေဖသည္ အလြန္ေဒါသႀကီးေသာ စိတ္ျမန္ေသာ ေယာက်ၤားဆန္ေသာစရိုက္မ်ား
လႊမ္းမိုးသူျဖစ္ျပီး အေမသည္ ရွက္ေၾကာက္သိမ္ေမြ႕ေသာ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ
မိန္းမသဘာ၀မ်ားအျပည္႕ပါေလသည္။
ထိုႏွစ္ဦးေပါင္းထားေသာကၽြန္ေတာ္႕တြင္ကား ႏွစ္ဘက္စြန္းတြင္ကပ္ေနေသာစရိုက္မ်ား
ဂြက်က်ေပါင္းစပ္မိေလေတာ႕သည္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အေဖသည္အိမ္တြင္ေနရသည္မရွိ ေရွ႕တန္းတြင္သာအေနမ်ား၏။
အေဖသည္တပ္မွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ေပသည္။
အေမ ႏွင္႕အမႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္သာေနရေသာကၽြန္ေတာ္႕မွာ ေျမမထိေလမထိပဲႀကီးျပင္း
ရေသာေပ်ာ႕တီးေပ်ာ႕ဖတ္အေကာင္ေလးျဖစ္လာရေလသည္။ေျမႀကီးေပၚေပးမဆင္း။
ဆင္းျပန္လ်င္လည္းကၽြန္ေတာ္႕မွာ ဟိုနားကယားသည္နားကေယာင္ႏွင္႕ အလာ႕ဂ်စ္မ်ိဳးစံုျဖစ္တတ္သည္။သို႕ျဖစ္ရကားေက်ာင္းေနရြယ္တြင္
လူတကာအႏိုင္က်င္႕ခံရေလသည္။
ခႏၶာကိုယ္ေပ်ာ႕ေသာ္လည္း ဖခင္အေမြစိတ္အမာစားပါလာေသာကၽြန္ေတာ္သည္ကား
မႏိုင္မွန္းသိလဲ ျပန္ေတာ႕ခ်၏။
ကၽြန္ေတာ္႕လက္သံသည္ကား အျခားသူမ်ားအတြက္ကလိထိုးသေလာက္သာရွိမည္ထင္ရ၏။
အိမ္ျပန္လာလ်င္ကား ဖူးေယာင္စုတ္ျပတ္ေနေလျပီ။ထိုသို႕ျဖစ္လ်င္ အမအႀကီးဆံုးက
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႕ရန္ျဖစ္ခဲ႕ေသာသူငယ္မ်ားအိမ္သို႕ တအိမ္တက္ဆင္း ရန္လိုက္ေတြ႕တတ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ဆယ္ႏွစ္သားခန္႕တြင္မွ အေဖသည္အိမ္ျမဲေလ၏။အေျခာက္ပမာ
ေပ်ာ႕ေပ်ာင္းေသာကၽြန္ေတာ္႕အား အားမရ။သူ၏တပည္႕သားခ်င္းမ်ားထဲမွ သိုင္းဆရာ
ကရာေတးဆရာ
လက္ေ၀ွ႕ဆရာမ်ားထံအပ္ႏွံ၏။အိမ္တြင္ခ်က္စားမည္႕ၾကက္ဆိုလ်င္ကၽြန္ေတာ္႕အား သတ္ခိုင္း၏။အျခားအရာကိုကၽြန္ေတာ္စိတ္မပ်က္ေသာ္လည္း ထိုကဲ႕သို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမြးထားေသာၾကက္ကေလးမ်ားအားသတ္ရျခင္းကိုအလြန္၀မ္းနည္း၏။
ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္အားမာေက်ာလာေစျခင္းငွာ အမဲလိုက္ရာသို႕ေခၚသြားတတ္၏။
ညသန္းေခါင္တြင္ ေတာထဲတြင္ ပိြဳင္႕တူးတူးရိုင္ဖယ္ေလးတစ္လက္ႏွင္႕
ဓါတ္မီးတစ္လက္ေပးကာ အၾကာႀကီးပစ္ထားခဲ႕တတ္၏။
ၾကာေတာ႕ကၽြန္ေတာ္သည္လည္းအမဲလိုက္ျခင္းတြင္ေပ်ာ္ေမြ႕သြားေလေတာ႕သည္။
ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ရန္ကုန္သို႕
ဆိုင္ကယ္ႏွင္႕ခရီးတစ္ခုသြားျဖစ္သည္။အေရးႀကီးေသာကိစၥမဟုတ္
ခရီးေ၀းဆိုင္ကယ္စီးရျခင္းအားေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းေၾကာင္႕ အေပ်ာ္ထြက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အျပန္တြင္မိုးအသည္းအထန္ရြာေနသည္။ကၽြန္ေတာ္စီးလာေသာဆိုင္ကယ္အား တဖက္မွ
ေက်ာက္သယ္လာေသာေဖါင္ႀကီးအက်ဥ္းဦးစီးမွ တီအီး၂၁ကားသည္
ဘရိတ္ေပါက္၍ ၀င္တိုက္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႕ဆိုင္ကယ္ကိုတက္ႀကိတ္၏။ဓါတ္တိုင္တစ္တိုင္ကိုတိုက္၏။
အိမ္တအိမ္ကို၀င္တိုက္ျပီးမွရပ္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္လံုးထဲတြင္ကၽြန္ေတာ႕္အေပၚကားႀကီး၏
၀မ္းဗိုက္ပိုင္းျဖတ္သြားသည္ကိုျမင္ရသည္။ကုန္းရုန္းထေသာ္လဲမရ။လူမ်ား၀ိုင္းလာ၏။
ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ေသျပီဟုထင္ေသာ္လည္းလူမ်ားအားျမင္ရသျဖင္႕ မေသေၾကာင္းသိရ၏။
အင္း.....မေသဘူးဆိုေတာ႕ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ညာလက္ကိုလႈပ္ၾကည္႕၏။မရ။
ဘယ္လက္ေထာင္ၾကည္႕၏။ရသည္။ေဘးလူမ်ားေရာက္လာျပီးေမးၾကသည္။
"ညီေလးဘာျဖစ္သြားေသးလဲ"
"ညာဘက္လက္မရွိေတာ႕ဘူးဗ်....ရွာေပးဦး"
"ဟာ...ရွိပါတယ္ညီေလးရ....ဒီမွာေလ"....လက္တဖက္ကိုသူကိုင္ျပမွေတြ႕ရ၏။
ပခံုးအဆံုျပဳတ္သြားျခင္းေၾကာင္႕လႈပ္မရျခင္းျဖစ္သည္။ထႏိုင္သလားေမးသျဖင္႕ထၾကည္႕။
မရ။ၾကက္ေျခနီမ်ားေရာက္လာ၏။တေယာက္က ခ်ိဳင္းမွ တေယာက္ကေျခမွ မယူ၏။
သည္ေတာ႕မွ နာက်င္မႈကိုကၽြန္ေတာ္စတင္ခံစားရ၏။ညာဘက္ေပါင္သည္ အဆစ္သံုးခု
ကဲ႕သို႕ျဖစ္ခါေပါင္လည္မွညႊတ္က်သြား၏။သြင္သြင္က်ိဳးသြားေသာေပါင္ရိုးသည္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပင္ထိပင္ေပါင္ကိုေဖါက္ကာထြက္လာသည္။
စာဖတ္သူမ်ားသတိထားမိမလားမသိ။ေကာ္ေပတံတစ္ေခ်ာင္းကိုခ်ိဳးလိုက္သည္႕အခါ ေမႊးေတးေတးအနံ႕တမ်ိဳးရတတ္သည္။ထိုအနံ႕သည္
ကၽြန္ေတာ္႕ႏွာေခါင္းတြင္မႊန္ထူေနေအာင္ရ၏။နီးစပ္ရာလွည္းကူးေဆးရံုဆီသို႕သယ္သြားၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ကား အလြန္နာက်င္ေနျပီျဖစ္သည္။ဆရာမမ်ားအား ေမ႕ေဆးထိုးေပးရန္ပူဆာ၏။
နာက်င္မႈဒဏ္မခံႏိုင္ေသာေၾကာင္႕ျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္ အေဟာက္ခံရ၏(ေမ႕ေဆးဆိုသည္ကို ဆရာ၀န္ညႊန္ၾကားမႈမပါပဲသူတို႕ကလဲဘယ္ေပးရဲလိမ္႕မလဲ)။ထိုအခါေဒါသအလြန္ထြက္လာ၏။
" ခင္ဗ်ားတို႕ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ က်ဳပ္အနားမကပ္နဲ႕သြားၾက" နီးရာႏွင္႕ေကာက္ေပါက္၏။အေရးေပၚျဖစ္ေသာေၾကာင္႕ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးထိသာ
သယ္သြားၾကေလသည္။လမ္းတေလ်ာက္တြင္ေဘးမွပါလာေသာၾကက္ေျခနီရဲေဘာ္မွ
အားေပး၏။ကၽြန္ေတာ္ကေမးခြန္းျပန္ထုတ္၏။
"ငါ႕ညီဘာမွအားမငယ္နဲ႕"
"အင္း...အကို အခုကၽြန္ေတာ္ေျခမကိုလႈပ္ၾကည္႕ေနတယ္ လႈပ္သလား"
"လႈပ္ေနတယ္ေလ...ဘာလို႕လဲ"
"ေအာ္....ဒါဆိုရင္ျဖတ္ေတာ႕မျဖတ္ရဘူးထင္ပါရဲ႕ေနာ္"
"အာ...မျဖတ္ရပါဘူးကြာ"
ေဆးရံုႀကီးသို႕ေရာက္ေသာ္ ေသြးအေတာ္လြန္ေနျပီျဖစ္၏။
အျပာ၀တ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာ၏။ေသြးသြင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေသြး၊ေဆးႏွင္႕ပိုက္မ်ား ဘာညာသာရကာအတြက္
ဘယ္ေလာက္က်ေၾကာင္းေျပာ၏။၀ယ္ရန္ေျပာ၏။
နာက်င္မႈေၾကာင္႕ေဒါသထြက္ေနေသာ
ကၽြန္ေတာ္ကဘုျပန္ေျပာ၏။
"ကားတိုက္ခံရလို႕...ဖိနပ္ေတာင္ပါမလာေတာ႕ဘူးဗ်....
ပိုက္ဆံအိတ္လဲဘယ္ေရာက္မွန္းမသိဘူး....မရွိဘူးဗ်ာ"
ျပန္ထြက္သြား၏။ေဘးကုတင္မွ လူႀကီးတစ္ေယာက္မွမေနသာသျဖင္႕
ေငြထုတ္ေပးကာေသြးသြင္းခိုင္းေသာေၾကာင္႕ အဆင္ေျပသြားသည္။
ခြဲခန္းသို႕သြားေသာလမ္းတေယာက္ တြန္းလွည္းဘီးသံ
ေဆးရံုေခါင္မိုးမ်ားေရြ႕လ်ားမႈ ထိုအရာမ်ားက အိပ္မက္တစ္ခုအားျပန္သတိရေစသည္။
လူမ်ားကကၽြန္ေတာ္႕အားထိုသို႕ တြန္းလွည္းေပၚတင္ကာ
အခန္းအရွည္ႀကီးတစ္ခုအားျဖတ္ေခၚသြားေသာအိပ္မက္။
ထိုအိပ္မက္အားကၽြန္ေတာ္မက္ခဲ႕သည္မွာအေတာ္ၾကာျပီ။မက္တိုင္းလန္႕ႏိုးတတ္၏။
ယခုအိပ္မက္ထဲမွျမင္ကြင္းမ်ားအား လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
အစီစဥ္တက်ျပန္ျမင္ရျခင္းမွာ အံ႕ၾသစရာ။
ထိုကဲ႕သို႕ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနစဥ္အေတာအတြင္းအေမသည္ အိပ္မက္ဆိုးမ်ားမက္သည္ဆို၏။ရင္ထဲေလးေနသျဖင္႕ကၽြန္ေတာ္႕အားစိတ္ပူမိသည္ဆို၏။
လက္ယာဘက္သားျမတ္မွကိုက္ခဲသည္။ထိုသို႕ျဖစ္တိုင္းကၽြန္ေတာ္တစံုတခုျဖစ္တတ္သည္ဆို၏။
အေမႏွင္႕သား၏ မသိစိတ္မွဆက္ႏြယ္မႈကား အံ႕ဘြယ္ပင္။အေဖ႕အား ကၽြန္ေတာ္႕ကိုစံုစမ္းခိုင္း၏။
အေဖကား အမွန္တြင္ ရံုးသို႕ဖုန္းျဖင္႕အေၾကာင္းၾကားထားေသာေၾကာင္႕သိျပီးျဖစ္၏။
ရန္ကုန္သို႕အလာကား ဂၽြိဳင္းျပဳတ္၏။အေျခအေနမေကာင္းဟု သူလဲစိတ္ထင္႕ေလသည္။
ခြဲခန္းထဲတြင္ကား ကၽြန္ေတာ္႕အားေမ႕ေဆးေပးေသာဆရာ၀န္ စိတ္ရႈပ္ရသည္။
ေမာ္ဖင္းႏွင္႕လဲမေမ႕ ၊ပက္သဒင္းႏွင္႕လဲမေမ႕၊ဘယ္လိုအေကာင္တုန္း ေတြး၏။
ကၽြန္ေတာ္ကလဲျဖတ္မယ္ဆိုရင္တခါတည္းေသေအာင္လုပ္ေနာ္ ...အျပတ္နဲ႕ေတာ႕မေနခ်င္ဘူးဟု ဂ်ီက်၏။ဒုကၡိတဘ၀ကိုေတြးေၾကာက္သည္ကိုး။
အေတာ္အတန္ၾကာမွေမ႕သြားျပီးခြဲစိတ္သည္။
သတိျပန္ရေသာအခါကၽြန္ေတာ္႕အား ကုတင္တြင္ေနရာခ်တုန္းျဖစ္သည္။
အရိုးက်ိဳး၍ေပါက္ထြက္သြားေသာအနာမက်က္မခ်င္း ေျခေထာက္အားအေလးျဖင္႕
ဆြဲထားရန္ ဒူးေခါင္းေအာက္ေျခတြင္စတီးေခ်ာင္းတေခ်ာင္းကန္႕လန္႕ေဖါက္ကာ စက္သီးႀကိဳးျဖင္႕ေျခေထာက္အားတြဲေလာင္းဆြဲရန္ျပင္ေနခ်ိန္ျဖစ္၏။
သတိရလာေသာကၽြန္ေတာ္ကစြတ္ေအာ္၏။အတန္ငယ္စိတ္ဆတ္ဟန္တူေသာ
အမ်ိဳးသားသူနာျပဳတစ္ေယာက္က ခပ္ထန္ထန္ေဟာက္၏။
မင္းကိုေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးေနတာ စြတ္ေအာ္မေနနဲ႕
ေယာက်ၤားမဟုတ္ဘူးလား စသျဖင္႕ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္လည္းေဒါသထြက္ျပန္၏။
ေဘးဘီၾကည္႕ေသာအခါ တခါသံုးေဆးထိုးအပ္မ်ားေတြ႕ရာ တေခ်ာင္းကိုအသာကိုင္ျပီး
ေစာေစာကေဟာက္ေသာသူနာျပဳဆရာအား ခနလာရန္ေခၚ၏။
အနားေရာက္လာေသာ္ေဆးထိုးအပ္ျဖင္႕ေပါင္ကိုေဆာင္႕ထိုးရာ
ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ရွာသည္။
"အား.....ေဟ႕ေကာင္မင္းဘာလုပ္တာလဲ"
"ေဆးထိုးအပ္ေလးနဲ႕ထိုးၾကည္႕တာပါဗ်ာ....ခင္ဗ်ားကလဲ....အဲေလာက္မေအာ္ပါနဲ႕
ခင္ဗ်ားေတာင္အပ္ေလးစူးတာအဲဒီေလာက္ေအာ္ရင္
ေပါင္တေခ်ာင္းလံုးက်ိဳးထားတဲ႕ေကာင္ေအာ္တယ္ဆိုတာသဘာ၀က်ပါတယ္ဗ်ာ"
"ေအးကြာ....ေအာ္ကြာ မသာေလာင္းေလး"
"ေအာ္တယ္ဗ်ာ....ေအာ္တယ္...မသာေလာင္းႀကီး"
စံုပလံုစိေနေအာင္ကိုေအာ္၏။ေလးျဖဴ၊ေဇာ္၀င္းထြ႒္တို႕၏ သီခ်င္းမ်ားပါမက်န္ေအာ္ပစ္၏။
မွတ္မွတ္ရရ ထိခိုက္ဒဏ္ရာကုေဆာင္ အေဆာင္၅/၆မွ
ကၽြန္ေတာ္႕ကုတင္နံပါတ္မွာ (13 )ျဖစ္၏။စေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္
ကုတင္ဆယ္႕သံုးမွလူနာဆိုးေၾကာင္းနာမည္ႀကီးသြားေလသည္။
နာမည္ႀကီးဖို႕ဇာတာကပါလာသည္ကိုး။
ေနာက္ေန႕မနက္အေဖေရာက္လာသည္။အေျခအေနဆိုးမည္ဟုထင္ေသာကၽြန္ေတာ္႕အား
ကုတင္ေပၚတြင္သီခ်င္းညည္းလ်က္စပ္ျဖီးျဖီးအေနအထားေတြ႕ရ၍ စိတ္သက္သာသြားသည္
ဆို၏။သူကလဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းတစခန္းထျပန္၏။
တိုက္သြားေသာကားသမားေပါင္ကို ေသနတ္ျဖင္႕ပစ္ခ်ိဳးမည္ဟု ပစၥတိုတကားကားလုပ္ျပန္၏။ဟိုဘက္ကရဲမွဴးမ်ားဘာညာသာရကာပါလာေသာေၾကာင္႕
နဂိုကလဲအျမင္ကပ္ေသာအခံရွိသည္ေလလားေတာ႕မသိ အသကုန္ျပႆနာရွာေတာ႕၏။
သို႕ေသာ္တဘက္မွေအးေအးေဆးေဆးသမားမ်ားျဖစ္သည္ကတေၾကာင္းစကားေျပာလဲ
ေကာင္းသည္ေၾကာင္႕တေၾကာင္းတစ္ခဏအတြင္း ျပန္လည္သင္႕ျမတ္သြား၏။အမႈေတာင္ဖြင္႕
မေနေတာ႕ေပ။တဘက္ကားသမားအားသနားသည္လဲပါသျဖင္႕ သူ႕အားအေရးမယူရန္ပင္ေျပာလိုက္ေသးသည္။အေဖကစစ္သားျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္႕အားစစ္ေဆးရံုေျပာင္းရန္ျပင္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကအထိမခံအကိုင္မခံ၊ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားကလဲ
စိတ္မခ်၍ ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီးမွာပင္ ဆက္ကုသျဖစ္သည္။ေဆးရံု၀န္ထမ္းမ်ားကလဲ တာ၀န္ေက်ရွာပါသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ျပႆနာတခုေတာ႕တက္လိုက္ေသးသည္။
ဘာမွေတာ႕မဟုတ္ပါ ဆံပင္ညွပ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ေဆးရံု၀န္ထမ္းလည္းမဟုတ္ ။
ဘယ္ကမွန္းလဲမသိ။သူ၀င္လာလ်င္လူနာမ်ားအားလိုက္ၾကည္႕၏။ဆံပင္ရွည္ေသာလူနာေတြ႕လ်င္
မင္းဆံပင္ညွပ္ရမယ္ဆိုကာ ကတ္ေက်းအတံုး၊ဒါးအတံုးျဖင္႕သမ၏။ခံရသူခမ်ာရွံဳ႕မဲ႕ခံရရွာ၏။
ေလသံကလဲအေတာ္မာ၏။တာ၀န္ရွိ၍လုပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း တြင္တြင္ေျပာ၏။
ဘာေၾကာင္႕မွန္းမသိ။ထိုသူအားကၽြန္ေတာ္မ်က္မုန္းက်ိဳးမိ၏။
တေန႕တြင္ ထံုးစံအတိုင္းကၽြန္ေတာ္႕ကုတင္ေရွ႕ေရာက္လာကာ
"ေဟ႕ေကာင္...မင္းဆံပင္ညွပ္ရမယ္"
"၀ါသနာမပါဘူးဗ်ာ"
"ဘာကြ...ေဟ႔ေကာင္မင္းဘာစကားေျပာတာလဲ"ဲ
"လူစကားေလဗ်ာနားမလည္ဘူးလား"
"ငါကတာ၀န္ရွိတဲ႕လူကြ....မင္းငါ႕ကိုဘာေကာင္ထင္ေနလဲ"
"ဟင္...လူမဟုတ္ဘူးလား...ခုနကအထိေတာ႕ ခင္ဗ်ားကိုလူလို႕ပဲထင္ေနေသးတာ...
ခင္ဗ်ားေျပာမွပဲသိေတာ႕တယ္...ေျပာပါဦးဘာေကာင္ႀကီးလဲဗ်"
"ဒီေကာင္ငါလုပ္လိုက္ရေသေတာ႕မယ္"
"ႀကိမ္းမေနနဲ႕...က်ဳပ္ကေတာ႕လုပ္ျပီဗ်ိဳ႕.....ၾကည္႕ေရွာင္ေပေတာ႕"

ကုတင္ေဘးမွ ပန္းသီးလွီးေသာဒါးျဖင္႕ေကာက္ေပါက္လိုက္ရာ နဖူးတြင္သြားစိုက္၏။
အမဲလိုက္ေသာလက္ေပကိုး။ပန္းသီးလွီးေသာဒါးပါးေလးျဖစ္၍သာ ေတာ္ေသး၏။
ထိုပုဂၢိဳလ္ခမ်ာမွာလည္း ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားေရာက္လာျပီးျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္သိကာ
အေတာ္ျပႆနာတက္သြားရွာသည္ဆို၏။ေဆးရံုႀကီးအားမွီခိုကာ ထိုသို႕ခပ္တည္တည္
လုပ္စားသူမ်ားရွိေၾကာင္း ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားခမ်ာ ကၽြန္ေတာ္႕ေက်းဇူးျဖင္႕ သိခြင္႕ရၾကရွာေလသည္။
အနာက်က္၍ စတီးေခ်ာင္းေပါင္ရိုးေဘးကပ္ထည္႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕အားေဆးရံု
ဆင္းခြင္႕ေပးလိုက္သည္။ခ်ိဳင္းေထာက္သာအားကိုးရသျဖင္႕ ဟိုဟိုဒီဒီမသြားႏိုင္ေသး။
ဂစ္တာတီးေသာလက္က ေကာ႕ဒ္မ်ားမဖိႏိုင္ေသး။ပန္းခ်ီေရးလိုက္စာအုပ္ဖတ္လိုက္ျဖင္႕
အခ်ိန္ျဖဳန္းရ၏။သူငယ္ခ်င္းမ်ားလာလ်င္စကားေျပာေဖၚရ၏။ပ်င္းပ်င္းျဖင္႕အိမ္တြင္းေအာင္ေနရင္း
ငယ္စဥ္ကလက္စြဲေတာ္ပိြဳင္႕တူးတူးေသနတ္ကေလးအား ျပန္လည္တိုက္ခၽြတ္ရင္း အိမ္ေရွ႕ျခံစည္းရိုးတြင္ပင္နီစလင္ပုလင္း၊ငယ္စဥ္ကကစားေသာ စစ္သားရုပ္စသည္တို႕ကိုတင္၍
လက္တည္႕စမ္း၏။မဆိုးလွေပ။လက္ရည္မက်ေသး။ထိုသိဳ႕လက္တည္႕စမ္းေနစဥ္ အိမ္ေထာင္႕
မာလကာပင္တြင္ဘုတ္ဖင္နီကေလးတစ္ေကာင္လာနား၏။ခုန္ဆြ၊ခုန္ဆြလုပ္၏။ဟိုကိုင္းသည္ကိုင္းကူး၏။
ေတးသီ၏။အသီးစား၏။ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္၊သင္းကေလးအားလက္တည္႕စမ္းေျခာက္လွန္႕ခ်င္လာ၏။ေသနတ္ျဖင္႕ခ်ိန္ရင္း
အေတြးေပၚသည္မွာ ငါခုေနပစ္ရင္သူေရွာင္ခြင္႕မရပဲေသရမွာ၊သိပ္မတရားရာက်ေနမယ္၊ေျခာက္ျပီးမွပစ္မယ္
ဒါဆိုနည္းနည္းတရားတယ္ သူလဲေရွာင္ႏိုင္ရင္လြတ္မွာေပါ႕.......
ထိုသို႕ေတြးကာ ပါးစပ္မွေအာ္ရင္း ပစ္ထည္႕လိုက္၏။အေ၀းသို႕ပ်ံသြားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။
"ေတာက္....မထိဘူးကြာ....ငါလက္ရည္အေတာ္ညံ႕ေသးတာပဲ "
မထိမွန္းသိေသာ္လည္း ဗီဇအရ ထိုအပင္ေအာက္ေရာက္ကာဟိုဟိုသည္သည္ၾကည္႕မိ၏။
"ဟင္....လွဳပ္လွဳပ္ရြရြနဲ႕ဘာေလးပါလိမ္႕"
ေကာက္ကိုင္၍ၾကည္႕မိေသာအခါ...........
..............................................
ငွက္ေျခေထာက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္း.......
အေၾကာမ်ားဆြဲတုန္းေကြးတုန္းဆန္႕တုန္းရွိေသး၏။
ေအာ္....ခုနကငွက္ကေလးရဲ႕ေျခေထာက္ေလးပဲ
အင္းခုေလာက္ဆိုသူတေနရာရာမွာနားေနမွာေပါ႕
ေျခေထာက္မပါပဲသူနားလို႕ရပါ႕မလား
မရဘူးထင္တယ္ေနာ္.....သနားပါတယ္
သူနာေနရွာမွာပဲ
နာမွာေပါ႕....ငါေတာင္ေျခေထာက္က်ိဳးတာ အေတာ္နာခဲ႕တာပဲ
ငါ႕ေျခေထာက္ျပတ္မွာေသမေလာက္ေၾကာက္ခဲ႕တာပဲ
အခုသူ ဘယ္လိုဆက္ေနမလဲ.......
အေတြးေပါင္းစံုေလ်ာက္၀င္လာရင္း ရွက္ျခင္း၊သနားျခင္း၊၀မ္းနည္းယူက်ံဳးမရျခင္း၊
မိမိကိုယ္ကိုယ္ေဒါသျဖစ္ျခင္း မည္သို႕ေသာခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားရိုက္ခတ္ေလသည္မသိ။
ကၽြန္ေတာ္သိစိတ္ျပန္၀င္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႕ေျခရင္းတြင္ ပိြဳင္႕တူးတူးေသနတ္ကေလး
က်ိဳးပဲ႕လဲေလ်ာင္းေနရွာ၏။
ထိုေန႕မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ေသနတ္လံုး၀ မကိုင္ျဖစ္ေတာ႕ပါ။

လဂြန္းအိမ္