စကၤာပုူမွ အမွတ္တရ အလုပ္သမားဘ၀

အခ်ိန္ – နံနက္ ၅း၃၀
ေနရာ – Singapore ဟု ေခၚတြင္ေသာအရပ္
စံျမန္းရာ သာစြဌာေန Limchukang ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ခန္႕ညားစြာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အလုပ္သမားေဆာင္ႀကီးက အခန္းတစ္ခန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အၿမဲအတူရွိေနေပးတဲ့ ၾကမ္းပိုးေတြ၊ လူသားစား ပိုးဟပ္ေပါက္စနေလးေတြကို စိတ္မေကာင္းစြာႏွဳတ္ဆက္ရင္း India ေတြ၊ ဘဂၤလားေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ရွိေနတဲ့ ေရခ်ဳိးခန္းမွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔တစ္ေနရာကို လုရတာေပါ့ေလ။  ဒီလိုနဲ႔တိုးေ၀ွ႕ၿပီး ကုိယ့္မ်က္ႏွာေဟာင္းႀကီးကို သစ္လာမလားလို႔ ေရနဲ႔ ေဆးေၾကာၿပီးသကာလ အျပာေရာင္လို႔ မနည္းေသခ်ာေျပာယူရတဲ့ Uniform ကို ကသုတ္ကရိုက္၀တ္၊ ညကတည္းက ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထမင္းဘူးနဲ႔ ကိုယ့္အထုပ္ေလးကို ကိုယ္ဆြဲၿပီး အႀကိဳေတာ္ေထာက္ေနမယ့္ စီးေတာ္ယာဥ္ Lorry ကားႀကီးမွာ ထိုင္စရာတစ္ေနရာမရမွာစိုးလို႔ အေျပးတစ္ပိုင္းေျခလွမ္းေလးနဲ႔ ေတာအုပ္ႀကီးကို ေနာက္မွာလႊင့္ပစ္ထားခဲ့ရတယ္။
အခ်ိန္ – နံနက္ ၆း၀၀
ေဟာ… ေရာက္လာပါၿပီဗ်ာ၊ တစ္ေန႕တာငရဲခံရမယ့္ Jurong Shipyard ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးက မနက္ေစာေစာ သုန္မွဳန္ေနတဲ့၊ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးႀကိဳလို႕ေနတာေပါ့။ ပံုမွန္ျဖတ္သန္းေနက် ေန႔တစ္ေန႕လိုပါပဲ၊ တိုကင္ျပားေလးေတြ တစ္ဖက္ကကိုင္၊ တစ္ဖက္က Punch Card ေလးကိုကိုင္ရင္းနဲ႔ တအိအိနဲ႔ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲေရြ႕လ်ားေနတဲ့ လူရထားတဲြႀကီးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စီးေမ်ာေစရင္းနဲ႔ နာရီ၀က္အၾကာမွာေတာ့ ကိုက္ တစ္ရာခန္႔အကြာအေ၀းကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး က်ယ္၀န္းလွတဲ့ သေဘာၤက်င္းႀကီးထဲမွာ မနက္ခင္း Meeting နဲ႔အနီးဆံုးေနရာကို ေရာက္ေအာင္ေျပးရတယ္။ ေတာ္ၾကာေန တစ္ေရးအိပ္စရာေနရာေကာင္းေကာင္းမရမွာလဲ စိုးသားဗ်။ ကိုင္း…. ေတြ႔ပါၿပီဗ်ာ၊ ေလေလးတစ္ျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ညီညာတဲ့ ေျမေနရာေလးတစ္ခု။ ဒီလိုပဲအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ေလ.. ဟဲဟဲ

အခ်ိန္ – နံနက္ ၇း၃၀
ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ Speaker ကထြက္ေပၚလာတဲ့ သီခ်င္းသံပ်င္းရိပ်င္းတြဲႀကီးကိုနားေထာင္ရင္း ေျခေထာက္ေလးနည္းနည္းလွဳပ္၊ လက္ကေလးနည္းနည္းေျမွာက္လိုက္နဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္လိုက္တာ… တစ္ကယ္ဗ်ာ.. ေတာ္ေတာ္လန္းဆန္းသြားတာ(မ်က္လံုးေတြေတာင္ ျပန္စင္းလာတယ္)။ ၿပီးတာနဲ႔ ၈း၀၀ မထိုးမခ်င္း ဘာေျပာမွန္းေသခ်ာနားမလည္ပဲForeman မေလး-တရုတ္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာခ်င္တာေလွ်ာက္ေျပာေနတာကို သည္းညည္းခံနားေထာင္ေနရတယ္ေလ။ ခုလို မ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔…………….        
အခ်ိန္ – နံနက္ ၈း၀၀

ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ၊ ေလးတိေလးကန္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာ ေရနံတူးစင္ တစ္ပိုင္းတစ္စႀကီးေပၚကို သံတိုသံစေတြ၊ တိုလီမုတ္စေတြ သယ္ၿပီးေတာ့ ေလွကားထစ္ေတြကို တစ္လွမ္းခ်င္းစီနင္း၊ ရွဳခ်င္စရာ ေနရာေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့ ပါတ္၀န္းက်င္ကိုေငးေမာရင္း ေရာက္ခဲ့တာ ခုလို ၀တ္စံုျပည့္ေလးနဲ


အခ်ိန္ – ညေန ၆း၀၀
တစ္ေန႔တာအလုပ္ခ်ိန္ၿပီးပါၿပီ၊ OT ကလဲမရွိေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာျပန္ျဖစ္ဦးမွာေပါ့.. ကိုင္း ကိုက္၁၀၀ ခန္႔အကြာအေ၀းကို တစ္နာရီေလာက္ ခုလိုေလးတိုးလိုက္ဦးမယ္
အခ်ိန္ – ညေန ၆း၄၅
တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားသမွ်ကို ခုလိုအျပင္ကေလထုရွဴရမွပဲ အေမာေျပသြားသလိုေတာ့ ရွိသား။ စီးေတာ္ယာဥ္ Lorry ႀကီးကလဲ ေပၚမလာေသးတာေၾကာင့္ လူသားပီသတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မဟာ ပထ၀ီေျမႀကီးနဲ႔နီးစပ္ေအာင္ အားပါးတရထိုင္ခ်ရင္း ေငးစရာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ လမ္းမႀကီးကို မ်က္ႏွာမူရင္း ေစာင့္ေနရတာ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား မိုးက အၿငိဳးနဲ႔ ရြာခ်တတ္ျပန္ေသးတယ္ဒီလိုနဲ႕… ဒီလိုနဲ႔… သာယာရွဳေမာဖြယ္ရာ စိမ္းလန္းၿမိဳင္ႀကီးထဲကို ေရာက္ရွိ္ၿပီးသကာလ၊ ေရခ်ဳိးရန္တိုး၊ ေစ်း၀ယ္ရန္တိုး၊ ဟင္းခ်က္ရန္တိုး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရန္တိုး၊ အကုန္လံုးကို တိုးေ၀ွ႕ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အားလံုးၿပီးၿပီ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အနားယူေတာ့မယ္ဆိုၿပီး နာရီကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေၾသာ္…. သန္းေခါင္ေတာင္ ေက်ာ္ပါေပါ့လား…………

(တစ္ခ်ိန္တုန္းက စကၤာပူအလုပ္သမားဘ၀ အမွတ္တရပံုရိပ္မ်ားပါ)

(မႏၱေလးေဂးဇက္ကပါ)