ပါရမီျဖည့္ဖက္ တစ္ေယာက္၏ မွတ္တမ္း

“ဟင္း”
ပန္းကန္စင္ကို တရြတ္တုိက္ဆြဲယူလာအၿပီးတြင္ သက္ျပင္းပူပူကို မႈတ္ထုတ္လုိက္၏။ ေမာပန္းလြန္း၍ မ ရန္ အင္အားမရွိေတာ့။ ေနရာမခ်ရေသး၍ ပစၥည္းမ်ား အားလံုး ျပန္႔ႀကဲေန၏။

ေနရာလြတ္တစ္ေထာင့္တြင္ ေညာင္းညာလွၿပီျဖစ္ေသာ ေျခေထာက္မ်ားကိုအနားေပးရန္ ၀ေသာခႏၶာကိုယ္ကို ထိန္း၍ ထုိင္လုိက္၏။ “အေမ သားတို႔ လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္ဦးမယ္” ဟုေျပာ၍ သားႏွစ္ေယာက္က ထြက္သြားသည္။ သူတို႔အေဖက အိမ္လုိက္ေျပာင္းေပးေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ညစာလုိက္ေကၽြး၏။ ေဒၚခ်ဳိ တစ္ေယာက္သာ အိမ္တြင္ က်န္ခဲ့သည္။ ညစာစားခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလခံ၍ ရင္ျပည့္ေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ ပူပင္ေသာကမ်ားလည္း ခံေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ပိုမွန္ေပမည္။ နံရံကိုမွီ၍ မ်က္လံုးကို ခဏမွိတ္ထားလုိက္သည္။ ရုတ္တရက္ ေျခသံသဲ့သဲ့ၾကား၍ ရင္ထိတ္သြားေသး၏။

ေၾသာ္ တံခါးေခါက္သံမ်ား၊ ေျခသံမ်ားကို ရင္ထိတ္ရသည္မွာ ၁၀စုႏွစ္တစ္စုေလာက္ေပကိုး။ တိတ္ဆိတ္မႈသည္ ေဒၚခ်ဳိကို အတိတ္ပံုရိပ္မ်ားသို႔ ျဖည္းညွင္းစြာ ဆြဲေခၚသြားေလ၏။ BEd ဆင္းခါစ အထက္တန္းျပဆရာမေလး ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ အညာသူညဳိေခ်ာေလးျဖစ္၏။ ခ်ဳိခ်ဳိတျဖစ္လဲ ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ တကၠသိုလ္ပညာသာမက အလွေပၚအယဥ္ဆင့္သည့္ ေလယူေလသိမ္း ေျပာဟန္၊ ၾကည့္ဟန္၊ ရယ္ဟန္၊ ၿပံဳးဟန္ မာယာ အေတာ္အတန္ကိုလည္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ပါ၏။ ေက်ာင္းၿပီး၍ ပထမဆံုးတာ၀န္က်သည္က ပုသိမ္ၿမဳိ႕၊ အညာသူအတြက္ ပင္လယ္ကမ္းေျခႏွင့္နီးေသာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားေပါေသာ ပုသိမ္ၿမဳိ႕သည္ တစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ေ၀းလံေခါင္သီ ေတာရပ္မဟုတ္၊ တုိင္းၿမဳိ႕ေတာ္ျဖစ္၍ ခ်ဳိႏြယ္ကို ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

ပို၍ကံေကာင္းသည္ကေတာ့ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုတြင္ ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္းပင္။ ခ်ဳိႏြယ္ကိုထက္ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးေသာ ကိုအုန္းခင္သည္ ပုလဲႏွင့္ ငါးလုပ္ငန္းဌာနမွ ဧရာ၀တီတုိင္း၏ တုိင္းဦးစီးမွဴးေပါက္စ။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္၊ ေမးရုိးတင္းတင္းႏွင့္ စူးရွေသာ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ ကိုအုန္းခင္သည္ မိဘမ်ား ေျပာၿပီးဆိုၿပီး ေစ့စပ္ထားေသာ သတို႔သမီးေလာင္းကိုပစ္၍ မိဘမ်ားကို ဆန္႔က်င္၍ပင္ ခ်ဳိႏြယ္ကို ကိုအရယူခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္ထဲကပင္ ကိုအုန္းခင္၏ ဇြဲႀကီးေသာ၊ လုပ္ခ်င္လွ်င္ မည္သူ႔စကားမွ် နားမေထာင္ ခံယူခ်က္ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို နားလည္သိရွိခဲ့သင့္သည္။ ထုိသို႔ျဖင့္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္သက္ႏွစ္ႏွစ္မွ် မျပည့္မီပင္ ဆရာမေဒၚခ်ဳိႏြယ္ကို၏ ၀ိေသသေနာက္တြင္ တုိင္းဦးစီးမွဴးကေတာ္ဟူသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုရရွိခဲ့သည္။ ဖမ္းသည္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား၊ “လံုး၀ ေခၽြးမအျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳပါ”ဟူေသာ စကားလံုး ထုိးစစ္မ်ားၾကားမွပင္ ခ်ဳိႏြယ္ကို တစ္ေယာက္ ရုံးမွရေသာ မာစတာဂ်စ္ ကားကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးလာႏုိင္၏။ ေစ်းသြားလွ်င္ ျခင္းကိုင္ရန္ ကိုအုန္းခင္ တပည့္တစ္ေယာက္က အသင့္၊ အိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္မလို။ ေအာက္ဆုိဒ္ရေသာ ဌာနျဖစ္၍ “ဆရာ ၊ ဆရာ” ခ်င္းထပ္ေအာင္ ဘုတ္တက္ဘုတ္ဆင္း ကူညီခ်င္ေသာသူမ်ားလွသည္။

သားသမီး ငါးေယာက္တြင္ အႀကီးဆံုးသမီးျဖစ္ေသာ ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ အညာမွ မိဘမ်ားထံသို႔လည္း အေတာ္အတန္ကဲ့၍ ဖို႔ႏုိင္ခဲ့သည္။ ကိုအုန္းခင္ဘက္က ေဆြျပတ္မ်ဳိးျပတ္ ျဖစ္ေနသည္ကပင္ သြားစရာေထာက္စရာမလို ပိုေကာင္းေနေတာ့၏။ သားႀကီးရဲခန္႔၊ သားလတ္မင္းခန္႔၊ သားငယ္မိုးခန္႔တို႔သည္ ခ်ဳိႏြယ္ကို၏ ပြားစီးလာေသာ ရတနာေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွ ဆရာမမ်ားၾကားတြင္ တုိင္းဦးစီးမွဴးကေတာ္ ေဒၚခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ သားရွင္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ မာန္တက္ခဲ့ေသး၏။ ထုိသို႔ အစစအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနေသာ ဘ၀တစ္ခုသည္ တည္ၿမဲလိမ့္မည္ဟု မွတ္ထင္ခဲ့သည္။ အနည္းဆံုး ကိုအုန္းခင္ ပင္စင္ယူသည့္ႏွစ္အထိေပါ့။ တပည့္တပန္းမ်ား၊ ေျခြရံသင္းပင္းမ်ား၊ လာဘ္လာဘမ်ားႏွင့္ သာယာေနေသာ ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ သားသံုးေယာက္ကိစၥ၊ မိဘမ်ားကို ေငြခုိး၍ ပို႔ေသာကိစၥမ်ားမွလြဲ၍ အနာဂတ္အတြက္ ဖယ္၍ ေငြစုေဆာင္းရန္ ေမ့ေလွ်ာ့ခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္။

၈၈အေရးအခင္းသည္ ကိုအုန္းခင္၏ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ႏုိင္ငံေရးအသိကို လႈပ္ႏႈိးလုိက္သည္။ ပုလဲႏွင့္ ငါးဌာနတြင္ ကိုအုန္းခင္ဦးေဆာင္၍ စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ခ်ဳိႏြယ္ကိုလည္း မေလွ်ာ့ေသာ တာ၀န္သိစိတ္ျဖင့္ ဆရာမမ်ားအသင္း ခ်ီတက္ရာ လုိက္ပါခဲ့သည္။ လမ္းေဘးေရအိုးစင္မ်ားတြင္ အဆိပ္ခပ္သည္၊ ေထာင္ေဖာက္ေပးလုိက္၍ ႏွစ္ႀကီးရာဇ၀တ္သားမ်ားက ဆႏၵျပသူမ်ားကို ၀င္ရုိက္သည္ စသည့္သတင္းမ်ား၊ အႏၱရာယ္မ်ားၾကားမွပင္ သားသံုးေယာက္ကို အထိန္းလက္အပ္ကာ ကိုယ့္ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုယ္သယ္ ကိုယ့္ေရဗူးကိုယ္ဆြဲ၍ ပုသိမ္တစ္ၿမဳိ႕လံုး ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္၍ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆုိင္ရာဌာနတို႔မွ ဒို႔အေရး ေအာ္ခဲ့ၾကသည္။

ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမည္ဟု ၾကားေသာအခါ ကိုအုန္းခင္က “ေတြ႔လား လူထုအင္အားေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ရၿပီ”ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာခဲ့သည္။ ထုိမွတဆင့္ NLD ပါတီသို႔ ကိုအုန္းခင္ ၀င္ခဲ့သည္ကိုလည္း ခ်ဳိႏြယ္ကို အျပည့္အ၀ေထာက္ခံခဲ့သည္။ မဲဆြယ္စည္းရုံးပြဲမ်ားတြင္ ကိုအုန္းခင္ တရားေဟာသည္ကို သြားၾကည့္ရင္း ေအာင္ျမင္ေသာအသံ၊ ခုိင္မာေသာယံုၾကည္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ကိုအုန္းခင္ကို “ဒါ ငါ့ေယာက္်ားပဲ”ဟု ဂုဏ္ယူစိတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္ပင္ ၀ဲ၍ ပီတိျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သည့္ေနာက္တြင္ အားလံုးသိၾကသည္မ်ား ျဖစ္ပ်က္သည္မို႔ မေျပာလိုေတာ့ပါ။ အားလံုးမသိသည့္ အေၾကာင္းမ်ားသာ ေျပာျပလိုသည္။

ပုလဲႏွင့္ငါးဌာနတစ္ခုလံုးကို ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံလံုးတြင္ ဖ်က္သိမ္းလုိက္သည္။ ပုလဲႏွင့္ငါးဌာနမွ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေရလုပ္ငန္းဦးစီးဌာန လက္ေအာက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးလုိက္သည္။ ထိုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရာအထဲတြင္ အေရးအခင္း၌ အထင္ကရပါခဲ့သူမ်ားမပါေခ်။ ထုိသူမ်ားမွာ Force to resign စာရင္းႏွင့္ အတူ ေန႔တြင္းခ်င္း အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ၾက၏။ ထုိအထဲတြင္ ကိုအုန္းခင္ ထိပ္ဆံုးကပါသည္ကို အထူးေျပာရန္မလိုပါ။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားကို ေရွာင္ရေသာ ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရ၏။

ကိုအုန္းခင္ ေရွာင္ေနတိမ္းေနေသာ ကာလတြင္ ခ်ဳိႏြယ္ကိုတစ္ေယာက္ ကေလးသံုးေယာက္ႏွင့္ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနသည္။ ဆရာမအလုပ္တဖက္၊ ကေလးမ်ား တာ၀န္တဖက္ႏွင့္ ယခင္လုပ္ေလ့လုပ္ထအသားမက်၍ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်သူလို အက်နာလွ၏။ ေျခြရံသင္းပင္းအားလံုးသည္ ရာထူးဂုဏ္ရွိန္ႏွင့္ အတူ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္၏။ အဆိုးဆံုးမွာ ဌာနကေပးထားေသာ အိမ္ႏွင့္ကားကို ျပန္အပ္ရျခင္းပင္။

ထုိအခ်ိန္မွ ခ်ဳိႏြယ္ကိုတို႔တြင္ ကိုယ္ပုိင္ အိမ္တစ္လံုးပင္ မရွိသည့္ဘ၀ကို ေနာင္တရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ။ ပုသိမ္ၿမဳိ႕တြင္ ေစ်းခ်ဳိ၍ အိမ္ငွားရန္ ရွာရလြယ္သည္မွာ ခ်ဳိႏြယ္ကိုတို႔အတြက္ မပါ။ NLD မွ ကိုအုန္းခင္ မိန္းမဆုိသည္ႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔သြားစၿမဲ၊ “အားေတာ့နာပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ကၽြန္မတို႔က ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ မလုပ္ရဲဘူး” ဟူေသာ စကားမ်ားကို သာ ထပ္တလဲလဲ ၾကားခဲ့ရသည္။

ငွားရဲ၍ ငွားၾကေသာ လူမ်ားၾကေတာ့လညး္ တစ္ေနပင္ မေစာင္းပါ။ အားနာျခင္း ေရာစြတ္ေသာ ခပ္ဖြဖြတံခါးေခါက္သံမ်ားအဆံုးတြင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္အတူ ေရာက္လာေသာ အိမ္ရွင္။ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းေပးပါ။ အထက္က ဖိအားေပးလို႔ပါတဲ့။ ႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ခုသို႔ ၀င္ရုံျဖင့္ အိမ္ပင္ ငွားေနစရာမရွိေသာ အေျခအေနမ်ဳိး တျခား မည္သည့္တုိင္းျပည္တြင္ ရွိေသးသနည္း ခ်ဳိႏြယ္ကို မသိပါ။

ကေလးမ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ားအိမ္ တလွည့္စီထားရင္း တက္စရာ အိမ္မရွိ၍ လမ္းေပၚမွာပင္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တစ္ည ငုတ္တုပ္ထုိင္ခဲ့ရ၏။ ဆင္းရဲျခင္းက အိမ္ေရွ႕မွ တံခါးေခါက္သည့္အခါ အခ်စ္က အိမ္ေနာက္ေဖးက ဆင္းေျပးသြား၏ ဟူေသာ စကားကုိ မည္သူထြင္သည္ မသိ။ အဆင္မေျပျခင္းမ်ားက အိမ္ေရွ႕မွ တံခါးေခါက္သည့္အခါ ခ်ဳိႏြယ္ကို၏ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္မ်ားက အိမ္ေနာက္ေဖးမွ ခုန္ထြက္သြားၾက၏။ အၿပဳိင္းအရုိင္းအရြယ္ေရာက္လာေသာ သားမ်ားက ေက်ာင္းတြင္ ဗ်ဴဟာမွဴးသားမ်ား၊ တပ္ရင္းမွဴး၊ ညြန္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္ႀကီး ဗုိလ္မွဴးသားမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရ၏။ မၾကာခဏ ခ်ိန္းပြဲ၊ ထုိးပြဲမ်ား လုပ္ၾကလြန္း၍ ခ်ဳိႏြယ္ကိုမွာ ေျပးရတားရႏွင့္ တခါမွ ေသာက မေအးရပါ။

ယခုအိမ္ပိုင္ရွင္မွာ မေလးရွားတြင္ လင္ေရာမယားပါ အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကသည္။ သူတို႔အပ္ခဲ့ေသာ လူမွတဆင့္ အိမ္ငွားရန္ စကားဆိုေသာအခါ “NLD ကဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ ျပန္မလာမခ်င္းေနပါ။ ဘယ္သူ ဖိအားေပးေပး ကၽြန္မတို႔က ဂရုမစိုက္ဘူး”ဟု အေျဖရခဲ့သည္။ ေၾသာ္ ဒီလိုလူေတြလည္း ရွိေသးသကိုးဟု ၀မ္းသာခဲ့ရသည္။ သားသံုးေယာက္လံုးသည္ သူတို႔အေဖေျခရာကို မနင္းၾကပါ။ ထုိကိစၥကို ကိုအုန္းခင္က ဘ၀င္မက်၍ ေတြ႔တုိင္းဆံုတုိင္း ႏုိင္ငံေရး တရားေဟာေသာ္လည္း ခ်ဳိႏြယ္ကိုကေတာ့ ႀကိတ္၍ ၀မး္သာေနခဲ့ပါသည္။ ဘယ္အေမမဆို ကိုယ့္သားသမီးမ်ားကို ေထာင္က်တန္းက်ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးမဟုတ္လား။

သားအႀကီး စကၤာပူထြက္ေတာ့ ခ်ဳိႏြယ္ကို အေတာ္ၾကပ္သြားသည္။ သူလည္း မိသားစုအတြက္ အဆင္ေျပပါေစေတာ့ဟု ရထားတဲ့ GTI လက္မွတ္ေလးအရင္းျပဳၿပီး Work Permit လာရွာတဲ့ ပြဲစားႏွင့္ ဆက္မိသြားျခင္းပင္။ ပြဲစားခအတြက္ေတာ့ ခ်ဳိႏြယ္ကို႔ မိဘလက္ထက္က ေရႊစေလးေတြ ခ်ဳိႏြယ္ကို႔ကို ပစ္ေျပးၾကေပါ့။ သားအငယ္ဆံုးက ဆုိင္ကယ္(နံပါတ္မဲ့) ၁စီးေလာက္ ၀ယ္ေပးပါ ဆုိတာပင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနရသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေနဖို႔စားဖို႔ပင္ နဂိုအခံေလးမ်ားႏွင့္ မနည္းရပ္တည္ေနရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၏ ျငင္းပယ္ခံအၿပီးတြင္ ကိုအုန္းခင္ အလုပ္ရသည္။

ပုသိမ္ၿမဳိ႕ထဲႏွင့္ အပင္ႏွစ္ဆယ္ GTC ကို ဆြဲရေသာ ကားဒရုိင္ဘာ၊ ဒါလည္း လူသိခ်င္းက ကူလုိက္၍ပင္။ လမ္းရုိးအတုိင္း လုိက္၍က ရလမ္းမျမင္။ တုိင္းဦးစီးမွဴးတေယာက္ အသက္၅၀ေက်ာ္မွ သာမာန္လုိင္းကားေမာင္းေနရသည္ဟု ဂ်ီးမထူအား။ ရသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ေနရသည္။ NLDမွ ထြက္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖိအားမ်ားကို ေခါင္းမာမာႏွင့္ ျငင္းဆန္ဆဲ။ ခ်ဳိႏြယ္ကိုကေတာ့ မိန္းမသားမဟုတ္လား။ ကိုယ့္မိသားစုအက်ဳိး ကိုယ္အရင္ၾကည့္တာေတာ့ အျပစ္ဟု မျမင္ေစခ်င္။ ဒီအတြက္ ရန္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ တျခိမ္းျခိမ္း။

ဒီအထဲ အလတ္ေကာင္က မိန္းမခုိးေျပးသြား၏။ မိန္းကေလးမိဘမ်ားက ခ်ဳိႏြယ္ကို႔အသိ ဆရာမမ်ားထဲကပင္။ သေဘာမတူပါဟူေသာ အသံထြက္လာေသာအခါ ခ်ဳိႏြယ္ကို ထူးၿပီး မအံ့ၾသမိပါ။ အငယ္ကလည္း မလိမၼာ၊ အိမ္တြင္ အဆင္မေျပေၾကာင္းသိေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္၊ လုိခ်င္သည္မ်ားကိုသာ ေတာင္းဆိုတတ္၏။ ဤသည္မွာပင္ သူ႔အေဖႏွင့္ တူေနသည္လား။ ေခါင္းမာသည္၊ ဇြဲႀကီးသည္ဟုပင္ ခ်ီးက်ဴးရေလမလား။ အတူတြဲ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရာမွ အေရာင္ေျပာင္းသြားသူ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ေသာအခါ ကိုအုန္းခင္ကို လက္ကုပ္မိသည္။ “ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မတုိက္တြန္းနဲ႔” ဟူေသာ စကားသံမာမာကိုသာ ရခဲ့သည္။ ခ်ဳိႏြယ္ကိုကမ်ား သစၥာေဖာက္ဖို႔ တုိက္တြန္းမိသလား။ အင္း . ဒါေပမယ့္ေလ သစၥာေဖာက္ေတြပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႀကီးပြားေနၾကတာ မဟုတ္လား။

သားႀကီးႏွင့္ ဖုန္းခ်ိန္းထား၍ ညေနစာေစာေစာစားကာ ဖုန္းဆုိင္သို႔ သြားေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အၿမဲတမ္းခ်ဳိႏြယ္ကို တစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ သား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ကိုအုန္းခင္ကိုပါ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဖုန္း၀င္လာသည့္အခါ “ေမေမ”ဆိုသည့္ သား၏ ေခၚသံက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့။ “သားေနမေကာင္းလို႔လား၊ အလုပ္ပန္ပန္းလို႔လား” ဟူေသာ ခ်ဳိႏြယ္ကို၏အေမးကို သားက မေျဖပဲ “အဲသည္မွာ အေျခအေနဘယ္လိုေနလဲ အေမ၊ အေဖ့ေနာက္ကိုေရာ နဂိုလုိ လုိက္ေနၾကေသးလား” ဟုေမး၏။ ထံုးစံအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သားကို စိတ္ပူမည္စိုး၍ “ဘာမွ မျဖစ္ဘူးသား အားလံုးေကာင္းတယ္”ဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ “ဒီမွာေတာ့ ဆႏၵေတြ ျပေနၾကတယ္ အေမ။ စစ္တဲ့လူေရာ၊ မစစ္တဲ့လူေရာပဲ။ နဂိုက ဘာမွမလုပ္ပဲ ခုမွ ဓာတ္ပံုမပါပါေအာင္ ေရွ႕တန္းက ၀င္ဆႏၵျပၿပီး ဒုကၡသည္ခံဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြ လုိက္စုေဆာင္းေနသူေတြေတာင္ ရွိတယ္။ US ကို ကူးၾကဖို႔ေလ” သားအသံက စိတ္ပ်က္သံေတြ တလံုးတခဲေပမယ့္ ခ်ဳိႏြယ္ကို သတိမထားမိ၊ အားတက္သေရာႏွင့္ “သားလဲ အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူးလား၊ သားအေဖနာမည္လည္း သံုးေလ”ဟု ေျပာလုိက္မိသည္။ ကိုအုန္းခင္၏ အၾကည့္စူးစူးကို မသိဟန္ေဆာင္ေနစဥ္ပင္ သားက “သားကို မတုိက္တြန္းပါနဲ႔ ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ အဲလိုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု တုန္႔ျပန္၏။

ဖုန္းခြက္ နားကပ္နားေထာင္ေနေသာ ကိုအုန္းခင္က “ဒါမွ ငါ့သား” ဟု ေအာ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ခ်ဳိႏြယ္ကိုကေတာ့ ေနာက္ၿမီးျပတ္ေနေသာ ကိုအုန္းခင္၏ ရာဘာဖိနပ္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သတည္း။

ခေရျဖဴ