ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ျပဳျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္း၊ ရွိျခင္းကိုျပတဲ့
ႀကိယာျဖစ္တယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ နာမ္မဟုတ္ဘူး၊ နာမဝိေသသန မဟုတ္ဘူး။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ မွန္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တာျဖစ္တယ္" ဒီလိုအဆိုကို
ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။

၁၉၉၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဆရာ/ဆရာမ
ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးသင္တန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္ခဲ့တယ္။ သင္တန္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထမင္းဟင္းခူးခပ္ထည့္ေပးတဲ့ လုပ္အားေပး
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ႀကိယာ"ဆိုတဲ့စကားက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဂရုတစုိက္
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ရင္ထဲ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ? ဘာေတြနဲ႔
ျပည့္ေနမလဲ? သူတို႔ရင္ထဲ ျဖစ္ေန၊ ျပည့္ေနတာကို စကားလံုးတစ္လံုးနဲ႔ပဲ
ေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္ "ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ"ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ပဲ
ေဖာ္ျပရပါလိမ့္မယ္။ ဒီစကားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာႀကိယာ"ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္
ဝိုးတိုးဝါးတား နားလည္ေစခဲ့ပါတယ္။

ငယ္ရာကႀကီးလာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ
ထုတ္ေဖာ္ျပတတ္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပတ္ၾကာက်င္းပတဲ့
ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးသင္တန္းက လႈပ္ရွားမႈတခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို
ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုင္လႈပ္ခံရတဲ့ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို
ဘယ္လိုအျပဳအမႈနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာခဲ့မိတယ္။

ညေနအလုပ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အျပန္ကိုေစာင့္ေနမယ့္ အေဖ၊ အေမတို႔အတြက္
စားစရာဝယ္တယ္! လူေျခတိတ္ညနက္ခ်ိန္မွာ သားသား၊ မီးမီးတို႔ရဲ႕
ဆက္သြယ္ေရးစာအုပ္မွာ ဆရာ/ဆရာမေတြအတြက္ စာသံုးေလးေၾကာင္း ပိုေရးတယ္!
ဇနီးသက္သာေအာင္ မနက္၅နာရီမွာထၿပီး ေလသာေဆာင္ကပန္းေတြကို ေရကူေလာင္းတယ္။
ဒါေတြေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီထက္ပိုမ်ားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေဖာ္ မျပတတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီထက္ပိုဂရုစိုက္တဲ့ အျပဳအမႈမ်ဳိး
ကၽြန္ေတာ္မျပတတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္
ပင္ပန္းေနခဲ့ပါတယ္။

အေမမ်ားေန႔ ေရာက္ခါနီးမွာ အေမရဲ႕ပင္ပန္းမႈေတြကို ေက်းဇူးတင္
အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကို အေမ့အတြက္
တစ္ခုခုလုပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက "ဘာလုပ္ေပးရမလဲ?"

"အေမကေျပာတယ္... ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။ စာပဲ ေကာင္းေကာင္းက်က္ပါတဲ့"

"ကၽြန္ေတာ့္ေမေမက သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေအာင္မလုပ္ရင္ ရၿပီတဲ့"လို႔ဆိုၾကတယ္။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က "ဆရာ... ဆရာကေရာ! ဆရာ့ေမေမကို ဘာလုပ္ေပးမလဲ?"
လို႔ေမးတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိ
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဟုတ္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေရာ? ကၽြန္ေတာ့္အေမအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ?

ညစာလိုက္ေကၽြးမယ္? ပိုက္ဆံနဲ႔ကန္ေတာ့မယ္? ပန္းတစ္စည္းလက္ေဆာင္ေပးမယ္?
ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ၊ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။
အေမ ဘာမွလိုလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး! ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို အေမမ်ားေန႔မွာ
အေမ့ေက်းဇူးကိုသိတတ္ေအာင္ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕
စံျပျဖစ္ေအာင္ အေမ့ကိုေျခေထာက္ေဆးေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

အေမမ်ားေန႔မွာ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေဆးေပးမယ္လို႔ဆိုေတာ့
ေက်ာင္းသားအမ်ားက "ဆရာလုပ္ရဲရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လုပ္ရဲတယ္"
လို႔ဆိုၾကတယ္။ အေမ့ကိုေျခေထာက္ေဆးေပးတာ ဘာမ်ား မလုပ္ရဲစရာရွိလဲလို႔
ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။

အေမမ်ားေန႔ တေျဖးေျဖးခ်ည္းကပ္လာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက
ဝတၱရားတစ္ခုကလည္း တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပိုေလးလာခဲ့တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ့
အေမ့ရဲ႕ဆံစေတြကိုၾကည့္ရင္း၊ ကုန္းေနတဲ့ အေမ့ေက်ာကိုေငးရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက
အေမ့ေဘးနား တြတ္တီးတြတ္တာ ခၽြဲႏြဲ႔ခဲ့တဲ့ပံုရိပ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ အသက္(၄ဝ)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္
အေမ့ကို "အေမမ်ားေန႔မွာ အေမ့ေျခေထာက္ကို ေဆးေက်ာေပးပါရေစ"လို႔
ဖြင့္ဟေျပာဖို႔ အေတာ္ခက္ေနခဲ့တယ္။

အေမမ်ားေန႔မွာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပင္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လို ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္အတြက္ ခါးညြတ္ၿပီး
ႏူးညံ့တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက
ဖုန္းမက္ေဆ့ေတြပို႔ၿပီး အားေပးေနခဲ့တယ္။ ဇနီးကလည္း "ဘာျဖစ္လို႔
မွန္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ရဲရမွာလဲ?" လို႔ အားေပးေနခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က ညေနစာစားၿပီးေနာက္ အေမ့ကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္။

"အေမမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ အေမ့ေျခေထာက္ကို သားေဆးေပးမယ္"

"ဘာျဖစ္လို ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?......" ကၽြန္ေတာ့္အေျပာကို
အေမက ေနမသိထိုင္မသာ ေမးခြန္းေတြ အထပ္ထပ္ထုတ္ေနခဲ့တယ္။

"အေမသိပ္မေမးနဲ႔... ေက်ာင္းက report လုပ္ခုိင္းလို႔ပါ"

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ်ကုိ အေမအၿမဲအားေပးေထာက္ခံခဲ့တယ္။
အခုလည္း reportတင္ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွသိပ္မေမးေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး
ေျခေထာက္ကိုဆန္႔ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို
"ေက်ာင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုထူးထူးဆန္းဆန္း report တင္ခိုင္းရတာလဲ?" လို႔
အေမလွမ္းေမးတယ္။

အိုမင္းရြတ္တြေနတဲ့ အေမ့ေျခေထာက္ကိုကိုင္ၿပီး
ဆပ္ျပာေတြပြတ္တိုက္ေပးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ
အလိုလိုစီးက်လာခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို
အေမေခါင္းေလွ်ာ္ေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ဆပ္ျပာရည္ဝင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္
တအားေအာ္ငိုတတ္တာကို ျပန္သတိရမိတယ္။

တကၠသိုလ္တက္တုန္းက မေတာ္တဆကားတိုက္မႈျဖစ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ေျခက်ဳိးသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုတက္ေနတုန္း အေမက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး ေရခ်ဳိးေပးေတာ့ ေျခေထာက္အနာကို
သြားခိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္သံပါတဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္
အေမပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိျပန္တယ္။

အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေဆးေပးေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္သားသမီးသံုးေယာက္လံုးက
ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အျပဳအမႈေတြ ၾကမ္းတမ္းေနလို႔
အဘြားရဲ႕ေျခေထာက္ကို သူတို႔ကူေဆးမယ္လို႔ ဆိုေနၾကတယ္။ ဇနီးက
တစ္မီတာအကြာကေန ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ သတ္မွတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ
တသြင္သြင္စီးက်ေနခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ဘာစကားလံုးမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။
ေျခေထာက္ေဆးၿပီး၊ ေျခာက္ေအာင္သုတ္ၿပီး၊ အလွဆီေတြလိမ္းေပးၿပီးတဲ့အထိ
ကၽြန္ေတာ္ထမရပ္ရဲခဲ့ဘူး။ ဇနီးက အေမ့ကို ဆိုဖာဆီတဲြပို႔ေတာ့ ကေလးေတြက
အဘြားေနာက္တီတီတာတာဆိုရင္း လိုက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ
ကၽြန္ေတာ္အျမန္ထၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းဆီ ေျပးခဲ့ပါတယ္။

ေရခ်ဳိးခန္းမွန္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။
ငယ္ရာကႀကီးလာတဲ့အထိ ဒီလို ထိထိခိုက္ခိုက္ ကၽြန္ေတာ္မငိုဖူးခဲ့ဘူး။
ဒီေန႔မွ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာပါလိမ့္?

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေဆးေပးေနတဲ့ ပံုေတြ အင္တာနက္ေပၚ
ေရာက္သြားေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက "ဆရာ... သိပ္ေတာ္တယ္" ၊ "ဆရာေတာင္
ေဆးၿပီးဆိုမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေဆးမယ္" လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ အေမေတြကို ေျခေထာက္ေဆးေပးေနၾကတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ တေပ်ာ္တပါး
ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က "ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ
အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ေမေမကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမေမ့ေျခေထာက္ေဆးေအာင္
ေျပာႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းလခေပးရက်ဳိးနပ္ပါတယ္တဲ့" လို႔ေျပာတယ္။
တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားကလည္း "ဆရာ.. ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆို ငိုလိုက္တာဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္အဘြားက ဆံုးသြားၿပီေလ" လို႔ဆိုတယ္။

ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ေရးထားတဲ့ "ဆရာ... ဆရာတကယ္သတိၱရွိတယ္ေနာ္!"ဆိုတဲ့
မွတ္ခ်က္ကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိတယ္။ သားငယ္တစ္ေယာက္ကို
ေျခေထာက္ေဆးေပးေနတဲ့ အေမတစ္ဦးကို သတိၱရွိတယ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ီးက်ဴးဖူးသလား? အသက္(၄ဝ)အရြယ္သားတစ္ေယာက္
အေမ့ကိုေျခေထာက္ေဆးေပးေတာ့ "သတိၱရွိတယ္" လို႔ ခ်ီးက်ဴးခံရတယ္?

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့လမ္းမွာ
ဘာအခက္အခဲ၊ ဘာအတားအဆီးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့သလဲ? လူလူခ်င္းၾကားက
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ"ရဲ႕ အျပန္အလွန္ေပးပို႔မႈေတြဟာ ဒီေလာက္ပဲ
တုန္႔ေႏွးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသိပညာရွိသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့လို႔
ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ "ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ"ဆိုတာ
ျပဳျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္း၊ ရွိျခင္းကိုျပတဲ့၊ မွန္တဲ့အလုပ္ကို
လုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ရတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕
အျပန္အလွန္ေပးပို႔မႈေတြ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္ ျပန္႔ပြားႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။




................fwd...................