img
သူမတို႔အိမ္မွာ လူ ၆ ေယာက္႐ွိတယ္။ ၄ ေယာက္က မွီခိုသူေတြေလ။ ဒီၾကားထဲ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အဖြားနဲ႔ အငယ္ဆံုးေမာင္က က်န္းမာ ေရး မေကာင္းၾကဘူး။ သူမနဲ႔အေမရဲ႕ ေန႔စဥ္ဝင္ေငြက ၂ဝဝဝ က်ပ္ ဝန္းက်င္ရယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကုိ ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္း မပို႔ႏိုင္ပါ ဘူး။ လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္က ေဆးတြဲေတြေလာက္ပဲ ဝယ္တိုက္ႏိုင္တာပါ။ ဒါေတာင္ ၂ ရက္စာကို ၃ဝဝ၊ ၄ဝဝ ေလာက္ က်တာ။
အေမနဲ႔ သူမ တေန႔လံုး မေနမနား အလုပ္လုပ္တာေတာင္ ဝမ္းက မဝဘူး။ သူမ အေဖမေသခင္ကေတာ့၊ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္က်ရင္ ပူစူးမ ကုိ ေက်ာင္းထားမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မတိုင္ခင္မွာ ေသသြားတယ္ေလ၊ အဲဒီကတည္းက သူမလည္း ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြေက်ာင္းသြားရင္ သူလည္းသိပ္ေက်ာင္းသြားခ်င္တာ။ သူငယ္ငယ္က အေဖေျပာဘူးတယ္၊ အေဖတို႔က ပညာမတတ္ေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ရတာတဲ့ေလ။
သူမရဲ႕ ေန႔စဥ္အလုပ္က သူမတို႔ေနထိုင္တဲ့ ဒဂံုဆိပ္ကမ္းက က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ လိုက္ရွာရတယ္။ မ်ားမ်ားစားစားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေဆးေၾကာသန္႔စင္၊ အစည္းေလးေတြစည္းၿပီးရင္ေတာ့ အေမေစ်းေရာင္းေနတဲ့ သာေကတ (၁ဝ) ေစ်း ကို သြားပို႔ေပးရပါတယ္။ သူမ သြားရင္းလာရင္း လမ္းထိပ္ကေက်ာင္းမွာ စာလာသင္တဲ့ ဆရာမေလးေတြကို ေတြ႔ရတယ္။
ဆရာမေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းသန္႔စင္လွပေနတာပဲ၊ သူမရဲ႕အေမနဲ႔မ်ား ကြာပါ့၊ သူ႔အေမကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့အ က်ႌကိုပဲ အၿမဲဝတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚက နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္ေတြကလည္း အၿမဲတမ္းဖ႐ိုဖရဲ။ ပိုဆိုးတာက ဟိုဆရာမ ေလးေတြလို စကားကို တိုးတိုးညင္းညင္း မေျပာတာပဲ။ အေမ့ၾကည့္လိုက္တိုင္း အၿမဲေဒါသထြက္ေနတယ္။ အၿမဲေအာ္ဟစ္ေနတယ္။
အေမက အၿမဲပင္ပန္းေနသေလာက္ ဆရာမေလးေတြၾကည့္ရတာ မပင္ပန္းသလိုဘဲ။ အေမကစာမတတ္လို႔ျဖစ္မယ္။ သူမက ေက်ာင္း မေနရေတာ့ သူမလည္း အေမ့လိုပဲ ပင္ပန္းမွာပဲထင္တယ္။ သူမကသက္ေတာင့္သက္သာ ေနခ်င္တာေလ။
တခါတရံ စိတ္ကူးေလးမ်ားယဥ္မိတယ္။ သူမရဲ႕ အေမဟာ ဆရာမတေယာက္ျဖစ္ရင္ သူမလည္း ဂါဝန္လွလွေလးဝတ္ၿပီး ေက်ာင္း တက္ေနရမွာေပါ့။ သူမလည္း အခုလို ေနေလာင္ျပာႏွမ္းေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျငင္ျငင္သာသာေလး စကားေျပာတတ္တဲ့ အေမကိုလည္း ရမွာေလ။ အခုလို ရပ္ကြက္ပတ္ခ်ာလည္ ဟင္းရြက္လည္းခူးဖို႔လည္း လိုမွာမဟုတ္ဘူး။ သူမ အေမက ဆရာမ မျဖစ္ခဲ့တာအတြက္ သူမ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွာလဲ။ အေမကေတာ့ေျပာပါတယ္ …
“ငါတို႔ ဘဝက စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ထမင္းဝမွာ မဟုတ္ဘူး” … တဲ့။
အခုလည္း ဘာမ်ားထူးလို႔လဲ ထမင္းလည္းမဝဘူး။ အဝတ္အသစ္ဆိုတာ သူမဘဝမွာ တခါမွကို မရဖူးဘူးေလ။
အခုတေလာ သူမကိုယ္သူမ အံၾသေနတယ္။ သူမရဲ႕ကိုယ္လံုးက ပံုစံနည္းနည္းေျပာင္းလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အသားေတြပို ျပည့္လာတယ္။ အဲဒါကို အေမက ဂ႐ုမစိုက္မိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လမ္းထိပ္အရက္ပုန္းဆိုင္က လူႀကီးက သိေနတယ္ ထင္တယ္။ သူမကို ေတြ႔ရင္ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး တို႔လား၊ ပုတ္လားလုပ္ရဲ႕။ အေမ့ကိုျပန္ေျပာေတာ့ အေမကထံုးစံအတိုင္း အာၿဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္တယ္ …
“နင္ ေစာက္ျပင္းႀကီးၿပီးအလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္လား…
ညည္းေနာ္ ညည္း စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႔ ဘဝကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစား” … တဲ့၊
တကယ္ေျပာတာကို အေမမယံုဘူး။
ဟိုတေန႔က ေက်ာင္းေရွ႕ကေျမာင္းထဲမွာ တ႐ုတ္ကန္စြန္းပင္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔တယ္၊ တ႐ုပ္ကန္စြန္းက ေစ်းေကာင္းတယ္၊ ၇ ပင္ ေလာက္တစည္းကို ၂ဝဝ နဲ႔ ေရာင္းလို႔ရတယ္။ ကန္စြန္းေတြက ေကာင္းမွေကာင္း၊ ႏုၿပီးပြေနတာပဲ။ သူမလည္း ေျမာင္းထဲကို အား ပါးတရ ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ အၾကံတူတ့ဲ လူေတြေပၚမွာစိုးလို႔ေလ၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ကန္စြန္းေတြကို ခ်ဳိးေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းထဲကစာအံသံကို ၾကားရတယ္။ သူမ ေငးေမာၿပီး နားေထာင္ေနမိတာ။ သူမကို ေမ်ာ့တြယ္တာေတာင္ မသိ ေတာ့ဘူး။
“ေအးေလ… သူမဘဝက ေမ်ာ့တို႔ ေခြးတို႔ကို ေၾကာက္ေနလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ”… ။
သူမ အိမ္ျပန္တ့ဲလမ္းမွာ အရက္ပုန္းေရာင္းတ့ဲ ဟိုလူႀကီးရဲ႕ဆိုင္ရွိတယ္။ ကန္စြန္းရြက္တို႔ဘာတို႔ဆိုရင္ အဲဒီလူႀကီးက သူ႔ဆိုင္မွာ အ ျမည္းအျဖစ္ေရာင္းဖို႔ ဝယ္ေလ့ရွိတယ္။ သိပ္အမ်ားႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ဝဝ မ်ဳိး ၃ဝဝ မ်ဳိး ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဆစ္အရမ္းေတာင္းေလ့ရွိ တယ္။ ဒါေပမ့ဲ သူမက ေရာင္းလိုက္တာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမ မုန္႔စားခ်င္လို႔ေလ၊ ဒီလိုေရာင္းရတာက သူမအတြက္ မုန္႔ဖိုးပဲေပါ့။
“ဟိုဦးေလးႀကီး ဒီမွာတ႐ုတ္ကန္စြန္းရြက္ေတြပါတယ္”…
သူမအသံလွမ္းေပးလိုက္တယ္။
“ေအးေအး…ယူမယ္” ဆိုတ့ဲ အသံနဲ႔မေရွးမေႏွာင္းမွာ အဲဒီလူႀကီးထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၅ဝဝ တန္တရြက္ကိုလွမ္းေပးရင္းနဲ႔ …
“အေႂကြမရွိဘူး ၅ဝဝ ဖိုးထည့္” တ့ဲ …
ၿပီးေတာ့ စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာႀကီးန႔ဲ ပါးစပ္ကလည္း အရက္န႔ံတေထာင္းေထာင္းထလို႔။
“နင္ေတာင္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီ၊ ၾကည့္စမ္း အခ်ိန္ကုန္ျမန္လိုက္တာ”….
ဆိုၿပီး လက္ကလည္း သူမကို လွမ္း႐ိုက္လိုက္တယ္။
“ဟ့ဲေကာင္မေလး… ခရာေတာဘက္မွာ ထိက႐ုန္းေတြ ငါ ေတြ႔ထားတယ္”
“ဟင္ဟုတ္လား… ဒါေပမဲ့ ခရာေတာက နက္တယ္။ ေႁမြပါးကင္းပါးန႔ဲ”…
သူမက ညည္းေျပာေျပာလိုက္ေပမ့ဲ ထိက႐ုန္းေတာ့ သူမလိုခ်င္တယ္။ သာေကတေစ်းထဲက အေကာက္ဆိုတ့ဲ တ႐ုတ္က သူမကို ေျပာ ဘူးတယ္၊ ထိက႐ုန္းရရင္ ေစ်းေကာင္းေပးမယ္တ့ဲ။ အဲဒီလူႀကီးက ဆက္ၿပီး …
“ဘာမွမရွိပါဘူးဟာ၊ ငါ အၿမဲငါးသြားမွ်ားေနၾက၊ ထိက႐ုန္းေတြ ေတာထေနတာကို ဘယ္သူမွမျမင္ေသးဘူး ငါေတာင္တခါတေလ အ ျမည္းလုပ္ဖို႔ ခူးလာေသးတယ္” … ။
သူမ ခပ္ေလးေလးေျပာလိုက္တယ္…
“ဦးေလးသြားရင္ က်မကို လာေခၚေနာ္၊ က်မတေယာက္တည္းေတာ့ ေၾကာက္တယ္”…။
ေျပာၿပီးေတာ့သူမ ကန္စြန္းရြက္ ၅ဝဝ ဖိုးလွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အဲဒီလူႀကီးက အဆစ္မေတာင္းေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္လာ ေခၚမယ့္အေၾကာင္း တသြင္သြင္ေျပာၿပီး ဆိုင္ထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။
သူမလည္းေငြ ၅ဝဝ ကို ဖြက္ထားလိုက္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာတယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ သူမက
“အေမဘာ ျဖစ္ေနတာလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္၊ အေမက …
“အငယ္ေကာင္မသက္သာဘူး၊ ေေဆးခန္းျပရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”တ့ဲ။
ဒီအခ်ိန္အေနဆို ရင္သူမသိေနၿပီ၊ အေမ့မွာေငြလိုေနတယ္။ သူမဖြက္ထားတ့ဲေငြ ၅ဝဝ ကို ထုတ္ၿပီးေပးေတာ့ အေမကမယုံသကၤာနဲ႔ စစ္ေဆးေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း ႏႈတ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ သူမကို ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
“ေဟ့ဒီမွာ လွ်ာမွာျမက္ေပါက္သြားပါေစေဟ့ ခိုးတာဝွက္တာ ေတာ့မလုပ္နဲ႔” တ့ဲ …။
သူမကလည္းငုံ႔ေတာ့မခံပါဘူး။ “အေမကလည္းအဲဒါသမီးခိုးထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ဟိုလူႀကီးကန္စြန္းရြက္ ၅ဝဝ ဖိုးဝယ္လို႔ ေရာင္းလိုက္ တာပါ။
အေမလည္း အငယ္ေကာင္ကိုခ်ီပိုးၿပီး လမ္းထိပ္က ဆရာဝန္မေလးေဆးခန္းကို ေျပးေလရဲ႕။ ေျပာရအုံးမယ္ အဲဒီဆရာဝန္မေလးက ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမဳိ႕ေတာ္မွာေနတာ၊ ဒီဘက္မွာ ေဆးခန္းလာဖြင့္တာ၊ သူမကေတာ့ အလုပ္အားရင္ ဆရာဝန္မေလးကို သြားသြြားေခ်ာင္း တယ္။
ေဟာ…အေမတို႔ျပန္လာေနၿပီ။ အငယ္ေကာင္ ေနေကာင္းသြားမွာပါ။
“အေမ…အငယ္ေကာင္ဘယ္လိုလဲ”
“ေဆး႐ုံတင္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာဝန္မကေျပာလိုက္တယ္”။
သူမႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။ သူမတို႔မွာ ေငြပိုေငြလွ်ံမွမရွိတာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမွာလဲ။ သူမ အေမ့ကိုေျပာလိုက္၏။
“အေမ… ရြာေရွ႕ကခရာ ေတာမွာထိက႐ုန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္တ့ဲ။ မနက္ျဖန္သမီးသြားခူးေပးမယ္။ အေကာက္ကေျပာတယ္။ ထိက ႐ုန္းကိုေစ်းေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္တ့ဲ”
အေမ့ထံကေလးတြဲ႔ေသာအသံရွည္သာထြက္လာ၏
“ေအး”…
မနက္က သူမေစာေစာထၿပီး တအိမ္လုံးစားဖို႔ ထမင္းခ်က္လိုက္တယ္။ အေမလည္း ေစ်းသြားဖို႔ေစ်းဗန္းျပင္ေနတယ္။ သူမလည္း ေစာ ေစာထြက္ၿပီး ဟိုလူႀကီးကို သြားႏုိးလိုက္တယ္။ ေအာင္မေလး အိပ္ပုတ္ကလည္းႀကီးလိုက္တာ မနည္းႀကီးကို ႏႈိးရတာ။ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးႏႈိးလိုက္ေတာ့မွ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ ထလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရက္သိုးနံ႔ထြက္ေနတ့ဲပါးစပ္ႀကီးနဲ႔
“ဟ…ေစာေစာစီးစီး ဘာလာလုပ္တာလဲ ေကာင္မေလး၊ ငါက အိပ္ေရးပ်က္ရင္ေဒါသထြက္တတ္တယ္” တ့ဲ။
သူမက …
“ထိက႐ုန္းခူးခ်င္လို႔ပါ၊ ဦးေလးပဲ လိုက္ခ့ဲေပးမယ္ဆို” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူႀကီး ခဏေတာ့ေတြသြားတယ္ၿပီးမ
“ေအး … သြားႏွင့္ ခရာေတာေရွ႕ကေစာင့္ေန ငါလာခ့ဲမယ္” တ့ဲ။
သူမလည္း ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ ခရာေတာဆီကို သြားလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲဲ၊ ဟိုလူႀကီးကိုရပ္ေစာင့္ေနတုန္း သရဲမ်ားဘြားကနဲထြက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ေဟာ…ဟိုလူႀကီးနဲ႔ ေနာက္တေယာက္လာေနၿပီ။ သူမရင္ထဲက ေၾကာက္စိတ္နဲနဲ ေတာ့ ေလ်ာ့သြားတယ္။
သူမတို႔ ခရာေတာထဲကို မနဲတိုးယူရတယ္။ ခရာပင္ေတြနဲ႔ျခစ္မိၿပီး အေရျပားေပၚမွာေသြးေတာင္စို႔တယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး ဒီေန႔ပိုက္ဆံ နဲနဲပိုရမွျဖစ္မွာ အငယ္ေကာင္ ေဆး႐ုံတင္ရမွာဆိုေတာ့။
ခရာေတာကိုလြန္သြားေတာ့ ထိက႐ုန္းပင္ေတြကို သူမေတြ႔လိုက္တယ္။ သူမေပ်ာ္သြားတယ္၊ ထိက႐ုန္းပင္ေတြ တကယ္ရွိေနတာပဲဲ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဘယ္သူမွမသိလို႔ေပါ့။ သူမ ထိက႐ုန္းပင္ေတြဆီကို ေျပးသြားလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ သူမက ေနာက္ကေန တစုံတေယာက္က လွမ္းဆြဲၿပီး လွဲခ်လိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူမ တအားလန္႔သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတယ္။ သူမ႐ုန္းကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အားခ်င္းမမွ်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ႐ုန္းကန္လို႔ မရဘူး၊ ဒီေတာ့ သူမ သံကုန္ေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလူႀကီးက သူမလည္ပင္းကိုညႇစ္ၿပီး …
မေအာ္နဲ႔ .. ေအာ္ရင္သတ္ပစ္မယ္တ့ဲ …။
ဆက္ေျပာတာက ဒီလိုလုပ္တာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာနဲ႔တ့ဲ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲက ေငြ ၁ဝဝဝ က်ပ္ကို ထုတ္ေပးတယ္။ ေျပာရင္ ရဲ ကိုဖမ္းခိုင္းလို႔ ရတယ္တ့ဲေလ။ ေလွ်ာက္မေျပာဘူးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ပိုက္ဆံထပ္ရေအာင္ သူလုပ္ေပးႏိုင္တယ္တ့ဲ။
သူ႔ အလွည့္ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ပါလာတ့ဲလူရဲ႕ အလွည့္ေလ။ အဲဒီလူက သူမကို ေငြ ၁ဝဝဝ က်ပ္ ထုတ္ေပးတယ္။
သူမက အရဲစြန္႔ၿပီးေတာ့ …
“ေမာင္ေလးေနမေကာင္းလို႔ ပိုက္ဆံလိုေနတယ္၊ အဲဒါ ေနာက္ထပ္ ၁ဝဝဝ က်ပ္ ထပ္ေပးပါလား”
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူႀကီးကသေဘာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်ပ္ ၁ဝဝဝ ထပ္ထုတ္ေပးတယ္။ သူမကေတာ့ နာက်င္မႈကို အံႀကိတ္ခံစားေနရတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူတို႔ျပန္သြားၾကတယ္။ သူမလည္း ထိက႐ုန္းေတြကို ရသေလာက္ထပ္ခူးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ဆီကိုအား တင္းၿပီးသြားလိုက္တယ္။ အေမ့ကို ထိက႐ုန္းပင္ေတြကိုေပးၿပီး သာေကတေစ်းထဲကို ထြက္လာခ့ဲတယ္။
သူမ သိပ္သေဘာက်တ့ဲ ဂါဝန္အက်ႌေလးက ၅ဝဝဝ က်ပ္တ့ဲ။ သူမ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ ဒီေတာ့ ၁၅ဝဝ က်ပ္တန္ ဂါဝန္ေလးကိုပဲ ဝယ္ခ့ဲ တယ္။ ဒါ သူမဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အသစ္စက္စက္ဝတ္ရတာ။ က်န္တ့ဲေငြ ၁၅ဝဝ ကိုေတာ့ အငယ္ေကာင္ေဆး႐ုံတက္ဖို႔ အတြက္ အေမ့ကိုေပးရမယ္။
အေမ့လက္ထဲကို ၁၅ဝဝ က်ပ္ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အေမက သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူ႔လက္ထဲက ဂါဝန္အက်ႌထုတ္ကိုျမင္ေတာ့ မယုံသကၤာနဲ႔ သူမကိုလွမ္းေအာ္တယ္ … ။
“ေကာင္မေနာ္ နင္ အဲဒီပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကရတာလဲ၊ လိမ္မယ္မၾကံနဲ႔ေနာ္ မွန္မွန္ေျပာ”…။
သူမတကယ္ကို တုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူမနားထဲမွာ…
“ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလ်ာက္ မ ေျပာ နဲ႔” ဆိုတ့ဲ စကားက ညံစီေနတယ္။
သူမက ဘာမွျပန္မေျပာေလ၊ အေမ့ေဒါသက ပိုၿပီးေတာ့ႀကီးေလျဖစ္ေနတ့ဲ၊ အေမ့ေဘးက ေစ်းေရာင္းတ့ဲလူေတြလည္း သူမတို႔ သား အမိ ၂ ေယာက္ကို ဝိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူမရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းပမ္းနည္းျဖစ္ၿပီး ငိုခ်င္လာတယ္။ အေမက သူမကို နားမလည္ ဘူး၊ သူမ ဘယ္ေလာက္ေဝဒနာ ခံစားခ့ဲရတာကို အေမ မသိဘူး။
ငိုႀကီးခ်က္မငိုရင္း အေမ့ေရွ႕မွာေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ႐ွိဳက္ငိုလ်က္ကမွ…
“သမီးကို အရက္ပုန္းေရာင္းတ့ဲဆိုင္ကလူႀကီးေပးတာ၊ သူကဘယ္သ႔ူကိုမွ မေျပာရဘူးတ့ဲ” … ။
အေမ့ထံက …
“ဘုရားေရ” … လို႔
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႔ရင္းန႔ဲ အေမက …
“သမီး အေမ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း ဘာျဖစ္ခ့ဲတာလဲ၊ ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခ့ဲတာလဲ” … တ့ဲ။
သူမငို႐ွိဳက္ေနရင္းက အေမ့ကိုေျပာျပတယ္။ ပထမေတာ့ အေမ့ေဒါသအရမ္းထြက္သြားတယ္။ တေျဖးေျဖး အံႀကိတ္ရင္းနဲ႔ …
“နိမ့္တ့ဲေျမကိုမွ ဘာေၾကာင့္ လွံကစိုက္တာလဲ” လို႔ ညည္းတြားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အေမ့လက္ထဲမွာ ေငြ ၅ဝဝ ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ ထားတုန္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေကာက္ ေရာက္လာတယ္။ ထိက႐ုန္းေတြေရာင္းမလားလို႔ လွမ္းေမးတယ္။ အေမက …
“ေရာင္းမယ္”… တ့ဲ။
ဒါေၾကာင့္ အေကာက္က ထိက႐ုန္းေတြ စုစည္းထားတ့ဲအထုပ္ကိုဆြဲမရင္းက ေငြ ၂ဝဝဝ ထုတ္ေပးတယ္။ အေမကေငြကိုလွမ္းယူ ရင္းက ပုဆိုးစုတ္ကို မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာယူမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေသြးစို႔ခ့ဲတ့ဲ သူမရဲ႕ဒဏ္ရာေတြက ေသြးတိတ္သြားတယ္။ ရက္ေတြၾကာသြားၿပီကိုး။ တခါတရံ အရက္ပုန္းဆိုင္ကလူႀကီးက သူ႔ဆိုင္ကို ညဖက္လာဖို႔ ေခၚတတ္တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေပးေတြ႔တယ္။ မုန္႔ဖိုး ၃ဝဝဝ ေလာက္ေတာ့ ရေလ့ရွိတယ္။ သူမအတြက္ေငြ ၃ဝဝဝ ေထာင္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွာရတာကိုး။
သိပ္မပင္ပန္းဘဲနဲ႔ရတ့ဲေငြ ၃ဝဝဝ ကို သူမကေတာ့ လိုခ်င္တတ္တယ္။ အေမကေတာ့ သူမကို ဆုံးမတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အရင္လို အာၿဗဲႀကီး နဲ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမ့ဲ သူမေပးလိုက္တ့ဲေငြကိုေတာ့ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လို႔ေပါ့။
အေမအၿမဲေျပာတာက သူမ်ားပစၥည္းမခိုးနဲ႔တ့ဲ …။
အခု သူမက ခိုးယူတာမွ မဟုတ္တာ။
သူတို႔ဖာသာေပးတ့ဲေငြက သူမအတြက္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။
တကယ္လို႔ သူမရဲ႕ဝင္ေငြဟာ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ …
သူမ အဲဒီေနရာကို သြားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး …။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
No comments:
Post a Comment
ဘယ္သူမဆို ေ၀ဖန္သြားလို ့ရပါတယ္
အျပဳသေဘာနဲ ့ေပါ ့
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္က်ပါေစ.....