ဆံုမွတ္

အေမ...


ေနေကာင္းပါရဲ႕လား အေမ...
ျခံနံပတ္ ၅၄ ကို
အေမ့လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္မယ့္တေန႔ကို
တကၠသိုလ္ရိပ္သာက သစၥာေတာ္မပ်က္
ေစာင့္ေနဆဲပါ အေမ...

ရိွပါတယ္အေမ...
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္...
သူတို႔လည္း ေနေကာင္းၾကပါရဲ႕

တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ႏိုင္ငံသားေျပာင္းလဲခံယူရင္း
ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ေနၾကတုန္းပဲ အေမ
ဇာတိေျမကို အလည္အပတ္ျပန္တိုင္း
“အရင္အတိုင္းပဲေနာ္” လို႔
ဝတ္ေက်တန္းေက်ႏႈတ္ဆက္
ေစ်းဝယ္မပ်က္ၾကပါဘူး

တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ဒုကၡသည္ေယာင္ေဆာင္ရင္း
(သူတို႔အေရးအတြက္) ဒို႔အေရး ဒို႔အေရးနဲ႔
နယူးေယာက္ကေန
အေမ့ လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါသတဲ့။

အေမ့ပါတီလည္း ရိွပါေသးတယ္ အေမ...
တခ်ဳိ႕က မဲဆြယ္တုန္းမွာ တခ်ဳိ႕က မဲမေပးဖို႔ေျပာ
ပါတီဖ်က္သိမ္းခိုင္းကာမွ ေမြးေန႔ပြဲလုပ္နဲ႔
ေၾကညာခ်က္မထုတ္ေတာ့တာကလြဲရင္
အရင္လို ခမ္းခမ္းနားနားပါပဲ အေမ...

ရန္ကုန္ကေတာ့ ျခဴခ်ာရွာတယ္အေမ...
ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈကို ကုစားတုန္း ေအအိုင္ဒီအက္စ္ျဖစ္
မီးစက္ေမာင္းသံေတြၾကားက “စခန္းခဏလိုက္ခဲ့ပါ” ေခၚလုိေခၚ
ဆယ္တန္းသမားေတြက အႏွိပ္ခန္းမွာစာက်က္
တခ်ဳိ႕က ထမင္းမခ်က္ႏိုင္ေတာ့
ထမင္းရည္ဝယ္ေသာက္ၾကရတယ္ အေမ
ဘာပဲေျပာေျပာ အေမ
ရန္ကုန္မွာ ေက်ာ္သူနဲ႔ ေထာင္မွဴး
သူတို႔ႏွစ္ဦးေလာက္ေတာ့
ဘယ္သူမွ အလုပ္မမ်ားဘူးေလ

အေမ
အေမမရိွတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာဂစ္ကို သိသြားတယ္
ေရႊဝါေရာင္၊ အီလက္ထေရာနစ္ဥပေဒ၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္၊
ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ေနျပည္ေတာ္ - ဒါေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသြားတယ္
အေျပာင္းအလဲေတြကေတာ့
အမ်ားႀကီးေပါ့အေမရယ္
ရန္ကုန္မွာ ေမြးခဲ့တဲ့လူေတြက
ႏိုင္ငံျခားသားလုပ္ၿပီး ျပန္လာ
ဇာတိကို ရြံရွာသလိုလိုနဲ႔ျပန္ၾကည့္
မခ်ိေပမယ့္ မေျပာသာပါဘူး အေမ
ကၽြန္ေတာ္တို႔က နိမ့္ပါးခ်ိန္ကို။

အေမ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲမွာ
ခဏခဏက်ဆံုးေပးေနရတာက
ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြပါ အေမ
ေဟာတစ္ရြက္ ေဟာတစ္ရြက္နဲ႔
ဆုတ္ၿဖဲပစ္ေနလိုက္ၾကတာ ...
အဲဒါ ရက္ရာဇာေတြခ်ည္းပဲဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္ အေမ

အေမ
ေျပာၾကည့္ပါရေစ
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကေလ
ဒီမိုကေရစီလည္း ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္
ၿျငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ပါခ်င္မွပါမယ္
အစည္းအေဝးလည္း တက္ခ်င္မွတက္ရပါလိမ့္မယ္ အေမ
ဒါေပမယ့္
ႏိုင္ငံသားေတြ ႏိုင္ငံျခားသား ျဖစ္စရာမလိုေတာ့တဲ့ေန႔
ဒုကၡသည္ေတြ ဒုကၡသယ္စရာမလိုေတာ့တဲ့ေန႔
ႏွစ္ေယာက္ရိွရင္ သံုးဖြဲ႔မကြဲေတာ့တဲ့ေန႔
ပညာတတ္ရင္ ထမင္းမငတ္တဲ့ေန႔
အေရာင္မတူတာကို ရန္သူလို႔ မသတ္မွတ္တဲ့ေန႔
အဲဒီေန႔ကိုပါ အေမ

ကၽြန္ေတာ္လဲသြားရင္ အေမထူေပးပါ
အေမ့အားနဲ႔ မေနမနားႀကိဳစားစမ္းပါ့မယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုၾကဖို႔ေလ။


(ကမာၻစိုးမင္း)