"အေမ..သား ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။။ စာတတ္ေတာ့လည္း ဘာထူးလို႕လဲဗ်ာ။။ အေမတို႕ကိုပဲ ကူညီေတာ့ မယ္ေလေနာ္အေမ။။"
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားတက္သေရာ စကားသံမွာ အေမလက္ခံ သေဘာတူ လိမ့္မည္လို႕ ထင္မထား မိတာမို႕ အေမ့မ်က္ႏွာ ရိပ္ေျပာင္းလဲမႈကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝသတိမထားမိ လိုက္တာပါ။။ သတိထား မိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာက ရဲတြတ္ျပီး ေဒါသ၊ အမ်က္ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေနေလျပီ။။
"ကိုမင္း..နင္ဘာစကား ေျပာလိုက္တယ္။။ ျပန္ေျပာလိုက္စမ္း ငါ့ကို။။"
အေမသည္ သာမာန္ အခ်ိန္မ်ားမွာ သားၾကီးဟုသာ ေခၚတတ္ျပီး စိတ္တိုေဒါသ အလြန္ၾကီးေသာ အခါမွသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုကဲ့သို႕ ေခၚတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။။ ကၽြန္ေတာ့္စကားမွာ ဘာမ်ားအမွား ပါသြားပါလိမ့္ဟု ေသခ်ာျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ မိေတာ့လည္း ဘာမွမပါ။။ ေတာသူေတာင္သားမ်ားမို႕ ေတာင္ယာ အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈကို မွ်ေဝယူဖို႕ ခြင့္ေတာင္းျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္မမွား။။ ဒါဆိုအေမက ဘာလို႕ေဒါသ ထြက္ရတာပါလိမ့္။။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတန္းပညာ (၇)တန္းထိ သင္ယူေအာင္ျမင္ ျပီးစအခ်ိန္။။
ေတြးေတာႏိုင္သေလာက္ ေတြးဆဆံုးျဖတ္ျပီး မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ဖို႕ရန္ ျပင္ဆင္ျခင္းသာ။။ မ်က္ေတာင္တစ္ဖ်ား အျမင္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကီးျမတ္လွျပီ ထင္ေနေသာ ကာလမို႕ မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္တတ္ေသာ အေမတို႕ရဲ႕ အျမင္ကို နားမလည္ႏိုင္ေသး။။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္
ေတြးေတာႏိုင္သေလာက္ ေတြးဆဆံုးျဖတ္ျပီး မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ဖို႕ရန္ ျပင္ဆင္ျခင္းသာ။။ မ်က္ေတာင္တစ္ဖ်ား အျမင္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကီးျမတ္လွျပီ ထင္ေနေသာ ကာလမို႕ မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္တတ္ေသာ အေမတို႕ရဲ႕ အျမင္ကို နားမလည္ႏိုင္ေသး။။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္
"သားက အိမ္မွာအၾကီးဆံုးသားေလ အေမရ။။ ရြာထဲက ဘယ္အိပ္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ အၾကီးဆံုးသားေတြက မိဘကိုကူျပီး အိမ္ရဲ႕အလုပ္ေတြကို ဦးစီးေနၾကတာပဲေလ။။ သားလည္း (၇)တန္းထိ ေအာင္ျပီးျပီပဲ။။ ေသစာ၊ရွင္စာလည္း မကေတာ့ပါဘူးအေမ။။ သူမ်ားေျပာတာ ခဏခဏခံရေတာ့ သားလည္းရွက္လွျပီဗ်။။ အၾကီးဆံုးသား ျဖစ္လ်က္နဲ႕ မိဘကိုမငဲ့ပဲ သားက ေက်ာင္းဆက္တက္ ေနတယ္လို႕ ဝိုင္းေျပာေနၾကတာ။။"
"ေတာ္စမ္းကိုမင္း။။ နင့္ကိုေမြးထားတာ ငါတို႕။။ နင့္ကို ၾကီးျပင္းလာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ထားတာလည္း ငါတို႕ပဲ။။ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္က နင့္ကိုဘာမွ လုပ္ေပးတာမရွိဘူး။။ ၾကားလား ငါေျပာတာ။။ ေဟ့ ရီရီတို႕လင္မယား စာကိုေကာင္းေကာင္း သင္ခြင့္မရခဲ့လို႕ သင္ပုန္းၾကီးေက်ပဲ တတ္ခဲ့တယ္။။ ဒါေပမယ့္ ရီရီတို႕ေမြးထားတဲ့ သား(၃)ေယာက္လံုး ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေစရမယ္။။ နင္ဘာမွ အထြန္႕မတက္နဲ႕ကိုမင္း။။ မနက္ျဖန္ နင့္ကို ငါကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းလိုက္အပ္မယ္။။ ဒါပဲ။။"
"ဟင့္အင္းအေမ။။ သားေက်ာင္းဆက္ျပီး မတက္ေတာ့ဘူး။။ အေမတို႕ကိုပဲ ကူျပီးအလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္။။ မတက္ဘူး။။"
မိဘရဲ႕ေစတနာကို မသိတတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။။ မိဘေက်းဇဴးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ဆပ္ရန္စိတ္ကူးႏွင့္မို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း မွန္တယ္ဟုထင္သည္။။ ထို႕ေၾကာင့္ လံုးဝကို အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ျပီး ကန္႕ကြက္လိုက္၏။။ မထင္မွတ္စြာ အေမ့မ်က္ဝန္းဆီမွ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။။ အေမဘာလို႕မ်ား မ်က္ရည္က်ရတာပါလိမ့္။။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဥာဏ္ႏွင့္ေတာ့ ေတြးဆလို႕မမွီႏိုင္ခဲ့။။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမွ ထြက္လိုက္ပါက ေက်ာင္းစရိတ္သက္သာမည္။။ မိဘလုပ္ငန္းမွာ လုပ္အားတစ္ခုတိုးျပီး အေမတို႕ အဆင္ေျပႏိုင္မည္။။ အေမတို႕ ဝမ္းသာရမည္ မဟုတ္ပါလား။။ ခုေတာ့အေမက မ်က္ရည္ေတြပါ က်လာသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုး ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လုိက္ျပီး
"သားၾကီး.. အေမတို႕ကိုၾကည့္စမ္း။။ မင့္အေဖေရာ အေမေရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေနပဲ ေသစာ၊ရွင္စာေလး တတ္ခဲ့ရတယ္။။ အခုအေမတို႕ ဘဝကိုဘယ္လို ရုန္းကန္ေနရလဲ။။ ရြံ႕ထဲ၊ဗြက္ထဲ ႏြားနဲ႕ဖက္ရုန္းျပီး ေနပူမေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္မွ ဝမ္းဝရံု၊ဖူလံု အဆင္ေျပရံုပဲရွိတယ္။။ အေမတို႕ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလည္း သားၾကီးေတြ႕တယ္မလား။။ အဲဒါအေမတို႕ ပညာမတတ္လို႕။။ ျပီးေတာ့အေမတို႕ သား(၃)ေယာက္ ေမြးထားတာ။။ သားေတြကို အေမတို႕ ဥစၥာ၊ပစၥည္းအေမြထက္ ပညာအေမြပဲ ေပးခ်င္တယ္။။ ငါ့သားေတြကို လူမိုက္ေလးေတြ ျဖစ္မလာေစခ်င္လို႕ပါ သားၾကီးရယ္။။ ပညာမတတ္ရင္ အကန္းလိုပဲဟဲ့။။"
ေျပာေနရင္းမွ တအီးအီးႏွင့္ ငိုခ်လိုက္ေသာ အေမ့ကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။။ အေမဘာလို႕မ်ား ဒီေလာက္ထိ ဝမ္းနည္းေနရတာပါလိမ့္။။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမွာေတာ့ ဒါကဝမ္းနည္းစရာမဟုတ္။။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း မျပင္ႏိုင္။။
"သားသိတယ္ေလ အေမရ။။ အေမတို႕ အရမ္းပင္ပန္းေနတာ သားျမင္ေန၊ေတြ႕ေနတာပဲ။။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕ သားကေက်ာင္းထြက္ျပီး ကူညီခ်င္ေနတာေလ။။ သားေက်ာင္းစရိတ္လည္း သက္သာမယ္၊ အေမတို႕အတြက္ လုပ္အားတစ္ခုလည္း တိုးလာမယ္။။ ညီေလးေတြကိုပဲပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ အေမတို႕နဲ႕အတူတူ သားလည္း ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးၾကမယ္ေလေနာ္အေမ။။ သားဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ။။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ ေတာ့ဘူးအေမ။။ သားေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး။။"
အေမ့မ်က္ရည္မ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုတ္ပစ္လိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။။ မ်က္ႏွာကလည္း အေတာ္ကို ခက္ထန္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲလွည့္ပစ္လိုက္သည္။။ အိမ္လယ္တိုင္ကို မ်က္ႏွာမူျပီးသား ျဖစ္ေနျပီမို႕ ကၽြန္ေတာ္ အရိုက္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္၏။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုမွာ အေဖက အရမ္းေအးျပီး သားေတြကို ေလေအးေလးနဲ႕ ေျပာဆိုဆံုးမ တတ္ေပမယ့္၊ အေမကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆံုးမတတ္တာေလ။။ ညီအကို(၃)ေယာက္အတြက္ ပလပ္စတစ္ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ အေရာင္ခြဲထားေသာ ၾကိမ္လံုး(၃)လံုးကို အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့အေမ။။ ခုလည္းကၽြန္ေတာ္ ၾကိမ္ဒဏ္သင့္ဖို႕ ေသခ်ာေလျပီ။။
"ကိုမင္း.. နင္အတတ္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္တတ္ေနတယ္ေပါ့။။ ငါ့စကားကိုေတာင္ မခန္႕ေလးစားနဲ႕။။ တိုင္ကိုဖက္ထားစမ္း။။ အငယ္ေကာင္ နင့္အကိုၾကီးအတြက္ ၾကိမ္လံုးဒီကိုယူခဲ့။။"
ကၽြန္ေတာ္အံကိုၾကိတ္ျပီး တိုင္ကိုဖက္ထားလိုက္သည္။။ အေမက ေျခသလံုး၊ တင္ပါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ကို
စတင္ေဗ်ာတင္ေလျပီ။။ ေက်ာင္းတက္ပါေတာ့မယ္ဟု ေျပာမွအရိုက္ရပ္မည္ဟု ေျပာထား၏။။ ကၽြန္ေတာ္က မိဘအတြက္ သိတတ္ျခင္းရယ္လို႕ ခံယူထားမိသျဖင့္ အံကိုၾကိတ္ျပီး အားတင္းထားလိုက္သည္။။ သို႕ေသာ္ အေရျပားသည္ ပါးလႊာျပီး ခံစားတတ္သည့္ အသိရွိသျဖင့္ ၾကိမ္လံုး၏ထိခတ္မႈဒဏ္ကို ၾကာရွည္အားတင္း ခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့။။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့
"အား..ေၾကာက္ပါျပီအေမရ။။ သားေက်ာင္းတက္ ပါေတာ့မယ္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ သားၾကိဳးစားပါေတာ့မယ္။။ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်။။ နာလွပါျပီဗ်။။"
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အရႈံးေပးလိုက္ရသည္။။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ၾကိမ္လံုးကို အရႈံးေပးလိုက္ရျခင္း။။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ျပီးငိုသည္။။ ျပီးေတာ့မွ ၾကိမ္လံုးအရႈိးရာမ်ားကို နႏြင္းသိပ္ေပး၏။။ ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ အေမကိုယ္တုိင္ ေက်ာင္းသို႕လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို (၈)တန္းတက္ရန္ ေက်ာင္းအပ္ေပးခဲ့သည္။။ သို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပညာေရး ခရီးက အဆံုးမသတ္ပဲ ေရွ႕ဆက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။။
တကၠသိုလ္ဝင္ စာေမးပြဲၾကီး၏ ေအာင္စာရင္းပင္ ထြက္လာခဲ့ေလျပီ။။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဓာတုေဗဒဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။။ အမွတ္စာရင္းေတြ ထြက္လာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အမွတ္ေတြက ဘာသာတိုင္းမွာ ညီမွ်ခဲ့သျဖင့္ အမွတ္ေကာင္းသည္ဟု ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။။ ဘယ္တကၠသိုလ္သို႕ ဆက္တက္မည္လဲဟု အေဖႏွင့္အေမက ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသး။။ ဒီေန႕လည္း အေမ့ကို ႏွိပ္ေပးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္(၇)တန္းႏွစ္က ေက်ာင္းထြက္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့စဥ္က အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးေနမိတာ ျဖစ္သည္။။ ခုခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ အေမ့ေက်းဇူးကို ကၽြန္ေတာ္ထင္ထင္ရွားရွား သိေလျပီ။။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ၾကိမ္လံုးကို အရႈံးေပးခဲ့ရျခင္း မဟုတ္ခဲ့။။ အေမ့ေစတနာ ေမတၱာေတြကို အရႈံးေပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ ေလွကားထစ္ရွည္ၾကီး တစ္ခုကို ထပ္မံတပ္ဆင္ လိုက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွိပ္ေပးေနေသာ အေမ့ဂုတ္ပိုးမွ အသားမာလို ဘုတစ္ခုကို ႏွိပ္မိလိုက္သည္။။ အရင္တုန္းက ႏွိပ္ေပးတိုင္းလည္း ထိုဘုကိုေတြ႕ရ၏။။ ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေမ့ကို စပ္စုလိုက္သည္။။
"အေမ့"
"ဟဲ့..ဘာတုန္း။။"
"အေမ့ဂုတ္ပိုးက ဘုၾကီးက ဘာျဖစ္တာလဲဟမ္။။"
အေမ့ဆီမွ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာသည္။။ ျပီးေတာ့မွ လက္ျပန္ျဖင့္ သူမဂုတ္ပိုးမွ ဘုကိုအေမက ျပန္စမ္းၾကည့္၏။။
"အဲဒါကိုၾကည့္ေပါ့ သားၾကီးရယ္။။ အေမတို႕ ပညာမတတ္ေတာ့ ကာယကို အားကိုးျပီး အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ၾကရတယ္။။ အေမက မိန္းမသားဆိုေတာ့ ဒီဒဏ္ေတြကို မင့္တို႕အေဖေလာက္ေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္ရည္ ရွိမလဲသားၾကီးရဲ႕။။ အဲဒီဘုက အေမ စိုက္ခင္းေတြကို ေရထမ္းေလာင္းရင္း အထမ္းေရမ်ားေတာ့ တံပိုးအရာကေန အသားမာတက္လာတာေလ။။ အဲဒါေတြကို ကိုယ္ေတြ႕ ခံစားေနရတာမို႕ အေမ့သားေတြကို ပညာတတ္ၾကီးေတြ အျဖစ္နဲ႕ ပန္ကာေအာက္မွာ၊ ေဘာလ္ပင္ကိုင္ျပီး အလုပ္လုပ္ရတာကိုပဲ အေမျမင္ခ်င္တယ္ သားၾကီးရယ္။။ သားၾကီးၾကိဳးစားေနာ္။။"
ကၽြန္ေတာ္ၾကက္သီးေတြ ထသည္ထိ ၾကည္ႏူးစြာ ခံစားလိုက္ရသည္။။ အေမ့ေမတၱာ ၾကီးမာလြန္းလွပါလား အေမရယ္။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရပ္မွာက စိုက္ခင္းေတြကို ေရတြင္းေရျဖင့္ ေရေလာင္းၾကတာျဖစ္သည္။။ ဝါးပိုးဝါးကို အလယ္မွ တိုင္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲ၊ အေနာက္ပိုင္းမွာ ခဲဆြဲျပီး၊ ေရွ႕မွာ ထီးရိုးဝါးတစ္လံုးခ်ိတ္ဆြဲကာ ေရပံုးတပ္ျပီး ေရငင္ၾကတာျဖစ္၏။။ ရြာေတြမွာေတာ့ ေမာင္းလက္ဆိုရင္ လူတိုင္းသိၾကတာေလ။။ ထိုေမာင္းလက္ျဖင့္ ေရအၾကိမ္ၾကိမ္ ငင္ခဲ့ေသာ အေမ့လက္တို႕ ၾကမ္းေနေလျပီ။။ တံပိုးျဖင့္ ပံုးႏွစ္ပံုးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ထမ္းျပီး ေရေလာင္းခဲ့ရသျဖင့္ အေမ့ဂုတ္ပိုးမွာ အသားမာဘုပင္ ထြက္ေနေလျပီ။။ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပတ္ျပတ္သားသားၾကီး ခ်လိုက္ေတာ့သည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ပညာတတ္ၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားမည္ဟု။။ ဆယ္တန္းကိုပင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ေအာင္ျမင္ျပီး မိဘေတြျဖစ္ေစခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပကာ စိတ္ခ်မ္းသာေစျခင္းသည္လည္း မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္သည္မည္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိေနျပီေလ။။
"အေမ..အေမစိတ္ခ်ေနာ္။။ သားၾကိဳးစားမယ္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပညာတတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ကို သားအစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားမယ္အေမ။။"
"ေအး.. ဒါမွအေမ့သားၾကီး။။ အေမ့သားၾကီး ဆရာဝန္တကၠသိုလ္ တက္မလား။။ အင္ဂ်င္နီယာ တကၠသိုလ္ တက္မလား။။ အေမ့ကိုေျပာစမ္း။။"
အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ျပံဳးျပံဳးၾကီး ျဖစ္ေန၏။။ သူမမ်က္ဝန္းထဲမွာ ေနာင္(၅)ႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ျဖစ္ေနမယ့္ သူမရဲ႕သားၾကီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာဝန္ၾကီးလား၊ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးလား ေတြးဆျမင္ေယာင္ ၾကည့္ေနဟန္ျဖင့္။။ ကၽြန္ေတာ္အေမ့လက္ေမာင္းကို ႏွိပ္ေပးလိုက္ျပီး
"သားဆရာဝန္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး အေမရ။။ ဝါသနာမပါဘူး။။"
"ဟဲ့.. ဒါဆို အင္ဂ်င္နီယာၾကီး လုပ္ေလသားၾကီးရ။။ ကုန္က်စရိတ္ကို ထည့္မတြက္နဲ႕။။ ေအာင္မယ္ေလး ငါ့သားၾကီးသာ အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစား က်န္တာအေမတို႕ တာဝန္ထားလိုက္။။ ၾကားလားသားၾကီး။။"
ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္။။ ေတာသူေတာင္သားျဖစ္ေသာ အေမက နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား(၁)ေယာက္၏ ကုန္က်စရိတ္ကို ေပါ့ေပါ့ေလးထင္ေနတာ ျဖစ္သည္။။ (၅)ႏွစ္ဆိုေသာ ပညာသင္ႏွစ္အတြင္း က်ဴရွင္စရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္မ်ားသည္ နည္းမည္မဟုတ္။။ အေမတို႕အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။။ သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆႏၵကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္သည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္။။ အေမ့ဆႏၵအတုိင္း အင္ဂ်င္နီယာၾကီး တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္လာမည္ျဖစ္ျပီး၊ အေမတို႕ကိုလည္း ဝန္ထုပ္၊ဝန္ပိုးအေနမ်ိဳး မျဖစ္ေစေသာ ေနရာကို မနက္က လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ထိုင္ေနတုန္းက သတင္းစာတစ္ေစာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လိုက္ရသည္။။ ထိုေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ သြားမည္ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ့္၏ (၁၀)တန္းေအာင္ျပီးစ လူငယ္ဘဝကို ဆံုးရႈံးရမည္။။ တျခားတျခား လူငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခြင့္၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ေနခြင့္ေတြ ဆံုးရႈံးခံရမည္။။ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေဘာင္အတြင္းမွာ တစ္သက္တာကို ျမွပ္ႏွံရေပလိမ့္မည္။။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာထက္၊ လုပ္သင့္တာကို အျမဲဦးစားေပး ရမည္ျဖစ္ျပီး၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အခြင့္အေရးတိုင္း ဆံုးရႈံးခံရေပလိမ့္မည္။။ သို႕ေသာ္လည္း ကိစၥမရွိ။။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝါသနာပါသည္။။ ထိုကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဦး၏ အဆံုးရႈံး၊ အနစ္နာခံရမႈသည္ အေမႏွင့္တကြ ကၽြန္ေတာ္၏ အမိေျမသို႕ပါ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရေပလိမ့္မည္။။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္စြာ ထိုေနရာကို ေရြးခ်ယ္လိုက္၏။။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာကို သြားမည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ေစရမည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လုိက္ျပီး
"စိတ္ခ်ပါအေမ။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္သလို သား အင္ဂ်င္နီယာၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ ရမယ္ေနာ္။။ အေမစိတ္ခ်ပါဗ်ာ။။"
အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ျပံဳးျပံဳးၾကီး ျဖစ္ေန၏။။ ဒါမွအေမ့သားၾကီး ဟုေျပာကာ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လာေသာ အေမ့လက္အစံုမွ အားေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းသို႕ တသြင္သြင္စီးလ်က္။။ အေမ့ေမတၱာ၊ ေစတနာတို႕ျဖင့္ ထံုမြမ္းေပးထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အနာဂတ္သည္လည္း ေတာက္ပလ်က္။။။။
အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ အစဟာ ခက္ခဲမႈေတြနဲ႕ ဆီးၾကိဳေနခဲ့တာပါ။။ အေမနဲ႕တကြ မိသားစုနဲ႕ အေဝးဆံုးမွာ အပင္ပန္းဆံုး အေနအထားေတြနဲ႕ စာေပကို သင္ၾကားခဲ့ရတာေလ။။
တစ္ႏွစ္တိုင္း တစ္ႏွစ္တိုင္းမွာ အေမ့ရင္ခြင္ဆီ (၄)ပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးပဲ ျပန္လည္ ခိုလႈံခြင့္ရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း အစတည္းက သိေနတာမို႕ အသြားတည္းက စိတ္ထဲေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွ။။ အေမနဲ႕အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ အေမကဆုေတြေပးျပီး၊ ဆံုးမစကားေတြ ေျပာရွာပါတယ္။။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ခရီးကို အေမလိုက္မပို႕ခဲ့။။ အိမ္မွာပဲ ေနရစ္ခဲ့တာေလ။။ အေဖကေတာ့ လိုက္ပို႕ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ၾကိဳးစားကြာ သားၾကီးဟု ပုခံုးကို ကိုင္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့သည္။။ တကယ္သြားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ ဝဲလာတာကို ဘာသာသတိထားမိ၏။။ မိဘနဲ႕ အေဝးဆံုးကို ဘယ္သူကသြားခ်င္မလဲေလ။။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတူတူပဲေပါ့။။
တကယ္တမ္း ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို တုန္လႈပ္မိသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးထင္တာထက္ ပိုျပီး ပင္ပန္းတာကို လက္ေတြ႕က်က် သိျမင္ခြင့္ ရခဲ့ေတာ့ ေရွ႕ဆက္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြက ေနာက္ျပန္လွည့္ခ်င္ လာခဲ့မိ၏။။ ရာသီဥတု၏ ဆိုးဝါးမႈ၊ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ ျပင္းထန္တဲ့ ေလ့က်င့္ေပး ခံရမႈေတြေအာက္မွာ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ရန္ ဆႏၵမရွိသူမ်ား ဆုိေသာ စာရင္းမွာ နာမည္ေပးသြင္းဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏကို စဥ္းစားမိတဲ့ အထိပါပဲ။။ ဒါေပမယ့္ အေမ့မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ မိခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖစ္ရမည္ဆိုတဲ့ သံဓိဌာန္စိတ္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမြးရင္း ခက္ခဲျခင္းေတြကို အားတင္းေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့၏။။ ညဘက္ အိပ္ခါနီးတိုင္း ေက်ာင္းေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ ရထားၾကီးရဲ႕ ဥၾသသံက လူမသိ၊သူမသိ မ်က္ရည္ေတြကို ခ်ဴထုတ္ေပးေနသလိုလို။။ ကိုထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းလို ရထားဥၾသသံေလးမ်ား ၾကားရတိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္ေသာ စိတ္တို႕ ထိန္းမရခဲ့။။ သို႕ေသာ္လည္း......။။
ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနသည္။။ အေဖ၊အေမႏွင့္ ညီေလးေတြကိုပါ စံုစံုညီညီ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့၏။။ အေမက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တတ္ေသာ ဟင္းမ်ိဳးစံုကို အမ်ားၾကီး ခ်က္ယူလာတာမို႕ အစားဆင္းရဲခဲ့သမွ်ကို အတိုးခ်ျပီး စားလိုက္မိသည္။။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ အေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္လို႕ ခဏလွဲရင္း အေမ့မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တာ အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ထိုေန႕က ၾကည့္လို႕မဝဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္တက္ရမည့္ ေက်ာင္း၏ သတ္မွတ္ခ်က္၊ စစ္ေဆးခ်က္ ေပါင္းစံုကို ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႕ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း ခံရေသာေန႕။။ အေမ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း
"ေနာက္ထပ္ (၅)ႏွစ္ၾကာရင္ သား အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖစ္ပါျပီ အေမရ။။"
ဟု အားတက္သေရာ ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာ ျပံဳးသြားသည္။။ ျပီးေတာ့ ျပန္လည္ ညိွဳးငယ္သြားျပီး
"သားၾကီး အရမ္းပင္ပန္းသလား။။ အသားေတြလည္း မဲသြားလိုက္တာ။။ အေမျဖင့္ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။။"
ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ေတာသား အသားမဲတာ ဘာဆန္းလို႕လည္း အေမရဟု အရႊန္းေဖာက္လိုက္သည္။။ ဒီေတာ့မွ အေမ့မ်က္ႏွာျပံဳးလာ၏။။ ေတာသူ၊ေတာင္သား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေမႏွင့္ မိသားစုကို လြမ္းတာကလြဲျပီး က်န္တာက ခံႏိုင္ရည္ မရွိေလာက္ေသာ အေနအထားမဟုတ္ခဲ့။။ ထို႕ေၾကာင့္ အေမ့ကို ရဲရဲၾကီး ကတိေပးလိုက္သည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အတိုင္း ျဖစ္ကိုျဖစ္ေစရမည္ဟု။။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမႏွင့္ ၃ ရက္ေက်ာ္ေလာက္ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့လိုက္သည္။။ ျပီးေတာ့ အေမတို႕ ျပန္သြားၾက၏။။ ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့။။ အဲဒီရက္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရျခင္း ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝကို မသိခဲ့ရတာပါ။။။
ပထမႏွစ္သင္တန္းေတြ ျပီးခါနီးေလာက္ တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္တန္းတာဝန္ခံက ေခၚတယ္ဆိုလို႕ သူ႕ရံုးခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားသည္။။ ရံုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သင္တန္းတာဝန္ခံ ေရွ႕မွာက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေရးဖိုင္ၾကီး တင္ထား၏။။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္ ဟူေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းလန္႕ သြားသည္။။
"တပည့္ ထိုင္ကြာ။။"
ဆိုတဲ့ သူ႕အသံက ေအးေအးေဆးေဆးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြပါပ်ံလာ၏။။ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ၊ မိဘနာမည္မ်ားကို မွန္မမွန္ တိုက္ဆိုင္ေမးျမန္းေနသည္။။ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သင္တန္းတာဝန္ခံက သက္ျပင္းရွည္ကို ေလးတြဲ႕စြာခ်လိုက္ရင္း
"ေအးကြာ တပည့္။။ မင္းလည္း ေယာက်ၤားပဲ စိတ္ကို ခိုင္ခိုင္ထားကြာ ေနာ။။"
သြားျပီ။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီလား။။ ကိုယ္ေရးဖိုင္မွာ တစ္ခုခုျငိစြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းက ထုတ္ပယ္ေတာ့မည္ ထင္သည္။။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေတြပို ပ်ံလာရင္း ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျဖလိုက္၏။။ သင္တန္းတာဝန္ခံက စိတ္မေကာင္းသည့္ မ်က္ႏွာပံုစံျဖင့္
"ဒီေန႕ ဖုန္းနဲ႕ေရာ၊ ေၾကးနန္းစာနဲ႕ပါ မင္းအေမ ဆံုးတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။။ မင္းကို အဲဒါေခၚေျပာတာပါ။။ မင္းခြင့္ျပန္ဖို႕ ျပင္ကြာေနာ။။"
ဗ်ာ ဟူေသာ အသံကလြဲျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွ ဘာသံမွ ထပ္ထြက္မလာေတာ့။။ ရံုးခန္းၾကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ခံစားလိုက္ရသည္။။ အေမဆံုးျပီဆိုေသာ အသံက ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲ မိုးၾကိဳးၾကီး ပစ္ခ်သလို ခံစားရခက္စြာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ၾကားေန၏။။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္ပူေတြ လိမ့္ဆင္းလာသည္။။ လူကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။။ သင္တန္းတာဝန္ခံက ထိုင္ေနရာမွ ထလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အားေပး၏။။ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ လူမ်ားမွားသလား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ ေပးပါဦးဗ်ာ ဟုတုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိသည္။။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက သတင္းကို မေသခ်ာပဲ ခ်ျပတတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမဟုတ္။။ ကၽြန္ေတာ့္စကားသည္ စကားအျဖစ္သာ ထင္က်န္ခဲ့တာပါ။။ သင္တန္းတာဝန္ခံက
"ေသခ်ာပါတယ္ တပည့္။။ စိတ္ကိုထိန္းကြာ။။ မင္းအေမရဲ႕ စ်ာပနကို မင္းကိုယ္တိုင္ ေျမခ်ႏိုင္ဖို႕ ခြင့္တစ္ပတ္ရမယ္ တပည့္။။ အဲဒါအတြက္ မင္းကို ေခၚေျပာတာ။။ ခြင့္ျပန္ဖို႕အတြက္ ဒီေန႕ျပင္စရာရွိတာ ျပင္ထားလိုက္ပါ။။ မနက္ျဖန္ ခြင့္စရမယ္။။"
ဟုတ္ကဲ့ပါဟု ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ရံုးကျပန္လာခဲ့ေပမယ့္ စိတ္နဲ႕လူက မကပ္။။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အကိုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးဖို႕ ေစာင့္ေနၾကျပီေလ။။ ကၽြန္ေတာ္ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ သည္းထန္စြာပဲ ငိုခ်ပစ္လိုက္ မိေတာ့သည္။။ ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ စ်ာပနအတြက္ ေနာင္ေတာ္၊ေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ ကူညီေငြေတြနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ့ဆီ ျပန္လာခဲ့၏။။ အေမ့ဆီ အျပန္ခရီးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္ထဲ မီးေတာက္မတတ္ ပူေလာင္ေနတဲ့ ခရီးလမ္း တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရသည္။။ အိမ္ကိုဝင္လိုက္ေတာ့ အေဒၚေတြက အေမ့နာမည္တျပီး နင့္သားၾကီး နင့္ဆီ ျပန္ေရာက္လာျပီ ထၾကည့္ပါဦးဟဲ့ ဆိုေသာ အသံမ်ားျဖင့္ အုန္းအုန္းၾကြက္ၾကြက္ ညံေအာင္ ငိုၾကျပန္ေလျပီ။။ အားတင္းထားတဲ့ ၾကားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြက တားမရေအာင္ က်လာခဲ့ျပန္သည္။။ ဇာျခင္ေထာင္ေလးထဲမွာ အေမက အိပ္ေနသလိုလို။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ေျခရင္းမွ အေမ့ေျခေထာက္ကို မ်က္ႏွာအပ္လို႕ ဦးခ်ကန္ေတာ့ ေနေပမယ့္ အေမကေတာ့ မသိႏိုင္ေတာ့။။ အေမ့ေျခေထာက္ကို မ်က္ႏွာအပ္ထားရာက ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမထ။။ မ်က္ရည္မ်ားက အတားဆီးမဲ႕ စီးက်လ်က္။။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေတာ့မွ အေမ့အကို ကၽြန္ေတာ့္ အဘက လာထူျပီး အၾကီးဆံုးသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာက္ၾကီး ပူေဆြးျပေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္ကညီေလးမ်ား အရမ္း အားငယ္သြားလိမ့္မယ္ဟု တိုးတိုးသတိေပးသည္။။ အငယ္ေကာင္ေတြ မ်က္ႏွာၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ထိန္းလိုက္ရ၏။။ ဆံုးရႈံးမႈကို အတူတူၾကံဳ ရတာျခင္းမွာ အၾကီးဆံုးဆိုတဲ့ သူက ပိုျပီးထိန္းခ်ဳပ္ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လက္ခံလိုက္ရသည္။။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာကိုျပင္လိုက္ရသည္။။ ျပီးေတာ့မွ ဘၾကီးႏွင့္ အေဖတို႕ဆီ သြားလိုက္ျပီး အေမက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဗ်ာဟု ေမးလိုက္မိ၏။။ အေဖက မ်က္ႏွာမေကာင္းပဲ အကိုၾကီး ခင္ဗ်ားသာ ေျပာျပလိုက္ပါဗ်ာဟု ဘၾကီးကို လွမ္းေျပာသည္။။ ဘၾကီးက ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္ရင္း
"'ဒီလို တူၾကီးေရ။။ အစတုန္းကေတာ့ သာမာန္ဖ်ားတာကြ။။ ဒီက ဆရာဝန္ေလးနဲ႕ ကုေနတာ သက္သာလိုက္၊ ျပန္ျဖစ္လိုက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ေဆးရံုကို တင္ၾကည့္ဖို႕ေျပာတယ္ေလ။။ အဲဒါနဲ႕ ရန္ကုန္အမ်ိဳးသမီး ေဆးရံုၾကီးမွာ တင္လိုက္တယ္။။ ေဆးရံုၾကီးကလည္း ကုတာပါပဲကြာ။။ ဘဘတို႕လည္း ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ လူ႕အသက္ထက္ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူးဆိုျပီး လိုတာအကုန္ ပံ့ပိုးေပး ခဲ့တာပါပဲ။။ ေဆးရံုမွာ ၁၅ ရက္ေလာက္ၾကာတယ္။။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကံက ကုန္ေနျပီေလ။။ ကယ္လို႕ ကုလို႕ မရခဲ့ပါဘူးကြာ။။"
"ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာတုန္းကေတာင္ အေမက်န္းက်န္းမာမာၾကီးပါ ဘဘရာ။။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ အဲဒီေလာက္ထိ အေျခေနဆိုးသြားရ တာလဲ။။"
"မင္းဆီက ျပန္လာတုန္းကတင္ မဟုတ္ဘူးတူၾကီးရ။။ ျပီးခဲ့တဲ့ လအထိကို အေကာင္းၾကီး။။ ဒီဘက္လထဲေရာက္မွ ေကာက္ကာ ငင္ကာထျဖစ္တာ။။ ေဆးရံုေပၚမွာလည္း သတိကရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္နဲ႕ကြာ။။ သူသတိရလာခ်ိန္တိုင္းေတာ့ မင္းကိုပဲတသသ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနရွာတာ။။ "
အဲဒါမ်ား ဘဘရာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူၾကံဳးမရ ဝမ္းနည္းစြာ ေျပာလိုက္မိ၏။။
"မင္းေက်ာင္းတက္ေနတာကို အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္မစိုးလို႕ပါ တူၾကီးရာ။။ သူ႕ကို ျပန္ေခၚေပးမယ္လို႕ ေျပာရင္လည္း သူက အခု သူေနျပန္ေကာင္းေနျပီ မေခၚနဲ႕တဲ့။။ သူ႕သားၾကီး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ မျဖစ္ေစနဲ႕တဲ့။။ ေဝဒနာအရမ္း ဆိုးလာရင္ေတာ့ သူ႕မွာ မင္းနာမည္ကို ေခၚေနရွာတာ။။ ငါ့ညီမၾကီး သားသမီးကို အခ်စ္ၾကီးလြန္း ပါတယ္ကြာ။။"
ဘၾကီးက ေျပာရင္း သူကိုယ္တိုင္ မ်က္ရည္ေတြ က်လာသည္။။ အေဖလည္း တစ္ဖက္လွည့္လိုက္တာ ေတြ႕ရ၏။။ အေမ့ရဲ႕ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္မ်ားက သက္သက္သာသာ မရွိခဲ့ရွာပါလား။။ ေဝဒနာရဲ႕ ဖိစီးမႈ အေဝးေရာက္ သားၾကီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္မခ် ျဖစ္ေနမႈေတြနဲ႕ အေမအေတာ္ကို ပင္ပန္းရွာမွာပဲ ဟုေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ကိုထိန္းမရခဲ့။။
"သူ႕ကို ဘယ္လိုမွ ကယ္လို႕ မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိတည္းက ဘဘတို႕လည္း သူ႕ေခါင္းရင္းမွာ တရားေခြေတြ ဖြင့္ေပးထားတာ။။ သူလည္း သူ႕ကိုယ္သူ သိရွာမွာပါ။။ သားေတြအတြက္ မွာစရာရွိတာကို သူသက္သာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဘတို႕ကို မွာျပီး၊ တရားကို အခ်ိန္ျပည့္ ႏွလံုးသြင္းျပီး ေနသြားရွာေတာ့တာေလ။။ ငိုမေနပါနဲ႕ေတာ့ တူၾကီးရယ္။။ မင္းအေမ ငါ့ညီမၾကီး ဘဝကူး ေကာင္းရွာ မွာပါ။။ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို တတ္စြမ္းသမွ်ျပဳျပီး အမွ်ေပးေဝေပါ့ကြာ။။ ျပီးေတာ့ သူျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာကို ျဖစ္ေအာင္သာ မင္းက ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေပးလိုက္။။ ၾကားလား တူၾကီး။။ အငယ္ေကာင္ေတြကိုလည္း ဂရုစိုက္ေပါ့ကြာ။။"
ကၽြန္ေတာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဘဘဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ မ်က္ရည္ကေတာ့ ထိန္းမရေအာင္ က်ဆင္းေနဆဲ။။ မငိုပဲေတာ့ ဘယ္လို မွေနႏိုင္မွာ မဟုတ္တာ ဘၾကီးလည္းသိမွာပါေလ။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္က ျမင့္မိုရ္ေတာင္ တစ္ျခမ္းျပိဳျခင္းဆိုတာ ဘဘလည္း သေဘာေပါက္မွာပါ။။
အေမ့စ်ာပန ေျမခ်တဲ့ေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့။။ ကၽြန္ေတာ့္ ခြင့္ျပန္ရက္ကို မွီရေအာင္ (၅)ရက္တိတိ ထားခဲ့တာမို႕ အေမ့ရုပ္က အနည္းငယ္ပ်က္ေနေပျပီ။။ အေမ့ကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဘၾကီးက ကဲ သားေတြက ေနာက္ဆံုး ကန္ေတာ့ၾကကြာဟု ေျပာသံၾကားလိုက္သည္။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအကို (၃)ေယာက္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ကန္ေတာ့ လိုက္ၾက၏။။ ဒါျပီးရင္ အေမ့ကို ေျမခ်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက ကၽြန္ေတာ့္ အသိစိတ္ တခ်ိဳ႕ကို လြတ္သြားေစသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆီ အတင္းေျပးသြားဖို႕ လုပ္ေတာ့ ေဘးက အကိုဝမ္းကြဲေတြ ဦးေလးေတြက အတင္းဆြဲထားၾက၏။။ ရုန္းလြန္း မကရုန္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးရိုးကို ခြပ္ခနဲ ထိုးလိုက္သံ ၾကားလိုက္ရျပီး ကၽြန္ေတာ္ မူးေဝသြားတာပဲ သိလိုက္ေတာ့သည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အသိျပန္ဝင္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေလျပီ။။ ေနာက္တစ္ရက္ေက်ာ္မွာေတာ့ အေမ့အတြက္ ဆြမ္းသြပ္တရား နာၾကားျပီး ထိုေန႕မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ခြင့္ရက္ ေစ့ျပီမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ရသည္။။ မျပန္ခ်င္ေတာ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို အေဖႏွင့္ ဘၾကီးေျပာျပေသာ အေမ့ေနာက္ဆံုး ဆႏၵ၊ ေနာက္ဆံုးစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတင္းခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္၏။။ 
"ငါမရွိေတာ့ရင္ ငါ့သားၾကီးကို အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ျပီး ပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကပါ။။ ငါ့သားၾကိး မ်က္ႏွာမငယ္ရေစနဲ႕။။ သားၾကီးကို ေျပာလိုက္။။ သူေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေလ ငါေပ်ာ္ေလပဲလို႕။။ ဒိထက္မကေတာ္ေအာင္၊ ဒိထက္မက ေအာင္ျမင္ တိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါလို႕ ငါမွာခဲ့တာ ေျပာျပလိုက္ပါ။။" တဲ့။။
အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵ၊ ေနာက္ဆံုးစကားမွာေတာင္ သားကို အားေတြဆက္ေပးျပီး ဆက္ၾကိဳးစားေစေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့တာ ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ၾကက္သီးထေအာင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။။ အေမခ်စ္ေသာသား၊ အေမ့ကိုခ်စ္ေသာ သားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ အေမျဖစ္ေစခ်င္တာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေတာ့မည္ ဟူေသာ သံဓိဌာန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းျပန္ခဲ့ရသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ အစြမ္းရွိသမွ် ၾကိဳးစားျပီး အေမ့ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေနတာ တမလြန္က အေမၾကည္ႏူးစြာ ေတြ႕ျမင္ေန မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံု၏။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့သလို ေတာ္သထက္ေတာ္၊ ေအာင္ျမင္သထက္ ေအာင္ျမင္ တိုးတက္ေအာင္ ကိုယ္စြမ္၊ဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ၾကိဳးစားကာ အေမ့ႏို႕ေၾကြးကို တစ္စက္ကေလးျဖစ္ေစ ဆပ္ႏိုင္သေလာက္ ဆပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပင္ ႏို႕တစ္လံုးဖိုး မေက်ခဲ့ဟု စာေပမ်ားမွာ ဆိုထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးဆပ္မႈက အေမ့ ႏို႕တစ္စက္ဖိုးပင္ ေက်မွာမဟုတ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ တစ္စက္ကေလးျဖစ္ေစ ေက်ႏိုင္ေစဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားေနဦးမယ္ ဆိုတာ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္းးးးးးးးးးးးး။။။။။
(အနႏၱေမတၱာရွင္ အေမ၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္အလင္းသစ္ စာျဖင့္ညႊန္းဖြဲ႕ တင္ျပႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။။ တစ္သက္တာမွာ အမွတ္တရျဖစ္ေနေစေသာ အမွတ္တရအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပရင္း အေမႏွင့္တကြ ပုခက္လႊဲေသာ လက္အစံုပိုင္ရွင္တို႕ကို အျမဲဦးညႊတ္ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ေနပါ၏။။။)
ေလးစားလ်က္
အလင္းသစ္
No comments:
Post a Comment
ဘယ္သူမဆို ေ၀ဖန္သြားလို ့ရပါတယ္
အျပဳသေဘာနဲ ့ေပါ ့
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္က်ပါေစ.....