အဆိပ္သင္႔ပန္း ..

(၁)

က်မဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါး ပတ္၀န္းက်င္ မွာ ၾကီးျပင္းလာခဲ႔သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ ပါတယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္ ေဖေဖက အရက္နဲ႔ေဆးလိပ္ကို ေန႔စဥ္ေသာက္သံုးသူ တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အစ္ကို ကေတာ႔ ဘိန္းကို စြဲစြဲလန္းလန္း သံုးစြဲသူပါ။

အိမ္ေဘးမွာ ေနထိုင္တဲ႔ ဦးၾကီးကလည္း အရက္နဲ႔ ေဆးလိပ္ကို အျမဲေသာက္တယ္။

က်မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖ အရက္စေသာက္ခဲ႔တယ္လို႔ မွတ္မိပါတယ္။ ေဖေဖက အရက္ေသာက္ရင္ သူမ်ား အိမ္မွာ သိပ္မေသာက္တတ္သလို ဆိုင္မွာထုိင္ျပီးလည္း မေသာက္ပါဘူး။ ေဖေဖ အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ က်မကို သြားအ၀ယ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။

က်မ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္တဲ႔အထိ ေဖေဖ႔အတြက္ ရွက္ရွက္နဲ႔ အရက္သြား၀ယ္ေပးရတယ္။ ေဖေဖ႔အတြက္ အရက္ထြက္၀ယ္ေပးရရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရွက္မိတယ္။ တခါတေလ သြားမ၀ယ္ေပးဘူးလို႔လည္း ေဖေဖ႔ကို ျငင္းခဲ႔ဖူးပါတယ္။

(၂)

ေဖေဖ႔အတြက္ မကပါဘူး။ အစ္ကိုလည္း အသက္အရြယ္ရလာေတာ႔ အရက္ေသာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ေတြကိုယ္တိုင္က သြားမ၀ယ္ခ်င္ဘူး။ “ညီမေလး…အစ္ကို႔အတြက္ အရက္သြား၀ယ္ေပးပါဦး၊ ညီမေလးအတြက္ မုန္႔တထုတ္လည္း ၀ယ္လာခဲ႔လိုက္ေပါ႔” ဆိုျပီး အစ္ကိုက ေခ်ာ႔ျပီး သြား၀ယ္ခိုင္းတတ္ ပါတယ္။

ျပီးေတာ႔ က်မအိမ္ေဘးမွာေနတဲ႔ ဦးၾကီးတေယာက္ေပါ႔။ သမီး ဦးၾကီးတို႔အတြက္ အရက္သြား၀ယ္ေပးပါအံုးဆို ခိုင္းတတ္တယ္။ က်မကေတာ႔ မိသားစုၾကား၊ ေဆြမ်ဳိးၾကားမွာ အရက္၀ယ္ေပးတဲ႔ ေပၚျပဴလာခိုင္းဖတ္လို ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ရြာမွာဆိုရင္ က်မမသိတဲ႔ အရက္ေတြ၊ အရက္ဆိုင္ေတြ သိပ္ရွားပါတယ္။ လြယ္အိတ္တလံုးနဲ႔ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ဆိုသလို အရက္ဆိုင္ကို ေရာက္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ က်မဟာ ဒီပတ္၀န္းက်င္ေတြၾကားမွာ စိမ္းမေနေတာ႔ဘဲ ထမင္းစားေရေသာက္လို ျဖစ္လာတယ္။

ေဖေဖက အရက္ေသာက္ေပမယ္႔ အိမ္မွႈကိစၥကိုေတာ႔ ေက်ပြန္သူတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမက အိမ္မွႈကိစၥ ၀ါသနာမပါေတာ႔ ျခံအလုပ္နဲ႔ပဲ နစ္ျမွဳပ္ေနသူပါ။ ေဖေဖက သီးႏွံအားလံုး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးတယ္။ အိမ္မွာရွိတဲ႔ မုန္ညင္းခ်ဥ္ေျခာက္၊ ပဲပုတ္ေျခာက္စတဲ႔ အေျခာက္မ်ဳိးစံုကုိလည္း ေဖေဖက မပ်င္းမရိ စီမံတတ္သလို ေရႊဖီခ်ိန္အတြက္ အျမဲတမ္း အဆင္သင္႔ လုပ္ေပးတတ္တယ္။ ျပီးေတာ႔ လက္သမားလည္း လုပ္တယ္။ သူမ်ားဆီမွာ သြားအလုပ္လုပ္တာပါ။

အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ႔ ေဖေဖ႔ကို အေတာ္အားက်မိတယ္။ ေဖေဖ မလုပ္တဲ႔အရာ သိပ္ရွားတယ္။ လက္မွႈပညာလား၊ စက္မွႈပညာလား အားလံုးတတ္တယ္။ လက္မွႈပညာဆိုရင္ တခုျပီးတခု တီထြင္ၾကံဆျပီး လုပ္တတ္တယ္။ စက္ပစၥည္းဆိုလည္း ဒီလိုပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပင္တတ္တယ္။ ဒီေတာ႔ ရြာက ေဖေဖ႔ကို အားကိုးအားထားရွိသလို က်မတို႔ အိမ္မွႈကိစၥအတြက္လည္း ေဖေဖကိုပဲ အားကိုးရတယ္။

ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက အရက္ကို သိပ္ၾကိဳက္လြန္းတယ္။ ေဖေဖအရက္ေသာက္ရင္ အလုပ္သိပ္မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေဖေဖထက သူမ်ားအိမ္မွာ သြားစုေသာက္တာ သိပ္၀ါသနာမပါေတာ႔ သူမ်ားက က်မတို႔အိမ္မွာ လာေသာက္တာေပါ႔။ က်မတို႔အိမ္လာေသာက္ရင္ က်မရယ္၊ ေမေမရယ္ အရမ္းကို စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ေဖေဖက ရွိတာကို ေ၀မွ်စားတဲ႔ လူစားမ်ဳိးေလ။ အိမ္မွာရွိတဲ႔ ဟင္းေကာင္းေတြဆို တစ္ခါမွ မိသားစုခ်ည္း သက္သက္စားရတာ မရွိဘူး။ ဟင္းေကာင္းရွိရင္ ေဖေဖ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လူၾကီးလူငယ္မေရြး အိမ္မွာလာ စုေသာက္တတ္ၾကတယ္။ ညသန္းေခါင္အထိ သူတို႔က စားေသာက္ျပီး ေနတတ္တယ္။

အိမ္မွာ ၾကက္ေမြးထားတယ္ဆိုေပမယ္႔ က်မတို႔ၾကက္က မိသားစုအတြက္ ေမြးထားတာမဟုတ္ဘဲ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ တခါတေလ လက္ထဲမွာရွိတဲ႔ ပိုက္ဆံကိုေတာင္ အရက္ဖိုးအျဖစ္ ေတာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ စားေသာက္ျပီးရင္ က်မ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမက မနက္အေစာၾကီးထျပီး အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ ေဆးရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ။ တခါတေလ ဧည့္သည္ေတြ စိတ္တိုင္းမက်ရင္ ေဖေဖက က်မတို႔ကို ေအာ္ေငါက္တတ္ေသးတာမို႔ သူတို႔တေတြအတြက္ အျမဲတမ္း စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ စီစဥ္ေပးရတယ္။

(၃)

တခါတေလ ေဖေဖက အရက္ေသာက္ရင္ ေသြးဆိုးတယ္လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ စိတ္တိုင္းမက်ဘူးဆို အိမ္မွာရွိတဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ကို ကိုင္ေပါက္တာတို႔ ခြဲပစ္တာတို႔ လုပ္တတ္တယ္။ ေမေမကိုေတာ႔ မရိုက္ပါဘူး။ ေမေမကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ ေမေမက အရုပ္ေလးတရုပ္နဲ႔တူတယ္။ ေဖေဖ႔စိတ္တိုင္းက်ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေဖေဖ အဲလိုၾကမ္းျပီဆိုရင္ က်မ အရမ္းေၾကာက္တယ္။

ဘယ္သူမဆို ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနရတယ္ မဟုတ္လား။ က်မက မိန္းကေလး၊ အပ်ဳိေပါက္စဆိုေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရွက္တတ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖ အရက္မေသာက္နဲ႔လို႔ တခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေဖေဖက အရက္ကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ႔ တခါတေလ ပတ္၀နး္က်င္က ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္လာတယ္။

“သမီးေဖေဖကို မေျပာဘူးလား။ အရက္မေသာက္နဲ႔၊ ပိုက္ဆံလည္းကုန္တယ္။ သမီးေမေမလည္း စိတ္ဆင္းရဲတယ္” စတဲ႔စကားေတြ က်မကို ေျပာလာတတ္တယ္။ တခါတေလ ေဖေဖ႔ကို အရက္မေသာက္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မေျပာရဲခဲ႔ဘူး။ ငယ္ကတည္းက ေကြ်းေမြးျပဳစုခဲ႔တဲ႔ အေဖတေယာက္ကို သမီးတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ ေစာ္ကားရာ က်မလားေပါ႔။ ေဖေဖကလည္း က်မကို အစ္ကို႔ထက္ ခ်စ္တယ္။ အရမ္းလည္း အလိုလိုက္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ တခါတေလေတာ႔ ေဖေဖ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ အရက္ေလ်ာ႔ေသာက္ပါလို႔ ေျပာခဲ႔မိတယ္။

(၄)

အစ္ကိုလည္း တဦးတည္ေသာသားဆိုေတာ႔ မိဘအေပၚ အရမ္းကို ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးတတ္သလို မိဘေတြကလည္း အလိုလိုက္ခဲ႔ၾကတယ္။ ေနာက္ စီးပြားေရး အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ အစ္ကို ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္လိုသလဲ။ ရွာေပးတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အစ္ကိုက ဘိန္းစားေတြနဲ႔ သြားေပါင္းတယ္။ ေဖေဖကလည္း သူ႔သား ပိုက္ဆံပိုပိုလိုလို သံုးႏိုင္ေအာင္ဆိုျပီး တရုတ္အိမ္မွာ ညအလုပ္သြားလုပ္ခိုင္းတယ္။

အလုပ္ရွင္က လခကို ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ဘိန္းပဲ ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ အစ္ကိုလည္း ဘိန္းစြဲသြားတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အိမ္က လက္ဖက္ကို အခ်ိန္သံုးေလးဆယ္ ခိုးေရာင္းတတ္လာတယ္။ အိမ္က မိဘေတြက မသိဘူး။ က်မက သိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အစ္က “အိမ္ကို ျပန္ေျပာရင္ မင္းေတာ႔မလြယ္ဘူးမွတ္”တဲ႔။ ျခိမ္းေျခာက္ထားတယ္။ က်မလည္း ေၾကာက္တာနဲ႔ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ျဖစ္သြားသလဲဆို အစ္ကိုက အိမ္မွာတင္ ဘိန္းရွႈလာတဲ႔အထိ ျဖစ္လာတယ္။ က်မလည္း ေဖေဖ႔ကို ေျပာျပခ်င္တာ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ။ က်မ ဘာျဖစ္လို႔ သိလည္းဆိုေတာ႔ အစ္ကို႔ အိပ္ယာကို မၾကာမၾကာ သြားၾကည့္တတ္လို႔။ အဲမွာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း အစ္ကိုသံုးတဲ႔ ပစၥည္းကရိယာကို ေတြ႔ရတယ္။ တခါတေလ ဘိန္းျဖဴနံပါတ္ဖိုးကို အိမ္အထိ သယ္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရြာမွာ လူအမ်ားစုက ဘိန္းစားတာ ေခတ္စားေနေတာ႔ ဘယ္သူမွ လာမေျပာဘူး။ မိဘေတြပဲ ကိုယ္႔သားသမီးကို ႏိုင္ေအာင္ထိန္းတဲ႔ စနစ္ ျဖစ္ေနတယ္။

(၅)

ေနာက္ေတာ႔ က်မ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အစ္ကို အသံုးျပဳတဲ႔ ပစၥည္းကို ေဖေဖဆီ သြားေပးလိုက္တယ္။ ေဖေဖက အိမ္သာထဲ သြားပစ္လိုက္ေရာ။ ဒါေပမဲ႔ အကိုကေတာ႔ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားရွႈတာပဲ။ တေန႔မွာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ပေလာင္စစ္တပ္ေတြက ရြာမွာ ဘိန္းရွႈတဲ႔သူေတြကို စာရင္းလာေကာက္တယ္။ အစ္ကိုလည္း အဲဒီစာရင္းမွာ ပါသြားတာေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ပေလာင္စစ္တပ္ေတြက ဘိန္းစားအားလံုးကို ဖမ္းျပီး ဇရပ္ေပၚမွာ ေနခိုင္းတယ္။ ရြာကို လံုး၀ ဆင္းခြင္႔မေပးဘူး။ မိသားစုေတြက ေန႔တိုင္း ထမင္းခ်ဳိင္႔ ပို႔ေပးရတယ္။ တခ်ဳိ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘိန္းရွႈခဲ႔တဲ႔ လူေတြက်ေတာ႔ ျဖတ္ရခက္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ဘိန္းျဖတ္ခိုင္းလို႔ မရဘူး။ နည္းနည္းစီး ေပးရွႈတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဇရပ္က က်မတို႔အိမ္နဲ႔ သံုးအိမ္ေက်ာ္ပဲ ေ၀းတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘိန္းရွႈခဲ႔တဲ႔ လူေတြကမရွႈရင္မေနႏိုင္ေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရန္ရွာတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ထိပ္တံုးနဲ႔ ခတ္ထားတယ္။ က်မကေတာ႔ ျမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းတက္ေနတာမို႔ ဘာမွမသိဘူး။ ရြာျပန္လာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ေျပာင္ၾကတယ္။ “အေတာ္ပဲ မင္းေရာက္လာတာ။ မင္းအစ္ကို ဘုန္းၾကီး၀တ္ေနတယ္။ ထမင္းခ်ဳိင္႔ ေန႔တိုင္းသြားပို႔ရမယ္”တဲ႔။ က်မစဥ္းစားတယ္။ ဘုန္းၾကီး၀တ္တာနဲ႔ ထမင္းခ်ဳိင္႔ပို႔တာ ဘာဆိုင္လဲေပါ႔။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဇရပ္မွာ ဘိန္းစားေတြ ထားတာကိုး။

မိဘေတြကို ထမင္းခ်ဳိင္႔ မပို႔ေစခ်င္္တာနဲ႔ က်မပဲ ေန႔တိုင္း တာ၀န္ယူျပီး ထမင္းခ်ဳိင္႔ သြားပို႔ေပးတယ္။ က်မလည္း အသက္အရြယ္ရလာေတာ႔ ရွက္တတ္လာတာေပါ႔။ ေဖေဖဆိုရင္ ေဒါသျဖစ္ျပီး အစ္ကို႔ကို တရက္မွ သြားမေတြ႔ဘူး။ သူမ်ား မိဘဆိုရင္ သားေလး ဘာစားခ်င္လဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ လုပ္ေပးတာမ်ဳိး ေတြ႔ရတယ္။ ေဖေဖက သူ႔သားကုိ သူအလိုလိုက္ခဲ႔လို႔ အခုလို ျဖစ္ရတယ္ဆိုျပီး ေျဖလို႔မရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။

ဘိန္းသမားေတြကို ျမင္ရေတာ႔လည္း အရမ္းသနားမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို တခ်ဳိ႕က ထိပ္တံုးနဲ႔။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဘိန္းဆာလို႔ ေခြျပီးအိပ္ေနတာနဲ႔။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ မေနႏိုင္လို႔ ေရကန္ထဲမွာ သြားစိမ္ေနတာနဲ႔ အဲလိုမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ေနရတယ္ေလ။ ညေရာက္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ညီးတြားေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေသသြားတဲ႔ လူလည္း ရွိတယ္။

(၆)

တညမွာ ဘိန္းစားသူေတြၾကားမွာ ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲၾကျပီး ရန္ပြဲအၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အားလံုး ရြာထဲဆင္းျပီး တုတ္ကိုင္ဓါးကိုင္ျပီး ရိုက္ၾကသတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေအာ္သံကို ၾကားရေတာ႔႔ အရမ္းကို စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ က်မ အစ္ကိုတေယာက္လည္း ပါေနတယ္ေလ။

ေဖေဖ႔ကို သြားၾကည့္ဖို႔ ေျပာေတာ႔လည္း ေသခ်င္ေသပေလ႔ေစဆိုျပီး သြားမၾကည့္ဘူး။ ေမေမကလည္း အေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကို သြားတိုင္ပင္ရမလဲ မသိဘူး။ ဦးေလး ဦးၾကီးတို႔ဆီလည္း မသြားရဲဘူး။ တညလံုး စိတ္ေသာကေတြ ျဖစ္ရတယ္။ ေနာက္ရက္က်ေတာ႔ က်မအစ္ကိုအပါအ၀င္ ၇ ေယာက္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။ သူတို႔ကို တျခားနယ္ပို႔မယ္လို႔ ရပ္ကြက္ဥကၠဌက ေဖေဖ႔ကို လာေျပာတယ္။ ေဖေဖကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေေဆးပါပဲ။ ပို႔ရင္လည္း ပို႔ပါေစေပါ႔။ ေမေမကေတာ႔ သူ႔သားပါသြားမွာ စိုးရိမ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာ၊ ဥကၠဌထံ သြားေတာင္းပန္ျပီး ျပန္ေရြးခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလမွာ ဘိန္းစားေတြ ခဏတာ ျငိမ္သက္သြားတာကို ေတြ႕ရတယ္။

အိမ္ေဘးနားက တေယာက္ဆိုရင္ ဘိန္းထိုးရင္း အသက္ဆံုးရွႈံးခဲ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဘိန္းစားလို႔ နယ္ပိုင္ေတြက လာဖမ္းရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရသလို ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြပါ။

ဒါေတြဟာ က်မကိုယ္ေတြ႔ပါ။ ဘိန္းျဖဴ ဘိန္းမဲ ရွႈတဲ႔သူေတြ၊ အရက္မူးျပီး ေသာင္းက်န္းတဲ႔သူေတြ က်မ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ၾကာေတာ႔ ဒါေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ျပီး ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တခုလို ျဖစ္သြားေတာ႔တာပါပဲ။ ဒီအေျခအေနေတြေအာက္မွာ ရြာရဲ႕ တိုးတက္မွႈ၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ တိုးတက္မွႈဟာ ဘာမွရွိမလာေတာ႔ဘူး။ အခုလည္း ေယာက္်ားသားမ်ားဟာ တရြာလံုးလိုလို အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲေနၾကျပန္တယ္။ ရြာမွာ အရက္မမူးတဲ႔ ဘိန္းမရွႈတဲ႔ ေယာက္်ားကို ထမင္းထုတ္ထမ္းရွာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ထမင္းသာမက လူပါ သိုးသြားႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ။

(၇)

မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲတဲ႔သူရွိတဲ႔ မိသားစုတစုဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔မွႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ႔ မိသားစုတစု မျဖစ္ႏိုင္သလို တိုးတက္တဲ႔ မိသားစုလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ မိသားစုကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရင္က အဆင္ေျပတဲ႔ မိသားစုလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ မိသားစု စီးပြားေရးက တျဖည္းျဖည္း က်ဆင္းလာတယ္။ အစ္ကိုကလည္း မိသားသုအတြက္ မေထာက္ပံ႔ႏိုင္တဲ႔အျပင္ သူ႔ဘိန္းဖိုးအတြက္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရွာေနရတယ္။

ေဖေဖကတမ်ဳိး သားကတဖံုဆုိေတာ႔ ေမေမ႔ခင္မ်ာ စိတ္ခ်မ္းသာလက္ခ်မ္းသာ ေနရတယ္လို႔ မရိွခဲ႔ဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ တမိသားစုလံုးအတြက္ စိတ္္ဖိစီးမွႈေတြ အားလံုးကိုစုျပီး ခံစားခဲ႔ရတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး အဆင္မေျပေတာ႔ မိသားစုအတြင္းမွာ ျပႆနာေတြ တခုျပီးတခု ၀င္လာတယ္။ ကိုယ္႔မိသားစုေၾကာင္႔ ပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္လာတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း က်မတို႔ မိသားစုကို အရင္လို တေလးတစား မရွိေတာ႔ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ သိပ္ျပီး မ၀င္ဆန္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူး။

ဒါေတြအားလံုးကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးဟာ လူေတြကို ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡ ေရာက္ေစတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ မိသားစု၊ ဒီကမွတဆင္႔ ရပ္ကြက္ ျမိဳ႕ရြာ ေနာက္ဆံုး တမ်ဳိးသားလံုး အတြက္ပါ အႏၱရာယ္သိပ္ၾကီးတဲ႔ ရန္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(၈)

ဒါေၾကာင္႔ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွႈေတြ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး ထုတ္လုပ္မွႈေတြ၊ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမွႈေတြကိ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဖာ္ထုတ္အေရးယူဖို႔ လိုအပ္သလို၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲသူေတြကိုလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရး အသိနဲ႔ တိုက္ခိုက္ ေခ်မွႈန္းသြားဖို႔ လိုပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ နအဖေတြက ဘိန္းစိုက္ႏွႈန္းေတြ ေလ်ာ႔က်သြားပါျပီလို႔ ေျပာေနေပမယ္႔ ဘိ္န္းရွႈႏွႈန္း ဘိန္းေရာင္းႏွႈန္းက မေလ်ာ႔က်တာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘိန္းစိုက္ႏွႈန္း ေလ်ာ႔က်တယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ဘိန္းရွႈတဲ႔ လူေတြကို ဖမ္းဆီရံုနဲ႔ ဘိန္းရွႈႏွႈန္းက ရပ္တန္႔သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးတဲ႔ သူေတြရယ္၊ ဘိန္းေရာင္းတဲ႔ လူေတြကိုပါ တားဆီးပိတ္ပင္ပါမွ က်မတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္မွာ ခ်မ္းေျမ႔သာယာတဲ႔ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိင္ၾကမွာပါ။

က်မလည္း ညသန္းေခါင္ယံမွာ ဘိန္းသမားေတြရဲ႕ ညည္းညဴသံေတြ၊ ေအာ္ဟစ္သံေတြ၊ ရန္ျဖစ္သံေတြကို ေနာက္ထပ္တခါ မၾကားခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ သာယာခ်မ္းေျမ႔တဲ႔ မိသားစုဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေနခ်င္ပါတယ္။ က်မလိုပဲ လူသားေတြကိုလည္း မူးယစ္ေဆး၀ါးရဲ႕ အဆိပ္သင္႔သူေတြ မျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ တဦးခ်င္း အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ တားဆီးကာကြယ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ။

ဒီဒါင္းကီျခိဴ၀္း

(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္သူ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအသင္းမွ ထုတ္ေ၀ေသာ 'ေလာင္းရိပ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း ၂' စာအုပ္မွ ထုတ္ႏွႈတ္ ေဖာ္ျပပါသည္။)