twitter
    Find out what I'm doing, Follow Me :)

ဤဘေလာက္သည္ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္ေသာစာစုမ်ားႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္ခံစားခ်က္အေရးအသားေလးမ်ားစုစည္းထာျခင္းျဖစ္သည္။လာလည္သူ၊မလာတဲ ့သူွမွန္သမွ်ေအးခ်မ္းႀကပါေစ.......

Friday, April 29, 2011

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ျပဳျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္း၊ ရွိျခင္းကိုျပတဲ့
ႀကိယာျဖစ္တယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ နာမ္မဟုတ္ဘူး၊ နာမဝိေသသန မဟုတ္ဘူး။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ မွန္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တာျဖစ္တယ္" ဒီလိုအဆိုကို
ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။

၁၉၉၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဆရာ/ဆရာမ
ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးသင္တန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္ခဲ့တယ္။ သင္တန္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထမင္းဟင္းခူးခပ္ထည့္ေပးတဲ့ လုပ္အားေပး
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ႀကိယာ"ဆိုတဲ့စကားက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဂရုတစုိက္
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ရင္ထဲ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ? ဘာေတြနဲ႔
ျပည့္ေနမလဲ? သူတို႔ရင္ထဲ ျဖစ္ေန၊ ျပည့္ေနတာကို စကားလံုးတစ္လံုးနဲ႔ပဲ
ေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္ "ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ"ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ပဲ
ေဖာ္ျပရပါလိမ့္မယ္။ ဒီစကားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာႀကိယာ"ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္
ဝိုးတိုးဝါးတား နားလည္ေစခဲ့ပါတယ္။

ငယ္ရာကႀကီးလာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ
ထုတ္ေဖာ္ျပတတ္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပတ္ၾကာက်င္းပတဲ့
ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးသင္တန္းက လႈပ္ရွားမႈတခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို
ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုင္လႈပ္ခံရတဲ့ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို
ဘယ္လိုအျပဳအမႈနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာခဲ့မိတယ္။

ညေနအလုပ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အျပန္ကိုေစာင့္ေနမယ့္ အေဖ၊ အေမတို႔အတြက္
စားစရာဝယ္တယ္! လူေျခတိတ္ညနက္ခ်ိန္မွာ သားသား၊ မီးမီးတို႔ရဲ႕
ဆက္သြယ္ေရးစာအုပ္မွာ ဆရာ/ဆရာမေတြအတြက္ စာသံုးေလးေၾကာင္း ပိုေရးတယ္!
ဇနီးသက္သာေအာင္ မနက္၅နာရီမွာထၿပီး ေလသာေဆာင္ကပန္းေတြကို ေရကူေလာင္းတယ္။
ဒါေတြေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီထက္ပိုမ်ားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေဖာ္ မျပတတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီထက္ပိုဂရုစိုက္တဲ့ အျပဳအမႈမ်ဳိး
ကၽြန္ေတာ္မျပတတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္
ပင္ပန္းေနခဲ့ပါတယ္။

အေမမ်ားေန႔ ေရာက္ခါနီးမွာ အေမရဲ႕ပင္ပန္းမႈေတြကို ေက်းဇူးတင္
အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကို အေမ့အတြက္
တစ္ခုခုလုပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက "ဘာလုပ္ေပးရမလဲ?"

"အေမကေျပာတယ္... ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။ စာပဲ ေကာင္းေကာင္းက်က္ပါတဲ့"

"ကၽြန္ေတာ့္ေမေမက သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေအာင္မလုပ္ရင္ ရၿပီတဲ့"လို႔ဆိုၾကတယ္။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က "ဆရာ... ဆရာကေရာ! ဆရာ့ေမေမကို ဘာလုပ္ေပးမလဲ?"
လို႔ေမးတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိ
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဟုတ္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေရာ? ကၽြန္ေတာ့္အေမအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ?

ညစာလိုက္ေကၽြးမယ္? ပိုက္ဆံနဲ႔ကန္ေတာ့မယ္? ပန္းတစ္စည္းလက္ေဆာင္ေပးမယ္?
ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ၊ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။
အေမ ဘာမွလိုလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး! ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို အေမမ်ားေန႔မွာ
အေမ့ေက်းဇူးကိုသိတတ္ေအာင္ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕
စံျပျဖစ္ေအာင္ အေမ့ကိုေျခေထာက္ေဆးေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

အေမမ်ားေန႔မွာ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေဆးေပးမယ္လို႔ဆိုေတာ့
ေက်ာင္းသားအမ်ားက "ဆရာလုပ္ရဲရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လုပ္ရဲတယ္"
လို႔ဆိုၾကတယ္။ အေမ့ကိုေျခေထာက္ေဆးေပးတာ ဘာမ်ား မလုပ္ရဲစရာရွိလဲလို႔
ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။

အေမမ်ားေန႔ တေျဖးေျဖးခ်ည္းကပ္လာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက
ဝတၱရားတစ္ခုကလည္း တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပိုေလးလာခဲ့တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ့
အေမ့ရဲ႕ဆံစေတြကိုၾကည့္ရင္း၊ ကုန္းေနတဲ့ အေမ့ေက်ာကိုေငးရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက
အေမ့ေဘးနား တြတ္တီးတြတ္တာ ခၽြဲႏြဲ႔ခဲ့တဲ့ပံုရိပ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ အသက္(၄ဝ)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္
အေမ့ကို "အေမမ်ားေန႔မွာ အေမ့ေျခေထာက္ကို ေဆးေက်ာေပးပါရေစ"လို႔
ဖြင့္ဟေျပာဖို႔ အေတာ္ခက္ေနခဲ့တယ္။

အေမမ်ားေန႔မွာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပင္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လို ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္အတြက္ ခါးညြတ္ၿပီး
ႏူးညံ့တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက
ဖုန္းမက္ေဆ့ေတြပို႔ၿပီး အားေပးေနခဲ့တယ္။ ဇနီးကလည္း "ဘာျဖစ္လို႔
မွန္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ရဲရမွာလဲ?" လို႔ အားေပးေနခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က ညေနစာစားၿပီးေနာက္ အေမ့ကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္။

"အေမမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ အေမ့ေျခေထာက္ကို သားေဆးေပးမယ္"

"ဘာျဖစ္လို ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?......" ကၽြန္ေတာ့္အေျပာကို
အေမက ေနမသိထိုင္မသာ ေမးခြန္းေတြ အထပ္ထပ္ထုတ္ေနခဲ့တယ္။

"အေမသိပ္မေမးနဲ႔... ေက်ာင္းက report လုပ္ခုိင္းလို႔ပါ"

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ်ကုိ အေမအၿမဲအားေပးေထာက္ခံခဲ့တယ္။
အခုလည္း reportတင္ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွသိပ္မေမးေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး
ေျခေထာက္ကိုဆန္႔ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို
"ေက်ာင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုထူးထူးဆန္းဆန္း report တင္ခိုင္းရတာလဲ?" လို႔
အေမလွမ္းေမးတယ္။

အိုမင္းရြတ္တြေနတဲ့ အေမ့ေျခေထာက္ကိုကိုင္ၿပီး
ဆပ္ျပာေတြပြတ္တိုက္ေပးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ
အလိုလိုစီးက်လာခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို
အေမေခါင္းေလွ်ာ္ေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ဆပ္ျပာရည္ဝင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္
တအားေအာ္ငိုတတ္တာကို ျပန္သတိရမိတယ္။

တကၠသိုလ္တက္တုန္းက မေတာ္တဆကားတိုက္မႈျဖစ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ေျခက်ဳိးသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုတက္ေနတုန္း အေမက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး ေရခ်ဳိးေပးေတာ့ ေျခေထာက္အနာကို
သြားခိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္သံပါတဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္
အေမပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိျပန္တယ္။

အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေဆးေပးေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္သားသမီးသံုးေယာက္လံုးက
ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အျပဳအမႈေတြ ၾကမ္းတမ္းေနလို႔
အဘြားရဲ႕ေျခေထာက္ကို သူတို႔ကူေဆးမယ္လို႔ ဆိုေနၾကတယ္။ ဇနီးက
တစ္မီတာအကြာကေန ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ သတ္မွတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ
တသြင္သြင္စီးက်ေနခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ဘာစကားလံုးမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။
ေျခေထာက္ေဆးၿပီး၊ ေျခာက္ေအာင္သုတ္ၿပီး၊ အလွဆီေတြလိမ္းေပးၿပီးတဲ့အထိ
ကၽြန္ေတာ္ထမရပ္ရဲခဲ့ဘူး။ ဇနီးက အေမ့ကို ဆိုဖာဆီတဲြပို႔ေတာ့ ကေလးေတြက
အဘြားေနာက္တီတီတာတာဆိုရင္း လိုက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ
ကၽြန္ေတာ္အျမန္ထၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းဆီ ေျပးခဲ့ပါတယ္။

ေရခ်ဳိးခန္းမွန္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။
ငယ္ရာကႀကီးလာတဲ့အထိ ဒီလို ထိထိခိုက္ခိုက္ ကၽြန္ေတာ္မငိုဖူးခဲ့ဘူး။
ဒီေန႔မွ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာပါလိမ့္?

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေဆးေပးေနတဲ့ ပံုေတြ အင္တာနက္ေပၚ
ေရာက္သြားေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက "ဆရာ... သိပ္ေတာ္တယ္" ၊ "ဆရာေတာင္
ေဆးၿပီးဆိုမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေဆးမယ္" လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ အေမေတြကို ေျခေထာက္ေဆးေပးေနၾကတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ တေပ်ာ္တပါး
ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က "ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ
အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ေမေမကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမေမ့ေျခေထာက္ေဆးေအာင္
ေျပာႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းလခေပးရက်ဳိးနပ္ပါတယ္တဲ့" လို႔ေျပာတယ္။
တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားကလည္း "ဆရာ.. ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆို ငိုလိုက္တာဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္အဘြားက ဆံုးသြားၿပီေလ" လို႔ဆိုတယ္။

ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ေရးထားတဲ့ "ဆရာ... ဆရာတကယ္သတိၱရွိတယ္ေနာ္!"ဆိုတဲ့
မွတ္ခ်က္ကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိတယ္။ သားငယ္တစ္ေယာက္ကို
ေျခေထာက္ေဆးေပးေနတဲ့ အေမတစ္ဦးကို သတိၱရွိတယ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ီးက်ဴးဖူးသလား? အသက္(၄ဝ)အရြယ္သားတစ္ေယာက္
အေမ့ကိုေျခေထာက္ေဆးေပးေတာ့ "သတိၱရွိတယ္" လို႔ ခ်ီးက်ဴးခံရတယ္?

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့လမ္းမွာ
ဘာအခက္အခဲ၊ ဘာအတားအဆီးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့သလဲ? လူလူခ်င္းၾကားက
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ"ရဲ႕ အျပန္အလွန္ေပးပို႔မႈေတြဟာ ဒီေလာက္ပဲ
တုန္႔ေႏွးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသိပညာရွိသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့လို႔
ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ "ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ"ဆိုတာ
ျပဳျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္း၊ ရွိျခင္းကိုျပတဲ့၊ မွန္တဲ့အလုပ္ကို
လုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ရတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕
အျပန္အလွန္ေပးပို႔မႈေတြ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္ ျပန္႔ပြားႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။




................fwd...................

Wednesday, April 27, 2011

( ရင္ကြဲနာ )

ခုႏွစ္ကိုေတာ့ျဖင့္ မမွတ္မိေတာ့ၿပီ။ ဗမာျပည္တြင္ အေအးလႈိင္းျဖတ္ေသာႏွစ္၏ ႏုိ၀င္ဘာလ ရက္တရက္ဟုသာ။ ဧရာ၀တီသေဘၤာသည္ ျမစ္၏ အလယ္တြင္ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားထားရသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္အတြင္းတြင္ ႏွင္းမႈန္တို႔သည္ ထူထပ္သိပ္သည္းစြာ က်ဆင္းေနဆဲျဖစ္၍ ဆိပ္ကမ္းကုိ လံုး၀ လွမ္းျမင္ရျခင္းမရွိ။ ႏွင္းကြဲမွသာ ေသေဘၤာသည္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ဆုိက္ကပ္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
အေႏြးထည္ဇစ္ကို အဆံုးထိဆြဲတင္ရင္း က်ေနာ္လိုက္ပါလာသည့္ အခန္းမွ ျပတင္းေပါက္ကုိ ဖြင္၍ ျမစ္ျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏႈတ္မွလည္း အဆိုေတာ္ ခင္၀မ္း၏ “ျပည္မွာေဆာင္း” သီခ်င္းကို တီးတိုးညည္းဆိုလွ်က္။ ျမစ္ျပင္တခုလံုးသည္ ခရမ္းႏုေရာင္ႏွင္းမႈန္တုိ႔ျဖင့္ အံု႔မႈိင္းမႈန္ရီေနေလသည္။


က်ေနာ္ ဒီခရီးကို ယခုမွသြားဖူးျခင္းမဟုတ္။ သြားခဲ့ လာခဲ့ေပါင္းမ်ား၍ ေခါက္႐ိုးပင္က်ဳိးေနေလၿပီ။ ယခုလည္း ရန္ုကုန္႐ံုးခ်ဳပ္သို႔ ၿမိဳ႕နယ္ဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား ေပးပုိ႔ရင္း ဌာန၏ bye laws မ်ား အတည္ျပဳခ်က္ယူၿပီး ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စီတ္အစဥ္သည္ ႐ံုးသို႔ျပန္ေရာက္လ်င္ ေဆာင္႐ြက္ရ မည့္ အလုပ္မ်ားကို အစီအစဥ္ခ်ရင္း မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေတြးေနမိသည္မသိ။ ဥၾသရွည္ဆြဲ၍ သေဘၤာလႈတ္ရွားလာမွ သတိ၀င္လာသည္။


ဆိပ္ခံေဘာတံတားသို႔ သေဘၤာကပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ အလုအယက္ ေရာက္ရွိ လာေသာ ဆပ္ကမ္းကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားမ်ား၊ ဆိုကၠားသမားမ်ားက သေဘၤာ ေပၚသို႔ သူ႔ထက္ငါ အရင္ေရာက္ေအာင္ တက္ရင္း တေယာက္တေပါက္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ ခရိးသည္တို႔ကို လာေရာက္ ႀကိဳသူတို႔၏ အမ်ဳိးမ်ဳိးေအာ္ေခၚသံတို႔သည္ ပြက္ေလာ႐ိုက္လ်က္ရွိ၏။ “… … … ၿမိဳ႕မွ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုပါ၏” ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္မွ မီးတို႔သည္လည္းလင္းလာၿပီး ၿမိဳ႕၏ဆိပ္ကမ္းသည္ အသက္၀င္လာေလၿပီ။


ေအးေအးေဆးေဆး လူရွင္းမွ ဆင္းေတာ့မည္ဟု ဆံုျဖတ္ရင္း ကုတင္ေပၚထုိင္၍ ဖိုင္တြဲမ်ားႏွင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ တို႔ကို စစ္ေဆးေနခိုက္ “ဦးဦး သမီးဘာကူသယ္ေပးရမလဲဟင္” .....

ခ်မ္းလြန္း၍ ေမးခ်င္း႐ိုက္ေနသည့္ အသံႏွင့္အတူ အခန္း၀တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ ၇ - ႏွစ္/ ၈ - ႏွစ္ အ႐ြယ္ မိန္းကေလးငယ္တဦး။ ေအးလြန္းသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတြင္ အကြက္မေပၚေတာ့သည့္ ဖလံနယ္ အက်ႌလက္ရွည္ကေလးႏွင့္ ဒူးဆစ္ေရာက္လုနီးကပ္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကေလးကို ၀တ္ထားသည္။ ခ်မ္းရွာ၍ထင့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္ ျပာေနသည္လား၊ မညး္ေနသည္လား ခြဲျခားမတတ္ေတာ့။ က်ေနာ္ခတၱမွ် အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္...

“ဦးဦး မွာ ပစၥည္းမမ်ားပါဘူးကေလးရယ္။ ဦးဦး သယ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကူသယ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး”


“ဟိုက ဖိုင္တြဲေတြကို ကူသယ္ေပးပါရေစ ဦးဦးရယ္။ ကုန္းေပၚေရာက္ရင္ သမီးကို မုန္းဖိုးေလး ေပးပါေနာ္။ သမီးေမာင္ေလးအတြက္ပါ”


ႀကိဳးႏွင့္စည္းထားေသာ ဖိုင္တြဲမ်ားကို လက္ညႇဳိးညႊန္ရင္း ေျပာလာသျဖင့္....
“ဦးဦး မုန္႔ဖိုးေပးပါ့မယ္ သမီးရယ္၊ ဖိုင္တြဲေတြကိုေတာ့ မသယ္ပါနဲ႔၊ မေတာ္တဆ ေရထဲက်သြားရင္ ဒုကၡ၊ အဲဒါေတြက အေရးႀကီးတယ္ကြ” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူမလက္ထဲသို႔ တစ္ဆယ္က်ပ္တန္တ႐ြက္ကို ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ဤတြင္ ကေလးမက …
“အလကားမယူခ်င္ပါဘူး ဦးဦးရယ္၊ ဟိုအိတ္ကေလးကို သမီးကူသယ္ေပးမယ္”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ခရီးသြားလွ်င္ လြယ္ေလ့ရွိသည့္ ဂ်င္းလြယ္အိတ္ကေလးကို ေကာက္လြယ္ရင္း က်ေနာ့္ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားေတာ့မွ လမ္းေလွ်ာက္ပံုကုိ သတိျပဳမိလိုက္သည္။ ေၾသာ္ … ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကလည္း မသန္ရွာပါကလား၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ … … ။
က်ေနာ္သည္ ဌာနဆိုင္ရာ တာ၀န္ျဖင့္ ခရီးအေတာ္မ်ားမ်ားကို ထြက္ခဲ့ဘူးသည္။ ရထားဘူတာ၊ ကားဂိတ္၊ သေဘၤာဆိပ္မ်ားတြင္ ယင္းကေလးမအ႐ြယ္ ကေလးတခ်ဳိ႕သည္ ပံုသ႑န္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး တို႔ကို တတြတ္တြတ္ေျပာဆိုရင္း ခရီးသည္မ်ားခံမွ ေငြေၾကးအလို႔ငွာ ေတာင္းရမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရစၿမဲပင္။ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္။ ၂ - ႏွစ္/ ၃ - ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်ီပိုးရင္း “သားရဲ႕ ညီမေလး ထမင္းမစားရေသးလို႔ပါ” “သမီးရဲ႕ေမာင္ေလးအတြက္ ႏုိ႔ဖိုးေလးေပးပါ”

စသည္ျဖင့္။ ယင္းကေလးငယ္မ်ားသည္ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူေတာင္းစားဘ၀သို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာလာၾကရေလၿပီ။
ထိုသုိ႔ ျမင္ရေလတိုင္း ထိုကေလးတို႔၏ ေနာက္ေရးကို စဥ္းစားမိၿပီး ရင္ေမာမိသည္။ ဒီေခတ္၊ ဒီစနစ္မွာမွ လူလာျဖစ္ၾကရေသာ ကေလးငယ္မ်ား။ ေခတ္ဆိုး၊ စနစ္ဆိုးကို ဘုမသိ ဘမသိ ဒဏ္ခံေနရသည့္အလား။အနာဂတ္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာႏုိင္ေသာ အမိႏုိင္ငံ၏ အင္အားျဖစ္ရလာမည့္ ကေလးငယ္မ်ား။ ဤကေလးငယ္မ်ားသည္ “ဘက္ေပါင္းစံု ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေသာႏုိင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔ … ” ဟူေသာ ႏွစ္ 20 ေက်ာ္ၾကာ ဆိုက္ထူထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီး၏ ေအာက္တြင္ ....


က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္ေလ့ရွိသည့္ သီခ်င္းတပုဒ္၏ စာသားအခ်ဳိ႕ကုိ သတိရမိသည္။ “ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မင္းတို႔မဟုတ္လား။ စာႀကိဳးစားၾက ေဖေဖခ်စ္တဲ့ သမီးနဲ႔သား … ” တဲ့။


တခုခုေတာ့ျဖင့္ လြဲေနၿပီထင္သည္။ ၎ကေလးတို႔၏ အမိအဖတို႔သည္ အဘယ္မွာ ေက်ာင္းထားႏုိင္မည္နည္း။ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပညာေရးစနစ္သည္ အလယ္တန္းအဆင့္အထိ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ဆိုေသာ္လည္း ေက်ာင္း၀င္ေၾကးမွ အစျပဳသည့္ ေနာက္ထပ္အေထြေထြကုန္က်စရိတ္မ်ားကုိ ယင္းကေလးတို႔၏ မိဘမ်ား တတ္ႏုိင္ပါမည္ေလာ။ သို႔ျဖစ္၍ မိသားစု၏ ဆင္းရဲတြင္းကို သူတို႔ေလးေတြ၏ဘ၀ႏွင့္ ကူျဖည့္ေပးရင္း ၎ကေလးတို႔သည္ ေက်ာင္းႏွင့္ေ၀းခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္တံုေလာ။ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းလွ်ာ ( တိုင္းျပည္ရတနာ ) တို႔သည္ ခြက္လက္စြဲ၍ ေတာင္းစားေနၾကရၿပီလား။
ထိုကေလးငယ္တို႔၏ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ စိုး႐ြံ႕ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ ေမွ်ာင့္လင့္ခ်က္မဲ့ျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ ေလာကႀကီးအတြင္းမွ မျမင္ရေသာ တစံုတဦးကုိ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးေနသေယာင္ေယာင္။ သေဘၤာေပၚမွ မိန္းကေလးကေတာ့ျဖင့္ မုန္႔ဖိုးတစ္ဆယ္ကို အလကားမယူလို သူတတ္ႏုိင္သည့္လုပ္အားႏွင့္ ျပန္လည္ အက်ဳိးျပဳလိုေသာ သူမ၏ စိတ္ဓါတ္ကို တန္ဖိုးထားဦးညႊတ္မိ၏။

---- ---- ---- ----

“ဘယ္လိုမိဘေတြကမ်ား အားအားလ်ားလ်ား ေမြးထားသလဲမသိပါဘူးေတာ္။ သူခိုးေလးေတြ လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးတယ္”


“သမီးဘာမွ မခိုးရပါဘူး ႀကီးႀကီးရယ္၊ ေအာက္မွာေတြ႔လို႔ ေကာက္မိတာပါ၊ သမီးေမာင္ေလးဖို႔ပါ။ ေမာင္ေလးကို ေကၽြးခ်င္လို႔ပါ”
သူငယ္ခ်င္းေစ်းတာ၀န္ခံ၏ ႐ံုးခန္းအတြင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေျပာေနခိုက္ အထက္ပါ အသံမ်ားႏွင့္အတူ လူသံုးဦး ႐ံုးခန္းအတြင္းသုိ႔ ၀င္လာၾကသည္။ ဦးေဆာင္၀င္လာသည့္ မိန္းမႀကီးက တတြတ္တြတ္ေရ႐ြတ္ရင္း က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအား …
“ဦးစီး ဒီေကာင္မေလး က်မဆုိင္က ပစၥည္းကို အလစ္သုတ္ေျပးတယ္။ လိုက္ဖမ္းလို႔မိေတာ့ အထုတ္ကို ရင္ဘတ္ထဲထည့္ၿပီး မိတ္ထားတယ္။ ေတာင္းလို႔မရဘူး။ အဲဒါ ဦးစီး ၾကည့္ရွင္းေပးပါ။”
က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … လား … လား သေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ကေလးမေလးပါလား။
ကေလးမေလးက သူ၏ရင္ဘတ္ထဲမွ အထုတ္ကေလးတထုတ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပုိက္ထားရင္း ငုိသံစြတ္လ်က္က …
“သမီးမခိုးပါဘူး ဦးဦးတို႔ရယ္။ သူတို႔က ေအာ္ၿပီး အတင္းလိုက္လို႔ ထြက္ေျပးမိတာပါ။ အိတ္ထဲကဟာက ေမာင္ေလးဖို႔ပါ။ သမီးကို မဖမ္းပါနဲ႔ေနာ္”

လို႔ေျပာရင္း မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႔သည္ ပါးျပင္ကုိျဖတ္၍ ႐ံုးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်လာေလၿပီ။
ငိုေနသည့္ကေလးမကို ယခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိသည္။ ဆီႏွင့္ကင္းေ၀းလြန္းသည့္ ဦးေခါင္းထက္မွ ဆံပင္တို႔သည္ နီက်င္က်င္ပြေယာင္းေယာင္း၊ အဟာရဓာတ္ျပည့္၀စြာ မရသည့္ ပိန္လြန္းေသာခႏၶာကုိယ္သည္ ခ်မ္းလြန္း၍လား ေၾကာက္၍လား မေျပာတတ္။ တဆက္ဆက္တုန္ယင္ေနသည္။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဘာဆက္လုပ္မည္ကို သိလိုေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္မဆုိင္ပါပဲ က်ေနာ္ဆက္ထုိင္ရင္း အကဲခတ္ေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းက …
“ကဲဆိုစမ္းပါဦး ဒီကေလးက ခင္ဗ်ားဆုိင္က ဘာပစၥည္းကို အလစ္သုတ္သြားလို႔လဲ”
ေစ်းသည္ မိန္းမႀကီးက တခ်က္ေတြကနဲျဖစ္သြားၿပီး …
“ဘာခိုးသြားသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဆုိင္ေနာက္မွ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ေတြ႔လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ အဲဒါ သူတခုခု ခိုးသြားလို႔ေပါ့။”
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက စိတ္မသက္မသာ တစ္ခ်က္ညည္းလိုက္ရင္း ကေလးမေလးကိုၾကည့္လိုက္ကာ …
“သမီး၊ သမီးရင္ဘတ္ထဲက အိတ္ကို ဦးဦးကို ခဏျပ။ သမီးကို ဦးဦးတို႔မဖမ္းပါဘူး”
ေျပာရင္း ထုိင္ခံုမွထကာ ခေလးမေလးေရွ႕သုိ႔ သြားရပ္လိုက္သည္။ ကေလးမေလးက မထုတ္ခ်င္ထုတ္ခ်င္ႏွင့္ ရင္ဘတ္ထဲမွ အထုတ္ကေလးကုိ ထုတ္ၿပီးေပးလုိက္သည္။ အထုတ္တြင္းမွ ပစၥည္းတို႔ကို ႐ံုးခန္း၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ သြန္ခ်လိုက္ေတာ့ ထြက္လာသည့္ ပစၥည္းေလးေတြက …
ကုန္ေျခာက္တကာတို႔မွ စြန္႔ပစ္ထားေသာ တျခမ္းပုတ္ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ အာလူး … စသည္
ကုန္စိမ္းဆုိင္တို႔မွ လႊင့္ပစ္ထားေသာ ခရမ္းခ်ည္သီး၊ ခရမ္းသီး … စသည္

ပုတ္လုနီးနီးကုန္စိမ္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ ထြက္လာသည္က လက္တ၀ါးစာအ႐ြယ္ ပုတ္အဲ့အဲ့ ငါးကေလးတေကာင္…
႐ံုးခန္းအတြင္းရွိလူမ်ား၏မ်က္ႏွာသည္ အံုဆုိင္းမွံဳမႈိင္းသြားၾကသည္။


ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ လာပို႔ေသာ မိန္းမႀကီးႏွင့္ အေဖာ္တို႔ ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။ သူငယ္ခ်င္းသည္ မ်က္ေတာင္တို႔ကို အျမန္ခတ္ရင္း ကေလးမေ၏အိတ္ထဲသို႔ ပစၥည္းတို႔ကို ျပန္ထည့္ေပးေနသည္။ ၿပီးေနာက္ သူ၏ အိပ္ကပ္ထဲမွ တရာက်ပ္တန္တ႐ြက္ကို ထုတ္ၿပီး ကေလးမ၏ ေသးလွီးသည့္လက္ကေလးထဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ျပဳတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္လ်က္ အေ၀းတေနရာသို႔ ေငးရီ။ မ်ကရည္စို႔မ်က္၀န္းအစံုႏွင့္ ၀မ္းသာလြန္းသည့္ ကေလးမ၏ မ်က္ႏွာ။ ဒီျမင္ကြင္းကုိ က်ေနာ္တသက္မေမ့ေတာ့။


အတန္ၾကာ ျပတင္းေပါက္မွာရပ္ေနၿပီးမွ ညိဳ႕အံုေသာမ်က္၀န္းအစံုႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ဘက္သို႔ လွည့္လာၿပီး
“ခက္တယ္သူငယ္ခ်င္း ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္ေနၾကၿပီ၊ လူေတြရဲ႕ ၾကင္နာသနားမႈဆိုတာ ငါတို႔ဘယ္မွာ ရွာၾကမလဲ၊ ဒီတရားခံက … ”
စကားကိုျဖတ္၍ က်ေနာ့္မ်က္မွာကို ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီး …


“အဲဒီကေလးမေလးရဲ႕ အေမက စိတ္မႏွံေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာ ၃ - ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္ ရွိတယ္။ အခု သူပဲ လုပ္ေကၽြးေနတာ”

---- ---- ---- ----

ေန႔စြဲတုိ႔သည္ ထိန္းခ်ဳပ္တား၍မရ။ စီးဆင္းေနၾကသည္။ ခရမ္းႏုေရာင္ႏွင့္တို႔ အသိပ္သည္းဆံုးလ၊ ဒီဇင္ဘာ
“တာ၀န္မွဴး၊ တာ၀န္မွဴး … ဦးစီးေခၚေနတယ္”
႐ံုးေရွ႕မွ ေခၚသံၾကား၍ က်ေနာ္အခန္းအတြင္ အစီရင္ခံစာတခုကို လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္ေနသည္ကို ရပ္ၿပီး ဦးစီးအရာရွိ႐ံုးခန္းအတြင္း ၀င္သြားလိုက္သည္။
“ဦးစီး၊ ဘာကိစၥလည္း”
ေမးရင္း သူ႔စားပြဲေရွ႕ ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထုိင္ရင္း ယူနီေဖာင္း၊ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲမွ မ်က္စုစာအုပ္ကုိ လိုလိုမယ္မယ္ ကုိင္လိုက္သည္။ ဦးစီးအရာရွိက …


“ညီေလး ကျပားတံေဆာင္းေဘးက သာသနာ့ဗိမၼာန္ေရွ႕က ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္နားမွာ ကေလးအေလာင္း ၂ ေလာင္းေတြ႔တယ္လို႔ ရဲစခန္းက အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အဲဒီေနရာကို ငါ့ညီသြားၿပီး လိုအပ္တဲ့ကိစၥေတြ လုပ္ေပးၿပီး အစီရင္ခံစာတင္ဖို႔ အခ်က္အလက္ယူခဲ့ပါ။”


ဦးစီးအရာရွိ၏စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ဌာနပုိင္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကိုစီးရင္း သူညႊန္သည့္ေနရာသို႔ အေသာ့ႏွင္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ အသင့္ေရာက္ေနေသာ ရဲအရာရွိတဦးႏွင့္အတူ ၀ုိင္းအံုေနသည့္ လူမ်ားကို တိုးေ၀ွ႕ ရင္းျခေသၤ ့ႀကီး ၂ ေကာင္ေရွ႕အေရာက္တြင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္သည္က ရင္ကိုနင့္ကနဲ ျဖစ္ေစသည္။
တန္ေဆာင္းေရွ႕ ၿခၤေသ့ႀကီးႏွင့္ အုတ္တံတုိင္းၾကား ေလကြယ္သည့္ေနရာကေလးတြင္ မည္သည့္အခ်ိန္က ညိမ္းေနသည္မသိသည့္ ျမက္ေျခာက္မီးပံုကေလး၊ ၎ေဘးတြင္ ေအာက္ခံ အက်ႌပါးကေလးႏွင့္ ေခြေခြကေလး လဲေလ်ာင္းေနသည့္ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးေသာ ကေလးမေလး။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာက ယခင္သူ၀တ္ဖူးသည့္ ဖလံနယ္အက်ႌကေလးႏွင့္ ပတ္ထားသည့္ ၃/၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးငယ္တဦး။ မီးတို႔သည္ၿငိမ္းေနေလၿပီ။ အသက္တို႔သည္ ကင္းေနေလၿပီ။
က်ေနာ္ႏႈတ္မွ တစံုတခုကို ဖြင့္ေအာ္လုိက္ခ်င္မိသည္။ ေစ်းတာ၀န္ခံ႐ံုးမွ ပံုရိပ္မ်ား၊ သေဘၤာေပၚမွ ပံုရိပ္မ်ား၊ သူကေလးေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ား။ အားလူးပုတ္၊ ၾကက္သြန္ပုတ္၊ ငါးပုတ္မ်ား …
ေလာကပါလနတ္တို႔သည္ ေလာကကိုေစာင့္ေရွာက္ၾကကုန္၏။ ယခုယင္းေလာကပါလနတ္မင္းတုိ႔သည္ အဘယ္သို႔ နည္း။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေရွာင္က်ဥ္ေန၍ေလာ။ သို႕မဟုတ္....



ေရးသားသူ - ဒီမို

Tuesday, April 26, 2011

ျမန္မာ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ား၏ အားနည္းခ်က္

ေခါင္းစဥ္ပါ မိမိ၏ အျမင္ကုိ တင္ျပရာတြင္ စာဖတ္သူ အမ်ားစု၏ သေဘာထား အျမင္ႏွင့္ ကြဲလြဲေကာင္း ကြဲလြဲ ပါလိမ္႔မည္။ မိမိ၏ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မိမိတုိ႔ ဤအေၾကာင္း အရာပါ ကိစၥမ်ားကုိ ေဆြးေႏြးဖူးရာတြင္ မိမိ၏ အျမင္ကုိ အမ်ားအားျဖင့္ သေဘာက် ေထာက္ခံၾကေသာ္လည္း မိမိအေနျဖင့္ အမ်ားကုိ တင္ျပ ေဆြးေႏြးရန္မွာမူ ဆုိင္းတြေနခဲ႔သည္။ အေၾကာင္းမွာ တစ္စုံတစ္ဦး၏ အားနည္းခ်က္ကုိ အျခား တစ္စုံ တစ္ဦးက ေထာက္ျပပါမူ အားနည္းခ်က္ ရွိသူအေနျဖင့္ ေထာက္ျပသူကုိ အထင္မွား အျမင္မွား ျဖစ္ဖုိ႔ရန္မွာ အခြင့္အလမ္းမ်ားစြာ ရွိတတ္ျခင္းႏွင့္၊ တိတိပပ ေရေရရာရာျဖင့္ စကားအသုံးအႏွဳံး မွန္မွန္ကန္ကန္ ရွိပါမွ ေထာက္ျပသူ၏ ေစတနာႏွင့္ ေထာက္ျပခ်က္ကုိ ျမင္ႏုိင္တတ္သည့္ သေဘာရွိတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ယေန႔ မိမိအေနျဖင့္ ဤအေၾကာင္းကုိ ဤေနရာတြင္ ေရးသားတင္ျပ ေဆြးေႏြးရန္ အေၾကာင္းျဖစ္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ – ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံတြင္ ျမန္မာ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိသားစုမ်ား အမ်ားအျပားရွိၾကသည့္အနက္၊ သူတုိ႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္ေထာင္ေရး မသာယာျခင္း၊ အိမ္ေထာင္ကြဲၾကျခင္း ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရး ပဋိပကၡ ျဖစ္ၾကျခင္း စသည္ျဖင့္ အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာ အမ်ားအျပား ရွိၾကသည္။ ၾသစေတးလ်ရွိ ျမန္မာအသုိင္းအဝုိင္းႏွင့္ အလြန္နီးစပ္သူလည္း ျဖစ္ၿပီး ၾသစေတးလ်တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထုိင္လာသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ဦး၏ အဆုိအရမူ ၈၀ ရာခုိင္ႏွဳံးထက္ မနည္းေသာ ၾသစေတးလ်ရွိ ျမန္မာ အိမ္ေထာင္ရွင္တုိ႔မွာ အကြဲကြဲ အၿပဲၿပဲ ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္ဆုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ အျမင္ကုိ အမ်ားအား တင္ျပ ေဆြးေႏြးလုိျခင္း ျဖစ္လာရသည္။
စာဖတ္သူ အမ်ာစုမွာ ေဘာ္လုံးပြဲမ်ား ၾကည့္ဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။ ေဘာ္လုံးပြဲမ်ား ၾကည့္သည့္အခါတြင္ ပြဲၾကည့္ ပရိတ္သတ္ တစ္ဦးအေနျဖင့္ စင္ျမင့္ထက္မွ လည္းေကာင္း၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ လည္းေကာင္း ၾကည့္ရွဳရာတြင္ ကစားသမားမ်ား၏ လုိအပ္ခ်က္ အကြက္မ်ားကုိ အလြယ္တစ္ကူ ေတြ႕ျမင္တတ္ၾကပါသည္။ ဥပမာ၊ လူမရွိေသာ ေနရာသုိ႔ ေဘာ္လုံးေပးလုိက္ျခင္းမ်ဳိး၊ လြတ္ေနသည့္လူကုိ ေဘာ္လုံးမေပးျခင္းမ်ဳိး စသည္တုိ႔ျမင္ေတြ႕ ဖူးၾကပါမည္။ ကစားသမား တစ္ဦး အေနျဖင့္မူ ကြင္းတြင္းမွာ လက္ေတြ႕ ေျပးလႊားကန္ေနရသည့္ အခါမွာ မိမိတုိ႔ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ အလြယ္တစ္ကူ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည့္ အကြက္မ်ားကုိ သူတုိ႔ အလြယ္တကူ ျမင္ႏုိင္ရန္ ခဲယဥ္းလွသည္။ ထုိ႔အတူ အခ်ဳိ႕ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ အျပင္လူက လက္ေတြ႕လုပ္ေနသူထက္ ျမင္သာျခင္းမ်ား ရွိတတ္သည္။
မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ မိမိကုိယ္တုိင္ အိမ္ေထာင္ရွင္ တစ္ဦး မဟုတ္သျဖင့္ မိမိ၏ တင္ျပခ်က္မွာ ရွဳေထာင့္ တစ္ေနရာရာမွ လစ္ဟာ၍ အျငင္းပြားဖြယ္ ျဖစ္လွ်င္ စာဖတ္သူ၏ ေထာက္ျပခ်က္ကုိ အထူး တန္ဖုိးထားရွိပါမည္။
ျမန္မာအမ်ဳိးသား တစ္ဦးႏွင့္ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးတုိ႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ခ်စ္သူျဖစ္လာၾကသည့္ အခါတြင္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးခ်ဳပ္ျခယ္မွဳမ်ား စတင္လုပ္လာၾကေတာ႔သည္။ အမ်ဳိးသားကလည္း အမ်ဳိးသမီးအား မည္သူႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းကုိ မႀကိဳက္သျဖင့္ အဆက္အသြယ္မလုပ္ရန္၊ ဒါမဝတ္ရန္ ဒီမသြားရန္ စသည္ စသည္ျဖင့္၊ အမ်ဳိးသမီးကလည္း အမ်ဳိးသားအား ေဆးလိပ္မေသာက္ရန္၊ ဘာမလုပ္ရန္ ညာမလုပ္ရန္ စသည္ျဖင့္၊ ကုိယ္႔ကုိ ခ်စ္ရင္ျဖင့္ ဒါမလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္ သူ႔ကုိ ခ်စ္ရင္ျဖင့္ ဒီလုိေနပါေနာ္နဲ႔ ႀကိဳးမ်ားခ်ဥ္ၾကေတာ႔သည္။ ခ်စ္သူျဖစ္ခါစတြင္မူကား တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စြဲမက္သာယာ ေနၾကသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကတိမ်ားလြယ္လြယ္ေပးၿပီး ႀကိဳးခ်ဥ္ေနၾကသည္ကုိပင္ ေပ်ာ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနေသးသည္။
ဤေနရာတြင္ ကေနဒါႏုိင္ငံမွ လာလည္သည့္ လူငယ္စုံတြဲ ၂ ေယာက္အေၾကာင္း ဥပမာျပ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ထုိစဥ္က မိမိ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးထံ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ၿပီး သူ၏အိမ္တြင္ တည္းခုိစဥ္ မိမိကဲ႔သုိ႔ ကေနဒါ ႏုိင္ငံမွ လာလည္သည့္ လူငယ္စုံတြဲ ၂ ဦးႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ႔သည္။ အမ်ဳိးသမီးသည္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔သည့္ အမူအက်င့္ရွိသည္။ အမ်ဳိးသားသည္ ေဆးေျခာက္ သမားျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ၂ ဦးတြင္ ဆန္႔က်င္ေသာ အက်င့္မ်ား အေတာ္အမ်ားရွိၾကသည္။ အမ်ဳိးသားမွာ မနက္မုိးလင္းက မုိးခ်ဳပ္ ေဆးေျခာက္ေသာက္သည္။ ဂစ္တာတီးသည္။ ညဆုိလွ်င္ အရက္ဆုိင္သြား အရက္ေသာက္ သီခ်င္းနားေထာင္တတ္သည္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ သီခ်င္းဝင္ဆုိတတ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးမွာ နားၾကပ္တပ္၍ သီခ်င္းနားေထာင္ၿပီး စာဖတ္ေနတတ္သည္။ ရုပ္ရွင္ကုိ ဝါသနာပါသည္။ တီဗီြၾကည့္ျခင္း၊ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ျခင္းမ်ား လုပ္ရသည္ကုိ ႏွစ္သက္သည္။ ဓါတ္ပုံထြက္ ရုိက္သည္ကုိလည္း ဝါသနာ အေတာ္ပါသည္။ တစ္ရက္တြင္ အမ်ဳိးသားျဖစ္သူသည္ မိမိအား ညဖက္တြင္ အရက္ဆုိင္သြားရန္ ေခၚသည္။ သူ႔အမ်ဳိးသမီးသည္ ညဖက္တီဗီြ ဇာတ္လမ္းေကာင္းသျဖင့္ အိမ္မွာ ေနခဲ႔ၿပီး မိမိတုိ႔ ၂ ဦး အရက္ဆုိင္သြားၾကသည္။ အျပန္တြင္ သန္းေကာင္ေက်ာ္ၿပီး အမ်ဳိးသားသည္ အေတာ္မူးေနၿပီ။ သူတုိ႔ ခ်စ္သူ ၂ ဦးကား ျပႆနာ တစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္သည္ကုိ မၾကားရေခ်။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္တြင္ အမ်ဳိးသမီးက ရုံတင္ေနသည့္ ရုပ္ရွင္ကား တစ္ခု အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ မိမိလည္း စိတ္ဝင္စားၿပီး သြားၾကည့္ၾကရန္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသားမွာ သူမၾကည့္လုိသည့္ ဇာတ္ကားျဖစ္သျဖင့္ မိမိႏွင့္ သူ၏ အမ်ဳိးသမီး ၂ ဦး သာ ရုပ္ရွင္ အတူသြားၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ရက္တြင္ သူတုိ႔ ၂ ဦးစလုံးႏွင့္ မိမိတုိ႔ မနက္စာ အတူသြားစားၾကၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ ထုိအခါ မိမိက သူတုိ႔ စုံတြဲကုိ စိတ္ဝင္စားၿပီး ေမးခြန္းမ်ား ထုတ္ခဲ႔သည္။ အမ်ဳိးသမီးသည္ အမ်ဳိးသား ေဆးေျခာက္ေသာက္ေနသည္ကုိ သိလွ်က္ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ တားျမစ္ျခင္း မလုပ္သလဲ၊ ရံဖန္ရံခါ အမ်ဳိးသားက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ သူတစ္ေယာက္တည္း လုပ္လုိရာလုပ္ေန၊ အမ်ဳိးသမီး ကလည္း သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ သူလုပ္လုိရာ လုပ္ေနတာကုိ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာလုိ႔ အတူမလုပ္ၾက၊ မသြားလာၾကသလဲ၊ ေယာက္က်ၤား ညဖက္ အခ်ိန္မေတာ္ အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ပါးသြားလာေနတာမ်ဳိး၊ အမ်ဳိးသမီးက အျခား ေယာက္က်ၤားမိတ္ေဆြ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းသြား ရုပ္ရွင္ၾကည့္ စားေသာက္တာမ်ဳိးကုိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာမွ မေျပာ၊ ဘာမွ မျဖစ္ၾကသလဲ၊ စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာကုိ ေမးမိေတာ႔သည္။
သူတုိ႔ ျပန္ေျပာျပခ်က္အရ သူတုိ႔သည္ ခ်စ္သူရည္းစား ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ ၇ ႏွစ္ပင္ ရွိၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔ ခ်စ္သူ ရည္းစား ျဖစ္စကပင္ ထုိကဲ႔သုိ႔ ေနထုိင္လာၾကသည္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကၿပီး၊ အလုပ္အကုိင္မ်ား အေသအခ်ာရွိသည့္ ေန႔တြင္ လက္ထပ္ၾကရန္ ရည္မွန္းထားၾကပါသည္။ သူတုိ႔၏ ခံယူခ်က္မွာ တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး မယုံၾကည္ျခင္း၊ သဝန္တုိျခင္း တုိ႔သည္ အမွန္တကယ္ ေလးေလးနက္နက္ ခ်စ္ျခင္း မဟုတ္၍သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး သံသယ ရွိေနပါကလည္း ခြဲခြာၿပီး တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနသည္က ပုိလုိ႔ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ အမ်ဳိးသမီးသည္ သူႏွင့္ မခ်စ္ႀကိဳက္ခင္ကပင္ ေဆးေျခာက္ေသာက္ ေနသူကုိ ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ႔ ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ သူႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးမွ ေဆးေျခာက္ မေသာက္ရန္ တားျမစ္ပါက သူသည္ ထုိသူ႔ကုိ မိမိခ်စ္သူအေနျဖင့္ ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္း မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ သူ႔၏ ေပ်ာ္ရြင္မွဳကုိ ပိတ္ပင္ရာ ေရာက္ေစသည့္ အျပင္ မိမိ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေအာက္သုိ႔ သြပ္သြင္းၿပီး အေစခံကဲ႔သုိ႔ အမိန္႔နာခံခုိင္းသကဲ႔သုိ႔ ျဖစ္ေတာ႔မည္ဟု ထင္ျမင္သည္။ အလားတူ အမ်ဳိးသားကလည္း အမ်ဳိးသမီးကုိ ခ်စ္ခဲ႔သည္ ျဖစ္ၿပီးမွ သူ၏ ရွိေနေသာ အက်င့္စရိုက္မ်ားကုိ လက္ခံရမည္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ သူ႔တြင္ ရွိသည့္ အက်င့္စရိုတ္မ်ားကုိ လက္မခံႏုိင္ပါမူ သူ႔အား ခ်စ္ျခင္း မရွိေတာ႔သည္သာ ျဖစ္မည္ဟုလည္း ရွင္းျပသည္။ ထုိ႔အျပင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေလးစားျခင္း၊ တစ္ဦး၏ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ဝါသနာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳတုိ႔ကုိ တစ္ဦးက ပိတ္ပင္ ခ်ဳပ္ျခယ္ျခင္းတုိ႔သည္ တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ျခင္း မဟုတ္ဟု သူတုိ႔ ၂ ဦးစလုံးက ယုံၾကည္ၾကသည္။
အလားတူ အသက္အရြယ္ ႀကီးျမင့္ေနသည္အထိ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ေနၾကသည့္ ၾသစေတးလ်တြင္ ေနထုိင္ၾကသည့္ စုံတြဲ အဖုိးႀကီး အဖြားႀကီးမ်ား၊ အျခား ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံသား အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ား ႏွင့္လည္း ေနာက္ပုိင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးဖူးရာ သူတုိ႔တြင္လည္း အဆုိပါ သေဘာထား အယူအဆမ်ား ထပ္တူ ရွိၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
ျမန္မာ စုံတြဲမ်ားတုိ႔မွာကား အမ်ားစုသည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ခ်ဳပ္ျခယ္ကန္႔သတ္မွဳမ်ား ႏွင့္ ခ်ဥ္ထားေသာ ႀကိဳးမ်ား တင္းလာသည္ဟု ယူဆလာၾကသည့္အခါ ခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္ လုပ္လာၾကသည္။ ထုိသုိ႔ ခုိးေၾကာင္ ခုိးဝွက္လုပ္သည္ကုိ ေပၚလာလွ်င္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး သံသယ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ၾကမည္။ သဝန္ေၾကာင္ျခင္း၊ အူတုိျခင္း၊ အယုံအၾကည္ မရွိျခင္းတုိ႔ျဖင့္ အျမင္က်ဥ္းက်ဥ္းထား ဆက္ဆံၾကမည္။ ထုိအခ်က္မ်ားသည္ အိမ္ေထာင္ေရး တစ္ခု၏ ျပႆနာ အရင္းခံမ်ား ျဖစ္ေပမည္။
ေရွးဦးစြာ အမ်ဳိးသားမ်ား၏ အဓိက ျပႆနာမွာ သဝန္ေၾကာင္ျဖင္း ျဖစ္သည္။ မိမိခ်စ္သူကုိ မိမိ မယုံၾကည္ပါလွ်င္ မည္သည့္ အေၾကာင္း ျဖင့္မဆုိ လက္ထပ္ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ မသင့္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုမွာ မိန္းမတစ္ဦးကုိ မိမိ၏ ေက်းကြ်န္၊ မိမိ အိမ္ေဖာ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္တတ္သည့္ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ သတိျပဳရမည္။ သူသည္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ျဖစ္လွ်င္ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ ဘဝမွာ ခ်ဳပ္တီးစရာမ်ား သူ႔တြင္ အမ်ားအျပား ရွိခဲ႔မည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးသည့္ အခါ သူ႔တြင္ အိမ္ေထာင္ရွိၿပီးသူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ လုံၿခဳံၿပီဟု ယူဆၿပီး ေယာက္က်ၤား အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာခ်င္စိတ္ ရွိေကာင္းရွိမည္ကုိ နားလည္သင့္သည္။ အမ်ဳိးသမီးအား အရာရာ ခ်ဳပ္ျခယ္ ထားရွိျခင္းသည္ သူ႔၏ တုိးတက္ရာမ်ားကုိ ပိတ္ပင္ရာ ေရာက္သကဲ႔သုိ႔ မိမိေကြ်းမွစား ထားရာေန ေစရာလုပ္ ဆုိသည့္ ကြ်န္ဇာတ္သြင္းျခင္းမ်ဳိးကုိ မိမိ၏ခ်စ္သူအား ျပဳလုပ္သူမွာ အလြန္ပင္ စက္စုတ္ဖြယ္ ေကာင္းမည္ကုိ သိထားသင့္သည္။ မိမိ၏ အျမင္တစ္ခုတြင္ ေယာက္က်ၤားမ်ား သည္ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ရသည္ကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး အျပန္ အိမ္တြင္ မိန္းမက အသင့္ ခ်က္ထားသည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားကုိ စတုိင္က်က် စားေလ႔ရွိျခင္းကုိ သေဘာမက်ပါ။ ၾသစေတးလ်မွ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ားစု မွာမူ မိမိေတြ႕ဖူးသေလာက္ အိမ္တြင္ ထမင္းဟင္းခ်က္သည္ကုိ မိန္းမေရာ ေယာက္က်ၤားပါ အတူ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေယာက္က်ၤား တစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေစ၊ မိန္းမ တစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေစ၊ ၂ ဦးလုံး ျဖစ္ေစ အတူ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္တတ္ၾကသည္။ မိမိယူဆသည္မွာ ကုိယ္ခ်စ္သူဆုိလွ်င္ သူပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကုိ ကုိယ္က တတ္ႏုိင္သ၍ ဝင္ကူ လုပ္ကုိင္ ေပးရမည္ျဖစ္ရာ အိမ္ျပန္ၿပီး စတုိင္က်က် အိမ္က မိန္းမခ်က္တာကုိ လက္ေဆး စားျခင္းသည္ ဘဝင္မက်စရာ တစ္ခု ျဖစ္သည္။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ေယာက္က်ၤားအား ခ်ဳပ္ျခယ္ျခင္းသည္လည္း အိမ္ေထာင္ေရး တစ္ခုတြင္ ပဋိပကၡကုိ မီးေမႊးျခင္းမ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္ဟု မိမိထင္ျမင္ပါသည္။ ေယာက္က်ၤားတစ္ေယာက္ကုိ သူ႔၏ အက်င့္စရုိက္ ေျပာင္းလည္းရန္မွာ လြယ္ကူသည့္အလုပ္မ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ မိမိကုိ လုိခ်င္ခဲ႔စဥ္က ေပးထားေသာ ကတိမ်ားသည္ မိမိအား ရၿပီးလွ်င္ ေဖာက္ရန္ ဝန္မေလးတတ္ၾကသည္ကုိ သတိျပဳၿပီး အစကပင္ သူ႔တြင္ ရွိၿပီးသားေသာ အက်င့္စရုိက္ကုိ လက္ခံႏုိင္မွသာ သူ႔အား လက္ခံျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါမည္။ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း အခ်ဳပ္ျခယ္ မခံရန္ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ ဘဝေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ အလွအပ သိပ္မလုပ္ေတာ႔ျခင္း၊ ေယာက္က်ၤားမ်ား စြဲေဆာင္မွဳျဖစ္ရန္ ျပင္ဆင္ျခင္းကုိ ပုိမုိ ေရွာင္က်ဥ္လာျခင္းသည္လည္း မွားယြင္းျခင္း တစ္ခု အျဖစ္ မိမိအေနျဖင့္ ေတြ႔ျမင္သည္။ ေယာက္က်ၤား ျဖစ္သူမ်ား၏ ခ်ဳပ္ျခယ္ တားျမစ္ျခင္းကုိ ခံရသျဖင့္ ထုိသုိ႔ ေရွာင္က်ဥ္ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းေသာ္လည္း ထုိအခ်က္ကုိမူ မိမိအေနျဖင့္ သေဘာမက်ပါ။ အမွန္မွာ ေယာက္က်ၤားမ်ားသည္ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းၿပီးသည့္ အခါတြင္ သူတုိ႔ အမ်ဳိးသမီး၏ က်ဆင္းလာမည့္ ရုပ္ရည္၊ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ ဆက္ဆံေနရသျဖင့္ ရုိးသြားၿပီး စိတ္ကုန္လာမည့္ အေျခအေနကုိ ထိမ္းသိန္းသည့္ အေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးမွ အပ်ဳိဘဝကထက္ ပုိ၍ လွေအာင္၊ စြဲေဆာင္မွဳ ရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ ေနထုိင္ျခင္းသည္ လုိအပ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာ အမ်ဳိးသား အိမ္ေထာင္ရွင္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္ဖူးသည္။ သူက သူ႔မိန္းမသည္ ထုိအခ်က္ကုိ လက္မခံေၾကာင္း၊ သူ႔ကုိ ႀကိဳက္လုိ႔ယူၿပီး အခုမွ ဘာျဖစ္သေလး၊ ညာျဖစ္သေလး ဂ်ီးမ်ားၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ေနလုိ႔ ဒီစကားမ်ဳိး ေျပာတာလား ဟု ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေၾကာင္း၊ ေျပာျပသည္။ အမွန္မွာ ထုိသုိ႔လက္ခံျခင္းသည္ မွားယြင္းပါမည္ဟု မိမိထင္ပါသည္။ တစ္ဖက္လူကုိ စြဲေဆာင္ႏုိင္ေစခဲ႔သျဖင့္ တစ္ဖက္လူက စိတ္ဝင္စား လာခဲ႔ရျခင္းကုိ မေမ႔သင့္ပါ။
အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္ ျမန္မာအိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားတြင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ကုိယ္ပုိင္ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ အမွန္တကယ္ ေလးစားမွဳ မရွိၾကျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အေပၚ အမ်ဳိးသားမ်ား၏ အတြင္းသ႑ာန္တြင္ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားထားျခင္း၊ တစ္ဦး၏ လြတ္လပ္ခြင့္ ႏွင့္ စိတ္ေပ်ာ္ရြင္ရာကုိ တစ္ဦးက ပိတ္ပင္ ခ်ဳပ္ျခယ္တားျမစ္ျခင္း ႏွင့္ တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး ပြင့္လင္းျမင္သာမွဳ မရွိဘဲ ဖုံးကြယ္ထားျခင္း မ်ားသည္ ျမန္မာ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ား၏ အဓိက အားနည္းခ်က္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း မိမိ အေနျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ပါသည္။ အကယ္စင္စစ္ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ မလိမ္မညာစတမ္း တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တကယ္ခ်စ္သလားဆုိသည္ကုိ ဆန္းစစ္သင့္ပါေၾကာင္း
အႀကံျပဳအပ္ပါသည္။

                   ............... fwd.................

Sunday, April 24, 2011

ေကာင္မေလး(၂)

ေကာင္မေလး
တဖက္သတ္ျဖစ္တဲ ့ ခ်စ္ျခင္း
ငါ  ကိုယ္တိုင္ဖန္ဆင္းလို ့
ငါ   အိမ္မက္နံရံေတြထဲမွာ
ေကာင္မေလးရဲ  ့ ပံုတခ်ိဳ  ့
ခ်ိတ္ဆဲြထားတံုးပါပဲ.....၊ ၊

တန္ျပန္မႈ ့မရိွတဲ ့ သက္ေရာက္မႈ ့
နယူတန္ရဲ  ့အမွားလို  ့ မဆိုျခင္းဘူး..
ငါေပးတဲ ့အခ်စ္ေတြ  မင္းသိပါေစ....၊ ။

အရမ္းခ်စ္တယ္ ေကာင္မေလးရယ္ 
ငါရဲ  ့ထြက္ဆိုခ်က္
ငါဖန္တီးတဲ  ့  အလြမ္းဆုလာဒ္ကို
ထာ၀ရ ပိုက္ေထြး
ခပ္ေဆြးေဆြးေလးပဲ   လြမ္းေနအံု ့မယ္....။ ။

အျမင္ေကာင္းဖို႔ အေကာင္းျမင္ၾကည္႔ျခင္း။

images?q=tbn:ANd9GcS34wk_0hQ1E1OOlwQ58BcbiKa8n3CcOZvCzlxOBee0X3_CEl2AlQ

ဇာတိမရဏရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာက ဆႏၵျပလာတဲ႔ဒီအခ်ိန္၆၀ ေက်ာ္ ၇၀နားကပ္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ က်ြန္မ လို႔အေမအိုတစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္ကေခ်ြးမ ခ်က္ျပဳတ္ေက်ြးေမြးမွစားနိုင္ေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳး
ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြနိုင္စြမ္းမရွိေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္ သားနဲ႔ေခ်ြးမ ဆင္မွ ၀တ္ရ စားရတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးမွာ
တစ္ရက္မဟုတ္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္က်ြန္မလိုအေမအိုက်ေတာ႔အိမ္ေရွ႔ခန္းမွာေသခ်ာေက်ြး
ထားေတာ႔ထားပါေပရဲ႔။

သားေတာ္ေမာင္ေန႔စား အလုပ္ကျပန္မွ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးေက်ြးေမြးတဲ႔ ေခ်ြးမ ၾကည္႔စမ္းပါအံုး ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက တြတ္ထိုးေနတဲ႔ သားေတာ္ေမာင္နဲ႔ေခ်ြးမေတာ္ ရဲ ႔ အသံေတြက နားထဲခါးလိုက္ပါဘိကြယ္။
(ေမာင္ ထည္႔စားပါဆို ေရာ႔ ၾကက္ရင္အံုသားေနာ္)
(စားပါ ရွင္မေလးရယ္..ေရာ႔ ေမာင္က လည္း ဒီပုဇြန္တုတ္ေၾကာ္ၾကီးကို မစားရက္ေတာ႔ဘူး ခ်စ္ေလးစား)
(ဟဟဟဟ)
(ဟြန္းးးးးးေမာင္ေနာ္ မရပါဘူး ေမာင္က အလုပ္ကပင္ပန္းျပီးျပန္လာတာ ခ်စ္ေလးမစားရက္ဘူး ေမာင္စား.
ေရာ႔..)
(ဟားးဟားးးးးးး)
(ေရာ႔ ဒါက ေမာင္အၾကိဳက္ဆံုး တုန္ယမ္းဟင္းရည္ ေသာက္ၾကည္႔ ေကာင္းမွေကာင္း)
(ဟားးးးေတာ္လိုက္တာ မိန္းမရာ ဒါေၾကာင္႔ခ်စ္ေနရတာ)
(ဟဟဟဟ)
(ရွဴးးးတိုးတိုး ေမာင္႔ေမေမၾကားသြားအံုးမယ္)
(ဟားဟားဟားးး)

ၾကည္႔စမ္းပါအံုး..အေမအိုၾကီးက်ေတာ႔ၾကက္ရင္အံုသား.ပုဇြန္ေၾကာ္ေတြကိုဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေက်ြးမယ္စိတ္မကူးဘူး
ေခ်ြးမအမိုက္မေလးကိုမယားေတာ္ထားေတာ႔သားကပါမိုက္လံုးနက္လာပါေပါ႔လား.ကိုယ္႔အေမကို တစ္ခ်က္ပဲေမးေဖၚရတယ္..အလုပ္ကျပန္တာနဲ႔ဒီအေမအိုအတြက္ထမင္းစားဖို႔လုပ္ေပးတာကမေကာင္းတတ္လို႔ပဲ...

(ေမေမ ခနေစာင္႔ေနာ္ သား ၾကက္သားေလး၀ယ္လာတယ္အေမ႔ ေခ်ြးမကိုေၾကာ္ခိုင္းအံုးမယ္)တဲ႔
သားေတာ္ေမာင္လက္ထဲက က်ြတ္က်ြတ္အိတ္နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ႔ ၾကက္ေပါင္ေလးတစ္ျခမ္း ေတာ႔လွမ္းေတြ႔မိပါေသးတယ္
ခု ပုဇြန္ေၾကာ္နဲ႔ တုန္ယမ္းဟင္းရည္က ဘယ္ကပါလာရတာလဲ..
ကိုယ္႔ေရွ႔မွာေရာက္ေနတဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ ၾကက္သားမြျပီးၾကက္သြန္နီေလးနဲ႔ စိုိစုိေလးေထာင္းေၾကာ္တစ္ခြက္.အရည္
ေသာက္လားမသိ ၾကက္သားျပဳတ္ရည္ထဲ မုန္ညင္းရြက္ခတ္ထားတဲ႔ ဟင္းတစ္ခြက္.
(ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေမေမအရင္စား သားတို႔ေနာက္မွ စားမယ္ ေရခ်ိဳးအံုးမွာမို႔ေနာ္ အေမ)တဲ႔
က်ြန္မသိေနတာၾကာပါျပီ။

 မနက္ေန႔ည တိုင္း သူတို႔တူတူမစားၾကတာ ဒါေၾကာင္႔ကို.အသားေကာင္းငါးေကာင္းေတြကို
အေမအိုၾကီးကိုေက်ြးရမွာေၾကာက္လို႔ တူတူမစားၾကတာကို ေက်းဇူးတရားမသိတဲ႔သားမိုက္ .ဒီတစ္ခါေတာ႔ သီးခံေနလို႔
မရေတာ႔ဘူး..မလုပ္နိုင္မကိုင္နိုင္ ေတာ႔လို႔ ေဘးဖယ္ထားၾကတာခံနိုင္တယ္ ဒီလိုလူလည္ၾကတာေတာ႔ ရက္ဆက္ သီးမခံ
နိုင္ေတာ႔ဘူး.
က်ြန္မ အေတြးေတြဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ႔ပါ။
ေန႔စားလုပ္တဲ႔သားကပါ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားၾကရမွန္းသိေပမဲ႔ အေမအိုၾကီးမသိေအာင္ခိုးစုထားတဲ႔ပိတ္ဆံေတြနဲ႔ သူ႔မိန္းမကိုက်သိတတ္ေနလိုက္တာမ်ားကြယ္။ေက်ြးေမ ေမြးေမ ေက်းဇူးတရားကိုမွမသိတတ္တဲ႔ သားမိုက္.
ေဒါသစိတ္က ထိုင္းမရေတာ႔။ က်ြန္မ ေရွ႔လာခ်ေပးထားတဲ႔ ထမင္းဟင္းပန္းကန္ကို စားၾကည္႔ျပီးျမိဳခ်လို႔မရေတာ႔ ။
သူတို႔ လုပ္ေနတာေတြ ဒီအေမအိုသိတယ္ ၾကားတယ္ဆိုတာ ျပမွျဖစ္ေတာ႔မွာမို႔ က်ြန္မ ေျခလွမ္းၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ မီးဖိုတံခါး
ဆီသို႔ေလ်ွာက္သြားမိပါတယ္။
ေျပာေနၾကတာ တဟီးဟီး တဟားဟား ပလုပ္ပေလာင္းစားေနၾကတဲ႔ အသံေတြက က်ြန္မအတြက္ ငရဲခန္းတစ္ခုလိုပါပဲ။

(၀ုန္းးးးးးးးးးးးး)
(ဟင္ ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္)
(ေမေမ႔ )
(ျဖန္းးးးးးးးးးးးး)
(အားးးးးးေမေမ သားကိုဘာလို႔ရိုက္တာလဲ)
(သားမိုက္..မဖက္လိုက္လို႔မိုက္ဖက္ပါတယ္သားလူဆိုးၾကီး ဒီအေမအိုက်ေတာ႔ ေက်ြးရမွန္းမသိတဲ႔သားမိုက္ )


က်ြန္မလံုး၀စိတ္မထိုင္းနိုင္ေတာ႔ပါ မီးဖိုတံခါးကို ၀ုန္းကနဲ တြန္းကန္ဖြင္႔ခ်လိုက္ျပီး
အားရွိပါးရွိ သားရဲ႔နားရင္းကို က်ြန္မလက္၀ါးနဲ႔ ရိုက္ခ်လိုက္ျပီး ေခ်ြးမဆီတို႔ က်ြန္မ လက္မေရာက္ခင္..က်ြန္မ ျမင္လိုက္ရတဲ႔ျမင္ကြင္းက ...မယံုနိုင္စရာပါလား..
သားနဲ႔ေခ်ြးမ စားေနတဲ႔ထမင္း၀ိုင္းက မုန္ညင္းအရည္ေသာက္ေလးတစ္ခြက္ စားပြဲအလည္မွာခ်လို႔ သူ႔တို႔ပန္းကန္ေဘးမွာငရုတ္သီးေၾကာ္ေလးနွစ္ေတာင္႔နဲ႔ ေခ်ြးမ ထမင္းပန္းကန္ေပၚမွာအသားမပါတဲ႔  ၾကက္ေပါင္းရိုးေလး တစ္ရိုးပါလား။။

ဘုရား ဘုရား ဘယ္မွာလဲ ပုဇြန္ေၾကာ္ ေတြ တုန္ယမ္းဟင္းအရည္ေသာက္ေတြ ၾကက္ရင္အံုေၾကာ္ၾကီးေတြ ...က်ြန္မ မယံုနိုင္စရာ ကိုယ္႔မ်က္စိပဲအၾကည္႔မွာသြားတာလား..
က်ြန္မ မ်က္လံုးကို ေသခ်ာျပန္ပြတ္ျပီး သားနဲ႔ေခ်ြးမ စားေနတဲ႔ ပန္းကန္ေတြကိုျပန္ထပ္ၾကည္႔လိုက္မိပါတယ္။

(ဟင္........သား..သား..ရယ္..ေမေမ ..ေမေမ..  အၾကားမွားတာလားကြယ္.ေမေမကို.ေမ႔ေမ႔ကို  ...)
က်ြန္မဆက္ေျပာဖို႔အင္းအားမရွိေတာ႔ပါ။ ေခ်ြးမနဲ႔သားကိုဖက္ျပီးအားရပါးရ ေအာ္ငိုမိလိုက္ပါျပီ..

(ေမေမရယ္..သတိထားပါဗ်ာ မငိုပါနဲ႔ေတာ႔.သားတို႔ ေမေမကို စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္လို႔ ေမေမစားလို႔မ၀မွာစိုးလို႔ ခုလိုမီးဖိုထဲ သီးသန္႔စားရတာပါေမေမရယ္..)
(ေမေမ အျမင္မေကာင္းေတာ႔တာလားကြယ္)
(ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမရယ္ သမီးလည္း ေမာင္၀ယ္လာတဲ႔ ဟင္းစားေလးကို ေမေမ႔ကအသက္ၾကီးျပီ နုးနုးညံညံေလး
စားလို႔ရေအာင္ေထာင္းေၾကာ္ေလးလုပ္ေပးျပီး အရိုးကို သမီးတို႔စားဖို႔ မုန္ညင္းရြက္ေလးနဲ႔ အရည္ေသာက္ေလး ခ်က္ပီး
ေမာင္ပင္ပန္းတာေပ်ာက္ပါေစေတာ႔ဆိုတဲ႔  ဆႏၵတစ္ခု နဲ႔ အာသာေျပေျပာေနၾကတာပါေမေမရယ္)
(သား နဲ႔ သမီးရယ္..ေမေမ ဒီလိုအေတြးေတြနဲ႔ မွားေနတာ နွစ္နဲ႔ခ်ီ ေနပါေပါ႔လားကြယ္..)
(ေမေမ..မငိုနဲ႔ေတာ႔ေနာ္..လာလာ အိမ္ေရွ႔သြားရေအာင္..)

သားနဲ႔ ေခ်ြးမ တြဲေခၚလို႔ အိမ္ေရွ႔ေရာက္လာတဲ႔ က်ြန္မ  အားအင္ေတြကုန္ဆံုး နံုးေခြလို႔ ေနာင္တတရားတစ္ခုကို
ေကာင္းေကာင္းၾကီးရလိုက္ပါတယ္..ေယာကၡမ နဲ႔ေခ်ြးမၾကားမွာရွိတတ္ၾကတဲ႔ တန္လွန္မူ႔ေလးေတြဟာ..တကယ္ေတာ႔
က်ြန္မ လို သားကိုခ်စ္ေစာနဲ႔ ေခ်ြးမလုပ္သမ်ွ ဘာမွအေကာင္းမျမင္မိတဲ႔ ေမေမလို႔မေခၚထိုက္တဲ႔ က်ြန္မလို အေမေၾကာင္႔
ပါပဲေလ။

(ေမေမ ဘာမွစိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေနာ္..သမီးတို႔ ေနာက္ဆို ေမေမနဲ႔ပဲ တူတူထမင္းစားေတာ႔မယ္ေနာ္..
ေအာ္..ေမေမ ခနေလးေရေသာက္အံုးေနာ္..သမီးေရခပ္ေပးမယ္)
ေခ်ြးမေလး ေရခပ္ဖို႔ မီးဖိုထဲ၀င္သြားျပီး ေရတစ္ခြက္ က်ြန္မ အတြက္ ပါလာပါတယ္။လက္ထဲကအေႏြးထည္ေလးအသစ္တစ္ထည္ ကိုင္လို႔။

( ေရာ႔ ဒါေမေမ႔အတြက္ သမီးတို႔ကန္ေတာ႔ဖို႔  မနက္ကေစ်းကျပန္ေတာ႔၀ယ္လာတာ.အေႏြးထည္ေလးေလ. ညမွေမာင္႔နဲ႔
တူတူ ကန္ေတာ႔ဖို႔ ေမာင္႔ကိုေစာင္႔ေနတာ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ရင္ ေမေမ မွာအေဟာင္းပဲရွိတာ သတိရလိုက္လို႔ပါ)
(ေအာ္..သမီးရယ္..အဟင္႔..ဟင္႔)
(ေမေမ ရယ္ မငိုပါနဲ႔ )
(သာဓု သာဓု သာဓု ပါကြယ္ သားနဲ႔ သမီး စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္က်န္းမာလို႔ လိုအင္ဆႏၵ ျပည္႔စံုၾကပါေစကြယ္.)
(ဟုတ္ကဲ႔ပါေမေမ ေမေမ႔အျမင္ေလးေတြ ေကာင္းဖို႔ သားတို႔ကို ဒီေန႔ကစအေကာင္းျမင္ေပးပါေနာ္ ေမေမ)
(ေအးပါကြယ္..သားရယ္)

က်ြန္မ ကိုထိုင္ကန္ေတာ႔ေနတဲ႔ သားနဲ႔ ေခ်ြးမ ကိုၾကည္႔ျပီး အတၱတရားေတြနဲ႔  အရွက္လံုဖို႔ သား နဲ႔ေခ်ြးမရဲ ႔ကရုဏာရွင္မ်က္လံုးေတြၾကားမွာ က်ြန္မ ပင္႔သက္ကိုေခ်ြေခ်ြခ်ရင္း ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ဓားစာခံလုပ္ၾကည္႔လိုက္မိပါတယ္.။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း သံသရာတစ္ခုၾကား အလိုဆႏၵက ကိုယ္႔ဘ၀ကို မရွင္းထုတ္နိုင္သေရႊ ႔ မနက္ဖန္အတြက္ အရွက္လွံဳဖို႔  ဘ၀ေကာင္းကြက္တစ္ခုမွာပဲ ရွင္သန္ျခင္းနိယာမ နဲ႔  အားေပးေနတဲ႔ မိသားစုတစ္ခု ကို က်မ မ်က္နွာဘယ္သို႔ျပရပါလမ္႔မလဲ...?
က်ြန္မ ရဲ ႔ ညနက္နက္လိွုင္ေဂါင္းတစ္ခုထဲမွာပဲ ကိုယ္႔အသံကိုယ္ျမိဳခ်ေနမိပါေတာ႔တယ္။

ကဲ..ဒါဆိုရင္က်ြန္မအတြက္  ေနၾကည္႔မလား ေသၾကည္႔မလား အေျခအေနက  အၾကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားမခ်က္ေသးသေရြ ႔ မ်က္ခြန္ကိုတြန္းဖြင္႔ရင္း မနက္ခင္းေနျခည္
မွာပဲ  ညေနခင္းအေၾကာင္းၾကိဳမေတြးပဲ  အၾကည္႔မွာလာျငိေနတဲ႔ အာရံုတိုင္းကို အရွိတရားရယ္ အသိတရားရယ္ အိမ္မွားမ၀င္မိေအာင္.
က်ြန္မ ဘာလုပ္သင္႔သလဲဟင္...........?

အဓိပၸါယ္တစ္ခုခုထြက္ၾကလာဖို႔  က်ြန္မ လွမ္းဆြဲမဲ႔ အရိပ္ကအေကာင္ျဖစ္နိုင္ပါ႔မလား ဆိုတာပါပဲေလ.။ 

ဒါဆိုရင္ က်ြန္မလိုအေမေတြအတြက္ အျမင္ေကာင္းေအာင္ အေကာင္းျမင္ဖို႔လိုတာပါပဲလား.။

                  (အႀကင္နာနန္းေတာ္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္)

Saturday, April 23, 2011

ထြဏ္းထြဏ္း - အခ်စ္႐ူး

အိမ္

အိမ္ဆိုတာ အမိုး ၊အကာ ၊ေနဒဏ္ မိုးဒဏ္ ခံနိုင္ယံုန႔ဲ အိမ္လို႔ဆိုနိုင္သလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ဆိုတာ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ေငြ႔ေတြနဲ႔ ခ်စ္စရာဆည္းလည္းေလးေတြ ဇနီးရဲ့ ဂရုဏာသံ သမီးၾကီးရဲ့ စာက်က္သံ သမီးငယ္ေလးရဲ့ တီတီတာတာ ခ်စ္စရာစကားေလးေတြၾကားမွာ က်ေနာ့္ရဲ့ အိမ္ကေလးကေတာ့ လွပအသက္၀င္ေနပါတယ္ ။ ဒီအိမ္ကေလးမွာ စီးဖို႔ အတြက္ ဒန္း မရွိ၊ လွပတဲ့ ပန္းအိုးေတြလည္းမရွိ ျခံ၀န္းထဲက အေဆာင္ေယာင္ဆုိလို႔ က်ေနာ္ပ်ိဳးေထာင္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာ္ပင္တစ္ခ်ိဳ႕သာ ။ ခံစားတက္ရင္ေတာ့ ဒါေတြကလည္း သဘာ၀အလွတရားေတြပါပဲ။ အိမ္တြင္း ပရိေဘာဂေတြကေတာ့ ေသတၱာတစ္လံုး က်ေနာ့္ မိသားစုအ၀တ္ထည္တစ္ခ်ိဳ႕ အိုးခြက္ပန္းကန္ အနည္းငယ္က က်ေနာ္ပိုင္ဆုိင္သမွ် အရာအားလံုးပါပဲ။ က်ေနာ့္နာမည္ “လွ၀င္း”ပါ အသက္ကေတာ့ ၃၀ ေက်ာ္လို႔ ၅ ႏွစ္နီးပါ စြန္းျပီေပါ့ နာမည္နဲ႔ မလိုက္ဖက္စြာ က်ေနာ့္ ဘ၀ကေတာ့ မလွခဲ့တာအမွန္ ေမြးကတည္းက အေဖ အေမ ဘယ္သူဆိုတာမသိခဲ့ရဘူး ။က်ေနာ့္ ေမြးစားဖခင္ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ခုခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္ေနနိုင္တာပါ။

မိသားစုေမတၱာကို ငတ္မြတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ လွပတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေလးေတြ လက္ေတြ႔မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းျပီး နားလည္မႈ အျပည့္ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ဇနီး “မိသန္း” ။တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာတယ္ က်ေနာ့္ဇနီးကမလွဘူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ သူမက အလွဆံုးပါပဲ ျပီးေတာ့ သူမရဲ့အတြင္းစိတ္ထဲက အလွတရားကို က်ေနာ္က ေသခ်ာျမင္နိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဇနီးမို႕ ၾကြားတယ္ထင္ၾကအံုးမယ္။ သူမ က်ေနာ့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္နားလည္သလဲဆိုရင္ ညေနပိုင္း အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ အပန္းေျဖစရာ ေတာအရက္တစ္ပုလင္းကို ကိုယ္တိုင္အသင့္၀ယ္ထားေပးတက္တယ္ ၾကက္ေၾကာ္မဟုတ္ေပမယ့္ ၾကက္သြန္နီေလးပါးပါးလွီး ပဲေလွာ္ေလးနဲ႔ သုတ္ထားေပးတက္တယ္ စကားေျပာစရာအေဖာ္လား က်ေနာ္ ေျပာသမွ်ကုိ မျငီးမျငဴနဲ႔ နားေထာင္ေပးတက္တဲ့ အေဖာ္က က်ေနာ့္ဇနီးပဲေပါ့ သူမက က်ေနာ္နဲ႔အတူ ေလာကဓံ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ခံစားခ်က္ေတြ မွ်ေ၀ခံစားေပးတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မိခင္ေမတၱာေတြလည္း ေပစြမ္းနိုင္တဲ့ ဘ၀အတြက္အေရးပါတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ေပါ့ က်ေနာ္သူမကိုသိပ္ခ်စ္တယ္။

အိမ္ရဲ့ ဆည္းလည္းေလးေတြ အျဖစ္ “စု” ဆိုတဲ့ ၅ ႏွစ္သမီးေလး၊ ႏွင္းပြင့္ေလးလိုသိပ္ကိုလွတဲ့ “ျဖဴႏွင္း”ဆိုတဲ့ ၃ ႏွစ္သမီးေလးကို က်ေနာ္ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ ေရႊေပၚျမတင္ မေမြးခဲ့ရေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အဖိုးျဖတ္မရတဲ့ ရတနာေလးေတြပါ။ က်ေနာ္ေပါက္လိုက္တဲ့ ေပါက္တူးသြားေတြေပၚမွာ သမီးေလးေတြရဲ့ အနာဂတ္ေတြပါတယ္ ေခြ်းစက္ေလးေတြက်တိုင္း သူတို႔အတြက္ လာမယ့္ေႏြဦးအတြက္ ခ်စ္စရာ ဂါ၀န္ေလးေတြ ဆင္ျမန္းနိုင္ဖို႔လ္ုိ႔ က်ေနာ္ ခံစားရတယ္ ။ ၾကမ္းရွရွက်ေနာ့္ လက္ေတြကို ဇနီးသည္က ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္က်ေနတာေတြ႔ေတာ့ အားေပးရေသးတယ္ “ ဒို႔ေတြ အနာဂတ္လွဖို႔ ဒီလက္ၾကမ္းတာေလာက္ေလးကို မ်က္ရည္က်လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲမိန္းမရယ္ မင္း ဒီထက္ၾကမ္းတဲ့ အေျခေနမ်ိဳးေတြ ရင္ဆိုင္နိိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားစမ္းပါ ” ။ တစ္ျမန္ႏွစ္က ကြမ္းေစ်းေတြေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုလည္း စြန္႔စားလိုက္တယ္ လိုအပ္တဲ့ ကြမ္းတိုင္ ျမက္ရွင္းခ လူငွားခေတြ မေလာက္ေတာ့ ရွိေတာ့တန္ဆာ မရွိေတာ့ ၀မ္းစာဆိုတဲ့အတိုင္း မိန္းမ နားကပ္၊ သမီးၾကီးနဲ႔ သမီးငယ္ နားကပ္ေလးကို ေရာင္းလိုက္ရတယ္ ။ အဲ့ဒီေန႔ကေပါ့ သိပ္လွခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္သမီးငယ္ေလးက သူ႔ရဲ့နားကပ္ေလးကို ၾကည့္ျပီး အသံမထြက္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တစပ္စပ္တုန္ေနျပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာလိုက္တာ က်ေနာ့္ရင္ထဲ သံခႊ်န္ေတြနဲ႔ ထိုးခံရသလို (မငိုပါနဲ႔ သမီးရယ္ မငိုပါနဲ႔ေတာ့ အေဖ့ရင္ေတြ ကြဲေတာ့မယ္-- အသံတိတ္ ရင္တြင္းစကား) ။အသံုးမက်တဲ့ မင္းအေဖ၊ တာ၀န္မေက်တဲ့ အေဖကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ကြာ။

ကံမေကာင္းျခင္းေတြ က်ေနာ့္ဆီကို မၾကာမၾကာေရာက္လာတက္တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုၾကည္နိုင္ပါ့မလား။ ရွိသမွ်အရင္းေလးေတြ ပံုေအာလိုက္ရေပမယ့္ က်ေနာ့္တို႔ရဲ့ အဓိက စီးပြားေရးျဖစ္တဲ့ ကြမ္းပင္ေတြက ျပီးခဲ့တဲ့ေမလ နာဂစ္ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္သြားခဲ့ရတယ္ ။ ဘာနဲ႔စားရမလဲ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ဒီတစ္ခါ ဘ၀ကို အရႈံးေပးဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဇနီးသည္က အားေပးခဲ့တယ္။ ရြာထဲကို အေခ်းငွာ မထြက္တက္ေသာ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ေရာေထြးရတဲ့ အလုပ္ေတြကို မရဲ၀ံေသာ ၊ အိမ္ေထာင္စက်ျပီးတည္းက မိဘဆီက လက္ျဖန္႔မေတာင္းတက္တဲ့ ဇနီးက ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔မိဘေတြကို အကူညီေတာင္းဖုိ႔ဆိုျပီး သမီးငယ္ကို လက္ဆြဲ ေယာက္ခမေတြရြာကို ႏွစ္ညအိပ္ ခရီးထြက္သြားလိုက္တယ္။ အသင့္တင့္ေျပလည္တယ္လို႔ဆိုရမယ့္ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေယာက္ခမေတြက အရင္းႏွီးေလး ၁သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

ဒိီႏွစ္ရြာမွာ လူတုိင္းလိုလို အဆင္ေျပေနၾကတဲ့ ပုရစ္ ေကာက္တဲ့ အလုပ္က အဆင္ေျပေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း မီးစက္ေလးတစ္လံုး ၀ယ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ လိုအပ္တာေလးေတြ၀ယ္ ၀မ္းေရးကအဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ ငရဲၾကီးတာေတြ ဘာေတြ မသိေတာ့ပါဘူး က်ေနာ့္ မိသားစု စားရဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ခိုးေကြ်းရ ေကြ်းရ ေနာက္ဆံုး ဓားျပတိုက္သင့္တိုက္ရမွာပဲ ဒါ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အတၱ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေလာဘပဲ ။လသာတဲ့ ညဆို ပရစ္ေတြအရမ္းက်တာေပါ့ မီးစက္ေမာင္းထားတဲ့ အနီး ပိတ္ျဖဴျဖဴေတြကို ရိုက္ခတ္တဲ့အသံေတြနဲ႔ ပရစ္ေတြက တဘုတ္ဘုတ္ ။ အိမ္က ယူခဲ့တဲ့ ဖ်ာၾကမ္းနဲ႔ ေစာင္ကိုျခံဳျပီး သမီးငယ္ေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ မိသားစု ၃ ေယာက္ ေကာက္လိုက္တာ တစ္ေကာင္ ၂၀က်ပ္ေလာက္ရတဲ့ ပရစ္ တစ္ညတည္း ေကာင္ေရ ၃ ေထာင္ေက်ာ္ရလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ေယာက္ခမေတြဆီကလွည့္ထားတဲ့ ေငြလည္း ျပန္ဆပ္နိုင္ျပီး မိန္းမ နဲ႔သမီးေလးေတြအတြက္ နာကပ္ေလးေတြလည္း က်ေနာ္ျပန္၀ယ္ေပးနိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ သိပ္ကိုေပ်ာ္ေနတယ္။ ဒီ့ထက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာက ေကာ္ေပတံေလးကိုင္ခ်င္ေပမယ့္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ ၀ါးျခမ္းျပားေပတံ ၊ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း စာရြက္ေပါင္းခ်ဳပ္ ၊ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံု ဘဲဥေၾကာ္ တစ္လံုးနဲ႔ ထမင္းထုတ္ျပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ က်ေနာ့္သမီးၾကီးက သူ႔အတန္းမွာ ပထမရတယ္တဲ့ ။

ဒီေန႔ သမီးၾကီး ဆုေပးပြဲသြားၾကမယ္ မနက္အဆာေျပ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္းခ်ိဳးနဲ႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္စားအျပီးေတာ့ သြားဖို႔ျပင္ဆင္ၾကတယ္ ။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနလို႔မွ အ၀တ္သစ္တစ္စံု မ၀ယ္ေပးနိုင္တဲ့ဇနီးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာ ၾကည့္မိေတာ့ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ က်ေနာ္၀ယ္ထားေပးတဲ့ ပါတိတ္၀မ္းဆတ္ေလးနဲ႔ သိပ္ကိုလွေနပါလား မေန႔ကမွ သူ႔အေမ ၀ယ္ထားေပးတဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းဂါ၀န္ေလးန႔ဲ သမီးၾကီးက ပိတိ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ သမီးငယ္ကေတာ့ မၾကီးဟာက မလွဘူး မီးဟာက လွတာ ဆိုျပီး အားက်မခံ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေထာ္ျပီး အလိုမက်တဲ့ မ်က္ႏွာေလးန႔ဲ။မခမ္းနားေပမယ့္ ရြာက မူးလတန္းေက်ာင္း ခန္းမထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စည္ကားေနတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ဆုေပးပြဲေၾကျငာတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ့ မိုက္ေပၚက ထြက္လာတဲ့အသံက

“သူငယ္တန္း ပထမဆုရရွိေသာ အဘ “ ဦးလွ၀င္း” ရဲ့ သမီး “မစုျမတ္၀င္း” ဆုယူရန္ ဆင္ျမင့္ေပၚသုိ႔ၾကြပါ”

ေၾကျငာသံအဆံုး လက္ခုပ္သံေတြၾကားလိုက္ရတဲ့အခိုက္ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြထျပီး ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ဂုဏ္ယူမိလြန္းလို႔ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္ေတာ့သလို သတိထားမိလိုက္ေတာ့ မွတ္မိစအရြယ္ထဲက မက်တက္တဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနပါလား ဒါ ပိတိမ်က္ရည္ေပါ့ ။က်ေနာ္ ၾကိဳးစားရမယ္ အဆင္းမရွိတဲ့ အိမ္ကေလး တန္ဆာေတြ ကင္းမဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးကို မွီခိုေနၾကတဲ့ ဇနီးနဲ႔ သမီးေတြ အတြက္ ၾကိဳးစားရမယ္ ။ က်ေနာ္က ဒီအိမ္ကေလးရဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ ဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ က်ေနာ့္ အိမ္ ကေလး တစ္စစ အသက္၀င္လာျပီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး။ ေက်ဇူးပါ ကံၾကမၼာ ငါ့ကို မ်က္ႏွာသာေပးတဲ့အတြက္ အျမဲတမ္းေက်းဇူးပါ ။

ေမာင္မ်ိဳး
facebook  စာမ်က္ႏွာမွရယူပါသည္။

Tuesday, April 19, 2011

ဥပမာေကာင္း

ဖခင္ျဖစ္သူက သမီးျဖစ္သူကို ေခၚၿပီးေျပာတာကေန စၾကရေအာင္….
ဖခင္။ အေဖ.သမီးကိုတစ္ခုျပမယ္.အေရးႀကီးတယ္ေနာ္..
ၿပီးေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက တစ္စံုတစ္ခုကို အကၤ် ီအိပ္ထဲကႏိွက္ၿပီး လက္ထဲဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ပါတယ္။
ဘာလဲဆိုတာသိခ်င္လားလို႕သမီးျဖစ္သူကိုေမးတယ္။
သမီးျဖစ္သူက ေခါင္းညိွက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒါဆို သမီး ထိုင္ထ ၁ေခါက္လုပ္..
သမီးျဖစ္သူက ထိုင္ထ လုပ္လဲၿပီးေရာ ဖခင္ျဖစ္သူက ၃ ေခါက္လုပ္မွျပမယ္လို႕ဆိုျပန္တယ္။
သမီးျဖစ္သူလုပ္လဲၿပီးေရာ ၅ ေခါက္လုပ္မွျပမယ္လို႕ဆိုျပန္တယ္။
သမီးျဖစ္သူကလဲ ၅ေခါက္လုပ္ျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက ၁၀ ေခါက္အထိ ဆိုလာျပန္တယ္။
ထိုအခါ သမီးျဖစ္သူက ၁၀ေခါက္လုပ္ၿပီးေတာ့..အေဖရယ္ သမီးကို ဘာလဲဆိုတာသိေအာင္ျပပါေတာ့လို႕ဆိုတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့မွ ဖခင္ျဖစ္သူက လက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္ထားတာေလးကိုဖြင့္ျပလိုက္ေတာ့ အေၾကြတစ္မတ္ေစ့ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲ့ဒီအေၾကြေစ့ေလးကိုပဲ လက္ထဲမွာေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့ သမီးျဖစ္သူကို ထိုင္ထ ၁၀ ေခါက္လုပ္ရင္ျပမယ္လို႕ေျပာတယ္။
သမီးျဖစ္သူက မေတြ႕ခ်င္ပါဘူး.. သမီးေတြ႕ၿပီးၿပီပဲဟာ..လို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ထိုအခါ ဖခင္ျဖစ္သူက ၁ ေခါက္ပဲလုပ္ပါသမီးရယ္..အေဖျပပါ့မယ္လို႕ဆိုသတဲ့။



၁ေခါက္လဲမလုပ္ႏိုင္ဘူး..ေတြ႕ၿပီးျမင္ၿပီးသားပဲဟာလို႕ သမီးကျပန္ေျပာသတဲ့။
ဒါဆို အလကားပဲျပမယ္သမီးရယ္..ၾကည့္မလားလို႕ဖခင္ကျပန္ေမးတယ္။
အလကားလဲ မေတြ႕ခ်င္ပါဘူး..ေတြ႕ၿပီးျမင္ၿပီးသြားရင္ဘာတန္ဖိုးရွိေတာ့တာမွတ္လို႕…ဆိုၿပီးသမီးျဖစ္သူကျပန္ေျပာတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့မွဖခင္ျဖစ္သူက.. ဒီဥပမာေလးလိုပဲသမီးရယ္.မေတြ႕ခင္မျမင္ခင္က တန္ဖိုးႀကီးမားၿပီးလိုသလို ခိုင္းလို႕ရတဲ့
ဒီမတ္ေစ့ေလးဟာ ေတြ႕ျမင္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တန္ဖိုးမရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား…
ဒီလိုပဲသမီးေရ..ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားသင့္တဲ့အရာေတြကိုလဲ အခ်ိန္မတန္ခင္မွာ တန္ဖိုးမဲ့သြားေအာင္ သူတစ္ပါးကို
ေပးမျမင္ ေပးမေတြ႕သင့္ဘူး..သမီးတို႕ရဲ႕ အပ်ဳိစင္ဘ၀ကိုလဲဒီမတ္ေစ့ေလးလိုပဲ အခ်ိန္မတန္ခင္ တန္ဖိုးမဲ့သြားေအာင္ သူတစ္ပါးကိုေပးမျမင္ ေပးမေတြ႕သင့္ဘူး။

ကဲ.ဒါဆို..သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ရဲ႕မတ္ေစ့ေလးကေရာ တန္ဖိုးရွိေသးရဲ႕လားဟင္****


**ငွက္ႀကီး**
(၁၆.၄.၂၀၁၁)

Monday, April 18, 2011

ပါရမီျဖည့္ဖက္ တစ္ေယာက္၏ မွတ္တမ္း

“ဟင္း”
ပန္းကန္စင္ကို တရြတ္တုိက္ဆြဲယူလာအၿပီးတြင္ သက္ျပင္းပူပူကို မႈတ္ထုတ္လုိက္၏။ ေမာပန္းလြန္း၍ မ ရန္ အင္အားမရွိေတာ့။ ေနရာမခ်ရေသး၍ ပစၥည္းမ်ား အားလံုး ျပန္႔ႀကဲေန၏။

ေနရာလြတ္တစ္ေထာင့္တြင္ ေညာင္းညာလွၿပီျဖစ္ေသာ ေျခေထာက္မ်ားကိုအနားေပးရန္ ၀ေသာခႏၶာကိုယ္ကို ထိန္း၍ ထုိင္လုိက္၏။ “အေမ သားတို႔ လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္ဦးမယ္” ဟုေျပာ၍ သားႏွစ္ေယာက္က ထြက္သြားသည္။ သူတို႔အေဖက အိမ္လုိက္ေျပာင္းေပးေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ညစာလုိက္ေကၽြး၏။ ေဒၚခ်ဳိ တစ္ေယာက္သာ အိမ္တြင္ က်န္ခဲ့သည္။ ညစာစားခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလခံ၍ ရင္ျပည့္ေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ ပူပင္ေသာကမ်ားလည္း ခံေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ပိုမွန္ေပမည္။ နံရံကိုမွီ၍ မ်က္လံုးကို ခဏမွိတ္ထားလုိက္သည္။ ရုတ္တရက္ ေျခသံသဲ့သဲ့ၾကား၍ ရင္ထိတ္သြားေသး၏။

ေၾသာ္ တံခါးေခါက္သံမ်ား၊ ေျခသံမ်ားကို ရင္ထိတ္ရသည္မွာ ၁၀စုႏွစ္တစ္စုေလာက္ေပကိုး။ တိတ္ဆိတ္မႈသည္ ေဒၚခ်ဳိကို အတိတ္ပံုရိပ္မ်ားသို႔ ျဖည္းညွင္းစြာ ဆြဲေခၚသြားေလ၏။ BEd ဆင္းခါစ အထက္တန္းျပဆရာမေလး ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ အညာသူညဳိေခ်ာေလးျဖစ္၏။ ခ်ဳိခ်ဳိတျဖစ္လဲ ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ တကၠသိုလ္ပညာသာမက အလွေပၚအယဥ္ဆင့္သည့္ ေလယူေလသိမ္း ေျပာဟန္၊ ၾကည့္ဟန္၊ ရယ္ဟန္၊ ၿပံဳးဟန္ မာယာ အေတာ္အတန္ကိုလည္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ပါ၏။ ေက်ာင္းၿပီး၍ ပထမဆံုးတာ၀န္က်သည္က ပုသိမ္ၿမဳိ႕၊ အညာသူအတြက္ ပင္လယ္ကမ္းေျခႏွင့္နီးေသာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားေပါေသာ ပုသိမ္ၿမဳိ႕သည္ တစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ေ၀းလံေခါင္သီ ေတာရပ္မဟုတ္၊ တုိင္းၿမဳိ႕ေတာ္ျဖစ္၍ ခ်ဳိႏြယ္ကို ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

ပို၍ကံေကာင္းသည္ကေတာ့ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုတြင္ ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္းပင္။ ခ်ဳိႏြယ္ကိုထက္ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးေသာ ကိုအုန္းခင္သည္ ပုလဲႏွင့္ ငါးလုပ္ငန္းဌာနမွ ဧရာ၀တီတုိင္း၏ တုိင္းဦးစီးမွဴးေပါက္စ။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္၊ ေမးရုိးတင္းတင္းႏွင့္ စူးရွေသာ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ ကိုအုန္းခင္သည္ မိဘမ်ား ေျပာၿပီးဆိုၿပီး ေစ့စပ္ထားေသာ သတို႔သမီးေလာင္းကိုပစ္၍ မိဘမ်ားကို ဆန္႔က်င္၍ပင္ ခ်ဳိႏြယ္ကို ကိုအရယူခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္ထဲကပင္ ကိုအုန္းခင္၏ ဇြဲႀကီးေသာ၊ လုပ္ခ်င္လွ်င္ မည္သူ႔စကားမွ် နားမေထာင္ ခံယူခ်က္ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို နားလည္သိရွိခဲ့သင့္သည္။ ထုိသို႔ျဖင့္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္သက္ႏွစ္ႏွစ္မွ် မျပည့္မီပင္ ဆရာမေဒၚခ်ဳိႏြယ္ကို၏ ၀ိေသသေနာက္တြင္ တုိင္းဦးစီးမွဴးကေတာ္ဟူသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုရရွိခဲ့သည္။ ဖမ္းသည္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား၊ “လံုး၀ ေခၽြးမအျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳပါ”ဟူေသာ စကားလံုး ထုိးစစ္မ်ားၾကားမွပင္ ခ်ဳိႏြယ္ကို တစ္ေယာက္ ရုံးမွရေသာ မာစတာဂ်စ္ ကားကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးလာႏုိင္၏။ ေစ်းသြားလွ်င္ ျခင္းကိုင္ရန္ ကိုအုန္းခင္ တပည့္တစ္ေယာက္က အသင့္၊ အိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္မလို။ ေအာက္ဆုိဒ္ရေသာ ဌာနျဖစ္၍ “ဆရာ ၊ ဆရာ” ခ်င္းထပ္ေအာင္ ဘုတ္တက္ဘုတ္ဆင္း ကူညီခ်င္ေသာသူမ်ားလွသည္။

သားသမီး ငါးေယာက္တြင္ အႀကီးဆံုးသမီးျဖစ္ေသာ ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ အညာမွ မိဘမ်ားထံသို႔လည္း အေတာ္အတန္ကဲ့၍ ဖို႔ႏုိင္ခဲ့သည္။ ကိုအုန္းခင္ဘက္က ေဆြျပတ္မ်ဳိးျပတ္ ျဖစ္ေနသည္ကပင္ သြားစရာေထာက္စရာမလို ပိုေကာင္းေနေတာ့၏။ သားႀကီးရဲခန္႔၊ သားလတ္မင္းခန္႔၊ သားငယ္မိုးခန္႔တို႔သည္ ခ်ဳိႏြယ္ကို၏ ပြားစီးလာေသာ ရတနာေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွ ဆရာမမ်ားၾကားတြင္ တုိင္းဦးစီးမွဴးကေတာ္ ေဒၚခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ သားရွင္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ မာန္တက္ခဲ့ေသး၏။ ထုိသို႔ အစစအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနေသာ ဘ၀တစ္ခုသည္ တည္ၿမဲလိမ့္မည္ဟု မွတ္ထင္ခဲ့သည္။ အနည္းဆံုး ကိုအုန္းခင္ ပင္စင္ယူသည့္ႏွစ္အထိေပါ့။ တပည့္တပန္းမ်ား၊ ေျခြရံသင္းပင္းမ်ား၊ လာဘ္လာဘမ်ားႏွင့္ သာယာေနေသာ ခ်ဳိႏြယ္ကိုသည္ သားသံုးေယာက္ကိစၥ၊ မိဘမ်ားကို ေငြခုိး၍ ပို႔ေသာကိစၥမ်ားမွလြဲ၍ အနာဂတ္အတြက္ ဖယ္၍ ေငြစုေဆာင္းရန္ ေမ့ေလွ်ာ့ခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္။

၈၈အေရးအခင္းသည္ ကိုအုန္းခင္၏ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ႏုိင္ငံေရးအသိကို လႈပ္ႏႈိးလုိက္သည္။ ပုလဲႏွင့္ ငါးဌာနတြင္ ကိုအုန္းခင္ဦးေဆာင္၍ စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ခ်ဳိႏြယ္ကိုလည္း မေလွ်ာ့ေသာ တာ၀န္သိစိတ္ျဖင့္ ဆရာမမ်ားအသင္း ခ်ီတက္ရာ လုိက္ပါခဲ့သည္။ လမ္းေဘးေရအိုးစင္မ်ားတြင္ အဆိပ္ခပ္သည္၊ ေထာင္ေဖာက္ေပးလုိက္၍ ႏွစ္ႀကီးရာဇ၀တ္သားမ်ားက ဆႏၵျပသူမ်ားကို ၀င္ရုိက္သည္ စသည့္သတင္းမ်ား၊ အႏၱရာယ္မ်ားၾကားမွပင္ သားသံုးေယာက္ကို အထိန္းလက္အပ္ကာ ကိုယ့္ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုယ္သယ္ ကိုယ့္ေရဗူးကိုယ္ဆြဲ၍ ပုသိမ္တစ္ၿမဳိ႕လံုး ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္၍ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆုိင္ရာဌာနတို႔မွ ဒို႔အေရး ေအာ္ခဲ့ၾကသည္။

ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမည္ဟု ၾကားေသာအခါ ကိုအုန္းခင္က “ေတြ႔လား လူထုအင္အားေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ရၿပီ”ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာခဲ့သည္။ ထုိမွတဆင့္ NLD ပါတီသို႔ ကိုအုန္းခင္ ၀င္ခဲ့သည္ကိုလည္း ခ်ဳိႏြယ္ကို အျပည့္အ၀ေထာက္ခံခဲ့သည္။ မဲဆြယ္စည္းရုံးပြဲမ်ားတြင္ ကိုအုန္းခင္ တရားေဟာသည္ကို သြားၾကည့္ရင္း ေအာင္ျမင္ေသာအသံ၊ ခုိင္မာေသာယံုၾကည္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ကိုအုန္းခင္ကို “ဒါ ငါ့ေယာက္်ားပဲ”ဟု ဂုဏ္ယူစိတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္ပင္ ၀ဲ၍ ပီတိျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သည့္ေနာက္တြင္ အားလံုးသိၾကသည္မ်ား ျဖစ္ပ်က္သည္မို႔ မေျပာလိုေတာ့ပါ။ အားလံုးမသိသည့္ အေၾကာင္းမ်ားသာ ေျပာျပလိုသည္။

ပုလဲႏွင့္ငါးဌာနတစ္ခုလံုးကို ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံလံုးတြင္ ဖ်က္သိမ္းလုိက္သည္။ ပုလဲႏွင့္ငါးဌာနမွ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေရလုပ္ငန္းဦးစီးဌာန လက္ေအာက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးလုိက္သည္။ ထိုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရာအထဲတြင္ အေရးအခင္း၌ အထင္ကရပါခဲ့သူမ်ားမပါေခ်။ ထုိသူမ်ားမွာ Force to resign စာရင္းႏွင့္ အတူ ေန႔တြင္းခ်င္း အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ၾက၏။ ထုိအထဲတြင္ ကိုအုန္းခင္ ထိပ္ဆံုးကပါသည္ကို အထူးေျပာရန္မလိုပါ။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ တံခါးေခါက္သံမ်ားကို ေရွာင္ရေသာ ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရ၏။

ကိုအုန္းခင္ ေရွာင္ေနတိမ္းေနေသာ ကာလတြင္ ခ်ဳိႏြယ္ကိုတစ္ေယာက္ ကေလးသံုးေယာက္ႏွင့္ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနသည္။ ဆရာမအလုပ္တဖက္၊ ကေလးမ်ား တာ၀န္တဖက္ႏွင့္ ယခင္လုပ္ေလ့လုပ္ထအသားမက်၍ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်သူလို အက်နာလွ၏။ ေျခြရံသင္းပင္းအားလံုးသည္ ရာထူးဂုဏ္ရွိန္ႏွင့္ အတူ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္၏။ အဆိုးဆံုးမွာ ဌာနကေပးထားေသာ အိမ္ႏွင့္ကားကို ျပန္အပ္ရျခင္းပင္။

ထုိအခ်ိန္မွ ခ်ဳိႏြယ္ကိုတို႔တြင္ ကိုယ္ပုိင္ အိမ္တစ္လံုးပင္ မရွိသည့္ဘ၀ကို ေနာင္တရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ။ ပုသိမ္ၿမဳိ႕တြင္ ေစ်းခ်ဳိ၍ အိမ္ငွားရန္ ရွာရလြယ္သည္မွာ ခ်ဳိႏြယ္ကိုတို႔အတြက္ မပါ။ NLD မွ ကိုအုန္းခင္ မိန္းမဆုိသည္ႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔သြားစၿမဲ၊ “အားေတာ့နာပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ကၽြန္မတို႔က ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ မလုပ္ရဲဘူး” ဟူေသာ စကားမ်ားကို သာ ထပ္တလဲလဲ ၾကားခဲ့ရသည္။

ငွားရဲ၍ ငွားၾကေသာ လူမ်ားၾကေတာ့လညး္ တစ္ေနပင္ မေစာင္းပါ။ အားနာျခင္း ေရာစြတ္ေသာ ခပ္ဖြဖြတံခါးေခါက္သံမ်ားအဆံုးတြင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္အတူ ေရာက္လာေသာ အိမ္ရွင္။ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းေပးပါ။ အထက္က ဖိအားေပးလို႔ပါတဲ့။ ႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ခုသို႔ ၀င္ရုံျဖင့္ အိမ္ပင္ ငွားေနစရာမရွိေသာ အေျခအေနမ်ဳိး တျခား မည္သည့္တုိင္းျပည္တြင္ ရွိေသးသနည္း ခ်ဳိႏြယ္ကို မသိပါ။

ကေလးမ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ားအိမ္ တလွည့္စီထားရင္း တက္စရာ အိမ္မရွိ၍ လမ္းေပၚမွာပင္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တစ္ည ငုတ္တုပ္ထုိင္ခဲ့ရ၏။ ဆင္းရဲျခင္းက အိမ္ေရွ႕မွ တံခါးေခါက္သည့္အခါ အခ်စ္က အိမ္ေနာက္ေဖးက ဆင္းေျပးသြား၏ ဟူေသာ စကားကုိ မည္သူထြင္သည္ မသိ။ အဆင္မေျပျခင္းမ်ားက အိမ္ေရွ႕မွ တံခါးေခါက္သည့္အခါ ခ်ဳိႏြယ္ကို၏ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္မ်ားက အိမ္ေနာက္ေဖးမွ ခုန္ထြက္သြားၾက၏။ အၿပဳိင္းအရုိင္းအရြယ္ေရာက္လာေသာ သားမ်ားက ေက်ာင္းတြင္ ဗ်ဴဟာမွဴးသားမ်ား၊ တပ္ရင္းမွဴး၊ ညြန္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္ႀကီး ဗုိလ္မွဴးသားမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရ၏။ မၾကာခဏ ခ်ိန္းပြဲ၊ ထုိးပြဲမ်ား လုပ္ၾကလြန္း၍ ခ်ဳိႏြယ္ကိုမွာ ေျပးရတားရႏွင့္ တခါမွ ေသာက မေအးရပါ။

ယခုအိမ္ပိုင္ရွင္မွာ မေလးရွားတြင္ လင္ေရာမယားပါ အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကသည္။ သူတို႔အပ္ခဲ့ေသာ လူမွတဆင့္ အိမ္ငွားရန္ စကားဆိုေသာအခါ “NLD ကဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ ျပန္မလာမခ်င္းေနပါ။ ဘယ္သူ ဖိအားေပးေပး ကၽြန္မတို႔က ဂရုမစိုက္ဘူး”ဟု အေျဖရခဲ့သည္။ ေၾသာ္ ဒီလိုလူေတြလည္း ရွိေသးသကိုးဟု ၀မ္းသာခဲ့ရသည္။ သားသံုးေယာက္လံုးသည္ သူတို႔အေဖေျခရာကို မနင္းၾကပါ။ ထုိကိစၥကို ကိုအုန္းခင္က ဘ၀င္မက်၍ ေတြ႔တုိင္းဆံုတုိင္း ႏုိင္ငံေရး တရားေဟာေသာ္လည္း ခ်ဳိႏြယ္ကိုကေတာ့ ႀကိတ္၍ ၀မး္သာေနခဲ့ပါသည္။ ဘယ္အေမမဆို ကိုယ့္သားသမီးမ်ားကို ေထာင္က်တန္းက်ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးမဟုတ္လား။

သားအႀကီး စကၤာပူထြက္ေတာ့ ခ်ဳိႏြယ္ကို အေတာ္ၾကပ္သြားသည္။ သူလည္း မိသားစုအတြက္ အဆင္ေျပပါေစေတာ့ဟု ရထားတဲ့ GTI လက္မွတ္ေလးအရင္းျပဳၿပီး Work Permit လာရွာတဲ့ ပြဲစားႏွင့္ ဆက္မိသြားျခင္းပင္။ ပြဲစားခအတြက္ေတာ့ ခ်ဳိႏြယ္ကို႔ မိဘလက္ထက္က ေရႊစေလးေတြ ခ်ဳိႏြယ္ကို႔ကို ပစ္ေျပးၾကေပါ့။ သားအငယ္ဆံုးက ဆုိင္ကယ္(နံပါတ္မဲ့) ၁စီးေလာက္ ၀ယ္ေပးပါ ဆုိတာပင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနရသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေနဖို႔စားဖို႔ပင္ နဂိုအခံေလးမ်ားႏွင့္ မနည္းရပ္တည္ေနရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၏ ျငင္းပယ္ခံအၿပီးတြင္ ကိုအုန္းခင္ အလုပ္ရသည္။

ပုသိမ္ၿမဳိ႕ထဲႏွင့္ အပင္ႏွစ္ဆယ္ GTC ကို ဆြဲရေသာ ကားဒရုိင္ဘာ၊ ဒါလည္း လူသိခ်င္းက ကူလုိက္၍ပင္။ လမ္းရုိးအတုိင္း လုိက္၍က ရလမ္းမျမင္။ တုိင္းဦးစီးမွဴးတေယာက္ အသက္၅၀ေက်ာ္မွ သာမာန္လုိင္းကားေမာင္းေနရသည္ဟု ဂ်ီးမထူအား။ ရသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ေနရသည္။ NLDမွ ထြက္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖိအားမ်ားကို ေခါင္းမာမာႏွင့္ ျငင္းဆန္ဆဲ။ ခ်ဳိႏြယ္ကိုကေတာ့ မိန္းမသားမဟုတ္လား။ ကိုယ့္မိသားစုအက်ဳိး ကိုယ္အရင္ၾကည့္တာေတာ့ အျပစ္ဟု မျမင္ေစခ်င္။ ဒီအတြက္ ရန္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ တျခိမ္းျခိမ္း။

ဒီအထဲ အလတ္ေကာင္က မိန္းမခုိးေျပးသြား၏။ မိန္းကေလးမိဘမ်ားက ခ်ဳိႏြယ္ကို႔အသိ ဆရာမမ်ားထဲကပင္။ သေဘာမတူပါဟူေသာ အသံထြက္လာေသာအခါ ခ်ဳိႏြယ္ကို ထူးၿပီး မအံ့ၾသမိပါ။ အငယ္ကလည္း မလိမၼာ၊ အိမ္တြင္ အဆင္မေျပေၾကာင္းသိေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္၊ လုိခ်င္သည္မ်ားကိုသာ ေတာင္းဆိုတတ္၏။ ဤသည္မွာပင္ သူ႔အေဖႏွင့္ တူေနသည္လား။ ေခါင္းမာသည္၊ ဇြဲႀကီးသည္ဟုပင္ ခ်ီးက်ဴးရေလမလား။ အတူတြဲ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရာမွ အေရာင္ေျပာင္းသြားသူ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ေသာအခါ ကိုအုန္းခင္ကို လက္ကုပ္မိသည္။ “ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မတုိက္တြန္းနဲ႔” ဟူေသာ စကားသံမာမာကိုသာ ရခဲ့သည္။ ခ်ဳိႏြယ္ကိုကမ်ား သစၥာေဖာက္ဖို႔ တုိက္တြန္းမိသလား။ အင္း . ဒါေပမယ့္ေလ သစၥာေဖာက္ေတြပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႀကီးပြားေနၾကတာ မဟုတ္လား။

သားႀကီးႏွင့္ ဖုန္းခ်ိန္းထား၍ ညေနစာေစာေစာစားကာ ဖုန္းဆုိင္သို႔ သြားေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အၿမဲတမ္းခ်ဳိႏြယ္ကို တစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ သား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ကိုအုန္းခင္ကိုပါ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဖုန္း၀င္လာသည့္အခါ “ေမေမ”ဆိုသည့္ သား၏ ေခၚသံက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့။ “သားေနမေကာင္းလို႔လား၊ အလုပ္ပန္ပန္းလို႔လား” ဟူေသာ ခ်ဳိႏြယ္ကို၏အေမးကို သားက မေျဖပဲ “အဲသည္မွာ အေျခအေနဘယ္လိုေနလဲ အေမ၊ အေဖ့ေနာက္ကိုေရာ နဂိုလုိ လုိက္ေနၾကေသးလား” ဟုေမး၏။ ထံုးစံအတုိင္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သားကို စိတ္ပူမည္စိုး၍ “ဘာမွ မျဖစ္ဘူးသား အားလံုးေကာင္းတယ္”ဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ “ဒီမွာေတာ့ ဆႏၵေတြ ျပေနၾကတယ္ အေမ။ စစ္တဲ့လူေရာ၊ မစစ္တဲ့လူေရာပဲ။ နဂိုက ဘာမွမလုပ္ပဲ ခုမွ ဓာတ္ပံုမပါပါေအာင္ ေရွ႕တန္းက ၀င္ဆႏၵျပၿပီး ဒုကၡသည္ခံဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြ လုိက္စုေဆာင္းေနသူေတြေတာင္ ရွိတယ္။ US ကို ကူးၾကဖို႔ေလ” သားအသံက စိတ္ပ်က္သံေတြ တလံုးတခဲေပမယ့္ ခ်ဳိႏြယ္ကို သတိမထားမိ၊ အားတက္သေရာႏွင့္ “သားလဲ အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူးလား၊ သားအေဖနာမည္လည္း သံုးေလ”ဟု ေျပာလုိက္မိသည္။ ကိုအုန္းခင္၏ အၾကည့္စူးစူးကို မသိဟန္ေဆာင္ေနစဥ္ပင္ သားက “သားကို မတုိက္တြန္းပါနဲ႔ ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ အဲလိုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု တုန္႔ျပန္၏။

ဖုန္းခြက္ နားကပ္နားေထာင္ေနေသာ ကိုအုန္းခင္က “ဒါမွ ငါ့သား” ဟု ေအာ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ခ်ဳိႏြယ္ကိုကေတာ့ ေနာက္ၿမီးျပတ္ေနေသာ ကိုအုန္းခင္၏ ရာဘာဖိနပ္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သတည္း။

ခေရျဖဴ

Sunday, April 17, 2011

ေကာင္မေလး(၁)

ေကာင္မေလး
နင္မျမင္ကြယ္ရာကေန
ႀကည္ ့ေနမိတဲ ့ေနာက္
ငါ ့ႏွစ္လံုးသားကို
ဘယ္လိုဒူးေထာက္ခိုင္မလဲ.......။၊

ေကာင္မေလးေရ
တိတ္တခိုးနဲ ့ရင္ခုန္ျခင္းကို
သာယာေနသလိုပဲ........၊။

ငါ နွစ္လံုးသားအခန္းက်ဥ္းထဲ 
မင္းအတြက္ကဗ်ာရယ္
ဂီတာတစ္လက္ရယ္
ဗလာရင္ဘက္ တခုရွိေနတယ္............၊။

ေကာင္မေလးေရ
ဆံုနိင္ခြင္ ့မရွိနိင္ေတာင္
ကဗ်ာေတြေရး
အလြမ္းေတးေတြသီဆိုရင္
ေမ်ာ္လင္ ့ျခင္းနဲ ့ခရီးဆက္
ဒို ့ နွစ္ေယာက္ျပန္ဆံုမယ္ ့
တစ္ရက္ေပါ ့..............................။ ။ ။

Saturday, April 16, 2011

စကၤာပူမွာသာတဲ့လ

ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့တဲ့ေနရာကုိ Jurong East MRT ကေန Busကားစီးသြားရင္ တစ္က်ပ္ဆယ္ျပား ေပးရတယ္။ Company ေပါင္းစံုက အလုပ္သမားေတြေနတဲ့ အေဆာင္ေပါ့။ အေဆာင္နားက ကားလမ္းမႀကီးေဘးမွာေရကန္ အႀကီးႀကီးရွိတယ္။ ေရကန္ထဲမွာ ဇလားဖီးယား ငါးေတြ၊ ယက္ကန္ ယက္ကန္နဲ႔ လိပ္ေတြ ရွိတယ္။ စကၤပူမွာ လူအမ်ားစုက ရံုးလုပ္ငန္း လုပ္သူမ်ားတယ္။ တစ္ေနကုန္ စားပြဲမွာထုိင္ကာ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ရ လက္ ေညာင္း ဇက္ေညာင္း အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ ညေနပိုင္းဆုိ ကန္ေဘာင္မွာ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ၊ အေျပး ေလ့က်င့္ သူေတြ ေလညွင္းခံ တဲ့သူေတြစံုလုိ႔။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အင္းယားကန္လုိ မလွေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ခံု ေလးေတြ၊ ငါးမမွ်ားရ၊ ေရမကူးရဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြ
ရွိတယ္ဗ်။
ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိ႕ေတာ့ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ေ၀းေသး။ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ လမ္းထိပ္ဆုိင္မွာ၀င္လုိ႔ ျမန္ျမန္ က်က္လြယ္မယ့္ ငါးနဲ႔သီးႏွံေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး အေဆာင္ထဲ၀င္ရတယ္။ အခန္းေရာက္တာနဲ႔ အ၀တ္ေတြ ကုိ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ပစ္ထည့္လုိ႔ ေလွ်ာ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆန္ေဆး ထမင္းခ်က္ရ တာေပါ့ဗ်ာ။ တ လက္စတည္း ၀ယ္လာတဲငါးကုိ အေၾကးခြံေတြ အူေတြသင္ၿပီး မန္က်ီးမွည့္ရည္ေလးနဲ႔ အျမန္ခ်က္ရတယ္။ ဟင္း ခ်က္ ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာလုိက္ တီဗြီကလာတဲ့ ဂ်ိဳလီရဲ႕ ဇာတ္ကားေလး ေျပးၾကည့္လုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဂ်ိဳလီ ကုိႀကိဳက္ေပမယ့္ ဟင္းအုိးတူမွာဆုိးလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မၾကည့္ရပါဘူး။ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစား စရာ မလုိပါဘူး အစီစဥ္တက်ပဲ ခဏေနေတာ့ ေရမုိး ခ်ိဳးလုိက္ တယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ့္ ညစာက တီဗြီၾကည့္ရင္း ေလႊးရတာေပါ့။ ထမင္းစားလုိ႔ ၿပီးေတာ့ ဖတ္လက္စ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ “က်ေနာ္ ဆက္၍ေရးခ်င္ေသာ၀တၱဳမ်ား” စာအုပ္ေလး ဆက္ဖတ္လုိက္တယ္။ စာအုပ္ထဲ စိတ္၀င္စားသြားလုိက္တာ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဆယ့္တစ္နာရီ ရွိပါေရာလား။ မနက္အလုပ္သြားဖုိ႔ ရွိတာေၾကာင့္ ဖုန္းေလးကုိႏွိဳး စက္ေပးၿပီး အိပ္ယာ၀င္လုိက္တယ္။ မွန္ျပတင္းကေန အျပင္ကို တခ်က္ၾကည့္လုိက္ ေတာ့ သဘာ၀အလင္း ေရာင္တခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ေအာ္. ဒီေန႔
လျပည့္ေန႔ပါလား။ အလုပ္ထဲမွာ သြားလုိက္ ျပန္လုိက္နဲ႔ ေမ့ေန လုိက္တာ လမင္းႀကီးေတာင္ မၾကည့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာ ေနျပီလဲ။ အေတြးေတြနဲ႔ ဆက္အိပ္ဖုိ႔ က်ိဳးစား ေပမယ့္ အိပ္လုိ႔မရေပ။ လသာသာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့စိတ္က
မ်ားေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လမ္းထိပ္က ကန္ေဘာင္ ဘက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေသာ ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္သည္ စကၤပူနိုင္ငံအဖုိ႔ ေစာေနေသးသည္ ထင္သည္။ လမ္းမေပၚမွာ သြားလာေနေသာ လူတခ်ိဳ႕အားေတြ႕ရသည္။ ကန္ေဘာင္မွာေတာ့ လူမရွိသ ေလာက္ ရွင္းသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ေလညွင္းခံ လုိ႔ လေရာင္ေအာက္မွာ လမင္းကို ေမာ့္ ၾကည့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနလုိက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ထုိင္ခံုေလးတခုမွာ ထုိင္လုိ႔ လေရာင္လွ်ပ္ေျပးေန တဲ့ ကန္ေရျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ကာ ဟုိအရင္အခ်ိန္က
အေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိတယ္။ စကၤပူပူမွာသာတဲ့လမင္း ကလဲ အရင္က ငါျမင္ဖူးတဲ့ လမင္းႀကီးလုိ ၀ုိင္းစက္လုိ႔ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရြာမွာေနစဥ္က ဒီလုိ လျပည့္ညဆုိရင္ အေဖရယ္ အေမရယ္ အကိုအမ ေတြရယ္ အိပ္ေရွ႕ တလင္း မွာ ထိုင္လုိ႔ ေအးျမတဲ့လမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကုိ ခံစားရင္း စကားေျပာ ၾကတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိတဲ့ ရြာေလးမွာ လမင္း အလင္းေရာင္ဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲနုိင္ပါဘူး။ ကေလးေတြကေတာ့ ထုတ္စီးတုိးတမ္း ကစားၾကတယ္။ လိပ္ဥဖြက္တမ္း၊ ပံုေျပာတန္းကစားၾကတယ္။ ၾကည္နဴးရပါတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ အိပ္ရတာလဲ တကယ္ အရသာရွိတယ္ဗ်ာ။ လျပည့္ညတုိင္း အိမ္ကႏြားလွည္းကုိ အိပ္ေရွ႕ထုတ္ သင္ျဖဴးဖ်ာေလး ခင္းလုိ႔ လမင္းကုိ ၾကည့္ရင္ အိပ္ေလ့ရွိတယ္။ စံပယ္ရံုက စံပယ္ပန္း ရနံေလးေတြရယ္၊ ခေမာက္ပန္း ရနံေလးေတြရယ္ သင္းပ်ံ႕လုိ႔ လေရာင္ရႊန္းပ ညတစ္ညဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲနုိင္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ အခုကန္ေဘာင္က ထိုင္ခံုတန္းေလးေပၚမွာ လွဲလုိ႔ လမင္းကုိေငးၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ သာတဲ့လကို တမ္းတေနမိတယ္။ ဘာလုိ႔လဲ သိလား။ စကၤာပူမွာ သာတဲ့လက ျမန္မာျပည္မွာ သာတဲ့ လေလာက္ မေအးျမဘူးလုိ႕ ခံစားရလုိ႕ပဲ။ မိတ္ေဆြရာ ဒီလုိခံစားရလား။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ေလ ဘယ္ႏိုင္ငံက လမင္းျဖစ္ပါေစ ျမန္မာျပည္က လမင္းေလာက္ ေအးျမမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိခံစားခ်က္ကုိ လမင္းႀကီး ကေတာ့ သိႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ လမင္းႀကီး သိရင္ေရာ ဘယ္လုိခံစားမလဲ သိခ်င္လုိက္တာ။ ဆန္း၀င္း (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း)

Wednesday, April 13, 2011

ပံ့သကူ

ထိုေန႔က...
ေနသည္ ယခင္ ေန႔ရက္မ်ားထက္ ပိုမို ေတာက္ေလာင္လာကာ သည္းထန္လွသည့္ အပူ စြမ္းအင္တို႔ကို ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ မႈတ္ခ်လ်က္ ႐ွိသည္။ သစ္႐ြက္ကေလး တစ္႐ြက္မွ် မလွႈပ္ရွားသာေအာင္

ေလကလည္း ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ဤရာသီမ်ိဳး၏ ဤသို႔ေသာ ေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕သည္ ထုိင္းမႈိင္းေလးလံသြားတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။

နံနက္ခင္းက လူသူေလးပါး၊ ကားႀကီး၊ ကားငယ္၊ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ျဖင့္ ခုန္ေပါက္သြက္လက္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားသည္ နာရီႏွင့္အမွ် တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာခဲ့သည့္ အပူ႐ွိန္ေအာက္၌ တစတစ ေပ်ာ့အိေစးတြဲကာ အသြားအလာသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဲပါးသြားေတာ့သည္။


ကားတစ္စီးတေလ နင္းျဖတ္ေမာင္းႏွင္သြားတုိင္း အရည္ေပ်ာ္လမ္းမတို႔က တျဖန္းျဖန္း ေအာ္ျမည္ၾက၏။ ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႀကီး တစ္ခုလံုးက ဘိြဳင္လာအိုးတစ္လံုးကို သတိရမိေစေတာ့သည္။

ပ်င္းရိဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ရပ္ကြက္ကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ လမ္းမသည္ အမွတ္ (၁) လိုင္းကား ေျပးဆြဲရာလမ္းေၾကာင္း၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။ လမ္းေဘးတစ္ေနရာ႐ွိ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ကားမွတ္တိုင္တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ "ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္" မွ လြန္၍ လာလွ်င္ "ေညာင္ပင္ ပါလား" ဟု လက္မွတ္ေရာင္းသူက ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

"ေညာင္ပင္မွတ္တိုင္" တြင္ လူႏွစ္ေယာက္ ႐ွိေန၏။

တစ္ေယာက္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔ ခပ္ဝဝ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၍၊ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ၁၈ ႏွစ္ခန္႔ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေညာင္ပင္ရိပ္၌ ရပ္လ်က္ ေဆး႐ံုဘက္မွ လာမည္ျဖစ္ေသာ လုိင္းကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။

ေနသည္ ဆက္လက္ ပူျပင္းလ်က္​ ႐ွိ၏။ လိုင္းကားသည္ မလာေသး။

ခပ္ဝဝ လူသည္ တစ္ခ်က္ သမ္းေဝလုိက္၏။ "ေနကလည္းပူ... ကားကလည္း လာခဲလုိက္တာကြာ" ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ညည္းညဴသလို ေျပာလုိက္သည္။ "ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလုိပဲဗ်" ဟု လူငယ္က ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ ခပ္ေဝးေဝးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေညာင္ပင္ဆီသို႔ သုတ္သုတ္ လာေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ လိုင္းကားကိုမူ မျမင္ရ။

လူငယ္သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ သြားကာ ျဖာထြက္ေနသည့္ ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္လိုက္သည္။ ခပ္ဝဝ လူကလည္း အျခား ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚသို႔ သြား၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္မွ "ဟူး" ခနဲ တစ္ခ်က္ ျမည္သည္။

"ညီေလးက ဘယ္သြားမွာလဲ"

"ဘူတာႀကီးဘက္ ခင္ဗ်"

"ေၾသာ္ သိပ္မေဝးပါဘူး။ ငါက ဘုရားသြားမွာ။ ဒီေန႔ အဓိ႒ာန္ ပုတီးပတ္ ျပည့္မယ့္ေန႔ေလ။ ၉ ရက္တိတိေပါ့။"

"ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့"

"ငါ့ဆရာကလည္းကြာ ညေန ၂ နာရီက ၄ နာရီ အတြင္း စိတ္ရမွာတဲ့။ ဓါတ္က်တဲ့အခ်ိန္လို႔ ေျပာတာပဲ။ သူ႕ဓါတ္ကလည္း ဘယ့္ႏွယ္ဟာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ႀကီးက်မွ က်ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထူးေတာ့ ထူးျခားပါတယ္"

လူငယ္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္သည္။

"ကိုလူဝ" သည္ အိပ္ထဲက လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္၍ ျဖန္႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သုတ္သည္။ လည္ဂုတ္ကို သုတ္သည္။ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး ႏွစ္လံုးျဖဳတ္၍ ပုဝါျဖင့္ ယပ္ခတ္သည္။ ႏွာတစ္ခ်က္ ေခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ တံေတြးေထြးရန္ ညာဘက္သို႔ ငံု႔၍ လွည့္လိုက္သည္။

ထိုစဉ္မွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာကို သူ ေတြ႕႐ွိသြားေလသည္။

တံေတြးေထြးရန္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား စုခၽြန္ထားေသာ "ကိုလူဝ" သည္ သူႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာ႐ွိ အရာဝတၳဳကို စူးစိုက္ ၾကည့္႐ႈလ်က္႐ွိ၏။ ထိုအရာမွာ စာအိတ္ကေလး တစ္အိတ္ ျဖစ္သည္။

ေညာင္ျမစ္ေသးေသးေလး ႏွစ္ခု အၾကား၌ ေက်ာက္စရစ္ခဲငယ္ တစ္လံုးျဖင့္ အေသအခ်ာ ဖိထားလ်က္ ႐ွိသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံမွ မေတာ္တဆ က်က်န္ရစ္ေနခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ တမင္ ေသခ်ာခ်ထားခဲ့ေၾကာင္း ျမင္႐ံုႏွင့္ သိသာေနသည္။

"ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကေလးကို ေခတၱမွ် စူးစိုက္ၾကည့္႐ႈၿပီးေသာ္ အသာ ေကာက္ယူလိုက္၏။ စာအိတ္က အတန္ငယ္ ေဖာင္းႂကြေနသည္။ စာအိတ္အဖံုးသည္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေန၏။ "ကိုလူဝ" က လိပ္စာေရးသည့္ဘက္သို႔ လွန္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ပံ့သကူ" ဟူေသာ မညီမညာ လက္ေရးျဖင့္ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရးထားသည့္ စာသံုးလံုးကို ျမင္လုိက္ရသည့္အခါ စုခၽြန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား အနည္းငယ္ ဟ, သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အဖံုးကို အသာ လွစ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

ေငြစကၠဴေခါက္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည့္ "ကိုလူဝ" ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေနရာမွ ထ, ရပ္မလိုလည္း ျဖစ္သြား၏။

"ဟ တကယ္ ပံ့သကူဟ။ ပြတာပဲ"

အမွတ္မထင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသျဖင့္ ပါးစပ္ကို အျမန္ပိတ္ကာ လူငယ္ဆီသို႔ "ကိုလူဝ" ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ လူငယ္ကလည္း သူ႕ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားေလသည္။

"ဘာလဲ အစ္ကိုႀကီး။ ဘာေျပာတာလဲ"

"ကိုလူဝ" က ႏႈတ္ခမ္း တစ္ခ်က္ ကိုင္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပံဳးလုိက္သည္။

"ဒီမွာ ပံ့သကူ ပစ္ထားတယ္ကြ။ ငါေတြ႕တာ... "

"ဟုတ္လား။ ဘာေတြ ပစ္ထားတာလဲ။"

"ပိုက္ဆံေတြကြ"

"ဟာ အစ္ကို ကံေကာင္းတာေပါ့"

"ဘယ္ေလာက္လဲ မသိဘူး။ ေရၾကည့္ရဦးမယ္"

"ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို ဆြဲထုတ္၍ တစ္႐ြက္ခ်င္း ျဖန္႔ကာ ေရတြက္ေတာ့သည္။ လူငယ္က ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေန၏။

တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ သံုး႐ြက္၊ တစ္ဆယ္တန္ တစ္႐ြက္၊ ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္။

"ေျခာက္ဆယ္ အတိပဲေဟ့။ ဟားဟားဟား အဓိ႒ာန္ပုတီးဝင္တဲ့ အက်ိဳးေတြ... ထီထိုးရမယ္။ မဂၤလာစံုတြဲ ထုိးရမယ္ကြ။ ခ်မ္းသာေတာ့မယ့္ နိမိတ္ေတြ ျပတာပဲ။ သိန္းေျခာက္ဆယ္၊ သိန္းေျခာက္ရာ အားလံုး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။"

သူ႕မ်က္ႏွာႀကီး ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ၿပံဳး႐ႊင္ေနပံုမွာ ေဘးလူပင္ မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ လူငယ္သည္ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပင္ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီေျမႇာက္၍ နဖူးထက္သို႔ တင္လုိက္ကာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ ေရ႐ြတ္ေနေလသည္။

"ဆရာသမား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကံဇာတာမ်ား တက္ေနပါၿပီ။ ဆက္လက္၍ သိန္းရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္း..."

မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္လုိက္သည့္အခါ ၿပံဳးၾကည့္ေနေသာ လူငယ္ကို ေတြ႕ရသည္။ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္၏။

"အင္း အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုတီးစိတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီဗ်ာ။ စိတ္နည္းေလး မ, စခဲ့ပါဦး။"

"ဟ ဟ ေနဦးဟ။ အိတ္ထဲမွာ က်န္ေသးတယ္။"

စာအိတ္ကို ဖြင့္ျပန္၏။ စာ႐ြက္ေခါက္တစ္ခု ထြက္လာျပန္သည္။ "ကိုလူဝ" က စာ႐ြက္ကို ျဖန္႔လုိက္သည္။

"ေအာင္မယ္ စာေတြဘာေတြ ေရးလုိ႔ပါလား။"

စာ႐ြက္ကို ဖတ္ေနစဉ္ ၿပံဳး႐ႊင္ေနသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တည္သြားကာ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခု တြန္႔႐ႈံ႕၍လာ၏။ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေနပံုရသည့္ သူ႕အမူအရာမွာ စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သည့္ ဟန္မ်ိဳးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားေလသည္။

"ဟင္း ဟင္း ေစတနာ႐ွင္ႀကီးေတြေပါ့ေလ။"

သူက အမွတ္မထင္ ေရ႐ြတ္လုိက္ျပန္၏။

"ဘာေတြ ေရးထားတာလဲ အစ္ကို"

လွမ္း၍ ေမးလိုက္ေသာ လူငယ္ကို သူက ေစြ၍ ၾကည့္သည္။ ထိုေမးျမန္းမႈကို သူ ႀကိဳက္ပံုမရ။ စာ႐ြက္ကို ျပန္ေခါက္၍ စာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လုိက္သည္။

"ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မပါပါဘူးကြာ။ ပံ့သကူ ေတြ႕႐ွိသူ ကံေကာင္းပါေစ။ ဘာညာေပါ့။"

"ဟုတ္လား ျပစမ္းပါဗ်ာ။ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။"

သူက လူငယ္ကို ျပဴး၍ ၾကည့္လိုက္၏။ စာအိတ္ကို လက္ထဲတြင္ လံုးေျခလုိက္သည္။

"စပ္စုလွခ်ည္လားဟ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိေန။"

လူငယ္က ေခတၱမွ် ေၾကာင္ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္သြားေတာ့သည္။

"ကိုလူဝ" သည္ ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ထည့္လုိက္၏။ တစ္ဘက္လွည့္ေနသည့္ လူငယ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး၊ စာအိတ္ကို ခါးၾကားသို႔ ထိုးထည့္သည္။ ေနရာမွ ထရပ္သည္။ ေညာင္ပင္ရိပ္ အစြန္းနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ အပူလြန္လမ္းမေပၚ၌ တံလွ်ပ္ခိုးမ်ား ထေနသည္။ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ သြားေနသူ သံုး ေလးဦးႏွင့္ ေညာင္ပင္ဆီ လာေနသူ တစ္ဦးကို တံလွ်ပ္မ်ား အၾကားမွ ျမင္ရသည္။ လိုင္းကားကိုမူ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရေသး။

"ေတာက္ ကားကလည္း ၾကာပါ့ကြာ"

လူငယ္က သူ႕ကို လွည့္မၾကည့္။ တံု႔ျပန္စကားလည္း မဆုိ။ "ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ လူငယ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ထုိင္ခ်လိုက္ျပန္၏။ ခါးၾကားထဲမွ စာအိတ္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ ေခတၱမွ် စဉ္းစားေန၏။

ထို႔ေနာက္ လံုးေၾကေနသည့္ စာအိတ္ကို ျပန္ျဖန္႔သည္။ မူလေနရာ ေညာင္ျမစ္ႏွစ္ခု အၾကားတြင္ အသာ ျပန္ခ်လိုက္သည္။

အေပၚမွ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးကို မူလအတိုင္း ျပန္တင္ေပးလိုက္သည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို အသာ ခ်လိုက္သည္။ ပူေလာင္ျပင္းထန္လွသည့္ ဝန္ထုတ္ႀကီး တစ္ခုမွ လြတ္ေျမာက္ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ၿပံဳးလိုက္၏။

လမ္းမေပၚ၌ ကားငယ္ သံုး ေလးစီး ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ သြားၾက၏။ တျဖန္းျဖန္း ျမည္သံ ၾကားရ၏။ တစ္ေနရာမွ မ်က္ေစ့လည္လာဟန္တူသည့္ ေလျပည္တစ္ခ်က္ ေဝ့၍ တုိက္လုိက္သည္။

ေညာင္ပင္သည္ ႐ွဲ႐ွဲျမည္၍ ေညာင္႐ြက္ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ ယိမ္းထိုး လႈပ္႐ွားသြားၾကသည္။ "အား အရသာ ႐ွိလုိက္တာ" ဟု "ကိုလူဝ" က ေရ႐ြတ္သည္။

ထိုစဉ္မွာပင္ ေညာင္ပင္ရိပ္သို႔ လူတစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ (၇ဝ) ခန္႔ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ကိုယ္ခႏၶာ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဝတ္အစား။ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား သည္းထန္လ်က္။

ေနပူမွ လာခဲ့ရသူသည္ ေညာင္ပင္ရင္း၌ ထုိင္ေနၾကသူ ႏွစ္ဦးကို ယခုမွ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတုန္႔သြား၏။ မ်က္လံုးမ်ား၌ အရိပ္အေယာင္မ်ိဳးစံု ေပၚေပါက္ ျဖတ္သန္း သြားၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေပၚ၌ စိတ္မခ်ရမႈ၊ ေဝခြဲမရမႈ ပံုစံသြင္ျပင္မ်ိဳးမ်ားျဖင့္ အဘြားအိုသည္ ေခတၱခဏ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနေသး၏။ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့မလို၊ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းရေတာ့ မလုိျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။

ထို႔ေနာက္ေတာ့ အဘြားအိုသည္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို တင္းတင္းဖိလ်က္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ ထိုင္ေနသူႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္သည္။ ေညာင္ပင္ရင္းတဝိုက္လည္း ေဝ့ဝဲ၍ ၾကည့္သည္။ တစ္စံုတစ္ရာကို မသိမသာ ႐ွာေဖြေနသည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေသာ္လည္း အမူအရာမ်ားက သိသာလြန္းေန၏။ အဘြားအို၏ ထူးျခားမႈေၾကာင့္ ထိုင္ေနသူ ႏွစ္ဦးကလည္း အကဲခတ္ ၾကည့္႐ႈလ်က္ ႐ွိၾကသည္။

အဘြားအိုသည္ ဟိုလိုလို သည္လုိလုိႏွင့္ "ကိုလူဝ" အနီးသို႔ ခ်ဉ္းကပ္ေရာက္႐ွိသြား၏။ မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ားက ေညာင္ျမစ္ဆံု အႀကိဳအၾကားမ်ားေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိသြားေလသည္။

"ေဟာ ႐ွိေသးတယ္ ႐ွိေသးတယ္။"

႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာသည့္ အံ့ၾသဝမ္းသာသံႀကီးႏွင့္အတူ အဘြားအိုသည္ ေညာင္ျမစ္ၾကားမွ ပံ့သကူ စာအိတ္ကေလးကို ေျပး၍ ေကာက္လုိက္၏။



"ကိုလူဝ" ႏွင့္ လူငယ္တို႔ကလည္း တိုင္ပင္ထားသလိုပင္ ထိုင္ေနရာမွ ၿပိဳင္တူ ထ ရပ္လိုက္မိၾကသည္။

အဘြားအိုသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္ႏွယ္ က်ိဳးက်ဲေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ တုန္ယင္ေသာ လက္အစံုႏွင့္ စာအိတ္ကို ဖြင့္လုိက္၏။

စာ႐ြက္ေခါက္ေလး တစ္႐ြက္။
ၿပီးေတာ့...
ဘာမွ မ႐ွိ။

အဘြားအို မ်က္ႏွာ ကြက္ ခနဲ ပ်က္၏။ အၿပံဳးလည္း ႐ုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ စာအိတ္ကို ကိုင္လ်က္ အတန္ၾကာ ငိုင္က်သြား၏။ ေနာက္မွ ေဘးဘီကို သတိရသလို ၾကည့္သည္။ သူ႕ကို ရပ္ၾကည့္ေနသူ ႏွစ္ဦးအား ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ အဘြားအိုသည္ မ်က္ႏွာမထားတတ္သလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္က သူ႕ထံ ေလွ်ာက္လာ၏။

"အဘြား နည္းနည္းေလး ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်။ ေစာေစာေလးကပဲ ေဟာဒီ အစ္ကို ရသြားတယ္။" အဘြားအိုသည္ အဝတ္တစ္စလို ပံုက်ေနသည့္ ဦးေခါင္းကို ျဖည္းေလးစြာ အားယူေမာ့၍ လူငယ္ကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္သည္။ အားယူ၍ ၿပံဳးသည္။

"ေၾသာ္ ေကာင္းပါေလရဲ႕ကြယ္"

"ေနပါဦး အဘြားရဲ႕။ အဘြားက ေစာေစာကတည္းက ဒီ ပံ့သကူ ကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသားလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုမွ လာေကာက္ရတာလဲ။"

လူငယ္၏ အေမး၌ အဘြားႀကီး ႐ုတ္တရက္ ထိတ္ပ်ာသြားေလသည္။ လူငယ္ကို ၾကည့္လိုက္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ဘာေျပာရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာႏွင့္သပ္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါးစပ္ကို ျပင္သည္။ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ ေခါင္းကို ေယာင္ယမ္း၍ ကုတ္သည္။ လူငယ္က သူ႕ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေန၏။

"ဟိုဒင္း... က်ဳပ္က... အဲဒီ... ဟိုဟာ... အဲ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္။"

အဘြားႀကီး ေခါင္းကုတ္ျပန္သည္။

"ဒီလိုကြယ္။ ေျပာရမွာ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္စရာပါပဲ။ ဒီ ပံ့သကူ က က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဒီေန႔မနက္က ပစ္ခဲ့တာပဲကြယ္"

"ေဟာဗ်ာ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"အဲဒါ ႐ွက္စရာ ေကာင္းတာပ။ ဒီလုိကြယ္... က်ဳပ္တို႔က ေတာကပါ။ ေျမးကေလး မမာလုိ႔ ေဆး႐ံုလာတင္ရတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ။ အေျခအေနကလည္း သိပ္ မထူးျခား လွတာနဲ႔ အဲဒါ ဒီမနက္ ေဆးထြက္ဝယ္ရင္း ေဗဒင္ဝင္ေမးေတာ့ ဆရာက ယၾတာေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြ၊ လမ္းေဘး၊ သစ္ပင္တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပ့ံသကူ ပစ္ရမယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အင္းခ်ထားတဲ့ စာ႐ြက္ေပၚမွာ စာေရးခိုင္းတယ္။ က်ဳပ္က မေရးတတ္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တုိင္ ေရးေပး႐ွာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဈးထဲက ေဆးဆိုင္ကိုအသြား ေဟာဒီ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ပံ့သကူ ပစ္ခဲ့တာကြယ္"

"ဒါျဖင့္ အခု ျပန္လာယူတာက..."

"ေဆးေဈးေတြ တက္သြားလို႔ကြယ့္။ က်ဳပ္ဝယ္ရမွာ... အဲ... နာမည္ေတာ့ မေခၚတတ္ဘူးကြယ့္။ အသက္ကယ္ေဆး ဆုိလားပဲ။ အဲဒါက သံုး ေလးရက္အတြင္း အမ်ားႀကီး တက္သြားတယ္။ စုစုေပါင္း ေဆးဖိုးတြက္လိုက္ေတာ့ ေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ လုိေနေရာ... တည္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျပန္သြားရမွာကလည္း အေဝးႀကီး... ေျမးေလးကလည္း တအား ေမာေန၊ ေဆးကလည္း ခ်က္ခ်င္းရမွ ျဖစ္မွာဆုိေတာ့ မနက္က ပစ္ခဲ့တဲ့ ပံ့သကူေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ကို ျပန္သတိရလိုက္တာနဲ႔... အင္း စြန္႔ခဲ့ၿပီးေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္။ ျပန္ရလိုရျငား လာ႐ွာမိတာပါ။ ျပန္မရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေျမးကေလး ကုသိုလ္ရတာေပါ့။"

လူငယ္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။

"ေနပါဦး။ အဘြားပစ္ခဲ့တာ ေငြဘယ္ေလာက္"

"ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလ။ ေျမးကေလး သက္ေစ့ပဲ။"

"ဟုတ္ရဲ႕လား။"

"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာ ေရးေပးတဲ့ စာ႐ြက္ရယ္။"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ "ကိုလူဝ" ထံမွ တင္းမာေသာ အၾကည့္မ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ လူငယ္ အံ့ၾသသြားေလသည္။

"မဟုတ္ေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ပံ့သကူ စာအိတ္ထဲက ဒီအစ္ကို ရတာ ေငြ ၆ဝ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား အစ္ကို။"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္၍ ေမးလုိက္၏။ "ကိုလူဝ" က လူငယ္ကို စားမတတ္ ဝါးမတတ္ တင္းမာစြာ ၾကည့္ေနဆဲ။ ထို႔ေနာက္ အဘြားဘက္ လွည့္ကာ ေခါင္းညိတ္သည္ ဆုိ႐ံု ညိတ္လိုက္သည္။ အဘြားအိုသည္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကုတ္ျပန္၏။

"ေဟာေတာ္ ေငြေတြက ဘယ္လုိလုပ္ ပြားလာတာပါလိမ့္။ က်ဳပ္ပစ္ခဲ့တာ ဆယ့္ငါးက်ပ္ထဲပါကြယ္။ ဘုရားႀကီး စူးရပါေစရဲ႕။ အဲ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ အင္းေၾကာင့္မ်ားလား။"

ထိုအခိုက္၌ လူငယ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးေတာမိဟန္ျဖင့္ စာအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။

"အဲဒီထဲက စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါလား"

အဘြားအိုက စာ႐ြက္ေခါက္ကို ထုတ္ယူၿပီး ျဖန္႔လိုက္သည္။ ဖူးစကတ္အ႐ြယ္ စာ႐ြက္၏ ထိပ္ပိုင္း၌ အင္းကြက္ကေလး တစ္ကြက္႐ွိသည္။ ထိုအင္းကြက္ေအာက္၌ မညီမညာ ေရးသားထားသည့္ စာေၾကာင္းမ်ား။ အဘြားအိုက လူငယ္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။

"အဘြားက စာမဖတ္တတ္ဘူးကြယ့္။ လူေလး ဖတ္ျပပါလား။"

"ေပး ေပး က်ဳပ္ ဖတ္ျပမယ္။"

တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည့္ "ကိုလူဝ" က လႈပ္႐ွားလာကာ အေလာတႀကီး ဝင္ေျပာလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ စာ႐ြက္က လူငယ္၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။

ပထမဦးဆံုး အင္းကြက္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္ႏွင့္ လူငယ္က အသာအယာ ၿပံဳးလိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္သည္။ ထိုသို႔ ဖတ္ေနစဉ္တြင္ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနားရိပ္... ထို႔ေနာက္ အံ့ၾသရိပ္မ်ား... ထုိ႔ေနာက္ အၿပံဳး အနည္းငယ္... ထုိ႔ေနာက္...

စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာ၌ တင္းမာရိပ္မ်ား ေနာက္ဆံုး က်န္ရစ္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာျဖင့္ လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လိုက္၏။ "ကိုလူဝ" က ေညာင္ပင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနေလသည္။

"ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမယ္။"
လူငယ္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ႐ွင္းလိုက္သည္။

ေတြ႕႐ွိသူသို႔ ...

ကၽြန္မ၏ ၁၅ ႏွစ္႐ြယ္ ေျမးငယ္သည္ ေဆး႐ံုေပၚ၌ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္လ်က္႐ွိပါသည္။ ေျမးငယ္ေလး၏ က်န္းမာေရးအတြက္ ရည္စူးလ်က္ ေဆးဖိုးထဲမွ ဖဲ့၍ ဤ ပံ့သကူ အလွဴကို ေဆာင္႐ြက္ပါသည္။ လွဴရေသာ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေျမးငယ္ေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေတြ႕႐ွိသူကလည္း အဂၤါသမီးေလးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါ။

ေျမးငယ္၏ ဘြားေအ

"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ေဗဒင္ဆရာ ပါးစပ္က ႐ြတ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ေရးေပးတာ"

"ေနဦးေလ အဘြားရဲ႕။ ဆက္နားေထာင္ပါဦး။"

"ဟဲ့ ဒါပဲ မဟုတ္လား။"

"ေနာက္ထပ္ ဆက္ေရးသြားၾကတဲ့ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။"

"ဟင္"

"နားေထာင္ အဘြား"

ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ဤပံ့သကူကို ဦးစြာ ပထမ ေတြ႕႐ွိဟန္တူသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ေပၚ ဆရာဝန္ေပါက္စတစ္ဦး ပီသစြာပင္ ေဆးကုသျခင္း အလုပ္မွ လြဲ၍ က်န္အလုပ္မ်ား အားလံုးကို စိတ္ဝင္စားပါသည္။ ေဒၚလာကိုမူ စိတ္အဝင္စားဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ဤ မွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သမီးကေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေငြ (၁၅) က်ပ္ ထည့္ဝင္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။

ဆရာဝန္တစ္ဦး

ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားအိုသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေန၏။

"ဘယ္ ဘယ္လိုကြယ့္။ ဆရာဝန္က ငါ့ေျမးေလး အတြက္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ထည့္သြားတယ္ ဟုတ္လား"

"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ ေညာင္႐ြက္မ်ားကို ေရတြက္ေနသည္လား မဆုိႏိုင္။ လူငယ္က ပံ့သကူ႐ွင္ကို ၾကည့္၍ ၿပံဳးလုိက္သည္။

"မၿပီးေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။ နားေထာင္ပါဦး။"

ေတြ႕႐ွိသူသို႔

မိသားစုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးပါးသီလ မလံုဘဲ ရ႐ွိေနသည့္ ေငြေၾကးအေပၚ လိပ္ျပာသန္႔ေနမိျခင္းအား လိပ္ျပာမသန္႔ပါ။ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ေဝဒနာ႐ွင္ အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ အလွဴေငြ (၁၅) က်ပ္ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။

႐ံုးစာေရးႀကီးတစ္ဦး

လူငယ္က မရပ္မနားေတာ့ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္၍ ဖတ္သြားေတာ့၏။ အဘြားႀကီးသည္ ပါးစပ္ ဟကာ ေငးေနဆဲ။ "ကိုလူဝ" က အေပၚေမာ့ေနဆဲ။

ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္မစိုက္ပါ။ လူပင္စိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သား သမီး (၄) ေယာက္ လူျဖစ္ပါ့မလား ေတြးမိတုိင္း အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ စြန္႔စြန္႔စားစား ေငြ (၁ဝ) က်ပ္ ကူခဲ့ပါတယ္။ ေဝဒနာ႐ွင္ က်န္းမာပါေစ။

ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး

***
ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ကၽြန္မမွာ ကေလး (၅) ေယာက္ ႐ွိတယ္။ အငယ္ဆံုးကေလးက ေဆးခန္းျပေနရတယ္။ ဒီ ပံ့သကူကို ကၽြန္မ လုိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္က ေရးသြားၾက၊ လွဴသြားၾကသူေတြေၾကာင့္ ခ်ီတံုခ်တံု အၾကာႀကီးျဖစ္ေနၿပီးမွ ကၽြန္မ မယူျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဤပံ့သကူကို မယူေတာ့ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကေလးႏွင့္ ပံ့သကူ႐ွင္၏ ေျမးကေလးတို႔ က်န္းမာၾကပါေစ။

အလုပ္သမတစ္ဦး

"အဘြားေရ ေနာက္ဆံုးလူက ကဗ်ာဆရာဗ်"

သမီးေလးေရ
ဒါေတြဟာ ကဗ်ာကြဲ႕
ငါ့မွာ ရင္ခုန္ရ။
ေလာကႀကီးဟာ
ေနေပ်ာ္ပါေသးရဲ႕လို႔လည္း
အေတြးရ။
ပံ့သကူပြဲ
ငါလည္း ဝင္လို႔ႏႊဲ
အိတ္ထဲက (၅) က်ပ္
အၿပီးသတ္ ထုတ္ယူ
ကဗ်ာဆရာ့အလွဴ
ဇမၺဴမွာ တစ္လူပါကြ
သိၾကားမင္း ေက်ာက္ဖ်ာအခင္း
တင္းေရာ့လဟ။

ကဗ်ာဝါသနာ႐ွင္တစ္ဦး

လူငယ္သည္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ စာ႐ြက္ကို လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ေတြေတြႀကီး ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ တုန္ယင္ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သူ မဖတ္ႏိုင္ေသာ စာေၾကာင္းမ်ားကို အသာအယာ ပြတ္သတ္လ်က္႐ွိ၏။ ေဝသီ မ်က္လံုးအစံု၌ မ်က္ရည္စမ်ား ေဝ့တက္လာၾကသည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကို ပုတ္ခတ္၍ မ်က္ရည္ကို ထိန္းသည္။ တြန္႔႐ႈံ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တ႐ြ႐ြ တုန္လႈပ္သည္။

"သာဓု သာဓု သာဓုပါေတာ္။ ဆရာဝန္ႀကီးတို႔၊ စာေရးႀကီးတို႔၊ ဆရာႀကီးတို႔ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝ ၾကပါေစ။ ေျမးေလးေရ ေျမးေလးရဲ႕ ကုသိုလ္အတြက္ ဝိုင္းၾက ဝန္းၾကသကြဲ႕။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲကြယ္။"

လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ျမစ္ေပၚ၌ ေအးေဆးစြာ ထိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။

"ဒီမွာ ဒီမွာ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ။"

"ကိုလူဝ" က ေအးေဆးစြာ ေမာ့ၾကည့္သည္။

"ဘာလဲကြ"

"ဒီက အဘြားႀကီး ကိစၥ"

"အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"

လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို အတန္ၾကာ စိုက္၍ ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အသာ ကိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္သာ ဒီ ပ့ံသကူကို ရခဲ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့မယ္ ဆုိရင္... ဒီက အဘြားကို ပံ့သကူ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ ျပန္ေပးလိုက္မွာပဲ"

"အင္း ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုဟာက မင္းရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကလည္း မင္း မဟုတ္ဘူး။"

"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ျပန္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့"

"ကိုလူဝ" က ၿပံဳးလုိက္သည္။

"ဒီေနရာမွာ သေဘာတစ္ခု ႐ွိတယ္ကြ"

"ဘာသေဘာလဲ"

"ပံ့သကူ သေဘာေလ။ ကဲ ဒီမွာ အဘြားႀကီး က်ဳပ္ေမးမယ္။ ဒီ ပံ့သကူေငြ (၁၅) က်ပ္ဟာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စြန္႔ခဲ့တာ အမွန္ပဲေနာ္"

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကား၌ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္လ်က္႐ွိေသာ ပံ့သကူ႐ွင္က အလ်င္အျမန္ ေခါင္းညိတ္၏။

"ဒါျဖင့္ ဒီေငြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆုိင္ေသးရဲ႕လား"

"မဆိုင္ပါဘူးေတာ္"

"ဒါဆုိရင္ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ဒီေငြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တိုးပြားလာတဲ့ ေငြ ဆုိတာေတာ့ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္ရဲ႕လား"

"ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္"

"ဒါဟာ ပံ့သကူသေဘာပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေထြးၿပီးသား တံေတြးကို ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မ်ိဳခ်င္ရတာလဲ"

"ေၾသာ္ ေဆးဖိုးဝါးခ မျပည့္စံုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုး..."

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ဒါမ်ိဳးဟာ အင္မတန္ အျပစ္ႀကီးတယ္။ ကိုယ့္အံဖတ္ ကိုယ္ ျပန္စားခ်င္တဲ့..."

"ေဟ့လူ"

လူငယ္က ၾကားျဖတ္၍ ေအာ္လိုက္၏။

"ခင္ဗ်ား လူတစ္ဘက္သားကို ဒီေလာက္ ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူး။ ပံ့သကူ ပစ္တာလည္း သူ႕ေျမးေလး အတြက္ပဲ။ ေဆးဖိုးလိုလို႔ ျပန္ယူခ်င္တာလည္း သူ႕ေျမးေလးအတြက္ပဲ။ သူတရားတယ္ဗ်။"

"ဒါေပမဲ့ သေဘာကို ငါေျပာၿပီးၿပီ"

"ခင္ဗ်ား သေဘာႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"

"ဟဲ့ ဟဲ့ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ရဲ႕ ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြယ့္။ က်ဳပ္ကလည္း ျပန္ေတာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ့္"

"ခင္ဗ်ား သူ႕ကို မူလေငြ (၁၅) က်ပ္ေတာ့ ျပန္ေပးသင့္တယ္။"

"အို မလုိခ်င္ပါဘူးကြယ္"

"ေဟ့ေကာင္ ဒီေငြ (၆ဝ) ဟာ ငါ့အတြက္ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေငြကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ သေဘာကိစၥကြ။"

"မဟုတ္ဘူး။ ဘာသေဘာကိစၥမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေစတနာကိစၥ။ ခင္ဗ်ားသေဘာႀကီးက မွန္ခ်င္မွန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစတနာမမွန္ဘူး။ လုပ္ရပ္မမွန္ဘူး။ အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ။ ႐ွားတယ္"

"ကိုလူဝ" သည္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွား ျဖစ္သြား၏။

"ေအာင္မာ လူကျဖင့္ လက္မေလာက္႐ွိေသး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္"

"မဆိုင္တာေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ား ျပန္မေပးႏိုင္ဘူး ဆုိပါေတာ့"

"ျပန္မေပးေတာ့ မင္းက ဘာလုပ္မလဲ"

"ခင္ဗ်ား လူမိုက္စကား မေျပာနဲ႔။ ဒီမယ္ အဘြား လိုတဲ့ေငြ ကၽြန္ေတာ္ေပးမယ္။ ေဈးထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အသိ ေဆးဆိုင္႐ွိတယ္။ လုိက္ပို႔ေပးမယ္။"

ပံ့သကူ႐ွင္က မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာၿပီး ေခါင္းယမ္းေလသည္။

"မလုိပါဘူးကြယ္။ ေဆးဖိုးေငြက ႀကံဖန္႐ွာရင္ ရပါတယ္။ ဒီစာ႐ြက္ေလာက္ေတာ့ ဘာမွ တန္ဖိုးမ႐ွိပါဘူး။ ေဆး႐ံုက်ေတာ့ ေျမးေလးကို ျပရင္ သိပ္ကို ဝမ္းသာ႐ွာမွာ"

ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို တ႐ိုတေသ ေခါက္၍ အက်ႌရင္ဘတ္ၾကားသို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ထည့္လိုက္၏။

"အဘြားႀကီး လူေတြကို သိပ္မယံုနဲ႔ေနာ္။ ဒါ ေတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီး။ နားလည္လား။ တစ္ေနရာေခၚသြားၿပီး ႐ိုက္လုတာတို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႐ိုးေနၿပီ။"

"ဟင္ ခင္ဗ်ား"

လူငယ္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေဒါသျဖင့္ တုန္လႈပ္လ်က္ "ကိုလူဝ" ဘက္လွည့္ၿပီး အက်ႌေကာ္လာကို ဆြဲေဆာင့္လိုက္၏။

"ကိုလူဝ" ၏ လက္သီးက လူငယ့္မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ က်ေရာက္သည္။

"ဘာလဲ မင္းက"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို ခုန္အုပ္လုိက္၏။

"ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ဟဲ့ ေတာ္ၾကပါဟဲ့။ ဟဲ့ ငါ့တူ... ဟဲ့ ငါ့ေျမး အုိ ဒုကၡပါပဲ... လာၾကပါဦး အရပ္ကတို႔ေရ ေဟာဒီမွာ သတ္ကုန္ၾကပါၿပီေတာ့..."

ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ေနၾကစဉ္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားသည္ ေနရာတြင္ ဒူးေလးတုပ္၍ ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။

ေမာင္သစ္ဆင္း

(မေဟသီ မဂၢဇင္း)