ထိုေန႔က...
ေနသည္ ယခင္ ေန႔ရက္မ်ားထက္ ပိုမို ေတာက္ေလာင္လာကာ သည္းထန္လွသည့္ အပူ စြမ္းအင္တို႔ကို ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ မႈတ္ခ်လ်က္ ႐ွိသည္။ သစ္႐ြက္ကေလး တစ္႐ြက္မွ် မလွႈပ္ရွားသာေအာင္
ေလကလည္း ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ဤရာသီမ်ိဳး၏ ဤသို႔ေသာ ေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕သည္ ထုိင္းမႈိင္းေလးလံသြားတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။
နံနက္ခင္းက လူသူေလးပါး၊ ကားႀကီး၊ ကားငယ္၊ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ျဖင့္ ခုန္ေပါက္သြက္လက္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားသည္ နာရီႏွင့္အမွ် တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာခဲ့သည့္ အပူ႐ွိန္ေအာက္၌ တစတစ ေပ်ာ့အိေစးတြဲကာ အသြားအလာသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဲပါးသြားေတာ့သည္။
ကားတစ္စီးတေလ နင္းျဖတ္ေမာင္းႏွင္သြားတုိင္း အရည္ေပ်ာ္လမ္းမတို႔က တျဖန္းျဖန္း ေအာ္ျမည္ၾက၏။ ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႀကီး တစ္ခုလံုးက ဘိြဳင္လာအိုးတစ္လံုးကို သတိရမိေစေတာ့သည္။
ပ်င္းရိဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ရပ္ကြက္ကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ လမ္းမသည္ အမွတ္ (၁) လိုင္းကား ေျပးဆြဲရာလမ္းေၾကာင္း၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။ လမ္းေဘးတစ္ေနရာ႐ွိ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ကားမွတ္တိုင္တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ "ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္" မွ လြန္၍ လာလွ်င္ "ေညာင္ပင္ ပါလား" ဟု လက္မွတ္ေရာင္းသူက ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
"ေညာင္ပင္မွတ္တိုင္" တြင္ လူႏွစ္ေယာက္ ႐ွိေန၏။
တစ္ေယာက္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔ ခပ္ဝဝ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၍၊ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ၁၈ ႏွစ္ခန္႔ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေညာင္ပင္ရိပ္၌ ရပ္လ်က္ ေဆး႐ံုဘက္မွ လာမည္ျဖစ္ေသာ လုိင္းကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။
ေနသည္ ဆက္လက္ ပူျပင္းလ်က္ ႐ွိ၏။ လိုင္းကားသည္ မလာေသး။
ခပ္ဝဝ လူသည္ တစ္ခ်က္ သမ္းေဝလုိက္၏။ "ေနကလည္းပူ... ကားကလည္း လာခဲလုိက္တာကြာ" ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ညည္းညဴသလို ေျပာလုိက္သည္။ "ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလုိပဲဗ်" ဟု လူငယ္က ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ ခပ္ေဝးေဝးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေညာင္ပင္ဆီသို႔ သုတ္သုတ္ လာေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ လိုင္းကားကိုမူ မျမင္ရ။
လူငယ္သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ သြားကာ ျဖာထြက္ေနသည့္ ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္လိုက္သည္။ ခပ္ဝဝ လူကလည္း အျခား ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚသို႔ သြား၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္မွ "ဟူး" ခနဲ တစ္ခ်က္ ျမည္သည္။
"ညီေလးက ဘယ္သြားမွာလဲ"
"ဘူတာႀကီးဘက္ ခင္ဗ်"
"ေၾသာ္ သိပ္မေဝးပါဘူး။ ငါက ဘုရားသြားမွာ။ ဒီေန႔ အဓိ႒ာန္ ပုတီးပတ္ ျပည့္မယ့္ေန႔ေလ။ ၉ ရက္တိတိေပါ့။"
"ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့"
"ငါ့ဆရာကလည္းကြာ ညေန ၂ နာရီက ၄ နာရီ အတြင္း စိတ္ရမွာတဲ့။ ဓါတ္က်တဲ့အခ်ိန္လို႔ ေျပာတာပဲ။ သူ႕ဓါတ္ကလည္း ဘယ့္ႏွယ္ဟာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ႀကီးက်မွ က်ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထူးေတာ့ ထူးျခားပါတယ္"
လူငယ္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္သည္။
"ကိုလူဝ" သည္ အိပ္ထဲက လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္၍ ျဖန္႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သုတ္သည္။ လည္ဂုတ္ကို သုတ္သည္။ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး ႏွစ္လံုးျဖဳတ္၍ ပုဝါျဖင့္ ယပ္ခတ္သည္။ ႏွာတစ္ခ်က္ ေခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ တံေတြးေထြးရန္ ညာဘက္သို႔ ငံု႔၍ လွည့္လိုက္သည္။
ထိုစဉ္မွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာကို သူ ေတြ႕႐ွိသြားေလသည္။
တံေတြးေထြးရန္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား စုခၽြန္ထားေသာ "ကိုလူဝ" သည္ သူႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာ႐ွိ အရာဝတၳဳကို စူးစိုက္ ၾကည့္႐ႈလ်က္႐ွိ၏။ ထိုအရာမွာ စာအိတ္ကေလး တစ္အိတ္ ျဖစ္သည္။
ေညာင္ျမစ္ေသးေသးေလး ႏွစ္ခု အၾကား၌ ေက်ာက္စရစ္ခဲငယ္ တစ္လံုးျဖင့္ အေသအခ်ာ ဖိထားလ်က္ ႐ွိသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံမွ မေတာ္တဆ က်က်န္ရစ္ေနခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ တမင္ ေသခ်ာခ်ထားခဲ့ေၾကာင္း ျမင္႐ံုႏွင့္ သိသာေနသည္။
"ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကေလးကို ေခတၱမွ် စူးစိုက္ၾကည့္႐ႈၿပီးေသာ္ အသာ ေကာက္ယူလိုက္၏။ စာအိတ္က အတန္ငယ္ ေဖာင္းႂကြေနသည္။ စာအိတ္အဖံုးသည္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေန၏။ "ကိုလူဝ" က လိပ္စာေရးသည့္ဘက္သို႔ လွန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ပံ့သကူ" ဟူေသာ မညီမညာ လက္ေရးျဖင့္ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရးထားသည့္ စာသံုးလံုးကို ျမင္လုိက္ရသည့္အခါ စုခၽြန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား အနည္းငယ္ ဟ, သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အဖံုးကို အသာ လွစ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။
ေငြစကၠဴေခါက္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည့္ "ကိုလူဝ" ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေနရာမွ ထ, ရပ္မလိုလည္း ျဖစ္သြား၏။
"ဟ တကယ္ ပံ့သကူဟ။ ပြတာပဲ"
အမွတ္မထင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသျဖင့္ ပါးစပ္ကို အျမန္ပိတ္ကာ လူငယ္ဆီသို႔ "ကိုလူဝ" ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ လူငယ္ကလည္း သူ႕ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားေလသည္။
"ဘာလဲ အစ္ကိုႀကီး။ ဘာေျပာတာလဲ"
"ကိုလူဝ" က ႏႈတ္ခမ္း တစ္ခ်က္ ကိုင္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပံဳးလုိက္သည္။
"ဒီမွာ ပံ့သကူ ပစ္ထားတယ္ကြ။ ငါေတြ႕တာ... "
"ဟုတ္လား။ ဘာေတြ ပစ္ထားတာလဲ။"
"ပိုက္ဆံေတြကြ"
"ဟာ အစ္ကို ကံေကာင္းတာေပါ့"
"ဘယ္ေလာက္လဲ မသိဘူး။ ေရၾကည့္ရဦးမယ္"
"ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို ဆြဲထုတ္၍ တစ္႐ြက္ခ်င္း ျဖန္႔ကာ ေရတြက္ေတာ့သည္။ လူငယ္က ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေန၏။
တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ သံုး႐ြက္၊ တစ္ဆယ္တန္ တစ္႐ြက္၊ ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္။
"ေျခာက္ဆယ္ အတိပဲေဟ့။ ဟားဟားဟား အဓိ႒ာန္ပုတီးဝင္တဲ့ အက်ိဳးေတြ... ထီထိုးရမယ္။ မဂၤလာစံုတြဲ ထုိးရမယ္ကြ။ ခ်မ္းသာေတာ့မယ့္ နိမိတ္ေတြ ျပတာပဲ။ သိန္းေျခာက္ဆယ္၊ သိန္းေျခာက္ရာ အားလံုး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။"
သူ႕မ်က္ႏွာႀကီး ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ၿပံဳး႐ႊင္ေနပံုမွာ ေဘးလူပင္ မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ လူငယ္သည္ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပင္ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီေျမႇာက္၍ နဖူးထက္သို႔ တင္လုိက္ကာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ ေရ႐ြတ္ေနေလသည္။
"ဆရာသမား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကံဇာတာမ်ား တက္ေနပါၿပီ။ ဆက္လက္၍ သိန္းရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္း..."
မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္လုိက္သည့္အခါ ၿပံဳးၾကည့္ေနေသာ လူငယ္ကို ေတြ႕ရသည္။ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္၏။
"အင္း အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုတီးစိတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီဗ်ာ။ စိတ္နည္းေလး မ, စခဲ့ပါဦး။"
"ဟ ဟ ေနဦးဟ။ အိတ္ထဲမွာ က်န္ေသးတယ္။"
စာအိတ္ကို ဖြင့္ျပန္၏။ စာ႐ြက္ေခါက္တစ္ခု ထြက္လာျပန္သည္။ "ကိုလူဝ" က စာ႐ြက္ကို ျဖန္႔လုိက္သည္။
"ေအာင္မယ္ စာေတြဘာေတြ ေရးလုိ႔ပါလား။"
စာ႐ြက္ကို ဖတ္ေနစဉ္ ၿပံဳး႐ႊင္ေနသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တည္သြားကာ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခု တြန္႔႐ႈံ႕၍လာ၏။ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေနပံုရသည့္ သူ႕အမူအရာမွာ စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သည့္ ဟန္မ်ိဳးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားေလသည္။
"ဟင္း ဟင္း ေစတနာ႐ွင္ႀကီးေတြေပါ့ေလ။"
သူက အမွတ္မထင္ ေရ႐ြတ္လုိက္ျပန္၏။
"ဘာေတြ ေရးထားတာလဲ အစ္ကို"
လွမ္း၍ ေမးလိုက္ေသာ လူငယ္ကို သူက ေစြ၍ ၾကည့္သည္။ ထိုေမးျမန္းမႈကို သူ ႀကိဳက္ပံုမရ။ စာ႐ြက္ကို ျပန္ေခါက္၍ စာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လုိက္သည္။
"ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မပါပါဘူးကြာ။ ပံ့သကူ ေတြ႕႐ွိသူ ကံေကာင္းပါေစ။ ဘာညာေပါ့။"
"ဟုတ္လား ျပစမ္းပါဗ်ာ။ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။"
သူက လူငယ္ကို ျပဴး၍ ၾကည့္လိုက္၏။ စာအိတ္ကို လက္ထဲတြင္ လံုးေျခလုိက္သည္။
"စပ္စုလွခ်ည္လားဟ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိေန။"
လူငယ္က ေခတၱမွ် ေၾကာင္ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္သြားေတာ့သည္။
"ကိုလူဝ" သည္ ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ထည့္လုိက္၏။ တစ္ဘက္လွည့္ေနသည့္ လူငယ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး၊ စာအိတ္ကို ခါးၾကားသို႔ ထိုးထည့္သည္။ ေနရာမွ ထရပ္သည္။ ေညာင္ပင္ရိပ္ အစြန္းနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ အပူလြန္လမ္းမေပၚ၌ တံလွ်ပ္ခိုးမ်ား ထေနသည္။ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ သြားေနသူ သံုး ေလးဦးႏွင့္ ေညာင္ပင္ဆီ လာေနသူ တစ္ဦးကို တံလွ်ပ္မ်ား အၾကားမွ ျမင္ရသည္။ လိုင္းကားကိုမူ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရေသး။
"ေတာက္ ကားကလည္း ၾကာပါ့ကြာ"
လူငယ္က သူ႕ကို လွည့္မၾကည့္။ တံု႔ျပန္စကားလည္း မဆုိ။ "ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ လူငယ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ထုိင္ခ်လိုက္ျပန္၏။ ခါးၾကားထဲမွ စာအိတ္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ ေခတၱမွ် စဉ္းစားေန၏။
ထို႔ေနာက္ လံုးေၾကေနသည့္ စာအိတ္ကို ျပန္ျဖန္႔သည္။ မူလေနရာ ေညာင္ျမစ္ႏွစ္ခု အၾကားတြင္ အသာ ျပန္ခ်လိုက္သည္။
အေပၚမွ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးကို မူလအတိုင္း ျပန္တင္ေပးလိုက္သည္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို အသာ ခ်လိုက္သည္။ ပူေလာင္ျပင္းထန္လွသည့္ ဝန္ထုတ္ႀကီး တစ္ခုမွ လြတ္ေျမာက္ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ၿပံဳးလိုက္၏။
လမ္းမေပၚ၌ ကားငယ္ သံုး ေလးစီး ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ သြားၾက၏။ တျဖန္းျဖန္း ျမည္သံ ၾကားရ၏။ တစ္ေနရာမွ မ်က္ေစ့လည္လာဟန္တူသည့္ ေလျပည္တစ္ခ်က္ ေဝ့၍ တုိက္လုိက္သည္။
ေညာင္ပင္သည္ ႐ွဲ႐ွဲျမည္၍ ေညာင္႐ြက္ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ ယိမ္းထိုး လႈပ္႐ွားသြားၾကသည္။ "အား အရသာ ႐ွိလုိက္တာ" ဟု "ကိုလူဝ" က ေရ႐ြတ္သည္။
ထိုစဉ္မွာပင္ ေညာင္ပင္ရိပ္သို႔ လူတစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ (၇ဝ) ခန္႔ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ကိုယ္ခႏၶာ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဝတ္အစား။ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား သည္းထန္လ်က္။
ေနပူမွ လာခဲ့ရသူသည္ ေညာင္ပင္ရင္း၌ ထုိင္ေနၾကသူ ႏွစ္ဦးကို ယခုမွ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတုန္႔သြား၏။ မ်က္လံုးမ်ား၌ အရိပ္အေယာင္မ်ိဳးစံု ေပၚေပါက္ ျဖတ္သန္း သြားၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေပၚ၌ စိတ္မခ်ရမႈ၊ ေဝခြဲမရမႈ ပံုစံသြင္ျပင္မ်ိဳးမ်ားျဖင့္ အဘြားအိုသည္ ေခတၱခဏ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနေသး၏။ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့မလို၊ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းရေတာ့ မလုိျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ အဘြားအိုသည္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို တင္းတင္းဖိလ်က္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ ထိုင္ေနသူႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္သည္။ ေညာင္ပင္ရင္းတဝိုက္လည္း ေဝ့ဝဲ၍ ၾကည့္သည္။ တစ္စံုတစ္ရာကို မသိမသာ ႐ွာေဖြေနသည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေသာ္လည္း အမူအရာမ်ားက သိသာလြန္းေန၏။ အဘြားအို၏ ထူးျခားမႈေၾကာင့္ ထိုင္ေနသူ ႏွစ္ဦးကလည္း အကဲခတ္ ၾကည့္႐ႈလ်က္ ႐ွိၾကသည္။
အဘြားအိုသည္ ဟိုလိုလို သည္လုိလုိႏွင့္ "ကိုလူဝ" အနီးသို႔ ခ်ဉ္းကပ္ေရာက္႐ွိသြား၏။ မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ားက ေညာင္ျမစ္ဆံု အႀကိဳအၾကားမ်ားေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိသြားေလသည္။
"ေဟာ ႐ွိေသးတယ္ ႐ွိေသးတယ္။"
႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာသည့္ အံ့ၾသဝမ္းသာသံႀကီးႏွင့္အတူ အဘြားအိုသည္ ေညာင္ျမစ္ၾကားမွ ပံ့သကူ စာအိတ္ကေလးကို ေျပး၍ ေကာက္လုိက္၏။
"ကိုလူဝ" ႏွင့္ လူငယ္တို႔ကလည္း တိုင္ပင္ထားသလိုပင္ ထိုင္ေနရာမွ ၿပိဳင္တူ ထ ရပ္လိုက္မိၾကသည္။
အဘြားအိုသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္ႏွယ္ က်ိဳးက်ဲေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ တုန္ယင္ေသာ လက္အစံုႏွင့္ စာအိတ္ကို ဖြင့္လုိက္၏။
စာ႐ြက္ေခါက္ေလး တစ္႐ြက္။
ၿပီးေတာ့...
ဘာမွ မ႐ွိ။
အဘြားအို မ်က္ႏွာ ကြက္ ခနဲ ပ်က္၏။ အၿပံဳးလည္း ႐ုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ စာအိတ္ကို ကိုင္လ်က္ အတန္ၾကာ ငိုင္က်သြား၏။ ေနာက္မွ ေဘးဘီကို သတိရသလို ၾကည့္သည္။ သူ႕ကို ရပ္ၾကည့္ေနသူ ႏွစ္ဦးအား ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ အဘြားအိုသည္ မ်က္ႏွာမထားတတ္သလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္က သူ႕ထံ ေလွ်ာက္လာ၏။
"အဘြား နည္းနည္းေလး ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်။ ေစာေစာေလးကပဲ ေဟာဒီ အစ္ကို ရသြားတယ္။" အဘြားအိုသည္ အဝတ္တစ္စလို ပံုက်ေနသည့္ ဦးေခါင္းကို ျဖည္းေလးစြာ အားယူေမာ့၍ လူငယ္ကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္သည္။ အားယူ၍ ၿပံဳးသည္။
"ေၾသာ္ ေကာင္းပါေလရဲ႕ကြယ္"
"ေနပါဦး အဘြားရဲ႕။ အဘြားက ေစာေစာကတည္းက ဒီ ပံ့သကူ ကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသားလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုမွ လာေကာက္ရတာလဲ။"
လူငယ္၏ အေမး၌ အဘြားႀကီး ႐ုတ္တရက္ ထိတ္ပ်ာသြားေလသည္။ လူငယ္ကို ၾကည့္လိုက္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ဘာေျပာရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာႏွင့္သပ္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါးစပ္ကို ျပင္သည္။ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ ေခါင္းကို ေယာင္ယမ္း၍ ကုတ္သည္။ လူငယ္က သူ႕ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေန၏။
"ဟိုဒင္း... က်ဳပ္က... အဲဒီ... ဟိုဟာ... အဲ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္။"
အဘြားႀကီး ေခါင္းကုတ္ျပန္သည္။
"ဒီလိုကြယ္။ ေျပာရမွာ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္စရာပါပဲ။ ဒီ ပံ့သကူ က က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဒီေန႔မနက္က ပစ္ခဲ့တာပဲကြယ္"
"ေဟာဗ်ာ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အဲဒါ ႐ွက္စရာ ေကာင္းတာပ။ ဒီလုိကြယ္... က်ဳပ္တို႔က ေတာကပါ။ ေျမးကေလး မမာလုိ႔ ေဆး႐ံုလာတင္ရတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ။ အေျခအေနကလည္း သိပ္ မထူးျခား လွတာနဲ႔ အဲဒါ ဒီမနက္ ေဆးထြက္ဝယ္ရင္း ေဗဒင္ဝင္ေမးေတာ့ ဆရာက ယၾတာေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြ၊ လမ္းေဘး၊ သစ္ပင္တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပ့ံသကူ ပစ္ရမယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အင္းခ်ထားတဲ့ စာ႐ြက္ေပၚမွာ စာေရးခိုင္းတယ္။ က်ဳပ္က မေရးတတ္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တုိင္ ေရးေပး႐ွာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဈးထဲက ေဆးဆိုင္ကိုအသြား ေဟာဒီ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ပံ့သကူ ပစ္ခဲ့တာကြယ္"
"ဒါျဖင့္ အခု ျပန္လာယူတာက..."
"ေဆးေဈးေတြ တက္သြားလို႔ကြယ့္။ က်ဳပ္ဝယ္ရမွာ... အဲ... နာမည္ေတာ့ မေခၚတတ္ဘူးကြယ့္။ အသက္ကယ္ေဆး ဆုိလားပဲ။ အဲဒါက သံုး ေလးရက္အတြင္း အမ်ားႀကီး တက္သြားတယ္။ စုစုေပါင္း ေဆးဖိုးတြက္လိုက္ေတာ့ ေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ လုိေနေရာ... တည္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျပန္သြားရမွာကလည္း အေဝးႀကီး... ေျမးေလးကလည္း တအား ေမာေန၊ ေဆးကလည္း ခ်က္ခ်င္းရမွ ျဖစ္မွာဆုိေတာ့ မနက္က ပစ္ခဲ့တဲ့ ပံ့သကူေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ကို ျပန္သတိရလိုက္တာနဲ႔... အင္း စြန္႔ခဲ့ၿပီးေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္။ ျပန္ရလိုရျငား လာ႐ွာမိတာပါ။ ျပန္မရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေျမးကေလး ကုသိုလ္ရတာေပါ့။"
လူငယ္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။
"ေနပါဦး။ အဘြားပစ္ခဲ့တာ ေငြဘယ္ေလာက္"
"ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလ။ ေျမးကေလး သက္ေစ့ပဲ။"
"ဟုတ္ရဲ႕လား။"
"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာ ေရးေပးတဲ့ စာ႐ြက္ရယ္။"
လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ "ကိုလူဝ" ထံမွ တင္းမာေသာ အၾကည့္မ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ လူငယ္ အံ့ၾသသြားေလသည္။
"မဟုတ္ေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ပံ့သကူ စာအိတ္ထဲက ဒီအစ္ကို ရတာ ေငြ ၆ဝ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား အစ္ကို။"
လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္၍ ေမးလုိက္၏။ "ကိုလူဝ" က လူငယ္ကို စားမတတ္ ဝါးမတတ္ တင္းမာစြာ ၾကည့္ေနဆဲ။ ထို႔ေနာက္ အဘြားဘက္ လွည့္ကာ ေခါင္းညိတ္သည္ ဆုိ႐ံု ညိတ္လိုက္သည္။ အဘြားအိုသည္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကုတ္ျပန္၏။
"ေဟာေတာ္ ေငြေတြက ဘယ္လုိလုပ္ ပြားလာတာပါလိမ့္။ က်ဳပ္ပစ္ခဲ့တာ ဆယ့္ငါးက်ပ္ထဲပါကြယ္။ ဘုရားႀကီး စူးရပါေစရဲ႕။ အဲ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ အင္းေၾကာင့္မ်ားလား။"
ထိုအခိုက္၌ လူငယ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးေတာမိဟန္ျဖင့္ စာအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"အဲဒီထဲက စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါလား"
အဘြားအိုက စာ႐ြက္ေခါက္ကို ထုတ္ယူၿပီး ျဖန္႔လိုက္သည္။ ဖူးစကတ္အ႐ြယ္ စာ႐ြက္၏ ထိပ္ပိုင္း၌ အင္းကြက္ကေလး တစ္ကြက္႐ွိသည္။ ထိုအင္းကြက္ေအာက္၌ မညီမညာ ေရးသားထားသည့္ စာေၾကာင္းမ်ား။ အဘြားအိုက လူငယ္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။
"အဘြားက စာမဖတ္တတ္ဘူးကြယ့္။ လူေလး ဖတ္ျပပါလား။"
"ေပး ေပး က်ဳပ္ ဖတ္ျပမယ္။"
တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည့္ "ကိုလူဝ" က လႈပ္႐ွားလာကာ အေလာတႀကီး ဝင္ေျပာလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ စာ႐ြက္က လူငယ္၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။
ပထမဦးဆံုး အင္းကြက္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္ႏွင့္ လူငယ္က အသာအယာ ၿပံဳးလိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္သည္။ ထိုသို႔ ဖတ္ေနစဉ္တြင္ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနားရိပ္... ထို႔ေနာက္ အံ့ၾသရိပ္မ်ား... ထုိ႔ေနာက္ အၿပံဳး အနည္းငယ္... ထုိ႔ေနာက္...
စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာ၌ တင္းမာရိပ္မ်ား ေနာက္ဆံုး က်န္ရစ္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာျဖင့္ လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လိုက္၏။ "ကိုလူဝ" က ေညာင္ပင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနေလသည္။
"ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမယ္။"
လူငယ္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ႐ွင္းလိုက္သည္။
ေတြ႕႐ွိသူသို႔ ...
ကၽြန္မ၏ ၁၅ ႏွစ္႐ြယ္ ေျမးငယ္သည္ ေဆး႐ံုေပၚ၌ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္လ်က္႐ွိပါသည္။ ေျမးငယ္ေလး၏ က်န္းမာေရးအတြက္ ရည္စူးလ်က္ ေဆးဖိုးထဲမွ ဖဲ့၍ ဤ ပံ့သကူ အလွဴကို ေဆာင္႐ြက္ပါသည္။ လွဴရေသာ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေျမးငယ္ေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေတြ႕႐ွိသူကလည္း အဂၤါသမီးေလးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါ။
ေျမးငယ္၏ ဘြားေအ
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ေဗဒင္ဆရာ ပါးစပ္က ႐ြတ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ေရးေပးတာ"
"ေနဦးေလ အဘြားရဲ႕။ ဆက္နားေထာင္ပါဦး။"
"ဟဲ့ ဒါပဲ မဟုတ္လား။"
"ေနာက္ထပ္ ဆက္ေရးသြားၾကတဲ့ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။"
"ဟင္"
"နားေထာင္ အဘြား"
ေတြ႕႐ွိသူသို႔
ဤပံ့သကူကို ဦးစြာ ပထမ ေတြ႕႐ွိဟန္တူသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ေပၚ ဆရာဝန္ေပါက္စတစ္ဦး ပီသစြာပင္ ေဆးကုသျခင္း အလုပ္မွ လြဲ၍ က်န္အလုပ္မ်ား အားလံုးကို စိတ္ဝင္စားပါသည္။ ေဒၚလာကိုမူ စိတ္အဝင္စားဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ဤ မွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သမီးကေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေငြ (၁၅) က်ပ္ ထည့္ဝင္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။
ဆရာဝန္တစ္ဦး
ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားအိုသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေန၏။
"ဘယ္ ဘယ္လိုကြယ့္။ ဆရာဝန္က ငါ့ေျမးေလး အတြက္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ထည့္သြားတယ္ ဟုတ္လား"
"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ ေညာင္႐ြက္မ်ားကို ေရတြက္ေနသည္လား မဆုိႏိုင္။ လူငယ္က ပံ့သကူ႐ွင္ကို ၾကည့္၍ ၿပံဳးလုိက္သည္။
"မၿပီးေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။ နားေထာင္ပါဦး။"
ေတြ႕႐ွိသူသို႔
မိသားစုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးပါးသီလ မလံုဘဲ ရ႐ွိေနသည့္ ေငြေၾကးအေပၚ လိပ္ျပာသန္႔ေနမိျခင္းအား လိပ္ျပာမသန္႔ပါ။ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ေဝဒနာ႐ွင္ အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ အလွဴေငြ (၁၅) က်ပ္ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။
႐ံုးစာေရးႀကီးတစ္ဦး
လူငယ္က မရပ္မနားေတာ့ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္၍ ဖတ္သြားေတာ့၏။ အဘြားႀကီးသည္ ပါးစပ္ ဟကာ ေငးေနဆဲ။ "ကိုလူဝ" က အေပၚေမာ့ေနဆဲ။
ေတြ႕႐ွိသူသို႔
ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္မစိုက္ပါ။ လူပင္စိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သား သမီး (၄) ေယာက္ လူျဖစ္ပါ့မလား ေတြးမိတုိင္း အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ စြန္႔စြန္႔စားစား ေငြ (၁ဝ) က်ပ္ ကူခဲ့ပါတယ္။ ေဝဒနာ႐ွင္ က်န္းမာပါေစ။
ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး
***
ေတြ႕႐ွိသူသို႔
ကၽြန္မမွာ ကေလး (၅) ေယာက္ ႐ွိတယ္။ အငယ္ဆံုးကေလးက ေဆးခန္းျပေနရတယ္။ ဒီ ပံ့သကူကို ကၽြန္မ လုိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္က ေရးသြားၾက၊ လွဴသြားၾကသူေတြေၾကာင့္ ခ်ီတံုခ်တံု အၾကာႀကီးျဖစ္ေနၿပီးမွ ကၽြန္မ မယူျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဤပံ့သကူကို မယူေတာ့ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကေလးႏွင့္ ပံ့သကူ႐ွင္၏ ေျမးကေလးတို႔ က်န္းမာၾကပါေစ။
အလုပ္သမတစ္ဦး
"အဘြားေရ ေနာက္ဆံုးလူက ကဗ်ာဆရာဗ်"
သမီးေလးေရ
ဒါေတြဟာ ကဗ်ာကြဲ႕
ငါ့မွာ ရင္ခုန္ရ။
ေလာကႀကီးဟာ
ေနေပ်ာ္ပါေသးရဲ႕လို႔လည္း
အေတြးရ။
ပံ့သကူပြဲ
ငါလည္း ဝင္လို႔ႏႊဲ
အိတ္ထဲက (၅) က်ပ္
အၿပီးသတ္ ထုတ္ယူ
ကဗ်ာဆရာ့အလွဴ
ဇမၺဴမွာ တစ္လူပါကြ
သိၾကားမင္း ေက်ာက္ဖ်ာအခင္း
တင္းေရာ့လဟ။
ကဗ်ာဝါသနာ႐ွင္တစ္ဦး
လူငယ္သည္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ စာ႐ြက္ကို လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ေတြေတြႀကီး ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ တုန္ယင္ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သူ မဖတ္ႏိုင္ေသာ စာေၾကာင္းမ်ားကို အသာအယာ ပြတ္သတ္လ်က္႐ွိ၏။ ေဝသီ မ်က္လံုးအစံု၌ မ်က္ရည္စမ်ား ေဝ့တက္လာၾကသည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကို ပုတ္ခတ္၍ မ်က္ရည္ကို ထိန္းသည္။ တြန္႔႐ႈံ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တ႐ြ႐ြ တုန္လႈပ္သည္။
"သာဓု သာဓု သာဓုပါေတာ္။ ဆရာဝန္ႀကီးတို႔၊ စာေရးႀကီးတို႔၊ ဆရာႀကီးတို႔ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝ ၾကပါေစ။ ေျမးေလးေရ ေျမးေလးရဲ႕ ကုသိုလ္အတြက္ ဝိုင္းၾက ဝန္းၾကသကြဲ႕။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲကြယ္။"
လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ျမစ္ေပၚ၌ ေအးေဆးစြာ ထိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ဒီမွာ ဒီမွာ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ။"
"ကိုလူဝ" က ေအးေဆးစြာ ေမာ့ၾကည့္သည္။
"ဘာလဲကြ"
"ဒီက အဘြားႀကီး ကိစၥ"
"အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို အတန္ၾကာ စိုက္၍ ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အသာ ကိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္သာ ဒီ ပ့ံသကူကို ရခဲ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့မယ္ ဆုိရင္... ဒီက အဘြားကို ပံ့သကူ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ ျပန္ေပးလိုက္မွာပဲ"
"အင္း ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုဟာက မင္းရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကလည္း မင္း မဟုတ္ဘူး။"
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ျပန္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့"
"ကိုလူဝ" က ၿပံဳးလုိက္သည္။
"ဒီေနရာမွာ သေဘာတစ္ခု ႐ွိတယ္ကြ"
"ဘာသေဘာလဲ"
"ပံ့သကူ သေဘာေလ။ ကဲ ဒီမွာ အဘြားႀကီး က်ဳပ္ေမးမယ္။ ဒီ ပံ့သကူေငြ (၁၅) က်ပ္ဟာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စြန္႔ခဲ့တာ အမွန္ပဲေနာ္"
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကား၌ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္လ်က္႐ွိေသာ ပံ့သကူ႐ွင္က အလ်င္အျမန္ ေခါင္းညိတ္၏။
"ဒါျဖင့္ ဒီေငြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆုိင္ေသးရဲ႕လား"
"မဆိုင္ပါဘူးေတာ္"
"ဒါဆုိရင္ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ဒီေငြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တိုးပြားလာတဲ့ ေငြ ဆုိတာေတာ့ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္ရဲ႕လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္"
"ဒါဟာ ပံ့သကူသေဘာပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေထြးၿပီးသား တံေတြးကို ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မ်ိဳခ်င္ရတာလဲ"
"ေၾသာ္ ေဆးဖိုးဝါးခ မျပည့္စံုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုး..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ဒါမ်ိဳးဟာ အင္မတန္ အျပစ္ႀကီးတယ္။ ကိုယ့္အံဖတ္ ကိုယ္ ျပန္စားခ်င္တဲ့..."
"ေဟ့လူ"
လူငယ္က ၾကားျဖတ္၍ ေအာ္လိုက္၏။
"ခင္ဗ်ား လူတစ္ဘက္သားကို ဒီေလာက္ ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူး။ ပံ့သကူ ပစ္တာလည္း သူ႕ေျမးေလး အတြက္ပဲ။ ေဆးဖိုးလိုလို႔ ျပန္ယူခ်င္တာလည္း သူ႕ေျမးေလးအတြက္ပဲ။ သူတရားတယ္ဗ်။"
"ဒါေပမဲ့ သေဘာကို ငါေျပာၿပီးၿပီ"
"ခင္ဗ်ား သေဘာႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"ဟဲ့ ဟဲ့ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ရဲ႕ ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြယ့္။ က်ဳပ္ကလည္း ျပန္ေတာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ့္"
"ခင္ဗ်ား သူ႕ကို မူလေငြ (၁၅) က်ပ္ေတာ့ ျပန္ေပးသင့္တယ္။"
"အို မလုိခ်င္ပါဘူးကြယ္"
"ေဟ့ေကာင္ ဒီေငြ (၆ဝ) ဟာ ငါ့အတြက္ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေငြကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ သေဘာကိစၥကြ။"
"မဟုတ္ဘူး။ ဘာသေဘာကိစၥမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေစတနာကိစၥ။ ခင္ဗ်ားသေဘာႀကီးက မွန္ခ်င္မွန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစတနာမမွန္ဘူး။ လုပ္ရပ္မမွန္ဘူး။ အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ။ ႐ွားတယ္"
"ကိုလူဝ" သည္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွား ျဖစ္သြား၏။
"ေအာင္မာ လူကျဖင့္ လက္မေလာက္႐ွိေသး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္"
"မဆိုင္တာေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ား ျပန္မေပးႏိုင္ဘူး ဆုိပါေတာ့"
"ျပန္မေပးေတာ့ မင္းက ဘာလုပ္မလဲ"
"ခင္ဗ်ား လူမိုက္စကား မေျပာနဲ႔။ ဒီမယ္ အဘြား လိုတဲ့ေငြ ကၽြန္ေတာ္ေပးမယ္။ ေဈးထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အသိ ေဆးဆိုင္႐ွိတယ္။ လုိက္ပို႔ေပးမယ္။"
ပံ့သကူ႐ွင္က မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာၿပီး ေခါင္းယမ္းေလသည္။
"မလုိပါဘူးကြယ္။ ေဆးဖိုးေငြက ႀကံဖန္႐ွာရင္ ရပါတယ္။ ဒီစာ႐ြက္ေလာက္ေတာ့ ဘာမွ တန္ဖိုးမ႐ွိပါဘူး။ ေဆး႐ံုက်ေတာ့ ေျမးေလးကို ျပရင္ သိပ္ကို ဝမ္းသာ႐ွာမွာ"
ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို တ႐ိုတေသ ေခါက္၍ အက်ႌရင္ဘတ္ၾကားသို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ထည့္လိုက္၏။
"အဘြားႀကီး လူေတြကို သိပ္မယံုနဲ႔ေနာ္။ ဒါ ေတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီး။ နားလည္လား။ တစ္ေနရာေခၚသြားၿပီး ႐ိုက္လုတာတို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႐ိုးေနၿပီ။"
"ဟင္ ခင္ဗ်ား"
လူငယ္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေဒါသျဖင့္ တုန္လႈပ္လ်က္ "ကိုလူဝ" ဘက္လွည့္ၿပီး အက်ႌေကာ္လာကို ဆြဲေဆာင့္လိုက္၏။
"ကိုလူဝ" ၏ လက္သီးက လူငယ့္မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ က်ေရာက္သည္။
"ဘာလဲ မင္းက"
လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို ခုန္အုပ္လုိက္၏။
"ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ဟဲ့ ေတာ္ၾကပါဟဲ့။ ဟဲ့ ငါ့တူ... ဟဲ့ ငါ့ေျမး အုိ ဒုကၡပါပဲ... လာၾကပါဦး အရပ္ကတို႔ေရ ေဟာဒီမွာ သတ္ကုန္ၾကပါၿပီေတာ့..."
ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ေနၾကစဉ္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားသည္ ေနရာတြင္ ဒူးေလးတုပ္၍ ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။
ေမာင္သစ္ဆင္း
(မေဟသီ မဂၢဇင္း)
