ႏုိင္ငံျခားမွျမန္မာစက္ရုပ္

အမိေျမကေန ခြဲခြာမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မတတ္သာလို႔ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြပါ။ ႏိုင္ငံျခားကိုမွ လူ႔ျပည္လို႔ထင္တဲ့လူအခ်ဳိ႕အတြက္ ဟားစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္

။ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိးစီပဲမဟုတ္လား...။ဒီလိုနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚ ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၿပီးေတာ့အလုပ္ရဖို႔၊ အလုပ္ရေတာ့ ေနထိုင္ခြင့္ရဖို႔၊ ဒါေတြၿပီးသြားေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အဆင္ေျပဖို႔၊ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္သန္းၿပီး နည္းနည္းေလးေနသားၾကလာေတာ့ ပထမဆုံးေတြးမိတာက ငါလူနဲ႔မတူေတာ့ပါလား ဆိုတဲ့အေတြးပါပဲ။

ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာတန္ေအာင္ခိုင္းတဲ့အျပင္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္ နားေနခြင့္မေပးရဲတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြပါ။ စိတ္ကိုေလးလံတဲ့ အရာတစ္ခုနဲ႔ အျမဲဖိစီးေနတဲ့အျပင္ ၫွစ္ပါၫွစ္ခံရတာမ်ဳိးပါ။ မနက္ ၆ နာရီထ၊ မ်က္စိမဖြင့္ပဲေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး Bus ကားတစ္တန္ ရထားတစ္တန္စီးၿပီး ႐ုံးကိုေရာက္၊ ေရာက္တာနဲ႔႐ုံးက ကြန္ပ်ဴတာ sever ေတြေနေကာင္းရဲ႔လား၊ က်န္းက်န္းမာမာ႐ွိရဲ႔လားလို႔ အရင္စစ္ရတယ္။ သူတို႔ေနမေကာင္း၊ ႏွာစီး ေခ်ာင္းဆိုးျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ တြတ္ပီကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ပါပဲ။

အဲဒါစစ္ၿပီးသြားရင္ေရးစရာ႐ွိတဲ့ Program ေတြေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေရးလိုက္ရတာ ၁၂း၃၀ အထိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ Team မွာ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ လူ(၃) ေယာက္ထဲ ႐ွိရတဲ့အထဲ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ကုလားနဲ႔ ကုလားမပါ။ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ ဘာသာစကားကလဲ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ထည္း ေရးစရာ႐ွိေရးေန႐ုံပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ ၊ ၿပီးတာနဲ႔ထပ္ေရးရျပန္ေရာ။ Project ေတြကလဲ တစ္ခုမၿပီးေသးဘူး ေနာက္အသစ္တစ္ခုက ေစာင့္ေနၿပီ။ အေရးထဲ Team Leader ကဘာမွမသိတဲ့ ကုလားဆိုေတာ့ Project Delivery Date ေတြက Programmer ေတြအတြက္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ရက္အကန္႔အသတ္နဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေနကုန္ေရးၿပီး ဦးေႏွာက္က ၇း၀၀ နာရီဆို ေဒါင္းသြားၿပီ။ အိမ္ကို Bus ကားနဲ႔ ရထားစီးၿပီး ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၉း၀၀ နာရီ။ ညစာစားၿပီး ကိုယ္ေနတဲ့အခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၁၀း၀၀ နာရီ။ Blog ေလး သတင္းစာေလးဖတ္လိုက္ေတာ့ ၁၁း၀၀ နာရီ၊ ေနာက္ေန႔ ၆ နာရီထဖို႔ အိပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ဦးေႏွာက္က အသိေပးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကမအိပ္ခ်င္ေသးလို႔ ဂစ္တာေလး ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ ့ ၁၂း၀၀ နာရီ။ ကဲ.... ဒါနဲ႔ပဲ တေန၀င္တေနထြက္ စက္႐ုပ္လူသားဘ၀။

စေန၊ တနဂၤေႏြက်ေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ အခန္း႐ွင္း၊ မီးပူထိုး၊ တစ္ပတ္စာေစ်း၀ယ္၊ ျမန္မာဟင္း လြမ္းတာေလးေတြ ခ်က္စား၊ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္ဖတ္၊ အဲဒီေန႔ေတြဆို အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္ေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္က Program ျပႆနာေတြေျဖ႐ွင္းဘို႔ စာအုပ္ေတြ႐ွာဖတ္၊ Internet မွာ download လုပ္။ ဘယ္မွာလဲ.... အေပါင္းအသင္းအတြက္၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အတြက္အခ်ိန္။ သူငယ္ခ်င္းေနမေကာင္းလဲ Ph နဲ႔သတင္းေမး၊ ေလဆိပ္ဆင္းရမယ့္ရက္ဆိုလဲ ခြင့္မရလို႔လိုက္မပို႔ႏိုင္၊ လူမႈေရးေတြ ပ်က္ကြက္လို႔။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလဲ sms ေလာက္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကရ။ ၾကာလာေတာ့ လူခ်င္းေတြ႔ရင္ေတာင္ sms စကားေတြျဖစ္လို႔။ ဟူး......... တစ္ကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ လူမႈေရးေတြကို တိုတိုတုတ္တုတ္ ျဖစ္ေစသတဲ့လား။

တစ္လကုန္လို႔ရလာတဲ့ လစာကို အိမ္အတြက္ပို႔ဖို႔၊ အိမ္လခေပးဖို႔အတြက္၊ တစ္လလုံးစားဖို႔ ေသာက္ဖို႔အတြက္၊ Ph ဖိုးနဲ႔ အေထြေထြကုန္က်စရတ္အတြက္၊ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ဖို႔အတြက္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလိုက္ေတာ့ ၁၀ ပုံ ၁ ပုံေတာင္စုဖို႔က အႏိုင္ႏိုင္၊ တစ္ခါတစ္ေလ အေပါင္းအသင္းကို ကူညီလိုက္လို႔ လခမထုတ္ခင္ ပိုက္ဆံျပတ္သြားရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ရတာက႐ွိေသး။ ကိုယ့္ေျမမွာတုန္းကလို သူငယ္ခ်င္းေရ... ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္လွည့္ကြာလို႔ ေျပာဘို႔ အားလုံးကလဲ သူမသာ၊ ကိုယ္အသုဘ..အဲ... အဲလိုလဲဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ကိုယ္လိုသူလို အတူတူဘ၀...။ ဒါ... ဘ၀တဲ့လား။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာဆို မနက္မိုးလင္းရင္ ပဲျပဳတ္ပူပူေႏြးေႏြး ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ ထမင္းနဲ႔အေမကေၾကာ္ေကၽြးတယ္။ ဒီမွာဆို ပဲျပဳတ္ေတာင္ ေအးခဲမာေတာင့္၊ အနံ႔ကလဲမ႐ွိေတာ့။ ေအးခဲေနတာကို ပူေအာင္ျပန္လုပ္ၿပီးစားလိုက္၊ ျမန္မာျပည္မွာလို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခ်က္ျပဳတ္မစားႏိုင္တဲ့ဘ၀။ ဒီက food court ကဟင္းေတြကလဲ ၾကာၾကာစားေတာ့နံလာၿပီ။ အရသာေတြကလဲအားလုံးတူေနသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာအစားအစာေလးေတြတတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေလွ်ာက္လုပ္စား။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ စားလို႔ေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ဘာဟင္းႀကီးမွန္းမသိတဲ့ ဟင္းမ်ဳိးေတြျဖစ္လို႔။ အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာ အေမရယ္။

လူ႔စိတ္ကလဲ မေကာင္းတာမ်ား ေျပာပါတယ္။ မရႏိုင္ဘူးဆိုမွ ဘိန္းမုန္႔ေလး မုန္႔လင္မယားေလး စားခ်င္တာ႐ွိေသး........ ရန္ကုန္မွာဆို ညဘက္လွည္းတန္းမွာ မုန္႔အစုံေပါမွေပါ.. ဒီမွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီး သရက္သီးေတာင္ မခ်ဳိပါဘူးအေမရာ။ အလုပ္ကအိမ္ျပန္၊ အိမ္မွာအိပ္ၿပီး အလုပ္ျပန္သြား၊ အိပ္၊ စား အလုပ္လုပ္၊ ဒီ(၃) ခုပဲ႐ွိတဲ့ တစ္ေန႔တာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘ၀လား။

ကၽြန္ေတာ္အပ်င္းမႀကီးပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာခ်င္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္၊ အစားစားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္အိပ္၊ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂီတာတီးခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ အပန္းေျဖခ်ိန္ေလးေတြ ကိုယ္စိတ္ေပ်ာ္ရာကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ လုပ္ခြင့္ရ႐ွိခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ႏို္င္ငံမွာတုန္းကအခ်ိန္ေလးေတြကို လြမ္းတာပါ။ စိတ္အပန္းေျဖစရာမ႐ွိ၊ အလုပ္ၿပီး အလုပ္၊ စားၿပီးရင္အိပ္၊ ဒီလိုနဲ႔အလုပ္ကဖိစီးတဲ့ဒဏ္၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူပါး၀တဲ့လူတစ္ခ်ဳိ႕ ရဲ႔ဒဏ္၊ အထီးက်န္ၿပီး အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာ႐ြတ္သံေတြေတာင္ တိုးတိတ္ေနပါၿပီ အေမရာ။

ျမန္မာျပည္ လူေတြကတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပုဇြန္ေျခာက္ဆိုလဲ ေ႐ႊပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ လၻက္ဆိုလည္း အၫြန္႔ေလးေတြခ်ည္းပဲ ႏွပ္ေပးရတာနဲ႔၊ အရာရာကို အေကာင္းေလးေတြခ်ည္းပဲ ထည့္ေပးတတ္ၾကတယ္။ ငါးပိဆိုရင္လဲ ရခိုင္ငပိေလး၊ ငါးေျခာက္ဆိုရင္ ငါးရံ႕ ေျခာက္၊ ငါးပုတ္ေျခာက္စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒီကလူေတြကေတာ့ ႐ွိတာေလးကိုေ၀ပုံခ်ၿပီး တိုင္းထြာသုံးေနရတဲ့ဘ၀မ်ဳိးမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္လို႔ လက္ေဆာင္ေတြေပးရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေစ်းသက္သာတဲ့ဆိုင္ကိုေ႐ြး၊ ေလ်ာ့ေစ်း႐ွာ၀ယ္ရနဲ႔ ဖတ္ဖတ္ေမာလို႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိ၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္လား။

စိတ္႐ႊင္လန္းပါေစေတာ့ရယ္လို႔ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔သစ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ထားျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းႀကီးတဲ့သစ္ပင္ေလးဆို ခိုးသြားပါေလေရာ။ ဟိုနားဒီနား အလြယ္တစ္ကူသြားလို႔ရေအာင္ စက္ဘီးေလး၀ယ္ၿပီး ၀ရန္တာလက္တန္းမွာ သံႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားျပန္ေတာ့ ျဖဳတ္လို႔ရတဲ့ ေဒါက္နဲ႔ေျခနင္းေတြျဖဳတ္သြားျပန္ေရာ။ တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ အျပည့္ ေစ်း၀ယ္ၿပီး အျပန္လမ္းမွာ ဆိုင္ေလးတစ္ခုထဲခဏ၀င္ၿပီး ဖုန္းကဒ္၀ယ္လိုက္ေတာ့ ျခင္းေတာင္းထဲက လိေမၼာ္ရည္ပုလင္းက မ႐ွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဖိနပ္အသစ္ေလး၀ယ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ ဖိနပ္စင္မွာ တင္ထားမိေတာ့ တစ္ညအတြင္း ဖိနပ္ကမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကဲ........ ဘာမ်ားထူးေသးလဲအေမရာ။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လာေနတဲ့ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ လုပ္ငန္း႐ွင္စီးပြားေရးသမားတဲ့။ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္လို႔လဲမၾကားဖူးပါဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္သြားေနရတာ့ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေသာ အလုပ္သမားတဲ့၊ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ဆိုတာထက္ ေသခ်ာတဲ့ေနထိုင္ခြင့္မရခင္ Immigration သြားရတဲ့ရက္ေတြဆို ဒီကၽြန္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာထားအဆိုးဆုံး မေလး႐ွားမေလးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ကံၾကမၼာက သူတို႔လက္ထဲမွာ။ ရယ္ျပ၊ ျပဳံးျပလို႔လည္း အပိုပဲ။ ကဲ........ မခက္ဘူးလား အေမရာ။

အေမကေတာ့ အဲယားကြန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ABCD ေတြ ေရးေန႐ုံပဲလို႔ ထင္ေန႐ွာမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္အေမေရ... အဲဒီ ABCD က error တစ္ခုခုမ်ား တက္ေနရင္ စားလည္းဒါပဲစဥ္းစား၊ ထမင္းက ဘာအရသာမွန္းမသိလိုက္။ အိပ္လည္းအိပ္မက္ထဲမွာ ABCD ႐ြတ္။ ေနာက္ဆုံး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဂစ္တာတီးရင္ေတာင္ လက္ေတြကသာ ႀကိဳးေပၚမွာ၊ သံစဥ္ေတြကေတာ့ ABCD ပဲေလ။ ကဲ.... ဖိစီးမႈေတြ ေပါ့ပါးသတဲ့လား အေမရာ...။

စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ လူဆိုတာ ေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ေန႔မွာ တစ္ကယ္ခ်မ္းသာသြားတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အေမ့အၿပဳံးေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းအျပည့္နဲ႔ ေတာက္ပေနတဲ့ အေမ့မ်က္လုံးေလးေတြ၊ အေရာင္မွိန္သြားမွာစိုးလို႔ အခုအခ်ိန္အထိ ေရာင့္ရဲျခင္းဆိုတာနဲ႔ ေ၀းေနပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕အမွန္တရားေတြကို အေမသိသြားရင္ စိတ္ဆင္းရဲေန႐ွာမွာမို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြ အေမ့ကို ျပန္မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ။

                       ( mysing မွကူယူေဖာ္ျပပါသည္)