twitter
    Find out what I'm doing, Follow Me :)

ဤဘေလာက္သည္ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္ေသာစာစုမ်ားႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ခံစားခ်က္အေရးအသားေလးမ်ားစုစည္းထာျခင္းျဖစ္သည္။လာလည္သူ၊မလာတဲ ့သူွမွန္သမွ်ေအးခ်မ္းႀကပါေစ.......

Monday, May 30, 2011

အေမ့ႏို႕ေၾကြး တစ္စက္ကေလးျဖစ္ေစ ဆပ္ႏိုင္ေစဖို႕

"အေမ..သား ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။။ စာတတ္ေတာ့လည္း ဘာထူးလို႕လဲဗ်ာ။။ အေမတို႕ကိုပဲ ကူညီေတာ့ မယ္ေလေနာ္အေမ။။"
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားတက္သေရာ စကားသံမွာ အေမလက္ခံ သေဘာတူ လိမ့္မည္လို႕ ထင္မထား မိတာမို႕ အေမ့မ်က္ႏွာ ရိပ္ေျပာင္းလဲမႈကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝသတိမထားမိ လိုက္တာပါ။။ သတိထား မိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာက ရဲတြတ္ျပီး ေဒါသ၊ အမ်က္ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေနေလျပီ။။
"ကိုမင္း..နင္ဘာစကား ေျပာလိုက္တယ္။။ ျပန္ေျပာလိုက္စမ္း ငါ့ကို။။"

အေမသည္ သာမာန္ အခ်ိန္မ်ားမွာ သားၾကီးဟုသာ ေခၚတတ္ျပီး စိတ္တိုေဒါသ အလြန္ၾကီးေသာ အခါမွသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုကဲ့သို႕ ေခၚတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။။ ကၽြန္ေတာ့္စကားမွာ ဘာမ်ားအမွား ပါသြားပါလိမ့္ဟု ေသခ်ာျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ မိေတာ့လည္း ဘာမွမပါ။။ ေတာသူေတာင္သားမ်ားမို႕ ေတာင္ယာ အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈကို မွ်ေဝယူဖို႕ ခြင့္ေတာင္းျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္မမွား။။ ဒါဆိုအေမက ဘာလို႕ေဒါသ ထြက္ရတာပါလိမ့္။။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတန္းပညာ (၇)တန္းထိ သင္ယူေအာင္ျမင္ ျပီးစအခ်ိန္။။
ေတြးေတာႏိုင္သေလာက္ ေတြးဆဆံုးျဖတ္ျပီး မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ဖို႕ရန္ ျပင္ဆင္ျခင္းသာ။။ မ်က္ေတာင္တစ္ဖ်ား အျမင္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကီးျမတ္လွျပီ ထင္ေနေသာ ကာလမို႕ မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္တတ္ေသာ အေမတို႕ရဲ႕ အျမင္ကို နားမလည္ႏိုင္ေသး။။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္
"သားက အိမ္မွာအၾကီးဆံုးသားေလ အေမရ။။ ရြာထဲက ဘယ္အိပ္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ အၾကီးဆံုးသားေတြက မိဘကိုကူျပီး အိမ္ရဲ႕အလုပ္ေတြကို ဦးစီးေနၾကတာပဲေလ။။ သားလည္း (၇)တန္းထိ ေအာင္ျပီးျပီပဲ။။ ေသစာ၊ရွင္စာလည္း မကေတာ့ပါဘူးအေမ။။ သူမ်ားေျပာတာ ခဏခဏခံရေတာ့ သားလည္းရွက္လွျပီဗ်။။ အၾကီးဆံုးသား ျဖစ္လ်က္နဲ႕ မိဘကိုမငဲ့ပဲ သားက ေက်ာင္းဆက္တက္ ေနတယ္လို႕ ဝိုင္းေျပာေနၾကတာ။။"
"ေတာ္စမ္းကိုမင္း။။ နင့္ကိုေမြးထားတာ ငါတို႕။။ နင့္ကို ၾကီးျပင္းလာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ထားတာလည္း ငါတို႕ပဲ။။ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္က နင့္ကိုဘာမွ လုပ္ေပးတာမရွိဘူး။။ ၾကားလား ငါေျပာတာ။။ ေဟ့ ရီရီတို႕လင္မယား စာကိုေကာင္းေကာင္း သင္ခြင့္မရခဲ့လို႕ သင္ပုန္းၾကီးေက်ပဲ တတ္ခဲ့တယ္။။ ဒါေပမယ့္ ရီရီတို႕ေမြးထားတဲ့ သား(၃)ေယာက္လံုး ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေစရမယ္။။ နင္ဘာမွ အထြန္႕မတက္နဲ႕ကိုမင္း။။ မနက္ျဖန္ နင့္ကို ငါကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းလိုက္အပ္မယ္။။ ဒါပဲ။။"
"ဟင့္အင္းအေမ။။ သားေက်ာင္းဆက္ျပီး မတက္ေတာ့ဘူး။။ အေမတို႕ကိုပဲ ကူျပီးအလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္။။ မတက္ဘူး။။"
မိဘရဲ႕ေစတနာကို မသိတတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။။ မိဘေက်းဇဴးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ဆပ္ရန္စိတ္ကူးႏွင့္မို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း မွန္တယ္ဟုထင္သည္။။ ထို႕ေၾကာင့္ လံုးဝကို အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ျပီး ကန္႕ကြက္လိုက္၏။။ မထင္မွတ္စြာ အေမ့မ်က္ဝန္းဆီမွ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။။ အေမဘာလို႕မ်ား မ်က္ရည္က်ရတာပါလိမ့္။။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဥာဏ္ႏွင့္ေတာ့ ေတြးဆလို႕မမွီႏိုင္ခဲ့။။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမွ ထြက္လိုက္ပါက ေက်ာင္းစရိတ္သက္သာမည္။။ မိဘလုပ္ငန္းမွာ လုပ္အားတစ္ခုတိုးျပီး အေမတို႕ အဆင္ေျပႏိုင္မည္။။ အေမတို႕ ဝမ္းသာရမည္ မဟုတ္ပါလား။။ ခုေတာ့အေမက မ်က္ရည္ေတြပါ က်လာသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုး ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လုိက္ျပီး
"သားၾကီး.. အေမတို႕ကိုၾကည့္စမ္း။။ မင့္အေဖေရာ အေမေရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေနပဲ ေသစာ၊ရွင္စာေလး တတ္ခဲ့ရတယ္။။ အခုအေမတို႕ ဘဝကိုဘယ္လို ရုန္းကန္ေနရလဲ။။ ရြံ႕ထဲ၊ဗြက္ထဲ ႏြားနဲ႕ဖက္ရုန္းျပီး ေနပူမေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္မွ ဝမ္းဝရံု၊ဖူလံု အဆင္ေျပရံုပဲရွိတယ္။။ အေမတို႕ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလည္း သားၾကီးေတြ႕တယ္မလား။။ အဲဒါအေမတို႕ ပညာမတတ္လို႕။။ ျပီးေတာ့အေမတို႕ သား(၃)ေယာက္ ေမြးထားတာ။။ သားေတြကို အေမတို႕ ဥစၥာ၊ပစၥည္းအေမြထက္ ပညာအေမြပဲ ေပးခ်င္တယ္။။ ငါ့သားေတြကို လူမိုက္ေလးေတြ ျဖစ္မလာေစခ်င္လို႕ပါ သားၾကီးရယ္။။ ပညာမတတ္ရင္ အကန္းလိုပဲဟဲ့။။"
ေျပာေနရင္းမွ တအီးအီးႏွင့္ ငိုခ်လိုက္ေသာ အေမ့ကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။။ အေမဘာလို႕မ်ား ဒီေလာက္ထိ ဝမ္းနည္းေနရတာပါလိမ့္။။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမွာေတာ့ ဒါကဝမ္းနည္းစရာမဟုတ္။။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း မျပင္ႏိုင္။။

"သားသိတယ္ေလ အေမရ။။ အေမတို႕ အရမ္းပင္ပန္းေနတာ သားျမင္ေန၊ေတြ႕ေနတာပဲ။။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕ သားကေက်ာင္းထြက္ျပီး ကူညီခ်င္ေနတာေလ။။ သားေက်ာင္းစရိတ္လည္း သက္သာမယ္၊ အေမတို႕အတြက္ လုပ္အားတစ္ခုလည္း တိုးလာမယ္။။ ညီေလးေတြကိုပဲပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ အေမတို႕နဲ႕အတူတူ သားလည္း ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးၾကမယ္ေလေနာ္အေမ။။ သားဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ။။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ ေတာ့ဘူးအေမ။။ သားေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး။။"
အေမ့မ်က္ရည္မ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုတ္ပစ္လိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။။ မ်က္ႏွာကလည္း အေတာ္ကို ခက္ထန္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲလွည့္ပစ္လိုက္သည္။။ အိမ္လယ္တိုင္ကို မ်က္ႏွာမူျပီးသား ျဖစ္ေနျပီမို႕ ကၽြန္ေတာ္ အရိုက္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္၏။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုမွာ အေဖက အရမ္းေအးျပီး သားေတြကို ေလေအးေလးနဲ႕ ေျပာဆိုဆံုးမ တတ္ေပမယ့္၊ အေမကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆံုးမတတ္တာေလ။။ ညီအကို(၃)ေယာက္အတြက္ ပလပ္စတစ္ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ အေရာင္ခြဲထားေသာ ၾကိမ္လံုး(၃)လံုးကို အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့အေမ။။ ခုလည္းကၽြန္ေတာ္ ၾကိမ္ဒဏ္သင့္ဖို႕ ေသခ်ာေလျပီ။။
"ကိုမင္း.. နင္အတတ္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္တတ္ေနတယ္ေပါ့။။ ငါ့စကားကိုေတာင္ မခန္႕ေလးစားနဲ႕။။ တိုင္ကိုဖက္ထားစမ္း။။ အငယ္ေကာင္ နင့္အကိုၾကီးအတြက္ ၾကိမ္လံုးဒီကိုယူခဲ့။။"
ကၽြန္ေတာ္အံကိုၾကိတ္ျပီး တိုင္ကိုဖက္ထားလိုက္သည္။။ အေမက ေျခသလံုး၊ တင္ပါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ကို
စတင္ေဗ်ာတင္ေလျပီ။။ ေက်ာင္းတက္ပါေတာ့မယ္ဟု ေျပာမွအရိုက္ရပ္မည္ဟု ေျပာထား၏။။ ကၽြန္ေတာ္က မိဘအတြက္ သိတတ္ျခင္းရယ္လို႕ ခံယူထားမိသျဖင့္ အံကိုၾကိတ္ျပီး အားတင္းထားလိုက္သည္။။ သို႕ေသာ္ အေရျပားသည္ ပါးလႊာျပီး ခံစားတတ္သည့္ အသိရွိသျဖင့္ ၾကိမ္လံုး၏ထိခတ္မႈဒဏ္ကို ၾကာရွည္အားတင္း ခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့။။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့
"အား..ေၾကာက္ပါျပီအေမရ။။ သားေက်ာင္းတက္ ပါေတာ့မယ္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ သားၾကိဳးစားပါေတာ့မယ္။။ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်။။ နာလွပါျပီဗ်။။"
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အရႈံးေပးလိုက္ရသည္။။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ၾကိမ္လံုးကို အရႈံးေပးလိုက္ရျခင္း။။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္ျပီးငိုသည္။။ ျပီးေတာ့မွ ၾကိမ္လံုးအရႈိးရာမ်ားကို နႏြင္းသိပ္ေပး၏။။ ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ အေမကိုယ္တုိင္ ေက်ာင္းသို႕လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို (၈)တန္းတက္ရန္ ေက်ာင္းအပ္ေပးခဲ့သည္။။ သို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပညာေရး ခရီးက အဆံုးမသတ္ပဲ ေရွ႕ဆက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။။





တကၠသိုလ္ဝင္ စာေမးပြဲၾကီး၏ ေအာင္စာရင္းပင္ ထြက္လာခဲ့ေလျပီ။။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဓာတုေဗဒဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။။ အမွတ္စာရင္းေတြ ထြက္လာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အမွတ္ေတြက ဘာသာတိုင္းမွာ ညီမွ်ခဲ့သျဖင့္ အမွတ္ေကာင္းသည္ဟု ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။။ ဘယ္တကၠသိုလ္သို႕ ဆက္တက္မည္လဲဟု အေဖႏွင့္အေမက ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသး။။ ဒီေန႕လည္း အေမ့ကို ႏွိပ္ေပးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္(၇)တန္းႏွစ္က ေက်ာင္းထြက္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့စဥ္က အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးေနမိတာ ျဖစ္သည္။။ ခုခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ အေမ့ေက်းဇူးကို ကၽြန္ေတာ္ထင္ထင္ရွားရွား သိေလျပီ။။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ၾကိမ္လံုးကို အရႈံးေပးခဲ့ရျခင္း မဟုတ္ခဲ့။။ အေမ့ေစတနာ ေမတၱာေတြကို အရႈံးေပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ ေလွကားထစ္ရွည္ၾကီး တစ္ခုကို ထပ္မံတပ္ဆင္ လိုက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွိပ္ေပးေနေသာ အေမ့ဂုတ္ပိုးမွ အသားမာလို ဘုတစ္ခုကို ႏွိပ္မိလိုက္သည္။။ အရင္တုန္းက ႏွိပ္ေပးတိုင္းလည္း ထိုဘုကိုေတြ႕ရ၏။။ ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေမ့ကို စပ္စုလိုက္သည္။။
"အေမ့"
"ဟဲ့..ဘာတုန္း။။"
"အေမ့ဂုတ္ပိုးက ဘုၾကီးက ဘာျဖစ္တာလဲဟမ္။။"
အေမ့ဆီမွ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာသည္။။ ျပီးေတာ့မွ လက္ျပန္ျဖင့္ သူမဂုတ္ပိုးမွ ဘုကိုအေမက ျပန္စမ္းၾကည့္၏။။
"အဲဒါကိုၾကည့္ေပါ့ သားၾကီးရယ္။။ အေမတို႕ ပညာမတတ္ေတာ့ ကာယကို အားကိုးျပီး အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ၾကရတယ္။။ အေမက မိန္းမသားဆိုေတာ့ ဒီဒဏ္ေတြကို မင့္တို႕အေဖေလာက္ေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္ရည္ ရွိမလဲသားၾကီးရဲ႕။။ အဲဒီဘုက အေမ စိုက္ခင္းေတြကို ေရထမ္းေလာင္းရင္း အထမ္းေရမ်ားေတာ့ တံပိုးအရာကေန အသားမာတက္လာတာေလ။။ အဲဒါေတြကို ကိုယ္ေတြ႕ ခံစားေနရတာမို႕ အေမ့သားေတြကို ပညာတတ္ၾကီးေတြ အျဖစ္နဲ႕ ပန္ကာေအာက္မွာ၊ ေဘာလ္ပင္ကိုင္ျပီး အလုပ္လုပ္ရတာကိုပဲ အေမျမင္ခ်င္တယ္ သားၾကီးရယ္။။ သားၾကီးၾကိဳးစားေနာ္။။"
ကၽြန္ေတာ္ၾကက္သီးေတြ ထသည္ထိ ၾကည္ႏူးစြာ ခံစားလိုက္ရသည္။။ အေမ့ေမတၱာ ၾကီးမာလြန္းလွပါလား အေမရယ္။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရပ္မွာက စိုက္ခင္းေတြကို ေရတြင္းေရျဖင့္ ေရေလာင္းၾကတာျဖစ္သည္။။ ဝါးပိုးဝါးကို အလယ္မွ တိုင္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲ၊ အေနာက္ပိုင္းမွာ ခဲဆြဲျပီး၊ ေရွ႕မွာ ထီးရိုးဝါးတစ္လံုးခ်ိတ္ဆြဲကာ ေရပံုးတပ္ျပီး ေရငင္ၾကတာျဖစ္၏။။ ရြာေတြမွာေတာ့ ေမာင္းလက္ဆိုရင္ လူတိုင္းသိၾကတာေလ။။ ထိုေမာင္းလက္ျဖင့္ ေရအၾကိမ္ၾကိမ္ ငင္ခဲ့ေသာ အေမ့လက္တို႕ ၾကမ္းေနေလျပီ။။ တံပိုးျဖင့္ ပံုးႏွစ္ပံုးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ထမ္းျပီး ေရေလာင္းခဲ့ရသျဖင့္ အေမ့ဂုတ္ပိုးမွာ အသားမာဘုပင္ ထြက္ေနေလျပီ။။ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပတ္ျပတ္သားသားၾကီး ခ်လိုက္ေတာ့သည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ပညာတတ္ၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားမည္ဟု။။ ဆယ္တန္းကိုပင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ေအာင္ျမင္ျပီး မိဘေတြျဖစ္ေစခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပကာ စိတ္ခ်မ္းသာေစျခင္းသည္လည္း မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္သည္မည္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိေနျပီေလ။။

"အေမ..အေမစိတ္ခ်ေနာ္။။ သားၾကိဳးစားမယ္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပညာတတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ကို သားအစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားမယ္အေမ။။"
"ေအး.. ဒါမွအေမ့သားၾကီး။။ အေမ့သားၾကီး ဆရာဝန္တကၠသိုလ္ တက္မလား။။ အင္ဂ်င္နီယာ တကၠသိုလ္ တက္မလား။။ အေမ့ကိုေျပာစမ္း။။"
အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ျပံဳးျပံဳးၾကီး ျဖစ္ေန၏။။ သူမမ်က္ဝန္းထဲမွာ ေနာင္(၅)ႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ျဖစ္ေနမယ့္ သူမရဲ႕သားၾကီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာဝန္ၾကီးလား၊ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးလား ေတြးဆျမင္ေယာင္ ၾကည့္ေနဟန္ျဖင့္။။ ကၽြန္ေတာ္အေမ့လက္ေမာင္းကို ႏွိပ္ေပးလိုက္ျပီး
"သားဆရာဝန္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး အေမရ။။ ဝါသနာမပါဘူး။။"
"ဟဲ့.. ဒါဆို အင္ဂ်င္နီယာၾကီး လုပ္ေလသားၾကီးရ။။ ကုန္က်စရိတ္ကို ထည့္မတြက္နဲ႕။။ ေအာင္မယ္ေလး ငါ့သားၾကီးသာ အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစား က်န္တာအေမတို႕ တာဝန္ထားလိုက္။။ ၾကားလားသားၾကီး။။"
ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္။။ ေတာသူေတာင္သားျဖစ္ေသာ အေမက နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား(၁)ေယာက္၏ ကုန္က်စရိတ္ကို ေပါ့ေပါ့ေလးထင္ေနတာ ျဖစ္သည္။။ (၅)ႏွစ္ဆိုေသာ ပညာသင္ႏွစ္အတြင္း က်ဴရွင္စရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္မ်ားသည္ နည္းမည္မဟုတ္။။ အေမတို႕အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။။ သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆႏၵကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္သည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္။။ အေမ့ဆႏၵအတုိင္း အင္ဂ်င္နီယာၾကီး တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္လာမည္ျဖစ္ျပီး၊ အေမတို႕ကိုလည္း ဝန္ထုပ္၊ဝန္ပိုးအေနမ်ိဳး မျဖစ္ေစေသာ ေနရာကို မနက္က လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ထိုင္ေနတုန္းက သတင္းစာတစ္ေစာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လိုက္ရသည္။။ ထိုေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ သြားမည္ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ့္၏ (၁၀)တန္းေအာင္ျပီးစ လူငယ္ဘဝကို ဆံုးရႈံးရမည္။။ တျခားတျခား လူငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခြင့္၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ေနခြင့္ေတြ ဆံုးရႈံးခံရမည္။။ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေဘာင္အတြင္းမွာ တစ္သက္တာကို ျမွပ္ႏွံရေပလိမ့္မည္။။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာထက္၊ လုပ္သင့္တာကို အျမဲဦးစားေပး ရမည္ျဖစ္ျပီး၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အခြင့္အေရးတိုင္း ဆံုးရႈံးခံရေပလိမ့္မည္။။ သို႕ေသာ္လည္း ကိစၥမရွိ။။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝါသနာပါသည္။။ ထိုကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဦး၏ အဆံုးရႈံး၊ အနစ္နာခံရမႈသည္ အေမႏွင့္တကြ ကၽြန္ေတာ္၏ အမိေျမသို႕ပါ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရေပလိမ့္မည္။။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္စြာ ထိုေနရာကို ေရြးခ်ယ္လိုက္၏။။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာကို သြားမည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ေစရမည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လုိက္ျပီး
"စိတ္ခ်ပါအေမ။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္သလို သား အင္ဂ်င္နီယာၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ ရမယ္ေနာ္။။ အေမစိတ္ခ်ပါဗ်ာ။။"
အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ျပံဳးျပံဳးၾကီး ျဖစ္ေန၏။။ ဒါမွအေမ့သားၾကီး ဟုေျပာကာ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လာေသာ အေမ့လက္အစံုမွ အားေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းသို႕ တသြင္သြင္စီးလ်က္။။ အေမ့ေမတၱာ၊ ေစတနာတို႕ျဖင့္ ထံုမြမ္းေပးထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အနာဂတ္သည္လည္း ေတာက္ပလ်က္။။။။



အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ အစဟာ ခက္ခဲမႈေတြနဲ႕ ဆီးၾကိဳေနခဲ့တာပါ။။ အေမနဲ႕တကြ မိသားစုနဲ႕ အေဝးဆံုးမွာ အပင္ပန္းဆံုး အေနအထားေတြနဲ႕ စာေပကို သင္ၾကားခဲ့ရတာေလ။။

တစ္ႏွစ္တိုင္း တစ္ႏွစ္တိုင္းမွာ အေမ့ရင္ခြင္ဆီ (၄)ပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးပဲ ျပန္လည္ ခိုလႈံခြင့္ရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း အစတည္းက သိေနတာမို႕ အသြားတည္းက စိတ္ထဲေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွ။။ အေမနဲ႕အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ အေမကဆုေတြေပးျပီး၊ ဆံုးမစကားေတြ ေျပာရွာပါတယ္။။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ခရီးကို အေမလိုက္မပို႕ခဲ့။။ အိမ္မွာပဲ ေနရစ္ခဲ့တာေလ။။ အေဖကေတာ့ လိုက္ပို႕ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ၾကိဳးစားကြာ သားၾကီးဟု ပုခံုးကို ကိုင္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့သည္။။ တကယ္သြားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ ဝဲလာတာကို ဘာသာသတိထားမိ၏။။ မိဘနဲ႕ အေဝးဆံုးကို ဘယ္သူကသြားခ်င္မလဲေလ။။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတူတူပဲေပါ့။။
တကယ္တမ္း ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို တုန္လႈပ္မိသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးထင္တာထက္ ပိုျပီး ပင္ပန္းတာကို လက္ေတြ႕က်က် သိျမင္ခြင့္ ရခဲ့ေတာ့ ေရွ႕ဆက္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြက ေနာက္ျပန္လွည့္ခ်င္ လာခဲ့မိ၏။။ ရာသီဥတု၏ ဆိုးဝါးမႈ၊ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ ျပင္းထန္တဲ့ ေလ့က်င့္ေပး ခံရမႈေတြေအာက္မွာ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ရန္ ဆႏၵမရွိသူမ်ား ဆုိေသာ စာရင္းမွာ နာမည္ေပးသြင္းဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏကို စဥ္းစားမိတဲ့ အထိပါပဲ။။ ဒါေပမယ့္ အေမ့မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ မိခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖစ္ရမည္ဆိုတဲ့ သံဓိဌာန္စိတ္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမြးရင္း ခက္ခဲျခင္းေတြကို အားတင္းေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့၏။။ ညဘက္ အိပ္ခါနီးတိုင္း ေက်ာင္းေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ ရထားၾကီးရဲ႕ ဥၾသသံက လူမသိ၊သူမသိ မ်က္ရည္ေတြကို ခ်ဴထုတ္ေပးေနသလိုလို။။ ကိုထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းလို ရထားဥၾသသံေလးမ်ား ၾကားရတိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္ေသာ စိတ္တို႕ ထိန္းမရခဲ့။။ သို႕ေသာ္လည္း......။။
ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနသည္။။ အေဖ၊အေမႏွင့္ ညီေလးေတြကိုပါ စံုစံုညီညီ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့၏။။ အေမက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တတ္ေသာ ဟင္းမ်ိဳးစံုကို အမ်ားၾကီး ခ်က္ယူလာတာမို႕ အစားဆင္းရဲခဲ့သမွ်ကို အတိုးခ်ျပီး စားလိုက္မိသည္။။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ အေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္လို႕ ခဏလွဲရင္း အေမ့မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တာ အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ထိုေန႕က ၾကည့္လို႕မဝဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္တက္ရမည့္ ေက်ာင္း၏ သတ္မွတ္ခ်က္၊ စစ္ေဆးခ်က္ ေပါင္းစံုကို ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႕ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း ခံရေသာေန႕။။ အေမ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း
"ေနာက္ထပ္ (၅)ႏွစ္ၾကာရင္ သား အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖစ္ပါျပီ အေမရ။။"
ဟု အားတက္သေရာ ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာ ျပံဳးသြားသည္။။ ျပီးေတာ့ ျပန္လည္ ညိွဳးငယ္သြားျပီး
"သားၾကီး အရမ္းပင္ပန္းသလား။။ အသားေတြလည္း မဲသြားလိုက္တာ။။ အေမျဖင့္ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။။"

ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ေတာသား အသားမဲတာ ဘာဆန္းလို႕လည္း အေမရဟု အရႊန္းေဖာက္လိုက္သည္။။ ဒီေတာ့မွ အေမ့မ်က္ႏွာျပံဳးလာ၏။။ ေတာသူ၊ေတာင္သား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေမႏွင့္ မိသားစုကို လြမ္းတာကလြဲျပီး က်န္တာက ခံႏိုင္ရည္ မရွိေလာက္ေသာ အေနအထားမဟုတ္ခဲ့။။ ထို႕ေၾကာင့္ အေမ့ကို ရဲရဲၾကီး ကတိေပးလိုက္သည္။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အတိုင္း ျဖစ္ကိုျဖစ္ေစရမည္ဟု။။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမႏွင့္ ၃ ရက္ေက်ာ္ေလာက္ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့လိုက္သည္။။ ျပီးေတာ့ အေမတို႕ ျပန္သြားၾက၏။။ ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့။။ အဲဒီရက္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရျခင္း ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝကို မသိခဲ့ရတာပါ။။။




ပထမႏွစ္သင္တန္းေတြ ျပီးခါနီးေလာက္ တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္တန္းတာဝန္ခံက ေခၚတယ္ဆိုလို႕ သူ႕ရံုးခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားသည္။။ ရံုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သင္တန္းတာဝန္ခံ ေရွ႕မွာက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေရးဖိုင္ၾကီး တင္ထား၏။။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္ ဟူေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းလန္႕ သြားသည္။။
"တပည့္ ထိုင္ကြာ။။"
ဆိုတဲ့ သူ႕အသံက ေအးေအးေဆးေဆးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြပါပ်ံလာ၏။။ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ၊ မိဘနာမည္မ်ားကို မွန္မမွန္ တိုက္ဆိုင္ေမးျမန္းေနသည္။။ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သင္တန္းတာဝန္ခံက သက္ျပင္းရွည္ကို ေလးတြဲ႕စြာခ်လိုက္ရင္း
"ေအးကြာ တပည့္။။ မင္းလည္း ေယာက်ၤားပဲ စိတ္ကို ခိုင္ခိုင္ထားကြာ ေနာ။။"
သြားျပီ။။ အေမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီလား။။ ကိုယ္ေရးဖိုင္မွာ တစ္ခုခုျငိစြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းက ထုတ္ပယ္ေတာ့မည္ ထင္သည္။။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေတြပို ပ်ံလာရင္း ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျဖလိုက္၏။။ သင္တန္းတာဝန္ခံက စိတ္မေကာင္းသည့္ မ်က္ႏွာပံုစံျဖင့္
"ဒီေန႕ ဖုန္းနဲ႕ေရာ၊ ေၾကးနန္းစာနဲ႕ပါ မင္းအေမ ဆံုးတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။။ မင္းကို အဲဒါေခၚေျပာတာပါ။။ မင္းခြင့္ျပန္ဖို႕ ျပင္ကြာေနာ။။"


ဗ်ာ ဟူေသာ အသံကလြဲျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွ ဘာသံမွ ထပ္ထြက္မလာေတာ့။။ ရံုးခန္းၾကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ခံစားလိုက္ရသည္။။ အေမဆံုးျပီဆိုေသာ အသံက ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲ မိုးၾကိဳးၾကီး ပစ္ခ်သလို ခံစားရခက္စြာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ၾကားေန၏။။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္ပူေတြ လိမ့္ဆင္းလာသည္။။ လူကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။။ သင္တန္းတာဝန္ခံက ထိုင္ေနရာမွ ထလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အားေပး၏။။ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ လူမ်ားမွားသလား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ ေပးပါဦးဗ်ာ ဟုတုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိသည္။။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက သတင္းကို မေသခ်ာပဲ ခ်ျပတတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမဟုတ္။။ ကၽြန္ေတာ့္စကားသည္ စကားအျဖစ္သာ ထင္က်န္ခဲ့တာပါ။။ သင္တန္းတာဝန္ခံက
"ေသခ်ာပါတယ္ တပည့္။။ စိတ္ကိုထိန္းကြာ။။ မင္းအေမရဲ႕ စ်ာပနကို မင္းကိုယ္တိုင္ ေျမခ်ႏိုင္ဖို႕ ခြင့္တစ္ပတ္ရမယ္ တပည့္။။ အဲဒါအတြက္ မင္းကို ေခၚေျပာတာ။။ ခြင့္ျပန္ဖို႕အတြက္ ဒီေန႕ျပင္စရာရွိတာ ျပင္ထားလိုက္ပါ။။ မနက္ျဖန္ ခြင့္စရမယ္။။"
ဟုတ္ကဲ့ပါဟု ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ရံုးကျပန္လာခဲ့ေပမယ့္ စိတ္နဲ႕လူက မကပ္။။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အကိုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးဖို႕ ေစာင့္ေနၾကျပီေလ။။ ကၽြန္ေတာ္ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ သည္းထန္စြာပဲ ငိုခ်ပစ္လိုက္ မိေတာ့သည္။။ ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ စ်ာပနအတြက္ ေနာင္ေတာ္၊ေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ ကူညီေငြေတြနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ့ဆီ ျပန္လာခဲ့၏။။ အေမ့ဆီ အျပန္ခရီးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္ထဲ မီးေတာက္မတတ္ ပူေလာင္ေနတဲ့ ခရီးလမ္း တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရသည္။။ အိမ္ကိုဝင္လိုက္ေတာ့ အေဒၚေတြက အေမ့နာမည္တျပီး နင့္သားၾကီး နင့္ဆီ ျပန္ေရာက္လာျပီ ထၾကည့္ပါဦးဟဲ့ ဆိုေသာ အသံမ်ားျဖင့္ အုန္းအုန္းၾကြက္ၾကြက္ ညံေအာင္ ငိုၾကျပန္ေလျပီ။။ အားတင္းထားတဲ့ ၾကားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြက တားမရေအာင္ က်လာခဲ့ျပန္သည္။။ ဇာျခင္ေထာင္ေလးထဲမွာ အေမက အိပ္ေနသလိုလို။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ေျခရင္းမွ အေမ့ေျခေထာက္ကို မ်က္ႏွာအပ္လို႕ ဦးခ်ကန္ေတာ့ ေနေပမယ့္ အေမကေတာ့ မသိႏိုင္ေတာ့။။ အေမ့ေျခေထာက္ကို မ်က္ႏွာအပ္ထားရာက ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမထ။။ မ်က္ရည္မ်ားက အတားဆီးမဲ႕ စီးက်လ်က္။။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေတာ့မွ အေမ့အကို ကၽြန္ေတာ့္ အဘက လာထူျပီး အၾကီးဆံုးသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာက္ၾကီး ပူေဆြးျပေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္ကညီေလးမ်ား အရမ္း အားငယ္သြားလိမ့္မယ္ဟု တိုးတိုးသတိေပးသည္။။ အငယ္ေကာင္ေတြ မ်က္ႏွာၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ထိန္းလိုက္ရ၏။။ ဆံုးရႈံးမႈကို အတူတူၾကံဳ ရတာျခင္းမွာ အၾကီးဆံုးဆိုတဲ့ သူက ပိုျပီးထိန္းခ်ဳပ္ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လက္ခံလိုက္ရသည္။။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာကိုျပင္လိုက္ရသည္။။ ျပီးေတာ့မွ ဘၾကီးႏွင့္ အေဖတို႕ဆီ သြားလိုက္ျပီး အေမက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဗ်ာဟု ေမးလိုက္မိ၏။။ အေဖက မ်က္ႏွာမေကာင္းပဲ အကိုၾကီး ခင္ဗ်ားသာ ေျပာျပလိုက္ပါဗ်ာဟု ဘၾကီးကို လွမ္းေျပာသည္။။ ဘၾကီးက ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္ရင္း
"'ဒီလို တူၾကီးေရ။။ အစတုန္းကေတာ့ သာမာန္ဖ်ားတာကြ။။ ဒီက ဆရာဝန္ေလးနဲ႕ ကုေနတာ သက္သာလိုက္၊ ျပန္ျဖစ္လိုက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ေဆးရံုကို တင္ၾကည့္ဖို႕ေျပာတယ္ေလ။။ အဲဒါနဲ႕ ရန္ကုန္အမ်ိဳးသမီး ေဆးရံုၾကီးမွာ တင္လိုက္တယ္။။ ေဆးရံုၾကီးကလည္း ကုတာပါပဲကြာ။။ ဘဘတို႕လည္း ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ လူ႕အသက္ထက္ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူးဆိုျပီး လိုတာအကုန္ ပံ့ပိုးေပး ခဲ့တာပါပဲ။။ ေဆးရံုမွာ ၁၅ ရက္ေလာက္ၾကာတယ္။။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကံက ကုန္ေနျပီေလ။။ ကယ္လို႕ ကုလို႕ မရခဲ့ပါဘူးကြာ။။"
"ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာတုန္းကေတာင္ အေမက်န္းက်န္းမာမာၾကီးပါ ဘဘရာ။။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ အဲဒီေလာက္ထိ အေျခေနဆိုးသြားရ တာလဲ။။"
"မင္းဆီက ျပန္လာတုန္းကတင္ မဟုတ္ဘူးတူၾကီးရ။။ ျပီးခဲ့တဲ့ လအထိကို အေကာင္းၾကီး။။ ဒီဘက္လထဲေရာက္မွ ေကာက္ကာ ငင္ကာထျဖစ္တာ။။ ေဆးရံုေပၚမွာလည္း သတိကရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္နဲ႕ကြာ။။ သူသတိရလာခ်ိန္တိုင္းေတာ့ မင္းကိုပဲတသသ စိတ္မခ်ျဖစ္ေနရွာတာ။။ "
အဲဒါမ်ား ဘဘရာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူၾကံဳးမရ ဝမ္းနည္းစြာ ေျပာလိုက္မိ၏။။
"မင္းေက်ာင္းတက္ေနတာကို အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္မစိုးလို႕ပါ တူၾကီးရာ။။ သူ႕ကို ျပန္ေခၚေပးမယ္လို႕ ေျပာရင္လည္း သူက အခု သူေနျပန္ေကာင္းေနျပီ မေခၚနဲ႕တဲ့။။ သူ႕သားၾကီး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ မျဖစ္ေစနဲ႕တဲ့။။ ေဝဒနာအရမ္း ဆိုးလာရင္ေတာ့ သူ႕မွာ မင္းနာမည္ကို ေခၚေနရွာတာ။။ ငါ့ညီမၾကီး သားသမီးကို အခ်စ္ၾကီးလြန္း ပါတယ္ကြာ။။"
ဘၾကီးက ေျပာရင္း သူကိုယ္တိုင္ မ်က္ရည္ေတြ က်လာသည္။။ အေဖလည္း တစ္ဖက္လွည့္လိုက္တာ ေတြ႕ရ၏။။ အေမ့ရဲ႕ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္မ်ားက သက္သက္သာသာ မရွိခဲ့ရွာပါလား။။ ေဝဒနာရဲ႕ ဖိစီးမႈ အေဝးေရာက္ သားၾကီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္မခ် ျဖစ္ေနမႈေတြနဲ႕ အေမအေတာ္ကို ပင္ပန္းရွာမွာပဲ ဟုေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ကိုထိန္းမရခဲ့။။
"သူ႕ကို ဘယ္လိုမွ ကယ္လို႕ မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိတည္းက ဘဘတို႕လည္း သူ႕ေခါင္းရင္းမွာ တရားေခြေတြ ဖြင့္ေပးထားတာ။။ သူလည္း သူ႕ကိုယ္သူ သိရွာမွာပါ။။ သားေတြအတြက္ မွာစရာရွိတာကို သူသက္သာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဘတို႕ကို မွာျပီး၊ တရားကို အခ်ိန္ျပည့္ ႏွလံုးသြင္းျပီး ေနသြားရွာေတာ့တာေလ။။ ငိုမေနပါနဲ႕ေတာ့ တူၾကီးရယ္။။ မင္းအေမ ငါ့ညီမၾကီး ဘဝကူး ေကာင္းရွာ မွာပါ။။ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို တတ္စြမ္းသမွ်ျပဳျပီး အမွ်ေပးေဝေပါ့ကြာ။။ ျပီးေတာ့ သူျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာကို ျဖစ္ေအာင္သာ မင္းက ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေပးလိုက္။။ ၾကားလား တူၾကီး။။ အငယ္ေကာင္ေတြကိုလည္း ဂရုစိုက္ေပါ့ကြာ။။"
ကၽြန္ေတာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဘဘဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ မ်က္ရည္ကေတာ့ ထိန္းမရေအာင္ က်ဆင္းေနဆဲ။။ မငိုပဲေတာ့ ဘယ္လို မွေနႏိုင္မွာ မဟုတ္တာ ဘၾကီးလည္းသိမွာပါေလ။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္က ျမင့္မိုရ္ေတာင္ တစ္ျခမ္းျပိဳျခင္းဆိုတာ ဘဘလည္း သေဘာေပါက္မွာပါ။။
အေမ့စ်ာပန ေျမခ်တဲ့ေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့။။ ကၽြန္ေတာ့္ ခြင့္ျပန္ရက္ကို မွီရေအာင္ (၅)ရက္တိတိ ထားခဲ့တာမို႕ အေမ့ရုပ္က အနည္းငယ္ပ်က္ေနေပျပီ။။ အေမ့ကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဘၾကီးက ကဲ သားေတြက ေနာက္ဆံုး ကန္ေတာ့ၾကကြာဟု ေျပာသံၾကားလိုက္သည္။။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအကို (၃)ေယာက္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ကန္ေတာ့ လိုက္ၾက၏။။ ဒါျပီးရင္ အေမ့ကို ေျမခ်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက ကၽြန္ေတာ့္ အသိစိတ္ တခ်ိဳ႕ကို လြတ္သြားေစသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆီ အတင္းေျပးသြားဖို႕ လုပ္ေတာ့ ေဘးက အကိုဝမ္းကြဲေတြ ဦးေလးေတြက အတင္းဆြဲထားၾက၏။။ ရုန္းလြန္း မကရုန္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးရိုးကို ခြပ္ခနဲ ထိုးလိုက္သံ ၾကားလိုက္ရျပီး ကၽြန္ေတာ္ မူးေဝသြားတာပဲ သိလိုက္ေတာ့သည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အသိျပန္ဝင္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေလျပီ။။ ေနာက္တစ္ရက္ေက်ာ္မွာေတာ့ အေမ့အတြက္ ဆြမ္းသြပ္တရား နာၾကားျပီး ထိုေန႕မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ခြင့္ရက္ ေစ့ျပီမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ရသည္။။ မျပန္ခ်င္ေတာ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို အေဖႏွင့္ ဘၾကီးေျပာျပေသာ အေမ့ေနာက္ဆံုး ဆႏၵ၊ ေနာက္ဆံုးစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတင္းခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္၏။။

"ငါမရွိေတာ့ရင္ ငါ့သားၾကီးကို အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ျပီး ပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကပါ။။ ငါ့သားၾကိး မ်က္ႏွာမငယ္ရေစနဲ႕။။ သားၾကီးကို ေျပာလိုက္။။ သူေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေလ ငါေပ်ာ္ေလပဲလို႕။။ ဒိထက္မကေတာ္ေအာင္၊ ဒိထက္မက ေအာင္ျမင္ တိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါလို႕ ငါမွာခဲ့တာ ေျပာျပလိုက္ပါ။။" တဲ့။။
အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵ၊ ေနာက္ဆံုးစကားမွာေတာင္ သားကို အားေတြဆက္ေပးျပီး ဆက္ၾကိဳးစားေစေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့တာ ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ၾကက္သီးထေအာင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။။ အေမခ်စ္ေသာသား၊ အေမ့ကိုခ်စ္ေသာ သားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ အေမျဖစ္ေစခ်င္တာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေတာ့မည္ ဟူေသာ သံဓိဌာန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းျပန္ခဲ့ရသည္။။ ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ အစြမ္းရွိသမွ် ၾကိဳးစားျပီး အေမ့ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေနတာ တမလြန္က အေမၾကည္ႏူးစြာ ေတြ႕ျမင္ေန မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ယံု၏။။ ကၽြန္ေတာ္ အေမေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့သလို ေတာ္သထက္ေတာ္၊ ေအာင္ျမင္သထက္ ေအာင္ျမင္ တိုးတက္ေအာင္ ကိုယ္စြမ္၊ဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ၾကိဳးစားကာ အေမ့ႏို႕ေၾကြးကို တစ္စက္ကေလးျဖစ္ေစ ဆပ္ႏိုင္သေလာက္ ဆပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပင္ ႏို႕တစ္လံုးဖိုး မေက်ခဲ့ဟု စာေပမ်ားမွာ ဆိုထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးဆပ္မႈက အေမ့ ႏို႕တစ္စက္ဖိုးပင္ ေက်မွာမဟုတ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ တစ္စက္ကေလးျဖစ္ေစ ေက်ႏိုင္ေစဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားေနဦးမယ္ ဆိုတာ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္းးးးးးးးးးးးး။။။။။




(အနႏၱေမတၱာရွင္ အေမ၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္အလင္းသစ္ စာျဖင့္ညႊန္းဖြဲ႕ တင္ျပႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။။ တစ္သက္တာမွာ အမွတ္တရျဖစ္ေနေစေသာ အမွတ္တရအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပရင္း အေမႏွင့္တကြ ပုခက္လႊဲေသာ လက္အစံုပိုင္ရွင္တို႕ကို အျမဲဦးညႊတ္ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ေနပါ၏။။။)

ေလးစားလ်က္
အလင္းသစ္

Sunday, May 29, 2011

ဆားခတ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္

သူနဲ႔သူမ ကုမၸဏီရဲ႔ ညစာစားပဲြတစ္ခုမွာ ဆံုၾကတယ္။ ပညာတတ္၊ ရုပ္ေခ်ာႏုပ်ဳိတဲ့ သူမက ကုမၸဏီမွာ သတင္းေမႊးတယ္။ သူက
သာမန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ပိုးပန္းသူေတြ မနည္းလွတဲ့ သူမကို သူလည္း စိတ္၀င္စားေနတာ ၾကာပါျပီ။ ညစာစားပဲြ အျပီးမွာ သူမကို ေကာ္ဖီတိုက္ဖို႔ သူဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ဖိတ္ေခၚမႈကို သူမ အံ့ၾသသြားေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို
မလြန္ဆန္ခ်င္တဲ့ သူမ ေခါင္းညိတ္လက္ခံခဲ့တယ္။

ေကာ္ဖီ၀ိုင္းမွာ သူတို႔ ေျပာစရာစကား မရွိျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ရႈိးတိုးရွန္႔တန္႔ျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္ျမန္ လက္စသတ္ျပီး ထျပန္ဖို႔
သူမစိတ္ေလာေနမိတယ္။ စားပဲြထိုး ေကာ္ဖီလာခ်ေတာ့ သူက ရုတ္တရက္
"ေက်းဇူးျပဳျပီး ဆားေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ ဆားထည့္ေသာက္တဲ့ အက်င့္ရွိလို႔" လို႔ ေျပာေတာ့ သူမ အံ့ၾသရံုတင္မက စားပဲြထိုးပါ ေၾကာင္သြားတယ္။ သူ႔စကားၾကားတဲ့ လူေတြရဲ႔ မ်က္လံုးက သူအေပၚ လာစုေနၾကတယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာ နီျမန္းသြားေတာ့တယ္။

စားပဲြထိုးေပးလာတဲ့ ဆားကို ေကာ္ဖီထဲထည့္ေဖ်ာ္ျပီး သူေျဖးေျဖးခ်င္း ေသာက္ေနတယ္။ "ဘာျဖစ္လို႔ ဆားထည့္ေသာက္တာလဲ" သိခ်င္စိတ္ကို မေအာင့္ႏိုင္တဲ့အဆံုး သူမေမးလိုက္မိတယ္။ သူခဏေလာက္ မွင္သက္သြားတယ္။
ျပီးမွ တစ္လံုးခ်င္း "ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပင္လယ္ေဘးမွာ ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္က ပင္လယ္ထဲ အျမဲ ေရဆင္းကူးတယ္။ လိႈင္းပုတ္ရင္ ခါးသက္သက္ ပင္လယ္ေရငန္ေတြက ပါးစပ္ထဲ၀င္လာေရာ့။ အခု အိမ္မျပန္ျဖစ္တာ ၾကာျပီဆိုေတာ့ အိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း ေကာ္ဖီထဲ ဆားထည့္ေသာက္မိတယ္။ အိမ္ရဲ႔အကြာအေ၀းကို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ နီးေအာင္ ဆဲြလိုက္သလိုေပါ့"

သူ႔စကားက သူမကို ခံစားမိေစခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုလြမ္းတယ္လို႔ ေျပာတာကို သူမ ပထမဆံုး ၾကားဖူးျခင္းပါပဲ။ အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ ေယာက္်ားေလးက အိမ္ကို ဂရုစိုက္တတ္တဲ့လူ၊ မိသားစုကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့လူလို႔ သူမထင္ခဲ့မိတယ္။ သူေျပာတဲ့ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုအေၾကာင္းကို သူမနားေထာင္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေအးစက္စက္ သူတို႔ရဲ႔ စကား၀ိုင္းက တေျဖးေျဖးေႏြးေထြးလာခဲ့တယ္။ သူတို႔စကားေတြ အၾကာၾကီးေျပာျဖစ္ခဲ့သလို သူမရဲ႔ အျပန္ကို သူလိုက္ပို႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူတို႔မၾကာခဏ ခ်ိန္းေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူဟာ သေဘာထားၾကီးသူ၊ ဂရုစိုက္တတ္သူ၊ ၾကင္နာတတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူမသတိထားမိတယ္။ သူဟာ သူမလိုခ်င္တဲ့ အခ်က္အားလံုးနဲ႔ ကိုက္ညီေနတယ္။ သူ႔ဖိတ္ေခၚမႈကို မလြန္ဆန္ခဲ့မိလို႔ အခုလို သူနဲ႔သိခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္လည္း သူမ၀မ္းသာေနမိတယ္။ သူ႔ကိုေခၚျပီး ျမိဳ႔အႏွံ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ သူတို႔ ထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္မွာထိုင္တိုင္း "ဆားေပးပါေနာ္။ ကြ်န္မ မိတ္ေဆြက ေကာ္ဖီထဲ ဆားထည့္ေသာက္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိလို႔ပါ" လို႔ သူမေတာင္းဆိုတတ္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ရာဇ၀င္ပံုျပင္ထဲကလို ေနာက္ဆံုးမွာ မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး ညားၾကေလသတည္း ဆိုတဲ့အတိုင္း သူတို႔ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ခရီး အႏွစ္(၄၀)အၾကာမွာ သူနာမက်န္းျဖစ္ျပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ ပံုျပင္က ဒီမွ်ပါပဲလို႔ အဆံုးသတ္မယ္ဆဲဆဲ သူထားခဲ့တဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို သူမေတြ႔လိုက္တယ္။

သူ မဆံုးခင္ သူမအတြက္ ေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္ပါ။ စာက ဒီလိုေရးထားပါတယ္။

"နင့္ကိုေတာက္ေလွ်ာက္ လိမ္လာခဲ့တဲ့ ငါ့ကို ခြင့္လြတ္ေပးပါ။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ငါတို႔ ေကာ္ဖီအတူတူ ေသာက္ခဲ့ၾကတာကို နင္မွတ္မိေသးလား။ အဲဒီတုန္းက ငါဘာေျပာလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာအေတြးေတြ ရျပီး စားပဲြထိုးကို ဆားယူခိုင္းမိလိုက္သလဲ မသိဘူး။ ေကာ္ဖီထဲ ဆားထည့္ေသာက္တဲ့ အက်င့္မရွိေပမဲ့ နင့္ကိုငါ လိမ္ညာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိမ္ညာျခင္းကို
နင္စိတ္၀င္စားခဲ့လို႔ ဆားထည့္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီကို ဘ၀ထက္၀က္ဆာေလာက္ ငါေသာက္ခဲ့ရတယ္။ အျဖစ္မွန္ကို ေျပာျပဖို႔ ငါအၾကိမ္ၾကိမ္
ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ နင္စိတ္ဆိုးမွာ၊ နင္ငါ့ကို ခဲြသြားမွာ ငါအရမ္းေၾကာက္ခဲ့မိတယ္။

အခု ငါသြားရေတာ့မယ္။ နင္စိတ္ဆိုးမွာကို ငါမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ေသသြားတဲ့လူကို အလြယ္တကူ ခြင့္လြတ္ေပးႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား.. ဒီဘ၀မွာ နင္နဲ႔ ေပါင္းဖက္ခြင့္ရတာ ငါအတြက္ အၾကီးမားဆံုးေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပဲ။ ေနာင္ဘ၀သာရွိမယ္ဆိုရင္ နင္နဲ႔ငါ ထပ္ဆံုခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆားခတ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီကိုေတာ့ ငါမေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဆားခတ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီက ေသာက္ရ
ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဆိုတာ နင္မသိဘူး မဟုတ္လား... ဒါေပမဲ့ နင့္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေကာ္ဖီထဲ ငါဆားထည့္ေသာက္ခဲ့မိတယ္"

စာကိုဖတ္ျပီး သူမ တုန္လႈပ္သြားခဲ့မိတယ္။ အလိမ္ညာ ခံလိုက္ရပါလားလို႔လဲ ခံစားမိတယ္။ သူ မၾကားႏိုင္ေတာ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သူမ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ " ကြ်န္မကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ဒီလိုလိမ္ညာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ ေက်နပ္ပါတယ္"

ျပီးပါျပီ

mysing ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္၊၊၊၊၊၊

Saturday, May 28, 2011

ေမေမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ..

(၁)

**မူၾကိဳ**

ပထမဆံုးအၾကိမ္ ဆရာမိဘ အစည္းအေဝးမွာ အတန္းပိုင္ဆရာက “အစ္မရဲ႕ကေလးက ေရာဂါထူတယ္။ ခံုေပၚမွာေတာင္ သံုးမိနစ္ၾကာေအာင္ မထိုင္ႏိုင္ဘူး။

ဆရာဝန္နဲ႔ ျပၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္”


...

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ဆရာမ ဘာေျပာသလဲလို႔ သားကေမးေတာ့ သူမ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။ အတန္းသား ၃ဝထဲမွာ သားက အညံ့ဆံုး၊ ဆရာမေတြကို

စိတ္ဒုကၡအေပးဆံုး... ဒါေပမယ့္ သားအေမးကို သူျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။



“ဆရာမက သားကိုခ်ီးက်ဴးသြားတယ္။ အရင္တုန္းက ခံုေပၚမွာ သားတစ္မိနစ္ပဲထိုင္ႏိုင္တယ္။ အခုဆို သံုးမိနစ္ေတာင္ ထိုင္ႏိုင္ျပီတ့ဲ။ တစ္ျခားကေလးေတြရဲ႕

ေမေမေတြက ေမေမ့ကို အားက်ၾကတယ္။ တစ္တန္းလံုးမွာ သားက စာအၾကိဳးစားဆံုးတဲ့”



အဲဒီညမွာ သူခြ႔ံစရာမလိုဘဲ သားက ထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ ကုန္ေအာင္စားလိုက္တယ္။



(၂)

**မူလတန္း**

ဆရာမိဘအစည္းအေဝးမွာ ဆရာမက “ေက်ာင္းသား ၅ဝမွာ အစ္မရဲ႕သားက အဆင့္၄ဝ၊ သူ႔အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကို ကြ်န္မတို႔ သံသယျဖစ္တယ္။

ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႔ျပီး စစ္ေဆးၾကည့္ပါဦး”



အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူမ်က္ရည္က်မိျပန္ေပမယ့္ ကားေရွ႕ခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ့သားကို “ဆရာမက သားကို စိတ္ခ်ယံုၾကည္တယ္တဲ့။ သားက မတံုး၊ မအေပမယ့္

စာထဲစိတ္ပါပါနဲ႔ နည္းနည္း ထပ္ၾကိဳးစားလိုက္ရင္ သားေဘးမွာထိုင္တဲ့ အဆင့္၂၁ရတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုေတာင္ ေက်ာ္ႏိုင္တယ္တဲ့” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။



သူ႔စကားကို ၾကားေတာ့ ေငးမွိန္ေနတဲ့ သားမ်က္လံုးက အေရာင္လက္သြားခဲ့တယ္။ ညႇိဳးငယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာလည္း ရႊင္လန္းလို႔လာတယ္။ သားတေျဖးေျဖး

သိတတ္နားလည္ ၾကီးျပင္းလာမွန္း သူသတိထားလိုက္မိတယ္။



ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ခါတိုင္းထေနက်အခ်ိန္ထက္ သားအေစာၾကီး ႏိုးေနခဲ့တယ္။



(၃)

**အလယ္တန္း**

ဆရာမိဘအစည္းအေဝးမွာ သားရဲ႕ ထိုင္ခံုေနရာမွာ သူသြားထိုင္ေနခဲ့ျပီး သားနာမည္ အေခၚခံရဖို႔ကို သူေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အစည္းအေဝးတိုင္းမွာ

သားနာမည္ဟာ မပါမျဖစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစည္းအေဝးျပီးတဲ့အထိ သားနာမည္ မပါခဲ့ဘူး။ တစ္ခုခုမွားတယ္ အထင္နဲ႔ တာဝန္က်ဆရာမကို

သူေမးလိုက္တယ္။



“အခုရမွတ္နဲ႔ဆိုရင္ အစ္မရဲ႕သားက နာမည္ၾကီးေက်ာင္းရဖို႔ သိပ္မလြယ္ဘူး”



စိတ္ထဲမွာ သူဝမ္းသာသြားမိတယ္။ အခန္းဝမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ သားရဲ႕ပုခံုးကို သိုင္းဖက္ျပီး ဝမ္းသာအားရတဲ့ အသံနဲ႔ “ သား... သားရဲ႕အတန္းပိုင္ ဆရာမက

ေျပာတယ္။ သားဒီ့ထက္ နည္းနည္းထပ္ၾကိဳးစားရင္ နာမည္ၾကီးတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ဝင္ႏိုင္တယ္တဲ့”




(၄)

သား အထက္တန္းေအာင္ခဲ့ပါျပီ။

တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ အေၾကာင္းၾကားစာ လာယူဖို႔ ေက်ာင္းကဖုန္းဆက္ေတာ့ သားကို သူလြတ္လိုက္တယ္။



သူ႔အသိစိတ္ထဲမွာ နာမည္ၾကီးတကၠသိုလ္တစ္ခုကို သားရမယ္လို႔ ၾကိဳသိေနခဲ့တယ္။ စာေမးပဲြ မေျဖခင္တုန္းက ဒီတကၠသိုလ္အတြက္ သားအမွတ္မီႏိုင္တယ္လို႔

သားကို သူေျပာခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။



အိမ္တံခါးဝမွာ ဆီးၾကိဳေနတဲ့ သူ႔လက္ထဲ သူမွန္းထားတဲ့ တကၠသိုလ္က အေၾကာင္းၾကားစာကို သားက ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ျပီး ငိုခဲ့ၾကတယ္။



“ေမေမ... သားဟာ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္မွန္း သားကိုယ္သား သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကမွာ သားကို အေလးအနက္ထား

ႏွစ္သက္ခဲ့တာ ေမေမတစ္ေယာက္တည္းပဲ ႐ွိခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးပါ ေမေမ”



သားစကားေၾကာင့္ ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ရင္ထဲ တိတ္တခိုးသိမ္းဆည္းထားတဲ့ ပူေဆြးေသာကေတြက သူ႔ပါးျပင္ေပၚ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးတဲ့ မ်က္ရည္အသြင္ျဖင့္

စီးက်လာခဲ့တယ္။


--
This life is too short even to love... I don't know how people find time to hate.....♫ ♥♫ ♥♫


§§§§§§§§§¶¶1§ Aʊяuღ ℝ@ßbḯ⊥1§¶§§§§§§§§§

အျပံဳးတခုရဲ ့ေနာက္ကြယ္

ကၽြန္ေတာ္အထက္တန္းေက်ာင္း စတက္ခ်ိန္တုန္းက ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႕
အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သတိရေနခဲ႕မိပါတယ္…
အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္အျပန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္း
ကၽြန္ေတာ္႕ေရွ႔နားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ အတန္းထဲက
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. သူ႕ၾကည္႕ရတာ လက္ႏွစ္ဖက္လံုး
ျပည္႔ေအာင္ စာအုပ္ေတြ ေပြ႔ပိုက္လို႕ ထားတာေၾကာင္႕ ရွိသမွ်
ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြအားလံုး အိမ္ကို ျပန္သယ္ယူလာပံုရတယ္... သူ႕ကိုၾကည္႕ျပီး
ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိပါတယ္.. “ဘာေၾကာင္႕မ်ား ဒီေန႕လို ေသာၾကာေန႕မ်ိဳးမွာ
စာအုပ္ေတြ အားလံုး အိမ္ကို သယ္ျပီး ျပန္ရတာပါလိမ္႔ .. ဒီေကာင္ဟာ
ကပ္သီးကပ္သပ္ ေကာင္စားမ်ိဳးဘဲ ထင္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႔မွာေတာ႕ ဒီပိတ္ရက္မွာ
သြားလာ လည္ပတ္ဖို႕ စဥ္းစား စီစဥ္ထားတာေတြက အမ်ားၾကီးပါဘဲ..
ေလွ်ာက္လည္မယ္.. ေဘာလံုးကန္မယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဂိမ္းကစားမယ္..
မုန္႕ဆိုင္ေတြမွာ မုန္႕လိုက္စားၾကမယ္.. အုိး.. လုပ္စရာေတြမွ
အမ်ားၾကီးပါဘဲ…. ဒီပိတ္ရက္မွာ သူ႕လို စာအုပ္ၾကီးေတြ အိမ္ျပန္သယ္ျပီး
ကိုယ္႕ဒုကၡ ကိုယ္ရွာဖို႕ အစီအစဥ္ကို မရွိပါဘူး.. ” စဥ္းစားမိရင္း
ကၽြန္ေတာ္႕ပုခံုးကို အသာတြန္႕လိုက္ျပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ႔လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီလိုေလွ်ာက္လာေနရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အရပ္ကေန
ကေလးတစ္အုပ္ဟာ ေျပးေျပးလႊားလႊား ေဆာ႕ကစားလာေနၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္..
ကေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕ကေန ေလွ်ာက္ေနတဲ႕ သူ႕ကို အရွိန္နဲ႔
၀င္တိုက္မိလိုက္ျပီး သူ႕လက္ထဲက စာအုပ္တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ၾကီးဟာ
ေျမျပင္ေပၚကို ျပဳတ္က်ကုန္ပါတယ္.. သူကိုယ္တိုင္လည္း ဖင္ထုိင္ရက္
လဲက်သြားျပီး သူတပ္ထားတဲ႕ မ်က္မွန္ဟာ သူနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း ၁၀ေပ
ေလာက္အကြာကို လႊင္႔ထြက္သြားပါေတာ႕တယ္.. သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ရႈံ႔မဲ႕ေနျပီး
ၾကည္႔ရတာ အေတာ္ နာက်င္သြားပံုရပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ လႊင္႔က်သြားတဲ႔
သူ႔မ်က္မွန္ကို ေျမျပင္ေပၚမွာ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႕ လိုက္ရွာေနတာ
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. ဒီေကာင္ဟာ မ်က္မွန္မပါရင္ ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ
ျမင္ႏိုင္ဟန္ မတူပါဘူး… တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေမာ႕လာတဲ႕ သူ႔မ်က္ႏွာေၾကာင္႕
သူ႔မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္စ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔လိုက္မိပါတယ္.


သူ႕ကိုၾကည္႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာေၾကာင္႕
သူ႔အနားကို အျမန္တိုးကပ္သြားကာ မ်က္မွန္ကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး
ႏွစ္သိမ္႔တဲ႔အျပံဳးေလးတစ္ခုနဲ႕ “ကေလးေတြက ဒီလိုပါဘဲ.. သူတို႕မွာ
ေဆာ႔ဖို႕စိတ္ကလြဲလို႕ ဘာမွ မရွိၾကဘူး ” လို႕ေျပာရင္း သူ႕ကို
လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္.. “အိုး ေက်းဇူးဘဲ” သူကလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး
ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်းဇူး စကား ဆိုပါတယ္။

သူထႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဆြဲထူေပးလိုက္ျပီး သူ႕စာအုပ္ေတြကိုလဲ
ကူေကာက္ေပးကာ သူဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာ စကား စ ေမးလိုက္ပါတယ္.. သူျပန္ေျဖတဲ႕
သူ႕ေနရပ္လိပ္စာဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္နဲ႕ နီးနီးေလးဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရေပမဲ႔ သူ႕ကို အရင္က တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္
မေတြ႔ခဲ႕ဖူးပါဘူး.. ဒါေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္က “အရင္က ဘာလို႕ မေတြ႔ဖူးၾကတာလဲ”
လို႕ ေမးလိုက္ေတာ႕ သူဟာ နံမည္ၾကီး ေဘာ္ဒါတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား
ေနခဲ႔ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ တက္ေနတဲ႕ ဒီေက်ာင္းကို အခုမွ
ေရာက္တာတာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀မွာ
သူေျပာတဲ႕ ေဘာ္ဒါဆိုတဲ႕ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေက်ာင္းသားဘ၀မ်ဳိး
ဘယ္တုန္းကမွ မေနခဲ႕ဖူးပါဘူး.. ျပီးေတာ႔ သူ႕နံမည္က ကာလ္း
ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရပါတယ္။

အိမ္ကိုေလွ်ာက္လာတဲ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ စကားေတြ
ေျပာလာၾကရင္း ကာလ္းရဲ႕ စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႔ကို ကူျပီး ကိုင္ေပးလာခဲ႕ပါတယ္.
ခုေတာ႔လည္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကာလ္းဟာ လူရည္သန္႕
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ကာလ္းကို “ေဘာလံုးကစားဖို႕
၀ါသနာပါသလား” လို႕ေမးေတာ႕ သူက “ပါတယ္” လို႕ျပန္ေျဖပါတယ္.. ဒီေတာ႕ သူ႕ကို
မနက္ဖန္ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကစားမဲ႕ ေဘာလံုးပြဲမွာ ပါ၀င္ကစားဖို႕
ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႕လည္း အိမ္ထဲကို
၀င္ထိုင္ဖို႕ သူ႕ကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာရွိေနတဲ႕
ဂိမ္းတစ္ခ်ိဳ႔ကို သူနဲ႔အတူတူ ကစားၾကပါတယ္.. ညပိုင္းေလာက္မွာမွ အိမ္မွာဘဲ
ေမေမေကၽြးတဲ႕ ညေနစာကို စားျပီး သူျပန္သြားခဲ႔ပါတယ္.. ေနာက္ေန႔
ပိတ္ရက္၂ရက္လံုးလံုး ကာလ္းဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီေရာက္လာျပီး
ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားၾကရင္း
အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ႔ပါတယ္.. သူ႕ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္
ကၽြန္ေတာ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ခင္မင္ၾကသလို သူကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို
ေတြ႔ရပါတယ္။

ေနာက္တနလၤာေန႕မနက္ေရာက္ေတာ႕ ကာလ္းဟာ ေသာၾကာေန႕တုန္းက ေက်ာင္းကေနအျပန္
သယ္သြားတဲ႕ စာအုပ္အပံုၾကီးကို ေပြ႔ပိုက္ျပီး ေက်ာင္းသြားဖို႕
ေလွ်ာက္လာပါတယ္.. သူ႕ကိုေတြ႔ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ေစာင္႕ေနလိုက္ျပီး “မင္း
ဒီပံုစံအတိုင္းသာ စာအုပ္ေတြ ေန႕တိုင္း သယ္မယ္ဆိုရင္ မင္းလက္ေမာင္း
ၾကြက္သားေတြ ပိုၾကီးလာေတာ႕မွာ ေသခ်ာတယ္” လို႕ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို
ေနာက္လိုက္ပါေတာ႕တယ္. သူက ရယ္ေမာလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ႔လက္ထဲက
စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႕ လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္. အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ကာလ္းနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္ကို ခင္မင္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ႔ၾကပါတယ္..
အထက္တန္းတက္ေနတဲ႕ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အခင္ဆံုးသူေတြအျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္တြဲလာခဲ႕ၾကပါတယ္.. ေသခ်ာေပါင္းၾကည္႕ေလ
ကာလ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်င္႕စရိုက္မ်ိဳး ရွိေလ ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္သိခဲ႕ရပါတယ္.. သူဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သိပ္ကို
စိတ္ရွည္သီးခံတတ္ျပီး စိတ္ေကာင္းလဲရွိတဲ႕ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ၄ႏွစ္တိတိ ကားလ္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္
ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြလို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းျဖစ္ၾကပါတယ္..
အထက္တန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာေတာ႕ တကၠသိုလ္တက္ဖို႕ စဥ္းစားၾကတဲ႕အခါ
ကၽြန္ေတာ္က Georgetown ကို သြားဖို႕ စဥ္းစားျပီး သူကေတာ႕
ဆရာ၀န္လုပ္ဖို႕အတြက္ Duke တကၠသိုလ္ကို တက္မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕
ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕၂ေယာက္ၾကား ဘာေတြဘဲျခားေနေန အခင္ဆံုး
သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ ဆက္ျပီး ရွိေနၾကမွာပါ။ အဲဒီအထက္တန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ
ကာလ္းဟာ ဂရိတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ႕အျပင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ
အမွတ္အမ်ားဆံုးသူ တစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္တာေၾကာင္႔ အထက္တန္းေအာင္ျမင္တဲ႕
အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳပြဲသဘင္မွာ စကားေျပာဆိုဖို႕ ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရပါတယ္..
သူရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။

အခုေတာ႕ ဒီေန႕က်င္းပတဲ႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲေန႔မွာ စင္ေပၚစကားတက္ေျပာရမဲ႕ ကားလ္ဟာ
အထူး ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ေနတဲ႕ ပံုစံရွိျပီး သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည္႕နဲ႕
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟန္ပန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္.. လြန္ခဲ႕တဲ႕
၄ႏွစ္ေလာက္က စာအုပ္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စေတြ႔ခဲ႕တဲ႕
ပံု႑ာန္နဲ႕ ကြာျခားခ်င္တိုင္း ကြားျခားလို႕ ေနပါျပီ။
မ်က္မွန္တပ္ဆင္ထားျပီး အ၀တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ က်က်နန ၀တ္ဆင္ထားတတ္တဲ႕
သူ႕ပံုက လူရည္မြန္ လူရည္သန္႕ ပံုစံအျပည္႔နဲ႕မို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္
ျပန္ျပီး မနာလိုရေလာက္ေအာင္ မိန္းခေလးတိုင္း စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာ
ျဖစ္လို႕ေနပါတယ္.. ေတြ႔ကာစေန႕က ကပ္သီးကပ္သပ္ လူတစ္ေယာက္လို႔
ထင္ခံခဲ႔ရဖူးတဲ႕ ကာလ္းတစ္ေယာက္ဟာ ခုက်ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကျပန္ျပီး
အားက်ေငးေမာေနရတဲ႕ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႕ေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ႕ စင္ေပၚတက္ျပီး
စကားေျပာဖို႕ေတာ႕ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ေနဟန္ရွိတဲ႕ သူ႕မ်က္ႏွာေပးေၾကာင္႕
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေၾကာကို ပုတ္လိုက္ျပီး “သူငယ္ခ်င္း.. အားတင္းထား.. မင္းဟာ
သူမ်ားတကာထက္ ေတာ္တဲ႕သူဆိုတာ မေမ႕နဲ႕.. ေအးေဆး ဟုတ္ျပီလား။” လို႔
ေျပာျပီး အားေပးလိုက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ပထမဆံုး စေတြ႔စ ေန႕က
သူျပံဳးျပခဲ႕ဖူးတဲ႕ ေက်းဇူးတင္အျပံဳးေလးကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး
“ေက်းဇူးဘဲ သူငယ္္ခ်င္း” လို႕ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။

သူစင္ေပၚမွာ စကားေျပာရမဲ႕အလွည္႔ ေရာက္ေတာ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္
ျဖစ္ေနခဲ႕ပါျပီ။ ေအးေဆးစြာဘဲ စင္ေပၚကိုေလွ်ာက္သြားခဲ႕ျပီး
မိုက္ကရိုဖုန္းအေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ကာ လည္ေခ်ာင္းကို တစ္ခ်က္ရွင္းလိုက္ရင္း
စကားစေျပာပါေတာ႔တယ္.. သူေျပာတဲ႕ စကားေတြက “ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕
အထက္တန္းေအာင္ ျမင္ျပီးဆံုးတဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳပြဲေန႔ ျဖစ္ပါတယ္..
ဒီေန႕မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ႕ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို
ကူညီခဲ႔ၾကသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရမဲ႕ေန႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ယခုဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ႕ၾကတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ေမြးခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ။
နည္းျပေတြ ေနာက္… အထူးသျဖင္႕ အတူတူ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ၾကတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
က်းဇူးတင္စကား အထူးဆိုခ်င္ပါတယ္... ျပီးေတာ႕လဲ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ ဒီေနရာကေန
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖစ္ႏိုင္ေသာ လက္ေဆာင္တစ္ခု
ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္.. ”

အဲဒီလို စကားအစခ်ီျပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကာလ္းဟာ
ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကို အစပ်ိဳးေတာ႕တာပါဘဲ.. သူေျပာေနတဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို
မယံုႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်က္လံုး အျပဴးသား၊
ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနမိပါတယ္.. ကာလ္းေျပာျပေနတဲ႕ အေၾကာင္းအရာဟာ
သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး စေတြ႔တဲ႕ ရက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပေနတာ
ျဖစ္ပါတယ္.. သူဟာ သူ႕အေမနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ စကားမ်ားတာေၾကာင္႔ အဲဒီ
အပတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသေတာ႔မယ္လို႕ ဆံုျဖတ္လိုက္ျပီး
ေက်ာင္းက သူရဲ႕ ေလာ္ကာကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါတယ္.. တစ္ျခားသူေတြအတြက္
သူ႔ပစၥည္းေတြက အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင္႕ အဲဒီထဲမွာ ထည္႕ထားတဲ႕
သူပိုင္ပစၥည္းနဲ႕ စာအုပ္ေတြအားလံုးကို အိမ္အျပန္မွာ သယ္ယူလာခဲ႕တယ္လို႕
ဆိုပါတယ္.. ဒါေၾကာင္႕ သူနဲ႕ ပထမဆံုး စေတြ႔တဲ႕ေန႕က စာအုပ္ေတြတနင္႕တပိုးနဲ႕
မႏိုင္မနင္း ရွိေနခဲ႔တဲ႔ သူ႔ပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိရလိုက္မိပါတယ္။

ကာလ္းဟာ စင္ေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပလိုက္ျပီး
စကားဆက္ေျပာေနခဲ႕ပါတယ္.. “တကယ္႔ကို ေက်းဇူးတင္စရာပါဘဲ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အလြန္တရာ ကံေကာင္းလွစြာဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္းကို
ခံလိုက္ရပါတယ္.. အဲဒီေန႕ ေက်ာင္းကအျပန္ စာအုပ္ေတြ မႏိုင္မနင္းနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႕ကို အျပံဳးေလးတစ္ခုနဲ႕ ေရာက္လာျပီး လာကူညီတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာမဲ႕သူဟာ ေဟာဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ႕ ဒယ္နီရယ္ပါ..”
သူက ကၽြန္ေတာ႕ကို လက္ညိဳးညႊန္လိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ ဆက္ေျပာတာက “
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပလိုက္တဲ႕ သူ႔အျပံဳးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲအထိ
ေရာက္သြားခဲ႕ျပီးေနာက္ သူနဲ႕ေတြ႔ျပီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ႕ သူ႕ေၾကာင္႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို သတ္ေသမဲ႕အစီအစဥ္
ပ်က္သြားခဲ႔ရပါတယ္.. အဲဒီေနာက္မွာေတာ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႕
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သူနဲ႕အတူတူ ျဖတ္သန္းကုန္ဆံုးလာရင္း ဒီေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အခု အေျခအေနကို ေရာက္လာခဲ႕ရတာ ျဖစ္ပါတယ္.. မေမွ်ာ္လင္႕တဲ႕ အဲဒီေန႕က
သူ႕ရဲ႕ အျပံဳးနဲ႕အတူ အကူအညီေလးတစ္ခုဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ကို
ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္.. ဒါေၾကာင္႕လည္း သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ
တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႕ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုလည္း
ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာၾကားရင္း ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ဒယ္နီရယ္ကို
ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္လုိ႕ ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ… ” လို႕ စကားကို
ဆံုးေအာင္ေျပာသြားခဲ႕ပါတယ္။

ကားလ္ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကားလ္ရဲ႕ အေဖနဲ႕အေမဟာ ထိုင္ရာက ထလာျပီး
ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်းဇူးတင္စကား လာေရာက္ေျပာၾကားပါတယ္. ကာလ္းအေမရဲ႕
မ်က္၀န္းမွာေတာ႕ မ်က္ရည္စ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးကလည္း
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဂုဏ္ယူတဲ႔အျပံဳးေတြနဲ႕ လိႈက္လွဲစြာျပံဳးျပလို႕ လက္ခုပ္ၾသဘာ
ေပးေနခဲ႔ၾကပါတယ္.. အုိုး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘာမွ မေျပာပေလာက္တဲ႕ အျပဳအမူေလး
တစ္ခုဟာလည္း တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္အတြက္ အၾကီးမားဆံုး ေျပာင္းလဲမႈကို
ေပးႏိုင္တယ္ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။
မရည္ရြယ္ပါဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြရဲ႔ လုပ္ရပ္၊ အျပဳအမူ အေသးအမႊားေလး
တစ္ခုခုဟာ တစ္ျခားသူအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးကိုျဖစ္ေစ၊ ဆိုးက်ိဳးကိုျဖစ္ေစ
ၾကီးၾကီးမားမား ေျပာင္းလဲေစႏိုင္တယ္ ဆိုလို႕ရွိရင္ သူတစ္ပါး ထိခိုက္
နစ္နာေစႏိုင္မယ္လုိ႕ ထင္ရတဲ႕ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိမ်ိဳးကို
ဘယ္ေလာက္ေသးငယ္တဲ႔ ကိစၥဘဲျဖစ္ျဖစ္ မေျပာျဖစ္၊ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းသိမ္းၾကျပီး ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ႏိုင္မဲ႕ စကားေတြ၊
အျပဳအမူေတြကိုသာ ေျပာဆို ျပဳမူသင္႔ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား.. မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ
အကူအညီလိုအပ္ေနတဲ႕ သူေတြကို ေတြ႔တဲ႔အခါမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ပင္ေသးငယ္တဲ႔
အကူအညီျဖစ္ပါေစ ေပးႏိုင္ဖို႕ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားသင္႔ပါတယ္ေနာ္။
ကိုယ္ေပးလိုက္ရတာ ဘယ္ေလာက္မွမဟုတ္ေပမဲ႕ တစ္ဘက္လူအတြက္ေတာ႕
တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါေသးတယ္..



John Deru ရဲ႕ One small gesture can change a person's life ကို
ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေရးဖြဲ႔ပါသည္။

from Ko Sithu Latt (facebook)

Thursday, May 26, 2011

ျပန္လာခဲ ့တာေပါ ့



ဥေဏွာက္နဲ ့အာရုံထဲ
မင္းတေယာက္ပဲေနရာယူထားေတာ ့
ျပန္လာခဲ ့တာေပါ ့ ....

ဒီရင္ထဲကအပူမီး
အလွ်ံညီညီနဲ ့ဆိုေတာ ့
ျပန္လာခဲ ့တာေပါ ့...

ညဥ္ ့နက္နက္ မင္းေရာက္ေရာက္လာေတာ ့
ျပန္လာခဲ ့တာေပါ ့.....

အာရုံဦးအေတြထဲ လိႈက္ေမာစြာ
စိုရိမ္းျခင္းမ်ားစြာနဲ ့
ငါျပန္လာခဲ ့တာေပါ ့...

ငါ ဘ၀ဟာမင္းမရွိေတာ့
ျပန္လာခဲ ့တာေပါ ့....

ငါ ရင္ေမာစြာနဲ ့
ျပန္လာခဲ ့ေတာ ့...

.......?

.......?

.......?
....................။ ။

(အကိုေတာ္တေယာက္ရဲ ့ရင္ဘက္ကို၀င္ေဖာက္ႀကည္ ့ထားတာပါ)

Tuesday, May 24, 2011

........လာခဲ ့ပါ........

Hot Comments



မင္း နဲ ့ ငါႀကား
နိင္ငံမျခားပဲ မာနတံတိုင္းျခားေနတယ္.....၊။

အလြမ္းျမိဳ ့ေတာ္ထဲ
ထြပ္ေပါက္မရွာပဲ
ေဖာက္ထြက္လိုက္ပါ ခ်စ္သူ....

အခ်စ္ျမိဳ ့ရုိးက ေစာင္ ့ေမ်ာ္ေဆြးေနသူပါ....၊ ၊

တစိမ္းတရံႀကား မင္းအားငယ္ေနမလား
ငါေတြးရင္း လြမ္းလို ့ေနတယ္..

ဒီအလြမ္းေတြ အဆံုးသပ္ဖို ့
ရုန္းထြက္လို ့လာခဲ ့ပါ
ခ်စ္သူ..................။ ။

Saturday, May 21, 2011

ေခတ္လူငယ္မ်ားသို႔ - ေမာင္၀ံသ

ကၽြန္ေတာ့္ စာေရးသက္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစ္ခါမွ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ ေရးသားခဲ့တာ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္သူေတြကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ေခတ္လူငယ္ေတြဘက္က အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျပာၿပီး ခုခံေပးခဲ့ဖူးတယ္။

မွတ္မိပါေသးတယ္။ ဆံပင္ရွည္ထားတာကို မ်က္စိေနာက္ၿပီး နွိပ္ကြပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ ဆံပင္ရွည္ထားတဲ့ လူငယ္လူႀကီးေတြကို ေတြ႔ရာမဆုိင္း လမ္းေဘးထိုင္ခုိင္းၿပီး ဆံပင္ရွည္ကုိ ဓားနဲ႔ျဖတ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခ်ိဳ႕ ၁၉၇၄ ခု ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။

အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ဆရာတက္တိုးက သတင္းႏွင့္ စာနယ္ဇင္း ေကာ္ပိုေရးရွင္း ဦးေဆာင္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာတိုက္မွာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ အမႈထမ္းေနပါတယ္။ ဆရာတက္တိုးက လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါး ေရးေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာတက္တိုးက လူငယ္ေယာက္်ားေလးေတြ ဆံပင္ရွည္ထားျခင္းဟာ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ လမ္းသရဲေတြသာ ဆံပင္ရွည္ထားေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ ေရးလုိက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ့အလင္းကေန ျပန္ေရးတယ္။ လမ္းသရဲစိတ္ဓာတ္ဟာ ဆံပင္ရွည္မွာ ရွိသလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာပါ။ ဆံပင္ရွည္ထားတုိင္း လမ္းသရဲစိတ္ ၀င္ေနၿပီလို႔ မယူဆပါနဲ႔၊ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ ပရဟိတ လုပ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ ဆံပင္ရွည္မထားဘဲ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ ျဖစ္ေနတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါလို႔ ျပန္လည္ေခ်ပတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာတက္တိုးက အင္မတန္မွ စာေပစိတ္ရွိသူပါ။ သူဟာ ရာထူးအေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေပၚက ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက ျပည္သူပုိင္သတင္းစာ ျမန္မာငါးေစာင္ (ေၾကးမံု၊ လုပ္သား၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ ဟံသာ၀တီ၊ ဗိုလ္တေထာင္) နဲ႔ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ေစာင္ (လုပ္သား အဂၤလိပ္နဲ႔ ဂါဒီယန္) တို႔ကို ဆရာတက္တိုးက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူလို ဦးေဆာင္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ "အမ္ဒီႀကီး" က ေရးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္လို သာမန္အယ္ဒီတာေလး တစ္ေယာက္က ေခ်ပတာကို တစ္ျခားလူႀကီးေတြဆိုရင္ ရွက္ရမ္းရမ္းမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာတက္တိုးက စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဆရာက ေဆာင္းပါးေရးၿပီးေတာ့ပဲ ျပန္လည္ရွင္းလင္းတယ္။ ဆရာရွင္းလင္းတဲ့အထဲ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတာကေတာ့ "ဟုတ္ပါတယ္၊ ေမာင္၀ံသေရးသလို ဆံပင္ရွည္ထားတုိင္း လမ္သရဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လမ္းသရဲတုိင္းကေတာ့ ဆံပင္ရွည္ထားတယ္။ ဒါကိုေတာ့ မျငင္းႏုိင္ဘူး" လို႔ ေရးလုိက္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္စိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဆရာျပန္ရွင္းတဲ့အထဲက လစ္ကြက္ဟာကြက္ေတြကို ေထာက္ၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ ထပ္ေရးပါတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အဲသည္တုန္းက ျမန္မာ့အလင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးစိုးေမာင္ (သာဂရ ငစိုး/ပခန္းေရခ်မ္း) က သတင္းစာမွာ မထည့္ေပးေတာ့ပါဘူး။ ဂုဏ္အရေကာ၊ အသက္အရပါ ႀကီးမားတဲ့ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ထပ္ၿပီး အေခ်အတင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပန္႐ုပ္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဆရာသာဂရငစိုး ဆိုတာကလည္း ဆရာဒဂုန္တာရာတို႔နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထြက္ ကေလာင္လက္ေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလးစား႐ိုေသၿပီးသားပါ။

အဲသည္ျဖစ္ရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္တင္ျပေနတာက ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆန္႔က်င္အျမင္ မရွိခဲ့ဘူးဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အလြန္အကၽြံ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ေလာ္လီတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မေတြ႔ဘဲ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဥပမာ ေယာက္်ားေလးေတြ နားကပ္ပန္တာ၊ မိန္းကေလးေတြ ေပါင္လယ္အထက္ ဂါ၀န္တိုေလးေတြ ၀တ္တာ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။ သို႔ေပမယ့္ မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း စာတစ္တန္ ေပတစ္ေစာင္ မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေဒၚေဒၚ လူထုေဒၚအမာ တို႔လို ကေလာင္ႀကီးေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရးၿပီးၾကၿပီပဲ။ တျခား စာေရးဆရာႀကီးမ်ားလည္း မၾကာခဏ ေရးေနၾကတာပါပဲ။ စာေရးဆရာေတြက ေရးတုိင္းလည္း ေခတ္လူငယ္ေတြက ျပဳျပင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စာမဖတ္ၾကဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ သိေနတယ္။ စာဖတ္ရင္ေတာင္ သူတို႔ကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ေရးတဲ့ ျပဳျပင္ေရးစာေပေတြကို ေဘးဖယ္ထားခ်င္ၾကတယ္။ "သြားစမ္းပါကြာ၊ တို႔ကို ဆရာလုပ္တဲ့ စာမ်ိဳးေတြကို ကုိင္ေတာင္ မကိုင္ခ်င္ဘူး" လို႔ ေျပာတာေတာင္ ၾကားဖူးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အခု ေျပာခဲ့တာေတြကို ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သံသယ မျဖစ္ပါႏွင့္။ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ အခ်ိန္ျပည့္သတင္းစာသမား လုပ္ခဲ့သူျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ မေသခ်ာတဲ့ အခ်က္အလက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လမ္းလြဲေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာပါ။

လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးၾကတဲ့အခါ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ႀကိဳးစားတဲ့အေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြဟာ အနာဂတ္အတြက္ အားထားစရာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျမႇာက္ပင့္ေရးၾကတာေတြက မ်ားေနတယ္။ (အဲဒါမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပိုေရးတတ္တာေပါ့။ အရင္တစ္ေခတ္က သတင္းစာေတြမွာ ေခါင္းႀကီးလိုတစ္မ်ိဳး၊ ေဆာင္းပါးလိုတစ္ဖံု တာ၀န္အရ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။)

အခု တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေတြ႔ေနရတာက လူငယ္ေတြထဲမွာ မႀကိဳးစားသူေတြက ပိုမ်ားေနတယ္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ပို္္င္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ တတ္ကၽြမ္္းလိမၼာသူ အလြန္နည္းတယ္။ သင္တန္းေတြ လုိက္တက္ေနၾကၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ေတြ တစ္ထမ္းႀကီး ယူခဲ့ၾကေပမယ့္ အဲဒီ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ကိုပဲ ျပန္ေမးၾကည့္၊ ေယာင္၀ါး၀ါးခ်ည္းပဲ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္အတြင္း မိတ္ေဆြရင္းခ်ာတခ်ိဳ႕က သူတို႔ရဲက အလုပ္ဌာနေတြမွာ ၀န္ထမ္းသစ္ခန္႔ထားေရး အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကူအညီေတာင္းလို႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ ထုိင္ေပးခဲ့ရဖူးတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရသတင္းစာမွာ လုပ္ခဲ့တုန္းကလည္း တာ၀န္အရ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးေတြ ထိုင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

အင္တာဗ်ဴးအေတြ႔အႀကံဳေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ အရင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က လူငယ္ေတြကို ေမးရျမန္းရတာ ပို အားရစရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။ သူတို႔က အင္တာဗ်ဴးမွာ ေမးႏုိင္တာေတြကို ေျဖဖို႔အတြက္ အကုန္ ျပင္ဆင္လာၾကတာကိုး။

မၾကာေသးခင္က အင္တာဗ်ဴး၀င္သူ လူငယ္ေတြက်ေတာ့ အလုပ္သာ လာေလွ်ာက္တာ၊ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိေကာင္းစရာေတြကို ေလ့လာျပင္ဆင္ခဲ့မႈ မရွိသေလာက္ပဲ။ အဲဒီ လူငယ္ ၁၀၀ မွာ ၈၀ ေလာက္ဟာ သနားစရာေကာင္းေလာက္အာင္ ညံ့ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သည္လို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ တူတူမေလးတို႔ရယ္လို႔ေတာင္ မခ်ိတင္ကဲ ေမးခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့ပါတယ္။

လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေ၀ဖန္ဘူးဆိုတာ ျပင္ပ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဆိုတာ သာမညပဲလို႔ ယံုၾကည္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အေပၚယံ အ၀တ္အစား အသြင္အျပင္ထက္ လူရဲ႕ အတြင္းစိတ္အႏွစ္သာရက ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္ကို ေျပာင္းလဲရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။

လူငယ္ေတြထဲမွာ အ၀တ္အစား ေလာ္လီသူေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ပညာျပည့္၀ေရးအတြက္ ဖိဖိစီးစီး ႀကိဳးစားသူဦးေရက ပိုနည္းလာတယ္။ ပညာဆိုတာ တကယ္တတ္ရင္ တကယ္ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ သူတို႔ မယံုၾကည္ၾကဘူး။ သည္ေတာ့ အသိပညာေရာ အတတ္ပညာေရာ သူတို႔ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ မသင္ၾကဘူး။ တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ သိတာကို တစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ ထင္ေနတယ္။ တစ္၀က္တစ္ျပက္နဲ႔ ရပ္ပစ္ၾကတယ္။ အဲသလို လူေတြ ဘာျဖစ္လာမလဲ။ တတ္ေယာင္ကားေတြပဲ ျဖစ္လာမွာေပါ့။

တတ္ေယာင္ကားတစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွမတတ္တဲ့သူထက္ ပို အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္။ ဘာမွမတတ္သူက သူမတတ္တာကို သူ႔ဖာသာသိလို႔ စြန္႔စားၿပီး ဘာမွ မလုပ္ရဲဘူး။ သူတို႔မွာ သိမ္ငယ္စိတ္ ရွိတယ္။ သိမ္ငယ္စိ္တ္ကေန ရန္လိုစိတ္ေတြ ပြားမ်ားလာတတ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို တတ္ေယာင္ကားေတြလက္ထဲ မအပ္ခ်င္ဘူး။ တကယ္တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ အရည္အခ်င္းျပည့္၀သူေတြ လက္ထဲကုိ အပ္ခ်င္တယ္။ ေခတ္လူငယ္ေတြကို ပန္ၾကားခ်င္တာက ဘာကိုပဲ သင္သင္ တကယ္တတ္ေအာင္ သင္ၾကပါ ဆိုတာပါပဲ။

Thursday, May 19, 2011

ပာာသေလးမ်ား

ဒါဆုိ မွားေနျပီ

“ငါးဟင္းစားရင္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းတယ္ဆိုပဲကြ”
“ေအးေလ ဒါေၾကာင့္ ငါေန႔တိုင္း ငါးဟင္းစားေနတာ”
“ဟင္း-ဒါဆုိ ဒီသီအုိရီ မွားေနျပီ”


သူ ႏႈတ္မွာမဟုတ္လို႔

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလ်င္လိုေနလို႔ ေမ့ေဆး၊ထံုေဆး မေပးဘဲ သြားႏႈတ္ေပးပါဆရာ”
“ခင္ဗ်ား အေတာ္ကို သတၱိေကာင္းတာပဲ။ ကဲဘယ္သြားလဲ ေျပာစမး္”
“မိန္းမေရ မင္းကိုက္ေနတဲ႔သြားကို ျပလိုက္စမး္ပါကြာ”


အခ်က္ျပကိရိယာ

“ခင္ဗ်ားရဲ႕ကားမွာ မိုင္ႏႈန္းျပမီတာ မရွိပါလား”
“မလုိလို႔ ျဖဳတ္ေရာင္းပစ္လိုက္ျပီ”
“ဟင္ ဒါဆို ကားရဲ႔ အျမန္ႏႈန္းကို ဘယ္လိုသိေတာ့မလဲ”
“သိပါတယ္၊ တစ္နာရီ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ႏႈန္း ေမာင္းေနရင္ ေရွ႕စက္ဖုံးက
အသံျမည္တယ္။ မိုင္သံုးဆယ္ႏႈန္းဆုိရင္ တံခါးကျမည္တယ္။ေလးဆယ္ႏႈန္းေရာက္
ရင္
ကိုယ္ထည္က ျမည္လာတယ္ေလ”

ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္

“ေဒါက္တာ အခုႏႈတ္ေနတာ ကိုက္တဲ႔သြား မဟုတ္ဘူးဗ်”
“သိပါတယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း သံုးေခ်ာင္းႏႈတ္ျပီးရင္ ကိုက္တဲ႔သြားဆီကို ေရာက္ပါျပီ”


ေသဟဲ့ နႏိၵယ

“မမ ေစ်းသြားေနတုန္း သားငယ္ေလးပိုးေကာင္အရွင္ မ်ိဳခ်လိုက္တယ္”
“ဟယ္ ဒုကၡပါပဲ။ နင္ ဘာမွ လုပ္မေပးဘူးလား မိေဌး”
“ပိုးသတ္ေဆးတစ္ဇြန္းေတာ့ တုိက္ထားပါတယ္ မမ”

အေပါင္းအသင္းမွားသြားျခင္း

“မင္း ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ မူးေအာင္ေသာက္ရတာလဲ”
“အေပါင္းအသင္းမွားသြားလို႔ပါ။ အရက္မေသာက္တတ္သူေတြကို
အရက္ဆုိင္ေခၚသြားမိခဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း
ဒိုင္ခံေသာက္ခဲ႔ရလို႔ပါ”

မယံုရလို႔

အိမ္ေဖာ္က အိမ္ရွင္မကို ေျပာလိုက္သည္။
“အန္တီတို႔က အခုထိ ကၽြန္မကို အယံဳအၾကည္ မရွိၾကေသးဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ယံဳလို႔ပဲ အိမ္ေသာ့အားလံုး နင့္ကို ေပးထားတာေပါ့”
“ဟင့္အင္း ျပီးခဲ႔တဲ႔ေန႔က မီးခံေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္တာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းမွ ဖြင့္မရဘူး”


ရဲေဆး

လူနာသည္ သြားႏႈတ္ခံရမည္ကို အလြန္ေၾကာက္ေနသျဖင့္ ဆရာ၀န္က ၀ီစကီတစ္ခြက္တုိက္လိုက္သည္။
“ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ရဲလာျပီလား”
“ဟင့္အင္း၊ ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္တုိက္ပါဦး”
“ေရာ့ ေနာက္တစ္ခြက္၊ ကဲ အေျခအေနေကာင္းျပီလား”
“မရေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ခြက္ ေပးပါအံုး”
တတိယေျမာက္ခြက္ကို ေသာကျ္ပီးလူနာက ေျပာလိုက္သည္။
“သတၱိရွိလာျပီ။ က်ဳပ္သြားကို ထိ၀႔ံတဲ႔သူ ထိၾကည့္လိုက္”


အေနအထားပဳံစံ

“ဆရာ ကၽြန္မတို႔ ေဆးခန္းက ထြက္သြားတဲ႔ လူနာတစ္ေယာက္ ေဆးခန္းအ၀မွာ
လဲက်ျပီးေသသြားတယ္။ ကၽြန္မဘာလုပ္ရမလဲဟင္”
“ေကာင္းျပီ၊ ငါတို႔ ေဆးခန္းကို ၀င္လာတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေနရာျပန္ခ်ထားလုိက္”

ေဖာ္ေကာ္

“ေမေမ ဒီေန႔ ဒယ္ဒီ သားကို မနမ္းေသးဘူး”
“ထမင္းစားေနတုန္း စကားမေျပာရဘူး သားသားရဲ႔”
“ဟင္-ေဖေဖ ထမင္းစားေနတုန္း အိမ္ေဖာ္ မမက ဒီလို အျမဲေျပာတယ္”

လိုအပ္တဲ့ပစၥည္း

“ရွင့္လစာ ဒါအကုန္ပဲလား”
“အိမ္အတြက္ လိုတာေတြ ၀ယ္လာခဲ့လို႔”
“ဟုတ္လား။ ဘာပစၥည္းေတြ ၀ယ္လာတာတုန္း”
“၀ီစကီ တစ္ေသတၱာ”


မွန္တယ္ေနာ္

“ဓာတ္ခြဲခန္းကို ဓာတ္မွန္စစ္ေဆးခ်က္ေတြအရ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။
ဒီပံုအတုိင္းဆို အသက္ရွစ္ဆယ္ အထိ ေနရလိမ့္မယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ အသက္က အခုဆုိ ရွစ္ဆယ္ရွိပါျပီ ေဒါက္တာ”
“ကဲ-ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ မမွန္လား”
ခ်က္မရွိလို႔

“ေရခ်ိဳးမွာ ေကာင္းေကာင္းခ်ိဳးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္
သီခ်င္းေအာ္ ဆုိေနရတာလဲ”
“တံခါးခ်က္ထုိးလို႔ မရလို႔”

အပိုအလုပ္ေတြ

“ဒီငါးကို မခ်က္ခင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေဆးရဲ႔လား”
“ဘာေဆးစရာလိုလဲ။ ငါးက တစ္ခ်ိန္လံုးေ၇ထဲမွာ ေနခဲ႔တာေလ”


သူ႕ေနရာနဲ႔သူ

“မင္းတို႔ဟိုတယ္မွာ ေရပူနဲ႔ေရေအးရသလား”
“ေႏြရာသီမွာ ေရပူရျပီး ေဆာင္းရာသီမွာ ေရေအးရပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

မေ၀ခြဲႏိုင္ေသးပါ

“ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ”
“ငါဟာ မင္းမိန္းမကို လူ႔ေလာကၾကီးထဲေရာက္ေအာင္ ေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ေပါ့”
“အင္း-ဒါဆို လူၾကီးမင္းကို ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမလား။
ႏွာေခါင္းရိုးက်ဳိးေအာင္ ထုိးပစ္ရေကာင္းမလား ေ၀ခြဲမရေသးဘူး”


အေၾကာင္းသိိမုိ႔

“ခုနက အရက္ဗန္းကိုင္ျပီး ေလွ်ာက္သြားေနတဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလး ဘယ္မွာရွိမလဲ”
“ရွင္က အရက္ထပ္လိုခ်င္ေနလို႔လား”
“ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မေယာက်္ား ဒီပါတီပြဲမွာ ေပ်ာက္ေနလို႔”

သူကပိုသိပါတယ္

“ငါ့မိန္းမဟာ စကားေျပာစရာ အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခုေလာက္ရွိခဲ႔မယ္ဆိုရင္
အၾကာၾကီးမနားတမ္း ေျပာႏိုင္တယ္ကြ”
“ငါ့မိန္းမက်ေတာ့ အေၾကာင္းအခ်က္ရွိဖို႔ေတာင္ မလိုဘူး”


သူ႔လုပ္စာ

“လူတစ္ေယာက္ ကားတိုက္ျပီး ေသဆံုးသြားသျဖင့္ သူ႔ဇနီးမွာ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ
အေျမာက္အျမား ရရွိသြားေလသည္။
“ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ သူေသမွပဲ သူ႔လုပ္စာ စားရေတာ့တယ္”


ပို႔ပစ္လိုက္မယ္

“ရွင္ ဒီတစ္ခါ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေနာက္က်ရင္ အေမ့ဆီ ကၽြန္မဆင္းသြားမယ္”
“ရတယ္ေလ။ ငါလည္း ေယာကၡမအထီးၾကီးွဆီ သြားလိုက္ရံုပဲ”
“ဘာေျပာတယ္။ ရွင္က သမီးကို အိမ္မွာထားခဲ႔မယ္ေပါ့ေလ”
“ဟင့္အင္း၊ ေယာကၡမအထီးၾကီးဆီ သြားပို႔မလို႔”


လြတ္လပ္ေရးေန႔

“လြတ္လပ္ေရးေန႔ဟာ ဘယ္ေန႔လဲ ကိုကို”
“မင္းရဲ႔ မိဘေတြဆီ မင္းအလည္ျပန္တဲ႔ေန႔မွန္သမွ် ငါ့အတြက္
လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြခ်ည္းပါပဲ မိန္းမရယ္”


တက္လမ္း မရွိလို႔

“ကုမၸဏီဥကၠဌရာထူးေပးတာကို မင္းဘာျဖစ္လို႔ ျငင္းရတာလဲ”
“တက္လမ္းမွ မရွိေတာ့တာ”


ကံေကာင္းသူ

“ငါ့မိန္းမေတာ့ ရွိသမွ်အားလံုးယူျပီး ဆင္းသြားေလရဲ႕”
“မင္းကံေကာင္းတာေပါ့။ ငါ့မိန္းမဆို အခုထိ မဆင္းေသးဘူး”

မုိးရြာမွ က်တာ

“အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက ေရေတြဟာ ဒီလိုပဲ အျမဲက်ေနမွာလား”
“အျမဲမက်ပါဘူး၊ မိုးရြာမွ”


မငိုပါနဲ႔

“တရားသူၾကီးသည္ တရားခံကို ၾကင္နာစြာေမးျမန္းလိုက္သည္။”
“အရင္က ေထာင္က်ခဲ႔ဖူးလား”
“ဟင့္အင္း၊ တစ္ခါမွ မက်ဖူးပါဘူး တရားသူၾကီးမင္းရယ္၊ အဟင့္ အဟင့္”
“ေအး-မငိုနဲ႔ တိတ္ တိတ္၊ အခုပဲ အဲဒီကို သြားရေတာ့မယ္ဟာ”



အလုပ္ၾကိဳးစားသူ

“မင္းဟာ တစ္ပတ္အတြင္း ရွစ္ၾကိမ္ေတာင္ ေဖာက္ထြင္းမႈ က်ဴးလြန္ခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုထားပါလား”
“ဟုတ္ပါတယ္ တရားသူၾကီးမင္း။ ေန႔မအား ညမအား အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ လူတုိင္း
ကၽြန္ေတာ့လိုသာ အလုပ္လုပ္ၾကရင္ အားလံုးၾကြယ္၀ၾကမွာ မလြဲပါဘူး”

ရွိေစရမယ္

“ကၽြန္မတို႔ လက္ထက္ျပီးတဲ႔အခါ ရွင့္မွာရွိတဲ႔ ေသာကေတြ ဒုကၡေတြကို
မွ်ေ၀ခံစားေပးပါမယ္”
“ကိုယ့္မွာ ေသာကေတြ ဒုကၡေတြမရွိပါဘူး”
“အင္း-ကၽြန္မနဲ႔လက္ထက္ျပီးရင္ ရွိလာေစရမယ္”


မအိပ္ၾကေသးဘူး

“နင့္ခင္ပြန္းဟာ အိပ္ရင္ေဟာက္တတ္သလား”
“ငါဘယ္သိအံုးမလဲ။ လက္ထက္တာမွ ငါးရက္ပဲရွိေသးတာ”




ေငြေခ်းနည္းအသစ္

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြႏွစ္ရာေလာက္ ေခ်းစမ္းပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရာပဲေပး”
“ဘာသေဘာပါလိမ့္”
“ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြတစ္ရာထပ္ေပးဖုိ႔ရွိေနသလို
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားကို ေငြတစ္ရာျပန္ဆပ္ဖို႔ ရွိေနေတာ့ ေၾကေရာေပါ့”


အာဂ ဆရာမ

“ဆရာမေရ ဒီခုတင္ေပၚက လူနာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ”
“သူ႔တစ္ကိုယ္လံဳး ေအးစက္ေနလို႔ အပူခ်ိန္ တစ္ရာ့ငါးရွိတဲ႔
လူနာနဲ႔ေပးသိပ္ထားတယ္ ေဒါက္တာ”



သူတုိ႔က မယံုဘူး

“ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ရံုးကိုေရာက္တုန္းက ငါမွာလိုက္တယ္မဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ မင္းမ်က္ႏွာကို ဒီရံုးေပၚမွာ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔”
”ကၽြန္ေတာ့္လာဖမ္းတဲ႔ ရဲေတြကို အဲဒီစကားေျပာျပခဲ႔ေပမယ့္ သူတို႔က
မယံုၾကဘူး တရားသူၾကီးမင္း”


ႏိုင္ရင္ အိုေက

“ေငြကိုင္စာေရး ဘယ္သြားေနလဲ”
“လက္ေ၀ွ႔တက္ထုိးေနပါတယ္ ဆရာ”
“ဘာကြ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္လက္ေ၀ွ႔သြားထုိးရတာလဲ”
“ေငြစာရင္းကြာဟေနမႈအတြက္ သူ႔ရဲ႔ေနာက္ဆံဳးၾကိဳးပမး္ခ်က္ျဖစ္လို႔ပါ”


သင္ခိုင္းတယ္ထင္လို႔

“တရားလိုဟာ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲထည့္ျပီး တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔
ခ်ိတ္ထားတယ္လို့ဆုိတယ္။ မင္းဘယ္လို ရေအာင္ယူခဲ့တာလဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ တရားသူၾကီးမင္း။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နည္းတစ္ခုကို ေငြတစ္ရာရမွ သင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္”


သြန္သင္ခ်က္

စက္မႈလုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ သူေဌးၾကီးသည္ သူ႔စက္ရံုသို႔
ေရွာင္တခင္ေရာက္ရွိလာကာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကိုေမးျမန္းလိုက္သည္။
“မင္းရဲ႔ၾကီးၾကပ္ေရးမွဴးက ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာသင္ျပေပးရဲ႔လား”
“ဟုတ္ကဲ႔ သင္ေပးပါတယ္ခင္ဗ်ား”
“ေအး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ အထက္လူၾကီးစကားကို ဂရုစိုက္ကြဲ႔။ ဒါထက္ သူက
ဘာသင္ေပးထားသလဲ”
“သူေဌးလာတာျမင္ရင္ သူ႔ကို အျမန္လာႏႈိးပါလို႔ သင္ေပးထားပါတယ္။ အခု
ႏႈိးျပီးပါျပီခင္ဗ်”


ေငြေတာ့ မရဘူး

လူျပတ္ေသာေနရာတစ္ခုတြင္ ခရီးသည္ တစ္ေယာက္သည္ လုယက္သူတို႔နဲ႔ ရင္ဆိုင္မိေလသည္။
“ကိုင္း- ပါသေရြ႔ အားလံဳးေပးစမ္း။ မေပးရင္ မင္းဦးေႏွာက္ကို ထုတ္ပစ္မယ္”
“ဦးေႏွာက္ထုတ္ပစ္မယ္ ဟုတ္လား။ ထုတ္ပစ္လိုက္ေလ။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ
ဦးေႏွာက္မရွိလည္းေနလို႔ရတယ္။ ေငြမရွိဘဲေတာ့ ေနလို႔မရဘူး”



ခက္တဲ႔ပုစာၦ

“တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္းရင္ ႏွစ္ရမယ္။ ႏွွစ္နဲ႔ႏွစ္ေပါင္းရင္ ေလးရမယ္။ ေလးနဲ႔ေလး
ေပါင္းရင္ အေျဖဘယ္ေလာက္ရမလဲ ေျပာစမ္း”
“ဒါေတာ့ ဆရာ မတရားဘူး။ လြယ္တာက်ေတာ့ ဆရာက ေျဖတယ္။ ခက္တာက်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးတယ္”


ဖိနပ္သူခိုး

"က်ဳပ္ရဲ႕ ရွဴး ဖိနပ္ကို ခင္ဗ်ား ေခြးဆြဲသြားတယ္ဗ် "

"အဓိပၸာယ္ မရိွတာေတြလာေျပာမေနပါနဲ႕ဗ်ာ ၊ ဖိနပ္စီးၿပီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ေခြးဟာ တစ္ခါမွ အိမ္ျပန္မလာဖူး ဘူး”


အလွဴခံ

ေရကူးကန္ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ အလွဴေငြေကာက္ခံသူမ်ားေရာက္လာရာ
ေယာက်ာ္းလုပ္သူက မိန္းမကို လွမ္းေအာ္ၿပီးေမးသည္ ။
"မိန္းမေရ...သူတို႕ကိုဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္ရမလဲေဟ့ "
"ေရ ၃ ပံုးေပးလိုက္ "


ကံေကာင္းတယ္

"ခင္ဗ်ား မေန႕ကအလု ခံရတယ္ဆို "

"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ ၊ လက္ပတ္ နာရီနဲ႕ ပို္က္ဆံအိတ္ ပါသြားတယ္ "

"ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ သြားေလရာမွာ ေျခာက္လံုးျပဴးကို ခင္ဗ်ားအျမဲ
ေဆာင္သြားေလ့ရိွတယ္ဆို "

"မွန္ပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးကို
လုတဲ့အေကာင္ေတြက ေတြ႕မသြားဘူးဗ် "



ဒါလဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲ


သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အရက္ေသာက္ေနၾကသည္ ၊ တစ္ေယာက္က ေျပာသည္ ။

"ငါ့ မိန္းမဟာ ငါ့ အေပၚမွာသစၥာမရွိဘူးကြ "

"ဘာျဖစ္လို႕လဲ "

"ၾကည့္ေလ ၊ နယ္ကိုတာ၀န္နဲ႕ ငါခရီးထြက္တယ္ ၊တာ၀န္ၿပီးဆံုးေတာ့
ဘယ္ေန႕ျပန္ေရာက္မယ္ ဆိုတာ
က ိုေၾကးနန္းနဲ႕အေၾကာင္း ၾကားလိုက္တယ္ ၊ အဲ ငါအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕ကို
တျခား ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕တယ္ "
ဤသို႕ေျပာၿပီး ခဏၾကာတြင္ စဥ္းစားဟန္ျဖင့္၎ ဆက္ေျပာသည္ ။
"သစၥာမဲ့တယ္လို႕ မုခ်ႀကီးေတာ့စြတ္စဲြလို႕ မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ ၊ သူ႕ခမ်ာ
ေၾကးနန္းကိုမရတာလဲျဖစ္ ႏိုင္တာပဲ "



ေနာက္မလုပ္နဲ႔

ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ မူးၿပီး အိမ္ျပန္လာသည္ ။အိတ္ေထာင္ထဲတြင္ သံုးရူဘယ္
က်န္ေနသည္ ၊ မနက္ အိပ္ရာထ ေသာ အခါ အရက္နာက်သည္ ကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္
အိတ္ေထာင္ကို စမ္းသည္ ၊မေန႕ကသံုးရူဘယ္ မရိွ ေတာ့ေခ် ။ သို႔ႏွင့္အိမ္တြင္
ေမြးထားေသာငန္းကိုယူကာ ေစ်းထဲသြား ေရာင္းသည္ ။ညေနပိုင္းတြင္
မူးၿပီးအိမ္ျပန္ လာသည္ ၊ မိန္းမ ကေမးသည္ ။

"ရွင္.. အိမ္ကငန္းကို မေတြ႕မိဘူးလား"

"ေႏြးတဲ့အရပ္ ဘက္ကိုပ်ံသြားေလရဲ႕ ၊ငါ့အိတ္ေထာင္ကို
မင္းခုလိုပဲဆက္စမ္းေနရင္ ေမြးထားတဲ့ဆိတ္ေတြပါ ေတာင္ေပၚတက္ ကုန္ လိမ့္မယ္
နားလည္လား "


ေတာ္လိုက္ပံုက

“ငါ့ညီအမႈျဖစ္တာ ေရွ႕ေနငွားမွ ေထာင္လံုးလံုးက်မယ့္ ကိန္းဆိုက္ေနျပီ”
“ငါ အမႈျဖစ္တုန္းက ငွားခဲ႔တဲ႔ေရွ႕ေနက ဘာေတာ္သလဲ မေမးနဲ႔”
“ဟုတ္လား၊ ဆိုပါဦး ေရွ႕ေနေျပာင္းသင့္ရင္ ေျပာင္းရေအာင္လို႔”
“ငါေမြးထားတဲ႔ ေခြးက လူတစ္ေယာက္ကို ကိုက္မိလို႔ အတုိင္ခံရေတာ့ အဲဒီေရွ႕က
ထုေခ်ခ်က္ေပးခဲ႔တာ ေနာက္ဆံဳးမွာ ငါ့ေခြးက ကိုက္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဲဒီလူက
ငါ့ေခြးကို ကုိက္တာျဖစ္သြားတယ္ကြ”




( FWD Mail မည္သူေရးသည္မသိပါ)

Wednesday, May 18, 2011

Right click မေပးတဲ ့စာသားမ်ားကိုရယူျခင္း

တကယ္ေတာ ့ေရးမတင္သင္ ့တဲ ့post တခုပါ.ဘာေႀကာင္ ့လည္းဆို
ေတာ ့Right click မေပးဘူဆိုထဲကသူ ့blog ကစာေတြကိုအေႀကာင္း
တခုခုေႀကာင္ ့မယူေစခ်င္တဲ ့သေဘာပါပဲ.ဒါေပမယ္ ့နည္းပညာဆိုတာ
ႀကာရွည္ထိန္းကြယ္ထားလို ့ရတဲ ့အရာမဟုတ္ပါဘူး .တေန ့ေန ့တခ်ိန္
ခ်ိန္မွာေဖာ္ထုတ္လာမွာပါပဲ.ေသခ်ာတာတခုကေတာ ့အဆိုးအေကာင္းဆို
တာအျမဲဒြန္တြဲေနတဲ ့အရာပါ.ကြ်န္ေတာ္နည္းပညာဆိုက္ေတြေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားေလ ့လာခဲ ့ပါတယ္ဒါေပမယ္ Right click မေပးေအာင္ဘယ္လို
လုပ္ရတယ္ဆိုတဲ ့အေရးအသားမ်ားကိုသာဖက္ရျပီ ဘယ္လိုယူရမယ္
ဆိုတဲ ့အေရးအသားကိုေတာ ့မဖက္ျဖစ္ေသးပါဘူး. လြန္ခဲ ့တဲ ့နွစ္ရက္
ေလာက္ကေတာ ့နည္းပညာဆိုက္တခုမွာေတာ ့ေတြလိုက္ပါတယ္.
ဒါေပမယ္သူ ့မွာကန္ ့သတ္ခ်က္ေတြမ်ားေတာ ့စာဖက္သူေတြအတြက္
နည္းနည္းခက္ခဲမယ္ထင္လို ့ကြ်န္ေတာ္လြယ္ကူေသာနည္းေလးကို
ခ်ေရးျဖစ္တာပါလက္ရွိကြ်န္ေတာ္ဘေလာက္အပါအ၀င္တျခာေသာ
ဘေလာက္ေတြမွာRight clickမေပးထားပါဘူး။
စာသားမ်ားပံုမ်ားကိုအလြယ္တကူယူတဲ ့နည္းကေတာ ့မသိရင္ေတာ ့
ေရႊတဆုပ္ သိရင္ေတာ ့ဖဲြတဆုပ္ပါပဲ.ပထမဆံုးကိုယ္ယူမယ္ ့
ဘေလာက္ကိုဖြင့္ထာ ျပီးတဆက္ထဲမွာပဲnew tab ကိုဖြင့္ျပီ gmail 
ကိုဖြင္ ့ျပီးလ်င္ကိုယ္လိုခ်င္ေသာ စာသားႏွင္ ့ပံုမ်ားကိုRight click
နိပ္ျပီ selelct all လုပ္ျပီးကိုယ္ရဲ ့gmailကcompose mail ကိုအရန္
သင္ ့ဖြင္ ့ထားျပီ Draw ဆဲြခ်ျပီ text body ထဲကိုထည္ ့လိုက္ယံုပါပဲ၊
ကြ်န္ေတာ္ေရးတက္သလိုေရးတာပါတစံုတရာအမွားအယြင္းရွိရင္ကြ်န္
ေတာ္gmail ကိုadd ျပီးေမနိင္ပါတယ္.ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေလ့လာသင္
ယူေနဆဲလူတေယာက္ပါ.ကြ်န္ေတာ္သိတာေလးေတြခ်ေရးႀကည္ ့တာပါ
တက္လို ့ေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး..............
                                 ေပ်ာ္ရႊင္ႀကပါေစ......
                     (http://shinnaymin.blogspot.com/)

Tuesday, May 17, 2011

ဘုရားသခင္ ေရာင္းပါသလား?

ေကာင္ေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေဒၚလာတစ္ေဒၚလာကိုင္ၿပီး တစ္ဆိုင္ဝင္ တစ္ဆိုင္ထြက္နဲ႔ သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို လိုက္ေမးေနခဲ့တယ္။

"ဒီဆိုင္မွာ ဘုရားသခင္ေရာင္းပါသလား?"

အဲဒီလို သူေမးလိုက္တိုင္း ဆိုင္ရွင္ေတြက သူ႔ကိုေနာက္ေျပာင္သူ၊ က်ပ္မျပည့္သူထင္ၿပီး ဆိုင္ျပင္ဖက္ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေနဝင္မုိးခ်ဳပ္ခါနီးအခ်ိန္မွာ (၂၉)ဆိုင္ေျမာက္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က သူ႔ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုခဲ့တယ္။

ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ဆံပင္ေတြျဖဴေဖြးေနတဲ့ အသက္(၆ဝ)ေက်ာ္ အဘိုးအိုတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕အေမးကို ၾကားေတာ့ အဘိုးအိုက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ ျပန္ေမးခဲ့တယ္။

"ကေလး.. ဘုရားသခင္ကို ဝယ္ၿပီး ဘာလုပ္မလဲ? အဘိုးကို ေျပာျပႏိုင္မလား?"

အဘိုးအိုရဲ႕ ၾကင္နာတဲ့စကားကိုၾကားေတာ့ ကေလးငယ္က မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ သူ႔နာမည္ဟာ ဘြန္နီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငယ္စဥ္က မိဘေတြေသဆံုးခဲ့လို႔ ဦးေလးျဖစ္သူနဲ႔ေနေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဦးေလးက လက္သမားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ရက္က ဦးေလးဟာ အျမင့္ေပၚကျပဳတ္က်ၿပီး ေဆးရံုေရာက္ေနရေၾကာင္း၊ အခုခ်ိန္ထိ ေမ့ေမ်ာေနေသးေၾကာင္း၊ ဆရာဝန္က "ဘုရားသခင္"သာလွ်င္ ဦးေလးကို ကယ္တင္ႏိုင္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဘြန္နီက ဘုရားသခင္ဆိုတာ အရမ္းထူးဆန္းတဲ့အရာျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးအသက္ရွင္ဖို႔ ဘုရားသခင္ကို သူလိုက္ဝယ္ေနေၾကာင္း အဘိုးအိုကိုေျပာျပခဲ့တယ္။

အဘိုးအိုက ကရုဏာသက္စြာနဲ႔ "ကေလးမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိလဲ?" လို႔ ဘြန္နီကိုေမးတယ္။

"တစ္ေဒၚလာရွိပါတယ္"

"ကေလး... ဘုရားသခင္ရဲ႕ တန္ဖိုးကလည္း တစ္ေဒၚလာပဲကြ!"

အဘိုးအိုဟာ ေျပာေျပာဆိုဆို စင္ေပၚမွာရွိတဲ့ "Kiss of God"တံဆိပ္ အခ်ဳိရည္ပုလင္းယူၿပီး ဘြန္နီကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။

"ယူသြား.. ကေလး.. မင္းဦးေလး ဒီ "ဘုရားသခင္"ကို ေသာက္ၿပီးရင္ ေနေကာင္းသြားလိမ့္မယ္"

ဘြန္နီက ဝမ္းသာအားရ အခ်ဳိရည္ပုလင္းကို ရင္ခြင္ထက္မွာေပြ႔ၿပီး ေဆးရံုကိုအေျပးသြားခဲ့တယ္။ လူနာခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ "ဦးဦး.. ဦးဦး.... ဘုရားသခင္ကို သားဝယ္ခဲ့ၿပီ... ဦးမၾကာခင္ ေနေကာင္းသြားလိမ့္မယ္" လို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္မွာ အထူးကုအဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ ေဆးရံုကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဘြန္နီ႔ဦးေလးကို ေဆးကုေပးခဲ့တယ္။

အဲဒီအဖဲြ႔က အေကာင္းဆံုးကုသမႈ၊ ေခတ္အမီဆံုးကိရိယာေတြနဲ႔ ဘြန္နီဦးေလး ေနေကာင္းေပ်ာက္တဲ့အထိ ကုသေပးခဲ့တယ္။ ေဆးရံုကမဆင္းခင္ ႀကီးျမင့္တဲ့ကုန္က်စရိတ္ကိုျမင္ေတာ့ ဘြန္နီဦးေလး ျပန္ေမ့ေမ်ာ့သြား မတတ္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုတာဝန္ခံက ကုန္က်စရိတ္ေတြကို အဘိုးအိုတစ္ဦး ရွင္းေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ အဲဒီအဘိုးအိုဟာ သူေဌးသူၾကြယ္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ ဥကၠဌရာထူးကေန အၿငိမ္းစားယူထားေၾကာင္း၊ သူ႔အားလပ္ရက္ကို ကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင့္ၿပီး ကုန္ဆံုးခဲ့ေၾကာင္း၊ အထူးကုအဖဲြ႔ကိုလည္း သူပဲငွားရမ္းခဲ့ေၾကာင္းေျပာျပတယ္။

အဘိုးအိုကို ဘြန္နီတို႔ အရမ္းေက်းဇူးတင္မိခဲ့ၿပီး အဘိုးအိုကို သြားေရာက္ရွာေဖြခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးအိုက ဆိုင္ကိုေရာင္းၿပီး ခရီးထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ရက္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အဘိုးအိုရဲ႕စာတစ္ေစာင္ကို သူတို႔လက္ခံရရွိခဲ့တယ္။ စာထဲမွာက...

"အေမာင္လူငယ္... ခင္ဗ်ားမွာ ဘြန္နီလိုတူတစ္ေယာက္ရွိတဲ့အတြက္ အရမ္းကံေကာင္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအသက္ကိုကယ္ဖို႔ ေငြတစ္ေဒၚလာနဲ႔ ေနရာအႏွံ႔ ဘုရားသခင္ကို သူလိုက္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါ.. ခင္ဗ်ားအသက္ကို သူကယ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေသခ်ာမွတ္ထားရမွာက တကယ့္ဘုရားသခင္ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ေမတၱာစိတ္ပဲျဖစ္တယ္" လို႔ ေရးထားပါတယ္။



မူရင္း-- google search or 請問您這兒有上帝賣嗎 (ဘုရားသခင္ေရာင္းပါသလား?)

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

Sunday, May 15, 2011

အျဖည့္ခံ

က်ေနာ္ ေဇာင္းလ်ားသီး မႀကိုက္ပါ… ဒါေပမယ့္ ေဇာင္းလ်ားပင္ ေပၚသို့ တက္၍ ကစားရျခင္းကို ေပ်ာ္မိသည္။ က်ေနာ္တို့ ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ အနီးအပါး၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတခု ရွိသည္။
မနက္ အရုဏ္တက္လို့ ဆြမ္းစား အုန္းေမာင္းေခါက္သံ ၾကားရင္ က်ေနာ့္ အေမက ထိုဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းသို့ အေျပး သြားေနက်ေပါ့။ က်ေနာ္ ကေတာ့ အေမ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး အေတာ္ၾကာမွ အိပ္ယာက ထတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမက သံဃာေတာ္ေတြ စြန့္လိုက္တဲ့ စားစရာေတြနဲ့ က်ေနာ့္ကို မနက္စာ စားဖို့ ျပင္ဆင္ ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ့ အေမရဲ့ဘ၀က အေမတခု သားတခုလို့ ဆိုရမယ္… အဲလိုေျပာလို့ အေဖ မရွိဘူးလို့ေတာ့ မထင္ပါနဲ့ အေဖကို ျပမယ္ဆိုရင္………..(ထားပါေလ..) ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ခင္ဗ်ားတို့ နားလည္သြားမွာပါ။
အေမတခု သားတခုဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း၊ အေမက က်ေနာ့္ကို သိပ္ကိုဂရုစိုက္ၿပီး စိုးရိမ္ တတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သြားသြား သူမပါပဲ သြားရတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ က်ေနာ္ကလ ဲငယ္ေတာ့ အေဆာ့မက္တယ္၊ အခါအခြင့္ သင့္တာနဲ့ ေဆာ့ေတာ့တာပဲ။ သိပ္ေဆာ့လြန္းေတာ့ ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကြဲျဖစ္ရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ၊ ဒီေတာ့ အေမက်ေနာ့္ကို စိတ္မခ်ဘူးဆိုတာ မဆန္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ အေမ့ကို မၾကာခဏ ပူဆာတတ္တာ တခုရွိတယ္၊ အေမ မနက္ မနက္ဆိုသြားေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကို လိုက္ခ်င္တယ္လို့။ အေမက ေနာက္အားတဲ့အခါ ပို့ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးက ေ၀ေနယ် သတၲ၀ါေတြကို ၾကင္နာ သနားတတ္တယ္လို့ အၿမဲပဲ ေျပာျပတတ္တယ္။ ပိုၿပီး လိုက္ခ်င္ရတဲ့ အေၾကာင္းက က်ေနာ္တို့ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ကစားတိုင္း သူတို့ ေျပာေျပာေနတဲ့ စကားေတြထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေဇာင္းလ်ားပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ အပင္ေတြက တက္ရ လြယ္ၿပီး အပင္ေပၚမွာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားရတာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖို့ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြလဲ ပါတယ္။
သူတို့ေတြက က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ အသက္ နည္းနည္းႀကီးၾကတယ္၊ ဒီေတာ့ သူတို့က က်ေနာ့္ထက္ လြတ္လြတ္လပ္ လပ္သြားလာခြင့္ ရၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို့ေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၀င္းႀကီးထဲမွာ ဘယ္လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစား ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြ က်ေနာ့္ကို အားပါးတရ ေျပာျပတတ္တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူတို့ေျပာတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲလန္းေနသလဲ ဆိုရင္ ညအိပ္ရင္ေတာင္ အိမ္မက္ထဲ မက္တာ ခဏခဏပဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတးထားတယ္ အခြင့္သင့္ရင္ တေခါက္ေလာက္ေတာ့ သြားလည္မယ္လို့။
အဲ… သိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ တရက္မွာ အေမက သူ့အေဖာ္ေတြနဲ့ ေတာလည္သြားတာ လိုက္သြားမယ္လို့ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ့ေတြ ေနတဲ့ေနရာက ေတာနဲ့လဲနီး လူေန အိမ္ေျခေတြနဲ့လဲ နီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ေနာက္ပိုင္း စားစရာ ေသာက္စရာ ရွားပါးလာလို့သာ အေမက ေတာလည္ထြက္တာပါ။ အေမက က်ေနာ့္ကိုထား ၿပီး ဘယ္မွ သြားခ်င္ပံုမေပၚဘူး။ ေတာထဲကို ေခၚသြားဖို့က်ေတာ့လဲ အနၲရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးရတယ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံ တင္းတင္းနဲ့ပဲ က်ေနာ့္ကို အိမ္မွာ ထားခဲ့ရတယ္။ အေ၀းႀကီးေတြ ေလွ်ာက္မေဆာ့ဖို့လဲ အထပ္ထပ္ မွာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဆာ့ခ်င္သလို ေဆာ့ရဖို့အတြက္ မုတ္ဆိတ္ ပ်ားစြဲတဲ့ကိန္း ဆိုက္ၿပီဆိုၿပီး ႀကိတ္လို့ ၀မ္းေတြ သာေနတာေပါ့ဗ်ာ။
အေမတို့အဖြဲ့ ထြက္သြားၾကၿပီ ဆိုတာနဲ့ ေဘးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို အေျပးေလး သြားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို့နဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ သြားေဆာ့ဖို့ေျပာေတာ့ သူတုိ့ကလဲ လူႀကီးေတြမရွိတုန္း ေဆာ့ဖို့ အသင့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ့ က်ေနာ္တို့ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲကို ခ်ီတက္ၾကတာေပါ့။ သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေအာ္ဟစ္ၿပီး သြားလိုက္ၾကတာ က်ေနာ့္အသံက အက်ယ္ဆံုး ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ဗ် ။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းနဲ့ နီးလာေတာ့ အဲဒီမွာမၾကာခဏ လာလာ ေဆာ့ေနက် သူငယ္ခ်င္းက အသံေတြ မဆူၾကနဲ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အရမ္းဆိုးတဲ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ့ ရွိတယ္လို့ ေျပာတယ္။ ငါတို့ ဒီေနရာမွာ ကစားရင္ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားရမယ္လို့ အေသအခ်ာ သတိေပးတယ္။
ဒီလိုနဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း ထဲမွာ ရွိသမွ် အပင္ေတြေပၚ အကုန္လိုက္တက္၊ ေတြ႕သမွ် အသီးေတြ အကုန္ခူးစားနဲ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့ … ဗ်ာ။ တေက်ာင္းလံုး အေပါဆံုး အပင္ကေတာ့ ေဇာင္းလ်ားပင္ေတြပဲ အခ်ိဳသီး၊ အခ်ဉ္သီး ေတြလဲရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာခဲ့သလို အပင္ အကုန္လံုးက တက္ရလြယ္ေတာ့ က်ေနာ့္လို အေကာင္ခပ္ ေသးေသးအတြက္ အေတာ္ႀကီးကို ဟန္က်ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ.. ေဇာင္းလ်ားသီးေတာ့ လံုး၀ မႀကိုက္ဘူးဗ်။ ပံုစံကိုက ပံုမက် ပန္းမက်ႀကီး၊ စားၾကည့္ေတာ့လဲ အရသာက ခ်ိဳတမ်ိဳး၊ ခ်ဉ္တမ်ိဳးဆိုေတာ့ တျခား အပင္မ်ိဳးေတြက အသီးေတြပဲ စားၿပီး ေဆာ့ေန လိုက္တာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးက ၀ဳန္းကနဲ ရြာခ်လိုက္တယ္ဗ်ိဳ့။ ဒါနဲ့က်ေနာ္တို့ အုပ္စုလဲ စားေန၊ ကစားေနရင္းက ဖရိုဖရဲ ထြက္ေျပးၾကရတာေပါ့။ နီးစပ္ရာ လံုျခံုတဲ့ အပင္ေတြေပၚ တက္တဲ့သူက တက္၊ အိမ္ျပန္ေျပးတဲ့ သူကေျပးနဲ့ ပြက္ေလာကို ရိုက္ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လဲ နီးစပ္ရာ ေဇာင္းလ်ားပင္ ေပၚတက္ၿပီး မိုးခို ေနလိုက္တယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ မိုးကမစဲဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မိုးျမန္ျမန္ တိတ္ပါေစ ဆုေတာင္း ေနမိတယ္။ အေမျပန္လာလို့ အိမ္မွာမေတြ႕ရင္ က်ေနာ္ေတာ့ အရိုက္ခံရေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ေတြက တသီ တတန္းႀကီးရယ္။ မိုးကေအးေတာ့ ကစားထားတဲ့ အရွိန္နဲ့ ပင္ပန္းၿပီး တခ်က္တခ်က္ အိပ္ေတာင္ ငိုက္လာတယ္ဗ်။
အဲသလို ငိုက္ျမည္းေနတုန္း “ျဖန္း” ဆို က်ေနာ္ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းကို တခုခုက အရွိန္ျပင္းျပင္း ထိမွန္လာတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လန့္ၿပီး ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့….
ေဟ့ေရာင္ ညိုႀကီး.. မင္းလက္ကလဲ ခ်ာလိုက္တာကြာ” “ၿငိမ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ အေကာင္ေတာင္ မွန္ေအာင္ မျပစ္နိုင္ဘူး” “ေပးစမ္း..ေလးဂြ.. ငါျပစ္ျပမယ္…. ၾကည့္ …!
ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ကို ေလးဂြနဲ့ ပစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အသက္ အနၲရာယ္နီး ေနၿပီဆိုတာ သိတာနဲ့ တၿပိင္နက္ မိုးေတြ ရြာေနတဲ့ၾကားထဲက ေရာက္ရာေပါက္ရာ ထေျပး ရေတာ့တာပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ကလဲ လံုး၀မေလ်ာ့ဘူး တရစပ္ကို ေနာက္ကေန လိုက္ပစ္တာ။ တေနရာ အေရာက္ ေဇာင္းလ်ားပင္ တပင္ကို ခုန္အကူး.. က်ေနာ့္ေပါင္ရင္းနားကို ျပင္းထန္တဲ့ ေလာက္စာလံုး လာမွန္ ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လဲ နာက်င္လြန္းတဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ခုန္ကူးလိုက္တဲ့ အပင္ရဲ့ အကိုင္းကို လက္က မီွခဲ့တာေတာင္မွ ေျခေထာက္ တဖက္က မတြယ္နိုင္ေတာ့လို့ ေျမေပၚကိုဖုတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ျပုတ္က်သြား ရတယ္။
“ေတြ႕လား ညိုႀကီး”… “ငါ့လက္ ဘယ္ေလာက္ေျဖာင့္လဲ ဆိုတာ” “ေလေပၚမွာ ခုန္ေနတဲ့ အေကာင္ေတာင္ ကြက္တိက်ေအာင္ ျပစ္နိုင္တယ္”.. “ဟား..ဟားး”
အသားမဲမဲနဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားက သူ့အေဖာ္ ညိုႀကီး ဆိုသူကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္တဲ့ အျပံုးေတြနဲ့ ၾကြား၀ါရင္း က်ေနာ္ျပုတ္က်ေနတဲ့ ေနရာကို တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္ နီးစပ္ရာ အပင္ေတြေပၚ ေျပးတက္ဖို့ ႀကိုးစား ၾကည့္ပါေသးတယ္။ ေျခေထာက္က လံုး၀ကို ေထာက္ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ မ်က္လံုးေတြလဲ မိုးေရေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမ့ကို အရမ္း တမ္းတမိတယ္ဗ်ာ။ အေမ့ စကားသာ နားေထာင္ၿပီး အိမ္ အနီးအနားမွာသာ ကစားရင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ၾကံုရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့….က်ေနာ္…..အသားမဲမဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား…. ညိုႀကီး…. သူငယ္ခ်င္းေတြ……..
((((( အေမ…အေမ… အေမေရ )))))!
မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ က်ေနာ့္ရဲ့ အသံကုန္ျခစ္ၿပီး ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံနဲ့အတူ က်ေနာ့္အနားမွာ က်ေနာ့္ကို အသာအယာ ဖမ္းယူေတာ့မယ္ အသားမဲမဲ ေက်ာင္းသားရဲ့ အထိတ္တလန့္ ေအာ္သံက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေပၚလာတယ္။ က်ေနာ္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မိုးအရမ္းရြာလို့ ေတာစပ္နားတင္ လွည့္ျပန္လာတဲ့ အေမက အသားမဲမဲ ေက်ာင္းသားရဲ့ ဦးေခါင္းကို အားပါးတရ ကုတ္တြယ္ရင္း… (((သားေလး.. လြတ္ေအာင္ေျပးေတာ့… ေျပး…ေျပး..သားေရ))) လို့ ကုတ္ရင္းျခစ္ရင္း ေအာ္ေျပာေနတယ္။
က်ေနာ္လဲ စဉ္းစားမေနပဲ ရွိတဲ့အားနဲ့ ရသေလာက္ ထြက္ေျပးရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုတခ်က္ လွည့္ၾကည့္မိ ေတာ့ အသားမဲမဲ ေက်ာင္းသားက အေမ့ရဲ့ အၿမီးကို ဖမ္းဆုပ္မိၿပီး ေခါင္းေပၚက ခါခ်ကာ “ဖုန္း” ကနဲ တခ်က္ကိုင္ ေပါက္လိုက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ အရွိန္က ေတာ္ေတာ္ျပင္းေတာ့ အေမခ်က္ခ်င္း ျပန္မထ နိုင္ရွာဘူး။ ဒါေတာင္ အေမက က်ေနာ့္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး “ေျပးေလ..သား.. ဘာၾကည့္ေနတာလဲ” လို့ လွမ္းေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လို ေျပးနိုင္ေတာ့မလဲ ..ဗ်ာ.. အေမကို ေျပးၿပီးဆြဲတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆိုေတာ့ လူႀကီးကိုယ္ကို ဘယ္ဆြဲ လို့ရမလဲ၊ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္တဖက္ ကလဲ အေမ့ေဇာနဲ့သာ ထေလွ်ာက္တာ ေထာက္လို့ကို မရေတာ့ဘူး။
အဲဒီအခါမွာ ညိုႀကီးက “ဟာ … ဒီေမ်ာက္မ သားေလးက တေမွာက္” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေျပးကန္ျပန္တယ္။ က်ေနာ္ ေဇာင္းလ်ားပင္ ေအာက္မွာ ေခြေခြေလး မထနိုင္ ျပန္ေတာ့ဘူး။ အေမက မူးေ၀ေနတဲ့ ၾကားထဲက က်ေနာ့္ရဲ့ အျဖစ္ကိုျမင္ေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ၀ဳန္းကနဲ တရွိန္ထိုးထၿပီး တိုက္ခုိက္ေတာ့တာပဲ။ ေဇာင္းလ်ားပင္ႀကီးရဲ့ ေအာက္မွာ အေမနဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ တိုက္ပြဲဟာ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတဲ့ မိုးေရေတြနဲ့အတူ ျပင္းထန္လို့ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ အပင္ေျခရင္းက အသံကုန္ေအာ္ၿပီး ကယ္ပါ ယူပါ ေအာ္ဟစ္လို့ေနတယ္။
တခ်က္မေတာ့ အသားမဲမဲ ေက်ာင္းသားက သူ့ဆီ ခုန္၀င္လာတဲ့ အေမ့ကို သစ္ကိုင္းႀကီးတခုနဲ့ “ေျဖာင္း”ကနဲ ျမည္ေအာင္ ရိုက္ထည့္လိုက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ အေမ့ဦးေခါင္းက လြင့္စင္လာတဲ့ ေသြးေတြဟာ က်ေနာ္ရဲ့ ကိုယ္ခနၶာကုိေတာင္ လာစင္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ အေမက သတိမလြတ္ဘူး..
သား… မင္း အခု လြတ္ေအာင္ေျပးႏွင့့္… အေမေနာက္က လိုက္လာခဲ့မယ္” လို့ ေအာ္ေျပာ ေနရွာတယ္။ က်ေနာ္ သိတာေပါ့ဗ်ာ.. အေမဒီပံုစံနဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္မလာနိုင္ဘူး ဆိုတာ။ က်ေနာ္က လဲက်ေနတဲ့ အေမ့ဆီ ကို ေထာက္လို့ရတဲ့ ေျခေထာက္ တဖက္ကို အားျပုသြားၿပီး ေျပးဖက္ထားလိုက္တယ္။
အေမက အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ရင္း “ဟဲ့.. ေျပးလို့ေျပာေနတယ္.. ငါ့အနားက ခုထြက္သြားစမ္း” လို့ က်ေနာ့္ကို ေငါက္တယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနရင္းက (((အေမ…အေမ))) လို့ ေအာ္ငိုကာသာ ေနေတာ့တယ္။ အသားမဲမဲ ေက်ာင္းသားက “ဒီေမ်ာက္ ႏွစ္ေကာင္ စြတ္ေအာ္ေနတယ္…ဆရာေတာ္ ၾကားေတာ့မွာပဲ ႏွစ္ေကာင္စလံုး အေသရိုက္ သတ္ကြာ” “ဒီညေတာ့ ေမ်ာက္သား ေကာင္းေကာင္း စားရေတာ့မယ္” လို့ ေျပာရင္း… လက္ထဲက သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးကို ေလထဲမွာ ေ၀ွ့ရမ္းလိုက္တယ္… ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို့ သားအမိရဲ့ ကိုယ္ေပၚကို…. (((ဖုန္း… ဖုန္း…. ဖုန္း….))) အေမက ရိုက္ခ်က္တိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို မထိရေအာင္ သူ့ကိုယ္ခနၶာနဲ့ အုပ္မိုးေပးထားတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေလးက ေသးေသးေလးဆိုေတာ့ အေမကမရ ရေအာင္ ကာကြယ္ ေပးနိုင္တာေပါ့။ အေမ့ရဲ့ေသြးေတြက က်ေနာ့္ တကိုယ္လံုးလဲ ေပက်ံ လို့ေတာင္ေနၿပီ…
ထိုအခိုက္….
(((ဟိတ္))) ရပ္လိုက္ၾကစမ္း… ငမိုက္သားေတြ!
င္းတို့ေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ ရက္စက္မႈ ကမ္းကုန္ရသလား!
င္းတို့ လူေတြမွ ဟုတ္က်ေသးရဲ့လား.. ဘီးလူး သဘက္ေတြ လားကြ..ေဟ” “ကုိယ့္အထုပ္ ကိုယ္ယူၿပီး အခု ငါ့ေက်ာင္းက ထြက္သြားၾကစမ္း!
ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ကမာ႓ပ်က္မတတ္ ဆူညံေနေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ ထီးတေခ်ာင္းနဲ့ မိုးေရထဲ ထြက္လာခုိက္ က်ေနာ္တို့ သားအမိရဲ့အျဖစ္ဆိုးကို ေတြ႕လိုက္ဟန္ တူတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ့အတူပါလာတဲ့ ဦးဇင္းေတြကို က်ေနာ္တို့ သားအမိကုိျပုစုဖို့ ေက်ာင္းႀကီးထဲကို ေခၚလာခိုင္းတဲ့ အသံကို က်ေနာ္ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အေမကေတာ့ အခုခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ အုပ္မိုးၿပီး ကာကြယ္ထားတုန္းပဲ။
ေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းတပါးက… “ဆရာေတာ္ဘုရား… ေမ်ာက္မႀကီးက အသက္ မရွိရွာေတာ့ဘူး ဘုရား” “အလို.. အျဖစ္ဆိုးလွပါလား… ဒါဆို ေမ်ာက္သားေလး ကေရာ… ” “ခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲ ဆရာေတာ္ဘုရား… အခု တပည့္ေတာ္ ကိုရင္တပါးနဲ့ ေက်းလက္ ေဆးမႉးေလးကို အေခၚ လႊတ္လိုက္ၿပီ” “အိမ္း… ႀကိုးစားၿပီး ကယ္တင္ပါ ဦးဇင္းေရ… က်ုပ္တုိ့လုပ္နိုင္တာ လုပ္ေပးရမွာေပါ့” “သတၲ၀ါတခု ကံတခုေပါ့ကြယ္…” “အကုသိုလ္ တရားေတြ ႀကီးမားလိုက္ၾကတာ” “ျပုသူေတြ အတြက္.. အကုသိုလ္ အသစ္ေပါ့… ျဖစ္သူေတြအတြက္ ကေတာ့ အကုသိုလ္ ကံေဟာင္းက အက်ိဳးေပးခဲ့ ၿပီးေလ”
က်ေနာ့္ ခနၶာကိုယ္ကသာ မလႈပ္ရွားနိုင္ေတာ့တာပါ ဆရာေတာ္ႀကီးတို့ေျပာတဲ့ စကားသံေတြကို က်ေနာ္နားက ေကာင္းေကာင္း ၾကားေနေသးတယ္။ ((( အေမေသၿပီတဲ့ )))… အေမ… အေမ….. က်ေနာ့္ပါးစပ္က အသံ မထြက္နိုင္ေတာ့ေပမယ့္… စိတ္ထဲမွာ အေမ့ကို ေအာ္ဟစ္ ေရရြတ္လို့သာ ေနပါေတာ့တယ္။
အထုပ္အပိုးေတြနဲ့ လူဆိုးေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္က မဲ့ရြဲ့ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ့ သဃၤန္းအေဟာင္းေတြနဲ့ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို တခ်က္ လာၾကည့္သြားတယ္။ က်ေနာ္ သူတို့ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့… ရက္စက္လိုက္ၾကတာ.. တရားမဲ့လိုက္ၾကတာ.. ကိုယ္ခ်င္း မစာလိုက္ၾကတာ.. ခင္ဗ်ားတို့ အေမသာ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို့ ဘယ္လိုေနမလဲဆိုၿပီး ကုတ္ဖဲ့ကာ ေမးခ်င္တယ္။ လူသားမဟုတ္တဲ့ သက္ရွိတိုင္းဟာ လူသားေတြအတြက္ အျဖည့္ခံ သက္သက္လား… က်ေနာ္တို့လို သတၲ၀ါေတြ အတြက္ ဘယ္ ဘုရားသခင္ရဲ့ ေမတၲာေတာ္ကို ခံယူရမလဲ…။
သိဉာဏ္ ရွိလွပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာ တတ္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြ အရာရာကို တတ္နိုင္စြမ္းပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဘုရားသခင္က ဘာလို့ ထည့္မေပး လိုက္နိုင္တာလဲ……………….!
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ…
မိုးေမာင္

Saturday, May 14, 2011

လြမ္းသူ

(အခ်စ္ရွိေနေသာငါ့အတြက္ နင့္ရင္ခြင္တစ္ခုတည္းလိုတာပါ)

၀င္လာမယ္ဆိုရင္ စိုေျပေနေသာငါ့ရင္ခြင္က

နင့္အတြက္ၾကိဳဆိုမိမွာပါ…..

အလြမ္းမိုးတိမ္ေတြလည္း

ေနမင္းရဲ႕ အခ်စ္ေတြေၾကာင့္

ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီး လြမ္းေနသူ ဆိုတာၾကီးလည္း

ျပန္လည္ေတာက္ပလာေနမွာပါ ခ်စ္သူ……

နင္ အနားကို…….

ျပန္..လာ..မယ့္…ေန႔…မွာ..ေပါ့…….

ဘာရယ္မဟုတ္...

ဘာရယ္မဟုတ္
သီခ်င္းေတြfacebookေပၚတင္ျပီး
နားေထာင္တက္တဲ ့
ေကာင္မေလးကို
အရမ္းသတိရေနပါတယ္....

တိုးတိုးရယ္ေနာ္

(ႏွစ္ဦးသေဘာတူ) ေမာင္ရုိးဆိုသူ လူငယ္တစ္ဦးအားမိဘမ်ားက အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ေျပာသည္။ မိဘမ်ားသေဘာတူေနေသာမိန္းခေလး အရုပ္ဆိုးေသာလည္း အလြန္ခ်မ္းသာသည္။
ေမာင္ရုိးၾကိဳက္ေနေသာမိန္းခေလးမွာ ဆင္းရဲေသာ္လည္းေခ်ာလွ၏။
ကဲ...ေမာင္ရိုး မင္းၾကိဳက္ေနေသာမိန္းခေလးးကိုယူမလား။ ငါတို႕ေပးစားမဲ့မိန္းခေလးကိုယူမလား။
ေမာင္ရုိး ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွ မိဘမ်ားကိုေျပာလိုက္သည္....
အေမတို႔သေဘာတူတဲ့မိန္းခေလးအိမ္မွာထမင္းစားေသာက္ျပီး ........သားၾကိဳက္တဲ့မိန္းခေလးအိမ္မွာအိပ္မယ္ဗ်ာ  ေနာ္....


(ခိုင္းနည္းသစ္) ေယာက်ၤားျဖစ္သူသည္ ဘာခိုင္းခိုင္းအလြန္ အပ်င္းထူသည္။ မိန္းမျဖစ္သူသည္အားလပ္ခ်ိန္တြင္ေယာက်ာၤးကိုျခံထဲဆင္းျပီး သစ္ပင္စိုက္ေစခ်င္သည္။
သို႕ေသာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ခို္င္းလို႔ရမည္မဟုတ္။တစ္ေန႔တြင္ အၾကံရကာမိန္းမျဖစ္သူက......
`ရွင္ျခံထဲဆင္းျပီးဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူးလား၊ေၾသာ္အင္းေလ မလုပ္ႏုိင္ရင္လဲေနပါေစ။ အသက္လည္းရလာျပီဆိုေတာ့ အဘိုးၾကီးလည္းျဖစ္ေတာ့မွာဘဲေလ´
မၾကာမီ သူ၏ေယာက်ၤားထျပီးျခံထဲဆင္း အလုပ္လုပ္ေလသည္။

(လက္ထပ္လ်င္) အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေန႔လက္ထပ္ရင္ ဘယ္လိုေယာက်ၤားမ်ိဳးကိုရွာျပီး လက္ထပ္ရမည့္ အေၾကာင္းေျပာေနၾကသည္။
ပထမမိန္းမ။          ။ငါယူတဲ့ေယာက်ၤားကခ်မ္းသာတဲ့သူျဖစ္ရမယ္။သေဘာေကာင္းတဲ့သူျဖစ္ရမယ္။ရုပ္ေခ်ာတဲ့သူျဖစ္ရမယ္။
ဒုတိယမိန္းမ။        ။အို..........ဒါဆို နင္ကေယာက်ၤား ၃ ေယာက္ေတာင္ယူမွာလား

(ၾကိဳက္ေနလို႕ပါ)            
ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ခင္မ်ား ဘာလို့အဓမၼ က်င့္ရတာလဲ" တရားခံကို တရားသူၾကီးကေမးသည္..။
"သူ့ကို က်ေနာ္ၾကိဳက္လို့ပါ"ဟုတရားခံက မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ရင္းျပန္ေျဖသည္..။
 "ဒီေယာက်္ားကိုေရာ ဘာျဖစ္လို့အဓမၼ က်င့္ရျပန္တာလဲ "ဟုတရားသူၾကီးကထပ္ေမးသည္..။
"သူ့ကိုက်ေနာ္ၾကိဳက္လို့ပါ "ဟုတရားခံကမ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို လက္၀ါးျဖင့္ပိတ္ရင္းျပန္ေျဖသည္။
 'ဒါနဲ့ေနပါအံုး ခင္မ်ားဘာျဖစ္လို့ မ်က္လံုးကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ့ ပိတ္ျပီးေျဖေနရတာတုန္း "
"တရားသူၾကီးမင္းကိုလည္းက်ေနာ္ၾကိဳက္ေနလို့ပါ..။"

(ေနာင္တ) ညတစ္ည သန္းေခင္ယံအခ်ိန္တြင္ ဇနီးၿဖစ္သူတစ္ေရးႏိူးလာ၍ ေယာက္်ားၿဖစ္သူကို ရွာရာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၌ ရိွက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္၇ေလသည္။
ဇနီး ။ ေမာင္…ဘာၿဖစ္လို ့ငိုေနတာလဲ
က်ား ။ တို ့တေတြ သမီးရည္းစားဘ၀ခ်ိန္းေတြ တုန္းက မင္းအေဖၾကီးနဲ ့မိသြားေတာ ့မင္းအေဖၾကီးေၿပာတဲ ့စကားကို မင္းမွတ္မိေသးရဲ ့လား…။ မင္း ငါ့သမီးကို အတည္ယူမွာလား… မယူရင္ေတာ ့ေထာင္ထဲမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ သြားေနေပေတာ့ ဆိုတာေလ ..
ဇနီး ။ မွတ္မိသားဘဲ …အဲဒါဘာၿဖစ္လို ့လဲ
က်ား ။ ေအး….အဲဒီတုန္းက ေထာင္သာက်ခဲ ့ရင္ ဒီေန ့လြတ္ၿပီ ..အီး ဟီးဟီးဟီး …ရႊတ္..

(မထူးပါဘူး) လမ္းတြင္ ဖိနပ္အနီတစ္ဖက္၊အနက္တစ္ဖက္မွား စီးလာေသာ ကေလးတစ္ဦးကိုေတြသျဖင့္ လူၾကီးတစ္ဦးက...
`ေဟ့ခ်ာတိတ္  မင္းဖိနပ္အနီတစ္ဖက္ ၊အနက္တစ္ဖက္ ျဖစ္ေနတယ္၊ အိမ္ျပန္လဲလိုက္အံုး´
ဟာ...အိမ္ျပန္လည္း မထူးပါဘူး ဦးဦးရာ...
`ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ`
`အိမ္မွာလည္း ဖိနပ္အနီတစ္ဖက္၊အနက္တစ္ဖက္ပါဘဲ
ဗ်ာ.

(ညီမွ်သလိုပဲ)  အသက္၄၀ခန္႕ရွိေသာလူပ်ိဳသိုးၾကီးသည္ မိဘမ်ားအား အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ေၾကာင္း ဖြင့္ဟေျပာသည္။
ထိုအခါမိဘျဖစ္သူတို႕က ရုိးအေသာ သားအၾကာင္းသိသျဖင့္ ဒါဆိုေမေမတို႕က
မင္းနဲ႕ေရွ့သြားေနာက္လိုက္ညီမဲ့ အသက္၃၀ေက်ာ္မိန္းခလးတစ္ေယာက္ရွာေပးမယ္ေနာ္။
ထိုအခါလူပ်ိဳသိုးၾကီးက မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္.......့္  ေမေမတို႔စကားလည္းနားေထာင္ျပီးသားျဖစ္ေအာင္ သားလိုခ်င္တာလည္းျဖစ္ေအာင္
အသက္၁၆ႏွစ္အရြယ္ ႏွစ္ေယာက္ယူလို႔မရဘူးလားေမေမ...

(လက္တည္႕လာလို႕ပါ) 
လင္မယားႏွစ္ဦးကြာရွင္းျပတ္ဆဲမည္ဟု ရုံးေတာ္သို႔ေရာက္လာသည္။
ေယာက်ၤားျဖစ္သူက...ဒီမိန္းမအားကြာရွင္းခ်င္ပါတယ္...
တရားသူၾကီးက.....သီးမခံႏိုင္ေအာင္ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ
ေယာက်ၤားျဖစ္သူက...ဒီမိန္းမနဲ႕လက္ထပ္ျပီးတဲ့ႏွစ္၂၀လံုးလံုးမွာ သူစိတ္တိုင္းမက်ရင္ေတြတဲ့အရာနဲ႕ေကာက္ေကာက္ေပါက္ပါတယ္။ဒါေေၾကာင့္သီးမခံႏုိင္တာပါ။
တရားသူၾကီးက....ႏွစ္၂၀လံုးသီးခံျပီးမွဘာလို႕ရုံးေတာ္ကိုလာတိုင္ရတာလဲ။
ေယာက်ၤားျဖစ္သူက...ဒီမိန္းမရဲ႕လက္ကအခုမွပိုျပီးလက္တည့္လာလို႔ပါ...

(မွီနိင္ေသးတယ္) အမ်ိဳးသမီး၏ေနာက္သို႕လူငယ္တစ္ေယာက္ ေၿပးလိုက္လာၿပီးေၿပာသည္။
``ဒိမွာခင္ဗ်ာ၊ ဒိမွာခင္ဗ်ာ´´
အမ်ိဳးသမီး ၿပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးသည္။
``က်ြန္မကိုေခၚတာလား ဘာကိစၥလဲ´´
``ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ထီးေမ့က်န္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားလား´´
အမ်ိဳးသမီးလႈပ္လႈပ္ရွားရွား ၿဖစ္သြားသည္။
``ဟုတ္ပါရဲ႕ က်ြန္မ ထီးေမ့က်န္ခဲ့တယ္´´
``အဲဒါဆိုၿမန္ၿမန္ေၿပးလိုက္၊ကားကအခုမွ စထြက္ကာစပဲရွိေသးတယ္။´´

(သူေဌးႏွင့္ႏြား) လူတစ္ေယာက္ကသူေဌးၾကီးတစ္ဦးထံတြင္ ႏြားတစ္ေကာင္ငွားခ်င္သည္။
သို႕ေၾကာင့္လည္းႏြားငွားရန္ သူေဌးၾကီးထံစာေရးကာ တပည့္တစ္ေယာက္ကို
ေစလႊတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္က သူေဌးၾကီးအိမ္တြင္ သူေဌးၾကီးသည္
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေနခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ သူေဌးၾကီးကစာကိုယူလိုက္သည္။
စာမတတ္သည္ကိုရွက္သၿဖင့္ စာတတ္သေယာင္ေယာင္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။
သူေဌးၾကီးသည္ စာရြက္ကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနသည္။
``ငါသိပါတယ္ကြာ´´
သူေဌးၾကီးကစာလာေပးသူကိုေၿပာလိုက္သည္။
``ေအး..ခဏၾကာရင္ ငါကိုယ္တိုင္လာခဲ့မယ္လို႕ မင္းဆရာကို ေၿပာလိုက္ပါကြာ။ဟုတ္လား´´

(မရွိရင္ပိုေကာင္းေသး)
မိန္းမျဖစ္သူသည္ေယာက်ၤား၏ ပုဆိုးအျပဲကိုခ်ဳပ္ေပးေနရင္းလွမ္းေျပာသည္။
မိန္းမ၊     ၊`ရွင္တို႕ေယာက်ၤားတြေလ က်မတို႕မိန္းမေတြမရွိရင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရမယ္၊
               မိန္းမေတြရွိေနလို႕သာရွင္တို႕ ပုဆိိုးေတြ၊ ေဘာင္းဘီ၊အက်ၤီေတြခ်ဴပ္ေပးမဲ့သူရွိတာ´
ေယာက်ၤား၊     ၊`အိုမရွိမျဖစ္ဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ငါတို႕ အဲဒီေဘာင္းဘီ၊ပုဆိုးေတြ ၀တ္ရတာလည္း မင္းတို႔မိန္းမေတြရွိေနလို႔ကြ၊မိန္းမေတြမရွိရင္ ငါတို႔ဘာမွ၀တ္စရာ
                       မလိုဘူးကြ´

(အပါအ၀င္၂၃ ေယာက္ေၿမာက္)
 
တခါက အရူးေတြကို ခုႏွစ္ထပ္ရွိတဲ့အရူးေထာင္မွာထား တယ္တဲ့ တေန႔က်ေတာ့ အရူးေတြက ေအာ္ေနၾက တယ္ " ၂၂ " ဆိုျပီးေတာ့ အဲဒါနဲ႔တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကလည္း ထူးဆန္းတယ္ဆိုျပီး ေျမညီထပ္ကအရူးေတြကိုသြားေမးတယ္ အရူးေတြကအေပၚထပ္ကေအာ္လို႔ေအာ္ရတာပါတဲ့ ဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္လည္း ဒုတိယထပ္ကိုတက္သြားျပီးေမးျပန္တယ္ ဒုတိယထပ္က အရူးေတြကက်ေတာ့နဲနဲအဆင့္ျမင့္လာတယ္ စာတန္းေတြဘာေတြနဲ႔ေပါ့ သူတို႔ကလည္းအေပၚကေအာ္လို႔ေအာ္ရတာပါလို႔ေျဖျပန္တယ္ ဒါနဲ႔ထပ္တက္ျပန္တာေပါ့ တတိယထပ္က်ေတာ့ မိုက္ကရိုဖုန္းေတြဘာေတြနဲ႔ေအာ္ေနၾကတာေပါ့ သူတို႔ကလည္း အေပၚကေအာ္လို႔ေအာ္ရတာပါလို႔ေျပာျပန္ေကာ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္တက္ရင္းတက္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးထပ္ ခုႏွစ္လြာကိုေရာက္ေတာ့ အဲအထပ္မွာက ဂိုဏ္းစတား အရူးေတြၾကီးပဲရွိတယ္ ဒါနဲ႔ဆရာ၀န္ကထုံးစံတိုင္းေမးျပန္ေရာတဲ့ အရူးေတြကဘာမွမေျပာဘူး ျပတင္းေပါက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပတယ္ ဆရာ၀န္ကလည္းဘာမ်ားလည္းဆိုျပီးသြားၾကည့္တာေပါ့ အဲခ်ိန္မွာအရူးေတြက ဆရာ၀န္ကိုေျခေထာက္ကေနကိုင္ျပီး ျပတင္းေပါက္ကေနပစ္ခ်လိုက္ၾကတယ္ ျပီးေတာ့
သူတို႔အားလုံးေအာ္လုိက္တာက ၂၃ ၂၃ တဲ့


(အဲ့ဒါလဲေကာင္းပါတယ္)  
မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္စကားေျပာေနၾကသည္။
ပထမ မိန္းခေလး......ငါ့မွာရည္းစားႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။တစ္ေယာက္ကခ်မ္းသာတယ္၊တစ္ေယာက္ကရုပ္ေခ်ာတယ္။ဒါဆိုဘယ္သူ႕ကိုေရြးရမလဲဟင္။
ဒုတိယမိန္းခေလး......လြယ္ပါတယ္။ရုပ္ေခ်ာတဲ့သူနဲ႕ ဆက္တြဲေနေပါ့။လက္ထပ္တဲ့ခါမွ ခ်မ္းသာတဲ့သူနဲ႕လက္ထပ္လိုက္။

(သတင္း၃ခု) ခြဲစိတ္ကုသခံထားေသာ လူနာထံ ဆရာ၀န္ လာၾကည့္သည္။
"ခင္ဗ်ားကို သတင္းသံုးခုေၿပာစရာရွိတယ္၊ တစ္ခုက မေကာင္းတဲ ့သတင္း၊ ေနာက္တစ္ခုက ေကာင္းတဲ ့သတင္း၊ အဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ ့ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ မေကာင္းတဲ ့သတင္းက စေၿပာမယ္၊ မၿဖတ္ရမဲ ့ခင္မ်ားေၿခေထာက္ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့မွားၿဖတ္မိတယ္၊
ေကာင္းတဲ ့သတင္းကေတာ ့ၿဖတ္ရမယ္ ့ေၿခေထာက္ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ထပ္ၿဖတ္ေပးမယ္…. အဲ …..
အေကာင္းဆံုး သတင္းကေတာ ့ ေဘးခန္းက လူနာက ခင္းဗ်ားရဲ ့ ရွဴးဖိနပ္ကို သူ၀ယ္မယ္တဲ ့"

(အထီးအမခြဲၿခားနည္း) 
"ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယင္ငါးေကာင္ကို သတ္လိုက္တယ္၊ ႏွစ္ေကာင္က အထီး၊ သံုးေကာင္က အမ" ဟု ငါးႏွစ္သား လူငယ္ေလးက သူ႕မိခင္ကိုေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္လား၊ ဒါနဲ႕သားက ယင္ေကာင္ အထီးနဲ႕ အမ ဘယ္လိုခြဲသလဲကဲြ႕။"
"ေအာ္…ဒါလား ႏွစ္ေကာင္က ဘီယာပုလင္းေပၚမွာ၊ သံုးေကာင္က ၾကည့္မွန္ေပၚမွာ နားေနၾကတာေလ"

(ေကာင္းပါတယ္) ေမာင္ခ်စ္။ ။ ငါေသသြားခဲ့ရင္ မင္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမွာလား?
ဇနီးျဖစ္သူ။ ။ ဟင့္အင္း... ကၽြန္မညီမနဲ႔ပဲ ေနမွာ။ ဒါနဲ႔ ရွင္ေကာ ကၽြန္မ ေသသြားရင္ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ ျပဳမွာလား?
 ေမာင္ခ်စ္။ ။ ဟင့္အင္း... ငါလဲ မင္းလိုပဲ မင္းညီမနဲ႔ပဲ ေနမွာေပါ့။

       (mail ထဲေရာက္လာမွ်ေ၀ေပးပါတယ္)