ကဗ်ာအပိုင္အစမ်ား

လြမ္းတယ္လို႔ေျပာရေအာင္လည္း
ဒို႔ေတြကခ်စ္သူေတြမွမဟုတ္တာ
ဒါေပမဲ႔ ........လြမ္းေနတယ္
ေကာင္မေလးေရ...........။။
တစ္ညေနေပါ့ေကာင္မေလး
မင္းေပးခဲ့တဲ့အခ်စ္သစ္ေစ့
ရင္မုာစိုက္လို့ငါ့နွလံုးေသြးတို့
ေက်ြးခဲ့တယ္......
ခုဆိုသစ္ပင္ျကီးျဖစ္လို့
အဲ့သစ္ပင္ကအလြမ္းတဲ့
ေနာက္................
သူသီးလာတဲ့သစ္သီးေတြက
မ်က္ရည္ေတြျဖစ္ေနတယ္
ခုဆို............ငါ့မ်က္ရည္သီး
ရင္ဘက္ေပၚေျကြျကလိုက္တာ
ငါ့နွလံုးအိမ္ေတာင္..........
ေျကမြေတာ့မယ္
ဒီလိုနဲ့ေကာင္မေလးေရ
ဘ၀ပါေမ်ာေတာ့မယ္...........။။
တကယ္လို႔သာ ဆုေတာင္တိုင္းျပည္႔ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ဟန္ေဆာင္မွဳေတြကင္းမဲ႔၊လွည္စားမွဳေတြကင္းမဲ႕တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းမ်ဳိးႏွင္႔သာ ဆံုဆည္းရလိုပါ၏.........။။

                         မွတ္ခ်က္။  ။ခံစားခ်က္မ်ားနဲ ့တိုက္ဆိုင္တဲ ့ကဗ်ာေလးမ်ာျဖစ္ပါတယ္.....

လပ္ထပ္ရွင္းတမ္း

လက္ထပ္႐ွင္းတမ္း



လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ႏွစ္က မိုးသည္းသည္းမည္းမည္း ရြာတဲ့ညတစ္ညမွာ
မိဘေဆြမ်ဳိးေတြကို ဆန္႔က်င္ျပီး သိပ္ခ်စ္ရတဲ့နင့္ေနာက္ ငါလိုက္ခဲ့တယ္။


နင့္မွာ ဖ်ားနာေနတဲ့ မိခင္ရယ္၊ အိုမင္းေနတဲ့ ဖခင္နဲ႔
သြပ္တစ္ျခမ္းခြါေရာင္းထားတဲ့ အိမ္အိုတစ္လံုးအျပင္ ငါရွိခဲ့ေသးတယ္
မဟုတ္လား? ဒီျမိဳ႕ကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာခဲ့တဲ့ ခရီးစရိတ္အတြက္
ငါအစားထိုးဆရာမ တစ္လလုပ္ခဲ့ရတယ္။ ငါအပင္ပန္းခံခဲ့သမွ်က နင္နဲ႔အတူ
သက္ဆံုးထိတိုင္ ေနသြားရဖို႔ပါပဲ။

ငါလူေရြးမမွားခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ နင္အလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။


၁၀ႏွစ္လြန္သြားေတာ့မွ ငါ့အိမ္ကလူေတြ ငါ့အတြက္ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ငါ့မိဘေတြ ငါလူေရြးမမွားခဲ့မွန္း သိျပီး ခြင့္လြတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တိုက္ေတြ၊
ကားေတြ ငါတို႔ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ျပီေလ။ ဥစၥာပစၥည္းေတြ ပိုင္ဆိုင္လာသလို
နင့္မွာ “ႏွလံုးသားခ်င္း နားလည္တဲ့သူ” ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိလာတယ္လို႔
နင္ငါ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာလာခဲ့တယ္။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ
ငါလက္မွတ္ထိုးေပးရင္ ပိုင္ဆိုင္သမွ်နဲ႔ ကေလးေတြ ငါ့ကိုေပးမယ္လို႔
နင္ေျပာတယ္။

ငါရယ္ျပီး နင့္ကို ေနာက္၃ရက္ေနမွ အေျဖေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
၄ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အခ်က္အလက္ေတြခဲြျပီး ငါေရးထားတဲ့ စာရင္းစာရြက္
နင့္ကိုျပခဲ့တယ္။

(၁) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ ည၀တ္အကၤ်ီ ၃စံု၊ အိမ္ေနစီး ဖိနပ္ ၄ရံနဲ႔
သားေရဖိနပ္ ၂၁ ရံ နင္စီးခဲ့တယ္။ သားေရဖိနပ္ အေရအတြက္က ပိုမ်ားေနတယ္။
အေၾကာင္းက ေငြရွာတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အျပင္မွာပဲ
နင္အေနမ်ားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ႏွလံုးသားခ်င္း နားလည္တဲ့သူ” နဲ႔
နင္ေတြ႔ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။


(၂) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ ည၀တ္အကၤ်ီ ၁၀စံု၊ အိမ္ေနစီးဖိနပ္ ၁၁ရံနဲ႔
သားေရဖိနပ္ ၁၆ရံ ငါစီးခဲ့တယ္။ ငါ့ရဲ႕အိမ္ေနစီးဖိနပ္ေရာ သားေရဖိနပ္ေရာ
မ်ားခဲ့တယ္။ မိသားစုတာ၀န္နဲ႔ ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျပီး အိမ္မွာပဲ
ငါအေနမ်ားခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ နင္နဲ႔အတူ အျပင္ထြက္ျပီး ဒိုးတူေပါင္ဖက္
ငါတို႔႐ုန္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္လည္း ရွိတာပဲ။ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္
လတ္ဆတ္မႈမရွိေတာ့တဲ့ ငါ့႐ုပ္ရည္က နင့္အတြက္ အိမ္မွာသိမ္းထားဖို႔ပဲ
ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။


(၃) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ နင့္အရည္အခ်င္းေတြ xဆ တက္ခဲ့တယ္။
ကြာရွင္းျပီးတဲ့ေနာက္ “အဖက္ဖက္မွာ ေအာင္ျမင္ျပီး ရင့္က်က္ေနတဲ့”
နင့္ကိုယူဖို႔ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ မိန္းမေတြထဲမွာ ၾကိဳက္တဲ့တစ္ေယာက္ကို
နင္ေရြးယူလို႔ရတယ္။

(၄) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ ငါ့႐ုပ္ရည္၊ ငါ့ဖ်တ္လတ္မႈေတြ အဆတစ္ေသာင္း
ထိုးက်သြားတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ငါ့အတြက္
အခြင့္အေရးက ၁% ပဲရွိတယ္။ ငါ့နဲ႔ရြယ္တူကို ငါမယူႏိုင္ေတာ့သလို
ကေလးတဲြေလာင္းနဲ႔ တခုလပ္မကို ဘယ္ေယာက္်ားကမ်ား ယူခ်င္မလဲ?

(၅) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ အလုပ္မ်ားတဲ့နင္ ငါ့ကို ထမင္း၂၆ခါ ခ်က္ေကြ်းဖူးတယ္။

(၆) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ အလုပ္မ်ားတဲ့ငါ နင့္ကို ၃၆၅ရက္လံုးလံုး တစ္ေန႔
၃နပ္ ခ်က္ေကြ်းခဲ့တယ္။

(၇) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးဖို႔ ငါ၁၀လအခ်ိန္ယူခဲ့တယ္။
ေမြးဖြားျပီး ၁၀ႏွစ္ေလာက္ ငါျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ရတယ္။

(၈) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးျပီး နာမည္မွည့္ေပးဖို႔ နင္
၁၀မိနစ္အခ်ိန္ယူခဲ့တယ္။

(၉) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ နင့္မိဘေတြနဲ႔ ငါသင့္ျမတ္ေအာင္ ေနခဲ့တယ္။
နင့္မိဘေတြကို ငါဘယ္ေတာ့မွ စကားက်ယ္က်ယ္ မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။

(၁၀) အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္မွာ ငါ့ကိုခ်စ္တဲ့ ငါ့မိဘေတြကို နင္လံုး၀
ခြင့္မလြတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေဖ၊ အေမလို႔လည္း နင္တစ္ခြန္းမွ မေခၚခဲ့ဖူးဘူး။
နင္ဆင္းရဲသား ဘ၀တုန္းက သူတို႔ကိုေခၚရင္လည္း ျပန္မထူးမွာစိုးလို႔
နင္မေခၚခဲ့သလို ခ်မ္းသာလာလည္း နင္သူတို႔ကို အေရးလုပ္ျပီး မေခၚခဲ့ဘူး။
နင္လည္း နင့္သမီးကို ခ်မ္းသာတဲ့လူနဲ႔ပဲ ရေစခ်င္တယ္ မဟုတ္လား?

ငါေရးထားတဲ့ စာရင္းေတြကုိ ဖတ္ျပီး ငါေရွ႕မွာ ကြာရွင္းေပးပါလို႔
ငါမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး နင္ေျပာခဲ့ရင္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ အခ်ိန္မေရြး
ငါလက္မွတ္ထိုးေပးမယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ နင္ေျပာလာမယ့္ရက္ကို ငါ၃ႏွစ္ေက်ာ္ေစာင့္ခဲ့တယ္။ ငါေပးတဲ့စာကုိ
ၾကည့္ၿပီးကတည္းက ကြာရွင္းဖို႔ နင္လံုး၀ မဟေတာ့တဲ့အျပင္ အိမ္ေစာေစာ
ျပန္လာတတ္တယ္။ အိမ္အလုပ္ ကူလုပ္လာတယ္။ လုပ္ခဲ့မိတဲ့အမွားေတြအတြက္
အျပစ္ေတြကို နင္ေပးဆပ္ ေနတာလား? ဘာေၾကာင့္လဲ?
ငါ႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြေရာင္ျပန္ဟက္တာပဲလား ??






လြမ္းျခင္း၏တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာ ေနသာေနတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ရွိသည္။
♥_ ♥

♥
( )

)░လြမ္းေန သူ░

ဘဝ ရဲ႕ အဆင့္ ၃ ဆင့္...

ဘဝမွာ အဆင့္ႀကီး ၃ ဆင့္ ရွိတယ္တဲ့။

ပထမ အဆင့္ (ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္) အခ်ိန္ နဲ႔ ခြန္အား ရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ ပိုုက္ဆံမရွိဘူး။

သတိရမိေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆိုု ဘာမဆိုု စားခ်င္တယ္၊ ခုံခံုုမင္မင္ လဲရိွတယ္။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ ေတာင္ငါေတာ္ေတာ္ငတ္တာပဲလိုု႔ထင္

ခဲ့ေသးတယ္။ သိပ္မစားရဘူးေလေနာ္။ ငယ္ငယ္ကဆိုု အေမက မုုန္႔ဖိုုးလဲသိပ္မေပးဘူး။ ဘာပဲ စားရ စားရ သိပ္ေကာင္းတယ္ လိုု႔ထင္တယ္။ လူႀကီး သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာေလ။ ျမန္ျမန္ႀကီး ျမန္ျမန္ အလုုပ္လုုပ္ ျမန္ျမန္ပိုုက္ဆံရွာ ကိုုယ္စားခ်င္တာ ဝယ္စား ၾကိဳက္သေလာက္စား အေသစား။ အဲ့လိုုေနခ်င္ခဲ့ဘူးတာေလ...

အခ်ိန္ဆိုတာေတြကလဲ ေပါလြန္းလို႔ တေန႔တေန႔ ရြာရိုး ကိုးေပါက္ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ ေလ်ာက္သြားေနခဲ့တာပ
ခြန္အားကလဲ ရွိသလားေတာ့မေမးနဲ႔ ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ေဆာ့တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ ကိုေျပာတာပဲ (တကယ္ပါ ကိုယ္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က ခုေခတ္ကေလးေတြနဲ႔မတူဘူး ရည္းစားသညာ ကိစၥဆိုလဲမရွိဘူး ေက်ာင္းရယ္ အိမ္ရယ္ က်ဴရွင္ရယ္ ပဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ အေသေဆာ့ဖို႔ေလာက္ပဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေတာင္ မ်ိဳးစံုေအာင္ေဆာ့ေနေသးတယ္ ကိုယ္က ပဲကံေကာင္းျပီး ရန္ကင္းမွာေနခဲ့ရလို႔ပဲလားေတာ့မသိ ကိုယ္တို႔ အိမ္ေတြက တိုက္ေတြ အလယ္မွာ ကစားကြင္း ကိုပတ္ျပီးေဆာက္ထားၾကတာ ပတ္ပတ္လည္မွာတိုက္ခ်ည္းဆိုေတာ့ ကေလးေတြကလဲ မ်ားမွမ်ား
ေက်ာင္းပိတ္ရင္ စိန္ေျပးတမ္းတို႔ ထုတ္စီးတိုးတမ္းတို႔ တူတူပုန္းတမ္းတို႔ ေနာက္ ေရာမ္းရိုက္တာ လို႔ ကိုယ္တို႔ ေခၚတဲ့ ျမန္မာမႈျပဳထားတဲ့ (ေဘ့စ္ေဘာပါ) ေကာ္ ေဘာလံုးေသးေသးေလးကို သစ္သားျပားေလးနဲ႔ ရိုက္ျပီး ေျပးရတာေပါ့ ထုတ္ေတြကိုေရာက္ေအာင္ေလ၊ ေနာက္ ခိုတြန္းတာ၊ အို စံုေနတာပဲ တကယ့္ကို ေဆာ့ခဲ့ၾကပါတယ္

တေန႔တေန႔ ဘယ္လိုကစားရမလဲ ဘာစားရမလဲ ဘဲေတြးေနတာ အဲ့တာ တကယ့္ ကေလးဘဝေပါ့
အပူအပင္လဲမရွိ ဘာဆို ဘာမွမသိ

ေနာက္ေတာ့

ဒုတိယအဆင့္ (အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အရြယ္ေလ) ေငြ နဲ႔ ခြန္အား ရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္မရွိဘူး

ခုေလာေလာဆယ္ ေရာက္ေနတဲ့ အရြယ္ပါပဲ တကယ္ပါ တေန႔တေန႔ အလုပ္လုပ္ အလုပ္ကို သြား အလုပ္လုပ္ အိမ္ျပန္လာ အလုပ္ဆက္လုပ္ စေန တနဂၤေႏြ မျပီးေသးတဲ့ အလုပ္လုပ္ လုုပ္ေနလိုုက္ရတဲ့ အလုုပ္ေတြ မျပီးေတာ့ပါလားလိုု႔ေတာင္ တခါတခါ ေတြးမိတယ္။

တကယ္ေတာ့လဲ အလုုပ္ဆိုုတာမ်ိဳးက ရွာလုုပ္ရင္လုုပ္သလိုု မျပီးနိုုင္ဘူးေလ။ အစားစားဖိုု႔အတြက္ အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ လိုုခ်င္တာေတြအတြက္အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ ဝယ္ခ်င္တာေတြဝယ္နိုုင္ဖိုု႔အတြက္ အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ေတြ ရခ်င္လိုု႔ အလုုပ္လုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ လူသားေကာင္းက်ိဳး အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ စသျဖင့္ေပါ့ေလ....အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ ဘဝမွလား....

ဒါေပမယ့္ အခုုေခတ္ႀကီးက သိပ္ျမန္ပါတယ္။ တေန႔တေန႔ ကုုန္သြားတာ တနွစ္တနွစ္ကုုန္သြားတာ အခ်ိန္ေတြ ကုုန္တာ ကုုန္တာ သိပ္ျမန္တယ္။ အခုု ဒီမွာ လာလုုပ္ေနတာ ၂ နွစ္ခြဲရွိျပီ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းပဲ.... in a blink of an eye ပဲ တကယ္ပါ။ ေနာက္ ျမိဳ႕ ႀကီးျပႀကီးမွာေနရတာ တကယ့္ဘဝ ေပ်ာက္ေနသလိုုပါပဲ။ တခါကေရးဖူးသလိုု ပါပဲ တခါတခါ ကိုုယ္တိုု႔ေတြ ဘဝကိုုခဏ ရပ္ျပီး ေသခ်ာၾကည့္ဖိုု႔လိုုပါမယ္။ ကေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးရဲ႕ ၾကြၾကြ ရြရြ ကေနတဲ့ ေျခေထာက္ေလးေတြ၊ ပြင့္ဟ လာမယ့္ နႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြ ေတာေတာင္ေတြၾကားထဲက သစ္ေစ့ ဖြက္ေနတဲ့ ရွဥ့္ကေလးေတြ ကိုုၾကည့္ဖိုု႔အခ်ိန္ေပးနိုုင္ရပါမယ္။
ဒါေပမယ့္ ျပန္ျခံဳရရင္ ခုုနက ေျပာတဲ့ ဒုုတိယအရြယ္မွာ က်ေတာ္တိုု႔ အခ်ိန္ရွားပါတယ္ မရွိသေလာက္ရွားတာပါ။

ေနာက္ဆံုုးအေနနဲ႔က

တတိယအဆင့္ (သက္ႀကီးတမ္း) အခ်ိန္ရွိတယ္ ေငြရွိတယ္ အင္အားမရွိေတာ့ဘူး

ဒါကေတာ့ မေရာက္ေသးတဲ့ ဘဝေပမယ့္ ျမင္ေနရတယ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတယ္။ ေလ့လာရင္ ျမင္နိုုင္တာေပါ့ေနာ္....လ်ာရွည္ေလ ေတြ႔ရွိေလပဲဟာ

အရင္ က တိုုးဂိုုက္ လုုပ္ဖူးပါတယ္ အဖိုုးႀကီးေတြအဖြားႀကီးေတြ ရီတိုုင္ယာ ယူေတာ့ ဆုုမိေဆာင္းမိလဲေတာ္ေတာ္ရွိေနျပီ။ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိေနျပီ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သလိုု အသက္ႀကီးလာရင္ ကမာၻပတ္မယ္ေပါ့ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္သလဲဆိုုေတာ့ အရြယ္က စကားေျပာလာျပီေလ။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ တုုန္တုုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ဆီးက ခဏခဏ သြားခ်င္၊ စိုုးရိမ္စိတ္ေတြကမ်ား စသျဖင့္ေပါ့ေလ။

တေနရာတေနရာ သြားမယ္ဆိုုရင္လဲ စိတ္သြားတိုုင္းကိုုယ္မပါေတာ့။
ခက္တာက ဘဝဆိုုတာအဲ့လိုုပဲေလ ရတာမလိုု လိုုတာမရ...တဘဝလံုုး ေသေကာင္ေပါင္းလဲ လုုပ္လာတဲ့ အလုုပ္ေတြ ဆုုလာတဲ့ပိုုက္ဆံေတြ အကုုန္ျပည့္စံုုေနျပီ ဘဝမွာ... တိုုက္လဲရွိျပီ ကားလဲရွိျပီ...စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြလဲျပည့္စံုုေနျပီ....လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္ဖိုု႔ အခ်ိန္လဲရွိလာျပီ ဒါေပမယ့္ လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္ဖိုု႔ ခြန္အားေတာ့ မရွိေတာ့ျပန္ဘူး၊ ဘုုရားသခင္ဆိုုတာႀကီးက မေကာင္းဘူးေနာ္ လူေတြကိုု ျပည့္ျပည့္စံုုစံုုေပးလိုုက္ရင္ျပီးေရာ္ အဲ့တာဆိုု ေအာ္ ငါ့မွာ ဟိုုဟာရွိျပန္ေတာ့ ဒီဟာမရွိ ဆိုုတဲ့ ေမာဟေတြေတြ ဟိုုဟာေလးလိုုခ်င္လိုုက္တာ ဒီဟာေလးလိုုခ်င္လိုုက္တာ ဆိုုတဲ့ ေလာဘေတြ သူ႔က်ေတာ့ ရွိတယ္ ငါ့က်ေတာ့ မရွိဘူးဆိုုတဲ့ ဝန္တိုု မစိၦရိယ ေတြ ေအာ္ ငါ့ဘဝက တယ္မေကာင္းလိုုက္ပါလားဆိုုတဲ့ ေသာကေတြ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲေနာ္ ဘုုရားသခင္ကသာ အကုုန္ဖန္ဆင္းတယ္ဆိုုရင္ ျပည့္ျပည့္စံုုစံုု တခါတည္းဖန္ဆင္းလိုုက္ပါေတာ့ေနာ့....

ေနာက္ဆံုုးေတာ့လဲ ဒီလိုုနဲ႔ပဲ...အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းကုုန္လာ လုုပ္ခ်င္တာေတြက မလုုပ္ရ ရွိေနတဲ့ ပိုုက္ဆံေတြကိုု လူမေသေသးဘူး သားသမီးေတြက မ်က္ေစာင္းထိုုင္း ဒီလိုုနဲ႔ပဲ ကိုုယ္တိုု႔ ရဲ႕ ဘဝ တတိယအဆင့္ကိုု ေရာက္ရအံုုးေတာ့မွာေပါ့ေလ....
-- 

တီခ်မ္း

                   

မိခင္တစ္ေယာက္၏ အဌမေျမာက္မုသား

ကၽြန္ေတာ္ ကေလးဘ၀ အရြယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုမွာ ေန႔စဥ္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားဖို႔ေတာင္ မေသခ်ာတဲ့ ေန႔ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမကေတာ့ မၾကာခဏ သူ႕ပန္းကန္ထဲက ထမင္းေတြကို ယူယူၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ထဲ အၿမဲ ထည့္ထည့္ေပးတတ္တယ္။ ၿပီးရင္ အေမေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ "စား  .. ငါ့သား အေမ သိပ္မဆာဘူး.."။

အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္စအရြယ္က အေမ့ရဲ႕ ပထမဆံုး မုသားစကားေလးပါ။

အေမ

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပိန္လွီ ေသးေကြးရွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အာဟာရဓါတ္ ျပည့္၀ ေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အိမ္ေဘးနားက ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ အေမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ငါးသြားမွ်ားတယ္။ အဲဒီေန႔က ငါးႏွစ္ေကာင္မိေတာ့ အေမ ငါးဟင္းခ်ဳိ လုပ္တုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းခ်ိဳကို အားရပါးရေသာက္ေနတံုး အေမက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကေန ထုိင္ၾကည့္ၿပီး  ၾကည္ႏူးမႈအျပည့္နဲ႔။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ စားထားတဲ့ အၾကြင္းအက်န္ ငါးရိုးေလးေတြ ယူစားတယ္။ ဒါကို ျမင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ငါးအသားေလးဖဲ့ၿပီး အေမ့ကို ေကၽြးတယ္။ အေမမစားဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ "စား .. ငါ့သား ..အေမ ငါး သိပ္မႀကိဳက္ဘူး.."

အဲဒါ အေမ့ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ မုသား။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနရမဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီ။ အေမက မီးျခစ္ဆံ ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုတစ္ခုမွာ မီးျခစ္ဆံျဖည့္တဲ့ အလုပ္ေလး ယူလုပ္တယ္။ ညဘက္အိမ္ယူၿပီး လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္ရႈႏုိင္ေသးလုိ႔ အေမသေဘာက်တယ္။ တည ကၽြန္ေတာ္ ႏုိးလာတဲ့အခ်ိန္ (ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္ ေနာက္က်ေနၿပီ) အေမ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေလးထြန္းၿပီး ဗူးေလးေတြထဲကို မီးျခစ္ဆံ ျဖည့္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတံုးပဲ။ "အေမ .. အရမ္း မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ အိပ္ပါေတာ့။ မနက္မွ ဆက္လုပ္လို႔ရတာပဲ" လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ အေမကၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ "သြားအိပ္ ငါ့သား .. အေမ အိပ္ခ်င္စိတ္ မရွိေသးလို႔ ဆက္လုပ္ လုိက္ဦးမယ္" တဲ့။

အေမ့ရဲ႕ တတိယေျမာက္ မုသားစကားေလးပါ။

တခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲေျဖတဲ့ေန႔႔မွာ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို လုိက္ပို႔ၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ တေနရာက ထုိင္ေစာင့္တယ္။ ပူျပင္းလွတဲ့ ေနေရာင္ဒဏ္ကို သိပ္အကာအကြယ္ မေပးႏုိင္ရွာတဲ့ ေနရာ တစ္ခုမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုိင္ေစာင့္တယ္။ စာေမးပြဲ ၿပီးၿပီးခ်င္း အေမ့ဆီ ကၽြန္ေတာ္ အေျပးအလႊား သြားတယ္။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားၿပီး အသင့္ ျပင္ဆင္လာတဲ့ အခ်ိဳရည္ ေအးေအးေလးတခြက္ တုိက္တယ္။ တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲေနရွာတဲ့ အေမ့ကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ "အေမလဲ ေသာက္ဦးေလ" လို႔ ေျပာေတာ့ အေမ့ထံုးစံအတုိင္း "ငါ့သားပဲ ေသာက္ပါ။ အေမ ေရမဆာဘူး" တဲ့။

အဲဒါ အေမရဲ႕စတုတၳေျမာက္ မုသားစကားတစ္ခြန္း။

သိပ္မၾကာခင္ အေဖဆံုးတယ္။ အတန္းႀကီး လာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာေရးနဲ႔ အိမ္ကိစၥက အေမ့တာ၀န္ လံုးလံုး ျဖစ္ၿပီ။ အေမ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြရွာရေတာ့ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္။ မိသားစု အေျခအေန ဆုိးသထက္ဆုိးတာ ျမင္လာတဲ့ အိမ္နားက အေမ့မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ရံဖန္ရံခါ လာေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က အေမ့ကို သူနဲ႔ပဲ ေနာက္ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူလုိက္ဖုိ႔ တုိက္တြန္း ၾကတယ္။ အေမ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျငင္းဆုိၿပီး အခုိင္အမာ စကားတစ္ခြန္း ဆိုတယ္ .. "ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ကၽြန္မ ကေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ လုံေလာက္တယ္.." တဲ့ ။

အေမ့ရဲ႕ ပဥၥမေျမာက္မုသား။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အလုပ္ကေလး တစ္ခုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကို အနားယူေစခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေမ လက္မခံဘူး။ မနက္မနက္ ေစ်းထဲသြားၿပီး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေရာင္းတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ပို႔တဲ့ ပုိက္ဆံေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္ျပန္ပို႔ၿပီး "အေမ့ဆီ မပို႔နဲ႔ ငါ့သား။ အေမ့မွာ လံုေလာက္တယ္ .. သားဖာသာစုထား" တ့ဲ။

အေမ .. ဆဌမေျမာက္မုသားကို ေျပာတယ္။

ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မာစတာဒီဂရီကို အခ်ိန္ပိုင္း ဆက္ေလ့လာေနတဲ့ အခ်ိန္ အေတာ္အတန္ႀကီးတဲ့ အေမရိကန္ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္လစာ တိုးေတာ့ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ အေမရိကားမွာပဲ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့ဘ၀ကို ျဖတ္သန္း ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို သူ႕အတြက္နဲ႔ တာ၀န္အပိုေတြ မရွိေစခ်င္ဘူး။ အေမကေျပာတယ္ .."အဲဒီလို ဘ၀ႀကီးမွာ အေမ ေနတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး သားရယ္ .." တဲ့။

အေမရဲ႕ သတၱမေျမာက္ မုသားစကားေလး တစ္ခြန္းေပါ႔။

ဇရာကေထာင္း၊ ပင္ပန္းမႈအေပါင္း ခါးစည္း ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတဲ့ အေမ .. အရြယ္ေတာ္ေတာ္က်ခဲ့ၿပီ။ ေလာကဓံက ထပ္ ရက္စက္တယ္။ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ေဆးရံုတက္ေနရခ်ိန္ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေန႔ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ (ဘာဆုိဘာမွ ထည့္တြက္မေနပဲ အားလံုးကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး) အေမ့အနားကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ အေမ ေ၀ဒနာကို အလူးအလဲ ခံစား ရခ်ိန္ေတြမွာ အေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အေမမျမင္ေအာင္ ဂရုစုိက္ေနေပမဲ့လည္း တခါတေလ ေတြ႕ျမင္သြားတဲ့ အေမက အားတင္းႀကိဳးစား ၿပံဳးၿပီး ေျပာတယ္  .. "မငိုနဲ႔ ငါ့သား .. အေမ အရမ္း နာနာက်င္က်င္ မခံစားရပါဘူး .."တဲ့။

အဲဒီလို အဌမေျမာက္ မုသားကို ေျပာၿပီး အေမ လူ႕ေလာကထဲက ထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္။

အၾကြင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ မာတာမိခင္ဟာ သားသမီးမ်ား အေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ (တာ၀န္ ေက်ပြန္စြာနဲ႔) သူ႕ကုိယ္သူ အနစ္နာခံတဲ့ မုသား စကားလံုးေလးေတြ သံုးၿပီး ေလာကအလယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ခ်န္ထား ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေရာ အဲဒီလို မိခင္ေတြရဲ႕ ရင္းႏွီး ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ ထိုက္ထုိက္တန္တန္ ျပန္ေပးဆပ္ခဲ့ပါသလား။ ခုခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အေမးစကားကို အေမၾကားရင္ န၀မေျမာက္ မုသားစကား တစ္ခြန္းကို ဆုိေလဦးမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းပမ္းတနည္း ေတြးေနမိတယ္။

ဖလင္...........ဖီလင္

နဂၢတစ္ဖလင္တခုလို
ငါရင္ထဲ ့ပံုရိပ္တခ်ိဳ  ့
တဲြခိုက်န္ရစ္လို ့
ငါ...သတိရေနေသးတယ္........။ ။

ရင္ခုန္ျခင္းတပိုင္းတစနဲ ့
လိႈင္ထက်န္ရစ္တဲ ့ႏွလံုးသားတခု
အေသာအခ်ာ ေသာ ့ခတ္.....။ ။

ေမွာင္ေမွာင္နဲ ့မဲ မဲ
အခန္းက်ဥ္းတခုထဲ
ထည္ ့ထားလိုက္မယ္.....။ ။

ငါျပန္ျမင္ဆဲ
နွလံုးဖလင္ထဲ
မင္းပံုရိပ္ေတြနဲ ့ျပည္ႏွပ္ေနဆဲပါပဲ...။ ။

ဘာလုပ္ရမလဲ...ဆိုတဲ ့အေတြးမ်ားနဲ ့
ေယာင္ခ်ာခ်ာ...ေတြေ၀ေနျမဲပါပဲ.....။ ။   

အကယ္၍မ်ား

သူမအသက္ ၁၁ ႏွစ္ ႐ွိၿပီလို႔ အေမေျပာတယ္။ သူမ ကေတာ့ သိပ္မသိလွဘူး။ သူမက ေက်ာင္းမေနဖူး ဘူး။ သူမနာမည္ကို အေဖကေတာ့ ပူစူးမလို႔ေခၚ တယ္။ သူမကေတာ့ စာလံုးမေပါင္းတတ္ဘူး။ အေဖ ဆံုးသြားၿပီးကတည္းက သူမဟာ ရပ္ကြက္ထဲက ဗြက္ေတာေတြထဲမွာ ဟင္းရြက္ေတြကို လိုက္ခူးခဲ့ရ တာ။

img

သူမအရြယ္က လွခ်င္တဲ့အရြယ္ မဟုတ္လား။ ဂါဝန္ လွလွ ဝတ္ခ်င္တယ္ေလ။ အခုေတာ့ သူမ ဝတ္ရတဲ့ ရွင္မီးအက်ႌက မူလက ဘာအေရာင္ဆိုတာေတာင္ မွန္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ မေတာ့္တေတာ္ ေဘာင္းဘီတို ကလည္း မြဲစုတ္ေနတာ။ ေနေလာင္ထားလို႔ မဲေမွာင္ေနတဲ့အသားနဲ႔၊ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္က သူမရဲ႕ ေနထိုင္မႈအဆင့္အတန္းကို ျပေနတယ္။
သူမတို႔အိမ္မွာ လူ ၆ ေယာက္႐ွိတယ္။ ၄ ေယာက္က မွီခိုသူေတြေလ။ ဒီၾကားထဲ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အဖြားနဲ႔ အငယ္ဆံုးေမာင္က က်န္းမာ ေရး မေကာင္းၾကဘူး။ သူမနဲ႔အေမရဲ႕ ေန႔စဥ္ဝင္ေငြက ၂ဝဝဝ က်ပ္ ဝန္းက်င္ရယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကုိ ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္း မပို႔ႏိုင္ပါ ဘူး။ လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္က ေဆးတြဲေတြေလာက္ပဲ ဝယ္တိုက္ႏိုင္တာပါ။ ဒါေတာင္ ၂ ရက္စာကို ၃ဝဝ၊ ၄ဝဝ ေလာက္ က်တာ။
အေမနဲ႔ သူမ တေန႔လံုး မေနမနား အလုပ္လုပ္တာေတာင္ ဝမ္းက မဝဘူး။ သူမ အေဖမေသခင္ကေတာ့၊ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္က်ရင္ ပူစူးမ ကုိ ေက်ာင္းထားမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မတိုင္ခင္မွာ ေသသြားတယ္ေလ၊ အဲဒီကတည္းက သူမလည္း ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြေက်ာင္းသြားရင္ သူလည္းသိပ္ေက်ာင္းသြားခ်င္တာ။ သူငယ္ငယ္က အေဖေျပာဘူးတယ္၊ အေဖတို႔က ပညာမတတ္ေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ရတာတဲ့ေလ။
သူမရဲ႕ ေန႔စဥ္အလုပ္က သူမတို႔ေနထိုင္တဲ့ ဒဂံုဆိပ္ကမ္းက က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ လိုက္ရွာရတယ္။ မ်ားမ်ားစားစားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေဆးေၾကာသန္႔စင္၊ အစည္းေလးေတြစည္းၿပီးရင္ေတာ့ အေမေစ်းေရာင္းေနတဲ့ သာေကတ (၁ဝ) ေစ်း ကို သြားပို႔ေပးရပါတယ္။ သူမ သြားရင္းလာရင္း လမ္းထိပ္ကေက်ာင္းမွာ စာလာသင္တဲ့ ဆရာမေလးေတြကို ေတြ႔ရတယ္။
ဆရာမေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းသန္႔စင္လွပေနတာပဲ၊ သူမရဲ႕အေမနဲ႔မ်ား ကြာပါ့၊ သူ႔အေမကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့အ က်ႌကိုပဲ အၿမဲဝတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚက နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္ေတြကလည္း အၿမဲတမ္းဖ႐ိုဖရဲ။ ပိုဆိုးတာက ဟိုဆရာမ ေလးေတြလို စကားကို တိုးတိုးညင္းညင္း မေျပာတာပဲ။ အေမ့ၾကည့္လိုက္တိုင္း အၿမဲေဒါသထြက္ေနတယ္။ အၿမဲေအာ္ဟစ္ေနတယ္။
အေမက အၿမဲပင္ပန္းေနသေလာက္ ဆရာမေလးေတြၾကည့္ရတာ မပင္ပန္းသလိုဘဲ။ အေမကစာမတတ္လို႔ျဖစ္မယ္။ သူမက ေက်ာင္း မေနရေတာ့ သူမလည္း အေမ့လိုပဲ ပင္ပန္းမွာပဲထင္တယ္။ သူမကသက္ေတာင့္သက္သာ ေနခ်င္တာေလ။
တခါတရံ စိတ္ကူးေလးမ်ားယဥ္မိတယ္။ သူမရဲ႕ အေမဟာ ဆရာမတေယာက္ျဖစ္ရင္ သူမလည္း ဂါဝန္လွလွေလးဝတ္ၿပီး ေက်ာင္း တက္ေနရမွာေပါ့။ သူမလည္း အခုလို ေနေလာင္ျပာႏွမ္းေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျငင္ျငင္သာသာေလး စကားေျပာတတ္တဲ့ အေမကိုလည္း ရမွာေလ။ အခုလို ရပ္ကြက္ပတ္ခ်ာလည္ ဟင္းရြက္လည္းခူးဖို႔လည္း လိုမွာမဟုတ္ဘူး။ သူမ အေမက ဆရာမ မျဖစ္ခဲ့တာအတြက္ သူမ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွာလဲ။ အေမကေတာ့ေျပာပါတယ္ …
“ငါတို႔ ဘဝက စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ထမင္းဝမွာ မဟုတ္ဘူး” … တဲ့။
အခုလည္း ဘာမ်ားထူးလို႔လဲ ထမင္းလည္းမဝဘူး။ အဝတ္အသစ္ဆိုတာ သူမဘဝမွာ တခါမွကို မရဖူးဘူးေလ။
အခုတေလာ သူမကိုယ္သူမ အံၾသေနတယ္။ သူမရဲ႕ကိုယ္လံုးက ပံုစံနည္းနည္းေျပာင္းလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အသားေတြပို ျပည့္လာတယ္။ အဲဒါကို အေမက ဂ႐ုမစိုက္မိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လမ္းထိပ္အရက္ပုန္းဆိုင္က လူႀကီးက သိေနတယ္ ထင္တယ္။ သူမကို ေတြ႔ရင္ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး တို႔လား၊ ပုတ္လားလုပ္ရဲ႕။ အေမ့ကိုျပန္ေျပာေတာ့ အေမကထံုးစံအတိုင္း အာၿဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္တယ္ …
“နင္ ေစာက္ျပင္းႀကီးၿပီးအလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္လား…
ညည္းေနာ္ ညည္း စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႔ ဘဝကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစား” … တဲ့၊
တကယ္ေျပာတာကို အေမမယံုဘူး။
ဟိုတေန႔က ေက်ာင္းေရွ႕ကေျမာင္းထဲမွာ တ႐ုတ္ကန္စြန္းပင္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔တယ္၊ တ႐ုပ္ကန္စြန္းက ေစ်းေကာင္းတယ္၊ ၇ ပင္ ေလာက္တစည္းကို ၂ဝဝ နဲ႔ ေရာင္းလို႔ရတယ္။ ကန္စြန္းေတြက ေကာင္းမွေကာင္း၊ ႏုၿပီးပြေနတာပဲ။ သူမလည္း ေျမာင္းထဲကို အား ပါးတရ ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ အၾကံတူတ့ဲ လူေတြေပၚမွာစိုးလို႔ေလ၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ကန္စြန္းေတြကို ခ်ဳိးေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းထဲကစာအံသံကို ၾကားရတယ္။ သူမ ေငးေမာၿပီး နားေထာင္ေနမိတာ။ သူမကို ေမ်ာ့တြယ္တာေတာင္ မသိ ေတာ့ဘူး။
“ေအးေလ… သူမဘဝက ေမ်ာ့တို႔ ေခြးတို႔ကို ေၾကာက္ေနလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ”… ။
သူမ အိမ္ျပန္တ့ဲလမ္းမွာ အရက္ပုန္းေရာင္းတ့ဲ ဟိုလူႀကီးရဲ႕ဆိုင္ရွိတယ္။ ကန္စြန္းရြက္တို႔ဘာတို႔ဆိုရင္ အဲဒီလူႀကီးက သူ႔ဆိုင္မွာ အ ျမည္းအျဖစ္ေရာင္းဖို႔ ဝယ္ေလ့ရွိတယ္။ သိပ္အမ်ားႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ဝဝ မ်ဳိး ၃ဝဝ မ်ဳိး ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဆစ္အရမ္းေတာင္းေလ့ရွိ တယ္။ ဒါေပမ့ဲ သူမက ေရာင္းလိုက္တာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမ မုန္႔စားခ်င္လို႔ေလ၊ ဒီလိုေရာင္းရတာက သူမအတြက္ မုန္႔ဖိုးပဲေပါ့။
“ဟိုဦးေလးႀကီး ဒီမွာတ႐ုတ္ကန္စြန္းရြက္ေတြပါတယ္”…
သူမအသံလွမ္းေပးလိုက္တယ္။
“ေအးေအး…ယူမယ္” ဆိုတ့ဲ အသံနဲ႔မေရွးမေႏွာင္းမွာ အဲဒီလူႀကီးထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၅ဝဝ တန္တရြက္ကိုလွမ္းေပးရင္းနဲ႔ …
“အေႂကြမရွိဘူး ၅ဝဝ ဖိုးထည့္” တ့ဲ …
ၿပီးေတာ့ စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာႀကီးန႔ဲ ပါးစပ္ကလည္း အရက္န႔ံတေထာင္းေထာင္းထလို႔။
“နင္ေတာင္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီ၊ ၾကည့္စမ္း အခ်ိန္ကုန္ျမန္လိုက္တာ”….
ဆိုၿပီး လက္ကလည္း သူမကို လွမ္း႐ိုက္လိုက္တယ္။
“ဟ့ဲေကာင္မေလး… ခရာေတာဘက္မွာ ထိက႐ုန္းေတြ ငါ ေတြ႔ထားတယ္”
“ဟင္ဟုတ္လား… ဒါေပမဲ့ ခရာေတာက နက္တယ္။ ေႁမြပါးကင္းပါးန႔ဲ”…
သူမက ညည္းေျပာေျပာလိုက္ေပမ့ဲ ထိက႐ုန္းေတာ့ သူမလိုခ်င္တယ္။ သာေကတေစ်းထဲက အေကာက္ဆိုတ့ဲ တ႐ုတ္က သူမကို ေျပာ ဘူးတယ္၊ ထိက႐ုန္းရရင္ ေစ်းေကာင္းေပးမယ္တ့ဲ။ အဲဒီလူႀကီးက ဆက္ၿပီး …
“ဘာမွမရွိပါဘူးဟာ၊ ငါ အၿမဲငါးသြားမွ်ားေနၾက၊ ထိက႐ုန္းေတြ ေတာထေနတာကို ဘယ္သူမွမျမင္ေသးဘူး ငါေတာင္တခါတေလ အ ျမည္းလုပ္ဖို႔ ခူးလာေသးတယ္” … ။
သူမ ခပ္ေလးေလးေျပာလိုက္တယ္…
“ဦးေလးသြားရင္ က်မကို လာေခၚေနာ္၊ က်မတေယာက္တည္းေတာ့ ေၾကာက္တယ္”…။
ေျပာၿပီးေတာ့သူမ ကန္စြန္းရြက္ ၅ဝဝ ဖိုးလွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အဲဒီလူႀကီးက အဆစ္မေတာင္းေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္လာ ေခၚမယ့္အေၾကာင္း တသြင္သြင္ေျပာၿပီး ဆိုင္ထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။
သူမလည္းေငြ ၅ဝဝ ကို ဖြက္ထားလိုက္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာတယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ သူမက
“အေမဘာ ျဖစ္ေနတာလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္၊ အေမက …
“အငယ္ေကာင္မသက္သာဘူး၊ ေေဆးခန္းျပရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”တ့ဲ။
ဒီအခ်ိန္အေနဆို ရင္သူမသိေနၿပီ၊ အေမ့မွာေငြလိုေနတယ္။ သူမဖြက္ထားတ့ဲေငြ ၅ဝဝ ကို ထုတ္ၿပီးေပးေတာ့ အေမကမယုံသကၤာနဲ႔ စစ္ေဆးေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း ႏႈတ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ သူမကို ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
“ေဟ့ဒီမွာ လွ်ာမွာျမက္ေပါက္သြားပါေစေဟ့ ခိုးတာဝွက္တာ ေတာ့မလုပ္နဲ႔” တ့ဲ …။
သူမကလည္းငုံ႔ေတာ့မခံပါဘူး။ “အေမကလည္းအဲဒါသမီးခိုးထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ဟိုလူႀကီးကန္စြန္းရြက္ ၅ဝဝ ဖိုးဝယ္လို႔ ေရာင္းလိုက္ တာပါ။
အေမလည္း အငယ္ေကာင္ကိုခ်ီပိုးၿပီး လမ္းထိပ္က ဆရာဝန္မေလးေဆးခန္းကို ေျပးေလရဲ႕။ ေျပာရအုံးမယ္ အဲဒီဆရာဝန္မေလးက ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမဳိ႕ေတာ္မွာေနတာ၊ ဒီဘက္မွာ ေဆးခန္းလာဖြင့္တာ၊ သူမကေတာ့ အလုပ္အားရင္ ဆရာဝန္မေလးကို သြားသြြားေခ်ာင္း တယ္။
ေဟာ…အေမတို႔ျပန္လာေနၿပီ။ အငယ္ေကာင္ ေနေကာင္းသြားမွာပါ။
“အေမ…အငယ္ေကာင္ဘယ္လိုလဲ”
“ေဆး႐ုံတင္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာဝန္မကေျပာလိုက္တယ္”။
သူမႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။ သူမတို႔မွာ ေငြပိုေငြလွ်ံမွမရွိတာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမွာလဲ။ သူမ အေမ့ကိုေျပာလိုက္၏။
“အေမ… ရြာေရွ႕ကခရာ ေတာမွာထိက႐ုန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္တ့ဲ။ မနက္ျဖန္သမီးသြားခူးေပးမယ္။ အေကာက္ကေျပာတယ္။ ထိက ႐ုန္းကိုေစ်းေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္တ့ဲ”
အေမ့ထံကေလးတြဲ႔ေသာအသံရွည္သာထြက္လာ၏
“ေအး”…
မနက္က သူမေစာေစာထၿပီး တအိမ္လုံးစားဖို႔ ထမင္းခ်က္လိုက္တယ္။ အေမလည္း ေစ်းသြားဖို႔ေစ်းဗန္းျပင္ေနတယ္။ သူမလည္း ေစာ ေစာထြက္ၿပီး ဟိုလူႀကီးကို သြားႏုိးလိုက္တယ္။ ေအာင္မေလး အိပ္ပုတ္ကလည္းႀကီးလိုက္တာ မနည္းႀကီးကို ႏႈိးရတာ။ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးႏႈိးလိုက္ေတာ့မွ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ ထလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရက္သိုးနံ႔ထြက္ေနတ့ဲပါးစပ္ႀကီးနဲ႔
“ဟ…ေစာေစာစီးစီး ဘာလာလုပ္တာလဲ ေကာင္မေလး၊ ငါက အိပ္ေရးပ်က္ရင္ေဒါသထြက္တတ္တယ္” တ့ဲ။
သူမက …
“ထိက႐ုန္းခူးခ်င္လို႔ပါ၊ ဦးေလးပဲ လိုက္ခ့ဲေပးမယ္ဆို” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူႀကီး ခဏေတာ့ေတြသြားတယ္ၿပီးမ
“ေအး … သြားႏွင့္ ခရာေတာေရွ႕ကေစာင့္ေန ငါလာခ့ဲမယ္” တ့ဲ။
သူမလည္း ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ ခရာေတာဆီကို သြားလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲဲ၊ ဟိုလူႀကီးကိုရပ္ေစာင့္ေနတုန္း သရဲမ်ားဘြားကနဲထြက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ေဟာ…ဟိုလူႀကီးနဲ႔ ေနာက္တေယာက္လာေနၿပီ။ သူမရင္ထဲက ေၾကာက္စိတ္နဲနဲ ေတာ့ ေလ်ာ့သြားတယ္။
သူမတို႔ ခရာေတာထဲကို မနဲတိုးယူရတယ္။ ခရာပင္ေတြနဲ႔ျခစ္မိၿပီး အေရျပားေပၚမွာေသြးေတာင္စို႔တယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး ဒီေန႔ပိုက္ဆံ နဲနဲပိုရမွျဖစ္မွာ အငယ္ေကာင္ ေဆး႐ုံတင္ရမွာဆိုေတာ့။
ခရာေတာကိုလြန္သြားေတာ့ ထိက႐ုန္းပင္ေတြကို သူမေတြ႔လိုက္တယ္။ သူမေပ်ာ္သြားတယ္၊ ထိက႐ုန္းပင္ေတြ တကယ္ရွိေနတာပဲဲ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဘယ္သူမွမသိလို႔ေပါ့။ သူမ ထိက႐ုန္းပင္ေတြဆီကို ေျပးသြားလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ သူမက ေနာက္ကေန တစုံတေယာက္က လွမ္းဆြဲၿပီး လွဲခ်လိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူမ တအားလန္႔သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတယ္။ သူမ႐ုန္းကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အားခ်င္းမမွ်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ႐ုန္းကန္လို႔ မရဘူး၊ ဒီေတာ့ သူမ သံကုန္ေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလူႀကီးက သူမလည္ပင္းကိုညႇစ္ၿပီး …
မေအာ္နဲ႔ .. ေအာ္ရင္သတ္ပစ္မယ္တ့ဲ …။
ဆက္ေျပာတာက ဒီလိုလုပ္တာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာနဲ႔တ့ဲ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲက ေငြ ၁ဝဝဝ က်ပ္ကို ထုတ္ေပးတယ္။ ေျပာရင္ ရဲ ကိုဖမ္းခိုင္းလို႔ ရတယ္တ့ဲေလ။ ေလွ်ာက္မေျပာဘူးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ပိုက္ဆံထပ္ရေအာင္ သူလုပ္ေပးႏိုင္တယ္တ့ဲ။
သူ႔ အလွည့္ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ပါလာတ့ဲလူရဲ႕ အလွည့္ေလ။ အဲဒီလူက သူမကို ေငြ ၁ဝဝဝ က်ပ္ ထုတ္ေပးတယ္။
သူမက အရဲစြန္႔ၿပီးေတာ့ …
“ေမာင္ေလးေနမေကာင္းလို႔ ပိုက္ဆံလိုေနတယ္၊ အဲဒါ ေနာက္ထပ္ ၁ဝဝဝ က်ပ္ ထပ္ေပးပါလား”
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူႀကီးကသေဘာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်ပ္ ၁ဝဝဝ ထပ္ထုတ္ေပးတယ္။ သူမကေတာ့ နာက်င္မႈကို အံႀကိတ္ခံစားေနရတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူတို႔ျပန္သြားၾကတယ္။ သူမလည္း ထိက႐ုန္းေတြကို ရသေလာက္ထပ္ခူးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ဆီကိုအား တင္းၿပီးသြားလိုက္တယ္။ အေမ့ကို ထိက႐ုန္းပင္ေတြကိုေပးၿပီး သာေကတေစ်းထဲကို ထြက္လာခ့ဲတယ္။
သူမ သိပ္သေဘာက်တ့ဲ ဂါဝန္အက်ႌေလးက ၅ဝဝဝ က်ပ္တ့ဲ။ သူမ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ ဒီေတာ့ ၁၅ဝဝ က်ပ္တန္ ဂါဝန္ေလးကိုပဲ ဝယ္ခ့ဲ တယ္။ ဒါ သူမဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အသစ္စက္စက္ဝတ္ရတာ။ က်န္တ့ဲေငြ ၁၅ဝဝ ကိုေတာ့ အငယ္ေကာင္ေဆး႐ုံတက္ဖို႔ အတြက္ အေမ့ကိုေပးရမယ္။
အေမ့လက္ထဲကို ၁၅ဝဝ က်ပ္ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အေမက သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူ႔လက္ထဲက ဂါဝန္အက်ႌထုတ္ကိုျမင္ေတာ့ မယုံသကၤာနဲ႔ သူမကိုလွမ္းေအာ္တယ္ … ။
“ေကာင္မေနာ္ နင္ အဲဒီပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကရတာလဲ၊ လိမ္မယ္မၾကံနဲ႔ေနာ္ မွန္မွန္ေျပာ”…။
သူမတကယ္ကို တုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူမနားထဲမွာ…
“ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလ်ာက္ မ ေျပာ နဲ႔” ဆိုတ့ဲ စကားက ညံစီေနတယ္။
သူမက ဘာမွျပန္မေျပာေလ၊ အေမ့ေဒါသက ပိုၿပီးေတာ့ႀကီးေလျဖစ္ေနတ့ဲ၊ အေမ့ေဘးက ေစ်းေရာင္းတ့ဲလူေတြလည္း သူမတို႔ သား အမိ ၂ ေယာက္ကို ဝိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူမရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းပမ္းနည္းျဖစ္ၿပီး ငိုခ်င္လာတယ္။ အေမက သူမကို နားမလည္ ဘူး၊ သူမ ဘယ္ေလာက္ေဝဒနာ ခံစားခ့ဲရတာကို အေမ မသိဘူး။
ငိုႀကီးခ်က္မငိုရင္း အေမ့ေရွ႕မွာေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ႐ွိဳက္ငိုလ်က္ကမွ…
“သမီးကို အရက္ပုန္းေရာင္းတ့ဲဆိုင္ကလူႀကီးေပးတာ၊ သူကဘယ္သ႔ူကိုမွ မေျပာရဘူးတ့ဲ” … ။
အေမ့ထံက …
“ဘုရားေရ” … လို႔
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႔ရင္းန႔ဲ အေမက …
“သမီး အေမ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း ဘာျဖစ္ခ့ဲတာလဲ၊ ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခ့ဲတာလဲ” … တ့ဲ။
သူမငို႐ွိဳက္ေနရင္းက အေမ့ကိုေျပာျပတယ္။ ပထမေတာ့ အေမ့ေဒါသအရမ္းထြက္သြားတယ္။ တေျဖးေျဖး အံႀကိတ္ရင္းနဲ႔ …
“နိမ့္တ့ဲေျမကိုမွ ဘာေၾကာင့္ လွံကစိုက္တာလဲ” လို႔ ညည္းတြားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အေမ့လက္ထဲမွာ ေငြ ၅ဝဝ ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ ထားတုန္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေကာက္ ေရာက္လာတယ္။ ထိက႐ုန္းေတြေရာင္းမလားလို႔ လွမ္းေမးတယ္။ အေမက …
“ေရာင္းမယ္”… တ့ဲ။
ဒါေၾကာင့္ အေကာက္က ထိက႐ုန္းေတြ စုစည္းထားတ့ဲအထုပ္ကိုဆြဲမရင္းက ေငြ ၂ဝဝဝ ထုတ္ေပးတယ္။ အေမကေငြကိုလွမ္းယူ ရင္းက ပုဆိုးစုတ္ကို မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာယူမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေသြးစို႔ခ့ဲတ့ဲ သူမရဲ႕ဒဏ္ရာေတြက ေသြးတိတ္သြားတယ္။ ရက္ေတြၾကာသြားၿပီကိုး။ တခါတရံ အရက္ပုန္းဆိုင္ကလူႀကီးက သူ႔ဆိုင္ကို ညဖက္လာဖို႔ ေခၚတတ္တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေပးေတြ႔တယ္။ မုန္႔ဖိုး ၃ဝဝဝ ေလာက္ေတာ့ ရေလ့ရွိတယ္။ သူမအတြက္ေငြ ၃ဝဝဝ ေထာင္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွာရတာကိုး။
သိပ္မပင္ပန္းဘဲနဲ႔ရတ့ဲေငြ ၃ဝဝဝ ကို သူမကေတာ့ လိုခ်င္တတ္တယ္။ အေမကေတာ့ သူမကို ဆုံးမတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အရင္လို အာၿဗဲႀကီး နဲ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမ့ဲ သူမေပးလိုက္တ့ဲေငြကိုေတာ့ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လို႔ေပါ့။
အေမအၿမဲေျပာတာက သူမ်ားပစၥည္းမခိုးနဲ႔တ့ဲ …။
အခု သူမက ခိုးယူတာမွ မဟုတ္တာ။
သူတို႔ဖာသာေပးတ့ဲေငြက သူမအတြက္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။
တကယ္လို႔ သူမရဲ႕ဝင္ေငြဟာ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ …
သူမ အဲဒီေနရာကို သြားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး …။
ခင္ၿငိမ္းသစ္

What Are Words

chris medina  ဆိုထားတာပါ...
American idol ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ ့အဆိုေတာ္ပါ....
သူရဲ  ့ခ်စ္ျခင္းတရားကိုကြ်န္ေတာ္အရမ္းေလးစာပါတယ္.

..........What Are Words........
Anywhere you are, I am near
Anywhere you go, I'll be there
Anytime you whisper my name, you'll see
How every single promise I keep
Cuz what kind of guy would I be
If I was to leave when you need me most

What are words
If you really don't mean them
When you say them
What are words
If they're only for good times
Then they don't
When it's love
Yeah, you say them out loud
Those words, They never go away
They live on, even when we're gone

And I know an angel was sent just for me
And I know I'm meant to be where I am
And I'm gonna be
Standing right beside her tonight

And I'm gonna be by your side
I would never leave when she needs me most

What are words
If you really don't mean them
When you say them
What are words
If they're only for good times
Then they don't
When it's love
Yeah, you say them out loud
Those words, They never go away
They live on, even when we're gone

Anywhere you are, I am near
Anywhere you go, I'll be there
And I'm gonna be here forever more
Every single promise I keep
Cuz what kind of guy would I be
If I was to leave when you need me most

I'm forever keeping my angel close

 ............kozaw357.........

မုန္တိုင္းက်တဲ႔ လမိုက္ရက္မ်ားစြာ

သမီးတုိ႕ေနထိုင္ရာအရပ္က ရန္ကုန္ ျမိဳ႕ရဲ႕ ဆင္ေျခဖံုး တစ္ေနရာမွာ။ အေဖ က အစိုးရ ၀န္ထမ္းကေန ထြက္ျပီး ဆင္ေျခဖံုးရဲ႕ က်ဴရွင္ဆရာ အျဖစ္နဲ႔ သမီးတို႕မိသားစုကို ေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔ တာပါ။ အေမက အစိုးရအလုပ္ကေန

က်န္းမာေရးအရ ထြက္ခဲ႔တဲ႔ ေဆးပင္စင္စား တစ္ေယာက္။

အေဖရဲ႕ လုပ္ငန္းကေတာ႕ တတ္နုိင္တဲ႕သူေတြစီက သင္႔ေတာ္တဲ႕ က်ဴရွင္ခယူတယ္။ မတတ္နုိင္သူေတြဆိုရင္ လခမယူဘူး။ ႏွစ္ေပါက္တဲ႕အထိ ဆယ္တန္းေအာင္ သြားတဲ႕အထိ တာ၀န္ယူျပီး သင္ေပးတယ္။ ဒီအျပင္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယနွစ္ ေရာက္သြားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြဆို မျပတ္ေသးေသာ သံေယာဇဥ္နဲ႔ အခမဲ႕ စာဆက္သင္ ေပးေနေသးတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာ ေစတနာေတြ နဲ႕ေရာျပြမ္းေနတဲ႕ အေဖရဲ႕ က်ဴရွင္ ေက်ာင္းကေလးက အေတာ္ေလးကို ၀န္းက်င္အတို္င္းအတာ တစ္ခုအရ ေတာ႕ လူသိမ်ား ထင္ရွားလာတယ္။

အေဖ႕ေက်ာင္းထြက္ ေဆးေက်ာင္းတက္ ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာသင္ေတြ အေတာ္ကေလးရွိေနျပီး၊ သမီးတုိ႕ အေမလည္း ေရႊစေရႊနေလးေတြ လည္မွာ၀ဲ  လက္မွာတြဲလုိ႕…။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို သမီးတို႕ မိသားစု ၅ ေယာက္ရဲ႕ အပန္းေျဖ ခရီး ေတြ၊ ဘုရားဖူး ခရီးေတြနဲ႕ သမီးတုိ႕မိသားစု ကမၻာေလးဟာ လွပတဲ႕ အိမ္မက္ပမာလို႔ ေျပာရင္ ရမလားပဲ။

ေနာက္ထပ္ သမီးတုိ႕ မိသားစုထဲ ထူးထူးျခားျခား ေမာင္ေလးနွင္႕ ညီမေလး အၿမႊာေလးေတြ ေရာက္လာၾကေတာ႔လည္း ၀မ္းသာမဆံုး ခ်စ္ၾကရျပန္ပါတယ္။ အေဖဟာ စာသင္တာအျပင္ ဘာေတြ လုပ္တယ္ဆိုတာေတာ႔ သမီးတုိ႔ မသိေပမယ္႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အေဖ အပါအ၀င္ အိမ္လာဖူးတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ စုေပါင္းရုိက္ထားတဲ႕ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုေတာ႔ အေဖရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထဲ ေတြ႕ခဲ႕ဖူးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၂ရက္ေန႕ည။ သမီးတို႕မိသားစုရဲ႕ လွပတဲ႔ အိမ္မက္ကေလး တစ္စစီ    ေၾကမြလြင္႔ျပယ္ သြားတဲ႕ေန႕ပါပဲ။ သမီးအသက္ ၁၁နွစ္၊ ၆တန္း စတက္တဲ႔ႏွစ္။ ည ၈ နာရီေလာက္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႕ လူစိမ္းတခ်ိဳ႕ အေဖ႔ နာမည္ေမးျပီး အိမ္ထဲ၀င္လာပါတယ္။ အေဖက အေပၚထပ္မွာ စာသင္ေနတယ္။ ေအာက္မွာ လူသံၾကားရလုိ႕နဲ႕တူတယ္၊ အေဖ ဆင္းလာပါတယ္။

အေဖက ဘာကိစၥလဲ ေမးၾကည္႕ေတာ႕ လူစိမ္းေတြထဲက ခပ္ၾကးီၾကီး တစ္ေယာက္က ဆရာ သိမွာပါလို႔ ဆိုျပီး....  က်န္တဲ႔ အသံကိုေတာ႕ သမီးတုိ႔ ဆက္မၾကားရေတာ႔ပါ။ ခပ္တုိးတိုးပဲ အေဖနဲ႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ႕ အေဖ႔အိပ္ရာကို ျပခိုင္းျပီး ၀င္ေရာက္ရွာေဖြၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါတဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ စာအုပ္စင္က စာအုပ္တခ်ိဳ႕ ဆြဲထုတ္ယူၾကတယ္။ ျပီးေတာ႕ ခုနက လူၾကီးၾကီးက ကဲဗ်ာ... အကႌ် ႏွစ္စံုေလာက္ထည့္ သြားတိုက္ေဆးေတြပါယူ၊ ႏွစ္ညေလာက္ေတာ႕ ၾကာမယ္၊ ခဏ လိုက္ခဲ႕ပါတဲ႕..။

သမီးတို႔လည္း အေဖ႕အတြက္ ပစၥည္းေတြကို အေဖ႔ လြယ္အိတ္ထဲ ထည္႕ေပးလုိက္တယ္။ အေဖ႕ကို သူတို႕ ေခၚသြားၾကပါျပီ။ ႏွစ္ညျပီးရင္ အေဖ ျပန္လာလိမ္႕မယ္လုိ႕ သမီးတို႕တေတြ ေမွ်ာ္လင္႕ေနၾကပါတယ္။ ပံုမွန္အတို္င္း ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းတက္ပါပဲ။ ႏွစ္ညေက်ာ္လုိ႕ သံုးညေရာက္လည္း အေဖ ေပၚမလာ၊ အေမ႕မ်က္နွာက အရင္လုိ မၾကည္လင္ေတာ႔ပါ။ အေမ႔ မ်က္နွာမွာ ေန႕တိုင္း မ်က္ရည္ေတြစီးလို႕။ သမီးတို႕လည္းအေမ႕ကို္ၾကည္႕ျပီး ငိုေနမိပါတယ္။ သမီးတို႕ သံုးေယာက္ကိုေတာ႕ အေမက ေန႕စဥ္မပ်က္ ေက်ာင္းကိုသြားဖို႕သာ တိုက္တြန္းပါတယ္။ အေမ႕ ဆႏၵအတိုင္း သမီးတို႕ ေက်ာင္းတက္ မပ်က္ခဲ႕ပါ။

အေဖ အိမ္က ထြက္သြားျပီး ႏွစ္လ အၾကာမွာေတာ႔ အေဖ ေထာင္ ၁၃ နွစ္က်သြားျပီ ဆိုတာ ၾကားရေတာ႔တာပါပဲ။ သမီး တို႕ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ေငြရွာ ေပးေနတဲ႕ အေဖ၊ သမီး တို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ေနရတဲ႕ မိသားစု ဘ၀ကို ဖန္းတီး ေပးတဲ႕ အရွင္သခင္၊  အခု အေဖ သမီးတို႔ အနားမွာ မရွိဘဲ ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ...။ အေဖနဲ႕သမီးတုိ႕ မိသားစု ၁၃ ႏွစ္ၾကာ ကံမကုန္မွ ျပန္ဆံုၾကရမယ္႔ အျဖစ္၊ သမီးတုိ႔ ကို ဘယ္သူက လာေရာက္ ရွာေဖြေကၽြးမွာတဲ႔လဲ။ သမီးတုိ႕ ပညာေတြေကာ ဘယ္လုိလဲ၊ သမီးတို႕ ကမာၻေလးေတာ႔ ပ်က္ပါျပီ။

၈လ သားအရြယ္ အျမႊာေမာင္ေလးနွင္႕ ညီမေလးကေတာ႕ဘာမွမသိ။ အရင္က အျမဲရွင္းသန္႔ေနတဲ႕ အေမ႕မ်က္ႏွာ ေရႊလ၀န္းဟာ ေန႕စဥ္နဲ႔အမွ် မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္း ေတြ….။ အေမ႔ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိန္လီ ေဖ်ာ႕ေတာ႔။ သမီးတို႕ဘ၀ ဘယ္ကမ္းဆိုက္မွာလဲ ကမ္းမျမင္ဘ၀။ မူးေ၀ေနာက္က်ိ႕။ တခါတခါ သတိ မ်ားပင္မရွိေတာ႕သလို….။

အေဖလုိ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ႕သူ၊ အေဖကို ေလးစားတဲ႕သူ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က အေဖ႔ရဲ႕ လက္ရွိ က်ဴရွင္ကို ဆက္ထိန္းေပးျပီး ကယ္တင္ ေပးခဲ႔ပါတယ္။ အေဖ႕နာမည္နဲ႕ေတာ႔ က်ဴရွင္ဖြင္႕ခြင္႔ မရေတာ႕ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႕ အေဖ ရွိစဥ္တုန္းကလုိေတာ႕ ေပ်ာ္စရာေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ စားခ်င္တာလည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ စားလုိ႕ မရေတာ႕ ဘူး။ မေလာက္မင ဘ၀နဲ႔ အေၾကြးေတြတင္။ အေဖ ရွိစဥ္ အရင္ကလုိ က်ဴရွင္မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ၊ က်ဴရွင္က တစစနဲ႔ ေျခာက္ကပ္ လာခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ဆရာေတြကိုလညး္ အားနာတာနဲ႕ က်ဴရွင္ပိတ္ျပီး အေဖ႔ ရဲေဘာ္ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား တည္းခိုရာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင္႕ျပီး မိသားစုရဲ႕ ေန႕စဥ္ အသက္ရွင္ဖို႕ ျပႆနာကို ဆက္လက္ ေျဖရွင္းၾကရျပန္ပါတယ္။

အေဖ အင္းစိန္ေထာင္မွာ တစ္ႏွစ္ေနခဲ႕ရစဥ္ ကာလမွာလဲ အေမဟာ အိမ္တြင္း ျခိဳးျခံေခၽြတာျပီး ၀တၱရားမျပတ္ အျမႊာကေလး တစ္ေယာက္ကို သမီးထက္ အၾကီးျဖစ္သူ `မ၀ါၾကီး´ ၈တန္း ေက်ာင္းသူနဲ႔ အိမ္မွာထား၊ က်န္တစ္ေယာက္ကို ရင္ခြင္ပိုက္လုိ႕ သမီးနဲ႔ သမီး ညီမ အငယ္ေလး တုိ႕ဟာ အေဖ႔ဆီ ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႕ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အေဖ႔ကို ေတာင္ငူေထာင္ဆီ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္လို႔ ဘယ္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာ ေတာင္ငူကို အေမက ၾကားၾကားျခင္း သမီးတုိ႕ ေမာင္နွမေတြ ကိုထားခဲ႕ျပီး လုိက္သြားပါေတာ႔တယ္။ အျမႊာတစ္ေယာက္ကိုေတာ႕ေခၚသြားျပီး တစ္ေယာက္ကိုေတာ႕ နုိ႕ဘူးနဲ႔ သမီးတို႔ ညီအမေတြ ဆီမွာပဲ ထားခဲ႕ပါတယ္။ အေမဟာ ညဘက္ ရထားစီး တစ္ညအိပ္ခရီးနဲ႔ ေနာက္ေန႔ ညဘက္ သန္းေခါင္ သို႕မဟုတ္ သန္းေခါင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သမီးတုိ႕ ဆီျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

ဒီကာလ ညေတြအတြက္ သမီးတုိ႕ ညီမ  သံုးေယာက္နဲ႕ အျမႊာကေလး တစ္ဦးတို႕ဟာ အေမ ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ရင္း ေက်ာ္္ျဖတ္္ခဲ႕ရတဲ႕ ရက္ေတြကို လက္ခ်ဳိးေရ ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သမီးတုိ႔ အၾကီးသံုးေယာက္ကို အလွည့္က်  တစ္ေယာက္စီ ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔တိုင္း ေခၚသြားတတ္ျပန္ပါတယ္။ အေဖကို ေတြ႕ ခ်င္ၾကတဲ႕ သမီးတို႔ အတြက္ အေဖကိုေတြ႕ ခဲ႕ ရပါတယ္။ ကားစီးရတဲ႔ အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိခဲ႔တယ္။

တခါတရံ ညေနပိုင္း ကားစီးျဖစ္ရင္ ေတာင္ငူကို ည ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္တတ္တယ္။ တည္းခိုခန္းခ မတတ္ႏိုင္တဲ႔ သမီးတို႔ မိသားစုအတြက္ေတာ႔ ေတာင္ငူဘူတာရဲ႕ ထိုင္ခံုေတြ၊ တခါတရံ ညလံုးေပါက္ဖြင္႔တဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ တခါတရံေတာ႔ ကားမွတ္တိုင္လို ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ အသိမရွိတဲ႔ သူစိမ္းတရံစာ နယ္ေျမမွာ  ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ပဲ  မနက္ေနအထြက္ကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ရပါတယ္။

ေတာင္ငူရာသီဟာ ပူရင္ အလြန္ပူၿပီး၊ ေအးရင္ အလြန္အမင္း ေအးတတ္ပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီလို အခ်ိန္အခါကို ခိုက္ခိုက္တုန္ ႀကံဳခဲ႔ရတာ မနည္းေတာ႔ပါဘူး။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ေလာက္မွ ICRC  ကမၻာ႔ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕က ေထာင္တြင္းႏိုင္ငံေရးသမား အက်ဥ္းသားေတြကို ၀င္ေရာက္ေတြ႔ဆံုခြင္႔ ရၿပီးတဲ႔ေနာက္ သမီးတို႔ရဲ႕ တစ္လတစ္ေခါက္ ပံုမွန္ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ႏိုင္ေရးဟာ အနည္းငယ္ေလး အဆင္ေခ်ာလို႔လာပါတယ္။ ICRC က ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားႏွင္႔ မိသားစုမ်ား ပံုမွန္တစ္လတစ္ေခါက္ ေတြ႕ဆံုႏိုင္ဖို႔  ခရီးစရိတ္နဲ႔ တည္းခိုခန္းခေတြ ထုတ္ေပးတဲ႔အတြက္ ICRCကို သမီးတို႔ မိသားစုေတြ ေက်းဇူး အထူးတင္ရပါတယ္။ ICRC မွမကူရင္ သမီးတို႔နဲ႔ အေဖရဲ႕ ေတြ႔ဆံုေရးဟာ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာသည္ႏွင္႔အမွ် ေ၀းၾကရေတာ႔မွာပါ။ ICRC ဟာ သမီးတို႔အတြက္ မုန္တိုင္းေတြၾကားထဲက ေလေျပေအးကေလး တစ္ခုေပါ႔....။

သမီးတို႔ ညီအစ္မေတြဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ ဆုရေနက်ပါ။ အေဖ ေထာင္က်သြားေပမယ္႔လည္း ဆုရမပ်က္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ မရွိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ၊ ေက်ာင္းဆုေပးပြဲ တက္ဖို႔ေတာင္ သမီးတို႔မွာ ၀တ္စားစရာ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္မရွိ၊ မ၀ယ္ႏိုင္တာေၾကာင္႔ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားမွာ ဆုတက္မယူျဖစ္ၾကေတာ႔ပါ။

ဒီလိုနဲ႔သမီး ကိုးတန္းကို ေရာက္လာတယ္။ သူမ်ားေတြ က်ဴရွင္ယူၾကတယ္။ သမီးမယူႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းပံုမွန္ တက္ေပမယ္႔ စာေတြကမ်ားၿပီး နားမလည္တာက တေန႔တျခား တိုးလာေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သမီးစိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ စြမး္အားရွိသေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဒီအတန္းကို သမီးေအာင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္မွာပဲ သမီး အစ္မ ၀ါႀကီးလည္း ဆယ္တန္းကို သခ်ၤာဂုဏ္ထူးျဖင္႔ ေအာင္ခဲ႔ပါတယ္။ ရွစ္တန္းတုန္းက ငါးဘာသာ ဂုဏ္ထူးရခဲ႔တဲ႔ သမီးအစ္မဟာ အခုေတာ႔ သခ်ၤာ တစ္ဘာသာနဲ႔ပဲ ႏွစ္သိမ္႔လုိက္ရပါတယ္။ အေဖသာရွိမယ္ဆိုရင္ အေဖသင္တဲ႔ ရူပ၊ ဓာတုေဗဒ ပညာေတြမွာ သမီးတို႔တေတြ ဂုဏ္ထူးရ ရမွာ အေသအခ်ာပါ။ အခုေတာ႔ သမီးတို႔ဘ၀ ကံဆိုးပံုက ကိုယ္႔အေဖနဲ႔ စာမသင္လိုက္ရတ႔ဲ ဘ၀ပါ။ အေဖကလည္း ဒါကိုပဲ ၀မ္းနည္းမဆံုး ျဖစ္ခဲ႔ရတာ ယေန႔ထိတိုင္ပါပဲ။

ဆယ္တန္းေအာင္သြားတဲ႔ အစ္မ၀ါႀကီးဟာ သမီးတို႔ စာဆက္သင္ႏိုင္ေရးနဲ႔ မိသားစုအတြက္ အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း စာေပးစာယူသင္တန္းနဲ႔သာ ပညာဆက္ခဲ႔ရပါတယ္။ သမီးတို႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ နိမ္႔ပါးလွတဲ႔ ပညာေရးထဲက အနိမ္႔က်ဆံုး တကၠသိုလ္ ပညာေရးပါလို႔ အေဖကိုယ္တိုင္ စိ္တ္အပ်က္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ႔ စာေပးစာယူကို အေဖ႔ သမီးတစ္ေယာက္ေတာ႔ တက္ေနရၿပီ အေဖေရ... လို႔သာ သမီးေအာ္ငိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ရာသီေတြေျပာင္း ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာေညာင္းခဲ႔ေပမယ္႔ အေမနဲ႔ သမီးတို႔ရဲ႕ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ဆံုမႈကေတာ႔ တစ္လတစ္ခါ ပံုမွန္ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာ သမီးလည္း ဂုဏ္ထူးမပါ ဗလာက်င္းနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ႔ပါၿပီ။ အမွတ္က သိပ္မနည္းလွတဲ႔အတြက္ GTC ကိုေလွ်ာက္ခဲ႔တာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အေမက သမီးကို GTC ေက်ာင္းကို လိုက္အပ္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သမီးတစ္ေယာက္ GTC တက္ျဖစ္ၿပီမို႔ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေရးေတြးၿပီး ေသာကေတြၾကားက အင္အားအလင္းေရာင္ တစ္ခ်က္ လက္ခဲ႔ပါၿပီ။

ရန္ကုန္ႏွင္႔ အလွမ္းေ၀းတဲ႔ ေမွာ္ဘီကို အေမထည္႔ေပးထားတဲ႔ ထမင္းဘူးဆြဲ၊ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းကားစီးၿပီး ေန႔စဥ္တက္ခဲ႔ရတယ္။ အစားနည္းတဲ႔ သမီးအတြက္ ဘာဟင္းရယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားမီ ၊ အေဖရွိတုန္းကလို ေခ်းမမ်ားမိခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ ေက်ာင္းကားေပၚ လွမ္းအတက္ ထမင္းဘူးကိုင္ထားတဲ႔ လက္အရန္းးမွာ ထြက္လာတဲ႔ အသံက `ဂေလာက္ဂေလာက္..´ ဒါဆိုရင္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ အသံမၾကားဘူးဆိုရင္ ၾကက္ဥ၊ဘဲဥေၾကာ္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း သိပ္မရွာျဖစ္ဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို တစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေနရာမွာေပါ႔။ အေဖရွိစဥ္ကဆို ဘယ္သြားသြား သမီးတို႔ ညီအစ္မ သံုးေယာက္ အၿမဲတမ္းပါတယ္။ ေရာက္တဲ႔ေနရာ၊ ေရာက္တဲ႔ဆိုင္၀င္ ႀကိဳက္တာစားပဲ။ သမီးတို႔ စားခ်င္တာကို အၿမဲ၀ယ္ေကၽြးေနက်။ ဒါေတြေတြးမိရင္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင္႔ၿပီး မ်က္ရည္က ဘယ္လို က်လာမွန္းမသိေတာ႔ပါဘူး။

ေက်ာင္းေရာက္ျပန္ေတာ႔လည္း စာသင္ခန္း၀င္၊ ညေနေက်ာင္းျပန္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာမွ်ကို လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းၾကရတဲ႔ ပညာေရးပါ။ ပညာလိုခ်င္လို႔သာ သြားၾကရတယ္ လႏွင္႔ခ်ီလာေတာ႔ သိပ္မလြယ္လွဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေက်ာင္းမေရာက္ၾကေတာ႔ဘူး။ ေက်ာင္းကေ၀း၊ မိဘႏွင္႔ေ၀းဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းပ်က္ၿပီး စာေမးပြဲ က်ၾကတယ္။ဒီအျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သမီးႀကိဳးစားၿပီး အားယူရပါတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ ဂုဏ္ထူးေတြရေနပါေစ ေမွာ္ဘီေရာက္ေတာ႔ က်စာရင္းထဲ ေရာက္သူေတြလည္းရွိပါရဲ႕။ ပထမႏွစ္ေတာ႔ သမီးေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ ။ အဲဒီႏွစ္မွာ ညီမငယ္ေလးလည္း ဆယ္တန္းကို ရူပ၊ ဓာတု ႏွစ္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ တက္ခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပင္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ပါေစ လွိဳင္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလွိဳင္းဆိုတဲ႔ ေလာကဓံဟာ တက္လိုက္က်လိုက္။ အိမ္ရဲ႕စီးပြားေရး မေျပလည္မႈေတြ၊ ႏွစ္ေတြၾကာေညာင္းလို႔ အေဖနဲ႔ ေ၀းေနရတဲ႔ဘ၀ေတြ၊ အေမရဲ႕ ပင္ပန္းရုန္းကန္္ေနရမႈေတြကို ၾကည္႔ရင္း သမီးစာသင္လိုတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက်လာတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ကို ေျဖခဲ႔ေပမယ္႔ စာေမးပြဲ က်သြားပါၿပီ။ ဒုတိယႏွစ္ျပန္တက္ဖို႔ ေက်ာင္းျပန္အပ္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ေငြမရွိေတာ႔ လိုက္လံေခ်းငွားရတဲ႔ အခ်ိန္ေၾကာင္႔ တစ္လၾကာမွ သြားအပ္ေတာ႔ ေက်ာင္းတစ္လ ေနာက္က်တဲ႔အတြက္ ဒီတစ္လအတြင္း ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္ သုညျဖစ္တာမို႔ ေက်ာင္းအပ္ခြင္႔မရခဲ႔ပါဘူး။ ဒီႏွစ္မွာ ေက်ာင္းနားလိုက္ရ ပါေတာ႔တယ္။ ဒုတိယႏွစ္က ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ က်သလိုျဖစ္သြားတဲ႔အတြက္ အျပင္ေျဖခြင္႔သာ ရခဲ႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခြင္႔မရေပမဲ႔ ေက်ာင္းလခႏွင္႔ အျခားစရိတ္ဖိုး ဆိုၿပီး ၈၀၀၀က်ပ္ နီးပါ သြင္းခဲ႔ရပါတယ္။

ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ေတာ႔တဲ႔အတြက္ အဲဒီႏွစ္မွာ သမီးတို႔ေနထိုင္ရာ သမိုင္းခ၀ဲၿခံကေန ေရလယ္ဘုရားရွိတဲ႔ ေက်ာက္တန္းၿမိဳ႕အထိ သြားေရာက္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ အေနျဖင္႔ အလုပ္၀င္ခဲ႔ရပါတယ္။ သမီးတို႔ ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္ဖို႔အေရး အေမကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက ေျမပဲဆားေလွာ္ေတြ ေဖာက္သည္ယူၿပီး ဆိုင္ေတြ လိုက္စပ္ရတယ္။

သိမ္ႀကီးေစ်းက သံုးပိႆာအေလးရွိတဲ႔ ဖာလာပံုးကို လသာကားဂိတ္ကိုသယ္၊ အိမ္ေရာက္ရင္ မိသားစုေတြ ဖာလာေစ့ကို အၾကီးအေသးေရြးၾကရတယ္ ေရြးျပီးဖာလာေစ့ေတြကို  ေနာက္ရက္ေတြမွာ သိမ္ႀကီးေစ်း ျပန္အပ္ရတာေတြ၊ သမီးညီမငယ္ေလးဆို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဖိနပ္စက္ရံုမွာ သားေရဖိနပ္ေတြ အေရာင္တင္တဲ႔အလုပ္ အထည္ခ်ဳပ္မွာ အထည္ညွပ္တဲ႔အလုပ္ကို ၈တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာ လုပ္ခဲ႔ရေသးတယ္။ အရြယ္ႏွင္႔မလိုက္ေအာင္ လုပ္ခဲ႔ရေတာ႔ တေနကုန္ရပ္ၿပီး အထည္ညွပ္ရေတာ႔ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ႔မလဲ ေနာက္ၿပီး ကပ္ေၾကးညွပ္ရေတာ႔ လက္မႏွင္႔ လက္ညွိဳးေတြမွာ အေရျပားပြန္းပဲ႔ကုန္ေတာ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ သူ႔လက္ကေလးေတြၾကည္႔ရင္း မ်က္ရည္က်မိတာကို မိသားစုေတြပါ မ်က္ရည္က်ရျပန္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာေတာ႔ ျပင္ပေျဖကို ၀င္ေျဖဖို႔အတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရးတုန္းက လစာကိုစုၿပီး ေမဂ်ာ ဘာသာရပ္ေတြကို ဆရာေတြထံမွာ က်ဴရွင္ယူ၊ မိုင္နာ ဘာသာရပ္ေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြေမး ကိုယ္တိုင္ေလ႔လာယူ ျပင္ပေျဖနဲ႔ပဲ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ႔ေတာ့ B.Tech တက္ခြင္႔ရခဲ႔ပါၿပီ။ ေလာကဓံလွိဳင္း ျပန္တက္ျပန္ပါၿပီ။ အေမ႔ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းရွာေဖြမႈေၾကာင္႔ အစ္မႀကီး၀ါ B.A(Eco) ဘြဲ႕ကို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ တက္ယူေပးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အေဖအေမစံုၾကား ဘြဲ႕၀တ္စံုနဲ႔ သမီးကိုထားၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ႔ မိသားစုေတြထဲမွာ အေဖမပါဘဲ အေမႏွင္႔ အစ္မ၀ါႀကီး ရဲ႕ဓာတ္ပံုကိုၾကည္႔ၿပီး သမီးအေနျဖင္႔ ရင္ထဲမွာဟာတာတာျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္က်မိခဲ႔ပါတယ္။

ေထာင္၀င္စာကိုေတြ႕တိုင္း အေဖေျပာတဲ႔ စကားရွိတယ္။ အေဖဟာ လူဆိုးျဖစ္လို႔ ေထာင္က်တာ မဟုတ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ တို႔တိုင္းျပည္ေကာင္းစားရင္ အားလံုးေကာင္းစားၾကမွာမို႔ အခ်င္းခ်င္း အာဃာတေတြနဲ႔  ရန္သူလို႔မျမင္ၾကဘဲ စစ္အစိုးရေကာ အတိုက္အခံပါမက်န္ တိုင္းရင္းသားေတြအားလံုး သင္႔သင္႔ျမတ္ျမတ္ စကားေျပာၾကပါလို႔ စာေရးေျပာမိတာနဲ႕ အေဖတို႔ကို ေထာင္ခ်တာျဖစ္တယ္။ အေဖက စစ္အစိုးရကို တိုက္မယ္ခိုက္မယ္ ရိုက္မယ္ပုတ္မယ္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္သလို  ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးလည္း မရွိဘူး ။ အားလံုးအတူတကြ ခ်စ္ခင္ၾကဖို႔သာ တိုက္တြန္းခဲ႔တာပါတဲ႔။

သမီး ေတြးၾကည္႔မိတာကေတာ႔ အေဖတို႔ တိုက္တြန္းခ်က္ကို သူတို႔ မႀကိဳက္လို႔ အေဖတို႔ကို ေထာင္ခ်တာပဲေပါ႔။ သူတို႔ မႀကိဳက္တာကို ေျပာမိလို႔ သူတို႔က အေဖ႔ကို လက္စားေခ်လိုက္တာလို႔ပဲ သမီးထင္မိတယ္။ ငါ႔ကို မထိနဲ႔ မီးပြင္႔သြားမယ္ေပါ႔။ ဒါ လူမိုက္ေတြရဲ႕ စရိုက္ပဲ။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာမ်ား ဒါဆို အခ်င္းခ်င္း မသင္႔ျမတ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာပဲ။ စစ္အစိုးရက ရန္ျဖစ္ေနတာက သူ႔အတြက္ သက္ဆိုးပိုရွည္မယ္လုိ႔ ထင္တယ္နဲ႔တူတယ္။ အင္းေလ…… သူ႔မွာက လက္နက္ေတြ အျပည္႔နဲ႔ဆိုေတာ႔ ရန္ျဖစ္ရတာ ပိုအားရွိမွာေပါ႔။ လက္နက္မရွိတဲ႔သူကို ဘယ္ေၾကာက္ပါ႔မလဲ။

ဘယ္ေလာက္မ်ား ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္ရိုင္းေနသလဲဆိုရင္ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းကိုပဲ ၾကည္႔ေလ..။ လူဆိုးလူမိုက္ေတြကို လက္မရြ႕ံလူသတ္သမားေတြ၊ ငတ္ျပတ္ေနလို႔ ပိုက္ဆံရရင္ ဘာမဆို လုပ္ပါ႔မယ္ဆိုတဲ႔ ၾက႕ံဖြ႕ံလို လူယုတ္မာေတြရဲ႕ လူသတ္ပြဲကိုပဲ ၾကည္႔ရင္ ရွင္းေနတာပဲ။ ဘုရားေဟာမွာ အေသ၀နာစ ဗာလာနံ၊ ပ႑ိတာ နဥၥ ဆိုတဲ႔ လူမိုက္ကို ေ၀းေ၀းကေရွာင္ မေပါင္းဖို႔နဲ႔ ပညာရွိကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ ဘုရားရဲ႕အဆံုးအမကို ဒီစစ္အစိုးရက ဆန္႔က်င္ေနတာပင္ တုိင္းျပည္အေနနဲ႔ အင္မတန္ကို ရွက္စရာလည္း ျဖစ္သလို၊ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ႔ သမီးတို႔ တိုင္းျပည္ဟာ အေတာ္ကို ယုတ္မာရက္စက္ ရိုင္းျပေနၾကပါလားလို႔ ေတြးမိရင္း ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ႏွင္႔ လူမ်ိဳးအတြက္ ရင္ထဲမခ်ိေအာင္ ၀မ္းနည္းေနမိပါတယ္။

ေဩာ္ သမီးတို႕ရဲ႕မုန္တိုင္းက် လမိုက္ညေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကုန္ဆံုးမွာလဲ၊ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုတစ္စုတည္းမွ မဟုတ္တာ။ ေထာင္ထဲမွအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ အေဖ့လို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ သူတို႕ရဲ႕မိသားစုေတြလည္း ထပ္တူထပ္မ်ွပဲေလ။ ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ သမီးတို႕ရဲ႕ျမန္မာျပည္သားအားလံုးဟာ မုန္တိုင္းနဲ႕ လမိုက္ညေတြေအာက္မွာ ေရာက္ေနၾကတာပါေပါ့လား…။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၂ရက္ေန႔ အေဖ႔ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔တယ္။ ညီမငယ္ေလးပဲ လိုက္ေတာ႔တယ္။ အျမြာေတြလည္း အေတာ္ေလး ႀကီးလာၿပီ။ လက္လႊတ္လို႔ရေနၿပီ။ ေလးတန္းေတာင္ ေရာက္ၾကၿပီမို႔ အေမက အိမ္မွာပဲ ထားခဲ႔ေတာ႔တယ္။

အေမတို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး သံုးရက္ေျမာက္ ညေနမွာေတာ႔ အိပ္မက္လန္႔ႏိုးဆိုသလို သမီးတို႔အိမ္သားေတြ ခံစားလိုက္ရပါေတာ႔  အိပ္မက္လား၊ တကယ္ပဲလား။ ညေန သမီး ေမွာ္ဘီေက်ာင္းက အျပန္မွာေတာ႔ သမီးတို႔ စကၠန္႔တိုင္း ၊ မိနစ္တိုင္း၊ နာရီတိုင္းမွာ ေတာင္႔တေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ရတဲ႔ သမီးတို႔ရဲ႕ အင္အား မဟာ အေဖဟာ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လို႔ေနပါၿပီ။

၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်ရျပန္ပါၿပီ။ အေဖ႔ေထာင္သက္က တကယ္ေတာ႔ ၁၃ ႏွစ္။ အခု ၉ ႏွစ္ မျပည္႔ေသး တစ္လအလိုမွာ ျပန္လြတ္လာေတာ႔ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ႔မလား။ အေဖ သမီးတို႔ဆီ တကယ္ျပန္ေရာက္လာတာပါေနာ္ အေဖလို႔... သမီးႏႈတ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္ခဲ႔ျခင္းနဲ႔အတူ အေဖဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ အေဖ႔လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားမိပါေတာ႔တယ္။    ။

သက္ထက္ႏွင္းလွႈိင္ (C.D.C)

ေဟာင္းႏြမ္းေသာ ျမိဳ ့သစ္

ထိန္းသိမ္းထားတဲ ့ စိတ္ေတြနဲ ့
လူေတြအားလံုးခရီးႏွင္ေနတယ္.......
ငါကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခရီးနွင္ေနတယ္..........။ ။

လြပ္လပ္မႈဆိုတာ
စိတ္ထဲမွာရွိတဲ ့အရာပါ........။ ။

အံ၀င္ခြင္မက်တဲ ့ ျမိဳ  ့ျပေတြကိုစြန္ ့ခြာ
ျမိဳ ့ျပသစ္ေတြတည္ေဆာက္ေပမယ္ ့
စိတ္ေတြသစ္မလာေတာ ့
ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ ့  ျမိဳ ့ျပသစ္ေပါ ့.......၊ ။

နာက်ဥ္းမႈေတြ စုစည္းထားတဲ ့
ျမိဳ ့ထဲ ေပါက္ကဲြလုဆဲဆဲ............။ ။

ကိုယ္သမိုင္းကိုယ္ေရး
ေနာင္တမရေႀကး....ေပါ ့
.......................၊။  ။

သင္းခ်ိဳင္း

တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္   ေျမတကြပ္အား
အသက္ေပး၍ ၀ယ္ရသည္........။ ။

ႏွစ္သက္မိေသာကဗ်ာေလးပါ......

အိမ္

[ ကမာၻေျမမွာ ခိုလႈံရာေခၚဆိုခဲ႔ အိမ္... ရံေရြလယ္ထည္ဝါစြာ ဆင္စြယ္နန္း အိမ္...
က်ဴထရံေတြကာရံကာ ဓနိမိုးအိမ္... ႏွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးရင္ ဒါဟာလည္း အိမ္...]

ကမာၻေျမမွာ ခိုလႈံရာေခၚဆိုခဲ႔ အိမ္... ရံေရြလယ္ထည္ဝါစြာ ဆင္စြယ္နန္း အိမ္...
က်ဴထရံေတြကာရံကာ ဓနိမိုးအိမ္... ႏွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးရင္ ဒါဟာလည္း အိမ္...
အိမ္တစ္အိမ္မွာ မွီတည္ရာ ဘာသာတရားေတြ ကမာၻေျမကုိ ျဖဴစင္စြာ အၾကင္နာမွ်ေဝ
ပိုင္ဆိုင္ရာ တြယ္တာရာ ဒီရင္ေသြးေတြ... ဆည္းလည္းသံ လႈိက္ခတ္ေစ ဒီခ်စ္ျခင္းေတြ...


ကေလးေလးေတြ ေႏြးေထြးဖို႔ေလ
ကမာၻေျမမွာ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ ေဆာက္ၾကမယ္ေလ
ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ ၿငိမ္းေအးျခင္းေတြ
ကမာၻေျမမွာ ညင္သာစြာ စီးဆင္းဖို႔ေလ...]

အိမ္အျပင္မွာ ဝါပင္ေတြ ကုိယ္တိုင္စိုက္မယ္
ကုိယ္တိုင္ထြန္ ဝါခ်ည္မွ်င္ ဖ်င္တဘက္ရယ္...
အိမ္အျပင္မွာ ကုိယ္တိုင္ထြန္ ကုိယ္တိုင္စိုက္တဲ႔
စပါးရိပ္ခ်ိန္ ဝိုင္းဖြဲ႕မယ္ ဆန္အရက္ရယ္...
ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္အျပင္မွာ ကဗ်ာေတြရြတ္မယ္
လာပါကြယ္ အိမ္အျပင္မွာ ဂစ္တာတီးမယ္
ရင္ခြင္မွာ ၾကင္နာသူ ခ်ိဳအနမ္းရယ္...
ခ်စ္မိတ္ေဆြ စည္းခ်က္ညီ အတူတူကမယ္

ရင္ခြင္မွာ ရွင္သန္ရာ ခိုမွီရာ အိမ္တစ္အိမ္ကို ကမာၻေျမမွာ တည္ေဆာက္ၾကမယ္
အေဆာင္အေယာင္ေတြ မဆင္ရင္ေစ... ရင္ခြင္အိမ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...
ဒ႑ရီရာဇဝင္လို ဝိညာဥ္အိမ္... စိန္စီရာ ရတနာျခယ္ သိဂၤါရီအိမ္

တေစၧတစ္ေကာင္ ဟန္ေဆာင္သလို မာယာကင္းမဲ႔
မနာလိုတဲ႔ မစၧရိယ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမဲ႔
ကံစီရင္ ယံုၾကည္စြာ ကမာၻေျမမွာ...
တို႔အိမ္... ငါတို႔အိမ္...
ရဲရင့္လိုက္ ခ်စ္တဲ႔အိမ္ တို႔ေဆာက္ၾကမယ္

စိတၱဇ မာန

 
ရူးေလာက္ေအာင္ခ်စ္လည္း
ဒူေထာက္ဖို ့မႀကိဳးစားဖူ
ငါမာန နဲ ့ နင္ ့ဘ၀ကို
ျပာက်ဖို ့လည္း......

တခါက မာနက
နင္နဲ ့မွ  ေႀကြကဲြေနရျပီ...

နင္နဲ ့မွ  ရင္ကဲြနာက်
ဒီအလြမ္းေတြက
ေယာကၤ်ားမာနကို
ထိပါးလာေတာ ့
မခ်စ္လည္းေနဟ ..လို ့.....

ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္ျပီ................၊၊ ။

သားသမီးက မိဘအေပၚထားတဲ႕ အခ်စ္

ေဆးခန္းပိတ္ျပီး အိမ္ျပန္ဖို႕ စီစဥ္ေနတုန္း ည
၉နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ႔္ ေဆးခန္းတံခါးကို ကေသာကေျမာ ေခါက္သံ
ၾကားလိုက္ရပါတယ္.. ေဆးခန္းတံခါး လာေခါက္သံေတြထဲမွာ အခုေလာက္္ အေရးတၾကီး
ကသုတ္ကရက္ ႏိုင္တဲ႕ တံခါးေခါက္သံမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ
မၾကားခဲ႕ဖူးပါဘူး..

“ ၀င္ခဲ႕ပါ.. ၀င္ခဲ႕ပါ.. ” ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္စြာ တုံ႕ျပန္လိုက္မိပါတယ္.. အခန္းတံခါး ဆြဲဖြင္႔သံၾကားလိုက္ျပီး တံခါး၀မွာ
ေပၚလာတာက အသက္ ၉ႏွစ္ထက္ ဘယ္လိုမွ ၾကီးမဲ႕ပံု မရတဲ႕ ေကာင္မေလး.. ၾကည္႕ရတာ
ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ တုန္တုန္ရီရီနဲ႕.. မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး
ျဖဴေဖြးေဖ်ာ႕ေတာ႕လို႕.. မ်က္လံုးေလးေတြကလဲ ရီေ၀ညွိဳးငယ္စြာနဲ႕..

“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာရယ္.. သမီး အေမ အသည္းအသန္ ဖ်ားေနလို႕ပါ.. သူဟာ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနပါတယ္.. အေမ႕ကို ကယ္ပါဦး ဆရာရယ္.. အိမ္ကို လိုက္ျပီး
အေမ႕ကို ကုေပးပါေနာ္…”

“ ဆရာက ဘယ္အိမ္ကိုမွ လိုက္မကုပါဘူး.. သမီးအေမကိုသာ ဒီေဆးခန္းကို ေခၚလာခဲ႕ပါကြယ္.. ”

“ဆရာရယ္ အေမက ဘယ္လိုမွ မထႏိုင္လို႕ပါ.. ဆရာသာ လိုက္မၾကည္႕ဘူးဆိုရင္ သမီးအေမ ေသရပါေတာ႕မယ္.. သမီးကို သနားသျဖင္႕လိုက္ၾကည္႕ေပးပါ ဆရာရယ္.. သမီး
ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္.. ”

ကေလးမေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဥေလးမ်ား တစ္လိမ္႕လိမ္႕ က်ဆင္းလာရင္း ႏႈတ္မွလည္း အဆက္မျပတ္
တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံေလးက သနားစဖြယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕ ႏွလံုးသားထဲက ၾကင္နာ
သနားစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္လာတာနဲ႕ ကေလးမေလးရဲ႕ အိမ္ကို လိုက္သြားၾကည္႕ဖို႕
ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္..

ေဆးအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း ကေလးမေလးကို ေရွ႕ကေန လမ္းျပဖို႕ေျပာလိုက္ေတာ႕ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႕ လက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ႕
သူမရဲ႕မ်က္လံုးေလးေတြက ခ်စ္စရာ… ကေလးမေလးက ဦးေဆာင္ျပီး သူမအိမ္ရွိရာ လမ္းအတိုင္း
ေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္.. ၁၀ မိနစ္ခန္႕ ေလွ်ာက္လာျပီးေနာက္ အိမ္ကေလး တစ္လံုးေရွ႕
အေရာက္မွာ အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ႕ကို အရင္၀င္ေစပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲကို ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အိပ္ရာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးထက္မွာ
လွဲေလ်ာင္းေနတဲ႕ လူနာကို ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္.. ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနမေကာင္း
ျဖစ္ေနပံုပါ.. တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူက်စ္ေနပါတယ္.. လူနာဟာ
သူ႕လက္ကိုေတာင္ အေပၚေျမွာက္ႏိုင္တဲ႕ အင္အားမရွိေတာ႕ပါဘူး.. ဒါေပမဲ႕ လူနာရဲ႕
မ်က္လံုးေတြက ဆရာ၀န္ ရဲ႕ အကူအညီကို အသည္းအသန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္းကို
ေဖာ္ျပေနတယ္.. သူမကို ကယ္တင္ဖို႕ ေတာင္းပန္ေနတဲ႕ အရိပ္အေယာင္ ေတြကိုလဲ
အတိုင္းသား ျမင္ေနရပါတယ္..

ကၽြန္ေတာ္ လူနာအမ်ိဳးသမီးကို လိုအပ္တဲ႕ ေဆးကုသမႈကို ေပးဖို႕ အျမန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ ပါေတာ႕တယ္.. ထူးဆန္းတာက ခုနက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ လာေခၚတဲ႕ ကေလးေလးကို လံုး၀ ထပ္မေတြ႔ရေတာ႕ပါဘူး…
တစ္အိမ္လံုးမွာလည္း အျခားအိမ္သား တစ္ေယာက္တစ္ေလကိုမွ ကၽြန္ေတာ္
မေတြ႔မိပါဘူး.. တကယ္လို႕ ဒီညသာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္
လူနာအမ်ိဳးသမီးဟာ အသက္ ဆံုးရံႈးေကာင္း ဆံုးရံႈးသြားႏိုင္ပါတယ္.. သူ႕အဖ်ားက
အေတာ္ကို စိုးရိမ္ရတဲ႕ အေျခအေနမ်ိဳးပါ.. အဖ်ားက်ေအာင္ တစ္ညလံုးနီးပါး
ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ကုသလိုက္ရပါတယ္.. မနက္မိုးလင္းခါနီးမွ လူနာဟာ
စိတ္ခ်ရတဲ႕ အေနအထားကို ေရာက္လာပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္က လူနာအမ်ိဳးသမီးကို
အိမ္ျပန္ေတာ႕မဲ႕အေၾကာင္းနဲ႕ ညေနပိုင္းေလာက္မွ တစ္ေခါက္
ျပန္လာၾကည္႕မဲ႕အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္… ျပီးေတာ႕ ေဆးအိတ္ကို ဆြဲျပီး
အိမ္ျပန္လာခဲ႕ပါတယ္..

ညေနပိုင္း ေဆးခန္းမဖြင္႕ခင္ လူနာအိမ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္သြားျပီး လူနာကို လိုအပ္တဲ႕ စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ပါတယ္.. ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေန
ေကာင္းသြားပါျပီ.. ခုေတာ႕ လူနာဟာ စကားလဲ ေကာင္းမြန္စြာ ေျပာႏိုင္တဲ႕
အေနအထား ေရာက္ေနပါျပီ.. တစ္ညလံုး ကုသေပးခဲ႕တဲ႕ အတြက္ လူနာက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
ေက်းဇူးစကား အထပ္ထပ္ဆိုပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္..

“ တကယ္လို႕ ကေလးမေလးသာ လာမေခၚရင္ အေဒၚဟာ ေသေတာင္ ေသသြားႏုိင္ပါတယ္.. သူ႕ရဲ႕ သနားစရာ ေတာင္းပန္မႈ ေၾကာင္႕သာ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္လာစရာ
အေၾကာင္းမရွိပါဘူး… သိပ္လိမၼာ သိတတ္တဲ႕ ကေလးေလးပါဘဲဗ်ာ.. မိဘအေပၚ
သိပ္သိတတ္တဲ႕ ဒီလို ကေလးမ်ိဳး ေမြးထားရတာ အေဒၚဘယ္ေလာက္မ်ား
ဂုဏ္ယူလိုက္မလဲေနာ္ ”

ကၽြန္ေတာ႕စကားၾကားတဲ႕ လူနာအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာနဲ႕ အံ႕ၾသတဲ႕ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျဖတ္ေျပးသြားပါတယ္..
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားျပီးေတာ႕မွ စကားသံ ထြက္လာပါတယ္..

“ဆရာ.. ကၽြန္မသမီးေလးက ဆံုးသြားတာ ၃ႏွစ္ေတာင္ ရွိပါျပီ.. ဟိုနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႕
ပံုဟာ သမီးေလးပံုပါ… ဆရာ ကၽြန္မသမီးေလးကို သိလို႕လားဟင္.. ”

ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရာက ထျပီး နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႕ ဓာတ္ပံုအနီးကို တိုးကပ္ျပီး ေသခ်ာေအာင္ ၾကည္႕လိုက္ မိပါတယ္.. ေသခ်ာပါတယ္.. ဒီကေလးမဟာ
မေန႕ညက ကၽြန္ေတာ႕ေဆးခန္း တံခါးကို ေခါက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဒီေရာက္ေအာင္
ေခၚလာတဲ႕ကေလးမေလးပါဘဲ.. ဒီရုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္မွားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ..
ထူးဆန္း အံ႕ၾသစိတ္ေတြနဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကင္းမဲ႕စြာ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ အၾကာၾကီး
ရပ္ေနမိပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားေနမိတယ္.. မေန႕ညက
တံခါးေခါက္သံဟာ ခုခ်ိန္ထိ သူ႕အာရံုမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနတုန္း ပါ..
သူ႕ကို ကေလးမေလးဟာ ဒီေနရာထိေအာင္ ေခၚလာတယ္ ဆိုတာလဲ သူ႕အေနနဲ႕ မမွတ္မိစရာ
မရွိပါ..

အင္း… ဒါဟာ ေမတၱာတရားရဲ႕ ထူးျခားဆန္းက်ယ္မႈဘဲ ျဖစ္မွာပါ.. ေခါင္းကို တစ္ဆတ္ဆတ္ ျငိမ္႕မိရင္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္မိပါတယ္..
အေဒၚၾကီးကိုေတာ႕ ကေလးမေလး အေၾကာင္း ဘာမွ ထပ္မေျပာမိေတာ႕ပါဘူး..
တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ႕ သိပၸံပညာက လိုက္မမီတဲ႕ အရာေတြဟာ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ
ရွိေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူလက္ခံလိုက္မိပါတယ္…

—————————————————————————————————————–

ဒီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ႕ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ ေလးနက္တဲ႕ ေမတၱာရဲ႕ သေဘာတရားကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္.. မိဘက သားသမီးအေပၚ ထားတဲ႕ ေမတၱာဟာ အတုမရွိ
ေလးနက္သလို သားသမီးက မိဘအေပၚထားတဲ႕ အခ်စ္ကလဲ နက္ရႈိင္းက်ယ္၀န္း လွပါတယ္..
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ေသသြားျပီး တာေတာင္မွ မိဘအေပၚ ကူညီေစာင္႕ေရွာက္ေနေသးတဲ႕
သမီးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အံ႕ၾသ ဆန္းက်ယ္တဲ႕ ေမတၱာစိတ္ကေလးကို စာဖတ္သူမ်ား
သတိျပဳမိႏိုင္ရန္အတြက္ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ပါတယ္..



(သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ share ေပးထားတာပါ )

ေသြးပ်က္ ကဗ်ာ

မင္းနဲ ့ငါႀကား   ေအးခဲသြားတဲ ့
နွလံုးေသြးေတြေႀကာင္ ့....

.....တစံုတေယာက္ရဲ  ့
ျပဳစားမႈေအာက္မွာ...
ငါ  ေသြးရူးေသြးတန္း
ကဗ်ာေတြး ရမ္းေရးေနရျပီ...

ဒီဘာမဟုတ္တဲ ့
ကဗ်ာတပုဒ္ကို  ငါမဟုတ္တဲ ့
ငါတေယာက္ ေရးေနသလိုဘဲ.....

ငါဆိုတဲ ့ ဒီေကာင္ဟာ
ကိုယ္အတၱကို ကိုယ္ေက်ာပိုး
ကိုယ္ေလွ ကိုယ္ထိုးျပီ
ေရွ ့ေလ်ာက္မရေသးတဲ ့ေကာင္ပါ......

နွစ္ေတြ တနွစ္ျပီ
အသက္ေတြတနွစ္ႀကီးလည္း
ခေလးတေယာက္လိုပါဘဲ....

ေကာင္းကင္မဲ့သူမ်ား

ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးမ်ားကိုကြ်န္ေတာ္နားလည္ေပးရေအာင္ဗ်ာ...
သူတို ့ရဲ  ့အနာဂတ္ေတြကိုကြ်န္ေတာ္တို ့ဘ၀နဲ ့စာနာနားလည္ေပးနိင္ပါေစ....

စကၤာပုူမွ အမွတ္တရ အလုပ္သမားဘ၀

အခ်ိန္ – နံနက္ ၅း၃၀
ေနရာ – Singapore ဟု ေခၚတြင္ေသာအရပ္
စံျမန္းရာ သာစြဌာေန Limchukang ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ခန္႕ညားစြာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အလုပ္သမားေဆာင္ႀကီးက အခန္းတစ္ခန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အၿမဲအတူရွိေနေပးတဲ့ ၾကမ္းပိုးေတြ၊ လူသားစား ပိုးဟပ္ေပါက္စနေလးေတြကို စိတ္မေကာင္းစြာႏွဳတ္ဆက္ရင္း India ေတြ၊ ဘဂၤလားေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ရွိေနတဲ့ ေရခ်ဳိးခန္းမွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔တစ္ေနရာကို လုရတာေပါ့ေလ။  ဒီလိုနဲ႔တိုးေ၀ွ႕ၿပီး ကုိယ့္မ်က္ႏွာေဟာင္းႀကီးကို သစ္လာမလားလို႔ ေရနဲ႔ ေဆးေၾကာၿပီးသကာလ အျပာေရာင္လို႔ မနည္းေသခ်ာေျပာယူရတဲ့ Uniform ကို ကသုတ္ကရိုက္၀တ္၊ ညကတည္းက ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထမင္းဘူးနဲ႔ ကိုယ့္အထုပ္ေလးကို ကိုယ္ဆြဲၿပီး အႀကိဳေတာ္ေထာက္ေနမယ့္ စီးေတာ္ယာဥ္ Lorry ကားႀကီးမွာ ထိုင္စရာတစ္ေနရာမရမွာစိုးလို႔ အေျပးတစ္ပိုင္းေျခလွမ္းေလးနဲ႔ ေတာအုပ္ႀကီးကို ေနာက္မွာလႊင့္ပစ္ထားခဲ့ရတယ္။
အခ်ိန္ – နံနက္ ၆း၀၀
ေဟာ… ေရာက္လာပါၿပီဗ်ာ၊ တစ္ေန႕တာငရဲခံရမယ့္ Jurong Shipyard ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးက မနက္ေစာေစာ သုန္မွဳန္ေနတဲ့၊ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးႀကိဳလို႕ေနတာေပါ့။ ပံုမွန္ျဖတ္သန္းေနက် ေန႔တစ္ေန႕လိုပါပဲ၊ တိုကင္ျပားေလးေတြ တစ္ဖက္ကကိုင္၊ တစ္ဖက္က Punch Card ေလးကိုကိုင္ရင္းနဲ႔ တအိအိနဲ႔ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲေရြ႕လ်ားေနတဲ့ လူရထားတဲြႀကီးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စီးေမ်ာေစရင္းနဲ႔ နာရီ၀က္အၾကာမွာေတာ့ ကိုက္ တစ္ရာခန္႔အကြာအေ၀းကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး က်ယ္၀န္းလွတဲ့ သေဘာၤက်င္းႀကီးထဲမွာ မနက္ခင္း Meeting နဲ႔အနီးဆံုးေနရာကို ေရာက္ေအာင္ေျပးရတယ္။ ေတာ္ၾကာေန တစ္ေရးအိပ္စရာေနရာေကာင္းေကာင္းမရမွာလဲ စိုးသားဗ်။ ကိုင္း…. ေတြ႔ပါၿပီဗ်ာ၊ ေလေလးတစ္ျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ညီညာတဲ့ ေျမေနရာေလးတစ္ခု။ ဒီလိုပဲအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ေလ.. ဟဲဟဲ

အခ်ိန္ – နံနက္ ၇း၃၀
ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ Speaker ကထြက္ေပၚလာတဲ့ သီခ်င္းသံပ်င္းရိပ်င္းတြဲႀကီးကိုနားေထာင္ရင္း ေျခေထာက္ေလးနည္းနည္းလွဳပ္၊ လက္ကေလးနည္းနည္းေျမွာက္လိုက္နဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္လိုက္တာ… တစ္ကယ္ဗ်ာ.. ေတာ္ေတာ္လန္းဆန္းသြားတာ(မ်က္လံုးေတြေတာင္ ျပန္စင္းလာတယ္)။ ၿပီးတာနဲ႔ ၈း၀၀ မထိုးမခ်င္း ဘာေျပာမွန္းေသခ်ာနားမလည္ပဲForeman မေလး-တရုတ္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာခ်င္တာေလွ်ာက္ေျပာေနတာကို သည္းညည္းခံနားေထာင္ေနရတယ္ေလ။ ခုလို မ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔…………….        
အခ်ိန္ – နံနက္ ၈း၀၀

ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ၊ ေလးတိေလးကန္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာ ေရနံတူးစင္ တစ္ပိုင္းတစ္စႀကီးေပၚကို သံတိုသံစေတြ၊ တိုလီမုတ္စေတြ သယ္ၿပီးေတာ့ ေလွကားထစ္ေတြကို တစ္လွမ္းခ်င္းစီနင္း၊ ရွဳခ်င္စရာ ေနရာေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္ကိုေငးေမာရင္း ေရာက္ခဲ့တာ ခုလို ၀တ္စံုျပည့္ေလးနဲ


အခ်ိန္ – ညေန ၆း၀၀
တစ္ေန႔တာအလုပ္ခ်ိန္ၿပီးပါၿပီ၊ OT ကလဲမရွိေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာျပန္ျဖစ္ဦးမွာေပါ့.. ကိုင္း ကိုက္၁၀၀ ခန္႔အကြာအေ၀းကို တစ္နာရီေလာက္ ခုလိုေလးတိုးလိုက္ဦးမယ္
အခ်ိန္ – ညေန ၆း၄၅
တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားသမွ်ကို ခုလိုအျပင္ကေလထုရွဴရမွပဲ အေမာေျပသြားသလိုေတာ့ ရွိသား။ စီးေတာ္ယာဥ္ Lorry ႀကီးကလဲ ေပၚမလာေသးတာေၾကာင့္ လူသားပီသတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မဟာ ပထ၀ီေျမႀကီးနဲ႔နီးစပ္ေအာင္ အားပါးတရထိုင္ခ်ရင္း ေငးစရာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ လမ္းမႀကီးကို မ်က္ႏွာမူရင္း ေစာင့္ေနရတာ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား မိုးက အၿငိဳးနဲ႔ ရြာခ်တတ္ျပန္ေသးတယ္ဒီလိုနဲ႕… ဒီလိုနဲ႔… သာယာရွဳေမာဖြယ္ရာ စိမ္းလန္းၿမိဳင္ႀကီးထဲကို ေရာက္ရွိ္ၿပီးသကာလ၊ ေရခ်ဳိးရန္တိုး၊ ေစ်း၀ယ္ရန္တိုး၊ ဟင္းခ်က္ရန္တိုး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရန္တိုး၊ အကုန္လံုးကို တိုးေ၀ွ႕ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အားလံုးၿပီးၿပီ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အနားယူေတာ့မယ္ဆိုၿပီး နာရီကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေၾသာ္…. သန္းေခါင္ေတာင္ ေက်ာ္ပါေပါ့လား…………

(တစ္ခ်ိန္တုန္းက စကၤာပူအလုပ္သမားဘ၀ အမွတ္တရပံုရိပ္မ်ားပါ)

(မႏၱေလးေဂးဇက္ကပါ)