ဟဲ့ ေအးသန္း...နံပါတ္ ခိုင္ၿပီလား...ဘယ္ေလာက္တဲ့တုန္း
မေသခ်ာေသးဘူး အေမေရ ထိပ္စည္းကေတာ့ခိုင္ေနၿပီေတာ့၇ တဲ့့
ေဟ...ဟုတ္လား ေအး ေအး သြားစမ္း လမ္းထိပ္မွာ သြားနားေထာင္ခ်ည္...ငါတို့ နံပါတ္ ထြက္ရင္ တခါတည္း နင့္အေဖကို ဂိတ္မွာ ဝင္ေျပာခဲ့၊ ဆန္၄ဗူးလည္း တခါတည္း ဝယ္လာခဲ့ ၾကားလား...ဟဲ့ ဟဲ့ ေနအံုး ဟိုဟာ မီးေမႊး ဖို့ ထင္းရူးဆီကေလး တစည္းေလာက္ပါ ဝယ္ခဲ့စမ္း အိုေက...
ဟီးဟီးဟုတ္...
ေအးသန္းျဖင့္ အိမ္အျပင္ ေျပးထြက္ေတာ့မဲ့ ေျခလွမ္းေတြ တုန့္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ဟီးကနဲ တခ်က္ရယ္မိရသည္။ သူ့အေမ မခင္စိန္ရယ္ေလ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြား နံပါတ္လိုက္ရင္း သေဘၤာသားကေတာ္ ဆိုလား အဲဒီအုပ္စုနဲ့ ေတြ႕ၿပီးကာမွ စကားတခြန္း ေျပာၿပီးတိုင္း ေနာက္က တအိုေက ထဲ အိုေက ေနတတ္သည္မွာ အေဖလို လူေအးကေတာင္ မ်က္ေစာင္း ထိုးယူရသည့္ အထိ။
ေအးသန္း ေျခေတြကလည္း လမ္းထိပ္မ်ား သြားရမယ္ဆို ဘီးတပ္ထားသလို ေျပးလြန္းလွ သည္။ ဂိတ္မွာ ကိုစိုး ရိွေနနိူင္သည္ မဟုတ္ လား။ ဘုရား သိၾကားမလို့ ဂိတ္မွာ အေဖ ရိွမေနပါေစနဲ့ အေဖ လူရၿပီး ဆိုက္ကား အငွား လိုက္သြားပါေစေတာ္...ေအးသန္း ႀကိတ္ဆု ေတာင္းရင္း ဂိတ္ဘက္ မ်က္လံုး တခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆုေတာင္းက ေျပာင္းျပန္ ျပည့္သြားသည္။ ဂိတ္မွာ ကိုစိုးမရိွပဲ အေဖက ဆိုက္ကားေပၚ ခပ္လဲွလဲွ ထိုင္၊ ကြမ္းဝါးရင္း သူ့အလွည့္ ေစာင့္ေနေလသည္။
ေအးသန္း လွစ္ကနဲ ကြမ္းယာဆိုင္ အဖီေလးေရွ့ ေျပးဝင္ကာ အမလွေငြအား ေမးလိုက္ေလ သည္။
အမလွေငြ ဘာနံပါတ္ ထြက္သြားတုန္းဟင္
ဟဲ့ ငါၾကားတာေတာ့ ၇၂ ဆိုလားပဲ ဟဲ့ ေအာင္ၿမိုင္ ဟဲ့ေကာင္ ထမင္းစား ဂဏန္းက ၇၂ မဟုတ္လား
အမလွေငြ က ဂိတ္မွာ ပါစင္ဂ်ာ ေစာင့္ေနေသာ သူ့ေမာင္ ကိုေအာင္ၿမိုင္ကို လွမ္း၍ အတည္ျပု ေလသည္။
ဟုတ္တယ္ အမ က်ုပ္ၾကားတာေတာ့ ၇၂ ပဲ
အေဖကေတာ့ ေအးသန္းတို့ကို တခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ကာ ဘာမွ ဝင္မေျပာ။ အေဖက ဒီလိုပါပဲ၊ ဆိုက္ကားနင္းလို့ ရသမွ် အေမ့ အကုန္အပ္မည္၊ အေမ ဆင္သမွ် ဝတ္မည္။ အေမ ခ်က္သမွ် ဘာဟင္းပဲ စားရ စားရ တခ်က္ မၿငီးရွာသူ၊ ႏွစ္လံုးေတြ ဘာေတြလည္း ဝါသနာလည္းမပါ၊ ကန့္လည္း မကန့္ကြက္သူ ျဖစ္ေလသည္။
ဟယ္ ဒါဆို အေမ ေပါက္တယ္ေတာ့
ေအးသန္း ေပ်ာ္လြန္း၍ ခုန္ေပါက္ကာ အေမမွာလိုက္သည္မ်ားကို အေဖ့အား အျမန္ေျပာကာ ေဈးကို ဒုန္းစိုင္းေျပးေတာ့သည္။ ေဈးမွ ျပန္လာေသာ္ အိမ္မေရာက္ခင္ တအိမ္ေက်ာ္ အလို ကပင္ အေမၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ဝင္လာေလသည္။
အေမေရ ေအးသန္းတို့ နံပါတ္ေတာ့၊ ေအးသန္းတို့ ေပါက္ၿပီ...ဟီးဟီး ေပ်ာ္လိုက္တာ အေမေနာ္ အေမ့ကတိအတိုင္း က်ုပ္ကို ဝယ္ေပးရမွာပဲေတာ့ ဒီႏွစ္ ရပ္ကြက္ဘုရားပဲြမွာ အသစ္ဝတ္ခ်င္တာ ေနာ္ လို့
ေအးပါေအ ေအးပါ ေပးစရာရိွတာေတြ ေပးၿပီး ညည္းလိုခ်င္တာ ဝယ္ေပးမယ္ အိုေက
အိုေက အိုေက ဟီးဟီး
ဒီတခါေတာ့ ေအးသန္းကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္ပါလက္ပါ ျပန္အိုေကရင္း သူဝတ္ခ်င္ေသာ အကၤီ်အသစ္ေလးအား မ်က္စိထဲ ကြင္းကနဲ ကြက္ကနဲ ျမင္ေယာင္ေနရွာေလသည္။
**********************************
ဟယ္ ေဒစီရယ္ ၇၂ တဲ့ဟယ္ နင္တို့ကေလ ငါမို့ ေျပာရင္ အေလးအနက္ မရိွၾကဘူး တကယ္ပဲ
မမေဒဝီကလည္း မမကျဖင့္ အပိုင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပဲနဲ့ ဟုတ္နိူးနိူးနဲ့ မေသခ်ာတဲ့ဟာကို
အမယ္ ငါေျပာပါတယ္ ဘုန္းႀကီးက ပုဝါႀကီး ေခါင္းျခုံျပေနတာ ပါဝါခိ်န္းမွာလို့ ေျပာေနသားပဲ
မမကလည္း ဘုန္းဘုန္းက ေတာေတာင္ထူထပ္မယ္ ခ်ည္းေျပာေနတာ မမပဲ ၇ ပူးထြက္မွာ ဆို
ေအးေလ ခုလည္း ပါဝါ တလံုးခ်ိန္းၿပီး ၇၂ ထြက္သြားတာပဲဟာ
ဟမ္ မမကလည္း ေပါက္ေဖာ္မႀကီး လုပ္ေနျပန္ၿပီ ဟားဟား ကဲပါ မမရယ္ ၁၀ သိန္းဖိုး ေလာက္ကေလးမ်ား ေတြးမေနပါနဲ့ မမသက္တို့နဲ့ ခ်ိန္းအံုး မနက္ျဖန္ မနက္ အိမ္ကကားနဲ့ပဲ သြားမွာလား သူတို့လာေခၚမွာလားလို့
ေအးပါ ေအးပါ ေတာ္ေသးရဲ့ ၄ ေယာက္ စပ္ထိုးလို့ တေယာက္ ၂သိန္းခဲြေလာက္ပဲ ကုန္တာ
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဒဝီတို့ ညီအမက ဒါကိုပဲ ေပ်ာ္ေနရေလသည္။ သူတို့မွာ ဒီလိုမ်ိဳး နံပါတ္အတြက္ ဘုန္းႀကီးေနာက္လိုက္ရင္းနဲ့မွ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ့ ေတြ႕ရသည္ မဟုတ္လား။ အပ်ိဳႀကီး မမျမ ဆိုလည္း ခင္စရာ အလြန္ေကာင္း သည္။ ဆရာဝန္ကေတာ္ ခ်ိဳသဲဆိုလည္း သူတို့ထဲမွာ အငယ္ဆံုးေပမဲ့ လူႀကီး အဆန္ဆံုး၊ ကေလးမရိွေတာ့လည္း လြတ္လပ္စြာပင္ သူတို့ႏွင့္ အဖဲြ႕ က်ကာ ညီအမရင္းမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနရသည္။ သူတို့ ၄ေယာက္ အဖဲြ႕ အတြက္ နံပါတ္ထိုးျခင္း သည္ အေပ်ာ္မွ်သာ။ မိဘမ်ား ထားခဲ့ေသာ အေမြကပဲ မနဲမေနာ၊ တလ တလ အစုစပ္ဝင္ ထားသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားက ရသည္ပင္ သံုးမကုန္။
ခ်ိဳသဲေရ မနက္ျဖန္ မမေဒဝီတို့ လာဝင္ေခၚမယ္ေလ ေနာ္ ခ်ိဳသဲကားႀကီး ထားခဲ့လိုက္ ဟုတ္ၿပီလား ေအး ေအး ဪ ဟို ခ်ိဳင္းစာရြက္ေတြ မေမ့နဲ့အံုး ကြမ္ရင္ခ်ိဳင္းေရာ၊ ဝါစိနၲခ်ိဳင္းေရာ ေအးေအး ဒါပဲေနာ္
ဟယ္လို မမျမလား ေဒဝီပါ မမရဲ့ အင္းေလ ပလံုတာပဲ မမေရ ဟင္းဟင္း ဒါေပမဲ့ စိတ္မပူပါနဲ့ ေနာက္တေခါက္ေပါ့ မမရယ္ မနက္ျဖန္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ၾကတာေပါ့ေနာ္...အင္းအင္း ဝင္ေခၚမယ္ေနာ္မမ ဟုတ္ကဲ့ မမျမ
ေဒစီေရ မယုႀကီးေရာ ဘယ္လိုလဲ ဖုန္းဆက္ၾကည့္စမ္းပါအံုး
မဆက္ေတာ့ဘူးေလ မမေဒဝီ ၊ သူ့ဘာသာ လာခဲ့မယ္လို့ ေျပာလိုက္သားပဲဟာ ဟိုက်မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့
မယုက သေဘၤာသားကေတာ္၊ ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ ငါးၾကင္းေၾကာ္သူ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္ပိုင္ ပိုက္ဆံနဲ့ မထိုးသူ ေကာ္မရွင္စား ျဖစ္ေလသည္။
ေဒဝီတို့ အုပ္စုက မယုဆီကပဲ ထိုးေနက်၊ ထိုးသားမ်ားေလ မယုအတြက္ ကိုက္ေလ...၊ ၅% ေကာ္မရွင္ ရတာကို ျပန္ထိုးတာနဲ့တင္ တြက္ေျခကိုက္ သည္။ မေပါက္ရင္ အရင္း၊ ေပါက္ရင္ အျမတ္ အလံုးအရပ္ ေလ်ာ့စရာ မရိွသူ ျဖစ္ေလသည္။
*********************************
ဟင္ အဘ မရိွဘူးလား
ဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ့ ဒီ ဘလက္ဘုတ္မွာ စာေရးသြားတယ္ေတာ့
အျပင္သြားသည္ ေန့လည္ ၁း၅၇ တြင္ တရားေဟာပါမည္
တဲ့
ေမာင္ေရႊ ဒါဆို ခုမနက္ အဘ တရားမေဟာဘူးေပါ့
မေဒဝီက အဘရဲ့ ကပၸိယ အမ်ိဳးသားကို အတည္ျပုသလို လွမ္းေမးရင္း က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးကို ကဲ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ဆိုသည့္ သေဘာမ်ိဳး မ်က္ခံုးကေလး လွမ္းပင့္ျပေလသည္။
ကဲပါေလ အိမ္ျပန္မေနၾကပါနဲ့ေတာ့ ဆလြန္းသြား၊ မ်က္ႏွာေဆး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ၾကရေအာင္ပါ
သူ့ဘာသာပဲ ေျပာလည္းေျပာ၊ ဆံုးလည္း ဆံုးျဖတ္ကာ ကားေပၚတက္ရင္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္ ကာ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ေလသည္။
ျခံဝင္းထဲက ထြက္လာေသာ သေဘၤာသားကေတာ္ အုပ္စု၏ ကားေလးကို ျမင္ေတာ့ မခင္စိန္ ေခါင္းေလး ငဲ့ၾကည့္ကာ ျပံုးျပမိသည္။ ကားေလးကလည္း အေကြ႕မို့ အရိွန္ ေလွ်ာ့ခ်ေမာင္းရင္း ကားမွန္တခ်ပ္ ပြင့္လာကာ ေခါင္းအျပင္ ထြက္ရင္း လွမ္းေျပာေလသည္။
အမ စိန္စိန္ေရ အဘ မရိွဘူး သိလား ေန့လည္မွ ေဟာမယ္တဲ့ ေဒစီတို့ သြားၿပီေနာ္ ေန့လည္မွ ေတြ႕မယ္ အိုေက
ဟင္ ဟုတ္လား အိုေက အင္းအင္း
မခင္စိန္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
တတ္နိုင္ပါဘူးေလ...အိမ္ျပန္လို့ လမ္းစရိတ္ ကုန္မွာထက္စာရင္ ဒီလမ္းထိပ္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကပဲ ေစာင့္ရတာေပါ့။ မေန့က ေပါက္ထားေပမဲ့ ဝယ္စရာ ျခမ္းစရာ၊ ေပးစရာ ဆပ္စရာေတြ ဝယ္ၿပီး၊ ေပးၿပီးေတာ့ လက္ထဲ ဘာက်န္ ေတာ့လို့လဲ။ ေအးသန္းအတြက္ အကၤီ် အျပင္ ေယာကၤ်ားအတြက္ ပုဆိုးေလး တကြင္းေလာက္လည္း ဝယ္ေပးအံုးမွပါ။ ကိုယ္ေတြ ဘဝက ေသေဌးျဖစ္ ထိုးနိူင္တာမွ မဟုတ္တာပဲေလ... ေတြးရင္းက လက္ဖက္ရည္ကို စိန္ေျပနေျပ ေသာက္ရင္း အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေလသည္။
*********************************
ဟဲ့ ညည္းက နာမည္ ဘယ္သူ
မညြန့္ ပါ အဘ
ေအး လာခဲ့ ဒီေရွ့နား
ဒီ အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာသစ္၊ အဘဆီ လာတာ ဒါနဲ့မွ ႏွစ္ေခါက္ေျမာက္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေခါက္က အခ်ီႀကီး မိသြားတယ္ ဆိုလားပဲ။ အဘက မညြန့္ရဲ့ နားရြက္ေနာက္ ထဲ အေမႊးတိုင္ တတိုင္ ထိုးညႇပ္ေပးလိုက္ရင္း လက္ထဲကိုလည္း သီးေမႊးတလံုး ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။ မခင္စိန္တို့လည္း အဘ လုပ္သမွ်၊ ေျပာသမွ် မ်က္ေတာင္မခတ္၊ အသက္ပင္ မရႉနိူင္ပဲ လိုက္ၾကည့္မွတ္ေနၾက ရေလသည္။
မဂၢင္ ဘယ္ႏွစ္ပါးတုန္းဟဲ့
၈ပါး ပါ အဘ
ေအးေအး ဟုတ္ၿပီ ျပန္ၾက ျပန္ၾက ဒီေန့ ဒါပဲ
အဘက ျပန္ၾကဆိုေသာ္လည္း သူတို့ မျပန္နိူင္ၾကေသး။ ေအာက္ထပ္ ျခံဝန္းထဲ ရံုးစု ရံုးစုႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ယူလာခဲ့သမွ် ခ်ိဳင္းေပါင္းစံု၊ တြက္နည္းေပါင္းစံု ႏွင့္ အဘေျပာသြားခဲ့ တာေတြ တိုက္ၾကည့္ရင္း နံပါတ္ တြက္ၾကေလသည္။
ဘာဂဏန္းေကာင္းလဲ မယု
မဂၢင္ ဆိုေတာ့ မက ၅၊ ဂငယ္က ၂ ဆိုေတာ့ ေပါင္းရင္ ၇ ထြက္တယ္ ၈ပါးကေတာ့ ၈က ၈၊ ပါးက ၅ ဆိုေတာ့ ၁၃၊ က်မ အထင္ ႏွစ္လံုးေပါင္း ၁၃ ထြက္မယ္ ထင္တာပဲ
ဟဲ့ အေမႊးတိုင္ေနာ္ အေမႊးတိုင္...အဘ အေမႊးတိုင္သံုးရင္ ၇ အၿမဲထြက္တယ္
ဒါဆို သီးေမႊးကေရာ ၆၊ ၅ ေနာ္ ေပါင္း ၁၁ ဆိုေတာ့ ၂ ၊ ပါဝါခ်ိန္းရင္ ၇ ပဲေလ
ေတာင္ေပၚခ်ိဳင္းအရ ၅ ေကာင္းေနတယ္ေနာ္ ေတြ႕လား ေျမာင္းျမၿမို့ တြင္ မိုးမ်ားမည္ တဲ့
ဟုတ္ၿပီ ေရာ့ မယု တို့အုပ္စုက တေယာက္ ၂သိန္းခဲြဖိုးစီပဲ ၄ဦးစပ္ ဆယ္သိန္းဖိုး
မခင္စိန္ျဖင့္ ၁၀သိန္းရိွရင္ မထိုးေတာ့ေပါင္၊ အိမ္ေရွ့ အေျခာက္အျခမ္းဆိုင္ ေလးပဲ တဲထိုးေရာင္းေတာ့မယ္...အေတြးနဲ့ မခ်ိျပံုးေလး ျပံုးရင္း အားလံုးကို နႈတ္ဆက္ကာ ကားႀကီးဂိတ္ဘက္ လမ္းေလ်ာက္ရင္း ထြက္လာမိေတာ့သည္။
*********************************
အဘ က်ေနာ္က ဘယ္ဂဏန္းကို ပိတ္ရမလဲ ခင္ဗ်ာ
ဦးတင့္ေဇာ္ ခင္ဗ်ား ငါးဟင္းႀကိုက္သလားဗ်
မႀကိုက္ပါဘူး အဘ
ေအး မႀကိုက္ရင္ မဝယ္နဲ့ေပါ့ကြ
ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘ ဒါ အဘအတြက္ ကန္ေတာ့တာပါ
အားလံုးျပန္ၾကမွ ဦးတင့္ေဇာ္က အဘနားကပ္ကာ စာအိတ္ထူထူ တလံုးကို ကန္ေတာ့ရင္း ပိတ္ဂဏန္းကို ေမးရသည္။ ဒီလိုပါပဲေလ အဘလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ေတြကေတာ့ ထိုးသားနဲ့ ဒိုင္အၾကား တလွည့္စီ ေပးစားရင္း ႏွစ္ဘက္လံုး မနာေစရေအာင္ သတိႏွင့္ ေဟာေျပာၾက ရသည္သာ။ ငါးဆိုတာက ၅ပဲ ျဖစ္နိူင္ သလို၊ ငါးက တနၤလာနံမို့ ၂ လည္း ျဖစ္နိူင္သည္ေလ။
ဒီေလာက္ဆို ဦးတင့္ေဇာ္တို့က သိၿပီ၊ ၂ နဲ့ ၅ အထိုင္ကြက္ေတြ ဆဲြ ပိတ္ခ်ရံုပင္။ ေသာင္းကြက္၊ သိန္းကြက္ေတြကို အကုန္ ပိတ္ၿပီး ဆယ္ကြက္၊ ရာကြက္ ေလာက္ပဲ ဖြင့္ေပးမည္။ ဒီလိုပဲ ဦးတင့္ေဇာ္တို့လို ဒိုင္ႀကီးေတြက ေဖာက္သည္လည္း မပ်က္၊ ေပါက္တယ္ ဆိုတဲ့ နာမည္လည္း ရေအာင္ ေလ်ာ္နိူင္သမွ် ေငြေၾကးပမာဏ ႏွင့္ တြက္ခ်က္ ကစားရေလသည္။
*****************************
ေက်ာင္း တေက်ာင္းလံုးမွာ သူႏွင့္ အဘ ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္မွ ေမာင္ေရႊ ျခံတံခါး ပိတ္ၿပီး အေပၚထပ္ တက္ခဲ့သည္။ ဂဏန္း အထြက္မွာ ဘယ္သူေတြ ေသေဌး ျဖစ္လို့၊ ဘယ္သူေတြျဖင့္ အိမ္ေပၚက ဆင္းေပးရတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ိဳးမ်ား ေမာင္ေရႊတို့ အတြက္ ရိုးလြန္းလွၿပီ။
ဂဏန္းထိုးၾကသူမ်ားတြင္ ခ်မ္းသာလြန္း၍ အပ်င္းေျပ ဝါသနာအရ ထိုးသူေတြ ရိွသလို၊ ေလာဘမႀကီးပဲ မွန္မွန္ေလး စားေလာက္ရံု ထိုးေနသူေတြလည္း ရိွၾကသည္။ ဘဝတခုလုံးေျပာင္းလဲဖို့ ရည္ရြယ္၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးထားကာ အပိုင္ကြက္ဟု တြက္ၿပီး ပံုေအာ ထိုးေနသူမ်ားလည္း ရိွေလသည္။ ဒီၾကားထဲမွာမွ မယုတို့လို ပါးနပ္ေသာ ေကာ္မရွင္စား မ်ားလည္း ရိွေသးသည္။ မည္သို့ပင္ ဆိုေစ မေသခ်ာလွေသာ ဂဏန္းကေလး ႏွစ္လံုး အေပၚ မိမိ ဘဝ တခုလံုး ပံုေလာင္းဖို့ ဆိုတာကေတာ့ အင္မတန္မွ မိုက္မဲလြန္းလွသည္။
ေမာင္ေရႊ ကိုယ္တိုင္ကေရာ....
ထိုးသားပဲေပါက္ေပါက္၊ ဒိုင္ပဲစားစား ဂဏန္းထြက္ၿပီးလို့ စို့စို့ပို့ပို့ေလး စားရသူ တိုင္းဆီက မုန့္ဖိုး ပဲဖိုးေလး လက္ျဖန့္စရာမလိုပဲ သူ ရေနက်။ မယုတို့လို ငါးၾကင္းေၾကာ္ေနဖို့ေတာင္ မလို၊ သူမ်ားေၾကာ္ၿပီးသား မွ်စားရံု...။ ေမာင္ေရႊက ပါးနပ္သည္။ လည္ပတ္သည္။ အားလံုးႏွင့္ တည့္ေအာင္ ေပါင္းသည္။ ဘယ္သူေတြ ေခါင္းမသံုးလို့ ဘယ္လိုပဲ မဲြေဆးေဖာ္ေဖာ္ သူကေတာ့ အခ်ိန္တန္ လက္ထဲ ေငြစီ ေနသည္သာ။
သူတို့ အားလံုးကို ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေရႊ သနားလွသည္။ ေမာင္ေရႊ့ ဒႆနက ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ေနစဉ္ ေနတတ္ စားတတ္ဖို့ သာ လိုသည္ ဟူ၏။
ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment
ဘယ္သူမဆို ေ၀ဖန္သြားလို ့ရပါတယ္
အျပဳသေဘာနဲ ့ေပါ ့
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္က်ပါေစ.....