အျပံဳးတခုရဲ ့ေနာက္ကြယ္

ကၽြန္ေတာ္အထက္တန္းေက်ာင္း စတက္ခ်ိန္တုန္းက ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႕
အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သတိရေနခဲ႕မိပါတယ္…
အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္အျပန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္း
ကၽြန္ေတာ္႕ေရွ႔နားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ အတန္းထဲက
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. သူ႕ၾကည္႕ရတာ လက္ႏွစ္ဖက္လံုး
ျပည္႔ေအာင္ စာအုပ္ေတြ ေပြ႔ပိုက္လို႕ ထားတာေၾကာင္႕ ရွိသမွ်
ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြအားလံုး အိမ္ကို ျပန္သယ္ယူလာပံုရတယ္... သူ႕ကိုၾကည္႕ျပီး
ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိပါတယ္.. “ဘာေၾကာင္႕မ်ား ဒီေန႕လို ေသာၾကာေန႕မ်ိဳးမွာ
စာအုပ္ေတြ အားလံုး အိမ္ကို သယ္ျပီး ျပန္ရတာပါလိမ္႔ .. ဒီေကာင္ဟာ
ကပ္သီးကပ္သပ္ ေကာင္စားမ်ိဳးဘဲ ထင္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႔မွာေတာ႕ ဒီပိတ္ရက္မွာ
သြားလာ လည္ပတ္ဖို႕ စဥ္းစား စီစဥ္ထားတာေတြက အမ်ားၾကီးပါဘဲ..
ေလွ်ာက္လည္မယ္.. ေဘာလံုးကန္မယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဂိမ္းကစားမယ္..
မုန္႕ဆိုင္ေတြမွာ မုန္႕လိုက္စားၾကမယ္.. အုိး.. လုပ္စရာေတြမွ
အမ်ားၾကီးပါဘဲ…. ဒီပိတ္ရက္မွာ သူ႕လို စာအုပ္ၾကီးေတြ အိမ္ျပန္သယ္ျပီး
ကိုယ္႕ဒုကၡ ကိုယ္ရွာဖို႕ အစီအစဥ္ကို မရွိပါဘူး.. ” စဥ္းစားမိရင္း
ကၽြန္ေတာ္႕ပုခံုးကို အသာတြန္႕လိုက္ျပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ႔လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီလိုေလွ်ာက္လာေနရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အရပ္ကေန
ကေလးတစ္အုပ္ဟာ ေျပးေျပးလႊားလႊား ေဆာ႕ကစားလာေနၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္..
ကေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕ကေန ေလွ်ာက္ေနတဲ႕ သူ႕ကို အရွိန္နဲ႔
၀င္တိုက္မိလိုက္ျပီး သူ႕လက္ထဲက စာအုပ္တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ၾကီးဟာ
ေျမျပင္ေပၚကို ျပဳတ္က်ကုန္ပါတယ္.. သူကိုယ္တိုင္လည္း ဖင္ထုိင္ရက္
လဲက်သြားျပီး သူတပ္ထားတဲ႕ မ်က္မွန္ဟာ သူနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း ၁၀ေပ
ေလာက္အကြာကို လႊင္႔ထြက္သြားပါေတာ႕တယ္.. သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ရႈံ႔မဲ႕ေနျပီး
ၾကည္႔ရတာ အေတာ္ နာက်င္သြားပံုရပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ လႊင္႔က်သြားတဲ႔
သူ႔မ်က္မွန္ကို ေျမျပင္ေပၚမွာ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႕ လိုက္ရွာေနတာ
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. ဒီေကာင္ဟာ မ်က္မွန္မပါရင္ ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ
ျမင္ႏိုင္ဟန္ မတူပါဘူး… တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေမာ႕လာတဲ႕ သူ႔မ်က္ႏွာေၾကာင္႕
သူ႔မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္စ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔လိုက္မိပါတယ္.


သူ႕ကိုၾကည္႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာေၾကာင္႕
သူ႔အနားကို အျမန္တိုးကပ္သြားကာ မ်က္မွန္ကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး
ႏွစ္သိမ္႔တဲ႔အျပံဳးေလးတစ္ခုနဲ႕ “ကေလးေတြက ဒီလိုပါဘဲ.. သူတို႕မွာ
ေဆာ႔ဖို႕စိတ္ကလြဲလို႕ ဘာမွ မရွိၾကဘူး ” လို႕ေျပာရင္း သူ႕ကို
လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္.. “အိုး ေက်းဇူးဘဲ” သူကလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး
ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်းဇူး စကား ဆိုပါတယ္။

သူထႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဆြဲထူေပးလိုက္ျပီး သူ႕စာအုပ္ေတြကိုလဲ
ကူေကာက္ေပးကာ သူဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာ စကား စ ေမးလိုက္ပါတယ္.. သူျပန္ေျဖတဲ႕
သူ႕ေနရပ္လိပ္စာဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္နဲ႕ နီးနီးေလးဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရေပမဲ႔ သူ႕ကို အရင္က တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္
မေတြ႔ခဲ႕ဖူးပါဘူး.. ဒါေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္က “အရင္က ဘာလို႕ မေတြ႔ဖူးၾကတာလဲ”
လို႕ ေမးလိုက္ေတာ႕ သူဟာ နံမည္ၾကီး ေဘာ္ဒါတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား
ေနခဲ႔ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ တက္ေနတဲ႕ ဒီေက်ာင္းကို အခုမွ
ေရာက္တာတာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀မွာ
သူေျပာတဲ႕ ေဘာ္ဒါဆိုတဲ႕ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေက်ာင္းသားဘ၀မ်ဳိး
ဘယ္တုန္းကမွ မေနခဲ႕ဖူးပါဘူး.. ျပီးေတာ႔ သူ႕နံမည္က ကာလ္း
ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရပါတယ္။

အိမ္ကိုေလွ်ာက္လာတဲ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ စကားေတြ
ေျပာလာၾကရင္း ကာလ္းရဲ႕ စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႔ကို ကူျပီး ကိုင္ေပးလာခဲ႕ပါတယ္.
ခုေတာ႔လည္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကာလ္းဟာ လူရည္သန္႕
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ကာလ္းကို “ေဘာလံုးကစားဖို႕
၀ါသနာပါသလား” လို႕ေမးေတာ႕ သူက “ပါတယ္” လို႕ျပန္ေျဖပါတယ္.. ဒီေတာ႕ သူ႕ကို
မနက္ဖန္ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကစားမဲ႕ ေဘာလံုးပြဲမွာ ပါ၀င္ကစားဖို႕
ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႕လည္း အိမ္ထဲကို
၀င္ထိုင္ဖို႕ သူ႕ကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာရွိေနတဲ႕
ဂိမ္းတစ္ခ်ိဳ႔ကို သူနဲ႔အတူတူ ကစားၾကပါတယ္.. ညပိုင္းေလာက္မွာမွ အိမ္မွာဘဲ
ေမေမေကၽြးတဲ႕ ညေနစာကို စားျပီး သူျပန္သြားခဲ႔ပါတယ္.. ေနာက္ေန႔
ပိတ္ရက္၂ရက္လံုးလံုး ကာလ္းဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီေရာက္လာျပီး
ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားၾကရင္း
အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ႔ပါတယ္.. သူ႕ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္
ကၽြန္ေတာ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ခင္မင္ၾကသလို သူကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို
ေတြ႔ရပါတယ္။

ေနာက္တနလၤာေန႕မနက္ေရာက္ေတာ႕ ကာလ္းဟာ ေသာၾကာေန႕တုန္းက ေက်ာင္းကေနအျပန္
သယ္သြားတဲ႕ စာအုပ္အပံုၾကီးကို ေပြ႔ပိုက္ျပီး ေက်ာင္းသြားဖို႕
ေလွ်ာက္လာပါတယ္.. သူ႕ကိုေတြ႔ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ေစာင္႕ေနလိုက္ျပီး “မင္း
ဒီပံုစံအတိုင္းသာ စာအုပ္ေတြ ေန႕တိုင္း သယ္မယ္ဆိုရင္ မင္းလက္ေမာင္း
ၾကြက္သားေတြ ပိုၾကီးလာေတာ႕မွာ ေသခ်ာတယ္” လို႕ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို
ေနာက္လိုက္ပါေတာ႕တယ္. သူက ရယ္ေမာလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ႔လက္ထဲက
စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႕ လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္. အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ကာလ္းနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္ကို ခင္မင္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ႔ၾကပါတယ္..
အထက္တန္းတက္ေနတဲ႕ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အခင္ဆံုးသူေတြအျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္တြဲလာခဲ႕ၾကပါတယ္.. ေသခ်ာေပါင္းၾကည္႕ေလ
ကာလ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်င္႕စရိုက္မ်ိဳး ရွိေလ ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္သိခဲ႕ရပါတယ္.. သူဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သိပ္ကို
စိတ္ရွည္သီးခံတတ္ျပီး စိတ္ေကာင္းလဲရွိတဲ႕ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ၄ႏွစ္တိတိ ကားလ္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္
ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြလို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းျဖစ္ၾကပါတယ္..
အထက္တန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာေတာ႕ တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ စဥ္းစားၾကတဲ႕အခါ
ကၽြန္ေတာ္က Georgetown ကို သြားဖို႕ စဥ္းစားျပီး သူကေတာ႕
ဆရာ၀န္လုပ္ဖို႕အတြက္ Duke တကၠသိုလ္ကို တက္မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕
ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕၂ေယာက္ၾကား ဘာေတြဘဲျခားေနေန အခင္ဆံုး
သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ ဆက္ျပီး ရွိေနၾကမွာပါ။ အဲဒီအထက္တန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ
ကာလ္းဟာ ဂရိတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ႕အျပင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ
အမွတ္အမ်ားဆံုးသူ တစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္တာေၾကာင္႔ အထက္တန္းေအာင္ျမင္တဲ႕
အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳပြဲသဘင္မွာ စကားေျပာဆိုဖို႕ ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရပါတယ္..
သူရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။

အခုေတာ႕ ဒီေန႕က်င္းပတဲ႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲေန႔မွာ စင္ေပၚစကားတက္ေျပာရမဲ႕ ကားလ္ဟာ
အထူး ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ေနတဲ႕ ပံုစံရွိျပီး သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည္႕နဲ႕
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟန္ပန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္.. လြန္ခဲ႕တဲ႕
၄ႏွစ္ေလာက္က စာအုပ္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စေတြ႔ခဲ႕တဲ႕
ပံု႑ာန္နဲ႕ ကြာျခားခ်င္တိုင္း ကြားျခားလို႕ ေနပါျပီ။
မ်က္မွန္တပ္ဆင္ထားျပီး အ၀တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ က်က်နန ၀တ္ဆင္ထားတတ္တဲ႕
သူ႕ပံုက လူရည္မြန္ လူရည္သန္႕ ပံုစံအျပည္႔နဲ႕မို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္
ျပန္ျပီး မနာလိုရေလာက္ေအာင္ မိန္းခေလးတိုင္း စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာ
ျဖစ္လို႕ေနပါတယ္.. ေတြ႔ကာစေန႕က ကပ္သီးကပ္သပ္ လူတစ္ေယာက္လို႔
ထင္ခံခဲ႔ရဖူးတဲ႕ ကာလ္းတစ္ေယာက္ဟာ ခုက်ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကျပန္ျပီး
အားက်ေငးေမာေနရတဲ႕ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႕ေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ႕ စင္ေပၚတက္ျပီး
စကားေျပာဖို႕ေတာ႕ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ေနဟန္ရွိတဲ႕ သူ႕မ်က္ႏွာေပးေၾကာင္႕
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေၾကာကို ပုတ္လိုက္ျပီး “သူငယ္ခ်င္း.. အားတင္းထား.. မင္းဟာ
သူမ်ားတကာထက္ ေတာ္တဲ႕သူဆိုတာ မေမ႕နဲ႕.. ေအးေဆး ဟုတ္ျပီလား။” လို႔
ေျပာျပီး အားေပးလိုက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ပထမဆံုး စေတြ႔စ ေန႕က
သူျပံဳးျပခဲ႕ဖူးတဲ႕ ေက်းဇူးတင္အျပံဳးေလးကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး
“ေက်းဇူးဘဲ သူငယ္္ခ်င္း” လို႕ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။

သူစင္ေပၚမွာ စကားေျပာရမဲ႕အလွည္႔ ေရာက္ေတာ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္
ျဖစ္ေနခဲ႕ပါျပီ။ ေအးေဆးစြာဘဲ စင္ေပၚကိုေလွ်ာက္သြားခဲ႕ျပီး
မိုက္ကရိုဖုန္းအေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ကာ လည္ေခ်ာင္းကို တစ္ခ်က္ရွင္းလိုက္ရင္း
စကားစေျပာပါေတာ႔တယ္.. သူေျပာတဲ႕ စကားေတြက “ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕
အထက္တန္းေအာင္ ျမင္ျပီးဆံုးတဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳပြဲေန႔ ျဖစ္ပါတယ္..
ဒီေန႕မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ႕ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို
ကူညီခဲ႔ၾကသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရမဲ႕ေန႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ယခုဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ႕ၾကတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ေမြးခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ။
နည္းျပေတြ ေနာက္… အထူးသျဖင္႕ အတူတူ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ၾကတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
က်းဇူးတင္စကား အထူးဆိုခ်င္ပါတယ္... ျပီးေတာ႕လဲ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ ဒီေနရာကေန
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖစ္ႏိုင္ေသာ လက္ေဆာင္တစ္ခု
ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္.. ”

အဲဒီလို စကားအစခ်ီျပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကာလ္းဟာ
ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကို အစပ်ိဳးေတာ႕တာပါဘဲ.. သူေျပာေနတဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို
မယံုႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်က္လံုး အျပဴးသား၊
ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနမိပါတယ္.. ကာလ္းေျပာျပေနတဲ႕ အေၾကာင္းအရာဟာ
သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး စေတြ႔တဲ႕ ရက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပေနတာ
ျဖစ္ပါတယ္.. သူဟာ သူ႕အေမနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ စကားမ်ားတာေၾကာင္႔ အဲဒီ
အပတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသေတာ႔မယ္လို႕ ဆံုျဖတ္လိုက္ျပီး
ေက်ာင္းက သူရဲ႕ ေလာ္ကာကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါတယ္.. တစ္ျခားသူေတြအတြက္
သူ႔ပစၥည္းေတြက အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင္႕ အဲဒီထဲမွာ ထည္႕ထားတဲ႕
သူပိုင္ပစၥည္းနဲ႕ စာအုပ္ေတြအားလံုးကို အိမ္အျပန္မွာ သယ္ယူလာခဲ႕တယ္လို႕
ဆိုပါတယ္.. ဒါေၾကာင္႕ သူနဲ႕ ပထမဆံုး စေတြ႔တဲ႕ေန႕က စာအုပ္ေတြတနင္႕တပိုးနဲ႕
မႏိုင္မနင္း ရွိေနခဲ႔တဲ႔ သူ႔ပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိရလိုက္မိပါတယ္။

ကာလ္းဟာ စင္ေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပလိုက္ျပီး
စကားဆက္ေျပာေနခဲ႕ပါတယ္.. “တကယ္႔ကို ေက်းဇူးတင္စရာပါဘဲ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အလြန္တရာ ကံေကာင္းလွစြာဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို
ခံလိုက္ရပါတယ္.. အဲဒီေန႕ ေက်ာင္းကအျပန္ စာအုပ္ေတြ မႏိုင္မနင္းနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႕ကို အျပံဳးေလးတစ္ခုနဲ႕ ေရာက္လာျပီး လာကူညီတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာမဲ႕သူဟာ ေဟာဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ႕ ဒယ္နီရယ္ပါ..”
သူက ကၽြန္ေတာ႕ကို လက္ညိဳးညႊန္လိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ ဆက္ေျပာတာက “
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပလိုက္တဲ႕ သူ႔အျပံဳးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲအထိ
ေရာက္သြားခဲ႕ျပီးေနာက္ သူနဲ႕ေတြ႔ျပီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ႕ သူ႕ေၾကာင္႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို သတ္ေသမဲ႕အစီအစဥ္
ပ်က္သြားခဲ႔ရပါတယ္.. အဲဒီေနာက္မွာေတာ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႕
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သူနဲ႕အတူတူ ျဖတ္သန္းကုန္ဆံုးလာရင္း ဒီေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အခု အေျခအေနကို ေရာက္လာခဲ႕ရတာ ျဖစ္ပါတယ္.. မေမွ်ာ္လင္႕တဲ႕ အဲဒီေန႕က
သူ႕ရဲ႕ အျပံဳးနဲ႕အတူ အကူအညီေလးတစ္ခုဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ကို
ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္.. ဒါေၾကာင္႕လည္း သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ
တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႕ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုလည္း
ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာၾကားရင္း ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ဒယ္နီရယ္ကို
ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္လုိ႕ ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ… ” လို႕ စကားကို
ဆံုးေအာင္ေျပာသြားခဲ႕ပါတယ္။

ကားလ္ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကားလ္ရဲ႕ အေဖနဲ႕အေမဟာ ထိုင္ရာက ထလာျပီး
ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်းဇူးတင္စကား လာေရာက္ေျပာၾကားပါတယ္. ကာလ္းအေမရဲ႕
မ်က္၀န္းမွာေတာ႕ မ်က္ရည္စ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးကလည္း
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဂုဏ္ယူတဲ႔အျပံဳးေတြနဲ႕ လိႈက္လွဲစြာျပံဳးျပလို႕ လက္ခုပ္ၾသဘာ
ေပးေနခဲ႔ၾကပါတယ္.. အုိုး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘာမွ မေျပာပေလာက္တဲ႕ အျပဳအမူေလး
တစ္ခုဟာလည္း တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္အတြက္ အၾကီးမားဆံုး ေျပာင္းလဲမႈကို
ေပးႏိုင္တယ္ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။
မရည္ရြယ္ပါဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြရဲ႔ လုပ္ရပ္၊ အျပဳအမူ အေသးအမႊားေလး
တစ္ခုခုဟာ တစ္ျခားသူအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးကိုျဖစ္ေစ၊ ဆိုးက်ိဳးကိုျဖစ္ေစ
ၾကီးၾကီးမားမား ေျပာင္းလဲေစႏိုင္တယ္ ဆိုလို႕ရွိရင္ သူတစ္ပါး ထိခိုက္
နစ္နာေစႏိုင္မယ္လုိ႕ ထင္ရတဲ႕ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိမ်ိဳးကို
ဘယ္ေလာက္ေသးငယ္တဲ႔ ကိစၥဘဲျဖစ္ျဖစ္ မေျပာျဖစ္၊ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းသိမ္းၾကျပီး ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ႏိုင္မဲ႕ စကားေတြ၊
အျပဳအမူေတြကိုသာ ေျပာဆို ျပဳမူသင္႔ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား.. မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ
အကူအညီလိုအပ္ေနတဲ႕ သူေတြကို ေတြ႔တဲ႔အခါမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ပင္ေသးငယ္တဲ႔
အကူအညီျဖစ္ပါေစ ေပးႏိုင္ဖို႕ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားသင္႔ပါတယ္ေနာ္။
ကိုယ္ေပးလိုက္ရတာ ဘယ္ေလာက္မွမဟုတ္ေပမဲ႕ တစ္ဘက္လူအတြက္ေတာ႕
တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါေသးတယ္..



John Deru ရဲ႕ One small gesture can change a person's life ကို
ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေရးဖြဲ႔ပါသည္။

from Ko Sithu Latt (facebook)